Γυναίκες της Νεολιθικης εποχής θαβονταν ζωντανές σε θυσιαστικες τελετες
https://www.livescience.com/archaeology ... y-suggests
Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
5 Μαΐου 2024
Βρέθηκαν Ναοί θαμμένοι κάτω από την Ακρόπολη.
Σύμφωνα με την 6η Διεθνή Συνάντηση για την Αποκατάσταση των Μνημείων του Παρθενώνα, υπάρχουν 3 ναοί, πριν το Παρθενώνα, κάτω από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως ή ενσωματωμένοι στα τείχη.
Περιέργεια και θαυμασμό προκαλεί η είδηση, οτι δίπλα, πίσω και κάτω από τον ναό του Παρθενώνα, κρύβονται πιθανώς τρεις ναοί.
Υπήρχε ένας αρχαϊκός Παρθενώνας, ο οποίος χτίστηκε από πειραϊκή ακτίτη λίθο. Άλλος ένας αρχαίος ναός και ένας ημιτελής Προπαρθενώνας που καταστράφηκε από τους Πέρσες πριν από τη μάχη της Σαλαμίνας. Η αρχαιολόγος κ. Sioumpara τελεί την ανασκαφή και αντικείμενα από τον Προπαρθενώνα, από ασβεστόλιθο, ήδη έχουν δώσει νέες πληροφορίες για το ναό.
Δεν είναι αδύνατο, αλλά σίγουρα πολύ δύσκολο και ίσως ανέφικτο όπως χαρακτηρίζεται από αρχαιολόγους, να γίνει η ανασκαφή και να αποκαλυφθούν οι ναοί που χτίστηκαν πριν από τον Παρθενώνα προς τιμήν της Αθηνάς. Ο καθηγητής Μανώλης Κορρές τόνισε ότι δεν επιτρέπεται η παραμικρή κίνηση λόγω της κακής συντήρησης του ναού.
Τα μυστικά της Ακρόπολης.
Μέσα στον Παρθενώνα, στην κάθε αναλογία του, θα συναντήσουμε κάτι το εξαιρετικό: Την ακολουθία Φιμπονάτσι (Fibonacci). Δηλαδή την ακολουθία στην οποία ο κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, κ.λ.π. (κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων).
Επιπλέον, ο λόγος δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας τείνει προς την αποκαλούμενη Χρυσή Τομή, ή Χρυσή αναλογία, ή Αριθμό Φ. Αλλά επίσης, μέσα στον Παρθενώνα, υπάρχει βέβαια και ο αριθμός π = 3,1416, ο οποίος εκφράζεται και αυτός με τη σχέση 2Φ2/10 = 0,5236 μέτρα. Οι έξι πήχεις μας δίνουν π = 3,1416.
Κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά ήταν γνωστά, τι θα λέγατε εάν πούμε ότι μέσα στο τέλειο αυτό οικοδόμημα θα συναντήσουμε και το Νεπέριο αριθμό e = 2,72, που είναι περίπου ίσος με Φ2 = 2,61802; Αυτοί οι τρεις αριθμοί, εμπεριέχονται υπάρχουν σε όλη τη Δημιουργία, και τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτά.
Το αίνιγμα ωστόσο είναι μεγάλο: Γνώριζαν οι δημιουργοί του ναού αυτούς τους αριθμούς και τις μεταξύ τους σχέσεις, και πώς κατάφεραν να τους συμπεριλάβουν με τόση λεπτομέρεια και ακρίβεια σε ένα κτίριο;
https://hellas-now.com/vrethikan-naoi-t ... kropoli-2/
Βρέθηκαν Ναοί θαμμένοι κάτω από την Ακρόπολη.
Σύμφωνα με την 6η Διεθνή Συνάντηση για την Αποκατάσταση των Μνημείων του Παρθενώνα, υπάρχουν 3 ναοί, πριν το Παρθενώνα, κάτω από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως ή ενσωματωμένοι στα τείχη.
Περιέργεια και θαυμασμό προκαλεί η είδηση, οτι δίπλα, πίσω και κάτω από τον ναό του Παρθενώνα, κρύβονται πιθανώς τρεις ναοί.
Υπήρχε ένας αρχαϊκός Παρθενώνας, ο οποίος χτίστηκε από πειραϊκή ακτίτη λίθο. Άλλος ένας αρχαίος ναός και ένας ημιτελής Προπαρθενώνας που καταστράφηκε από τους Πέρσες πριν από τη μάχη της Σαλαμίνας. Η αρχαιολόγος κ. Sioumpara τελεί την ανασκαφή και αντικείμενα από τον Προπαρθενώνα, από ασβεστόλιθο, ήδη έχουν δώσει νέες πληροφορίες για το ναό.
Δεν είναι αδύνατο, αλλά σίγουρα πολύ δύσκολο και ίσως ανέφικτο όπως χαρακτηρίζεται από αρχαιολόγους, να γίνει η ανασκαφή και να αποκαλυφθούν οι ναοί που χτίστηκαν πριν από τον Παρθενώνα προς τιμήν της Αθηνάς. Ο καθηγητής Μανώλης Κορρές τόνισε ότι δεν επιτρέπεται η παραμικρή κίνηση λόγω της κακής συντήρησης του ναού.
Τα μυστικά της Ακρόπολης.
Μέσα στον Παρθενώνα, στην κάθε αναλογία του, θα συναντήσουμε κάτι το εξαιρετικό: Την ακολουθία Φιμπονάτσι (Fibonacci). Δηλαδή την ακολουθία στην οποία ο κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, κ.λ.π. (κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων).
Επιπλέον, ο λόγος δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας τείνει προς την αποκαλούμενη Χρυσή Τομή, ή Χρυσή αναλογία, ή Αριθμό Φ. Αλλά επίσης, μέσα στον Παρθενώνα, υπάρχει βέβαια και ο αριθμός π = 3,1416, ο οποίος εκφράζεται και αυτός με τη σχέση 2Φ2/10 = 0,5236 μέτρα. Οι έξι πήχεις μας δίνουν π = 3,1416.
Κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά ήταν γνωστά, τι θα λέγατε εάν πούμε ότι μέσα στο τέλειο αυτό οικοδόμημα θα συναντήσουμε και το Νεπέριο αριθμό e = 2,72, που είναι περίπου ίσος με Φ2 = 2,61802; Αυτοί οι τρεις αριθμοί, εμπεριέχονται υπάρχουν σε όλη τη Δημιουργία, και τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτά.
Το αίνιγμα ωστόσο είναι μεγάλο: Γνώριζαν οι δημιουργοί του ναού αυτούς τους αριθμούς και τις μεταξύ τους σχέσεις, και πώς κατάφεραν να τους συμπεριλάβουν με τόση λεπτομέρεια και ακρίβεια σε ένα κτίριο;
https://hellas-now.com/vrethikan-naoi-t ... kropoli-2/
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Πρώτον το ξέραμε αυτό για τους τρεις ναούς.
Δεύτερον, μόνο για τον Παρθενώνα και τον ναό πριν από αυτόν, είμαστε σίγουροι ότι ήταν αφιερωμένοι στην θεά Αθηνά. Δεν ξέρουμε σε ποιόν ήταν αφιερωμένος ο τρίτος ναός (μέχρι την καταστροφή των μηκηναϊκών χρόνων και ο ναός πριν από αυτόν...
Τα υπόλοιπα μαθηματικά είναι απλά αηδίες, τις οποίες "ανακάλυψαν" διάφοροι καλοθελητές...
.
Δεύτερον, μόνο για τον Παρθενώνα και τον ναό πριν από αυτόν, είμαστε σίγουροι ότι ήταν αφιερωμένοι στην θεά Αθηνά. Δεν ξέρουμε σε ποιόν ήταν αφιερωμένος ο τρίτος ναός (μέχρι την καταστροφή των μηκηναϊκών χρόνων και ο ναός πριν από αυτόν...
Τα υπόλοιπα μαθηματικά είναι απλά αηδίες, τις οποίες "ανακάλυψαν" διάφοροι καλοθελητές...
.
Bellum omnium contra omnes
Ου παντός πλειν εις Κόρινθον...
Ου παντός πλειν εις Κόρινθον...
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Ισραήλ: Η έρευνα της Energean για φυσικό αέριο έφερε στο φως βυθισμένο πλοίο 3.300 ετών (βίντεο)
Η τυπική έρευνα μιας εταιρείας φυσικού αερίου στον πυθμένα της Ανατολικής Μεσογείου αποκάλυψε το αρχαιότερο πλοίο που έχει εντοπιστεί ποτέ σε μεγάλο βάθος.
Η ανακάλυψη των υπολειμμάτων του πλοίου από τον 14ο-13ο αιώνα π.Χ. αποδεικνύει ότι οι ναυτικοί της Ύστερης Εποχής του Χαλκού μπορούσαν να πλέουν στις θάλασσες χωρίς οπτική επαφή προς την ακτή, σε αντίθεση με ό,τι πίστευαν προηγουμένως, ανέφερε η Αρχαιολογική Υπηρεσία του Ισραήλ (ΙΑΑ).
Το μεγάλο βάθος πάγωσε τον χρόνο
Το πλοίο ηλικίας περίπου 3.300 ετών με φορτίο εκατοντάδων ανέπαφων αμφορέων βρέθηκε 90 χιλιόμετρα από τις ακτές του βόρειου Ισραήλ, σε βάθος 1,8 χιλιομέτρων.
«Μόνο δύο άλλα ναυάγια με φορτίο είναι γνωστά από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού στη Μεσόγειο Θάλασσα…και τα δύο βρέθηκαν στα ανοιχτά των τουρκικών ακτών. Ωστόσο, και τα δύο αυτά ναυάγια βρέθηκαν σχετικά κοντά στην ακτή», δήλωσε ο Γιάκομπ Σαρβίτ, επικεφαλής της θαλάσσιας μονάδας IAA.
«Υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες εδώ για έρευνα. Το πλοίο διατηρείται σε τόσο μεγάλο βάθος που ο χρόνος έχει παγώσει από τη στιγμή της καταστροφής. Το σώμα και το περιεχόμενό του δεν έχουν διαταραχθεί από το ανθρώπινο χέρι, ούτε έχουν επηρεαστεί από κύματα και ρεύματα, τα οποία προσκρούουν σε ναυάγια σε πιο ρηχά νερά», εξήγησε.
Το ρομπότ της Energean και η ερευνητική επιχείρηση
Το συναρπαστικό πρόσφατο εύρημα ξεκίνησε όταν ένα υποβρύχιο ρομπότ της Energean εντόπισε αμφορείς στοιβαγμένους στον πυθμένα της θάλασσας.
«Είμαστε σε συνεχή επαφή με την Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ και όταν τους στείλαμε τις εικόνες αποδείχθηκε ότι ήταν μια συγκλονιστική ανακάλυψη, πολύ πέρα από αυτό που μπορούσαμε να φανταστούμε», δήλωσε ο Karnit Bahartan, περιβαλλοντικός επικεφαλής της Energean.
Τα ναυάγια που βρέθηκαν κοντά στις τουρκικές ακτές ήταν προσβάσιμα με κανονικό καταδυτικό εξοπλισμό. Ωστόσο, το βάθος αυτού του ναυαγίου απαίτησε από την Energean και την IAA να συνεργαστούν για να διεξαγάγουν μια πιο προηγμένη τεχνικά ερευνητική επιχείρηση.
https://www.naftemporiki.gr/society/169 ... on-vinteo/
Η τυπική έρευνα μιας εταιρείας φυσικού αερίου στον πυθμένα της Ανατολικής Μεσογείου αποκάλυψε το αρχαιότερο πλοίο που έχει εντοπιστεί ποτέ σε μεγάλο βάθος.
Η ανακάλυψη των υπολειμμάτων του πλοίου από τον 14ο-13ο αιώνα π.Χ. αποδεικνύει ότι οι ναυτικοί της Ύστερης Εποχής του Χαλκού μπορούσαν να πλέουν στις θάλασσες χωρίς οπτική επαφή προς την ακτή, σε αντίθεση με ό,τι πίστευαν προηγουμένως, ανέφερε η Αρχαιολογική Υπηρεσία του Ισραήλ (ΙΑΑ).
Το μεγάλο βάθος πάγωσε τον χρόνο
Το πλοίο ηλικίας περίπου 3.300 ετών με φορτίο εκατοντάδων ανέπαφων αμφορέων βρέθηκε 90 χιλιόμετρα από τις ακτές του βόρειου Ισραήλ, σε βάθος 1,8 χιλιομέτρων.
«Μόνο δύο άλλα ναυάγια με φορτίο είναι γνωστά από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού στη Μεσόγειο Θάλασσα…και τα δύο βρέθηκαν στα ανοιχτά των τουρκικών ακτών. Ωστόσο, και τα δύο αυτά ναυάγια βρέθηκαν σχετικά κοντά στην ακτή», δήλωσε ο Γιάκομπ Σαρβίτ, επικεφαλής της θαλάσσιας μονάδας IAA.
«Υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες εδώ για έρευνα. Το πλοίο διατηρείται σε τόσο μεγάλο βάθος που ο χρόνος έχει παγώσει από τη στιγμή της καταστροφής. Το σώμα και το περιεχόμενό του δεν έχουν διαταραχθεί από το ανθρώπινο χέρι, ούτε έχουν επηρεαστεί από κύματα και ρεύματα, τα οποία προσκρούουν σε ναυάγια σε πιο ρηχά νερά», εξήγησε.
Το ρομπότ της Energean και η ερευνητική επιχείρηση
Το συναρπαστικό πρόσφατο εύρημα ξεκίνησε όταν ένα υποβρύχιο ρομπότ της Energean εντόπισε αμφορείς στοιβαγμένους στον πυθμένα της θάλασσας.
«Είμαστε σε συνεχή επαφή με την Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ και όταν τους στείλαμε τις εικόνες αποδείχθηκε ότι ήταν μια συγκλονιστική ανακάλυψη, πολύ πέρα από αυτό που μπορούσαμε να φανταστούμε», δήλωσε ο Karnit Bahartan, περιβαλλοντικός επικεφαλής της Energean.
