Τράπεζα Περούτσι-θα επενδύατε στον οικονομικό κολοσσό του 1330;

[taxalata xalasa]

Οταν οι ιταλοι εφτιαχναν τραπεζες εμεις τρωγαμε βελανιδια

καλό!

[Σενέκας]

πως προχώρησε το κράτος στης διαδικασία πτώχευσης, Μέρος Α

Τον Οκτώβριο του 1343 οι Περούτσι κήρυξαν πτώχευση. Σύμφωνα με τη συνήθη διαδικασία σε περιπτώσεις πτώχευσης, οι πιστωτές τους υπέβαλαν αίτηση στους πρυτάνεις και τα νομοθετικά συμβούλια για τον διορισμό συνδίκων, νομικών εκπροσώπων που ανέλαβαν τον έλεγχο των βιβλίων της εταιρείας και προετοίμασαν μια σύνοψη περιουσιακών στοιχείων και χρεών για να φτάσουν σε συμφωνία για τη διανομή μεταξύ των πιστωτών ενός συγκεκριμένου ποσοστού (εκφρασμένο σε σόλντι ανά λίρα) των ανεξόφλητων πιστώσεων από τα έσοδα της πώλησης περιουσιακών στοιχείων. Οι πιστωτές μπορούσαν επίσης να υποβάλουν αξιώσεις στο δικαστήριο του ποδεστά, το οποίο είχε την εξουσία να κατάσχει την περιουσία και τα πρόσωπα των απατεώνων που κατέφευγαν για να αποφύγουν τα δικαστήρια και τους πιστωτές.

Τέλος, η Μερκαντσία είχε δικαιοδοσία σε περιπτώσεις όπου υπήρχαν απειλές ή κηρύξεις αντιποίνων· μπορούσε να μεσολαβεί μεταξύ των συχνά αντικρουόμενων αξιώσεων των συνδίκων των πιστωτών και του δικαστηρίου του ποδεστά, να ακούει αιτήσεις είτε από πιστωτές είτε από πτωχευμένους εμπόρους και να αναθεωρεί και να ανατρέπει διακανονισμούς που είχαν ήδη επιτευχθεί μεταξύ εταιρειών και συνδίκων. Μόλις μια εταιρεία ανακοίνωνε κατάσταση πτώχευσης, τα γεγονότα προχωρούσαν και στους τρεις τομείς.

Στις 27 Οκτωβρίου τα συμβούλια ενέκριναν τον διορισμό συνδίκων που ζητήθηκαν από τους πιστωτές των Περούτσι. Δύο εβδομάδες αργότερα, οι νομικοί εκπρόσωποι της εταιρείας, ή οι προκουράτορες, εμφανίστηκαν ενώπιον της Μερκαντσίας για να υποστηρίξουν ότι δεν είχε εξουσία να κατασχέσει τα περιουσιακά στοιχεία των Περούτσι· την ίδια ημέρα ένας Γενοβέζος πιστωτής υπέβαλε αξίωση στη Μερκαντσία για πιστώσεις αξίας 4.250 φιορίνια, μηνύοντας αμέσως για 60 και επιφυλασσόμενος το δικαίωμα να διεκδικήσει το υπόλοιπο καθώς συγκεντρώνονταν και πωλούνταν τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας.

Σε αρκετές περιπτώσεις οι προκουράτορες των Περούτσι επέστρεψαν στη Μερκαντσία για να υποστηρίξουν ότι, με βάση τις συμφωνίες μεταξύ αυτών και των συνδίκων των πιστωτών που επέτρεπαν στους εταίρους των Περούτσι να επιστρέψουν στην πόλη χωρίς φόβο σύλληψης ή κατάσχεσης των αγαθών τους για να βοηθήσουν στην αναζήτηση των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας, ο ποδεστάς και οι δικαστές του δεν είχαν εξουσία να διατάξουν τέτοιες συλλήψεις ή κατασχέσεις. Προφανώς, κάποιοι πιστωτές είχαν πράγματι καταθέσει αγωγές στο δικαστήριο του ποδεστά. Παρόμοιες αξιώσεις και νομικές ενέργειες κατατίθεντο στη Μερκαντσία εναντίον και εκ μέρους των εταιρειών Dell'Antella, Da Uzzano, Buonaccorsi και Acciaiuoli, και αργότερα των Bardi.

