To φάντασμα του νεολογιωτατισμού (ο Μέσκουλας και άλλες ιστορίες)

[Beria]

το κάνει συστηματικά ο Σαραντάκος. Και εδώ σαυτό το κείμενο περιχαράκωσε άριστα τον καλό αριστερό από τον κακό και γελοίο δεξιό. Σαν την αράχνη μου κλείνει τη μύγα στο κουκούλι της. Οσα δεν τον συμφέρουν τα αφήνει απέξω για να μην κινδυνεύσει η κατασκευή.

Απλώς για να έχεις μια εικόνα (όχι πως σε νοιάζει), ο Φύσσας ήταν από τους Κνίτες που μας λιανίσανε στο Χημείο (από τους Ηθικό Ακμαιότατο για όσους ξέρουν) ο οποίος τα τελευταία χρόνια ήταν ένας συντηρητικός κεντρώος (αυτόν που λένε δεξιό)

Στο συγκεκριμένο θέμα οι νεολογιώτατοι είναι συχνά αριστεροί

οκ διαβασα μόνο την αρχή που λέει «πα­πάδες, θεολόγοι » και μετά «αρχαιόφιλοι ή βυζαντινόφρονες, πολυτονιστές διάφορων προελεύσεων και αποχρώσεων» τα οποία περιχαρακώνουν τα στρατόπεδα κάτι που κάνει και ο Σαραντάκος στο μπλοκ του. Σόρυ πλέον δεν έχω την αντοχή να διαβάζω το αριστερό συνάφι με τα προβλέψιμα έχει καεί αυτή η μεριά του εγκεφάλου μου.

Όταν διαβάζεις μόνο με λέξεις-κλειδιά (λόγω πολιτικών εμμονών) δεν διαβάζεις καν

[foscilis]

στοιχήματα για το ποιος(-α) και μετά από πόσα post θα γράψει για "αριστερούς"

το κάνει συστηματικά ο Σαραντάκος. Και εδώ σαυτό το κείμενο περιχαράκωσε άριστα τον καλό αριστερό από τον κακό και γελοίο δεξιό. Σαν την αράχνη μου κλείνει τη μύγα στο κουκούλι της. Οσα δεν τον συμφέρουν τα αφήνει απέξω για να μην κινδυνεύσει η κατασκευή.

Απλώς για να έχεις μια εικόνα (όχι πως σε νοιάζει), ο Φύσσας ήταν από τους Κνίτες που μας λιανίσανε στο Χημείο (από τους Ηθικό Ακμαιότατο για όσους ξέρουν) ο οποίος τα τελευταία χρόνια ήταν ένας συντηρητικός κεντρώος (αυτόν που λένε δεξιό)

Στο συγκεκριμένο θέμα οι νεολογιώτατοι είναι συχνά αριστεροί

αριστερές με τουλάχιστον 25 αποτυχημένες σχέσεις και τεράστια συλλογή από γατιά.

[Βίνγκιλοτ]

Τουλάχιστον είκοσι πέντε άντρες λοιπόν αποδείχθηκαν χειρότερη παρέα από την οποιαδήποτε γάτα.

[Σέλευκας]

Απλώς για να έχεις μια εικόνα (όχι πως σε νοιάζει), ο Φύσσας ήταν από τους Κνίτες που μας λιανίσανε στο Χημείο (από τους Ηθικό Ακμαιότατο για όσους ξέρουν) ο οποίος τα τελευταία χρόνια ήταν ένας συντηρητικός κεντρώος (αυτόν που λένε δεξιό)

Στο συγκεκριμένο θέμα οι νεολογιώτατοι είναι συχνά αριστεροί

οκ διαβασα μόνο την αρχή που λέει «πα­πάδες, θεολόγοι » και μετά «αρχαιόφιλοι ή βυζαντινόφρονες, πολυτονιστές διάφορων προελεύσεων και αποχρώσεων» τα οποία περιχαρακώνουν τα στρατόπεδα κάτι που κάνει και ο Σαραντάκος στο μπλοκ του. Σόρυ πλέον δεν έχω την αντοχή να διαβάζω το αριστερό συνάφι με τα προβλέψιμα έχει καεί αυτή η μεριά του εγκεφάλου μου.

Όταν διαβάζεις μόνο με λέξεις-κλειδιά (λόγω πολιτικών εμμονών) δεν διαβάζεις καν

Έλα ρε σιγά όλα αυτά που λέω , ο Σαραντάκος τα κάνει μόνιμα. Θα με βγάλεις και κουλό στο τέλος επειδή δεν αντέχω να διαβάζω το στερεότυπο κείμενο ενοχοποίησης των δεξιων από την ενοχική αριστερά που ότι μπορούσε να κάνει το έχει κανει.
Τώρα αυτό των διαφόρων προελεύσεων και αποχρώσεων τον απενοχοποιει δηλαδή; Ίσα ίσα που προσάπτει δεξιά ιδεολογία σε αριστερούς. Ακόμα χειρότερη περιχαράκωση δηλαδή.

[Λίνο Βεντούρα]

Ο Σαραντάκος το ‘χει χάσει. Του έχει στρίψει. Κρίμα.

Θα ήθελες να μας μεταδώσεις τη σοφία σου επί του θέματος;

Ο άνθρωπος γράφει πως η «πολυσημία είναι πλούτος». Δηλαδή ένα από τα βασικά προβλήματα της ελληνικής γλώσσας και ο λόγος που πολλοί χρησιμοποιούν εγγλέζικα και εγγλέζικες λέξεις μέσα στην καθημερινή τους ελληνική, απλά για να συνεννοηθούν και να ακριβολογήσουν, όχι απλά το παραβλέπει αλλά το θεωρεί και θετικό. Το επόμενο στάδιο είναι να απαξιώσει γενικότερα κάθε ορολογία και να ζητά να επικοινωνούμε με αντωνυμίες μόνον.

[taxalata xalasa]

σωστα τα φράσει ο 40κος...

[hellegennes]

Πολύ όμορφο κείμενο - ξόδι από τον Ν. Σαραντάκο στον πρόσφατα και απροσδόκητα χαμένο Δημήτρη Φύσσα και το τελευταίο βιβλίο του Ο Μέσκουλας.

SpoilerShow

Ο Δ. Φύσσας, φιλόλογος και Αθηναιογράφος είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος που έχουμε ξανασυζητήσει

https://sarantakos.wordpress.com/2024/0 ... uJ7a3Ayfmw

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω» από την ελληνοφωνία
(Μια εκτύπωση που τη σέρνω μαζί μου έτσι, για την τιμή των όπλων. Ποτέ κανείς δε θα διαβάσει αυτό το κείμενό μου.)

