Το ημερολόγιο της μονάδας «πχόρουμ» (sequel)

[sharp]

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, είτε σαν φάρσα, είτε όχι. Παρά το τραγικό τέλος της μονάδας «πχόρουμ», το οποίο στενοχώρησε ανεπανόρθωτα τον εναον και τις γάτες του, η ζωή συνεχίζεται και οι ιστορικοί ανακαλύπτουν νέα στοιχεία. Έστω και αν αυτό συμβαίνει ύστερα από 100 χρόνια, η δουλειά τους είναι να τα προσθέτουν, να τα αφαιρούν, να συλλογίζονται, να γράφουν, να τσακώνονται και μετά να τσακωνόμαστε κι εμείς με τη σειρά μας στο ίντερνετ.


Το Ημερολόγιο της μονάδας «πχόρουμ» είναι το σημαντικότερο εύρημα μέχρι στιγμής από το στρατόπεδο. Υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να βρεθούν και άλλα ντοκουμέντα, οπότε σταυ τυνεδ.


Όσα διαβάσαμε στο πρήκουελ Η μονάδα «πχόρουμ» σχετικά με χαρακτήρες όπως Otto Weininger ΓΑΛΗ Fata Morgana Dwarven Blacksmith Στύξ Sid Vicious Eθνικοκοινωνιστης georgebi Communio Sancta κ.α. μπορούμε πλέον με ασφάλεια να τα επιβεβαιώσουμε και δεν θα αναφερθούν ξανά εδώ.


Δεν είναι απολύτως σαφές ποιος κατέγραψε όλα όσα εξιστορούνται, μάλλον ήταν αρκετοί μαζί σε διάφορες περιόδους. Ένας σίγουρος γραφιάς υπήρξε ο hellegennes, ο οποίος έμεινε στην ιστορία για την δραστηριότητα του ως ποιητής και ως στατιστικολόγος. Επίσης διέθετε κατάστημα λιανικής, αν και το εμπορικό του δαιμόνιο δεν είναι επιβεβαιωμένο. Κατά την διάρκεια της ζωής του μοιάζει να ασχολιόταν περισσότερο με τα λογοτεχνικά, που σημαίνει πως όταν είχε οίστρο άρπαζε ένα χαρτί και έγραφε με τις ώρες, χωρίς να ενδιαφέρεται για οτιδήποτε άλλο, ούτε καν να πιει νερό. Εάν αυτό συνέβαινε την ώρα που βρισκόταν στο μαγαζί, είτε δεν εξυπηρετούσε τους πελάτες και αυτοί έφευγαν, είτε τον έκλεβαν και εκείνος δεν έπαιρνε είδηση.

Άλλα γραπτά αποδίδονται στον Ταγματάρχη Μπέρια, οι γραφολόγοι διακρίνουν τον αρχαΐζοντα τρόπο στην σύνταξη σε συνδυασμό με την απόλυτη έλλειψη ορθογραφικών λαθών που δεν παρατηρείται σε κανέναν άλλον.

Να μην σάς κουράσουμε όμως, είναι μεγάλη η έρευνα περί του ποιος έγραψε τι, δεν έχει στην τελική πολύ σημασία, ακόμη κι ο Εθνι εμφανίζεται, αφού σε αυτόν αποδίδεται η λέξη «Τρότσκες» σε συνδυασμό με ένα «ο δάσκαλος που έτρωγε μπαγκέτες ολικής» σε γειτονική παράγραφο. Τέλος υπάρχουν και οι συνήθεις ύποπτοι στα σημεία όπου εμφανίζονται οι στάνταρ Αγγλισμοί.

Όλα αυτά αφορούν τους πχορουμολόγους, ο οποίος είναι αναπτυσσόμενος κλάδος στην Επιστήμη της Μαλακ… εεε συγγνώμη της Αρχαιολογίας, οπότε ας περάσουμε κατ’ ευθείαν στο ψητό.



Απ’ ότι φαίνεται, την μονάδα προμήθευε με φαγητά ο taliban, ένας αγρότης σε κάποια όχι τόσο κοντινά βουνά και κάθε βδομάδα φόρτωναν οι άνθρωποι του τα υλικά σε μια νταλίκα με οδηγό τον Ασέβαστος.

Ο Ταλιμπάν ήταν ένας ηλιοκαμμένος τύπος, πολύ πιο ευχάριστος από τους άλλους του κλάδου του (υπήρχαν και άλλοι αγρότες στην μονάδα) και ταυτόχρονα με δική του, ξεχωριστή νοοτροπία. Δεν του άρεσαν οι φλυαρίες, μιλούσε μόνο όταν πίστευε ότι αυτό που θα πει είχε νόημα κι ας ήταν μία μονολεκτική φράση. Απεχθανόταν τη ζέστη γι’ αυτό προτιμούσε τα βουνά και το μεγαλύτερο διάστημα το περνούσε στο δάσος, όπου, με εξαίρεση τους πολύ βαρείς χειμώνες, κοιμόταν τα βράδια κάτω απ’ τα δέντρα. Αξιοζήλευτη ζωή κοντά στη φύση, αγαπούσε πολύ τα μελίσσια του με τα οποία ασχολιόταν το μεγαλύτερο διάστημα, ενώ τα υπόλοιπα προϊόντα τα είχε αφήσει στους υπαλλήλους του.

Δεν είναι λίγες οι φορές που καβαλούσε παρέα την νταλίκα και συναντούσε από κοντά τον κόσμο του πχόρουμ, ποτέ όμως καλοκαίρι, γιατί όπως είπαμε δεν άντεχε την ζέστη στην πεδιάδα.