Τα ναυάγια που βρέθηκαν κοντά στις τουρκικές ακτές ήταν προσβάσιμα με κανονικό καταδυτικό εξοπλισμό. Ωστόσο, το βάθος αυτού του ναυαγίου απαίτησε από την Energean και την IAA να συνεργαστούν για να διεξαγάγουν μια πιο προηγμένη τεχνικά ερευνητική επιχείρηση.
https://www.naftemporiki.gr/society/169 ... on-vinteo/
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Ανακαλύφθηκαν άγνωστα αποσπάσματα έργων του Ευριπίδη – Τα μυστικά που έκρυβε αρχαίος πάπυρος
Μια σημαντική ανακάλυψη για την μελέτη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας πραγματοποίησαν δύο ακαδημαϊκοί από το πανεπιστήμιου του Πανεπιστήμιο του Κολοράντο στο Μπόλντερ οι οποίοι ταυτοποίησαν δύο άγνωστα μέχρι σήμερα, αποσπάσματα του Ευριπίδη.
Τα αποσπάσματα, βρέθηκαν σε πάπυρο που ανακαλύφθηκε σε μια αρχαία αιγυπτιακή τοποθεσία, και αποτελούν τη σημαντικότερη ανακάλυψη των έργων του Ευριπίδη για περισσότερο από μισό αιώνα. Οι ακαδημαϊκοί, η αναπληρώτρια καθηγήτρια Yvona Trnka-Amrhein και ο καθηγητής John Gibert, πιστεύουν ότι, τα αποσπάσματα είναι από δύο αποσπασματικά θεατρικά έργα του Ευριπίδη, τον “Πολύειδο” και την “Ινώ”.
Σπάνιο εύρημα των κλασικών σπουδών
Η ιστορία της ανακάλυψης ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2022, όταν o Basem Gehad, αρχαιολόγος του αιγυπτιακού Υπουργείου Τουρισμού και Αρχαιοτήτων, έστειλε στην Trnka-Amrhein φωτογραφία ενός θραύσματος παπύρου. Ο πάπυρος είχε βρεθεί σε ανασκαφές σε αρχαία τοποθεσία της Φιλαδέλφειας της Αιγύπτου και ήταν ένα αρχαίο ελληνικό κείμενο 98 σειρών.
Η Trnka-Amrhein, με βαθιά γνώση των κλασσικών σπουδών, σύντομα αναγνώρισε το κείμενο ως τραγικό έργο.
Ανατρέχοντας στη βάση δεδομένων αρχαίων ελληνικών κειμένων Thesaurus Linguae Graecae, επιβεβαίωσε ότι οι σειρές είναι, μέχρι πρότινος άγνωστα αποσπάσματα του έργου του Ευριπίδη. Έχοντας συνειδητοποιήσει τη σημασία του ευρήματος, η Trnka-Amrhein ζήτησε τη συμβολή του συναδέλφου της, καθηγητή John Gibert, ειδικευμένου στην μελέτη αποσπασμάτων του Ευριπίδη.
Οι δυο τους, αφιέρωσαν μήνες ενδελεχούς μελέτης του αποσπάσματος του παπύρου 67.7 εκ., για να το αποκρυπτογραφήσουν, να επαληθεύσουν την αυθεντικότητα του κειμένου και να διασταυρώσουν το τραγικό ύφος και μέτρο του. Οι προσπάθειές τους απέδωσαν, αποκαλύπτοντας πως το απόσπασμα περιέχει το υλικό δύο χαμένων έργων του Ευριπίδη: Τον “Πολύειδο” και την “Ινώ”.
Πολύειδος: Μία μυθική αφήγηση με χαρούμενο τέλος
Ο “Πολύειδος”, αφηγείται την ιστορία του Βασιλιά Μίνωα και της Βασίλισσας Πασιφάης της Κρήτης, που ζητούν από τον μάντη Πολύειδο να αναστήσει τον γιο τους τον Γλαύκο που είχε πνιγεί σε ένα πιθάρι με μέλι κυνηγώντας ένα ποντίκι. Ο Μίνωας ζήτησε από τον μάντη να επαναφέρει στη ζωή τον Γλαύκο, αλλιώς δεν θα έφευγε από την Κρήτη. Τον έκλεισε στον χώρο όπου είχε βρεθεί το παιδί.
Ένα φίδι που πλησίασε το σώμα του παιδιού φόβισε τον Πολύειδο ότι θα μπορούσε να το φάει ή με κάποιο τρόπο να το βλάψει, και γι’ αυτό το σκότωσε. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ένα δεύτερο φίδι κουβαλώντας στο στόμα του ένα χόρτο με το οποίο άγγιξε το ταίρι του και αυτό αναστήθηκε. Ο Πολύειδος άρπαξε το φυτό, έτριψε το σώμα του παιδιού και έτσι ο Γλαύκος επανήλθε στη ζωή.
Αντίθετα με πολλές ελληνικές τραγωδίες που τελειώνουν με θάνατο και απελπισία, η ιστορία του Πολύειδου προσφέρει ένα χαρούμενο τέλος. Το έργο κορυφώνεται με την ανάσταση του Γλαύκου από τον Πολύειδο. Ο μύθος του Γλαύκου αντανακλά μια λατρευτική παράδοση για τον θάνατο και την αναγέννηση της ζωής.
H νέα ανακάλυψη, προσφέρει νέα στοιχεία για την προσέγγιση του Ευριπίδη στην ιστοριογραφία, δείχνοντας μια σπάνια περίπτωση όπου ο τραγικός ποιητής εξερεύνησε τα θέματα της ζωής, το θανάτου, της ανάστασης με μια πιο αισιόδοξη επίλυση.
Ιδιαίτερα σημαντική είναι η αναγνώριση του συγκεκριμένου αποσπάσματος από την Trnka-Amrhein, καθώς αυτή εμπλουτίζει την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ο Ευριπίδης μπορεί να είχε επεξεργαστεί και ερμηνεύσει τα μυθολογικά θέματα, με τρόπους διαφορετικούς απ’ ό,τι στα πιο διάσημα έργα του.
Ινώ: Μια πιο σκοτεινή και συμβατική τραγωδία
Το δεύτερο έργο, “Ινώ”, βασίζεται στη ζωή της Ινούς, θεία του θεού Διόνυσου και μέλος της βασιλικής οικογένειας των Θηβών. Προγενέστερα αποσπάσματα της Ινούς, τη σκιαγραφούν ως την μοχθηρή μητριά που έχει σκοπό να δολοφονήσει τα παιδιά του άνδρα της, από προηγούμενο γάμο. Ωστόσο, τα νέα αποσπάσματα, αποκαλύπτουν μια διαφορετική διήγηση, όπου η Ινώ είναι το θύμα. Στην εκδοχή αυτή, τα παιδιά της Ινούς είναι στόχος της τρίτης συζύγου του βασιλιά, η οποία τελικά βρίσκει τραγικό τέλος, αφού η Ινώ ανατρέπει τα δεδομένα.
Το απόσπασμα εμπλουτίζει την κατανόηση των δυναμικών του χαρακτήρα και την περιπλοκότητα του θέματος στο έργο του Ευριπίδη. Η ανακάλυψη ότι, η Ινώ μπορεί να έχει εναλλακτικές διηγήσεις, υπογραμμίζει ότι ο Ευριπίδης είχε την τάση να ξαναδουλεύει και να επανερμηνεύει τους μύθους, προσφέροντας διαφορετικές οπτικές και ηθικές αμφισημίες στα έργα του.
Η γνώση του Gibert σε αποσπάσματα του Ευριπίδη, έκανε δυνατή την ενδελεχή ανάλυση των πρόσφατα ανακαλυφθέντων σειρών, επαληθεύοντας ότι τη θέση τους στο ευρύτερο πλαίσιο των έργων του τραγικού ποιητή.
Η σημασία της ανακάλυψης
Η σημασία της ανακάλυψης είναι ασύλληπτη.
Οι Trnka-Amrhein και Gibert πιστεύουν ότι τα ανακαλυφθέντα αποσπάσματα αποτελούν τα σημαντικότερα ευρήματα των γραπτών του Ευριπίδη, από το 1960.
Ο πάπυρος, ασυνήθιστα μεγάλος για μια ανακάλυψη της σύγχρονης εποχής, προσφέρει πολύτιμα νέα στοιχεία που συμβάλλουν στην αδιάλειπτη ακαδημαϊκή προσπάθεια ανασκευής των χαμένων έργων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
«Είναι ένας μεγάλος και σπάνιος πάπυρος για την εποχή και χρονολογία», σημείωσε η Trnka-Amrhein.
«Στον κλάδο μας είναι πολύ σημαντικό».
Η ανακάλυψη, υπογραμμίζει τη δυνατότητα ανάκτησης περισσότερων έργων, ειδικά σε περιοχές όπως η Αίγυπτος, όπου το ξηρό κλίμα έχει διατηρήσει τα αρχαία κείμενα. Η συνεργασία μεταξύ των αρχαιολόγων και των ακαδημαϊκών των κλασσικών σπουδών, όπως το παράδειγμα της εργασίας των Trnka-Amrhein και Gibert, εξακολουθεί να είναι καθοριστική για την αποκάλυψη και την ερμηνεία αυτών των ευρημάτων από το παρελθόν.
Το επόμενο βήμα: Αποδοχή από την ακαδημαϊκή κοινότητα και μελλοντική έρευνα
Μετά την ολοκλήρωση της αρχικής τους ανάλυσης, οι Trnka-Amrhein και Gibert παρουσίασαν τα πορίσματά τους σε μια επιτροπή 13 εμπειρογνωμόνων, στην Ουάσιγκτον, τον Ιούνιο του 2024. Η πρώτη έκδοση των αποσπασμάτων, έγινε δεκτή για δημοσίευση, και τώρα οι δύο ακαδημαϊκοί ετοιμάζονται να συζητήσουν την έρευνά τους σε διάφορα ακαδημαϊκά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων το Ντάρτμουθ και το Χάρβαρντ.
Το συμπόσιο κλασικών σπουδών, “Ninth Fountain” θα πραγματοποιηθεί στις 14 Σεπτεμβρίου 2024, στην πανεπιστημιούπολη του Κολοράντο στο Μπόλντερ. Θα μιλήσουν επιφανείς ακαδημαϊκοί, όπως ο Paul Schubert, η Laura Swift, και η Sarah Iles Johnston, οι οποίοι συμμετέχουν με τους Trnka-Amrhein και Gibert στη συζήτηση των προεκτάσεων των νέων αποσπασμάτων.
Το συμπόσιο θα είναι μια ευκαιρία για την ακαδημαϊκή κοινότητα να αναλύσει τα ευρήματα και να μελετήσει την επίδραση που θα έχουν αυτά στην μελέτη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
«Είμαστε εξαιρετικά τυχεροί που εργαστήκαμε στο υλικό αυτό, ανυπομονούμε να δούμε την ανταπόκριση του κοινού», εξηγεί η Trnka-Amrhein, περιγράφοντας το ταξίδι από την αρχική ανακάλυψη στον ευρύτερο ακαδημαϊκό διάλογο που τώρα έχει αρχίσει να ξετυλίγεται.
https://www.msn.com/el-gr/news/other/%C ... e4f9&ei=15
Μια σημαντική ανακάλυψη για την μελέτη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας πραγματοποίησαν δύο ακαδημαϊκοί από το πανεπιστήμιου του Πανεπιστήμιο του Κολοράντο στο Μπόλντερ οι οποίοι ταυτοποίησαν δύο άγνωστα μέχρι σήμερα, αποσπάσματα του Ευριπίδη.
Τα αποσπάσματα, βρέθηκαν σε πάπυρο που ανακαλύφθηκε σε μια αρχαία αιγυπτιακή τοποθεσία, και αποτελούν τη σημαντικότερη ανακάλυψη των έργων του Ευριπίδη για περισσότερο από μισό αιώνα. Οι ακαδημαϊκοί, η αναπληρώτρια καθηγήτρια Yvona Trnka-Amrhein και ο καθηγητής John Gibert, πιστεύουν ότι, τα αποσπάσματα είναι από δύο αποσπασματικά θεατρικά έργα του Ευριπίδη, τον “Πολύειδο” και την “Ινώ”.
Σπάνιο εύρημα των κλασικών σπουδών
Η ιστορία της ανακάλυψης ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2022, όταν o Basem Gehad, αρχαιολόγος του αιγυπτιακού Υπουργείου Τουρισμού και Αρχαιοτήτων, έστειλε στην Trnka-Amrhein φωτογραφία ενός θραύσματος παπύρου. Ο πάπυρος είχε βρεθεί σε ανασκαφές σε αρχαία τοποθεσία της Φιλαδέλφειας της Αιγύπτου και ήταν ένα αρχαίο ελληνικό κείμενο 98 σειρών.
Η Trnka-Amrhein, με βαθιά γνώση των κλασσικών σπουδών, σύντομα αναγνώρισε το κείμενο ως τραγικό έργο.
Ανατρέχοντας στη βάση δεδομένων αρχαίων ελληνικών κειμένων Thesaurus Linguae Graecae, επιβεβαίωσε ότι οι σειρές είναι, μέχρι πρότινος άγνωστα αποσπάσματα του έργου του Ευριπίδη. Έχοντας συνειδητοποιήσει τη σημασία του ευρήματος, η Trnka-Amrhein ζήτησε τη συμβολή του συναδέλφου της, καθηγητή John Gibert, ειδικευμένου στην μελέτη αποσπασμάτων του Ευριπίδη.
Οι δυο τους, αφιέρωσαν μήνες ενδελεχούς μελέτης του αποσπάσματος του παπύρου 67.7 εκ., για να το αποκρυπτογραφήσουν, να επαληθεύσουν την αυθεντικότητα του κειμένου και να διασταυρώσουν το τραγικό ύφος και μέτρο του. Οι προσπάθειές τους απέδωσαν, αποκαλύπτοντας πως το απόσπασμα περιέχει το υλικό δύο χαμένων έργων του Ευριπίδη: Τον “Πολύειδο” και την “Ινώ”.
Πολύειδος: Μία μυθική αφήγηση με χαρούμενο τέλος
Ο “Πολύειδος”, αφηγείται την ιστορία του Βασιλιά Μίνωα και της Βασίλισσας Πασιφάης της Κρήτης, που ζητούν από τον μάντη Πολύειδο να αναστήσει τον γιο τους τον Γλαύκο που είχε πνιγεί σε ένα πιθάρι με μέλι κυνηγώντας ένα ποντίκι. Ο Μίνωας ζήτησε από τον μάντη να επαναφέρει στη ζωή τον Γλαύκο, αλλιώς δεν θα έφευγε από την Κρήτη. Τον έκλεισε στον χώρο όπου είχε βρεθεί το παιδί.
