Μαύροι και κόκκινοι φασίστες με μπλε και πράσινους κόκκους

[Yochanan]

το κεθεστως στην ΕΣΣΔ ηταν μια απο τις πολλες μορφες σοσιαλισμου, που συμφωνα με την θεωρια, θα οδηγουσε καποια στιγμη στο μελλον στον κομμουνισμο, οταν θα ωριμαζαν οι συνθηκες. Αυτο δεν εγινε ποτε, ΑΡΑ, ο κομμουνισμος δεν επετευχθει ποτε (και οχι δεν εφαρμοστηκε).

μλκ μου εσείς και οι απολογητες μόνο

[argouen]

κομμουνισμός ήταν το έκτρωμα της εσσδ.

ο καλός που ήταν? διαφώτισε μας

το κεθεστως στην ΕΣΣΔ ηταν μια απο τις πολλες μορφες σοσιαλισμου, που συμφωνα με την θεωρια, θα οδηγουσε καποια στιγμη στο μελλον στον κομμουνισμο, οταν θα ωριμαζαν οι συνθηκες. Αυτο δεν εγινε ποτε, ΑΡΑ, ο κομμουνισμος δεν επετευχθει ποτε (και οχι δεν εφαρμοστηκε).

ναι εκεί κοντα στην ωρίμανση χαλάει πάντα η δουλεια παντού όπου εφαρμόστηκαν "οι μορφες", γιατι αραγε?

[the comet the course the tail]

κομμουνισμός ήταν το έκτρωμα της εσσδ.

ο καλός που ήταν? διαφώτισε μας

δεν φτάσαμε ποτέ και πουθενά στον κομμουνισμό. επαναστάσεις έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά τα σοσιαλιστικά κράτη που προέκυψαν εκφυλίστηκαν.

[akirav]

τα σοσιαλιστικά κράτη που προέκυψαν εκφυλίστηκαν.

ο λογος?

[Chainis]

Μπορεί να μας περιγράψει κάποιος σύντροφος τα χαρακτηριστικά ενός φασιστικού καθεστώτος;

Άμα θέλει και τα χαρακτηριστικά της ατομικής φασιστικής συμπεριφοράς.

[blackpaint]

το κεθεστως στην ΕΣΣΔ ηταν μια απο τις πολλες μορφες σοσιαλισμου, που συμφωνα με την θεωρια, θα οδηγουσε καποια στιγμη στο μελλον στον κομμουνισμο, οταν θα ωριμαζαν οι συνθηκες. Αυτο δεν εγινε ποτε, ΑΡΑ, ο κομμουνισμος δεν επετευχθει ποτε (και οχι δεν εφαρμοστηκε).

μλκ μου εσείς και οι απολογητες μόνο

Δεν ειμαι απολογητης, αναγνωριζω την βαρβαροτητα του καθεστωτος της ΕΣΣΔ. Αυτο ομως απεχει απο την πληρη και ανιστορητη δαιμονοποιηση που κανουν πολλοι εδω μεσα. Το ζητημα πρεπει να εξεταζεται πανω σε ιστορικη βαση και με ψυχραιμη ματια.

Τωρα εαν καμια φορα τρολαρω με σταλινικα μεμε τους δεξιουληδες εδω....

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Οι ακραίοι είτε είναι η Ντόρα Μπακογιάννη με την ακραία οικονομική πολιτική που υποστηρίζει, είτε ο Γεωργιάδης γνωστών ακροδεξιών πεποιθήσεων είτε οι Νεοναζί της Χρυσής Αυγής, χρησιμοποιούν την λέξη φασισμό για να χαρακτηρίσουν και τους κομμουνιστές ή ίσως τον κομμουνισμό όπως εφαρμόστηκε στην ΕΣΣΔ. Είναι ιστορικό γεγονός που δεν μπορεί να διαψευστεί ότι ο φασισμός είναι καπιταλισμός και αντικκομμουνιστικός. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν άλλες λέξεις όπως ολοκληρωτισμός, δικτατορία του προλεταριάτου κλπ.
Προφανώς το κάνουν οι ακραίοι για να υπάρχει ιδεολογικός αχταρμάς.

ο ναζισμός μόνο καπιταλιστικός δεν ήταν
αυτά είναι τσιτάτα των αμόρφωτων και ανιστόριτων αριστερών που μια ζωή προσπαθούν να συνδέσουν την ελεύθερη οικονομία με όλα τα δεινά του πλανήτη

πάρτε να ξεστραβωθείτε

The Myth of "Nazi Capitalism"

capitalism
131 COMMENTS
LEA ESTO EN ESPAÑOL
TAGS Political Theory

10/30/2017Chris Calton
FREE DOWNLOADS:
The Austrian 3 no. 5 (2017).pdf
The Austrian 3 no. 5 (2017).pdf
I came across a clever tweet recently claiming that people who say ”The Nazis were socialists, it’s in the name!” must be ”very confused by buffalo wings.” It is now the conventional wisdom that the Nazis were capitalists, not socialists, despite their misleading name “The National Socialist German Workers Party.” Anybody with a college degree knows they were capitalistic, if not in name, then at least in principle.