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω» από την ελληνοφωνία, το φάντασμα του νεολογιωτατισμού. Έχω βαρεθεί να διαβάζω, να βλέπω και ν’ ακούω γύρω μου λογιωτατισμό, αρχαϊσμό, καθαρεύουσα και νεοκαθαρεύουσα. Όλες οι γλωσσικές αλλα­γές τα τελευταία χρόνια κινούνται προς την κατεύθυνση αυ­τή. Πρωτεργάτες το πρώην σινάφι μου, οι κωλοφιλόλογοι (προσοχή, όχι οι γλωσσολόγοι πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) κι από κοντά δημοσιογράφοι, διορθωτές κι επιμελητές κειμέ­νων (αυτή η μάστιγα των επιφανειακών παρατηρήσεων), πα­πάδες, θεολόγοι, δικαστές, συγγραφείς, πολιτικοί, κειμενογράφοι, λεξικογράφοι, ορθοφωνιστές, συντάκτες δημόσιων ανακοινώσεων σε μέσα συγκοινωνίας — τράπεζες – σούπερ μάρκετ, λογογράφοι, ποικίλοι αρχαιόφιλοι ή βυζαντινόφρονες, πολυτονιστές διάφορων προελεύσεων και αποχρώσεων, κι έπονται σκέτοι αναγνώστες ή και απλοί ομιλητές, που νο­μίζουν ότι κάτι κάνουν ακολουθώντας τους «μορφωμένους» ή απλά επηρεάζονται ασυναίσθητα κι ακολουθούν τη γενική τάση. Οι γενιές που μεγάλωσαν με αρχαία απ’ το νηπίαγωγείο, που λέει ο λόγος.

Το δόγμα τους, απ’ όπου εκπορεύονται όλα τ’ άλλα, έχει ως εξής: γλώσσα είναι η γραπτή γλώσσα, το γραπτό έχει μεγαλύτερη αξία από τη φωνή. Το αρχαιότροπο γραπτό, εννοείται. Αν μπορούσαν, θα καταργούσαν εντελώς τη λαλιά και θα επικοινωνούσανε μόνο γραπτά, σε όσο γίνεται παλιότερο λεξιλόγιο, με όσο γίνεται περισσότερους αρχαϊσμούς, με όσο γίνεται εντονότερη την απαρχαιωμένη ορθογραφία. Διαβάζοντας ή ακούγοντάς τους όλους αυτούς, θαρρείς σάμπως κι η ελληνική γλώσσα (γραπτή και προφορική) δεν εξελίσσεται συνέχεια, τέσσερις χιλιάδες χρόνια τώρα, αλλά παραμένει ένα κάποιο γραπτό απολίθωμα, ένα κάποιο παλιακό αλφάβητο, προς το οποίο πρέπει να συμμορφώνεται η λαλιά. Κι επειδή βέβαια δεν μπορούν να μαντρώσουν τη λαλιά, ξεσπάνε στην κακομοί­ρα τη γραφή, που την οριοθετούν κατά το δοκούν.

Το παραπάνω μας φέρνει στην καρδιά του θέματος: η γρα­φή υπάρχει από μόνη της ή για να αποτυπώνει τη λαλιά και τη σκέψη; Κατά τη γνώμη μου, η λαλιά / ομιλία / προφορικός λό­γος / έκφραση σκέψεων έχει προτεραιότητα, και τα κείμενα υπάρχουν για να την αποτυπώνουν. Όχι το αντίστροφο. Οι πολυτονιστές και όλοι γενικά οι σπουδαιόφρονες αποδίδουν στα κείμενα ιδιότητες ταμπού, φετίχ ή τοτέμ – αιώνια απείραχτου μέσα στα χρόνια, άσχετα από τη γλωσσική εξέλιξη. Όμως τα κείμενα, μόλις γραφτούν, πεθαίνουν. Ενώ η λαλιά, ευτυχώς, ακριβώς επειδή δεν καταγράφεται, προχωράει συνέχεια κι εξελίσσεται.

Μαζί πάει η άρνηση της πολυσημίας και της μεταφορικότητας. Προσπαθώντας να κυριολεκτούν πάντα, θέλουν να δημι­ουργούν μία μονάχα λέξη για κάθε αντικείμενο ή έννοια. Αν αυτό ήταν εφικτό, θα οδηγούσε στην ασυνεννοησία, γιατί μια ζωή δε θ’ αρκούσε να μάθει κανείς όλες τις λέξεις που θα πλά­θανε οι σπουδαιόφρονες. Κι ακόμα, δε θα προλαβαίναμε να ξεχνάμε λέξεις, αφού οι παλιές θα ξεπερνιούνταν ενώ οι νέες θα παράγονταν με την οκά. Ταυτόχρονα, οι σπουδαιόφρονες δεν εννοούν να καταλάβουν ότι και η πολυσημία μιας λέξης εί­ναι πάλι πλούτος, ότι η χρήση της ίδιας λέξης διαφοροποιείται ανάλογα με το γλωσσικό περιβάλλον / το ύφος / τον πομπό κλπ κλπ, ότι πάρα πολλές —ίσως οι περισσότερες- λέξεις έχουν πάρα πολλές μεταφορικές σημασίες, ενώ οι κυριολεκτικές εί­ναι λιγότερες, ενίοτε μία και μόνη. Παράδειγμα: «μαλάκας» κατά περίπτωση είναι ο πολύ κοντινός φίλος, ο βλάκας, ο ανί­κανος ή ο αυνανιζόμενος – κανείς δεν τα μπερδεύει. Όπως κανείς δεν μπερδεύει το φαγώσιμο «παξιμάδι» με το «παξι­μάδι» της βίδας ή τη «γλώσσα» του παπουτσιού με τη «γλώσ­σα» του σώματος. Και πάει λέγοντας.

Κι από κοντά, η γκρίνια: φτωχαίνει η γλώσσα, δεν ξέρουν να μιλήσουν οι νέοι, μας κυριεύουν οι αγγλισμοί, κινδυνεύου­με από το γράψιμο σε μέιλ / κινητά / τουίτερ / φέισμπουκ (το ίνσταγκραμ τη μισογλιτώνει, ως εικονοφόρο) κλπ. Λυπάμαι που οι «μεγάλοι» ξεχνάνε ότι τα ίδια ακούγανε παλιά, όταν ήταν νέοι, από τους τότε «μεγάλους», κι όμως τα ίδια λένε αυτοί στα παιδιά και τα εγγόνια τους σήμερα. Οι ίδιες μαλα­κίες, 200 χρόνια τώρα. Φυσικά, όταν γκρινιάζουν για το χαμέ­νο πλούτο της γλώσσας, εννοούν της αρχαΐζουσας.