Ένα φίδι που πλησίασε το σώμα του παιδιού φόβισε τον Πολύειδο ότι θα μπορούσε να το φάει ή με κάποιο τρόπο να το βλάψει, και γι’ αυτό το σκότωσε. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ένα δεύτερο φίδι κουβαλώντας στο στόμα του ένα χόρτο με το οποίο άγγιξε το ταίρι του και αυτό αναστήθηκε. Ο Πολύειδος άρπαξε το φυτό, έτριψε το σώμα του παιδιού και έτσι ο Γλαύκος επανήλθε στη ζωή.
Αντίθετα με πολλές ελληνικές τραγωδίες που τελειώνουν με θάνατο και απελπισία, η ιστορία του Πολύειδου προσφέρει ένα χαρούμενο τέλος. Το έργο κορυφώνεται με την ανάσταση του Γλαύκου από τον Πολύειδο. Ο μύθος του Γλαύκου αντανακλά μια λατρευτική παράδοση για τον θάνατο και την αναγέννηση της ζωής.
H νέα ανακάλυψη, προσφέρει νέα στοιχεία για την προσέγγιση του Ευριπίδη στην ιστοριογραφία, δείχνοντας μια σπάνια περίπτωση όπου ο τραγικός ποιητής εξερεύνησε τα θέματα της ζωής, το θανάτου, της ανάστασης με μια πιο αισιόδοξη επίλυση.
Ιδιαίτερα σημαντική είναι η αναγνώριση του συγκεκριμένου αποσπάσματος από την Trnka-Amrhein, καθώς αυτή εμπλουτίζει την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ο Ευριπίδης μπορεί να είχε επεξεργαστεί και ερμηνεύσει τα μυθολογικά θέματα, με τρόπους διαφορετικούς απ’ ό,τι στα πιο διάσημα έργα του.
Ινώ: Μια πιο σκοτεινή και συμβατική τραγωδία
Το δεύτερο έργο, “Ινώ”, βασίζεται στη ζωή της Ινούς, θεία του θεού Διόνυσου και μέλος της βασιλικής οικογένειας των Θηβών. Προγενέστερα αποσπάσματα της Ινούς, τη σκιαγραφούν ως την μοχθηρή μητριά που έχει σκοπό να δολοφονήσει τα παιδιά του άνδρα της, από προηγούμενο γάμο. Ωστόσο, τα νέα αποσπάσματα, αποκαλύπτουν μια διαφορετική διήγηση, όπου η Ινώ είναι το θύμα. Στην εκδοχή αυτή, τα παιδιά της Ινούς είναι στόχος της τρίτης συζύγου του βασιλιά, η οποία τελικά βρίσκει τραγικό τέλος, αφού η Ινώ ανατρέπει τα δεδομένα.
Το απόσπασμα εμπλουτίζει την κατανόηση των δυναμικών του χαρακτήρα και την περιπλοκότητα του θέματος στο έργο του Ευριπίδη. Η ανακάλυψη ότι, η Ινώ μπορεί να έχει εναλλακτικές διηγήσεις, υπογραμμίζει ότι ο Ευριπίδης είχε την τάση να ξαναδουλεύει και να επανερμηνεύει τους μύθους, προσφέροντας διαφορετικές οπτικές και ηθικές αμφισημίες στα έργα του.
Η γνώση του Gibert σε αποσπάσματα του Ευριπίδη, έκανε δυνατή την ενδελεχή ανάλυση των πρόσφατα ανακαλυφθέντων σειρών, επαληθεύοντας ότι τη θέση τους στο ευρύτερο πλαίσιο των έργων του τραγικού ποιητή.
Η σημασία της ανακάλυψης
Η σημασία της ανακάλυψης είναι ασύλληπτη.
Οι Trnka-Amrhein και Gibert πιστεύουν ότι τα ανακαλυφθέντα αποσπάσματα αποτελούν τα σημαντικότερα ευρήματα των γραπτών του Ευριπίδη, από το 1960.
Ο πάπυρος, ασυνήθιστα μεγάλος για μια ανακάλυψη της σύγχρονης εποχής, προσφέρει πολύτιμα νέα στοιχεία που συμβάλλουν στην αδιάλειπτη ακαδημαϊκή προσπάθεια ανασκευής των χαμένων έργων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
«Είναι ένας μεγάλος και σπάνιος πάπυρος για την εποχή και χρονολογία», σημείωσε η Trnka-Amrhein.
«Στον κλάδο μας είναι πολύ σημαντικό».
Η ανακάλυψη, υπογραμμίζει τη δυνατότητα ανάκτησης περισσότερων έργων, ειδικά σε περιοχές όπως η Αίγυπτος, όπου το ξηρό κλίμα έχει διατηρήσει τα αρχαία κείμενα. Η συνεργασία μεταξύ των αρχαιολόγων και των ακαδημαϊκών των κλασσικών σπουδών, όπως το παράδειγμα της εργασίας των Trnka-Amrhein και Gibert, εξακολουθεί να είναι καθοριστική για την αποκάλυψη και την ερμηνεία αυτών των ευρημάτων από το παρελθόν.
Το επόμενο βήμα: Αποδοχή από την ακαδημαϊκή κοινότητα και μελλοντική έρευνα
Μετά την ολοκλήρωση της αρχικής τους ανάλυσης, οι Trnka-Amrhein και Gibert παρουσίασαν τα πορίσματά τους σε μια επιτροπή 13 εμπειρογνωμόνων, στην Ουάσιγκτον, τον Ιούνιο του 2024. Η πρώτη έκδοση των αποσπασμάτων, έγινε δεκτή για δημοσίευση, και τώρα οι δύο ακαδημαϊκοί ετοιμάζονται να συζητήσουν την έρευνά τους σε διάφορα ακαδημαϊκά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων το Ντάρτμουθ και το Χάρβαρντ.
Το συμπόσιο κλασικών σπουδών, “Ninth Fountain” θα πραγματοποιηθεί στις 14 Σεπτεμβρίου 2024, στην πανεπιστημιούπολη του Κολοράντο στο Μπόλντερ. Θα μιλήσουν επιφανείς ακαδημαϊκοί, όπως ο Paul Schubert, η Laura Swift, και η Sarah Iles Johnston, οι οποίοι συμμετέχουν με τους Trnka-Amrhein και Gibert στη συζήτηση των προεκτάσεων των νέων αποσπασμάτων.
Το συμπόσιο θα είναι μια ευκαιρία για την ακαδημαϊκή κοινότητα να αναλύσει τα ευρήματα και να μελετήσει την επίδραση που θα έχουν αυτά στην μελέτη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
«Είμαστε εξαιρετικά τυχεροί που εργαστήκαμε στο υλικό αυτό, ανυπομονούμε να δούμε την ανταπόκριση του κοινού», εξηγεί η Trnka-Amrhein, περιγράφοντας το ταξίδι από την αρχική ανακάλυψη στον ευρύτερο ακαδημαϊκό διάλογο που τώρα έχει αρχίσει να ξετυλίγεται.
https://www.msn.com/el-gr/news/other/%C ... e4f9&ei=15
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Σπουδαία ευρήματα στην ανασκαφή στο Ιερό του Απόλλωνα στη Μάντρα Δεσποτικού και το Τσιμηντήρι
Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα της αρχαιολογικής ανασκαφής που συνεχίστηκε και για τη φετινή χρονιά στο Ιερό του Απόλλωνα στο Δεσποτικό, αλλά και στη νησίδα Τσιμηντήρι.
Οι εργασίες επικεντρώθηκαν στα κτήρια που βρίσκονται έξω από το αρχαϊκό τέμενος στην περιοχή ανάμεσα σε αυτό και την ακτή. Συνεχίστηκε η διερεύνηση του Κτηρίου ΜΝ που είχε εντοπισθεί το 2023 και χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.Χ. Είναι ορθογώνιας κάτοψης και έχουν έρθει στο φως οκτώ δωμάτια του, σύμφωνα με το υπουργείου Πολιτισμού.
Οι τοίχοι τους έχουν πλάτος 0,45-0,48 μ., εκτός από το νότιο και το δυτικό όπου οι τοίχοι είναι «διπλοί» με πάχος σχεδόν 1,20 μ. Είναι κατασκευασμένοι από μεσαίους και μεγάλους πλακοειδείς και αδρά λαξευμένους λίθους και αρχιτεκτονικά δε διαφέρουν από τα υπόλοιπα κτήρια που έχουν ήδη ανασκαφεί εξωτερικά του τεμένους.
Στα Δωμάτια 2 και 3 εντοπίστηκαν τετράπλευρες κατασκευές, ενώ στο μέσον του Δωματίου 5 υπάρχει επίμηκες «αυλάκι» μήκους 1,70μ., για την απορροή υδάτων. Στο εσωτερικό των δωματίων βρέθηκαν πολλοί πήλινοι κέραμοι από τη στέγη του κτηρίου, όπως και τμήμα ενός ακροκεράμου με τη μορφή γοργονείου.
Με βάση τις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, μπορούν να αναγνωριστούν τουλάχιστον δύο αρχιτεκτονικές φάσεις του κτιρίου ΜΝ. Η ανασκαφή του λεγόμενου «Κτηρίου Ω», στο περιβάλλον του οποίου το 2023 είχαν αποκαλυφθεί τα θραύσματα τουλάχιστον τριών κούρων, ενός ανδρικού αγάλματος αυστηρού ρύθμου, μαρμάρινων βάσεων και ειδωλίων και το οποίο είχε θεωρηθεί ως ένα είδους πρόπυλου συνεχίστηκε και φέτος με τη διερεύνηση της μεγάλης κατάρρευσης στο εσωτερικό του κτίσματος, ανάμεσα στους τοίχους Τ1 και Τ3.
Από τη μελέτη της στρωματογραφίας και της κεραμεικής φαίνεται πολύ πιθανό πως οι δύο τοίχοι γνώρισαν δύο φάσεις κατασκευής και επισκευής, με την πρωιμότερη στον 6ο αι.π.Χ.
Στην περιοχή Β/ΒΔ του Κτηρίου Ζ, που βρίσκεται έξω αλλά πολύ κοντά στο τέμενος και του οποίου η κύρια φάση τοποθετείται στο α΄ μισό του 5ου αι.π.Χ., αποκαλύφθηκε ένα ακόμη δωμάτιο του αρχαϊκού κτιρίου Ζα, το οποίο είχε εντοπιστεί πέρσι, ακριβώς κάτω από το πλακόστρωτο αίθριο του Ζ και τα βορειότερα δωμάτιά του.
Το πρωιμότερο κτήριο φαίνεται πως είχε αντίθετο προσανατολισμό με το «διάδοχό» του και αποτελούνταν από τουλάχιστον 3 δωμάτια σε παράταξη, στο εσωτερικό των οποίων αποκαλύφθηκε σημαντική ποσότητα κεραμεικής αρχαϊκών χρόνων.
Μικρής κλίμακας καθαρισμοί πραγματοποιήθηκαν στο νοτιότερο δωμάτιο 11 του μεγάλου Κτιρίου Β, όπου ήρθε στο φως μεγάλη συγκέντρωση οστρέων και κεραμεικής του 6ου και 5ου αι. π.Χ., επιβεβαιώνοντας την οικιστική/κοσμική χρήση του κτιρίου και το ευρύ χρονικό διάστημα λειτουργίας του από τον πρώιμο 6ο έως τον 5ο αι.π.Χ. Μετά την ολοκλήρωση και κατάθεση προς έγκριση της μελέτης αποκατάστασης και ανάδειξης του συστήματος των αρχαϊκών δεξαμενών (αρχιτ. μελετητής Γουλιέλμος Ορεστίδης) πραγματοποιήθηκε ο τελικός καθαρισμός της κεντρικής Δεξαμενής 1 με την απομάκρυνση των νεώτερων επιχώσεων από τη ΝΔ γωνία της.
Οι Πρωτοκυκλαδικοί τάφοι στο Τσιμηντήρι
Έρευνες έγιναν και στη μικρή νησίδα Τσιμηντήρι, που βρίσκεται μεταξύ του κόλπου του Αγ. Γεωργίου της Αντιπάρου και της Μάντρας του Δεσποτικού, με την οποία συνδεόταν μέσω μιας στενής λωρίδας γης, ενός ισθμού.
Το όνομα της νησίδας είναι παράφραση της λέξης κοιμητήριο, αφού στη νότια ακτή της νησίδας είχαν ανασκαφεί Πρωτοκυκλαδικοί τάφοι, δυστυχώς συλημένοι.
Σύντομη διερεύνηση το 2011 είχε οδηγήσει στον εντοπισμό του ορθογώνιου Κτιρίου ΑΤ αποτελούμενου από τρεις τουλάχιστον χώρους σε διάταξη Β-Ν. Η συνέχιση των ανασκαφικών εργασιών το 2019 και 2020 και πάλι για μικρά χρονικά διαστήματα λόγω της δυσκολίας πρόσβασης στη νησίδα, οδήγησαν στον εντοπισμό των κτιρίων ΒΤ, ΓΤ, ΔΤ, ΕΤ, στο ανατολικό άκρο της νησίδας, ενός μεγάλου κυκλικού κτιρίου (Κτίριο ΖΤ), καθώς και τμήματα δύο ακόμα ορθογώνιων κτηρίων (ΘΤ και ΗΤ) κοντά στο Κτίριο ΑΤ.
Κατά τη φετινή ανασκαφική περίοδο, λόγω της εγκατάστασης πλωτής εξέδρας- η οποία δωρήθηκε στην ανασκαφή από το Σύλλογο Antiparos Preservation Society- ήταν δυνατή η συστηματικότερη διερεύνηση των κτιρίων στο Τσιμηντήρι για ένα μήνα.
Διαπιστώθηκε πως τα περισσότερα κτήρια, που είχαν διερευνηθεί κατά τα προηγούμενα έτη και είχαν θεωρηθεί ανεξάρτητα οικοδομήματα, στην πραγματικότητα συναποτελούν δύο μεγάλα κτιριακά συγκροτήματα, το ΑΤ και το ΒΤ που διατάσσονται κατά μήκος της νότιας πλευράς της νησίδας προς τον υπήνεμο κόλπο και με άμεση θέαση προς το ιερό στο Δεσποτικό. Η συνέχιση της ανασκαφής των κτιρίων ΑΤ και ΗΤ απέδειξε πως αυτά πιθανότατα συναποτελούν ένα μεγάλο Κτιριακό Συγκρότημα, το ΑΤ.