πηγή

[Σενέκας]

part: B

Οι εταιρείες χρειάζονταν χρόνο για να εισπράξουν από τους δικούς τους οφειλέτες και να κρύψουν ή να μεταφέρουν περιουσιακά στοιχεία πέραν της εμβέλειας των συνδίκων και των δικαστηρίων. Το κρίσιμο περιουσιακό στοιχείο που έπρεπε να προστατευτεί ήταν, φυσικά, η γη που χρησίμευε ως απαραίτητη εγγύηση για την τραπεζική κατάθεση μεγάλης κλίμακας. Εδώ πραγματικά βρισκόταν το είδος της πιστωτικής κρίσης στην οποία η γη προοριζόταν να είναι η εγγύηση ή η ασφάλιση για τους πιστωτές. Αλλά η πώλησή της θα καθιστούσε αδύνατη οποιαδήποτε ανάκαμψη, και οι εταιρείες προσπαθούσαν να κρύψουν όσο το δυνατόν περισσότερη από αυτήν. Κατηγορίες για δόλια αποξενωμένα περιουσιακά στοιχεία ήταν μία πτυχή των δικαστικών μαχών. Ένα δεύτερο ζήτημα ήταν το ερώτημα της προτεραιότητας των αξιώσεων από ξένους και τοπικούς πιστωτές. Είναι πιθανό ότι οι καταρρέουσες εταιρείες είχαν ζητήσει από τον Βάλτερ του Μπριέν, με τις ναπολιτάνικες διασυνδέσεις του, να αναλάβει την εξουσία για να καθησυχάσει σημαντικούς καταθέτες στο Νότο ότι οι πιστώσεις τους θα λάμβαναν προνομιακή μεταχείριση. Αλλά η λαϊκή κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι οι αξιώσεις των ξένων πιστωτών θα γίνονταν δεκτές μόνο όταν τα περιουσιακά στοιχεία που οι εταιρείες είχαν στις πόλεις ή στις περιοχές των ξένων πιστωτών ανακτώνταν και προστίθεντο στα συνολικά περιουσιακά στοιχεία που θα διανέμονταν μεταξύ των πιστωτών. Οι ξένοι πιστωτές έπρεπε πρώτα να ζητήσουν από τις δικές τους κυβερνήσεις να κινήσουν διαδικασίες εναντίον των ατόμων στις περιοχές τους που χρωστούσαν χρήματα στις πτωχευμένες εταιρείες. Αυτό ήταν σαφώς μια προσπάθεια να καθυστερήσουν οι πληρωμές προς τους ξένους πιστωτές. Το 1345, προσπαθώντας να αναβάλει τους εκκλησιαστικούς πιστωτές, η κυβέρνηση της Φλωρεντίας επίσης απέκλεισε τα εκκλησιαστικά δικαστήρια από το να διεκδικούν δικαιοδοσία σε υποθέσεις πτώχευσης (ή άλλες), εκτός αν επιτρέπονταν από τους πρυτάνεις και τους συμβούλους των συντεχνιών.