Of course, this is all nonsense. But the question does arise, where did this myth come from? Mises, in fact, answered this question in 1951 in his essay “Planned Chaos.”

During the nineteenth century, when socialism was becoming fashionable in Europe, there was no distinction between “socialism” and “communism.” There were different forms of socialism, of course, but these were not distinguished by the different terms. Different thinkers had their preference, but the terms were used interchangeably, even by Karl Marx. Mises writes, ”In 1875, in his Criticism of the Gotha Programme of the German Social Democratic Party, Marx distinguished between a lower (earlier) and a higher (later) phase of the future communist society. But he did not reserve the name of communism to the higher phase, and did not call the lower phase socialism as differentiated from communism.”

According to Marx’s theory of history, socialism was an inevitability. According to his deterministic outlook, every country was destined to progress from a feudalist society, to a capitalist, and finally to a socialist society. To Marx, this progression was inevitable.

In Germany, the first purveyors of “State socialism” emerged shortly prior to Marx. Johann Karl Rodbertus, like Marx, rejected many of the existing socialist theories as untenable. Rodbertus was the first socialist thinker to advocate the control of both production and distribution, and to achieve this, the socialist must use the State. The greatest expositor of his ideas was Ferdinand Lassalle, whose proselytizing led to the rapid growth in popularity of what Mises would call “socialism of the German pattern.”

German socialism, as Mises defines it, differs from what he called “socialism of the Russian pattern” in that “it, seemingly and nominally, maintains private ownership of the means of production, entrepreneurship, and market exchange.” However, this is only a superficial system of private ownership because through a complete system of economic intervention and control, the entrepreneurial function of the property owners is completely controlled by the State. By this, Mises means that shop owners do not speculate about future events for the purpose of allocating resources in the pursuit of profits. Just like in the Soviet Union, this entrepreneurial speculation and resource allocation is done by a single entity, the State, and economic calculation is thus impossible.

“In Nazi Germany,” Mises tells us, the property owners “were called shop managers or Betriebsführer. The government tells these seeming entrepreneurs what and how to produce, at what prices and from whom to buy, at what prices and to whom to sell. The government decrees at what wages labourers should work, and to whom and under what terms the capitalists should entrust their funds. Market exchange is but a sham. As all prices, wages and interest rates are fixed by the authority, they are prices, wages and interest rates in appearance only; in fact they are merely quantitative terms in the authoritarian orders determining each citizen’s income, consumption and standard of living. The authority, not the consumers, directs production. The central board of production management is supreme; all citizens are nothing else but civil servants. This is socialism with the outward appearance of capitalism. Some labels of the capitalistic market economy are retained, but they signify here something entirely different from what they mean in the market economy.”

But the Soviets themselves also played a part in the crafting of the myth of the Nazi capitalist. The Nazis were not trying to hide their socialism (after all, snarky tweets aside, socialism was in the name); they were just implementing socialism according to a different strategy than that of the Marxist socialists.

The Soviets were able to brand the Nazis as capitalists only because they had already started redefining the terms “socialism” and “communism” to fit their own political agenda. In 1912, Lenin formed his Communist Party. The members of his party, the Bolsheviks, were now distinct from the other, rival groups of socialists. The terms “communism” and “socialism” were still able to be used interchangeably, and the Soviet Union itself was just a shorthand name for the “United Soviet Socialist Republics.” But by branding his group under the title of the “Communist Party,” the title “Communist” — now meaning a member of Lenin’s party — became a way of saying that this was a “true socialist,” so to speak.

“It was only in 1928,” Mises explains, “that the programme of the Communist International ... began to differentiate between communism and socialism (and not merely between communist and socialist).” This new doctrine held that, in the Marxian framework, there was another stage of development between capitalism and communism. That stage, of course, was socialism, and it was the stage that the Soviet Union was in.

In his original theory, Marx made a distinction between early- and late-stage communism, where true equality would be reached only in the final stage of communism, after the State had successfully followed all of his prescriptions and humans had evolved beyond their “class consciousness.” In the new doctrine, “socialism” simply referred to Marx’s early-stage communism, while true communism — Marx’s late-stage communism — would not be achieved until the whole world was communist. Thus, the Soviet Union was merely socialist, and the party members were Communists because they were the enlightened few who were working toward the ultimate goal of communism.

But the Nazis still claimed to be socialist and, in fact, were acting quite a bit like socialists with their heavy-handed economic interventions. However, there was still economic inequality among the citizens of Nazi Germany (just as there was in the Soviet Union, but that didn’t matter to the narrative). Furthermore, as Mises pointed out in his analysis of socialism of the German pattern, the Nazis retained some of the legal language of a capitalist society. Specifically, there was still the superficial existence of nominal property ownership.