Πρόκειται για ορθογώνιας κάτοψης συγκρότημα με τουλάχιστον 6 δωμάτια παρατεταγμένα ανατολικά και δυτικά ενός αύλειου χώρου. Οι ορατές διαστάσεις του είναι 18μ (Β-Ν) Χ 23μ (Α-Δ). Πιθανότατα σε μεταγενέστερη φάση προσαρτήθηκε στη βόρεια πλευρά του συγκροτήματος το λεγόμενο κτήριο ΘΤ, ορατών διαστάσεων 11μ (Β-Ν) Χ 6,5μ (Α-Δ). Αναμένεται η συνέχιση της ανασκαφής τους το επόμενο καλοκαίρι, για να αποσαφηνιστεί η σύνδεση του δυτικού τμήματος του συγκροτήματος (το λεγόμενο κτήριο ΑΤ) με το ανατολικό (το λεγόμενο κτήριο ΗΤ) και το βόρειο τμήμα (το λεγόμενο κτήριο ΘΤ). Σε απόσταση περίπου 30μ προς βορειοδυτικά των παραπάνω κτιρίων αποκαλύφθηκε ένα ορθογώνιο κτήριο, το κτήριο ΙΤ, διαστάσεων 7,80μ (Α-Δ) Χ 10μ (Β-Ν), η ανασκαφή του οποίου δεν ολοκληρώθηκε.
Στην ανατολική πλευρά της νησίδας όπου είχαν αποκαλυφθεί τα λεγόμενα Κτήρια ΒΤ, ΓΤ ΔΤ, και ΕΤ, διαπιστώθηκε ότι αυτά απαρτίζουν το μεγάλων διαστάσεων Κτηριακό Συγκρότημα ΒΤ. Η κάτοψή του είναι ορθογώνια και οι ορατές διαστάσεις του είναι περίπου 45μ (Α-Δ) Χ 18μ (Β-Ν).
Ο βορειότερος τοίχος του συγκροτήματος φθάνει σε μήκος τα 41,50 μ και ορίζει στη βόρεια πλευρά του συγκροτήματος μια σειρά 10 χώρων, ποικίλων διαστάσεων, που βρίσκονται σε παράταξη με διεύθυνση Α-Δ. Τα νότια δωμάτια του συγκροτήματος ορίζονται και αυτά εξωτερικά από τον ίδιο τοίχο μήκους 24μ. Αν και ανάμεσα στη βόρεια και τη νότια σειρά δωματίων -στο μέσον του συγκροτήματος- δεν ολοκληρώθηκε η ανασκαφή, ενώ και αρκετοί τοίχοι του έχουν καταστραφεί, είναι ξεκάθαρο πως ο σχεδιασμός του συγκροτήματος ακολουθεί τη φιλοσοφία της οργάνωσης πολλών χώρων ποικίλων διαστάσεων γύρω από μεγάλους αύλειους χώρους. Αυτό που δεν κατέστη σαφές είναι αν υπήρχε ένας ενιαίος ορθογώνιος αύλειος χώρος ή και ένας δεύτερος μικρότερος.
Τα πρωιμότερα κεραμικά ευρήματα από τα Συγκροτήματα ΑΤ και ΒΤ ανήκουν στην πρώιμη αρχαϊκή περίοδο, στα τέλη του 7ου/αρχές 6ου αιώνα, ωστόσο η πλειονότητα τους χρονολογείται στον ύστερο 6ο και 5ο αιώνα π.Χ. Μικρή ποσότητα αγγείων χρονολογείται και στον 4ο αι.π.Χ.
Θραύσματα μεγάλων πίθων και εμπορικών αμφορέων
Βρέθηκαν πολλά θραύσματα μεγάλων πίθων με ανάγλυφη διακόσμηση του τύπου «μετοπών - τριγλύφων», αλλά και με κυματοειδείς ταινίες, θραύσματα εμπορικών αμφορέων, μελαμβαφής κεραμική του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ., και αρκετές πήλινες πυραμιδόσχημες αγνύθες.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μαρμάρινο αντικείμενο, πιθανόν ναύδετο. Οι διαστάσεις του συγκροτήματος, η αρχιτεκτονική του μορφή, η χωροταξική σχέση του με τον απάνεμο κόλπο και ο τύπος των ευρημάτων -κυρίως οι εμπορικοί αμφορείς και οι πίθοι- υποδεικνύουν λιμενικές εγκαταστάσεις που μεταξύ άλλων εξυπηρετούσαν και την αποθήκευση προϊόντων.
Η μεγάλη έκπληξη
Η φετινή ανασκαφική περίοδος επεφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη κατά τη διερεύνηση του Συγκροτήματος ΒΤ, καθώς κατά τη διερεύνηση του εσωτερικού του Χώρου 5 στο ΒΔ άκρο του Συγκροτήματος, εντοπίστηκε τραπεζοειδής, κιβωτιόσχημη κατασκευή από κάθετα τοποθετημένες λίθινες πλάκες.
Η αποχωμάτωση του εσωτερικού του έως το βάθος περίπου 0,15 εκ. από την άνω επιφάνεια των πλακών απέδωσε κάποια όστρακα από χείλος αρχαϊκού αμφορέα και βάση σύγχρονου ανοιχτού μικρού αγγείου. Ωστόσο, η διερεύνηση σε μεγαλύτερο βάθος αποκάλυψε ότι πρόκειται για κιβωτιόσχημο τάφο της Πρωτοκυκλαδικής περιόδου, που δεν είχε συληθεί.
Ο τραπεζιόσχημος τάφος είχε διαστάσεις 3,30 μ. στη δυτική του πλευρά, 2,20 μ. στην ανατολική, 2,90 μ. στη βόρεια και 3,00 στη νότια. Κοντά στη ΝΔ γωνία του τάφου αποκαλύφθηκε ακέραιο μαρμάρινο κωνικό κύπελλο που πρέπει να είχε τοποθετηθεί όρθιο. Σχεδόν σε επαφή με τη δυτική πλευρά του τάφου βρέθηκε πήλινη ρηχή φιάλη, εντός της οποίας είχε τοποθετηθεί σφαιρική πυξίδα και λίγο βορειότερά τους, σε μεγαλύτερη απόσταση από την πλευρά του τάφου, ραμφοειδόστομη πρόχους με ευθύγραμμο χείλος. Στο κέντρο περίπου της ανατολικής πλευράς και σχεδόν σε επαφή με αυτήν βρέθηκε ακέραιο πήλινο δισκοειδές σφονδύλι.
Τα οστά εντοπίστηκαν συγκεντρωμένα κυρίως στο νότιο ήμισυ, και ειδικότερα στη ΝΔ γωνία του τάφου. Ο νεκρός είχε τοποθετηθεί σε έντονα συνεσταλμένη στάση με το κρανίο πιθανότατα στη ΝΑ γωνία με τα χέρια διπλωμένα μπροστά στο πρόσωπο. Πλάκα είχε τοποθετηθεί στο δάπεδο του τάφου που όμως το κάλυπτε σχεδόν κατά το ήμισυ.
Με βάση τα κτερίσματα η ταφή μπορεί να χρονολογηθεί με ασφάλεια στην Πρωτοκυκλαδική Ι περίοδο -στα τέλη της 4ης χιλιετίας π.Χ. Ο τάφος αυτός θα πρέπει να ανήκει στο ίδιο νεκροταφείο με αυτούς που είχαν ανασκαφεί το 2003 από τον Γιάννο Κουράγιο.
Το ενδιαφέρον του ευρήματος έγκειται στο γεγονός ότι η ταφή είχε ενσωματωθεί στο συγκεκριμένο χώρο του συγκροτήματος που πρέπει να θεμελιώθηκε το αργότερο κάποια στιγμή στον 6ο αιώνα π.Χ. και χρησιμοποιήθηκε ως αποθηκευτικός χώρος χωρίς να γνωρίζουν οι χρήστες του ότι πρόκειται για τάφο.
Πλην των παραπάνω, αποκαλύφθηκε η κάτοψη μίας ακόμη κυκλικής κατασκευής διαμέτρου 17μ (πλέον είναι ορατές τρεις πάνω στη νησίδα και μία στο Δεσποτικό). Η κακή κατάσταση διατήρησής της δεν επιτρέπει επί του παρόντος τη διεξαγωγή συμπερασμάτων για τη χρήση της.
Βήμα - βήμα η διαδικασία αναστήλωσης
Συνεχίστηκε και φέτος επίσης η αποκατάσταση του τετράστυλου πρόστυλου Κτηρίου Δ, του δεύτερου σημαντικότερου κτιρίου του τεμένους στο Δεσποτικό.
Μετά τη συμπλήρωση της υπόβασης και του στυλοβάτη από γνεύσιο, τοποθετήθηκαν το κατώφλι και οι παραστάδες του, αποκαταστάθηκαν οι βάσεις και τμήματα σπονδύλων από αρχαίο και νέο υλικό, αλλά και η πρόσοψη του κτιρίου από μαρμάρινους δόμους.
Τέλος, αποκαταστάθηκε η ΒΔ γωνία της θεμελίωσης ώστε να τοποθετηθεί ο τοιχοβάτης από μαρμάρινους δόμους δουλεμένους με χοντρό βελόνι.
https://www.msn.com/el-gr/news/culture/ ... 8ad4&ei=52
Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα της αρχαιολογικής ανασκαφής που συνεχίστηκε και για τη φετινή χρονιά στο Ιερό του Απόλλωνα στο Δεσποτικό, αλλά και στη νησίδα Τσιμηντήρι.
Οι εργασίες επικεντρώθηκαν στα κτήρια που βρίσκονται έξω από το αρχαϊκό τέμενος στην περιοχή ανάμεσα σε αυτό και την ακτή. Συνεχίστηκε η διερεύνηση του Κτηρίου ΜΝ που είχε εντοπισθεί το 2023 και χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.Χ. Είναι ορθογώνιας κάτοψης και έχουν έρθει στο φως οκτώ δωμάτια του, σύμφωνα με το υπουργείου Πολιτισμού.
Οι τοίχοι τους έχουν πλάτος 0,45-0,48 μ., εκτός από το νότιο και το δυτικό όπου οι τοίχοι είναι «διπλοί» με πάχος σχεδόν 1,20 μ. Είναι κατασκευασμένοι από μεσαίους και μεγάλους πλακοειδείς και αδρά λαξευμένους λίθους και αρχιτεκτονικά δε διαφέρουν από τα υπόλοιπα κτήρια που έχουν ήδη ανασκαφεί εξωτερικά του τεμένους.
Στα Δωμάτια 2 και 3 εντοπίστηκαν τετράπλευρες κατασκευές, ενώ στο μέσον του Δωματίου 5 υπάρχει επίμηκες «αυλάκι» μήκους 1,70μ., για την απορροή υδάτων. Στο εσωτερικό των δωματίων βρέθηκαν πολλοί πήλινοι κέραμοι από τη στέγη του κτηρίου, όπως και τμήμα ενός ακροκεράμου με τη μορφή γοργονείου.
Με βάση τις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, μπορούν να αναγνωριστούν τουλάχιστον δύο αρχιτεκτονικές φάσεις του κτιρίου ΜΝ. Η ανασκαφή του λεγόμενου «Κτηρίου Ω», στο περιβάλλον του οποίου το 2023 είχαν αποκαλυφθεί τα θραύσματα τουλάχιστον τριών κούρων, ενός ανδρικού αγάλματος αυστηρού ρύθμου, μαρμάρινων βάσεων και ειδωλίων και το οποίο είχε θεωρηθεί ως ένα είδους πρόπυλου συνεχίστηκε και φέτος με τη διερεύνηση της μεγάλης κατάρρευσης στο εσωτερικό του κτίσματος, ανάμεσα στους τοίχους Τ1 και Τ3.
Από τη μελέτη της στρωματογραφίας και της κεραμεικής φαίνεται πολύ πιθανό πως οι δύο τοίχοι γνώρισαν δύο φάσεις κατασκευής και επισκευής, με την πρωιμότερη στον 6ο αι.π.Χ.
Στην περιοχή Β/ΒΔ του Κτηρίου Ζ, που βρίσκεται έξω αλλά πολύ κοντά στο τέμενος και του οποίου η κύρια φάση τοποθετείται στο α΄ μισό του 5ου αι.π.Χ., αποκαλύφθηκε ένα ακόμη δωμάτιο του αρχαϊκού κτιρίου Ζα, το οποίο είχε εντοπιστεί πέρσι, ακριβώς κάτω από το πλακόστρωτο αίθριο του Ζ και τα βορειότερα δωμάτιά του.
Το πρωιμότερο κτήριο φαίνεται πως είχε αντίθετο προσανατολισμό με το «διάδοχό» του και αποτελούνταν από τουλάχιστον 3 δωμάτια σε παράταξη, στο εσωτερικό των οποίων αποκαλύφθηκε σημαντική ποσότητα κεραμεικής αρχαϊκών χρόνων.
Μικρής κλίμακας καθαρισμοί πραγματοποιήθηκαν στο νοτιότερο δωμάτιο 11 του μεγάλου Κτιρίου Β, όπου ήρθε στο φως μεγάλη συγκέντρωση οστρέων και κεραμεικής του 6ου και 5ου αι. π.Χ., επιβεβαιώνοντας την οικιστική/κοσμική χρήση του κτιρίου και το ευρύ χρονικό διάστημα λειτουργίας του από τον πρώιμο 6ο έως τον 5ο αι.π.Χ. Μετά την ολοκλήρωση και κατάθεση προς έγκριση της μελέτης αποκατάστασης και ανάδειξης του συστήματος των αρχαϊκών δεξαμενών (αρχιτ. μελετητής Γουλιέλμος Ορεστίδης) πραγματοποιήθηκε ο τελικός καθαρισμός της κεντρικής Δεξαμενής 1 με την απομάκρυνση των νεώτερων επιχώσεων από τη ΝΔ γωνία της.
Οι Πρωτοκυκλαδικοί τάφοι στο Τσιμηντήρι
Έρευνες έγιναν και στη μικρή νησίδα Τσιμηντήρι, που βρίσκεται μεταξύ του κόλπου του Αγ. Γεωργίου της Αντιπάρου και της Μάντρας του Δεσποτικού, με την οποία συνδεόταν μέσω μιας στενής λωρίδας γης, ενός ισθμού.
Το όνομα της νησίδας είναι παράφραση της λέξης κοιμητήριο, αφού στη νότια ακτή της νησίδας είχαν ανασκαφεί Πρωτοκυκλαδικοί τάφοι, δυστυχώς συλημένοι.