Στον ανταγωνισμό μεταξύ ξένων και τοπικών πιστωτών, η λαϊκή κυβέρνηση κατέστησε σαφή την πρόθεσή της να προωθήσει τα συμφέροντα των τελευταίων. Στην σύγχυση των αξιώσεων, αντι-αξιώσεων και επικαλυπτόμενων δικαιοδοσιών, εισήγαγε νομοθεσία τον Απρίλιο του 1344 που έδωσε στην Mercanzia υπερισχύουσα εξουσία να διώκει όλους τους Φλωρεντινούς εμπόρους που είχαν δηλώσει πτώχευση τα τελευταία δέκα χρόνια, ή που μπορεί να το κάνουν στο μέλλον, και να επιβάλλει τις υπάρχουσες συμφωνίες μεταξύ εταιρειών και πιστωτών «υπό τον όρο ότι αυτές οι συμφωνίες γίνονται με τη συναίνεση των δύο τρίτων των πιστωτών από την πόλη και την περιφέρεια της Φλωρεντίας». Τον Ιούλιο, δύο ακόμα νόμοι ανέθεσαν αυτές τις εξουσίες σε μια κοινή επιτροπή των δώδεκα και τους Πέντε της Mercanzia, που είχαν πλήρη εξουσία σε όλες τις υποθέσεις πτώχευσης, συμπεριλαμβανομένης της εξουσίας να συλλαμβάνουν δόλιους πτωχεύσαντες, να κατασχέουν περιουσιακά στοιχεία, να απολύουν αμελείς ή δόλιους σύνδικους, να αναθεωρούν, να τροποποιούν ή να ακυρώνουν όλες τις συμφωνίες μεταξύ συνδίκων και πτωχευσάντων εμπόρων, και να αποφασίζουν ποιοι ήταν οι «πραγματικοί» πιστωτές και οφειλέτες και σε ποια ποσά. Η ευρεία εξουσία τους να ανακαλούν υπάρχουσες συμφωνίες ήταν επίσης υπόκειται στην έγκριση των δύο τρίτων των τοπικών Φλωρεντινών πιστωτών μιας εταιρείας, που μετρούσαν όλοι εξίσου και όχι ανάλογα με τα ποσά των πιστώσεών τους. Αλλά η πιο σημαντική πτυχή της επιτροπής των δώδεκα (σύντομα επεκτάθηκε σε δεκαέξι) ήταν η εκλογή της, όχι από οι πέντε συντεχνίες που παραδοσιακά έλεγχαν τη Mercanzia, αλλά από τους συμβούλους όλων των είκοσι μία συντεχνιών, τουλάχιστον τα δύο τρίτα των οποίων έπρεπε να είναι παρόντα για μια έγκυρη εκλογή. Αυτό ήταν ένα άλλο παράδειγμα της συνταγματικής βάσης της λαϊκής κυβέρνησης σε ολόκληρη την κοινότητα των συντεχνιών, αλλά ποτέ πριν δεν είχε η ελίτ της Mercanzia τεθεί υπό την πολιτική επιρροή όλων των είκοσι μία συντεχνιών. Προβλέψιμα, το αποτέλεσμα ήταν ο σχεδόν αποκλεισμός της ελίτ και η ισχυρή επικράτηση μη ελίτ μεγάλων συντεχνιτών και μικρών συντεχνιτών στις επιτροπές πτώχευσης. Σε συντεχνίτες όπως ο λιανοπωλητής υφασμάτων Simone di Bertino, ο κατασκευαστής χαλινών Maffeo di Giovanni, ο υποδηματοποιός Salvi di Martino και δεκάδες άλλους τεχνίτες και καταστηματάρχες, η λαϊκή κυβέρνηση ανέθεσε την τελική εξουσία για την εποπτεία των πτωχεύσεων των μεγαλύτερων και πιο ισχυρών εταιρειών της Φλωρεντίας.

Μια προκαταρκτική συμφωνία μεταξύ των Peruzzi και των συνδίκων τους επιτεύχθηκε τον Σεπτέμβριο του 1344 για αποκατάσταση στους πιστωτές τέσσερα soldi ανά λίρα (20%). Οι σύνδικοι στη συνέχεια υπέβαλαν αίτηση για τον διορισμό ενός αξιωματούχου να πουλήσει περιουσιακά στοιχεία και να διανείμει τα έσοδα το συντομότερο δυνατό. Αλλά υπήρξαν καθυστερήσεις καθ' όλη τη διάρκεια του επόμενου έτους μέχρι που η επιτροπή των δεκαέξι της Mercanzia τελικά ανέλαβε τον έλεγχο της πτώχευσης των Peruzzi και τον Δεκέμβριο του 1345 διέταξε τέσσερα μέλη της οικογένειας να παραδώσουν στον αρχι-σύνδικο περιουσιακά στοιχεία αξίας 3.000 φλωρινιών από «γη και αγροκτήματα» που προφανώς δεν ήταν μέρος της αρχικής διευθέτησης. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η επιτροπή κήρυξε δύο άλλα μέλη της οικογένειας δόλιους πτωχεύσαντες για την άρνησή τους να υπακούσουν στις αποφάσεις της. Ήταν σαφές ότι οι Δεκαέξι ασκούσαν πίεση στους συνεργάτες των Peruzzi να παραδώσουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία, και τον Ιούνιο του 1347 επιτεύχθηκε μια δεύτερη και τελική διευθέτηση που σχεδόν διπλασίασε την αποζημίωση προς τους πιστωτές, με επιπλέον τρία soldi και τρία denari ανά λίρα, φτάνοντας το 36 1/4%.