When the Nazis invaded the Soviet Union, Joseph Stalin and his lackeys used the new communist narrative to redefine Nazi Socialism — which was never Marxism but was based on the theories of the original German socialists who directly influenced Marx’s later ideas — as “capitalists.” According to this new narrative, the Nazis were in the final and worst stage of capitalism.

At a time when many members of the European intelligentsia were still enamored with the Soviet Union, this narrative of the Nazis as capitalists was a welcome lie. But this idea is one that comes not from any grounding in economic principles, but rather the Soviet interpretation of the Marxian framework. The Nazis, who touted their socialism proudly and implemented socialist policies with great consistency, were now being referred to as capitalists for no reason other than they did not fit cleanly into the Soviet-Marxist worldview, and this false narrative survives today.
Note: The views expressed on Mises.org are not necessarily those of the Mises Institute.

https://mises.org/library/myth-nazi-capitalism
αν αυτό εσείς το θεωρείτε καπιταλισμό, εγώ πάω πάσο
οι αρχές του καπιταλισμού έρχονταν σε αντίθεση με το όνειρο του χίτλερ
ο χίτλερ είχε στήσει μια ελεγχόμενη οικονομία, καθαρά ανελεύθερη
άμα θέλετε έχω να ποστάρω και ομιλίες του χίτλερ που κατακεραυνώνει το καπιταλιστικό σύστημα και το πώς εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη

[Sid Vicious]

κομμουνισμός ήταν το έκτρωμα της εσσδ.

ο καλός που ήταν? διαφώτισε μας

δεν φτάσαμε ποτέ και πουθενά στον κομμουνισμό. επαναστάσεις έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά τα σοσιαλιστικά κράτη που προέκυψαν εκφυλίστηκαν.

Εκφυλισμένη και εγκληματική θεωρία αναμενόμενο να οδηγήσει και σε εκφυλισμένα και εγκληματικά καθεστώτα. Αυτό και μόνο ήταν ο κομμουνισμος και τίποτα πέρα από αυτό.

[brb και tyt]

ο ναζισμός μόνο καπιταλιστικός δεν ήταν
αυτά είναι τσιτάτα των αμόρφωτων και ανιστόριτων αριστερών που μια ζωή προσπαθούν να συνδέσουν την ελεύθερη οικονομία με όλα τα δεινά του πλανήτη

πάρτε να ξεστραβωθείτε

Σαν να λέμε ότι δεν ήταν καπιταλιστική η Δύση με το Bretton Woods.

[blackpaint]

Μπορεί να μας περιγράψει κάποιος σύντροφος τα χαρακτηριστικά ενός φασιστικού καθεστώτος;

Άμα θέλει και τα χαρακτηριστικά της ατομικής φασιστικής συμπεριφοράς.

Το εχει κανει ο Ουμπερτο Εκο στο δοκιμιο του για τον πρωτο-φασισμο ή Αρχέγονο Φασισμό, καθως δεν υπαρχει μοναχα μια μορφη του. Παραθετω μοναχα τα σημεια αναγνωρισης του, ολο το κειμενο εδω (τυχαια πηγη, υπαρχει και αλλου)
http://aftercrisisblog.blogspot.com/201 ... st_17.html

SpoilerShow

Παρά την ασάφεια αυτή, νομίζω πως μπορούμε να σκιαγραφήσουμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών, αντιπροσωπευτικών αυτού που θα ονόμαζα Πρωτο-Φασισμό ή Αρχέγονο Φασισμό. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα σύστημα. Πολλά απ’ αυτά έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, και επίσης είναι χαρακτηριστικά και άλλων μορφών δεσποτισμού ή φανατισμού. Όμως, η παρουσία ενός και μόνο απ’ αυτά αρκεί, για να επιτρέψει στο φασισμό να συσσωματωθεί γύρω του.