Σύντομη διερεύνηση το 2011 είχε οδηγήσει στον εντοπισμό του ορθογώνιου Κτιρίου ΑΤ αποτελούμενου από τρεις τουλάχιστον χώρους σε διάταξη Β-Ν. Η συνέχιση των ανασκαφικών εργασιών το 2019 και 2020 και πάλι για μικρά χρονικά διαστήματα λόγω της δυσκολίας πρόσβασης στη νησίδα, οδήγησαν στον εντοπισμό των κτιρίων ΒΤ, ΓΤ, ΔΤ, ΕΤ, στο ανατολικό άκρο της νησίδας, ενός μεγάλου κυκλικού κτιρίου (Κτίριο ΖΤ), καθώς και τμήματα δύο ακόμα ορθογώνιων κτηρίων (ΘΤ και ΗΤ) κοντά στο Κτίριο ΑΤ.
Κατά τη φετινή ανασκαφική περίοδο, λόγω της εγκατάστασης πλωτής εξέδρας- η οποία δωρήθηκε στην ανασκαφή από το Σύλλογο Antiparos Preservation Society- ήταν δυνατή η συστηματικότερη διερεύνηση των κτιρίων στο Τσιμηντήρι για ένα μήνα.
Διαπιστώθηκε πως τα περισσότερα κτήρια, που είχαν διερευνηθεί κατά τα προηγούμενα έτη και είχαν θεωρηθεί ανεξάρτητα οικοδομήματα, στην πραγματικότητα συναποτελούν δύο μεγάλα κτιριακά συγκροτήματα, το ΑΤ και το ΒΤ που διατάσσονται κατά μήκος της νότιας πλευράς της νησίδας προς τον υπήνεμο κόλπο και με άμεση θέαση προς το ιερό στο Δεσποτικό. Η συνέχιση της ανασκαφής των κτιρίων ΑΤ και ΗΤ απέδειξε πως αυτά πιθανότατα συναποτελούν ένα μεγάλο Κτιριακό Συγκρότημα, το ΑΤ.
Πρόκειται για ορθογώνιας κάτοψης συγκρότημα με τουλάχιστον 6 δωμάτια παρατεταγμένα ανατολικά και δυτικά ενός αύλειου χώρου. Οι ορατές διαστάσεις του είναι 18μ (Β-Ν) Χ 23μ (Α-Δ). Πιθανότατα σε μεταγενέστερη φάση προσαρτήθηκε στη βόρεια πλευρά του συγκροτήματος το λεγόμενο κτήριο ΘΤ, ορατών διαστάσεων 11μ (Β-Ν) Χ 6,5μ (Α-Δ). Αναμένεται η συνέχιση της ανασκαφής τους το επόμενο καλοκαίρι, για να αποσαφηνιστεί η σύνδεση του δυτικού τμήματος του συγκροτήματος (το λεγόμενο κτήριο ΑΤ) με το ανατολικό (το λεγόμενο κτήριο ΗΤ) και το βόρειο τμήμα (το λεγόμενο κτήριο ΘΤ). Σε απόσταση περίπου 30μ προς βορειοδυτικά των παραπάνω κτιρίων αποκαλύφθηκε ένα ορθογώνιο κτήριο, το κτήριο ΙΤ, διαστάσεων 7,80μ (Α-Δ) Χ 10μ (Β-Ν), η ανασκαφή του οποίου δεν ολοκληρώθηκε.
Στην ανατολική πλευρά της νησίδας όπου είχαν αποκαλυφθεί τα λεγόμενα Κτήρια ΒΤ, ΓΤ ΔΤ, και ΕΤ, διαπιστώθηκε ότι αυτά απαρτίζουν το μεγάλων διαστάσεων Κτηριακό Συγκρότημα ΒΤ. Η κάτοψή του είναι ορθογώνια και οι ορατές διαστάσεις του είναι περίπου 45μ (Α-Δ) Χ 18μ (Β-Ν).
Ο βορειότερος τοίχος του συγκροτήματος φθάνει σε μήκος τα 41,50 μ και ορίζει στη βόρεια πλευρά του συγκροτήματος μια σειρά 10 χώρων, ποικίλων διαστάσεων, που βρίσκονται σε παράταξη με διεύθυνση Α-Δ. Τα νότια δωμάτια του συγκροτήματος ορίζονται και αυτά εξωτερικά από τον ίδιο τοίχο μήκους 24μ. Αν και ανάμεσα στη βόρεια και τη νότια σειρά δωματίων -στο μέσον του συγκροτήματος- δεν ολοκληρώθηκε η ανασκαφή, ενώ και αρκετοί τοίχοι του έχουν καταστραφεί, είναι ξεκάθαρο πως ο σχεδιασμός του συγκροτήματος ακολουθεί τη φιλοσοφία της οργάνωσης πολλών χώρων ποικίλων διαστάσεων γύρω από μεγάλους αύλειους χώρους. Αυτό που δεν κατέστη σαφές είναι αν υπήρχε ένας ενιαίος ορθογώνιος αύλειος χώρος ή και ένας δεύτερος μικρότερος.
Τα πρωιμότερα κεραμικά ευρήματα από τα Συγκροτήματα ΑΤ και ΒΤ ανήκουν στην πρώιμη αρχαϊκή περίοδο, στα τέλη του 7ου/αρχές 6ου αιώνα, ωστόσο η πλειονότητα τους χρονολογείται στον ύστερο 6ο και 5ο αιώνα π.Χ. Μικρή ποσότητα αγγείων χρονολογείται και στον 4ο αι.π.Χ.
Θραύσματα μεγάλων πίθων και εμπορικών αμφορέων
Βρέθηκαν πολλά θραύσματα μεγάλων πίθων με ανάγλυφη διακόσμηση του τύπου «μετοπών - τριγλύφων», αλλά και με κυματοειδείς ταινίες, θραύσματα εμπορικών αμφορέων, μελαμβαφής κεραμική του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ., και αρκετές πήλινες πυραμιδόσχημες αγνύθες.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μαρμάρινο αντικείμενο, πιθανόν ναύδετο. Οι διαστάσεις του συγκροτήματος, η αρχιτεκτονική του μορφή, η χωροταξική σχέση του με τον απάνεμο κόλπο και ο τύπος των ευρημάτων -κυρίως οι εμπορικοί αμφορείς και οι πίθοι- υποδεικνύουν λιμενικές εγκαταστάσεις που μεταξύ άλλων εξυπηρετούσαν και την αποθήκευση προϊόντων.
Η μεγάλη έκπληξη
Η φετινή ανασκαφική περίοδος επεφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη κατά τη διερεύνηση του Συγκροτήματος ΒΤ, καθώς κατά τη διερεύνηση του εσωτερικού του Χώρου 5 στο ΒΔ άκρο του Συγκροτήματος, εντοπίστηκε τραπεζοειδής, κιβωτιόσχημη κατασκευή από κάθετα τοποθετημένες λίθινες πλάκες.
Η αποχωμάτωση του εσωτερικού του έως το βάθος περίπου 0,15 εκ. από την άνω επιφάνεια των πλακών απέδωσε κάποια όστρακα από χείλος αρχαϊκού αμφορέα και βάση σύγχρονου ανοιχτού μικρού αγγείου. Ωστόσο, η διερεύνηση σε μεγαλύτερο βάθος αποκάλυψε ότι πρόκειται για κιβωτιόσχημο τάφο της Πρωτοκυκλαδικής περιόδου, που δεν είχε συληθεί.
Ο τραπεζιόσχημος τάφος είχε διαστάσεις 3,30 μ. στη δυτική του πλευρά, 2,20 μ. στην ανατολική, 2,90 μ. στη βόρεια και 3,00 στη νότια. Κοντά στη ΝΔ γωνία του τάφου αποκαλύφθηκε ακέραιο μαρμάρινο κωνικό κύπελλο που πρέπει να είχε τοποθετηθεί όρθιο. Σχεδόν σε επαφή με τη δυτική πλευρά του τάφου βρέθηκε πήλινη ρηχή φιάλη, εντός της οποίας είχε τοποθετηθεί σφαιρική πυξίδα και λίγο βορειότερά τους, σε μεγαλύτερη απόσταση από την πλευρά του τάφου, ραμφοειδόστομη πρόχους με ευθύγραμμο χείλος. Στο κέντρο περίπου της ανατολικής πλευράς και σχεδόν σε επαφή με αυτήν βρέθηκε ακέραιο πήλινο δισκοειδές σφονδύλι.
Τα οστά εντοπίστηκαν συγκεντρωμένα κυρίως στο νότιο ήμισυ, και ειδικότερα στη ΝΔ γωνία του τάφου. Ο νεκρός είχε τοποθετηθεί σε έντονα συνεσταλμένη στάση με το κρανίο πιθανότατα στη ΝΑ γωνία με τα χέρια διπλωμένα μπροστά στο πρόσωπο. Πλάκα είχε τοποθετηθεί στο δάπεδο του τάφου που όμως το κάλυπτε σχεδόν κατά το ήμισυ.
Με βάση τα κτερίσματα η ταφή μπορεί να χρονολογηθεί με ασφάλεια στην Πρωτοκυκλαδική Ι περίοδο -στα τέλη της 4ης χιλιετίας π.Χ. Ο τάφος αυτός θα πρέπει να ανήκει στο ίδιο νεκροταφείο με αυτούς που είχαν ανασκαφεί το 2003 από τον Γιάννο Κουράγιο.
Το ενδιαφέρον του ευρήματος έγκειται στο γεγονός ότι η ταφή είχε ενσωματωθεί στο συγκεκριμένο χώρο του συγκροτήματος που πρέπει να θεμελιώθηκε το αργότερο κάποια στιγμή στον 6ο αιώνα π.Χ. και χρησιμοποιήθηκε ως αποθηκευτικός χώρος χωρίς να γνωρίζουν οι χρήστες του ότι πρόκειται για τάφο.
Πλην των παραπάνω, αποκαλύφθηκε η κάτοψη μίας ακόμη κυκλικής κατασκευής διαμέτρου 17μ (πλέον είναι ορατές τρεις πάνω στη νησίδα και μία στο Δεσποτικό). Η κακή κατάσταση διατήρησής της δεν επιτρέπει επί του παρόντος τη διεξαγωγή συμπερασμάτων για τη χρήση της.
Βήμα - βήμα η διαδικασία αναστήλωσης
Συνεχίστηκε και φέτος επίσης η αποκατάσταση του τετράστυλου πρόστυλου Κτηρίου Δ, του δεύτερου σημαντικότερου κτιρίου του τεμένους στο Δεσποτικό.
Μετά τη συμπλήρωση της υπόβασης και του στυλοβάτη από γνεύσιο, τοποθετήθηκαν το κατώφλι και οι παραστάδες του, αποκαταστάθηκαν οι βάσεις και τμήματα σπονδύλων από αρχαίο και νέο υλικό, αλλά και η πρόσοψη του κτιρίου από μαρμάρινους δόμους.
Τέλος, αποκαταστάθηκε η ΒΔ γωνία της θεμελίωσης ώστε να τοποθετηθεί ο τοιχοβάτης από μαρμάρινους δόμους δουλεμένους με χοντρό βελόνι.
https://www.msn.com/el-gr/news/culture/ ... 8ad4&ei=52
-
Machine ghost
- Δημοσιεύσεις: 2684
- Εγγραφή: 28 Ιουν 2024, 11:32
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
αντλεις απο msn με κόπυ πειστ. απο δημοσιογραφικο δηλαδη
για κάνε και καμμια διασταύρωση να σε δούμε.
για κάνε και καμμια διασταύρωση να σε δούμε.
Χασκογελάνε τα δάσα.
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Σίγα μην κάνω και επιστημονική έρευνα για το φόρουμ.Αν σε ενδιαφέρει τόσο πολύ μπορείς να κάνεις εσύ.
https://www.culture.gov.gr/el/Informati ... x?nID=5080
https://www.culture.gov.gr/el/Informati ... x?nID=5080
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Uncovered Euripides fragments are ‘kind of a big deal’
https://www.colorado.edu/asmagazine/202 ... d-big-deal
https://www.colorado.edu/classics/yvona-trnka-amrhein
https://www.colorado.edu/classics/john-gibert
Κάτι άλλο;
https://www.colorado.edu/asmagazine/202 ... d-big-deal
https://www.colorado.edu/classics/yvona-trnka-amrhein
https://www.colorado.edu/classics/john-gibert
Κάτι άλλο;
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Ανακαλύφτηκε μεγάλη πόλη των Μάγιας στο Μεξικό
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας αναπτύχθηκε 100 χρόνια νωρίτερα από ό,τι νομίζαμε, λέει αρχαιολόγος
Νέα έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Warwick δείχνει ότι η άνοδος του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας ξεκίνησε τουλάχιστον έναν αιώνα νωρίτερα από ό,τι πιστεύαμε
Ενώ η αρχαία Ελλάδα είναι ένας από τους πιο γνωστούς πολιτισμούς της αρχαιότητας, δεν υπάρχουν σωζόμενες ιστορικές αφηγήσεις που να καλύπτουν γεγονότα μεταξύ 1200 και 760 π.Χ. Αυτή η περίοδος θεωρείται παραδοσιακά ως μια «σκοτεινή εποχή» λόγω της έλλειψης διατηρημένων γραπτών πηγών, αφού μεγάλο μέρος της Μεσογείου υπέστη κοινωνική και πολιτική κατάρρευση, αναφέρει σε άρθρο του ο αρχαιολόγος του Πανεπιστημίου του Warwick Τρέβορ βαν Νταμ.
Η ελληνική εποχή του σιδήρου εμφανίστηκε σε αυτήν την περίοδο. Όμως, λόγω της έλλειψης εγγράφων, μέχρι τώρα οι ιστορικοί εργάζονταν με ένα χρονοδιάγραμμα, το οποίο χρησιμοποιεί ως βάση του στυλ κεραμικής από την Αθήνα. Επινοήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '50 και της δεκαετίας του '60 από τους ιστορικούς Nicolas Coldsteam και Vincent Desborough, και θεωρείται ευρέως ότι η εποχή του σιδήρου ξεκίνησε το 1025 και τελείωσε το 700 π.Χ. Η «ελληνική αναγέννηση», από το 760 π.Χ. έως το 700 π.Χ., εμφανίστηκε στην τελευταία περίοδο της εποχής του σιδήρου, γνωστή ως ύστερη γεωμετρική. Αυτή ήταν μια εποχή ραγδαίας οικονομικής και δημογραφικής ανάπτυξης που είδε την υιοθέτηση της αλφαβητικής γραφής, την ανάδυση των ελληνικών πόλεων-κρατών, τα πανελλήνια ιερά και την ίδρυση ελληνικών αποικιών στο εξωτερικό.