Οι Bardi ήταν η μεγαλύτερη από τις πτωχεύσασες εταιρείες. Στις αρχές του 1346, η κυβέρνηση ζήτησε από τη συντεχνία των τραπεζιτών να παράσχει γνώμη σχετικά με τα περιουσιακά στοιχεία των αφερέγγυων εμπόρων. Γιατί ακριβώς οι πρύτανεις πίστευαν ότι χρειαζόταν συμβουλή δεν είναι σαφές, εκτός βέβαια αν ήθελαν νομική κάλυψη για αυτό που σκόπευαν ούτως ή άλλως να κάνουν. Η Cambio συνεδρίασε στις 27 Ιανουαρίου και συμβούλευσε ότι οι σύνδικοι θα έπρεπε να συντάξουν πλήρεις καταλόγους των γαιοκτησιών των πτωχευμένων εταιρειών και ότι αυτές οι γαίες, αγροκτήματα και κτίρια θα παραμένουν αχρησιμοποίητα και ακατοίκητα μέχρι οι πιστωτές να αποπληρωθούν από την πώλησή τους. Τον Απρίλιο, τα κοινοτικά νομοθετικά συμβούλια ενέκριναν ακριβώς αυτή την πολιτική, αν και με πολύ μικρές πλειοψηφίες.

[Σενέκας]

το τραπεζικό σύστημα ουσιαστικά τέθηκε στα χέρια των μικρομεσαίων που ήλεγχαν τα πτωχευτικά συμβούλια που ανέλαβαν τα βιβλία, ενώ παράλληλα οι τραπεζίτες έτρεχαν να μαγειρέψουν και να κάψουν βιβλία για να κρύψουν όσα περισσότερα assets ήταν δυνατόν, και πρωτίστως τη γη

Dwarven Blacksmith, κάτι είχαμε πει για ανακάτεμα της τράπουλας

[Σενέκας]

αν είσαι τραπεζίτης πτωχευμένος, κυνηγημένος απο τοπικούς και διεθνείς πιστωτές και παράλληλα στο έλεος των πτωχευτικών οργάνων που έλεγχαν κάτι μικρομαγαζάτορες τι επιλογές έχεις? Τρέχεις να κάψεις βιβλία ή πηδάς απο το παράθυρο;

[Σενέκας]