Όπως όλοι οι νταλικέρηδες, έτσι κι ο Ασέβαστος ήταν τύπος ευθύς, που έλεγε τη γνώμη του χωρίς περιστροφές κι ας ήταν κάποιες φορές πάνω από τα όρια της ειδικότητας του. Πιάνοντας μια μέρα κουβέντα με το σκοπό στο φυλάκιο διαμαρτυρήθηκε που συχνά, πυκνά συναντούσε διαδηλώσεις στην διαδρομή του προς το μαγαζί του Ταλιμπάν. Ήταν οι γνωστές διαδηλώσεις σχετικά με τις ανεμογεννήτριες.

Στη διαδρομή προς το βουνό όπου έμενε ο προμηθευτής ταλιμπάν οι δρόμοι ήταν πολύ στενοί και ειδικά το καλοκαίρι που τα δέντρα ήταν ανθισμένα δυσκολευόταν να στρίψει το τριαξονικό που οδηγούσε. Όμως κάποιοι στόκοι, έτσι τους ονόμαζε, εμπόδιζαν το άνοιγμα δρόμων που ήταν εντελώς αναγκαίο, αφού σε τελική ανάλυση ο Ταλιμπάν προμήθευε και άλλα στρατόπεδα.

Μάταια, αφού ο σκοπός πήγαινε και αυτός στις πορείες, οπότε εκεί βαρέθηκε να ασχολείται και σταμάτησε την κουβέντα, μουρμουρίζοντας, καλός στόκος είναι και δαύτος. Κατά τ’ άλλα υπάρχει μια υποσημείωση ότι κι αυτός υποστήριζε τη θεωρία του Ερμή για την κατά κράτος υπεροχή των ηλεκτροκίνητων τανκς σε περίπτωση σύρραξης.

Κατά καιρούς περνούσαν αξιοπρεπέστατοι νεοσύλλεκτοι, με γνώσεις, χιούμορ, όμορφη και συγκροτημένη έκφραση, οι οποίοι όμως δεν παρέμεναν για πολύ. Όπως συμπεραίνουμε από το Ημερολόγιο φαίνεται πως δεν άντεχαν την πολυκοσμία του στρατοπέδου. Άγνωστο παραμένει αν τους ενόχλησαν τα κουτσομπολιά, ο διάχυτος λαϊκισμός (alias πασοκίλα) ή η ποδαρίλα στους θαλάμους τα βράδυα. Αρκετοί επέλεξαν να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή απ’ όπου δεν επέστρεψαν ποτέ. Αυτό σίγουρα αποτελούσε συχνά αιμοραγία για το «πχόρουμ», αλλά φαίνεται πως έτσι είναι η ζωή.

Η μονάδα περιείχε αλλοδαπούς εθελοντές, οι οποίοι θύμιζαν τις παλιές εποχές κατά την Επανάσταση με τους φιλέλληνες από όλον τον κόσμο και ένας τέτοιος ήταν ο Γερμανός Feindflug. Με ρίζες που απλωνόντουσαν βαθιά πίσω στις Πρωσσικές δυναστείες, ο Φάιντφλουγκ διακρινόταν για την ψύχραιμη στάση του σε κρίσιμες καταστάσεις, συνοδευόμενη από στωικό λόγο με αρκετή δόση χιούμορ. Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο, οι άλλες δύο ιδιότητες επιβεβαίωναν ότι στις φλέβες του κυλούσε Γερμανικό αίμα.


Μία από τις σημαντικότερες φιγούρες στη μονάδα υπήρξε αναμφισβήτητα ο προαναφερθείς, ως ένας από τους συντάκτες του Ημερολογίου, Ελληγενής. Παραγωγικότατος, με φανερή έπαρση αλλά και συνείδηση του λογοτεχνικού καθήκοντος, ο Χέλης, όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά, έγραφε κατά μέσο όρο ένα περίπου ποίημα την ημέρα! Ναι, σωστά διαβάσατε 1 για κάθε μέρα. Η συλλογή του περιελάμβανε πολλά είδη που μαρτυρούν αντικρουόμενα συναισθήματα μέσα του, πατριωτικά ποιήματα, φιλειρηνικά ποιήματα, ερωτικά, ποιήματα κατά του γάμου (τα επονομαζόμενα Αντισυζυγικά), ποιήματα της Δουλειάς, της Θάλασσας, των Δελφινιών, του Κάμπου, του Εμπόρου, Ύμνος για τη ζωή αλλά και μία συλλογή με έντονη απαισιοδοξία, γνωστή ως Τα Πεσσιμιστικά. Ακόμη και το Ημερολόγιο που κρατάμε στα χέρια μας περιέχει ακραίες αντιθέσεις στα σχόλια του, οι οποίες φανερώνουν έντονες συγκρούσεις στον εσωτερικό του κόσμο.

Ένα περιστατικό από την θητεία του στο «πχόρουμ» είναι καταγεγραμμένο με αρκετή λεπτομέρεια.

Μια βραδιά, όπως βάραγε γερμανικό στη σκοπιά, σαν να μην του έφτανε το κρύο και το χιόνι, βλέπει αρκετά κοντά του μια εχθρική περίπολο. Δεν μπορούσε να ξέρει αν είχαν χάσει το δρόμο τους κι από λάθος βρίσκονταν εκεί ή αν ξεκινούσε επίθεση. Προσπάθησε να σκεφτεί όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε και να σχεδιάσει τις επόμενες κινήσεις του.