1. Το πρώτο χαρακτηριστικό του πρωτο - φασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης. Η παραδοσιαρχία είναι φυσικά πολύ παλιότερη από το φασισμό. Δεν χαρακτήριζε μόνον τον αντ- επαναστατικό Καθολικό τρόπο σκέψης μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά είχε γεννηθεί στους όψιμους Ελληνιστικούς χρόνους, ως αντίδραση στον κλασικό Ελληνικό ορθολογισμό. Στη λεκάνη της Μεσογείου, λαοί διαφορετικών θρησκειών (οι περισσότερες από τις οποίες είχαν γίνει στοργικά αποδεκτές στο Ρωμαικό Πάνθεον), άρχισαν να οραματίζονται μιαν αποκάλυψη που είχε αποκαλυφθεί στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτή η αποκάλυψη, σύμφωνα με τον παραδοσιακό μυστικισμό, είχε παραμείνει για πολύ καιρό κρυμμένη κάτω από τα πέπλα ξεχασμένων γλωσσών - στα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά, στους Κελτικούς ρούνους, στα ρολά [παπύρων] με γραφές σχεδόν άγνωστων θρησκειών της Ασίας .
Αυτός ο νέος πολιτισμός όφειλε να είναι συγκρητιστικός. Ο συγκρητισμός δεν είναι απλά, όπως λέει το λεξικό, «ο συνδυασμός διαφόρων μορφών πίστης ή λατρευτικής πρακτικής». Ένας τέτοιος συνδυασμός πρέπει να ανέχεται τις αντιφάσεις. Καθένα από τα αρχικά μηνύματα περιέχει ψήγματα σοφίας, και όποτε φαίνεται να λένε διαφορετικά ή ασύμβατα πράγματα, αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή όλα υπαινίσσονται, με αλληγορικό τρόπο, την ίδια αρχέγονη αλήθεια. Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει περαιτέρω πρόοδος τη γνώσης. Η αλήθεια έχει ήδη διατυπωθεί μιά για πάντα, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να συνεχίσουμε να ερμηνεύουμε το σκοτεινό, δυσνόητο μήνυμά της.
Δεν έχει κανείς παρά να δεί τις βιβλιογραφικές λίστες των διάφορων φασιστικών κινημάτων, για να βρεί τους μείζονες στοχαστές της παραδοσιαρχίας. Η Γνώση των Ναζί τρέφονταν με παραδοσιαρχικά, συγκρητιστικά και αποκρυφιστικά στοιχεία. Η θεωρητική πηγή με τη μεγαλύτερη επιρροή για τις θεωρίες της νέας Ιταλικής Δεξιάς, ο Julius Evola, συνδύασε το Άγιο Δισκοπότηρο με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, την αλχημεία με την Αγία Ρωμαϊκή και Γερμανική Αυτοκρατορία. Και μόνον το γεγονός ότι η Ιταλική δεξιά, προκειμένου να δείξει πόσο ανοιχτό πνεύμα διέθετε, διεύρυνε στη συνέχεια τη βιβλιογραφία της "διδακτέας ύλης" της, ώστε να περιλαμβάνει και έργα του De Maistre, του Guenon και του Γκράμσι, αποτελεί κραυγαλέα απόδειξη συγκρητισμού. Αν ψάξετε στα ράφια Αμερικανικών βιβλιοπωλείων, που φέρουν την επιγραφή New Age, μπορεί να βρείτε εκεί μέχρι και Άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος, απ' όσο γνωρίζω, δεν ήταν φασίστας. Αλλά το να συνδυάζεις Άγιο Αυγουστίνο και το Στόουνχεντζ - αυτό είναι σύμπτωμα πρωτο-φασισμού.

2. Η παραδοσιαρχία συνεπάγεται απόρριψη της νεοτερικότητας. Τόσο οι Φασίστες όσο και οι Εθνικοσοσιαλιστές λάτρευαν την τεχνολογία, ενώ οι στοχαστές της παραδοσιαρχίας συνήθως την απορρίπτουν ως άρνηση των παραδοσιακών πνευματικών αξιών. Ωστόσο, παρόλο που ο ναζισμός ήταν περήφανος για τα βιομηχανικά του επιτεύγματα, ο εγκωμιασμός της νεοτερικότητας δεν ήταν παρά η επιφάνεια μιας ιδεολογίας βασισμένης στην ιδέα Αίμα και Γη («Blut und Boden»). Η απόρριψη του σύγχρονου κόσμου ήταν μεταμφιεσμένη σε αντίκρουση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, αλλά αφορούσε κυρίως την απόρριψη του Πνεύματος του 1789 (και του 1776, φυσικά [Αμερικανική Απελευθερωτική Επανάσταση]).
Βλέπουν τον Διαφωτισμό, την Εποχή του Ορθολογισμού, ως αρχή της σύγχρονης αχρειότητας και διαφθοράς. Κατ' αυτή την έννοια, ο πρωτο-φασισμός μπορεί να οριστεί ως ανορθολογισμός.

3. Ο ανορθολογισμός βασίζεται επίσης στη λατρεία της δράσης για χάρη της δράσης. Επειδή η δράση είναι όμορφη από μόνη της, θα πρέπει να αναλαμβάνουμε δράση πριν ή χωρίς οποιαδήποτε προηγούμενη σκέψη και προβληματισμό. Η σκέψη είναι μορφή αποδυνάμωσης, ευνουχισμού. Ως εκ τούτου, ο πνευματικός πολιτισμός είναι ύποπτος, στο μέτρο που ταυτίζεται με την κριτική στάση. Η καχυποψία απέναντι στον πνευματικό κόσμο αποτελούσε πάντοτε ένα σύμπτωμα πρωτο-φασισμού, από την υποτιθέμενη δήλωση του Γκέρινγκ («Όταν ακούω να μιλάνε για πνευματικό πολιτισμό αρπάζω το όπλο μου»), μέχρι τη συχνή χρήση εκφράσεων όπως «εκφυλισμένοι διανοούμενοι», «αυγοκέφαλοι» - «κουλτουριάρηδες», «παρηκμασμένοι σνομπ», «τα πανεπιστήμια είναι φωλιές κόκκινων κομμουνιστών». Οι επίσημοι φασίστες διανοούμενοι ασχολούνταν κυρίως με το να επιτίθενται εναντίον του σύγχρονου πνευματικού πολιτισμού και εναντίον της φιλελεύθερης διανόησης που έχει προδώσει τις παραδοσιακές αξίες.