Part C

H Απαγόρευση της χρήσης των ακινήτων και η μαζική τους πώληση οδήγησε άμεσα στη μείωση της αξίας τους. Όχι τυχαία, εκείνη τη στιγμή οι Μπάρντι παρέδωσαν τα βιβλία τους στους πιστωτές. Συνδικοί διορίστηκαν τον Απρίλιο, και μέχρι τον Αύγουστο επιτεύχθηκε διακανονισμός για αποπληρωμή εννέα soldi και τριών denari ανά λίρα (46 1/4%), ο οποίος, ωστόσο, εξαιρούσε συγκεκριμένα τους Άγγλους και Ναπολιτάνους πιστωτές της εταιρείας, πιθανώς επειδή δεν είχαν ανακτηθεί περιουσιακά στοιχεία από εκείνα τα βασίλεια. Στον διακανονισμό περιλαμβάνονταν τα έσοδα από την πώληση μιας τεράστιας ποσότητας γης: ο Ριντόλφο ντε' Μπάρντι κατείχε μόνος του ακίνητα αξίας 30.000 φιορίνια. Με την τεχνητή υποτίμηση της γης και τον αποκλεισμό τόσων ξένων πιστωτών από τον διακανονισμό, μια τεράστια περιουσία σε γη μεταφέρθηκε σε τοπικούς αγοραστές σε χαμηλές τιμές. Στην περίπτωση ενός τέτοιου αγοραστή της περιουσίας των Μπάρντι, τα βήματα της εμπλοκής του είναι αποκαλυπτικά. Ο Τζάκοπο ντι Ρέντζο ήταν ανταλλαγέας χρημάτων στην Arte del Cambio που συμμετείχε στις συζητήσεις της συντεχνίας για την περιουσία των πτωχευμένων εταιρειών.
Προφανώς και καταθέτης στην τράπεζα των Μπάρντι, διορίστηκε επικεφαλής συνδικός τον Απρίλιο για να επιβλέπει την πτώχευσή τους. Και όταν η περιουσία του Ριντόλφο ντε' Μπάρντι πουλήθηκε, ο ίδιος ο Τζάκοπο ντι Ρέντζο αγόρασε δύο αγροκτήματα, η αξία των οποίων εκτιμήθηκε στα 1.220 φιορίνια, για μόλις 600 φιορίνια.

Η πώληση της γης των Μπάρντι σχεδιάστηκε σκόπιμα για να ανακτηθεί μόνο ένα μέρος της πραγματικής της αξίας, καθώς οι ευκαιρίες εκμεταλλεύτηκαν από τους νέους άντρες της λαϊκής κυβέρνησης ενώ πολλοί ξένοι πιστωτές διαμαρτυρήθηκαν μάταια. Ο Βιλάνι, θρηνώντας την τύχη των «άτυχων [ξένων] πιστωτών [που] εγκαταλείφθηκαν και φτωχοποιήθηκαν» (13.55), χαρακτήρισε την πτώση των Μπάρντι και των άλλων εταιρειών ως τη «μεγαλύτερη καταστροφή και δυστύχημα που γνώρισε ποτέ η κοινότητα», ενώ σημείωσε με οργή ότι «κάποιοι συντεχνίτες και δανειστές» (σκεφτόταν άραγε άντρες όπως ο Τζάκοπο ντι Ρέντζο;) επωφελήθηκαν από γεγονότα που «στέρησαν την χαμένη και ερειπωμένη δημοκρατία μας από τη δύναμή της». Για τον Βιλάνι, η ευθύνη ήταν παντού. Επεσήμανε τόσο την απληστία των εταιρειών που απερίσκεπτα «έβαλαν τα δικά τους χρήματα και αυτά των άλλων στα χέρια ξένων αρχόντων» όσο και τις «κακές εξισωτικές επιπτώσεις των νόμων και διαταγμάτων της κοινότητάς μας και της διεφθαρμένης κυβέρνησης», αναφορά στις πολιτικές της λαϊκής κυβέρνησης που υποχρέωσαν τις εταιρείες να πουλήσουν τόσο μεγάλη γη σε μειωμένες τιμές και έτσι τις καταδίκασαν στη λήθη.

[Σενέκας]

ανακατανομή τραπεζικού συστήματος+ ανακατανομή κρατικών ομολόγων που έχουμε καλύψει σε άλλο νήμα. Μιλάμε για απίστευτη αναδιανομή πλούτου η οποία πήρε μόλις κάποιους μήνες

[Σενέκας]

Ο Βιλάνι που είναι η βασική μας πηγή σιχτιρίζει γιατί ανήκε στο παλιό τραπεζικό σύστημα, έστω και σαν μικρο-επενδυτής και κατέληξε στη φυλακή για προσπάθησε να μαγειρέψει τα βιβλία της εταιρίας του για να κρύψει assets

[talaipwros]

αυτες οι αναδιανομες εχουν καταστρεψει πολιτισμους

[Σενέκας]