Τέτοια τεράστια βήματα στα 60 χρόνια, σημαίνει ότι η περίοδος θεωρείται εξαιρετική. Ωστόσο, νέα έρευνα από την Άσσηρο και τη Σίνδο στη βόρεια Ελλάδα, καθώς και τη Ζαγορά στην Άνδρο, υποδηλώνουν ότι αυτό το χρονοδιάγραμμα της ελληνικής εποχής του σιδήρου είναι λάθος. Η πρόσφατη εργασία του με τον αρχαιολόγο Μπαρτολομέι Λις σχετικά με την πρωτογεωμετρική κεραμική από την τοποθεσία Ελαιών υποστηρίζει αυτήν την άποψη.
Η έρευνα δείχνει ότι οι ελληνικοί σκοτεινοί αιώνες θα μπορούσαν να ήταν μικρότεροι και η ελληνική αναγέννηση πολύ μεγαλύτερη από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως. Αυτό δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία ήταν πιο ανθεκτική στην κοινωνική κατάρρευση που προηγήθηκε της εποχής του σιδήρου από ό,τι πίστευαν παλαιότερα.
Δείγματα κεραμικής αποδεικνύουν ότι η άνοδος της Αρχαίας Ελλάδας ξεκίνησε νωρίτερα
Η μελέτη μας επικεντρώνεται σε ένα αγγείο που ανακαλύφθηκε το 2013 από μια ομάδα αρχαιολόγων της Εφορείας Αρχαιοτήτων Βοιωτίας και του Καναδικού Ινστιτούτου Ελλάδος σε ένα ιερό που χρονολογείται στο τελευταίο μισό του 12ου αιώνα π.Χ. στην αρχαία πόλη Ελαιών. Αυτό το αγγείο, που βρέθηκε θρυμματισμένο στο πάτωμα του ιερού, διαθέτει διακριτά σύνολα ομόκεντρων κύκλων που περιστρέφονται γύρω από έναν κεντρικό άξονα (ένας τύπος συσκευής που μοιάζει με πυξίδα) στην επιφάνειά του. Ένα αγγείο σαν αυτό που ανακαλύφθηκε σε τόσο πρώιμο πλαίσιο είναι πρωτοφανές στην κεντρική Ελλάδα.
Οι ομόκεντροι κύκλοι του αγγείου είναι χαρακτηριστικοί του πρωτογεωμετρικού στυλ που οι Coldsteam και Desborough's πιστεύουν ότι εμφανίστηκαν στην Αθήνα κατά το τελευταίο μισό του 11ου αιώνα π.Χ.. Οι Coldsteam και Desborough καθιέρωσαν ημερομηνίες για την ελληνική εποχή του σιδήρου μέσω προσεκτικής τεκμηρίωσης θραυσμάτων ελληνικής κεραμικής στην Εγγύς Ανατολή (μια περιοχή που καλύπτει περίπου αυτή της σύγχρονης Μέσης Ανατολής). Αυτά τα θραύσματα βρέθηκαν σε τοποθεσίες που είχαν καταστραφεί και ισοπεδωθεί κατά τη διάρκεια ιστορικών πολέμων.
Έτσι, χρησιμοποιώντας ιστορικά αρχεία της Εγγύς Ανατολής και της Αιγύπτου για αυτά τα περιστατικά και προσδιορίζοντας τα συγκεκριμένα στυλ των θραυσμάτων κεραμικής, οι Coldsteam και Desborough μπόρεσαν να τους δώσουν συγκεκριμένες ημερομηνίες. Αυτά ήταν τα πρωτογεωμετρικά (1025-900 π.Χ.), τα πρώιμα γεωμετρικά (900-850 π.Χ.), τα μεσογεωμετρικά (850-760 π.Χ.) και τα όψιμα γεωμετρικά (760-700 π.Χ.). Το τελευταίο είναι αντίστοιχο της ελληνικής αναγέννησης.
Η έρευνα του Βαν Νταμ αμφισβητεί αυτό το χρονοδιάγραμμα και αντ' αυτού υποστηρίζει μια προέλευση του Πρωτογεωμετρικού ρυθμού κατά τον 12ο αιώνα π.Χ. στη βόρεια Ελλάδα και έτσι προτείνει μια νέα ημερομηνία έναρξης για την εποχή του σιδήρου. Το επιχείρημά τους ενισχύεται από πετρογραφικές και χημικές αναλύσεις που έγιναν στο αγγείο που δείχνουν αδιαμφισβήτητα ότι εισήχθη από την κάτω κοιλάδα του Αξιού. Αυτή τυχαίνει να είναι η περιοχή όπου δύο άλλες μελέτες βρήκαν αποτελέσματα που αμφισβητούν παρόμοια τη χρονολογία των Coldsteam και Desborough για την πρώιμη εποχή του σιδήρου μεταξύ 2000-2020.
Εκτός από την ενίσχυση του αναθεωρημένου χρονοδιαγράμματος, η έρευνα εισάγει ένα πρόσθετο στρώμα πολυπλοκότητας στη συζήτηση, επειδή το αγγείο από τον Ελαιώνα βρέθηκε μέσα σε ένα στρώμα μυκηναϊκής κεραμικής που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα π.Χ.. Στη συμβατική χρονολογία, η κεραμική μυκηναϊκού ρυθμού παρήχθη από τον 16ο έως τον 11ο αιώνα π.Χ. και τη διαδέχθηκε η πρωτογεωμετρική τεχνοτροπία προς τα τέλη του 11ου αιώνα π.Χ. Δεδομένου ότι η Αθήνα πιστεύεται ότι ήταν το κέντρο που ευθύνεται για τη δημιουργία του πρωτογεωμετρικού στυλ, δεν πρέπει να βρεθούν παραδείγματα σε περιβάλλον πριν από τα τέλη του 11ου αιώνα π.Χ.
Η ανακάλυψη στον Ελαιώνα υποδηλώνει ότι το πρωτογεωμετρικό και το μυκηναϊκό στυλ συνυπήρξαν για 100 χρόνια, αντί να συμβαίνουν το ένα μετά το άλλο. Αυτό σημαίνει ότι οι σκοτεινοί αιώνες της Ελλάδας, θα μπορούσαν να είναι πολύ μικρότεροι από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως, αφού η ύστερη γεωμετρική – και έτσι η ελληνική αναγέννηση, που είδε την εισαγωγή του αλφαβήτου – θα ξεκινούσε πάνω από 100 χρόνια νωρίτερα.
https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia ... ra-apo-oti
https://www.cambridge.org/core/journals ... 98269F293C
Νέα έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Warwick δείχνει ότι η άνοδος του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας ξεκίνησε τουλάχιστον έναν αιώνα νωρίτερα από ό,τι πιστεύαμε
Ενώ η αρχαία Ελλάδα είναι ένας από τους πιο γνωστούς πολιτισμούς της αρχαιότητας, δεν υπάρχουν σωζόμενες ιστορικές αφηγήσεις που να καλύπτουν γεγονότα μεταξύ 1200 και 760 π.Χ. Αυτή η περίοδος θεωρείται παραδοσιακά ως μια «σκοτεινή εποχή» λόγω της έλλειψης διατηρημένων γραπτών πηγών, αφού μεγάλο μέρος της Μεσογείου υπέστη κοινωνική και πολιτική κατάρρευση, αναφέρει σε άρθρο του ο αρχαιολόγος του Πανεπιστημίου του Warwick Τρέβορ βαν Νταμ.
Η ελληνική εποχή του σιδήρου εμφανίστηκε σε αυτήν την περίοδο. Όμως, λόγω της έλλειψης εγγράφων, μέχρι τώρα οι ιστορικοί εργάζονταν με ένα χρονοδιάγραμμα, το οποίο χρησιμοποιεί ως βάση του στυλ κεραμικής από την Αθήνα. Επινοήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '50 και της δεκαετίας του '60 από τους ιστορικούς Nicolas Coldsteam και Vincent Desborough, και θεωρείται ευρέως ότι η εποχή του σιδήρου ξεκίνησε το 1025 και τελείωσε το 700 π.Χ. Η «ελληνική αναγέννηση», από το 760 π.Χ. έως το 700 π.Χ., εμφανίστηκε στην τελευταία περίοδο της εποχής του σιδήρου, γνωστή ως ύστερη γεωμετρική. Αυτή ήταν μια εποχή ραγδαίας οικονομικής και δημογραφικής ανάπτυξης που είδε την υιοθέτηση της αλφαβητικής γραφής, την ανάδυση των ελληνικών πόλεων-κρατών, τα πανελλήνια ιερά και την ίδρυση ελληνικών αποικιών στο εξωτερικό.
Τέτοια τεράστια βήματα στα 60 χρόνια, σημαίνει ότι η περίοδος θεωρείται εξαιρετική. Ωστόσο, νέα έρευνα από την Άσσηρο και τη Σίνδο στη βόρεια Ελλάδα, καθώς και τη Ζαγορά στην Άνδρο, υποδηλώνουν ότι αυτό το χρονοδιάγραμμα της ελληνικής εποχής του σιδήρου είναι λάθος. Η πρόσφατη εργασία του με τον αρχαιολόγο Μπαρτολομέι Λις σχετικά με την πρωτογεωμετρική κεραμική από την τοποθεσία Ελαιών υποστηρίζει αυτήν την άποψη.
Η έρευνα δείχνει ότι οι ελληνικοί σκοτεινοί αιώνες θα μπορούσαν να ήταν μικρότεροι και η ελληνική αναγέννηση πολύ μεγαλύτερη από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως. Αυτό δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία ήταν πιο ανθεκτική στην κοινωνική κατάρρευση που προηγήθηκε της εποχής του σιδήρου από ό,τι πίστευαν παλαιότερα.
Δείγματα κεραμικής αποδεικνύουν ότι η άνοδος της Αρχαίας Ελλάδας ξεκίνησε νωρίτερα
Η μελέτη μας επικεντρώνεται σε ένα αγγείο που ανακαλύφθηκε το 2013 από μια ομάδα αρχαιολόγων της Εφορείας Αρχαιοτήτων Βοιωτίας και του Καναδικού Ινστιτούτου Ελλάδος σε ένα ιερό που χρονολογείται στο τελευταίο μισό του 12ου αιώνα π.Χ. στην αρχαία πόλη Ελαιών. Αυτό το αγγείο, που βρέθηκε θρυμματισμένο στο πάτωμα του ιερού, διαθέτει διακριτά σύνολα ομόκεντρων κύκλων που περιστρέφονται γύρω από έναν κεντρικό άξονα (ένας τύπος συσκευής που μοιάζει με πυξίδα) στην επιφάνειά του. Ένα αγγείο σαν αυτό που ανακαλύφθηκε σε τόσο πρώιμο πλαίσιο είναι πρωτοφανές στην κεντρική Ελλάδα.
Οι ομόκεντροι κύκλοι του αγγείου είναι χαρακτηριστικοί του πρωτογεωμετρικού στυλ που οι Coldsteam και Desborough's πιστεύουν ότι εμφανίστηκαν στην Αθήνα κατά το τελευταίο μισό του 11ου αιώνα π.Χ.. Οι Coldsteam και Desborough καθιέρωσαν ημερομηνίες για την ελληνική εποχή του σιδήρου μέσω προσεκτικής τεκμηρίωσης θραυσμάτων ελληνικής κεραμικής στην Εγγύς Ανατολή (μια περιοχή που καλύπτει περίπου αυτή της σύγχρονης Μέσης Ανατολής). Αυτά τα θραύσματα βρέθηκαν σε τοποθεσίες που είχαν καταστραφεί και ισοπεδωθεί κατά τη διάρκεια ιστορικών πολέμων.
Έτσι, χρησιμοποιώντας ιστορικά αρχεία της Εγγύς Ανατολής και της Αιγύπτου για αυτά τα περιστατικά και προσδιορίζοντας τα συγκεκριμένα στυλ των θραυσμάτων κεραμικής, οι Coldsteam και Desborough μπόρεσαν να τους δώσουν συγκεκριμένες ημερομηνίες. Αυτά ήταν τα πρωτογεωμετρικά (1025-900 π.Χ.), τα πρώιμα γεωμετρικά (900-850 π.Χ.), τα μεσογεωμετρικά (850-760 π.Χ.) και τα όψιμα γεωμετρικά (760-700 π.Χ.). Το τελευταίο είναι αντίστοιχο της ελληνικής αναγέννησης.
Η έρευνα του Βαν Νταμ αμφισβητεί αυτό το χρονοδιάγραμμα και αντ' αυτού υποστηρίζει μια προέλευση του Πρωτογεωμετρικού ρυθμού κατά τον 12ο αιώνα π.Χ. στη βόρεια Ελλάδα και έτσι προτείνει μια νέα ημερομηνία έναρξης για την εποχή του σιδήρου. Το επιχείρημά τους ενισχύεται από πετρογραφικές και χημικές αναλύσεις που έγιναν στο αγγείο που δείχνουν αδιαμφισβήτητα ότι εισήχθη από την κάτω κοιλάδα του Αξιού. Αυτή τυχαίνει να είναι η περιοχή όπου δύο άλλες μελέτες βρήκαν αποτελέσματα που αμφισβητούν παρόμοια τη χρονολογία των Coldsteam και Desborough για την πρώιμη εποχή του σιδήρου μεταξύ 2000-2020.
Εκτός από την ενίσχυση του αναθεωρημένου χρονοδιαγράμματος, η έρευνα εισάγει ένα πρόσθετο στρώμα πολυπλοκότητας στη συζήτηση, επειδή το αγγείο από τον Ελαιώνα βρέθηκε μέσα σε ένα στρώμα μυκηναϊκής κεραμικής που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα π.Χ.. Στη συμβατική χρονολογία, η κεραμική μυκηναϊκού ρυθμού παρήχθη από τον 16ο έως τον 11ο αιώνα π.Χ. και τη διαδέχθηκε η πρωτογεωμετρική τεχνοτροπία προς τα τέλη του 11ου αιώνα π.Χ. Δεδομένου ότι η Αθήνα πιστεύεται ότι ήταν το κέντρο που ευθύνεται για τη δημιουργία του πρωτογεωμετρικού στυλ, δεν πρέπει να βρεθούν παραδείγματα σε περιβάλλον πριν από τα τέλη του 11ου αιώνα π.Χ.