Ήταν κάθε άλλο παρά δειλός, αλλά μεταξύ μας, δεν είναι και λίγο να ζήσεις κάτι τέτοιο. Εν τω μεταξύ, επειδή τα άτομα είχαν λιγοστέψει, οι βάρδιες ήταν μονές και δεν είχε κανέναν δίπλα του. Βούτηξε το όπλο και προσπάθησε να οπλίσει, κάτι όμως δεν δούλεψε σωστά και το όπλο μπλόκαρε. Και όπλα από την Κίνα αγοράζουν, αναρωτήθηκε. Και τώρα τι κάνουμε;

Θυμήθηκε ένα βράδυ που είχε ξυπνήσει μέσα στη νύχτα με μεγάλη αγωνία, επειδή είχε δει εφιάλτη με το Υπουργείου Εμπορίου να κάνει έλεγχο στο μαγαζί του και να παίρνει δείγματα για τυχόν σαλμονέλες. Ήταν σίγουρος 1000% ότι δεν θα έβρισκαν τίποτε, γιατί ήταν ψείρας μέχρι αηδίας, αλλά από την αγωνία του δεν ξανακοιμήθηκε και αμέσως μετά έγραψε ένα από τα καλύτερα ποιήματα του, το «Εμένα πιρόγα δεν θα με κάνετε».

Άρχισε να το ψυθιρίζει μέσα του κι όσο το έλεγε, τόσο έπαιρνε θάρρος. Και ξανά το απήγγελνε και όλο δυνάμωνε τη φωνή του. Στην τρίτη στροφή άρχισε να το φωνάζει πολύ δυνατά, λες και διάβαζε Σαίξπηρ. Δεν αποκλείεται από την αδρεναλίνη του κινδύνου να αισθανόταν εκείνη τη στιγμή ότι είναι Σαίξπηρ ο ίδιος.

Στο άκουσμα αυτό, ο εχθρός πανικοβλήθηκε και άρχισαν όλοι να τρέχουν σαν τρελλοί, κραυγάζοντας «γκιουνάμ σατάν, γκιουνάμ σατάν». Πολύ σύντομα είχαν χαθεί, με κατεύθυνση προς το φυλάκιο τους. Την επομένη ημέρα η δική μας περίπολος βρήκε τα όπλα τους πεταμένα στο έδαφος. Απ’ ότι φαίνεται είχαν τρομάξει τόσο πολύ, που στο φευγιό τους τα παράτησαν όλα πίσω τους. Έτσι την γλύτωσε ο Ελληγενής, με μοναδικό τίμημα ότι από εκείνη την ημέρα έκανε όλες τις νυχτερινές βάρδιες, ώστε οι υπόλοιποι να μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, νοιώθοντας πλήρη ασφάλεια. Μάλιστα καταργήθηκαν ορισμένες εσωτερικές σκοπιές, αφού ήσαν πλέον περιττές.

Μετά το συμβάν ο διοικητής κάλεσε έκτακτη σύσκεψη. Όπως φαίνεται είχαν ανακαλύψει ένα νέο όπλο με άγνωστες ακόμη δυνατότητες. Καθώς μάλιστα τελείωναν οι σφαίρες, αυτή η ιστορία έμοιαζε με ανεκτίμητο δώρο. Στη σύσκεψη πήραν μέρος όλοι οι αξιωματικοί μέχρι και το βαθμό του Ανθυπασπιστή. Ένας από αυτούς ήταν ο Αρίστος.

Ο Αρίστος ήταν ανθύπας που προερχόταν από σχολή υπαξιωματικών, από αυτούς με το παχύ μουστάκι. Ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία στο στρατόπεδο, και μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι στάθηκε πολύ άτυχος, αφού ο πόλεμος ξεκίνησε μόλις λίγες μέρες πριν βγει στην σύνταξη. Ακριβώς επειδή ήταν ο πιο παλιός, ο διοικητής τού παραχώρησε δικό του γραφείο για να έχει την βολή του, αν και δεν είχε σπουδαία καθήκοντα πια, περισσότερο κουβαλούσε χαρτιά από το ένα γραφείο στο άλλο κι αυτό το έκανε με μεγάλη καθυστέρηση, αφού είχε τη συνήθεια να πιάνει ατελείωτες κουβέντες στους διαδρόμους με όποιον συναντούσε.

Κάποιοι τον απέφευγαν, ακριβώς επειδή ήξεραν ότι ανοίγει συζητήσεις για παράξενα θέματα και μόλις τον έβλεπαν έστριβαν κάνοντας πως δεν τον είδαν. Ωστόσο δεν ήταν αντιπαθητικός και για να λέμε του στραβού το δίκιο, δεν είχε κάνει ποτέ χρήση του αξιώματος του, πραγματικά θα έβγαινε στη σύνταξη χωρίς να έχει ρίξει ούτε μία μέρα σε έναν φαντάρο. Κάτι σαν λευκό ποινικό μητρώο από την ανάποδη πλευρά. Ειδικά δε τα βράδια στην παρέα με κρασί, με την κιθάρα του Sid Vicious και τα άλλα παιδιά ήταν πολύ ωραίος τύπος, θα έλεγε κανείς ότι μεταμορφωνόταν, κάτι σαν Δρ. Τζέκυλ και κ. Χάιντ.

