Σωστα.Lugozzi έγραψε: ↑01 Ιουν 2024, 04:34Αυτό το πράγμα είναι η Ευρώπη σήμερα, αυτό ακριβώς.Golden Age έγραψε: ↑01 Ιουν 2024, 01:20Ο αστυνομικός που τραυματίστηκε απο τον μαχαιροβγάλτη, την πάτησε επειδή είχε ακινητοποιήσει και κρατούσε ακινητοποιημένο έναν απο τους ακροδεξιούς που προσπαθούσαν να σταματήσουν τον ισλαμιστή μαιχαροβγάλτη τη στιγμή που ο μαχαιροβγάλτης δρούσε ανεξέλεγκτος!
Οι οδηγίες που τους δίνει το γερμανικό κράτος είναι επικίνδυνες
Η Ευρωπη(οπως και στις ΗΠΑ με τους ανοητους που εχει μαζεψει το κομμα των Δημοκρατικων του Sleepy Joe του χειροτερου Προεδρου που εχει περασει ποτε και ειδικοτερα την αριστερη τους πτερυγα) αποτελειται απο μια γενια πολιτικων νανων,ηλιθιων καραγκιοζηδων και ιδεοληπτικων πολιτικων και δεν νομιζω οτι θα βαλουν μυαλο μετα τις Ευρωεκλογες,φωνασκουν για την ανοδο δεξιων αντισυστημικων κομματων και ακροδεξιων που οφειλεται αποκλειστικα στην ιδεολογικη τυφλωση τους και στην ανοχη που δειχνουν.
Το ιδιο ισχυει και για την πλειονοτητα των δυτικων ΜΜΕ.πριν καποιο διαστημα ηταν που στην Γερμανια διαδηλωναν υπερ ισλαμικου χαλιφατου και αντεδρασαν καποιοι υπουργοι της κυβερνησης-τσιρκο του Σολτς-Πρασινων,αυτοι που πριν λιγο διαστημα εφεραν νομοσχεδιο που εκανε ευκολοτερη την χορηγηση υπηκοοτητας σε μικροτερο χρονικο διαστημα και στην ουσια χωρις προυποθεσεις οπως συμβαινει στην Δανια.
Η αρχιτεκτονική ισχύος της Ευρώπης και εμείς
από Γιώργος Ρακκάς 17 Μαΐου 2024
Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/256994Κάποτε θεωρούσαμε ότι οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έπεσαν θύματα της κατάρρευσης του σοβιετικού μπλοκ και του άγριου, ληστρικού καπιταλισμού που γεννήθηκε στα ερείπιά του. Οι εξελίξεις διέψευσαν παταγωδώς αυτήν την άποψη. Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια η Ανατολική Ευρώπη έχει αναδειχθεί σε έναν από τους δυναμικότερους ενδοευρωπαϊκούς πόλους.
Η Πολωνία, επί παραδείγματι, είναι ταυτόχρονα δύναμη στρατιωτική, αλλά και βιομηχανική, όπως και η Τσεχία. Στην Ρουμανία παράγεται (συνεργασία Ρενώ-Ντάτσια) το αυτοκίνητο με τις περισσότερες πωλήσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στην Βουλγαρία, που οι Έλληνες κατά την δεκαετία του 1990 κορόιδευαν, η οικονομία της πληροφορικής ICT) αντιστοιχεί σήμερα στο 6% του ΑΕΠ. Εδώ, μόλις που αγγίζει το 2,84%.
Θα αντιτείνει κάποιος ότι συμβαίνει αυτό στην Ανατολική Ευρώπη εξαιτίας των χαμηλών μισθών ή του αδύναμου κράτους. Κι όμως το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ των χωρών της περιοχής θα φτάσει εκείνο της Ισπανίας το 2027. Και η Εσθονία, λογουχάρη, είναι υπόδειγμα δημογραφικής πολιτικής με παροχές και πολύ ευνοϊκές άδειες μητρότητας και πατρότητας για την συναρμογή της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή.
Η υπανάπτυξη της Ανατολικής Ευρώπης είναι επομένως ένας μύθος, όπως μύθος είναι και η πολιτική της ανυπαρξία: βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ανάσχεσης του ρωσικού επεκτατισμού, ενώ πολύ συχνά φαίνεται να έχει πολύ πιο καθαρή αντίληψη για τις προκλήσεις ενός πολυπολικού κόσμου στον 21ο αιώνα, και την ανάγκη διαφύλαξης της ευρωπαϊκής ακεραιότητας από την Γερμανία ή την Γαλλία.
Υπάρχει επίσης και το άλλο. Ενώ το Παρίσι, το Βερολίνο, το Άμστερνταμ ή οι Βρυξέλλες βυθίζονται στο αδιέξοδο της μαζικής μετανάστευσης και της πολυπολιτισμικότητας, οι κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη εθνική ομοιογένεια και συνοχή. Και στο πνευματικό πεδίο, υπάρχει πολύ λιγότερη ένταση ανάμεσα στην εθνική αναφορά και την Ευρωπαϊκή ταυτότητα, την παράδοση και τον εκσυγχρονισμό, τα δίπολα δηλαδή που εμάς μας έχουν ταλαιπωρήσει πολύ τις τελευταίες δεκαετίες. Εν κατακλείδι η Ανατολική Ευρώπη ανέρχεται. Μας θυμίζει την σύγκριση που γίνονταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ανάμεσα σε “νέα” και “παλαιά Ευρώπη”.
Το ζήτημα –και με αφορμή τις Ευρωεκλογές– είναι εμείς τι κάνουμε; Έχουμε σχέσεις; Μπορούμε να έχουμε περισσότερες; Παραδειγματιζόμαστε από το μοντέλο των χωρών αυτών; Εν τέλει: αντιλαμβανόμαστε τις νέες πραγματικότητες που διαμορφώνονται μέσα στην Ευρώπη;
Δημοσιεύθηκε στην εφ. “Πολιτική” της Θεσσαλονίκης στις 11/05/2024