4. Καμμιά συγκρητιστική πίστη δεν μπορεί ν' αντέξει στην αναλυτική κριτική. Το κριτικό πνεύμα κάνει διακρίσεις μεταξύ των εννοιών, και το να διακρίνουμε αποτελεί σημάδι της νεοτερικότητας. Στον σύγχρονο πνευματικό πολιτισμό, η επιστημονική κοινότητα επαινεί τη διαφωνία ως μέθοδο για να βελτιωθεί η γνώση. Για τον πρωτο-φασισμό, η διαφωνία είναι προδοσία.

5. Εξάλλου, η διαφωνία αποτελεί σημάδι ποικιλομορφίας. Ο πρωτο-φασισμός δυναμώνει και αναζητεί συναίνεση αξιοποιώντας και επιδεινώνοντας τον φυσικό φόβο του διαφορετικού. Η πρώτη επίκληση ενός φασιστικού ή πρώιμου φασιστικού κινήματος είναι η επίκληση ενάντια στους εισβολείς, στους παρείσακτους. Επομένως ο πρωτο-φασισμός είναι εξ ορισμού ρατσιστικός.

6. Ο πρωτο-φασισμός εκπηγάζει από την ατομική ή κοινωνική απογοήτευση. Γι' αυτό το λόγο, ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των ιστορικών παραδειγμάτων φασισμού ήταν η επίκληση προς μια απογοητευμένη μεσαία τάξη, που υπέφερε από μια οικονομική κρίση ή από συναισθήματα εξευτελιστικής πολιτικής ταπείνωσης και φόβου από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες κοινωνικές ομάδες. Στην εποχή μας, όπου οι παλιοί "προλετάριοι" γίνονται μικροαστοί (και τα λούμπεν στοιχεία κατά κανόνα αποκλείονται από την πολιτική σκηνή), ο φασισμός του αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ' αυτή τη νέα πλειοψηφία.

7. Στους ανθρώπους που αισθάνονται ότι δεν έχουν πιά ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, ο πρωτο-φασισμός λέει πως το μόνο τους προνόμιο είναι το πιο κοινό, ότι έχουν γεννηθεί στην ίδια χώρα. Αυτή είναι η πηγή του εθνικισμού. Άλλωστε, οι μοναδικοί που μπορούν να δώσουν μια ταυτότητα στο έθνος, είναι οι εχθροί του. Έτσι, στη ρίζα της πρωτο-φασιστικής ψυχολογίας υπάρχει η εμμονή με τις συνωμοσίες, συχνά με τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι. Ο πιό εύκολος τρόπος για να επιλύσεις το αίνιγμα μιας συνωμοσίας, είναι η επίκληση προς την ξενοφοβία. Αλλά η συνωμοσία πρέπει να έχει και μοχλούς στο εσωτερικό: Οι Εβραίοι είναι συνήθως ο πιό καλός στόχος, επειδή έχουν το πλεονέκτημα να βρίσκονται ταυτόχρονα και μέσα και έξω. Στις ΗΠΑ, ένα εξέχον παράδειγμα της εμμονής με τις συνωμοσίες βρίσκεται στο βιβλίο του Pat Robertson Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, αλλά έχουμε δει πρόσφατα ότι υπάρχουν πολλά άλλα.

8. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένοι από τον επιδεικτικό πλούτο και τη δύναμη των εχθρών τους. Όταν ήμουν μικρό παιδί, μου είχαν μάθει να σκέφτομαι ότι οι Άγγλοι ήταν οι άνθρωποι που έτρωγαν πέντε γεύματα την ημέρα. Έτρωγαν πιο συχνά από τους φτωχούς αλλά νηφάλιους Ιταλούς. Και ότι οι Εβραίοι είναι πλούσιοι, και βοηθούν ο ένας τον άλλο μέσω ενός μυστικού δικτύου αλληλοβοήθειας. Ωστόσο, οι οπαδοί πρέπει να είναι πεπεισμένοι ότι μπορούν να υπερνικήσουν τους εχθρούς. Έτσι, με συνεχή μετατόπιση της ρητορικής εστίασης, οι εχθροί είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυροί και πολύ αδύναμοι. Οι φασιστικές κυβερνήσεις είναι καταδικασμένες να χάνουν τους πολέμους, γιατί είναι εγγενώς ανίκανες να κάνουν μια αντικειμενική εκτίμηση της δύναμης του εχθρού.