Το γραφείο του Αρίστου ήταν ευρύχωρο (υπήρχε χώρος στο στρατόπεδο, ο κόσμος ήταν που λιγόστευε δυστυχώς), είχε αρκετά παλιά έπιπλα, έμοιαζε λίγο με παλαιοπωλείο. Στον τοίχο ήταν κρεμασμένος ένας πολύ μεγάλος χάρτης, με ένα νησί. Όσοι το έβλεπαν νόμιζαν ότι είναι η Μακρόνησος και εξ αιτίας αυτού πολλοί τον είχαν για χουντικό. Ένας φαντάρος, τον ρώτησε μια φορά: τι ‘ν’ αυτό κυραθύπα, το μακρονήσι, του είχε πει ο νεοσύλλεκτος student, με κάπως βαριά προφορά. Όχι βρε, απάντησε χωρίς να ενοχληθεί ο Αρίστος. Αυτό είναι ο χάρτης της Ατλαντίδας, συνέχισε και κορδώθηκε με χαρά που κάποιος ενδιαφερόταν για τα χόμπυ του. Ούτε εκεί όμως έκανε κατάχρηση του αξιώματος του, μόλις παρατήρησε ότι ο στούντεντ δεν είχε όρεξη να πιάσει κουβέντα για τέτοια εξωτικά μεγαλεία, τον άφησε ελεύθερο να φύγει. Αυτός, βγαίνοντας, σταυροκοπήθηκε και ευχαρίστησε το Θεό που γλύτωσε.

Οι άλλες συζητήσεις που ευχαριστούσαν τον Αρίστο ήταν πάνω απ’ όλα οι πολιτικές, αλλά και κοινωνικές, μέχρι ακόμη και ιατρικές περί ασθενειών και εμβολίων. Μέσα στο γραφείο του έβρισκε κανείς πάμπολλα περιοδικά εκλαϊκευμένης επιστήμης, τα οποία σε αντίθεση με τα έπιπλα ήταν πεντακάθαρα, πράγμα που σημαίνει ότι συχνά τα ξεσκόνιζε, κυριολεκτικά και μεταφορικά.


Ένα πρωϊνό ο διοικητής πήρε τηλεφώνημα από τον λοχαγό, ο οποίος τού ζήτησε να βρεθούν. Ο λοχαγός ήταν πάντοτε ψύχραιμος, επομένως για να έχει τόσο αγχωμένο ύφος στο τηλέφωνο, σίγουρα κάτι σοβαρό συνέβαινε. Πράγματι, πολύ απλά, τα πολεμοφόδια τελείωναν. Ο διοικητής πήρε την καπαρτίνα του και έτρεξε στον αρμόδιο να τον ρωτήσει πώς πάνε τα οικονομικά τους.

Ποια οικονομικά βρε Σκάζο… εδώ σε λίγο δεν θα έχουμε νερό να πιούμε, όπως παν’ τα πράγματα, του απάντησε ο επί των Οικονομικών της μονάδας. Έβγαζε γλώσσα ο Yochanan στον διοικητή, γιατί ήξερε ότι δεν θα τού κάνει τίποτε, κρεμόταν απάνω του. Σπουδασμένος στα καλύτερα Αγγλοαμερικανικά πανεπιστήμια, με δοκτορά στα οικονομικά είχε καταντήσει να επιμελείται συσσίτια και σφαίρες. Αλλά στον πόλεμο χαίρεσαι που ακόμη μπορείς και αναπνέεις, οι διατριβές είναι για καλομαθημένους και άλλες εποχές, έλεγε από μέσα του.

Κάθε μέρα ευχαριστούσε τον Εβραϊκό Θεό του που δεν έχει κανένα τραύμα και δεν υπήρχε ανάγκη να πάει στη ΓΑΛΗ να τού πατήσει εκείνη τη μεγάλη σύρριγγα όπως έκανε σε όσους της κλαίγονταν ότι πονούσαν. Μπορούσε φυσικά να διαλέξει να πάει στη Fata Morgana, η οποία πλέον ήταν μόνιμα στο πόστο της, διαμαρτυρόμενη ότι ποτέ δεν έλειψε παρά μόνο αν υπήρχε απόλυτη ανάγκη. Ίσως έλεγε την αλήθεια η κοπέλλα, οι συκοφαντίες κι οι κακεντρέχειες σε ένα κλειστό κοινωνικό σύνολο δίνουν και παίρνουν. Το αν τελικά το έσκαγε με κάποιον ή όχι δεν το βρήκαμε πουθενά στο Ημερολόγιο κι έτσι κάποιοι περίεργοι, όπως ο Γαληνός, θα μείνουν με την απορία.

Παρεμπιπτόντως, σήμερα που έχουμε 2100 έχει καταγραφεί στην επιστήμη από την εμπειρία των διαδικτυακών συνόλων, το πόσο ανόητοι ήταν τότε οι άνθρωποι. Υπάρχουν στοιχεία για χρήστες πριν 100 χρόνια που μαλλιοτραβιόντουσαν επί μερόνυχτα, σχετικά με το αν ένας πρόεδρος κάποιας Ρωσίας έριξε επίτηδες μιαν οβίδα σε ένα σχολείο ή ακόμη και αν υπήρξε τέτοια οβίδα και δεν ήταν όλα αποτέλεσμα προπαγάνδας. Έτσι ανόητους τους βρίσκουμε εμείς σήμερα, όπως έβρισκαν εκείνοι τους προηγούμενους κ.ο.κ.

Και μετά την φιλοσοφική παρένθεση, πίσω στο στρατόπεδο και στον Ελληγενή. Όπως διαβάζουμε στο Ημερολόγιο, ο Ελληγενής παρασημοφορήθηκε σε μεγάλη τελετή, μάλιστα ζήτησε ο ίδιος να παίξει ο Πορφύριος ένα τραγούδι που τού είχε αφιερώσει. Μετά την τελετή ο λοχαγός Όττο είχε την ιδέα, ότι ένας συνδυασμός ποιημάτων Ελληγενή και τραγουδιών Πορφυρίου θα ήταν το πλέον ακατανίκητο όπλο, με το οποίο όχι μόνο θα απέκρουαν κάθε επίθεση του εχθρού, αλλά πιθανότατα θα τους έδινε την δυνατότητα να περάσουν στην αντεπίθεση, μέχρι και να κερδίσουν τον πόλεμο!
Δυστυχώς το βιβλίο δεν παρέχει πληροφορίες για το τι απέγινε με το σχέδιο αυτού του υπερόπλου, λείπουν αρκετές σελίδες και κυρίως δεν έχουν έρθει στα χέρια μας δείγματα αυτών των δύο εκπληκτικών ευρεσιτεχνιών. Το μόνο που διαβάσαμε είναι ότι το ονόμασαν συνθηματικά ΠΟΡΕΛΛ, προφανώς από τα ονόματα των δύο δημιουργών.


