Η Μαρία Βασίλιεβνα Οκτιάμπρσκαγια (Maрия Bacильϵбнa Октябрьская), 16 Αυγούστου 1905 – 15 Μαρτίου 1944, ήταν μια από τις 95 γυναίκες της Σοβιετικής Ένωσης που τιμήθηκαν με το ανώτατο σοβιετικό μετάλλιο του χρυσού άστρου (ρωσ. Золотая Звезда), αυτό που δινόταν στους ήρωες και στις ηρωίδες τής Σοβιετικής Ένωσης για τα ηρωικά τους κατορθώματα και τους αγώνες τους για την υπεράσπιση της σοβιετικής τους πατρίδας. Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και οι Ναζί άρχισαν να προχωρούν βαθύτερα προς το Ανατολικό Μέτωπο το 1941, η Μαρία ήταν μία από τις χιλιάδες ανθρώπους που μεταφέρθηκαν στην κεντρική Σιβηρία και κατέληξαν στο Τομσκ. Ο σύζυγός της, ωστόσο, ήταν υποχρεωμένος να παραμείνει πίσω πολεμώντας. Σκοτώθηκε στη μάχη του Κιέβου τον Αύγουστο του 1941. Όταν την ενημέρωσαν για το θάνατό του, ήταν μάλλον και η κρίσιμη στιγμή που πήρε την ηρωική της απόφαση: πούλησε όλα τα περιουσιακά της αγαθά και μαζί με τις αποταμιεύσεις της συγκέντρωσε 50.000 ρούβλια με σκοπό να πληρώσει για την κατασκευή ενός τανκς T-34 και να το δωρίσει στον Κόκκινο Στρατό. Μαζί με το τανκς, ήθελε να προσφέρει και τον εαυτό της, οδηγώντας το η ίδια στη μάχη, όπως έγραψε στην επιστολή της προς την ανώτατη διοίκηση του Κόκκινου Στρατού:
«Ο σύζυγός μου σκοτώθηκε στη μάχη υπερασπίζοντας την πατρίδα. Θέλω να εκδικηθώ τα φασιστικά σκυλιά για το θάνατό του και για το θάνατο του σοβιετικού λαού που βασανίζεται από τους βάρβαρους φασίστες. Για το σκοπό αυτό έχω καταθέσει όλη μου την προσωπική αποταμίευση – 50.000 ρούβλια – στην Εθνική Τράπεζα για να κατασκευάσουν ένα τανκς. Σας παρακαλώ να ονομάσετε το τανκς “Μαχόμενη αγαπημένη”(Боевая подруга) και να με στείλετε στην πρώτη γραμμή ως οδηγό του».
Η απάντηση που της στάλθηκε έγραφε:
«Σας ευχαριστώ, Μαρία Βασίλιεβνα, για το ενδιαφέρον σας για τις τεθωρακισμένες δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού. Η επιθυμία σας θα εκπληρωθεί. Παρακαλώ δεχθείτε τις ευχαριστίες μου.
Ι. ΣΤΑΛΙΝ». [1]
Η Μαρία ήταν ένα από τα δέκα παιδιά που γεννήθηκαν σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια της Κριμαίας. Όταν ήταν παιδί εργάστηκε στο οικογενειακό αγρόκτημα. Αργότερα, μετά τη ρωσική επανάσταση, ως νεαρή γυναίκα εργάστηκε σε διάφορες άλλες θέσεις εργασίας, όπως εργάτρια σε ένα κονσερβοποιείο και μετά ως τηλεφωνήτρια. Το 1925, η εικοσάχρονη Μαρία Βασίλιεβνα παντρεύτηκε έναν σοβιετικό αξιωματικό και ανέπτυξε μια έντονη δράση στην υποστήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος, προσφέροντας τις υπηρεσίες της στη Στρατιωτική Οργάνωση Γυναικών, όπου εκπαιδεύτηκε ως νοσοκόμα και επίσης έμαθε πώς να οδηγεί οχήματα και να χρησιμοποιεί όπλα.