9. Για τον πρωτο-φασισμό δεν υπάρχει αγώνας για τη ζωή, αλλά αντίθετα ζούμε τη ζωή για τον αγώνα. Επομένως, ο ειρηνισμός ισοδυναμεί με συναλλαγή με τον εχθρό. Είναι κακός, γιατί η ζωή είναι μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση. Αυτό όμως, επιφέρει το σύμπλεγμα του Αρμαγεδδώνα. Εφόσον οι εχθροί πρέπει να ηττηθούν, πρέπει να υπάρξει μια τελική μάχη, μετά την οποία το κίνημα θα έχει υπό τον έλεγχό του ολόκληρο τον κόσμο. Όμως μια τέτοια «τελική λύση» θα σημαίνει για τη συνέχεια μια εποχή ειρήνης, μια Χρυσή Εποχή, πράγμα έρχεται σε αντίθεση με το δόγμα του διαρκούς πολέμου. Κανείς φασίστας ηγέτης δεν έχει ποτέ καταφέρει να βρεί τη λύση αυτού του δύσκολου προβλήματος.

10. Ο ελιτισμός αποτελεί χαρακτηριστική πτυχή της κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας, στο βαθμό που είναι θεμελιωδώς αριστοκρατική. Ο αριστοκρατικός και στρατοκρατικός ελιτισμός συνεπάγεται σκληρή περιφρόνηση για τους αδύναμους. Ο πρωτο-φασισμός μπορεί να υποστηρίζει μόνον έναν λαϊκότροπο ελιτισμό. Κάθε πολίτης ανήκει στον καλύτερο λαό του κόσμου, τα μέλη του κόμματος είναι οι καλύτεροι πολίτες, κάθε πολίτης μπορεί (ή οφείλει) να γίνει μέλος του κόμματος. Αλλά δεν μπορούν να υπάρχουν πατρίκιοι χωρίς πληβείους. Στην πραγματικότητα, ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία του δεν του έχει απονεμηθεί με δημοκρατικό τρόπο, αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών. Οι μάζες είναι τόσο αδύναμες, ώστε να χρειάζονται και να τους αξίζει ένας εξουσιαστής. Και εφόσον η ομάδα είναι οργανωμένη με τρόπο ιεραρχικό (σύμφωνα με το στρατιωτικό πρότυπο), κάθε ηγέτης ενταγμένος μέσα στην κλιμακωτή ιεραρχία περιφρονεί τους δικούς τους υφισταμένους, και καθένας από αυτούς περιφρονεί τους κατωτέρους του. Αυτό ενισχύει την αίσθηση του μαζικού ελιτισμού.

11. Σε μια τέτοια προοπτική, όλοι εκπαιδεύονται για να γίνουν ήρωες. Σε κάθε μυθολογία, ο ήρωας είναι ένα ον - εξαίρεση, αλλά για την πρωτο-φασιστική ιδεολογία, ο ηρωισμός είναι ο κανόνας. Αυτή η λατρεία του ηρωισμού συνδέεται στενά με τη λατρεία του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα σύνθημα των Ισπανών Φαλαγγιτών ήταν Viva la Muerte («Ζήτω ο θάνατος !»). Στις μη φασιστικές κοινωνίες, ο απλός λαός μαθαίνει ότι ο θάνατος είναι κάτι δυσάρεστο, αλλά θα πρέπει να τον αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια. Οι πιστοί θρησκευόμενοι μαθαίνουν ότι είναι ένας οδυνηρός τρόπος για να περάσουν σε μια υπερφυσική ευτυχία. Αντίθετα, ο πρωτο-φασιστικός ήρωας αποζητά τον ηρωικό θάνατο, ο οποίος διαφημίζεται ως η πιό καλή ανταμοιβή για μια ηρωική ζωή. Ο πρωτο- φασιστικός ήρωας ανυπομονεί να πεθάνει. Μέσα στην ανυπομονησία του, πολύ συχνά στέλνει στο θάνατο άλλους ανθρώπους.

12. Επειδή ο διαρκής πόλεμος και ο ηρωισμός είναι παιχνίδια που παίζονται δύσκολα, ο πρωτο-φασίστας μεταμορφώνει τη θέλησή του για δύναμη και εξουσία σε σεξουαλική συμπεριφορά. Έτσι προκύπτει ο machismo [αντριλίκι] (που συνεπάγεται την περιφρόνηση προς τις γυναίκες, αλλά επίσης την μη ανοχή και την καταδίκη των όχι συνηθισμένων σεξουαλικών συμπεριφορών, από την αγνότητα μέχρι και την ομοφυλοφιλία). Και αφού ακόμη και το σεξ είναι παιχνίδι που παίζεται δύσκολα, ο πρωτο-φασιστικός ήρωας έχει την τάση να παίζει με τα όπλα - κάνοντάς το, αυτό γίνεται φαλλικό υποκατάστατο.