Μια διαφορετική φιγούρα φαντάρου, σύμφωνα με το Ημερολόγιο, υπήρξε ο ST48410 τον οποίο οι κολλητοί του φώναζαν Στάθη. Το κρεββάτι του στο θάλαμο ήταν πάντα το πιο ατσαλάκωτο. Ακόμη και όταν οι συνφαντάροι του από κακία του το χάλαγαν, εκείνος έβρισκε το χρόνο (ακατανόητο πώς και πότε) για να το ξαναστρώσει, ώστε πάντα στις επιθεωρήσεις να είναι τέλειο, σαν να το είχε σιδερώσει. Ο επιλοχίας συχνά τον επιβράβευε με αποτέλεσμα από ζήλεια να τού κάνουν οι άλλοι καψώνια, αλλά ποτέ του δεν θύμωνε, ήταν πάντοτε ευγενικός και με ιώβια υπομονή προσπαθούσε να τους εξηγήσει το σωστό.

Δυστυχώς όταν κατατάχθηκε έκανε το λάθος να πει ότι στο παρελθόν είχε δουλέψει για ένα φεγγάρι ως καθαριστής αγροτεμαχίων κι έτσι κάθε φορά που είχαν βολές, στο τέλος τον έχωναν αγγαρεία να καθαρίσει το πεδίο ασκήσεων. Φαίνεται όμως, πως ήταν και δεινός πιανίστας, αλλά από τη μία το γεγονός ότι ασχολιόταν με κλασσική μουσική, από την άλλη ότι στο πόστο του βάρδου είχε κατσικωθεί ο Πορφύριος δεν τού επέτρεψαν να μεταπηδήσει σε αυτή την πιο λουφαδόρικη θέση. Κάπου φταίει κι ο ίδιος, αφού ακόμη και στην κλασσική ασχολιόταν περισσότερο με μεταμοντέρνους συνθέτες, όπως ο Στοκχάουζεν, που λόγω της ανακάλυψης του υπερόπλου ΠΟΡΕΛΛ, το οποίο αναφέραμε παραπάνω, δεν είχαν πλέον χρησιμότητα, τουλάχιστον όσον αφορά την βιομηχανία κατασκευής σύγχρονων οπλικών συστημάτων.


Τέλος, ένα λυπηρό στοιχείο είναι ότι υπήρχε και ένα τμήμα στο Υγειονομικό με την ονομασία ΥΤΑ. Δεν είναι επιβεβαιωμένο, αλλά αυτό μάλλον σήμαινε «Υγειονομικό Τμήμα Απροσάρμοστων». Παρότι έχουμε ονόματα νοσηλευομένων σε αυτό το τμήμα, θα προτιμήσουμε να μην τα αναφέρουμε δημοσίως για ευνόητους λόγους. Σε τελική ανάλυση δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί, ακόμη και δια της αφαιρετικής μεθόδου.


Πρωτότυπη εξέλιξη μέσα στη μονάδα παρουσίασε ο οπλίτης Daje. ‘Όταν πρωτοεμφανίστηκε δήλωσε πρώην φοιτητής Οδοντιατρικής σε Ιταλικό Πανεπιστήμιο, χωρίς όμως να έχει τελειώσει τις σπουδές του. Μόνος του ζήτησε να τον κατατάξουν στο νοσηλευτικό του Υγειονομικού αφού με τις γνώσεις του θα μπορούσε να προσφέρει κι επειδή υπήρχε μεγάλη ανάγκη το αποδέχτηκαν. Χαλαρός τύπος, έκανε γρήγορα επαφές με όλο το προσωπικό, το οποίο απαρτιζόταν κυρίως από άτομα θηλυκού γένους. Σύντομα όμως διαπιστώθηκε ότι είχε αυξημένη ανάγκη για συχνά διαλείμματα, κουβεντούλα και καφέ με τις συναδέλφισσες, ακόμη και σε περιόδους με μπόλικη δουλειά.

Γι’ αυτό, αλλά κι επειδή οι υποτιθέμενες ιατρικές γνώσεις του Δάγε δεν επιβεβαιώθηκαν στην πράξη, κάποια στιγμή μεταφέρθηκε στις αθλοπαιδιές, όπου πράγματι έδειχνε να του είναι πιο οικείος τομέας. Κι εκεί όμως τα πράγματα κύλησαν κάπως ανορθόδοξα, πολλές φορές ήταν απών και διαπιστώθηκε ότι πήγαινε πάλι στο Υγειονομικό με αστείες δικαιολογίες, όπως ότι τελείωσαν οι γάζες, ότι το τάδε φάρμακο είχε λήξει, αλλά τελικά είχε κάνει ο ίδιος λάθος στην ημερομηνία, οπότε ας πιούμε ένα καφεδάκι μια που ήρθα και παρόμοια.