Κι όταν τους λες πως άλλο πράμα ήταν ο «ωραίος» στ’ αρ­χαία κι άλλο σημαίνει σήμερα, όταν τους λες ότι σήμερα η «απόφραξη» ή το «καθόλου» σημαίνουν ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι στ’ αρχαία, και τόσα άλλα, σε κοιτάνε απλανώς. Και ξαναμιλάνε για τη δήθεν «φτώχεια» της δημοτικής και θρηνούν που χάνεται η πλουσιότερη και καλύτερη γλώσσα του κόσμου (σα να ξέρανε κι όλες τις άλλες για να μπορούν να κρίνουνε).

Κι όμως η δημοτική έχει πλάσει και πλάθει και διευρύνει συνέχεια εκφραστικότατες λέξεις και φράσεις και νοήματα από ελληνικές και ξένες και μικτές ρίζες: βραδάκι, καπνομά­γαζο, ξερόλας, ξεροπήγαδο, ξεμυαλίζομαι, πλαγιάζω, πουτσοσκάμπιλο, καραμπόλα, σκουντάω, μια τρύπα στο νερό, σκο­τούρα, από σπόντα, σαμπιέρος/χριστόψαρο, φαρμακομούνα, τσίπης, πεταμένα λεφτά, αβγοτάραχο, αποσπερίτης, πάω χα­μένος, σκοτούρα, σκαλοπάτι, λουλουδού, στα πράσα, κιόλας, κατάσαρκα, άνοιξη, γκόμενα, καψάλα, μπαστακώνομαι, καρε­κλάς, αδερφή, μουνοθύελλα, κολλητάρι, περήφανος στ’ αφτιά, λαμπόγυαλο, μπακαλόγατος, αραχτός, παλιόσπιτο, κουμπότρυ­πα, σπάσαν τα νερά, Γαρ(ο)ύφαλλος, καντηλανάφτης, κολλητός, ντόρτια, σκαλοπάτι, κωλοφαρδία, κουμαρτζής, τζέρτζελο, κού­ραση, ξώφαλτσος, ροκάς, άγγιχτος, σκοτωμός, συριζαίος, ντοματόζουμο, νερουλός, σάψαλο, καλτσοπάπουτσα, καλοκαιρινός, τζογαδόρος, μαλακία, σαλτάρω, πέραση, πρασινοφρουρός, χάρβαλο, ταγκάρω, σαββατογεννημένος, χασοδίκης, εγκατα­λειμμένος, μελάτος, αραχτός, τζώρας, ρωμιοσύνη, γλεντάω, μπουρί, γαμάτος, παρλάρω, χασαποταβέρνα, καυλόσπυρο, ευρωλιγούρης, ταΐζω, φιλότιμο, μιλφάς, καβαντζάρω, μπινελίκι(α), στο κάτω κάτω (της γραφής), κωλόμπαρο, χαμόγελο, πλακομούνι, περπατημένος, αλογομούρης, ποστάρω, δεν υπάρχει, γυρισμός, πουτσαράς, ανατριχίλα, ψωλοβρόντης, άμπαλος, φρικιό, αταχτοποίητος, σπανακόπιτα, καπάκια, λουλουδοπό­λεμος, (πιασο)κωλάδικο, μαναβάκι, συντροφιά, χωνάκι, άπαπα, (χτυπάω) ταβάνι, μάτι, μουσταλευριά, εξάστερος, νερο­τσουλήθρα, δεν τρέχει τίποτα, αντριλίκι, ρετιρέ, ποστάρω, μπιροκοιλιά, χαλαρώνω, λολ, σκεπάσματα, τα πάντα όλα, σπασαρχίδης, ανήμπορος, ρημάδι, άπαιχτος, κωλάντερο, ταξιτζού, άκου να δεις, βιτριολικός, της πουτάνας (το κάγκελο), προβατίνα, βροχερός, ξενερώνω, κυριλέ, σεκιουριτάς, χεβιμεταλού, ντροπιαστικός, μπάμια, μοδίστρα, μου τη δίνει, πατωματζής, βασιλοχουντικός, φίλελέ, περασιά, μπλοκάκιας, ξέ­πλυμα, και καλά, ψωμομάχαιρο, (πολιτικο)κορεκτίλα, λαμπόγυαλο, (ν)τζιβιτζιλίκι, σάμπως, φορτώνω στον κόκορα, σκεπάσματα, κάνω πέρα, πεθαμένος, μπακαλιαράκια, κουραδοκόφτης, παντελονάς, τρενάρω, ερχομός, ξάπλα, στο κόκ­κινο, μπασμένος, λούγκρα, λες και, αναποστάρω, μπουρδελότσαρκα, Χρυσούλα, φασώνω, αμολάω, νεκροθάφτης, κορακοφωλιά, σούσουρο, γρηγορόσημο, σφαλίζω, τραμπαλίζομαι, γραμμένος, γαλαζόπετρα, παίρνω ανάποδες, παίρνω τον αέρα, στα πεταχτά, Κάρεν, κυριλέ, σαλιάρα, κοφτός, μπαρότσαρκα, το ’χω, σανιδώνω, ντομπροσύνη, καψούλι, ντουφέκι, ξεχασμέ­νος, ανθρώπινη χημεία, μπουτίκ φρούτων, κωλόπαιδο, Κρυστάλλω, μπλοκάρω, κοπάνα, τραγόπαπας, σπιταρόνα, στο τσακ, παγωτατζής, καμάκι, κουτόφραγκος, μιας και, αριστερόμετρο, πετραχήλι, κεκές, Μητσάρας, προβολατζής, φρικάρω – και πολλά πολλά άλλα που όλοι (και οι σπουδαιόφρονες) τα λένε, μα αρνιούνται να τα γράψουνε.

Δέχονται δηλαδή τους λόγιους εμπλουτισμούς της γλώσσας (αρχαία παράδοση, θρησκευτικά κείμενα, επιστήμη, έντυπη δημοσιογραφία κλπ), και σωστά, όχι όμως τους μη λόγιους.