Η ανακάλυψη στον Ελαιώνα υποδηλώνει ότι το πρωτογεωμετρικό και το μυκηναϊκό στυλ συνυπήρξαν για 100 χρόνια, αντί να συμβαίνουν το ένα μετά το άλλο. Αυτό σημαίνει ότι οι σκοτεινοί αιώνες της Ελλάδας, θα μπορούσαν να είναι πολύ μικρότεροι από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως, αφού η ύστερη γεωμετρική – και έτσι η ελληνική αναγέννηση, που είδε την εισαγωγή του αλφαβήτου – θα ξεκινούσε πάνω από 100 χρόνια νωρίτερα.
https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia ... ra-apo-oti
https://www.cambridge.org/core/journals ... 98269F293C
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Earliest ‘Jesus is God’ inscription found — deemed ‘greatest discovery since the Dead Sea Scrolls’
https://nypost.com/2024/11/19/science/e ... a-scrolls/
If only these floors could talk.
Scientists are going gaga over the earliest inscription declaring “Jesus is God,” claiming that this 1,800-year-old engraving could change our understanding of Christianity.
The mosaic is “the greatest discovery since the Dead Sea Scrolls,” declared Carlos Campo, CEO of the Museum of the Bible in Washington D.C., where the theologically significant relic has been housed since July, the Jewish News Syndicate (JNS) reported.
Dubbed the Meggido Mosaic, the 581-foot artifact was originally underneath a floor of the Meggido Prison in Israel in 2005, after which it was excavated in pieces by the Israel Antiquities Authority over the course of four years.
https://nypost.com/2024/11/19/science/e ... a-scrolls/
If only these floors could talk.
Scientists are going gaga over the earliest inscription declaring “Jesus is God,” claiming that this 1,800-year-old engraving could change our understanding of Christianity.
The mosaic is “the greatest discovery since the Dead Sea Scrolls,” declared Carlos Campo, CEO of the Museum of the Bible in Washington D.C., where the theologically significant relic has been housed since July, the Jewish News Syndicate (JNS) reported.
Dubbed the Meggido Mosaic, the 581-foot artifact was originally underneath a floor of the Meggido Prison in Israel in 2005, after which it was excavated in pieces by the Israel Antiquities Authority over the course of four years.
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Πέθανε ο αρχαιολόγος Κόλιν Ρένφριου, σπουδαίος μελετητής του κυκλαδικού πολιτισμού
Ο λόρδος Κόλιν Ρένφριου (Colin Renfrew), εκ των ανανεωτών της αρχαιολογικής επιστήμης, που αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη του κυκλαδικού πολιτισμού, πέθανε σε ηλικία 85 ετών. Από το 2006 έως το 2008 διηύθυνε νέες ανασκαφές στο κυκλαδίτικο νησί της Κέρου και υπήρξε συνδιευθυντής της έρευνας στο νησί.
Ο Άντριου Κόλιν Ρένφριου γεννήθηκε στη Σκωτία το 1937 και διακρίνεται για το ερευνητικό έργο του σχετικά με τη ραδιοχρονολόγηση, την προϊστορία των γλωσσών, την αρχαιογενετική, καθώς και την πρόληψη της αρχαιοκαπηλίας σε αρχαιολογικούς χώρους.
Σπούδασε Αρχαιολογία και Ανθρωπολογία στο Κέιμπριτζ, αποφοιτώντας το 1962, και το 1965 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του με θέμα «Ο νεολιθικός πολιτισμός και ο πολιτισμός της Χαλκοκρατίας στις Κυκλάδες και οι εξωτερικές τους σχέσεις».
Το 1965 διορίστηκε στη θέση του λέκτορα στο Τμήμα Προϊστορίας και Αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο του Σέφιλντ. Μεταξύ του 1968 και του 1970, ο Ρένφριου διηύθυνε τις ανασκαφές στους Σιταγρούς της Μακεδονίας, στην Ελλάδα. Το 1968 εξελέγη μέλος της Εταιρείας Αρχαιοδιφών του Λονδίνου, το 1970 εξελέγη μέλος της Εταιρείας Αρχαιοδιφών της Σκωτίας και το 2000 έγινε επίτιμο μέλος του Συλλόγου Αρχαιοδιφών της Σκωτίας.
Το 1972 έγινε καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, διαδεχόμενος τον Μπάρι Κάνλαϊφ. Κατά την παραμονή του στο Σαουθάμπτον διηύθυνε τις ανασκαφές στη Φυλακωπή της Μήλου.
Το 1973 δημοσίευσε το «Πριν τον πολιτισμό: Η επανάσταση της ραδιοχρονολόγησης και η προϊστορική Ευρώπη», στο οποίο αμφισβήτησε την παραδοχή ότι η προϊστορική πολιτιστική καινοτομία προήλθε από την Εγγύς Ανατολή και στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Ευρώπη. Επίσης ανέσκαψε μαζί με τη Λιθουανή αρχαιολόγο Μαρίγια Γκιμπούτας τους Σιταγρούς της Μακεδονίας.
Το 2004 αποσύρθηκε από τη θέση του καθηγητή και από το 2006 ως το 2008 διηύθυνε νέες ανασκαφές στο κυκλαδίτικο νησί της Κέρου, στη θέση Κάβος, στο Δασκαλιό.
Το 1980 ο Ρένφριου εξελέγη μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας. Το 1981 εξελέγη καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, θέση που κατείχε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Το 1990 διορίστηκε διεθυντής του Ινστιτούτου Αρχαιολογικής Έρευνας McDonald. Το 1987 δημοσίευσε το «Αρχαιολογία και γλώσσα: Το παζλ των ινδοευρωπαϊκών πηγών», ένα βιβλίο για τους Πρωτοϊνδοευρωπαίους.
Με την «Υπόθεση της Ανατολίας» θεώρησε ότι οι Πρωτοϊνδοευρωπαίοι έζησαν 2.000 χρόνια πριν από τους Κουργκάν, στην Ανατολία, αργότερα μετανάστευσαν στην Ελλάδα, στη συνέχεια στην Ιταλία, τη Σικελία, την Κορσική, στη μεσογειακή ακτή της Γαλλίας, της Ισπανίας και στην Πορτογαλία. Ένας άλλος κλάδος μετανάστευσε κατά μήκος των ποταμών στις εύφορες κοιλάδες του Δούναβη και του Ρήνου, στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Από το 1987 ως το 1991 ήταν συνδιευθυντής στις ανασκαφές της Μαρκιανής στην Αμοργό και στον Κάβο του Δασκαλιού, στην Κέρο.
Το 2004 αποσύρθηκε από τη θέση του καθηγητή και από το 2006 ως το 2008 διηύθυνε νέες ανασκαφές στο κυκλαδίτικο νησί της Κέρου στη θέση Κάβος, στο Δασκαλιό. Η συνεισφορά του στις αρχαιολογικές έρευνες που αφορούν τον κυκλαδικό πολιτισμό, ανάμεσά τους και στη Μαρκιανή της Αμοργού (με τη Λίλα Μαραγκού και τον Χρίστο Ντούμα), υπήρξε ανεκτίμητη.
Με τις έρευνές του στο Δασκαλιό έχουν δοθεί πολλές απαντήσεις στο αίνιγμα που προκάλεσαν οι εκτενείς λαθρανασκαφές στον Κάβο της Κέρου πριν από το 1963, καθώς με τις πρώτες οργανωμένες αρχαιολογικές ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή το θραυσμένο υλικό που ανακτήθηκε θεωρήθηκε έργο των λαθρανασκαφέων. Σήμερα, με την ολοκλήρωση της εμπεριστατωμένης εξέτασης του παραπλήσιου οικισμού του Δασκαλιού, η φύση του ιερού στον Κάβο της Κέρου γίνεται σαφέστερη. Μπορεί πλέον να θεωρηθεί ότι η συγκεκριμένη θέση αποτέλεσε σημαντικό περιφερειακό κέντρο για όλες τις Κυκλάδες.
https://www.lifo.gr/now/entertainment/p ... kykladikoy
Ο λόρδος Κόλιν Ρένφριου (Colin Renfrew), εκ των ανανεωτών της αρχαιολογικής επιστήμης, που αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη του κυκλαδικού πολιτισμού, πέθανε σε ηλικία 85 ετών. Από το 2006 έως το 2008 διηύθυνε νέες ανασκαφές στο κυκλαδίτικο νησί της Κέρου και υπήρξε συνδιευθυντής της έρευνας στο νησί.
Ο Άντριου Κόλιν Ρένφριου γεννήθηκε στη Σκωτία το 1937 και διακρίνεται για το ερευνητικό έργο του σχετικά με τη ραδιοχρονολόγηση, την προϊστορία των γλωσσών, την αρχαιογενετική, καθώς και την πρόληψη της αρχαιοκαπηλίας σε αρχαιολογικούς χώρους.
Σπούδασε Αρχαιολογία και Ανθρωπολογία στο Κέιμπριτζ, αποφοιτώντας το 1962, και το 1965 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του με θέμα «Ο νεολιθικός πολιτισμός και ο πολιτισμός της Χαλκοκρατίας στις Κυκλάδες και οι εξωτερικές τους σχέσεις».
Το 1965 διορίστηκε στη θέση του λέκτορα στο Τμήμα Προϊστορίας και Αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο του Σέφιλντ. Μεταξύ του 1968 και του 1970, ο Ρένφριου διηύθυνε τις ανασκαφές στους Σιταγρούς της Μακεδονίας, στην Ελλάδα. Το 1968 εξελέγη μέλος της Εταιρείας Αρχαιοδιφών του Λονδίνου, το 1970 εξελέγη μέλος της Εταιρείας Αρχαιοδιφών της Σκωτίας και το 2000 έγινε επίτιμο μέλος του Συλλόγου Αρχαιοδιφών της Σκωτίας.
Το 1972 έγινε καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, διαδεχόμενος τον Μπάρι Κάνλαϊφ. Κατά την παραμονή του στο Σαουθάμπτον διηύθυνε τις ανασκαφές στη Φυλακωπή της Μήλου.
Το 1973 δημοσίευσε το «Πριν τον πολιτισμό: Η επανάσταση της ραδιοχρονολόγησης και η προϊστορική Ευρώπη», στο οποίο αμφισβήτησε την παραδοχή ότι η προϊστορική πολιτιστική καινοτομία προήλθε από την Εγγύς Ανατολή και στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Ευρώπη. Επίσης ανέσκαψε μαζί με τη Λιθουανή αρχαιολόγο Μαρίγια Γκιμπούτας τους Σιταγρούς της Μακεδονίας.
Το 2004 αποσύρθηκε από τη θέση του καθηγητή και από το 2006 ως το 2008 διηύθυνε νέες ανασκαφές στο κυκλαδίτικο νησί της Κέρου, στη θέση Κάβος, στο Δασκαλιό.
Το 1980 ο Ρένφριου εξελέγη μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας. Το 1981 εξελέγη καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, θέση που κατείχε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Το 1990 διορίστηκε διεθυντής του Ινστιτούτου Αρχαιολογικής Έρευνας McDonald. Το 1987 δημοσίευσε το «Αρχαιολογία και γλώσσα: Το παζλ των ινδοευρωπαϊκών πηγών», ένα βιβλίο για τους Πρωτοϊνδοευρωπαίους.
Με την «Υπόθεση της Ανατολίας» θεώρησε ότι οι Πρωτοϊνδοευρωπαίοι έζησαν 2.000 χρόνια πριν από τους Κουργκάν, στην Ανατολία, αργότερα μετανάστευσαν στην Ελλάδα, στη συνέχεια στην Ιταλία, τη Σικελία, την Κορσική, στη μεσογειακή ακτή της Γαλλίας, της Ισπανίας και στην Πορτογαλία. Ένας άλλος κλάδος μετανάστευσε κατά μήκος των ποταμών στις εύφορες κοιλάδες του Δούναβη και του Ρήνου, στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Από το 1987 ως το 1991 ήταν συνδιευθυντής στις ανασκαφές της Μαρκιανής στην Αμοργό και στον Κάβο του Δασκαλιού, στην Κέρο.
Το 2004 αποσύρθηκε από τη θέση του καθηγητή και από το 2006 ως το 2008 διηύθυνε νέες ανασκαφές στο κυκλαδίτικο νησί της Κέρου στη θέση Κάβος, στο Δασκαλιό. Η συνεισφορά του στις αρχαιολογικές έρευνες που αφορούν τον κυκλαδικό πολιτισμό, ανάμεσά τους και στη Μαρκιανή της Αμοργού (με τη Λίλα Μαραγκού και τον Χρίστο Ντούμα), υπήρξε ανεκτίμητη.
Με τις έρευνές του στο Δασκαλιό έχουν δοθεί πολλές απαντήσεις στο αίνιγμα που προκάλεσαν οι εκτενείς λαθρανασκαφές στον Κάβο της Κέρου πριν από το 1963, καθώς με τις πρώτες οργανωμένες αρχαιολογικές ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή το θραυσμένο υλικό που ανακτήθηκε θεωρήθηκε έργο των λαθρανασκαφέων. Σήμερα, με την ολοκλήρωση της εμπεριστατωμένης εξέτασης του παραπλήσιου οικισμού του Δασκαλιού, η φύση του ιερού στον Κάβο της Κέρου γίνεται σαφέστερη. Μπορεί πλέον να θεωρηθεί ότι η συγκεκριμένη θέση αποτέλεσε σημαντικό περιφερειακό κέντρο για όλες τις Κυκλάδες.
https://www.lifo.gr/now/entertainment/p ... kykladikoy
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Κόλιν Ρένφριου (1937-2024): Ο «λόρδος» της Κέρου
Αποδήμησε χθες ένας από τους πλέον επιφανείς αρχαιολόγους που στην Ελλάδα έγινε περισσότερο γνωστός για τις ανασκαφές του στην Κέρο και στο Δασκαλιό και για τη συμβολή του στη λύση του «μυστηρίου» που κάλυπτε για δεκαετίες τα ευρήματα των θέσεων αυτών.
Eνας από τους κορυφαίους αρχαιολόγους στον κόσμο, που εργάστηκε επί μακρόν και στην Ελλάδα, με την οποία ανέπτυξε ιδιαίτερους δεσμούς, μας άφησε σε ηλικία 87 ετών. Ο λόγος για τον Κόλιν Ρένφριου, καθηγητή Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, πρώην διευθυντή και τα τελευταία χρόνια στενό συνεργάτη του Ινστιτούτου Αρχαιολογικής Έρευνας McDonald, με λαμπρές επιδόσεις στη ραδιοχρονολόγηση, την παλαιοντολογία, την προϊστορία των γλωσσών, την αρχαιογενετική και τη νευροαρχαιολογία. Επιπλέον είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πάταξη της αρχαιοκαπηλίας και την προστασία της αρχαιολογικής κληρονομιάς, συμμετέχοντας σε διάφορα ιδρύματα, οργανισμούς και φορείς. Κατέχοντας τον τίτλο του λόρδου του Κέιμστχορν, ο Ρένφριου θήτευσε επίσης για μια εικοσαετία (1991-2021) στη Βουλή των Λόρδων, όπου είχε εκλεγεί με τους Συντηρητικούς.