Τού θέματος επιμελήθηκε ο ίδιος ο διοικητής, ο οποίος τον μετέφερε στο γραφείο Επικοινωνιών λόγω των γνώσεων της Ιταλικής γλώσσας και το ζήτημα διευτεθήκε οριστικά. Ήταν εποχή με πολλά πάρε-δώσε με την Ιταλία και τον είχαν ανάγκη, υπήρξαν μάλιστα μέρες που δεν σήκωνε κεφάλι. Στα υπέρ του είναι ότι ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε για εργασιακό φόρτο, αντιθέτως έλεγαν ότι έδειχνε υπερβολικό ζήλο, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Πολλές φορές για τρεις Ελληνικές προτάσεις χρησιμοποιούσε πενταπλάσιες Ιταλικές και κάποιοι υποστήριξαν ότι το έκανε επειδή το λεξιλόγιο του ήταν περιορισμένο και τα μετέφραζε περιφραστικά. Δεν πρέπει ωστόσο να ισχύει, καθότι διαπιστώσαμε πως αυτό συνέβαινε μόνο όταν από την άλλη πλευρά της συνομιλίας βρισκόταν μία Ιταλίδα και όχι ένας Ιταλός. Δυστυχώς δεν ήταν ποτέ παρών κάποιος δεύτερος ιταλομαθής ώστε να μάθουμε με σιγουριά τι ακριβώς τους έλεγε.


Να εξηγήσουμε για όσους δεν έχουν υπηρετήσει, πως σε ένα στρατόπεδο όπου συνεχώς συναντάς άντρες, το νοσηλευτικό αποτελεί όαση για τον φαντάρο. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο. Υπήρχαν βέβαια και κάποιες αγριεμένες όπως η Πασιφάη, για την οποία ο διοικητής είχε την ιδέα να την πάρει από εκεί και να την εκπαιδεύσει. Τού φαινόταν πολύ πιο ικανή στο να πολεμάει κάποιον παρά στο να τον περιποιείται. Έτσι θα γλύτωνε και τις φασαρίες στο νοσηλευτικό, από τους συνεχείς καυγάδες της με την Γαλή. Από την άλλη υπήρχαν και τρυφερές υπάρξεις όπως η νύχτα για την οποία δεν έχουμε πολλά στοιχεία, αλλά όσοι έπεσαν στα χέρια της, ακόμη και με σοβαρά τραύματα, κατάφεραν να κοιμηθούν σαν πουλάκι την …νύχτα τους.


Στο ευρετήριο των παλαιμάχων, αναφέρεται και ο στρατηγός Leporello. Είχε πολεμήσει στους Βαλκανικούς Πολέμους ως απλός φαντάρος, τόσο παλιός ήταν. Δεν βρέθηκαν πολλά στοιχεία γι’ αυτόν, μόνο ότι ήταν του Οικονομικού. Σοβαρός, με ευρείες γνώσεις, πρέπει να είχε συμβάλει πολύ σε μια ανθηρή περίοδο της μονάδας. Προς το τέλος της καριέρας του παραιτήθηκε και πήγε σε Μοναστήρι, αηδιασμένος από τα όσα είχε ζήσει εκεί μέσα. Επίσης κάπου σημειώνεται ότι υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος του Ελληγενή στην Στατιστική, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί η χημεία μεταξύ τους δεν λειτούργησε. Αυτό ο Ελληγενής το αρνιόταν πεισματικά μέχρι τέλους, μάλιστα ισχυριζόταν ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο, ότι δηλ. εκείνος υπήρξε ο δάσκαλος του Λεπορέλλο στην Στατιστική.

Μια ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ. Κοσμοπολίτης, οικονομικά ευκατάστατος με γιάπικες τάσεις, παρουσιάζεται σε φωτογραφίες από κοσμικά πάρτυ επάνω σε κότερα στο Μονακό, αν και τα τελευταία χρόνια είχε ξεπέσει στη Μαρίνα Ζέας. Δεν βρήκαμε στοιχεία της θητείας του στη μονάδα κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι απόψεις που επικρατούν είναι πως είτε την κοπάνησε στο εξωτερικό, είτε τον έχωναν μόνιμα αγγαρεία στα μαγειρία και καθάριζε πατάτες. Ο μάγειρας ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ πρέπει να μην τον πήγαινε καθόλου, αφού διαφωνούσαν σε βασικά σημεία στην πολιτική και τού ‘χε βγάλει το λάδι. Εάν όντως συνέβη αυτό, εκτός του ότι σίγουρα δεν καλοπέρασε, εξάγεται το συμπέρασμα ότι ήταν στρατηγικό λάθος που δεν τοποθετήθηκε σε πιο επιτελική θέση, αφού αν μη τι άλλο διέθετε μυαλό ξυράφι.

Σε άλλες σελίδες του Ημερολογίου αναφέρονται δύο άτομα των οποίων τα ίχνη χάνονται, ενώ η μονάδα ακόμη λειτουργούσε. Ο ένας ήταν γνωστός με το όνομα Διάδοχος και όπως φαίνεται ήταν ένας ευφυής νέος, με μια δόση μεγαλομανίας, κάτι σαν ναπολεόντια τρέλλα που ίσως εξηγεί το αυτοκρατορικό όνομα του.

Πιθανολογείται ότι αλλαξοπίστησε και βρέθηκε σε άλλο στρατό, όχι όμως αυτόν του εχθρού, άγνωστο που ακριβώς, το μόνο που διασώθηκε ήταν η επωνυμία «βόθρος». Ωστόσο, όπως δείχνουν οι τελευταίες έρευνες, οι ιστορικοί διαφωνούν στο ποιος έλεγε βόθρο ποιον. Η ίδια ακριβώς σύγχιση επικρατεί και για το παρατσούκλι «το άσυλο».