αυτες οι αναδιανομες εχουν καταστρεψει πολιτισμους

η συγκεκριμένη ήταν φυσική βέβαια, δεν τους πτώχευσε κανείς εκτός απο το αόρατο χέρι. Απλά το κράτος φρόντισε μετά το κανόνι ώστε τα assets να μεταφερθούν σε συγκεκριμένα χέρια. Αν είχες λεφτά αγόραζες πάντως

[Σενέκας]

θα έπρεπε πχ να μην επέμβει το κράτος ώστε να μην περάσουν όσο γίνεται assets σε ξένους πιστωτές? Νομίζω ήταν λογική παρέμβαση

[Σενέκας]

πάντως οι σύγχρονοι επιμένουν ότι δεν φταίει το κανόνι του Αγγλου βασιλιά για τη χρεωκοπία, γιατί παρότι όντως βάρεσε τότε κανόνι στις πληρωμές, οι επενδύσεις τους στην Αγγλία δεν ήταν σε καμιά περίπτωση όσο μεγάλες ισχυρίζεται ο Βιλάνι, αντίθετα το πρόβλημα προέκυψε απο τα τεράστια ποσά που είχαν επενδύσει σε Φλωρεντινά ομόλογα σε συνδυασμό με μια επιθετική εξωτερική πολιτική του απέφερε μόνο χρέη. Το κράτος βάρεσε κανόνι, τα ομόλογα έμειναν στον αέρα, οι ξένοι πιστωτές άρχισαν το bank run λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους

[Σενέκας]

η τελευταία ελπίδα να έρθουν σε συμφωνία με τους πιστωτές ήταν ο Δούκας των Αθηνών, ο Γκωτιέ, γνωστός και ως Βάλτερ της Βρυένης...βέβαια τα πράγματα είχαν απρόβλεπτη τροπή γι'αυτό το σχέδιο απέτυχε

Η κρίση ήταν σε εξέλιξη και η ελίτ της Φλωρεντίας χρειαζόταν γρήγορη και δραστική βοήθεια για να σώσει την οικονομική της αυτοκρατορία. Για άλλη μια φορά επέλεξαν την εκχώρηση εκτεταμένων εξουσιών στα χέρια ενός έγκριτου ξένου και επέλεξαν τον Βάλτερ του Μπριέν, τον πρώην επίτροπο του Καρόλου της Καλαβρίας το 1326–8. Ο Μπριέν ήταν γνωστός και καλά συνδεδεμένος τόσο στη Νάπολη όσο και στην Αβινιόν, όπου οι απειλούμενες εταιρείες αντιμετώπιζαν πολλούς εξοργισμένους πιστωτές. Οι τραπεζίτες που τον προσκάλεσαν να αναλάβει στρατιωτική και πολιτική ηγεσία ήλπιζαν ότι θα εφάρμοζε τις αναπόφευκτα αντιδημοφιλείς πολιτικές που χρειάζονταν για να σώσουν τις εταιρείες τους. Στις αρχές του 1342 του ανέθεσαν επίσης τη διοίκηση των κοινοτικών στρατών που πολεμούσαν την Πίζα. Αλλά ο Μπριέν είχε τις δικές του φιλοδοξίες και τον Σεπτέμβριο ανακηρύχθηκε κύριος της Φλωρεντίας για ζωή. Ωστόσο, παρέμεινε στην εξουσία μόλις δέκα μήνες πριν εκδιωχθεί από τις ίδιες ελίτ οικογένειες που τον είχαν φέρει. Μετά την εκδίωξή του στις 26 Ιουλίου 1343 (η οποία έγινε επίσης δημοτική αργία) και τη φρικτή δολοφονία των πιο μισητών αξιωματούχων του, οι Φλωρεντίνοι δημιούργησαν τον θρύλο του βίαιου και διεφθαρμένου δεσπότη που προσπάθησε να τους στερήσει την ελευθερία τους. Ο Μπριέν εφάρμοσε με ιδιαίτερη αυστηρότητα τους κοινοτικούς νόμους, επέβαλε τεράστια πρόστιμα και θανατική ποινή στους παραβάτες και περιφρονούσε τους αξιωματούχους και τα συμβούλια της δημοκρατίας.