Λεπτομερέστερα, οι σπουδαιόφρονες, κινούμενοι πάντα προς τη συντηρητική (με την πρωταρχική σημασία: συντηρώ) γλωσσική κατεύθυνση, κάνουν ή αποφεύγουν, ενδεικτικά, και τα εξής:

Μαθαίνουν τα παιδιά τους να δηλώνουν Κωνσταντίνος (από δω αρχίσανε όλα, τονίζοντας μάλιστα και τα πολλά ν, τρομάρα τους), Πηνελόπη, Ιωάννης, Άρτεμις, Ευφροσύνη, Βασίλειος, Ευάγγελος, Αλέξανδρος, Επαμεινώνδας, Δημήτριος, σα να χάθηκαν από την κοινωνία μας ο Κώστας, ο Ντίνος, η Φρόσω, η Εύη, η Έφη, ο Γιάννης, η Άρτεμη, η Πόπη, ο Βαγγέλης, ο Τάκης, η Ρούλα, ο Βασίλης – άσε που τους μαθαίνουν να κλίνουνε τις γενικές του Ιωάννου, του Ζαχαρίου, του Επαμεινώνδου, του Δημητρίου, της Αρτέμιδος, της Λητούς, της Ερατούς, της Σαπφούς, της Παραφλούς (οκέι, αυτό το τελευταίο δεν το ’χω ακούσει ακόμα, αλλά δεν απέχει κιόλας).
Προχωράνε σε αναβίωση μισοπεθαμένων λέξεων, εκφρά­σεων, σύνταξης, πάντα εννοείται προς το πιο σοφολογιωτατίστικο κλπ. Λένε και γράφουν: ωρολόγι, ξηρός, πτηνό, εκστομίζω, παρακαλείσθε, εκριζώνω, μεταβαίνω, εκφόρτωση, εισέρχομαι, ωθώ, τροχοπεδώ, παντοπώλης, εξέρχομαι, δύναμαι, λέγω, εκβράζω, αποστέλλω, ημέρα, παραγγέλλω, όπως προσέλθει, άρτος, έλαιον, ύδωρ, αποβιώνω, λέμβος, εβδομάδα, οικία, εκ νέου, εκ του σύνεγγυς, εκατοστάρικο, υπόδημα κλπ αντί ρολόι, ξερός, πουλί, ξεστομίζω, ξεριζώ­νω, πάει, ξεφόρτωμα, μπαίνω, φρενάρω, μπακάλης, βγαί­νω, σπρώχνω, μπορώ, πάω, στέλνω, μέρα, παραγγέλνω, να ’ρθει, σας παρακαλώ, ψωμί, λάδι, νερό, πεθαίνω, ξεβράζω, βάρκα, βδομάδα, σπίτι, ξανά, λέω, από κοντά, κατοστάρι­κο, παπούτσι κλπ. (Και πώς θα πείτε το «μπαινοβγαίνω»; Εισερχεξέρχομαι;)
Αναπτύσσουνε μίσος προς τη χρειαζούμενη απόστροφο, προτιμώντας τη χασμωδία: σε εσάς, σε εμάς, σε εκείνον, το όνειρο, σε αυτό, από όσους, για αυτό κλπ, αντί σ’ εσάς / σε σας, σ’ εμάς / σε μας, σ’ αυτό, απ’ όλους, γι’ αυτό κλπ.
Ταυτόχρονα, βάζουν αποστρόφους στο εξ, εκ, εν, παρόλο που δεν έχει φαγωθεί κανένα φωνήεν εκεί, επειδή «είναι πιο όμορφο έτσι», ή επιμένουν στα πλεονασματικά διαλυτικά: μυϊκός, επιπλοποιΐα κλπ.
Τους ενοχλεί το «κι», προσπαθούν να βάζουνε πάντα στη θέση του το «και». Π.χ. Το αρχαίο και γνωστό μυθιστόρημα Ο κηπουρός κι ο καιροσκόπος καταγράφεται πολλές φο­ρές ως «Ο κηπουρός και ο καιροσκόπος», ακόμα και σε ρεπορτάζ από βιβλιοπαρουσιάσεις του, ακόμα κι από κρι­τικούς που υποτίθεται ότι το διάβασαν για να το παρου­σιάσουν.
Βάζουν τελικό ν παντού, σε θηλυκά κι αρσενικά, άσχετα από τις ηχητικές ροπές της γλώσσας: την νονά, τον νέο, μην βιάζεσαι, δεν γράφω, έναν ναύτη, κάποιον σύντροφο, τον Νίκο, τον Δημήτρη κλπ.
Ταυτόχρονα, προσπαθούν ν’ αγνοήσουν ότι το τελικό και/ή ευφωνικό ν, όταν εμφανίζεται απρόσκλητο κι αβίαστα στη λαλιά, αλλάζει ελαφρά την προφορά των λέξεων. Γράφουνε λοιπόν και προσπαθούν και να πουν τηnpόρτα, τοnxένο, τοnpsάλτη, τηntράπεζα, δεntο ξέρεις, τηnkαρέκλα, θαtο βρεις κλπ, ώστε να μην πουν τη μπόρτα, το γκζένο, το μπζάλτη, τη ντράπεζα, δε ντο ξέρεις, τη γκαρέκλα, θα ντο βρεις κλπ (που όμως ακριβώς έτσι ακούγονται).

Τέρμα βαρετό, γεμάτο κοινοτυπίες και γκρίνια για πρόβλημα που δεν είναι πρόβλημα. Απίστευτος αντιλακωνισμός στα παραδείγματα. Χρειάζεται ολόκληρη παράγραφος με λέξεις της ΚΝΕ; Έχει κάποιος από το 99,9999999% των ομιλητών της ελληνικής πρόβλημα με αυτές τις λέξεις; Μιλάει για νεοελιτισμό αλλά σχεδόν κανένας νεοέλληνας δεν θα καταλάβαινε σε ποιο τάχα πρόβλημα αναφέρεται.

Βασικά ο ίδιος ο Σαραντάκος λέει ότι διαφωνεί σε πολλά σημεία με το κείμενο και χωρίς να χρειαστεί να διαβάσω αναλυτικά την άποψή του, ξέρω και σε ποια.

Απλά, εγώ, σε αντίθεση με τον Σαραντάκο, δεν βλέπω κάτι ενδιαφέρον στο κείμενο. Είναι χιλιοειπωμένες, παλιές ιστορίες, για ένα ζήτημα που δεν υφίσταται πια ή μάλλον δεν υφίσταται με την μορφή που το αποτυπώνει ο Φύσσας.

Χώρια κάτι ανεξήγητα λάθη που δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να τα έχει γράψει επαγγελματίας του λόγου. Ποια είναι η σημερινή έννοια του "καθόλου" που είναι αντίθετη από την αρχαία;

[taxalata xalasa]

Πολύ όμορφο κείμενο - ξόδι από τον Ν. Σαραντάκο στον πρόσφατα και απροσδόκητα χαμένο Δημήτρη Φύσσα και το τελευταίο βιβλίο του Ο Μέσκουλας.