Ο άλλος ήταν ο, καθώς φαίνεται, περιβόητος τότε ΓΓ. Υπήρχε μια σχετική συζήτηση σε πηγαδάκια η οποία επαναλαμβανόταν τακτικά και δίχαζε την παρέα. Αρκετοί έβρισκαν ύποπτο το γεγονός της διαρκούς μεταμφίεσης του ΓΓ. Περίεργο φαινόμενο, γιατί ενώ εμφανιζόταν ως διαφορετικό πρόσωπο, τελικά δεν έκρυβε ποιος πραγματικά είναι, που σημαίνει ότι η μεταμφίεση δεν είχε στόχο να κρύψει κάτι, αλλά κάτι άλλο που δεν είναι σαφές, τουλάχιστον για μάς σήμερα.

Σε ένα τέτοιο πηγαδάκι κάποιος (μπορεί να ήταν και από τους βαθμοφόρους) ισχυρίστηκε ότι ο λόγος που το έκανε δεν ήταν τόσο αγνός, αλλά ότι ήθελε να βλάψει την μονάδα. Τότε πετάχτηκε ένας σωματώδης που και μόνο από τον όγκο που είχε το σκεφτόσουν 3 φορές να τού αντιμιλήσεις και είπε: άκου λεβεντόπαιδο, επειδή ο ΓΓ δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας, θα σού πω ένα πράγμα και θα το κλείσω εδώ. Ήταν αυτός που είχε γράψει στο καρυοφύλι του «με μια σκοτώνω 40». Καρυοφίλι του, ρώτησε ο άλλος. Νταξ, στο όπλο που είχε, μη κολλάς εκεί. Για μένα ο ΓΓ ήταν ήρωας! Και έκλεισε με αυτή τη φράση.

Είχαμε ξανακούσει τη φράση «με μια σκοτώνω 40», αλλά δεν γνωρίζαμε ποιος την έχει πει. Δεν αναφέρεται πουθενά ποιος ήταν ο άγνωστος που εμφανίστηκε από το πουθενά και κατάθεσε τα παραπάνω.


Κατά τις τελευταίες βδομάδες στην μονάδα «πχόρουμ» πρέπει να επικρατούσε μία καταθλιπτική ατμόσφαιρα. Πλέον ούτε τα τραγούδια του Πορφύριου με τα εξωτικά μπαλέτα που τον συνόδευαν κατάφερναν να αντιστρέψουν το κλίμα.

Παρομοίως ούτε η φουρνιά ενθουσιασμένων νεοσύλλεκτων πέτυχε πολλά, όπως ο GoBzi, ο οποίος παράτησε για την πατρίδα την οικογένεια του στην Αγγλία και προσπαθούσε με την φρεσκάδα του να εμψυχώσει τους παλιούς. Ούτε ο άλλος ο Δημοκράτης πέτυχε την αναβίωση των παλιών ένδοξων ημερών του «πχόρουμ» παρά τον ενθουσιασμό του και την ζωντάνια του. Μπορεί να έφταιγε ότι ήταν φτωχόπαιδο (ή ίσως πολύ τσίπης) και χρησιμοποιούσε ένα φτηνιάρικο κινητό, το οποίο έκανε συνέχεια σαρδάμ και οι κουβέντες του έφταναν σαν χαλασμένο τηλέφωνο. Τις περισσότερες φορές έπρεπε να υποθέσεις τι μπορεί να εννούσε.

Από αυτούς, μόνον ο αγέρωχος ψυχολογικά Νάνος διατηρούσε την αισιοδοξία του, αλλά ακόμη κι αυτός τα βράδια πριν την κατάκλιση, αναπολούσε με έντονη μελαγχολία εκείνες τις όμορφες στιγμές, όταν σκυμμένος πάνω από το κινητό του έψαχνε απεγνωσμένα το ρετιρέ τριάρι 5ετίας με μεγάλο μπαλκόνι και θέα στη θάλασσα, σε ήσυχο δρόμο, δίπλα σε στάση μετρό και εννοείται με πυλωτή και πάρκιγκ, για κάτω από 500 Ευρώ το μήνα.



Εδώ ο αρχαιολόγος spiros252 σταμάτησε να διαβάζει, τα περισσότερα τα είχε αναλύσει. Τού έμεινε μόνο η απορία τι σόι άτομα ήταν όλοι αυτοί και ήταν σίγουρος ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα βρεθεί κάποιος τόσο παλαβός, που να θελήσει να τους βάλει στο σπίτι του, ακόμη κι αν αυτό είναι διαδικτυακό.

ΤΕΛΟΣ;

Ο σαρπ ξύπνησε κι αμέσως κατάλαβε πως όλα ήταν ένα κακό όνειρο… Ή μήπως ένα καλό; Well done, pumkin, είπε από μέσα του, γλυτώσαμε επιτέλους. Δεν πέρασαν όμως δέκα λεπτά κι άρχισε να νοιώθει δυσφορία, ετοιμάστηκε να πάρει τα ισχυρά αντικαταθλιπτικά που τού είχε φέρει ο Οργισμένος από την Σουηδία και που έδιναν μόνο με συνταγή γιατρού, για πολύ βαριές περιπτώσεις. Δεν φάνηκε να πιάνουν κι έτσι μετά από λίγο πληκτρολόγησε τη μαγική δ/ση… αλλά, κρίμα… τίποτε… Μόνο να είχα τον Κολοκύθα στα χέρια μου, τίποτ’ άλλο, έκανε από μέσα του ...οργισμένος.

Ξαφνικά τού ήρθε η ιδέα, γκουγκλ ιζ γιορ φρέντ και αμέσως βάλθηκε να ψάχνει βάζοντας λέξεις κλειδιά όπως παραπληγικοί, φαντασμένοι, νούμερα, αργόσχολοι… Ο γούγλης γύρισε μια παρόμοια δ/ση που δεν την είχε ξαναδεί. Ρε, λες… πάτησε το λινκ και αμέσως εμφανίστηκε μια ολόιδια σελίδα με το πρώτο νήμα να έχει 1.216 απαντήσεις κατά το πρώτο μισάωρο. Άρχισε με λύσσα να διαβάζει, όπως αυτός που πίνει νερό μόλις βρει όαση μετά από ένα 24ωρο στην έρημο με το παγούρι άδειο.