Αλλά η άλλη πλευρά της ιστορίας είναι η σοβαρή και ουσιαστικά επιτυχής προσπάθειά του να τακτοποιήσει τα οικονομικά της κοινότητας με μεταρρυθμίσεις που απειλούσαν τα συμφέροντα της ελίτ. Έχοντας αποξενώσει την ελίτ, προσπάθησε να διευρύνει την πολιτική του υποστήριξη τόσο μεταξύ των μικρών συντεχνιών όσο και των τεχνιτών κλωστοϋφαντουργίας με μέτρα που εξόργισαν περαιτέρω την ελίτ. Η σύντομη κυριαρχία του αναζωπύρωσε λανθάνουσες κοινωνικές εντάσεις που οδήγησαν, μετά την ανατροπή του, στον σχηματισμό μιας νέας λαϊκής κυβέρνησης. Ο Μπριέν προσπάθησε να σταματήσει το αυξανόμενο χρέος από το να καταναλώσει τον πλούτο της πόλης μέσω έμμεσων φόρων. Για να μειώσει τις κυβερνητικές δαπάνες, τερμάτισε τον πόλεμο κατά της Πίζας και ανέστειλε την ανάθεση των εσόδων από τις γαμπέλες στην αποπληρωμή χρέους και τόκων. Εισήγαγε ένα αυστηρότερο σύστημα εκτίμησης του πλούτου και είσπραξης φόρων στην εξοχή και, το πιο σημαντικό από όλα, επανέφερε τον εστίμο και τη άμεση φορολογία στην πόλη: την ίδια πολιτική που προσπάθησε ο Κάρολος της Καλαβρίας και γρήγορα ακυρώθηκε από την κυβέρνηση που κυριαρχεί η ελίτ. Και οι δύο πτυχές αυτού του νέου φορολογικού καθεστώτος έβλαψαν τα συμφέροντα της ελίτ.

Ενώ οι εταιρείες, χρειαζόμενες μετρητά για να πληρώσουν ανήσυχους πιστωτές, περίμεναν τακτικές πληρωμές τόκων για τις μεγάλες επενδύσεις τους στο χρέος, αντιμετώπισαν αντί αυτού μια αναστολή πληρωμών και την ταυτόχρονη επιβολή άμεσων φόρων. Ο Μπριέν δεν προσπαθούσε να καταστρέψει τις εταιρείες. Στην πραγματικότητα, ενέκρινε μια τριετή ασυλία για την εταιρεία Dell’Antella από αστικές αγωγές πιστωτών, η οποία, στη συνέχεια επεκτάθηκε και σε άλλες εταιρείες, δίνοντας τους χρόνο να αυξήσουν τα μετρητά τους, να πιέσουν τους οφειλέτες τους και να προστατεύσουν την ακίνητη περιουσία από τις επιτροπές πτώχευσης μέσω πλασματικών πωλήσεων ή μεταβιβάσεων. Αλλά, ενώ ήταν πρόθυμος να τους βοηθήσει με αυτόν τον τρόπο, οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις του Μπριέν δεν θα μπορούσαν να έρθουν σε χειρότερη στιγμή για τις εταιρείες.

τους έθαψε ο δικός μας



George_V, γιατί δεν τον κάναμε αυτόν τον γαμωατομα πραγματικό Δούκα των Αθηνών και έμεινε τιτουλάριος;

[George_V]

Mιλαμε για τον Βαλτερ ΣΤ' ντε Μπριεν?

Ο τυπος ηταν 7 χρονων οταν ο πατέρας του εχασε το Δουκάτο απο τους Καταλανους που δεν μπορουσε να πληρωσει και οι Καταλανοι το εδωσαν στον Ροζέ Ντελορ.

[Σενέκας]

Mιλαμε για τον Βαλτερ ΣΤ' ντε Μπριεν?

Ω ναι