SpoilerShow

Ο Δ. Φύσσας, φιλόλογος και Αθηναιογράφος είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος που έχουμε ξανασυζητήσει

https://sarantakos.wordpress.com/2024/0 ... uJ7a3Ayfmw

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω» από την ελληνοφωνία
(Μια εκτύπωση που τη σέρνω μαζί μου έτσι, για την τιμή των όπλων. Ποτέ κανείς δε θα διαβάσει αυτό το κείμενό μου.)

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω» από την ελληνοφωνία, το φάντασμα του νεολογιωτατισμού. Έχω βαρεθεί να διαβάζω, να βλέπω και ν’ ακούω γύρω μου λογιωτατισμό, αρχαϊσμό, καθαρεύουσα και νεοκαθαρεύουσα. Όλες οι γλωσσικές αλλα­γές τα τελευταία χρόνια κινούνται προς την κατεύθυνση αυ­τή. Πρωτεργάτες το πρώην σινάφι μου, οι κωλοφιλόλογοι (προσοχή, όχι οι γλωσσολόγοι πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) κι από κοντά δημοσιογράφοι, διορθωτές κι επιμελητές κειμέ­νων (αυτή η μάστιγα των επιφανειακών παρατηρήσεων), πα­πάδες, θεολόγοι, δικαστές, συγγραφείς, πολιτικοί, κειμενογράφοι, λεξικογράφοι, ορθοφωνιστές, συντάκτες δημόσιων ανακοινώσεων σε μέσα συγκοινωνίας — τράπεζες – σούπερ μάρκετ, λογογράφοι, ποικίλοι αρχαιόφιλοι ή βυζαντινόφρονες, πολυτονιστές διάφορων προελεύσεων και αποχρώσεων, κι έπονται σκέτοι αναγνώστες ή και απλοί ομιλητές, που νο­μίζουν ότι κάτι κάνουν ακολουθώντας τους «μορφωμένους» ή απλά επηρεάζονται ασυναίσθητα κι ακολουθούν τη γενική τάση. Οι γενιές που μεγάλωσαν με αρχαία απ’ το νηπίαγωγείο, που λέει ο λόγος.

Το δόγμα τους, απ’ όπου εκπορεύονται όλα τ’ άλλα, έχει ως εξής: γλώσσα είναι η γραπτή γλώσσα, το γραπτό έχει μεγαλύτερη αξία από τη φωνή. Το αρχαιότροπο γραπτό, εννοείται. Αν μπορούσαν, θα καταργούσαν εντελώς τη λαλιά και θα επικοινωνούσανε μόνο γραπτά, σε όσο γίνεται παλιότερο λεξιλόγιο, με όσο γίνεται περισσότερους αρχαϊσμούς, με όσο γίνεται εντονότερη την απαρχαιωμένη ορθογραφία. Διαβάζοντας ή ακούγοντάς τους όλους αυτούς, θαρρείς σάμπως κι η ελληνική γλώσσα (γραπτή και προφορική) δεν εξελίσσεται συνέχεια, τέσσερις χιλιάδες χρόνια τώρα, αλλά παραμένει ένα κάποιο γραπτό απολίθωμα, ένα κάποιο παλιακό αλφάβητο, προς το οποίο πρέπει να συμμορφώνεται η λαλιά. Κι επειδή βέβαια δεν μπορούν να μαντρώσουν τη λαλιά, ξεσπάνε στην κακομοί­ρα τη γραφή, που την οριοθετούν κατά το δοκούν.

Το παραπάνω μας φέρνει στην καρδιά του θέματος: η γρα­φή υπάρχει από μόνη της ή για να αποτυπώνει τη λαλιά και τη σκέψη; Κατά τη γνώμη μου, η λαλιά / ομιλία / προφορικός λό­γος / έκφραση σκέψεων έχει προτεραιότητα, και τα κείμενα υπάρχουν για να την αποτυπώνουν. Όχι το αντίστροφο. Οι πολυτονιστές και όλοι γενικά οι σπουδαιόφρονες αποδίδουν στα κείμενα ιδιότητες ταμπού, φετίχ ή τοτέμ – αιώνια απείραχτου μέσα στα χρόνια, άσχετα από τη γλωσσική εξέλιξη. Όμως τα κείμενα, μόλις γραφτούν, πεθαίνουν. Ενώ η λαλιά, ευτυχώς, ακριβώς επειδή δεν καταγράφεται, προχωράει συνέχεια κι εξελίσσεται.

Μαζί πάει η άρνηση της πολυσημίας και της μεταφορικότητας. Προσπαθώντας να κυριολεκτούν πάντα, θέλουν να δημι­ουργούν μία μονάχα λέξη για κάθε αντικείμενο ή έννοια. Αν αυτό ήταν εφικτό, θα οδηγούσε στην ασυνεννοησία, γιατί μια ζωή δε θ’ αρκούσε να μάθει κανείς όλες τις λέξεις που θα πλά­θανε οι σπουδαιόφρονες. Κι ακόμα, δε θα προλαβαίναμε να ξεχνάμε λέξεις, αφού οι παλιές θα ξεπερνιούνταν ενώ οι νέες θα παράγονταν με την οκά. Ταυτόχρονα, οι σπουδαιόφρονες δεν εννοούν να καταλάβουν ότι και η πολυσημία μιας λέξης εί­ναι πάλι πλούτος, ότι η χρήση της ίδιας λέξης διαφοροποιείται ανάλογα με το γλωσσικό περιβάλλον / το ύφος / τον πομπό κλπ κλπ, ότι πάρα πολλές —ίσως οι περισσότερες- λέξεις έχουν πάρα πολλές μεταφορικές σημασίες, ενώ οι κυριολεκτικές εί­ναι λιγότερες, ενίοτε μία και μόνη. Παράδειγμα: «μαλάκας» κατά περίπτωση είναι ο πολύ κοντινός φίλος, ο βλάκας, ο ανί­κανος ή ο αυνανιζόμενος – κανείς δεν τα μπερδεύει. Όπως κανείς δεν μπερδεύει το φαγώσιμο «παξιμάδι» με το «παξι­μάδι» της βίδας ή τη «γλώσσα» του παπουτσιού με τη «γλώσ­σα» του σώματος. Και πάει λέγοντας.

Κι από κοντά, η γκρίνια: φτωχαίνει η γλώσσα, δεν ξέρουν να μιλήσουν οι νέοι, μας κυριεύουν οι αγγλισμοί, κινδυνεύου­με από το γράψιμο σε μέιλ / κινητά / τουίτερ / φέισμπουκ (το ίνσταγκραμ τη μισογλιτώνει, ως εικονοφόρο) κλπ. Λυπάμαι που οι «μεγάλοι» ξεχνάνε ότι τα ίδια ακούγανε παλιά, όταν ήταν νέοι, από τους τότε «μεγάλους», κι όμως τα ίδια λένε αυτοί στα παιδιά και τα εγγόνια τους σήμερα. Οι ίδιες μαλα­κίες, 200 χρόνια τώρα. Φυσικά, όταν γκρινιάζουν για το χαμέ­νο πλούτο της γλώσσας, εννοούν της αρχαΐζουσας.