Είδε τα ίδια, γνωστά πρόσωπα, να βγάζουν τα σπαθιά τους, να μαλλώνουν, να βρίζονται, να καλούν συντονιστές, όλα αυτά τα γνώριμα έθιμα, σχετικά με το το αν ο Τραμπ ήταν κόντρα ξυρισμένος την ώρα που ακούστηκαν οι πυροβολισμοί. Δεν υπάρχει σωτηρία, ψέλισε, σαν λερναία ύδρα είναι το φαινόμενο, γλυτώνεις από ένα και ξεφυτρώνουν δύο στη θέση του… Πήρε ένα ακόμη χάπι και γύρισε από το άλλο πλευρό.



ΤΕΛΟΣ

Αφιερώνεται σε όσους απαίτησαν συνέχεια από το προηγούμενο.

Όπως και στο προηγούμενο, έτσι και στο παρόν οποιαδήποτε συνωνυμία των προσώπων του διηγήματος με τα μέλη του πχόρουμ είναι εντελώς συμπτωματική.

edit: Για την πλήρη εξάλειψη συμπτωμάτων εναονίτηδας, υπήρξε μία αλλαγή στο τέλος της ιστορίας.

[George_V]

Τι εγώ δεν παίζω στο σίκουελ?

[Στύξ]

Ax,αχ

Πάει το τσίπουρο μαλάκαα

[taliban]

[Ασέβαστος]

οοοχι ρε φιλε, πολυ μεγαλο, και κανει ζεστα.

αλλη ωρα, μπορει να το διαβασω.

[ΓΑΛΗ]

Θέμε κι άλλο.

[Στύξ]

Θέμε κι άλλο.

Ζητήσαμε σήκουελ, το έπραξε.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς ,πρήκουελ;

[Στύξ]

οοοχι ρε φιλε, πολυ μεγαλο, και κανει ζεστα.

αλλη ωρα, μπορει να το διαβασω.

Τι πολύ μεγάλο μπρε παπάρα ,σαν 4 σελίδες έκθεση ήταν. Γω σε 5λεπτο το είχα εεεχμ και λόγω διαστροφής του επαγγέλματος.

[georgebi]

Και το πρώτο μέρος μ άρεσε και το sequel

Αλλά νομίζω πως σε αυτό το απόσπασμα άγγιξες πραγματικά την τελειότητα

Μια διαφορετική φιγούρα φαντάρου, σύμφωνα με το Ημερολόγιο, υπήρξε ο ST48410 τον οποίο οι κολλητοί του φώναζαν Στάθη. Το κρεββάτι του στο θάλαμο ήταν πάντα το πιο ατσαλάκωτο. Ακόμη και όταν οι συνφαντάροι του από κακία του το χάλαγαν, εκείνος έβρισκε το χρόνο (ακατανόητο πώς και πότε) για να το ξαναστρώσει, ώστε πάντα στις επιθεωρήσεις να είναι τέλειο, σαν να το είχε σιδερώσει. Ο επιλοχίας συχνά τον επιβράβευε με αποτέλεσμα από ζήλεια να τού κάνουν οι άλλοι καψώνια, αλλά ποτέ του δεν θύμωνε, ήταν πάντοτε ευγενικός και με ιώβια υπομονή προσπαθούσε να τους εξηγήσει το σωστό.

Δυστυχώς όταν κατατάχθηκε έκανε το λάθος να πει ότι στο παρελθόν είχε δουλέψει για ένα φεγγάρι ως καθαριστής αγροτεμαχίων κι έτσι κάθε φορά που είχαν βολές, στο τέλος τον έχωναν αγγαρεία να καθαρίσει το πεδίο ασκήσεων.

*** ST48410 φιλικά και με εκτίμηση

[ΓΑΛΗ]

Θέμε κι άλλο.

Ζητήσαμε σήκουελ, το έπραξε.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς ,πρήκουελ;

Ρε συ, εδώ έχουμε τον πχορουμικό Mάρτιν και θα τον αφήσουμε να την κοπανήσει, έτσι στο χαλαρό;

[nowhere]

jesus of nazareth: resurrection

[sharp]

Σάς ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια, αλλά τα πραγματικά μπράβο ανήκουν στους ήρωες που παίζουν. Ουσιαστικά δεν κάνω τίποτε περισσότερο από το να επιστρέψω αυτό που οι ίδιοι προβάλουν εδώ μέσα (άσχετα αν το συνειδητοποιούν ή όχι).

[Communio Sancta]

Ο Αρίστος ήταν ανθύπας που προερχόταν από σχολή υπαξιωματικών, από αυτούς με το παχύ μουστάκι. Ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία στο στρατόπεδο, και μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι στάθηκε πολύ άτυχος, αφού ο πόλεμος ξεκίνησε μόλις λίγες μέρες πριν βγει στην σύνταξη.

[George_V]

Ο Αρίστος ήταν ανθύπας που προερχόταν από σχολή υπαξιωματικών, από αυτούς με το παχύ μουστάκι. Ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία στο στρατόπεδο, και μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι στάθηκε πολύ άτυχος, αφού ο πόλεμος ξεκίνησε μόλις λίγες μέρες πριν βγει στην σύνταξη.

"I m too old for this shit"

[sharp]

Τι εγώ δεν παίζω στο σίκουελ?

Σόρρυ Τζωρτζ, δεύτερη φορά είναι μόνο για συνδρομητές.