13. Ο πρωτο-φασισμός βασίζεται σ' έναν επιλεκτικό λαϊκισμό, ποιοτικό λαϊκισμό θα έλεγε κανείς. Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες έχουν ατομικά δικαιώματα, αλλά οι πολίτες στο σύνολό τους έχουν πολιτική επιρροή μόνο από ποσοτική άποψη - ακολουθούμε τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Για τον πρωτο-φασισμό όμως, τα άτομα ως άτομα δεν έχουν δικαιώματα, και ο Λαός έχει συλληφθεί θεωρητικά ως μια ποιότητα, ως μια μονολιθική οντότητα που εκφράζει την Κοινή Βούληση. Και επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων δεν μπορεί να έχει κοινή βούληση, ο Ηγέτης παριστάνει τον διερμηνέα τους. Έχοντας χάσει την εξουσία της [κοινοβουλευτικής κτλ] αντιπροσώπευσης, οι πολίτες δεν πράττουν. Καλούνται μόνον να παίζουν το ρόλο του Λαού. Έτσι ο Λαός είναι μόνο ένα θεατρικό κατασκεύασμα. Για να πάρουμε μια καλή δόση ποιοτικού λαϊκισμού δεν χρειαζόμαστε πιά την Πιάτσα Βενέτσια της Ρώμης ή το Στάδιο της Νυρεμβέργης. Υπάρχει στο δικό μας μέλλον ο λαϊκισμός της Τηλεόρασης ή του Διαδικτύου, στον οποίο η συναισθηματική αντίδραση μιας επιλεγμένης ομάδας πολιτών, μπορεί να παρουσιαστεί και να γίνεται αποδεκτή ως η Φωνή του Λαού.
Εξαιτίας του ποιοτικού λαϊκισμού του, ο πρωτο-φασισμός θα πρέπει να είναι κατά των "διεφθαρμένων" κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Μία από τις πρώτες φράσεις που πρόφερε ο Μουσολίνι μέσα στο Ιταλικό κοινοβούλιο ήταν «Θα μπορούσα να μετατρέψω αυτό το κουφό και καταθλιπτικά σκοτεινό μέρος σε στρατόπεδο για τις σπείρες μου» - σπείρα ήταν μια υποδιαίρεση της παραδοσιακής Ρωμαϊκής Λεγεώνας. Στην πραγματικότητα, βρήκε αμέσως καλύτερη στέγαση για τις σπείρες του, αλλά λίγο αργότερα διέλυσε το κοινοβούλιο. Όποτε ένας πολιτικός αμφισβητεί τη νομιμότητα ενός κοινοβουλίου γιατί αυτό δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη Φωνή του Λαού, αρχίζει να μυρίζει πρωτο- φασισμό .

14. O πρωτο-φασισμός μιλάει την Newspeak. Η Νέα Ομιλία επινοήθηκε από τον Όργουελ, στο βιβλίο του 1984, ως επίσημη γλώσσα του Ingsoc, του Αγγλικού Σοσιαλισμού. Αλλά συναντάς στοιχεία του πρωτο-φασισμού σε διάφορες μορφές δικτατορίας. Όλα τα ναζιστικά και φασιστικά σχολικά βιβλία χρησιμοποιούσαν φτωχό λεξιλόγιο και στοιχειώδη σύνταξη, προκειμένου να περιορίσουν τη διάδοση των εργαλείων που είναι κατάλληλα για τη σύνθετη και κριτική σκέψη. Όμως πρέπει να είμαστε σε θέση να εντοπίζουμε άλλα είδη Newspeak, ακόμη και αν παίρνουν τη φαινομενικά αθώα μορφή ενός δημοφιλούς τοκ-σόου.

Το πρωί της 27ης Ιουλίου 1943, μου είπαν πως σύμφωνα με ραδιοφωνικές ανακοινώσεις, ο φασισμός είχε καταρρεύσει και ο Μουσολίνι είχε συλληφθεί. Όταν η μητέρα μου με έστειλε να αγοράσω την εφημερίδα, είδα ότι οι εφημερίδες στο κοντινό περίπτερο είχαν διαφορετικούς τίτλους η καθεμιά. Επιπλέον, αφού είδα τους τίτλους, συνειδητοποίησα ότι κάθε εφημερίδα έγραφε διαφορετικά πράγματα. Αγόρασα μία από αυτές, στην τύχη, και διάβασα ένα μήνυμα στην πρώτη σελίδα που υπέγραφαν πέντε ή έξι πολιτικά κόμματα - ανάμεσά τους η Χριστιανική Δημοκρατία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κόμμα της Δράσης και το Φιλελεύθερο Κόμμα. Μέχρι τότε πίστευα ότι υπήρχε ένα μόνο κόμμα σε κάθε χώρα, και ότι στην Ιταλία αυτό ήταν το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Τώρα ανακάλυπτα ότι στη χώρα μου θα μπορούσαν να υπάρχουν ταυτόχρονα πολλά κόμματα. Καθώς ήμουν έξυπνο παιδί, αμέσως κατάλαβα ότι τόσα πολλά κόμματα δεν θα μπορούσαν να έχουν γεννηθεί μέσα σε μια νύχτα, και άρα θα πρέπει να υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό ως μυστικές οργανώσεις.
Το μήνυμα στην πρώτη σελίδα πανηγύριζε για το τέλος της δικτατορίας και την επιστροφή της ελευθερίας: Ελευθερία του λόγου, του Τύπου, των πολιτικών κομμάτων. Αυτές τις λέξεις, «ελευθερία», «δικτατορία», «απελευθέρωση» - τις διάβαζα τώρα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ξαναγεννήθηκα ως ελεύθερος Δυτικός άνθρωπος χάρις σ' αυτές τις νέες λέξεις.
Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε το νόημα αυτών των λέξεων να μην ξεχαστεί και πάλι. Ο πρωτο-φασισμός είναι ακόμη γύρω μας, μερικές φορές φορά πολιτικά. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο για μάς [να τον αντιμετωπίσουμε], αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και έλεγε «θέλω να ανοίξω πάλι το Άουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι Μελανοχίτωνες στις Ιταλικές πλατείες». Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο πρωτο-φασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο. Είναι καθήκον μας να τον αποκαλύπτουμε και να καταδεικνύουμε οποιαδήποτε από τις νέες μορφές του - κάθε μέρα, σε κάθε μέρος του κόσμου. Αξίζει να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ στις 4 Νοεμβρίου 1938:
«Τολμώ να πω ότι, αν ποτέ η Αμερικανική δημοκρατία πάψει να προχωρεί μπροστά ως ζωντανή δύναμη και να προσπαθεί μέρα και νύχτα, με ειρηνικό τρόπο, να κάνει καλύτερη την τύχη και τη ζωή όλων τους πολιτών μας, τότε ο φασισμός θα δυναμώσει στη χώρα μας».
Η ελευθερία και η απελευθέρωση είναι μια ατέρμονη εργασία. Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω μ' ένα ποίημα του Φράνκο Φορτίνι:

Sulla spalletta del ponte
Le teste degli impiccati
Nell'acqua della fonte
La bava degli impiccati.

Sul lastrico del mercato
Le unghie dei fucilati
Sull'erba secca del prato
I denti dei fucilati.

Mordere l'aria mordere i sassi
La nostra carne non è più d'uomini
Mordere l'aria mordere i sassi
Il nostro cuore non è più d'uomini.

Ma noi s'è letto negli occhi dei morti
E sulla terra faremo libertà
Ma l'hanno stretta i pugni dei morti
La giustizia che si farà.

(Franco Fortini, Canto degli ultimi partigiani)

* * *
Στο στηθαίο της γέφυρας
Τα κεφάλια των κρεμασμένων
Στο ρυάκι που τρέχει
Το σάλιο των κρεμασμένων

Στης αγοράς το λιθόστρωτο
Τα νύχια των εκτελεσμένων
Στο ξερό γρασίδι έξω στο λιβάδι
Τα σπασμένα δόντια των εκτελεσμένων

Δαγκώνοντας τον αέρα, δαγκώνοντας τις πέτρες
Η σάρκα μας δεν είναι πιά ανθρώπινη
Δαγκώνοντας τον αέρα, δαγκώνοντας τις πέτρες
Οι καρδιές μας δεν είναι πια ανθρώπινες

Αλλά έχουμε διαβάσει μέσα στα μάτια των νεκρών
Και θα φέρουμε στη γη ελευθερία
Αλλά κλεισμένη σφιχτά στις γροθιές των νεκρών
Είναι η δικαιοσύνη που πρέπει να υπηρετούμε

[blackpaint]

https://mises.org/library/myth-nazi-capitalism

σοβαρες πηγες θελουμε, οχι τους ανυπαρκτους. Mises Institute lol.

[The Rebel]

αστοιχείωτος ιστορικά και θεωρητικά όποιος εξισώνει κομμουνισμό με ναζισμό-φασισμό.
επίσης και όποιος θεωρεί ότι κομμουνισμός ήταν το έκτρωμα της εσσδ.

+ oποιος ισχυριζεται πως ο ναζισμος ηταν "αριστερος"

πόσο υποκριτές μπορεί να είστε ρε

Ειπώθηκε ότι είναι πολλοί οι "φασίστες" στο φόρουμ.

[the comet the course the tail]

τα σοσιαλιστικά κράτη που προέκυψαν εκφυλίστηκαν.

ο λογος?

δεν ξέρω. τείνω να πιστέψω ότι εξ΄αρχής χάραξαν λάθος πορεία. π.χ. δείτε κριτικές από ρόζα λούξεμπουργκ κλπ.

[akirav]

τα σοσιαλιστικά κράτη που προέκυψαν εκφυλίστηκαν.

ο λογος?

δεν ξέρω. τείνω να πιστέψω ότι εξ΄αρχής χάραξαν λάθος πορεία. π.χ. δείτε κριτικές από ρόζα λούξεμπουργκ κλπ.

Αρα τιποτα δεν μας λεει οτι δεν θα ξαναγινει το ιδιο.

[Otto Weininger]

Γι'αυτό προτιμάμε τον όρο "ολοκληρωτικά καθεστώτα".
Γι'αυτό και τα κουμουνια πάσης φύσεως, βγάζουν αφρούς με αυτόν τον όρο και προτιμάνε την καραμέλα του φασισμού για τους πάντες.