Κι όταν τους λες πως άλλο πράμα ήταν ο «ωραίος» στ’ αρ­χαία κι άλλο σημαίνει σήμερα, όταν τους λες ότι σήμερα η «απόφραξη» ή το «καθόλου» σημαίνουν ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι στ’ αρχαία, και τόσα άλλα, σε κοιτάνε απλανώς. Και ξαναμιλάνε για τη δήθεν «φτώχεια» της δημοτικής και θρηνούν που χάνεται η πλουσιότερη και καλύτερη γλώσσα του κόσμου (σα να ξέρανε κι όλες τις άλλες για να μπορούν να κρίνουνε).

Κι όμως η δημοτική έχει πλάσει και πλάθει και διευρύνει συνέχεια εκφραστικότατες λέξεις και φράσεις και νοήματα από ελληνικές και ξένες και μικτές ρίζες: βραδάκι, καπνομά­γαζο, ξερόλας, ξεροπήγαδο, ξεμυαλίζομαι, πλαγιάζω, πουτσοσκάμπιλο, καραμπόλα, σκουντάω, μια τρύπα στο νερό, σκο­τούρα, από σπόντα, σαμπιέρος/χριστόψαρο, φαρμακομούνα, τσίπης, πεταμένα λεφτά, αβγοτάραχο, αποσπερίτης, πάω χα­μένος, σκοτούρα, σκαλοπάτι, λουλουδού, στα πράσα, κιόλας, κατάσαρκα, άνοιξη, γκόμενα, καψάλα, μπαστακώνομαι, καρε­κλάς, αδερφή, μουνοθύελλα, κολλητάρι, περήφανος στ’ αφτιά, λαμπόγυαλο, μπακαλόγατος, αραχτός, παλιόσπιτο, κουμπότρυ­πα, σπάσαν τα νερά, Γαρ(ο)ύφαλλος, καντηλανάφτης, κολλητός, ντόρτια, σκαλοπάτι, κωλοφαρδία, κουμαρτζής, τζέρτζελο, κού­ραση, ξώφαλτσος, ροκάς, άγγιχτος, σκοτωμός, συριζαίος, ντοματόζουμο, νερουλός, σάψαλο, καλτσοπάπουτσα, καλοκαιρινός, τζογαδόρος, μαλακία, σαλτάρω, πέραση, πρασινοφρουρός, χάρβαλο, ταγκάρω, σαββατογεννημένος, χασοδίκης, εγκατα­λειμμένος, μελάτος, αραχτός, τζώρας, ρωμιοσύνη, γλεντάω, μπουρί, γαμάτος, παρλάρω, χασαποταβέρνα, καυλόσπυρο, ευρωλιγούρης, ταΐζω, φιλότιμο, μιλφάς, καβαντζάρω, μπινελίκι(α), στο κάτω κάτω (της γραφής), κωλόμπαρο, χαμόγελο, πλακομούνι, περπατημένος, αλογομούρης, ποστάρω, δεν υπάρχει, γυρισμός, πουτσαράς, ανατριχίλα, ψωλοβρόντης, άμπαλος, φρικιό, αταχτοποίητος, σπανακόπιτα, καπάκια, λουλουδοπό­λεμος, (πιασο)κωλάδικο, μαναβάκι, συντροφιά, χωνάκι, άπαπα, (χτυπάω) ταβάνι, μάτι, μουσταλευριά, εξάστερος, νερο­τσουλήθρα, δεν τρέχει τίποτα, αντριλίκι, ρετιρέ, ποστάρω, μπιροκοιλιά, χαλαρώνω, λολ, σκεπάσματα, τα πάντα όλα, σπασαρχίδης, ανήμπορος, ρημάδι, άπαιχτος, κωλάντερο, ταξιτζού, άκου να δεις, βιτριολικός, της πουτάνας (το κάγκελο), προβατίνα, βροχερός, ξενερώνω, κυριλέ, σεκιουριτάς, χεβιμεταλού, ντροπιαστικός, μπάμια, μοδίστρα, μου τη δίνει, πατωματζής, βασιλοχουντικός, φίλελέ, περασιά, μπλοκάκιας, ξέ­πλυμα, και καλά, ψωμομάχαιρο, (πολιτικο)κορεκτίλα, λαμπόγυαλο, (ν)τζιβιτζιλίκι, σάμπως, φορτώνω στον κόκορα, σκεπάσματα, κάνω πέρα, πεθαμένος, μπακαλιαράκια, κουραδοκόφτης, παντελονάς, τρενάρω, ερχομός, ξάπλα, στο κόκ­κινο, μπασμένος, λούγκρα, λες και, αναποστάρω, μπουρδελότσαρκα, Χρυσούλα, φασώνω, αμολάω, νεκροθάφτης, κορακοφωλιά, σούσουρο, γρηγορόσημο, σφαλίζω, τραμπαλίζομαι, γραμμένος, γαλαζόπετρα, παίρνω ανάποδες, παίρνω τον αέρα, στα πεταχτά, Κάρεν, κυριλέ, σαλιάρα, κοφτός, μπαρότσαρκα, το ’χω, σανιδώνω, ντομπροσύνη, καψούλι, ντουφέκι, ξεχασμέ­νος, ανθρώπινη χημεία, μπουτίκ φρούτων, κωλόπαιδο, Κρυστάλλω, μπλοκάρω, κοπάνα, τραγόπαπας, σπιταρόνα, στο τσακ, παγωτατζής, καμάκι, κουτόφραγκος, μιας και, αριστερόμετρο, πετραχήλι, κεκές, Μητσάρας, προβολατζής, φρικάρω – και πολλά πολλά άλλα που όλοι (και οι σπουδαιόφρονες) τα λένε, μα αρνιούνται να τα γράψουνε.

Δέχονται δηλαδή τους λόγιους εμπλουτισμούς της γλώσσας (αρχαία παράδοση, θρησκευτικά κείμενα, επιστήμη, έντυπη δημοσιογραφία κλπ), και σωστά, όχι όμως τους μη λόγιους.