Μετά την παραπάνω απάντηση του Στάλιν στην επιστολή της, ο Κόκκινος Στρατός της έδωσε την ευκαιρία να εκπαιδευτεί για πέντε μήνες στην οδήγηση τανκς και να αποκτήσει τις σχετικές μηχανικές γνώσεις. Στη συνέχεια, η ίδια μαζί με την «Μαχόμενη αγαπημένη» εντάχτηκαν στην 26η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία, το Σεπτέμβριο του 1943.
Στις 21 Οκτωβρίου 1943 η 26η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία έδινε μάχη με τις ναζιστικές δυνάμεις έξω από το Σμολένσκ, πιέζοντας τους Γερμανούς να οπισθοχωρήσουν, στα πλαίσια των επιχειρήσεων για την απελευθέρωση τής δυτικής Ρωσίας και της Ουκρανίας. Η Μαρία Βασίλιεβνα, στο τιμόνι τής «Μαχόμενης αγαπημένης» ήταν η πρώτη που διαπέρασε τη γερμανική γραμμή άμυνας. Η ίδια και το πλήρωμά της κατέστρεψαν αρκετές γερμανικές φωλιές πολυβόλων και αντιαρματικών όπλων, εξοντώνοντας τριάντα στρατιώτες της πρώτης γραμμής. Αργότερα, όταν οι ερπύστριες του τανκς χτυπήθηκαν από αντιαρματικά πυρά του προβολικού, η Μαρία, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο, πήδηξε στη μέση της σφοδρής ανταλλαγής πυρών, για να επιδιορθώσει το άρμα της, με το πλήρωμά του άρματος να της παρέχει κάλυψη καθώς εκείνη εργαζόταν. Παρά την εντελώς παράτολμη συμπεριφορά της, αποκατέστησε τη βλάβη τής «Μαχόμενης αγαπημένης» και προάχθηκε σε λοχία για την ανδρεία της σ’ αυτή τη μάχη.
Στις 17-18 Νοεμβρίου 1943, μετά από μια νυχτερινή επιδρομή των Ναζί στο Βιτέμπσκ, το τανκς τής Οκτιάμπρσκαγια χτυπήθηκε και πάλι από αντιαρματικά πυροβολικού. Και για άλλη μια φορά, εκείνη πήδησε στη μέση του καταιγισμού των πυρών για να επισκευάσει την «Μαχόμενη αγαπημένη», με τα μέλη του πληρώματος να της παρέχουν αρκετή κάλυψη για να την κρατήσουν ασφαλή καθώς εκείνη επισκεύαζε το άρμα. Μετά την απομάκρυνση των γερμανικών δυνάμεων για δύο ημέρες, το άρμα της επανήλθε στην μονάδα του και βοήθησε τον Κόκκινο Στρατό να ανακαταλάβει την πόλη Новое Село.
Η Μαρία πολέμησε την τελευταία της μάχη στις 18 Ιανουαρίου 1944, καθώς οι σοβιετικές δυνάμεις προσπαθούσαν να ανακαταλάβουν το χωριό Σβέντι στην περιοχή του Βιτέμπσκ, στη σημερινή Λευκορωσία. Καθώς η «Μαχόμενη αγαπημένη» επέστρεφε στις πρώτες γραμμές, αφού προηγουμένως είχε καταστρέψει οχυρωματικές θέσεις του εχθρού, δέχθηκε επίθεση από αντιαρματικές οβίδες και μπαζούκας, και ακινητοποιήθηκε. Η Μαρία Βασίλιεβνα Οκτιάμπρσκαγια βγήκε για άλλη μια φορά από το άρμα για να το επισκευάσει. Τότε τα θραύσματα από μια οβίδα που έσκασε πλάι της την τραυμάτισαν στο κεφάλι και αμέσως έχασε τις αισθήσεις της. Κάποιο από αυτά τα θραύσματα είχε διαπεράσει το κρανίο της και είχε πλήξει το ένα της εγκεφαλικό ημισφαίριο. Μεταφέρθηκε σ’ ένα στρατιωτικό νοσοκομείο κοντά στο Κίεβο και μετά από δύο μήνες σε κωματώδη κατάσταση άφησε την τελευταία της πνοή στις 15 Μαρτίου του 1944. Μετά το θάνατό της τιμήθηκε με την ύψιστη διάκριση του Κόκκινου Στρατού ως ηρωίδα της ΕΣΣΔ για την προσφορά της στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο».