Λεπτομερέστερα, οι σπουδαιόφρονες, κινούμενοι πάντα προς τη συντηρητική (με την πρωταρχική σημασία: συντηρώ) γλωσσική κατεύθυνση, κάνουν ή αποφεύγουν, ενδεικτικά, και τα εξής:

Μαθαίνουν τα παιδιά τους να δηλώνουν Κωνσταντίνος (από δω αρχίσανε όλα, τονίζοντας μάλιστα και τα πολλά ν, τρομάρα τους), Πηνελόπη, Ιωάννης, Άρτεμις, Ευφροσύνη, Βασίλειος, Ευάγγελος, Αλέξανδρος, Επαμεινώνδας, Δημήτριος, σα να χάθηκαν από την κοινωνία μας ο Κώστας, ο Ντίνος, η Φρόσω, η Εύη, η Έφη, ο Γιάννης, η Άρτεμη, η Πόπη, ο Βαγγέλης, ο Τάκης, η Ρούλα, ο Βασίλης – άσε που τους μαθαίνουν να κλίνουνε τις γενικές του Ιωάννου, του Ζαχαρίου, του Επαμεινώνδου, του Δημητρίου, της Αρτέμιδος, της Λητούς, της Ερατούς, της Σαπφούς, της Παραφλούς (οκέι, αυτό το τελευταίο δεν το ’χω ακούσει ακόμα, αλλά δεν απέχει κιόλας).
Προχωράνε σε αναβίωση μισοπεθαμένων λέξεων, εκφρά­σεων, σύνταξης, πάντα εννοείται προς το πιο σοφολογιωτατίστικο κλπ. Λένε και γράφουν: ωρολόγι, ξηρός, πτηνό, εκστομίζω, παρακαλείσθε, εκριζώνω, μεταβαίνω, εκφόρτωση, εισέρχομαι, ωθώ, τροχοπεδώ, παντοπώλης, εξέρχομαι, δύναμαι, λέγω, εκβράζω, αποστέλλω, ημέρα, παραγγέλλω, όπως προσέλθει, άρτος, έλαιον, ύδωρ, αποβιώνω, λέμβος, εβδομάδα, οικία, εκ νέου, εκ του σύνεγγυς, εκατοστάρικο, υπόδημα κλπ αντί ρολόι, ξερός, πουλί, ξεστομίζω, ξεριζώ­νω, πάει, ξεφόρτωμα, μπαίνω, φρενάρω, μπακάλης, βγαί­νω, σπρώχνω, μπορώ, πάω, στέλνω, μέρα, παραγγέλνω, να ’ρθει, σας παρακαλώ, ψωμί, λάδι, νερό, πεθαίνω, ξεβράζω, βάρκα, βδομάδα, σπίτι, ξανά, λέω, από κοντά, κατοστάρι­κο, παπούτσι κλπ. (Και πώς θα πείτε το «μπαινοβγαίνω»; Εισερχεξέρχομαι;)
Αναπτύσσουνε μίσος προς τη χρειαζούμενη απόστροφο, προτιμώντας τη χασμωδία: σε εσάς, σε εμάς, σε εκείνον, το όνειρο, σε αυτό, από όσους, για αυτό κλπ, αντί σ’ εσάς / σε σας, σ’ εμάς / σε μας, σ’ αυτό, απ’ όλους, γι’ αυτό κλπ.
Ταυτόχρονα, βάζουν αποστρόφους στο εξ, εκ, εν, παρόλο που δεν έχει φαγωθεί κανένα φωνήεν εκεί, επειδή «είναι πιο όμορφο έτσι», ή επιμένουν στα πλεονασματικά διαλυτικά: μυϊκός, επιπλοποιΐα κλπ.
Τους ενοχλεί το «κι», προσπαθούν να βάζουνε πάντα στη θέση του το «και». Π.χ. Το αρχαίο και γνωστό μυθιστόρημα Ο κηπουρός κι ο καιροσκόπος καταγράφεται πολλές φο­ρές ως «Ο κηπουρός και ο καιροσκόπος», ακόμα και σε ρεπορτάζ από βιβλιοπαρουσιάσεις του, ακόμα κι από κρι­τικούς που υποτίθεται ότι το διάβασαν για να το παρου­σιάσουν.
Βάζουν τελικό ν παντού, σε θηλυκά κι αρσενικά, άσχετα από τις ηχητικές ροπές της γλώσσας: την νονά, τον νέο, μην βιάζεσαι, δεν γράφω, έναν ναύτη, κάποιον σύντροφο, τον Νίκο, τον Δημήτρη κλπ.
Ταυτόχρονα, προσπαθούν ν’ αγνοήσουν ότι το τελικό και/ή ευφωνικό ν, όταν εμφανίζεται απρόσκλητο κι αβίαστα στη λαλιά, αλλάζει ελαφρά την προφορά των λέξεων. Γράφουνε λοιπόν και προσπαθούν και να πουν τηnpόρτα, τοnxένο, τοnpsάλτη, τηntράπεζα, δεntο ξέρεις, τηnkαρέκλα, θαtο βρεις κλπ, ώστε να μην πουν τη μπόρτα, το γκζένο, το μπζάλτη, τη ντράπεζα, δε ντο ξέρεις, τη γκαρέκλα, θα ντο βρεις κλπ (που όμως ακριβώς έτσι ακούγονται).

Τέρμα βαρετό, γεμάτο κοινοτυπίες και γκρίνια για πρόβλημα που δεν είναι πρόβλημα. Απίστευτος αντιλακωνισμός στα παραδείγματα. Χρειάζεται ολόκληρη παράγραφος με λέξεις της ΚΝΕ; Έχει κάποιος από το 99,9999999% των ομιλητών της ελληνικής πρόβλημα με αυτές τις λέξεις; Μιλάει για νεοελιτισμό αλλά σχεδόν κανένας νεοέλληνας δεν θα καταλάβαινε σε ποιο τάχα πρόβλημα αναφέρεται.

Βασικά ο ίδιος ο Σαραντάκος λέει ότι διαφωνεί σε πολλά σημεία με το κείμενο και χωρίς να χρειαστεί να διαβάσω αναλυτικά την άποψή του, ξέρω και σε ποια.

Απλά, εγώ, σε αντίθεση με τον Σαραντάκο, δεν βλέπω κάτι ενδιαφέρον στο κείμενο. Είναι χιλιοειπωμένες, παλιές ιστορίες, για ένα ζήτημα που δεν υφίσταται πια ή μάλλον δεν υφίσταται με την μορφή που το αποτυπώνει ο Φύσσας.

Χώρια κάτι ανεξήγητα λάθη που δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να τα έχει γράψει επαγγελματίας του λόγου. Ποια είναι η σημερινή έννοια του "καθόλου" που είναι αντίθετη από την αρχαία;

καθολου - καθολικό;

Καθολικός από το κᾰθόλου (καθόλου, «στο σύνολο, γενικά») +‎ -ῐκός (-ikós, «-ic»).

[Machine ghost]

Επίρρημα
καθόλου
(ποσοτικό, μαζί με αρνητικό μόριο) σε μηδενικό βαθμό, σε μηδενική ποσότητα
(λόγιο, ως επίθετο) καθολικός, συνολικός

Να βοηθήσω μιας και για μερικούς η γλώσσα έχει κουκούτσια.

[hellegennes]

Η έννοια καθόλου = μηδέν είναι συνεκδοχική. Καθόλου σημαίνει ολοκληρωτικά, όπως και στα αρχαία ελληνικά.

Το ίδιο ισχύει για τα: κανείς, πουθενά, ποτέ, τίποτα. Σημαίνουν: κάποιος, κάπου, κάποτε, κάτι, αντίστοιχα.

Συνεκδοχικά στην ΚΝΕ μπορούν να σημαίνουν και το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή απουσία, αλλά μόνο γιατί υπονοείται κάποιο αρνητικό μόριο που συνοδεύει αυτές τις λέξεις (δεν, μην). Μόνο τότε έχουν αρνητική σημασία αλλά αυτήν την σημασία την έχει στην πραγματικότητα το αρνητικό μόριο. Είναι σαν να λέμε ότι η λέξη "έχω" σημαίνει απουσία αποκτήματος γιατί μπορεί να συνταχθεί με το δεν (δεν έχω).

[Machine ghost]

Η έννοια καθόλου = μηδέν είναι συνεκδοχική. Καθόλου σημαίνει ολοκληρωτικά, όπως και στα αρχαία ελληνικά.

Το ίδιο ισχύει για τα: κανείς, πουθενά, ποτέ, τίποτα. Σημαίνουν: κάποιος, κάπου, κάποτε, κάτι, αντίστοιχα.

Συνεκδοχικά στην ΚΝΕ μπορούν να σημαίνουν και το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή απουσία, αλλά μόνο γιατί υπονοείται κάποιο αρνητικό μόριο που συνοδεύει αυτές τις λέξεις (δεν, μην). Μόνο τότε έχουν αρνητική σημασία αλλά αυτήν την σημασία την έχει στην πραγματικότητα το αρνητικό μόριο. Είναι σαν να λέμε ότι η λέξη "έχω" σημαίνει απουσία αποκτήματος γιατί μπορεί να συνταχθεί με το δεν (δεν έχω).

Στο δια ταύτα;

[BILLO]

Μια ειναι η λεξη που μου γυρναει τα μυαλα οταν την ακουω απο τους δημοσιογραφους και τους πολιτικους και ειδικα απο τον Υπουργο Παιδειας στην τηλεοραση.
Τα σχολειά.
Αυτο που θες να μας πεις οτι εισαι απλος και ντομπρος και σου αρεσει η προκοπη και σου ρχεται αυτο το "αυθορμητο", το προερχομενο μεσα απο τον ποθο που εχεις για τα γραμματα και την μορφωση του λαου μας, αυτο που βγαζει αυτον τον γνησιο λαικο σεβασμο και αγαπη. Τα σχολειά μας.
Ουστ κοπροσκυλα!

[Machine ghost]

Ο Σαραντάκος το ‘χει χάσει. Του έχει στρίψει. Κρίμα.

Θα ήθελες να μας μεταδώσεις τη σοφία σου επί του θέματος;

Ο άνθρωπος γράφει πως η «πολυσημία είναι πλούτος». Δηλαδή ένα από τα βασικά προβλήματα της ελληνικής γλώσσας και ο λόγος που πολλοί χρησιμοποιούν εγγλέζικα και εγγλέζικες λέξεις μέσα στην καθημερινή τους ελληνική, απλά για να συνεννοηθούν και να ακριβολογήσουν, όχι απλά το παραβλέπει αλλά το θεωρεί και θετικό. Το επόμενο στάδιο είναι να απαξιώσει γενικότερα κάθε ορολογία και να ζητά να επικοινωνούμε με αντωνυμίες μόνον.

Είμαι της γνώμης πως μεγαλύτερη πολυσημία από τα αγγλικά δεν έχει άλλη γλώσσα .πχ ουσιαστικό set , να τραβάς τα μαλλιά σου και όχι μόνο του κεφαλιού σου. Εκτός και αν εννοείς αμφισημία.

[hellegennes]

Η έννοια καθόλου = μηδέν είναι συνεκδοχική. Καθόλου σημαίνει ολοκληρωτικά, όπως και στα αρχαία ελληνικά.

Το ίδιο ισχύει για τα: κανείς, πουθενά, ποτέ, τίποτα. Σημαίνουν: κάποιος, κάπου, κάποτε, κάτι, αντίστοιχα.

Συνεκδοχικά στην ΚΝΕ μπορούν να σημαίνουν και το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή απουσία, αλλά μόνο γιατί υπονοείται κάποιο αρνητικό μόριο που συνοδεύει αυτές τις λέξεις (δεν, μην). Μόνο τότε έχουν αρνητική σημασία αλλά αυτήν την σημασία την έχει στην πραγματικότητα το αρνητικό μόριο. Είναι σαν να λέμε ότι η λέξη "έχω" σημαίνει απουσία αποκτήματος γιατί μπορεί να συνταχθεί με το δεν (δεν έχω).

Στο δια ταύτα;

Lol. Ολόκληρη παράγραφο με ανάλυση έδωσα.

[Machine ghost]

Η έννοια καθόλου = μηδέν είναι συνεκδοχική. Καθόλου σημαίνει ολοκληρωτικά, όπως και στα αρχαία ελληνικά.

Το ίδιο ισχύει για τα: κανείς, πουθενά, ποτέ, τίποτα. Σημαίνουν: κάποιος, κάπου, κάποτε, κάτι, αντίστοιχα.

Συνεκδοχικά στην ΚΝΕ μπορούν να σημαίνουν και το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή απουσία, αλλά μόνο γιατί υπονοείται κάποιο αρνητικό μόριο που συνοδεύει αυτές τις λέξεις (δεν, μην). Μόνο τότε έχουν αρνητική σημασία αλλά αυτήν την σημασία την έχει στην πραγματικότητα το αρνητικό μόριο. Είναι σαν να λέμε ότι η λέξη "έχω" σημαίνει απουσία αποκτήματος γιατί μπορεί να συνταχθεί με το δεν (δεν έχω).

Στο δια ταύτα;

Lol. Ολόκληρη παράγραφο με ανάλυση έδωσα.

lol σύνθεση ζήτησα, όχι ανάλυση , αν δεν μπορεί κάποιος να εξηγήσει σε ένα δεκάχρονο τι σημαίνει ή πως λειτουργεί κάτι . Είναι απλά τσαρλατάνος.