Η σχέση του με την Ελλάδα ξεκινά το 1972, με τις ανασκαφές που πραγματοποιεί στον οχυρωμένο νεολιθικό οικισμό της Φυλακωπής στη Μήλο καθώς επίσης στους Σιταγρούς Δράμας σε αντίστοιχη θέση, την ίδια περίοδο με τη Λιθουανή αρχαιολόγο Μαρίγια Γκιμπούτας. Τον επόμενο χρόνο εκδίδει ένα από τα γνωστότερα συγγράμματά του, το «Before Civilisation: The radiocarbon revolution and prehistoric Europe».
Ο Ρένφριου, ο οποίος εκτιμά ότι η Κέρος αποτελεί το πρώτο θαλάσσιο ιερό σε ολόκληρο τον πλανήτη, θεωρεί ότι τα ειδώλια μεταφέρονταν εκεί όχι ως αναθηματικά αφιερώματα αλλά με σκοπό ακριβώς την τελετουργική τους καταστροφή.
Το 1980 εκλέγεται μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας και το 1987 εκδίδει το «Archaeology and Language: The puzzle of Indo-european origins», όπου αναπτύσσει τη «θεωρία της Ανατολίας», σύμφωνα με την οποία η Ανατολία (στον όρο αυτό περιλαμβάνει την κοιλάδα του Ινδού, το ιρανικό οροπέδιο, τη Μέση Ανατολή και τη Μικρασία) ήταν η βάση των Πρωτο-ινδοευρωπαίων, προτού αρχίσουν κάπου 9.000 χρόνια πριν να μεταναστεύουν προς την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Νότια Γαλλία και την Ιβηρική, με πρώτους σταθμούς την παραλιακή ζώνη και τα νησιά της Μεσογείου, φέρνοντας μαζί τους εξελιγμένες γεωργικές τεχνικές· ένα δεύτερο «κύμα» κατευθύνθηκε προς την κεντρική και τη βόρεια Ευρώπη μέσω των υδάτινων οδών του Δούναβη και του Ρήνου. Ταυτόχρονα με αυτές τις μετακινήσεις αρχίζει να εξαπλώνεται η ινδοευρωπαϊκή ομάδα γλωσσών από την οποία προέρχονται οι περισσότερες γλώσσες που μιλιούνται μέχρι σήμερα σε αυτές τις περιοχές.
Το 1987 «επιστρέφει» στην Ελλάδα όπου μέχρι το 1981 θα συνδιευθύνει τις ανασκαφές στη Μαρκιανή της Αμοργού και στο νησάκι Δασκαλιό δίπλα στην Κέρο, με την οποία ήταν ενωμένο στα προϊστορικά χρόνια. Η Κέρος και το Δασκαλιό υπήρξαν σημαντικά θρησκευτικά κέντρα αλλά και εμπορικοί σταθμοί του Αιγαίου την Εποχή του Χαλκού, θεωρούνται από τις σπουδαιότερες αρχαιολογικές θέσεις στη Μεσόγειο και το ενδιαφέρον γι’ αυτές παραμένει αμείωτο. Την περίοδο 2006-2008 και έχοντας ήδη ανακηρυχθεί από το 1991 επίτιμος διδάκτορας του ΕΚΠΑ (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας), διηύθυνε νέες ανασκαφές στην Κέρο και στο Δασκαλιό (θέση Κάβος), παραμένοντας έκτοτε συνδιευθυντής των εκεί ερευνών.
Η συνεισφορά του στην έρευνα και την ανάδειξη του κυκλαδικού πολιτισμού, με τη στενή συνεργασία της Λίλας Μαραγκού και του Χρίστου Ντούμα, υπήρξε τεράστια. Θεμελιώδης θεωρείται η συμβολή του και στη χρήση των αρχαιολογικών αρχείων ως βάσης για την κατανόηση του πώς σκέφτονταν και ενεργούσαν οι αρχαίοι στο πλαίσιο της επιστήμης της εξελικτικής γνωσιακής αρχαιολογίας, την οποία ο Ρένφριου και ο Έλληνας μαθητής του Λάμπρος Μαλαφούρης, γνωστικός αρχαιολόγος ερευνητής στην Οξφόρδη σήμερα, βάφτισαν «νευροαρχαιολογία» – ο όρος είναι δικής τους επινόησης. Το 1996 διατύπωσε το λεγόμενο «παράδοξο του Sapient», προσπαθώντας να δώσει μια εξήγηση στο γιατί μεσολάβησε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ της εμφάνισης των γενετικά και ανατομικά σύγχρονων ανθρώπων (200-100.000 χρόνια π.Χ.) και της ανάπτυξης πολύπλοκων συμπεριφορών και κατά συνέπεια πολιτισμών, που αρχίζουν να ανιχνεύονται μετά το 12.000 π.Χ.
Ο Ρένφριου συνέγραψε πολλά ακόμα βιβλία, συγγράμματα, μελέτες και άρθρα, ενώ στο YouTube μπορεί κανείς να βρει ομιλίες και συνεντεύξεις του. Ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη νεολιθική περίοδο στην Ελλάδα, μεγάλο ενδιαφέρον όμως εκδήλωνε και για τη νεότερη, για τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής των σύγχρονων ανθρώπων στα μέρη όπου έκανε ανασκαφές. Θυμάμαι ότι τον είχα δει και απολαύσει στο ωραίο ντοκιμαντέρ της Αντριάνας Παρασκευοπούλου «Το αίνιγμα της Κέρου» που συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2020) – προβλήθηκε επίσης στην EΡT. Εκεί μιλούσε διεξοδικά για ένα μυστήριο η λύση του οποίου απασχολούσε για δεκαετίες την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα: σ’ αυτό το μικρό, άγονο, ακατοίκητο σήμερα νησί των Κυκλάδων έχουν βρεθεί εκατοντάδες θραύσματα από σπασμένα κυκλαδικά ειδώλια, που όμως δεν ενώνονται μεταξύ τους.
Ο Ρένφριου, ο οποίος εκτιμά ότι η Κέρος αποτελεί το πρώτο θαλάσσιο ιερό σε ολόκληρο τον πλανήτη, θεωρεί ότι τα ειδώλια μεταφέρονταν εκεί όχι ως αναθηματικά αφιερώματα αλλά με σκοπό ακριβώς την τελετουργική τους καταστροφή. Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται τα κυριότερα ευρήματα και ο πολύπλοκος αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του Δασκαλιού που μαρτυρά έναν εξελιγμένο οικισμό της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού, εφάμιλλο μ’ εκείνον της Κνωσσού στην Κρήτη την ίδια περίοδο. Τη δεκαετία του ’50 συντελέστηκε στην Κέρο μία από τις μεγαλύτερες υποθέσεις λαθρανασκαφής παγκοσμίως. Το μεγαλύτερο μέρος των κλεμμένων μαρμάρινων κυκλαδικών ειδωλίων που βρέθηκαν εκεί κατέληξε σε προσωπικές συλλογές. Δεκαετίες αργότερα πουλήθηκε μια πλούσια συλλογή με τον τίτλο «Ο θησαυρός της Κέρου», ενώ, έπειτα από πολλές δημοπρασίες, τα περισσότερα αρχαία της συλλογής μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia ... -tis-keroy
Αποδήμησε χθες ένας από τους πλέον επιφανείς αρχαιολόγους που στην Ελλάδα έγινε περισσότερο γνωστός για τις ανασκαφές του στην Κέρο και στο Δασκαλιό και για τη συμβολή του στη λύση του «μυστηρίου» που κάλυπτε για δεκαετίες τα ευρήματα των θέσεων αυτών.
Eνας από τους κορυφαίους αρχαιολόγους στον κόσμο, που εργάστηκε επί μακρόν και στην Ελλάδα, με την οποία ανέπτυξε ιδιαίτερους δεσμούς, μας άφησε σε ηλικία 87 ετών. Ο λόγος για τον Κόλιν Ρένφριου, καθηγητή Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, πρώην διευθυντή και τα τελευταία χρόνια στενό συνεργάτη του Ινστιτούτου Αρχαιολογικής Έρευνας McDonald, με λαμπρές επιδόσεις στη ραδιοχρονολόγηση, την παλαιοντολογία, την προϊστορία των γλωσσών, την αρχαιογενετική και τη νευροαρχαιολογία. Επιπλέον είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πάταξη της αρχαιοκαπηλίας και την προστασία της αρχαιολογικής κληρονομιάς, συμμετέχοντας σε διάφορα ιδρύματα, οργανισμούς και φορείς. Κατέχοντας τον τίτλο του λόρδου του Κέιμστχορν, ο Ρένφριου θήτευσε επίσης για μια εικοσαετία (1991-2021) στη Βουλή των Λόρδων, όπου είχε εκλεγεί με τους Συντηρητικούς.
Η σχέση του με την Ελλάδα ξεκινά το 1972, με τις ανασκαφές που πραγματοποιεί στον οχυρωμένο νεολιθικό οικισμό της Φυλακωπής στη Μήλο καθώς επίσης στους Σιταγρούς Δράμας σε αντίστοιχη θέση, την ίδια περίοδο με τη Λιθουανή αρχαιολόγο Μαρίγια Γκιμπούτας. Τον επόμενο χρόνο εκδίδει ένα από τα γνωστότερα συγγράμματά του, το «Before Civilisation: The radiocarbon revolution and prehistoric Europe».
Ο Ρένφριου, ο οποίος εκτιμά ότι η Κέρος αποτελεί το πρώτο θαλάσσιο ιερό σε ολόκληρο τον πλανήτη, θεωρεί ότι τα ειδώλια μεταφέρονταν εκεί όχι ως αναθηματικά αφιερώματα αλλά με σκοπό ακριβώς την τελετουργική τους καταστροφή.
Το 1980 εκλέγεται μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας και το 1987 εκδίδει το «Archaeology and Language: The puzzle of Indo-european origins», όπου αναπτύσσει τη «θεωρία της Ανατολίας», σύμφωνα με την οποία η Ανατολία (στον όρο αυτό περιλαμβάνει την κοιλάδα του Ινδού, το ιρανικό οροπέδιο, τη Μέση Ανατολή και τη Μικρασία) ήταν η βάση των Πρωτο-ινδοευρωπαίων, προτού αρχίσουν κάπου 9.000 χρόνια πριν να μεταναστεύουν προς την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Νότια Γαλλία και την Ιβηρική, με πρώτους σταθμούς την παραλιακή ζώνη και τα νησιά της Μεσογείου, φέρνοντας μαζί τους εξελιγμένες γεωργικές τεχνικές· ένα δεύτερο «κύμα» κατευθύνθηκε προς την κεντρική και τη βόρεια Ευρώπη μέσω των υδάτινων οδών του Δούναβη και του Ρήνου. Ταυτόχρονα με αυτές τις μετακινήσεις αρχίζει να εξαπλώνεται η ινδοευρωπαϊκή ομάδα γλωσσών από την οποία προέρχονται οι περισσότερες γλώσσες που μιλιούνται μέχρι σήμερα σε αυτές τις περιοχές.
Το 1987 «επιστρέφει» στην Ελλάδα όπου μέχρι το 1981 θα συνδιευθύνει τις ανασκαφές στη Μαρκιανή της Αμοργού και στο νησάκι Δασκαλιό δίπλα στην Κέρο, με την οποία ήταν ενωμένο στα προϊστορικά χρόνια. Η Κέρος και το Δασκαλιό υπήρξαν σημαντικά θρησκευτικά κέντρα αλλά και εμπορικοί σταθμοί του Αιγαίου την Εποχή του Χαλκού, θεωρούνται από τις σπουδαιότερες αρχαιολογικές θέσεις στη Μεσόγειο και το ενδιαφέρον γι’ αυτές παραμένει αμείωτο. Την περίοδο 2006-2008 και έχοντας ήδη ανακηρυχθεί από το 1991 επίτιμος διδάκτορας του ΕΚΠΑ (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας), διηύθυνε νέες ανασκαφές στην Κέρο και στο Δασκαλιό (θέση Κάβος), παραμένοντας έκτοτε συνδιευθυντής των εκεί ερευνών.
Η συνεισφορά του στην έρευνα και την ανάδειξη του κυκλαδικού πολιτισμού, με τη στενή συνεργασία της Λίλας Μαραγκού και του Χρίστου Ντούμα, υπήρξε τεράστια. Θεμελιώδης θεωρείται η συμβολή του και στη χρήση των αρχαιολογικών αρχείων ως βάσης για την κατανόηση του πώς σκέφτονταν και ενεργούσαν οι αρχαίοι στο πλαίσιο της επιστήμης της εξελικτικής γνωσιακής αρχαιολογίας, την οποία ο Ρένφριου και ο Έλληνας μαθητής του Λάμπρος Μαλαφούρης, γνωστικός αρχαιολόγος ερευνητής στην Οξφόρδη σήμερα, βάφτισαν «νευροαρχαιολογία» – ο όρος είναι δικής τους επινόησης. Το 1996 διατύπωσε το λεγόμενο «παράδοξο του Sapient», προσπαθώντας να δώσει μια εξήγηση στο γιατί μεσολάβησε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ της εμφάνισης των γενετικά και ανατομικά σύγχρονων ανθρώπων (200-100.000 χρόνια π.Χ.) και της ανάπτυξης πολύπλοκων συμπεριφορών και κατά συνέπεια πολιτισμών, που αρχίζουν να ανιχνεύονται μετά το 12.000 π.Χ.
Ο Ρένφριου συνέγραψε πολλά ακόμα βιβλία, συγγράμματα, μελέτες και άρθρα, ενώ στο YouTube μπορεί κανείς να βρει ομιλίες και συνεντεύξεις του. Ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη νεολιθική περίοδο στην Ελλάδα, μεγάλο ενδιαφέρον όμως εκδήλωνε και για τη νεότερη, για τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής των σύγχρονων ανθρώπων στα μέρη όπου έκανε ανασκαφές. Θυμάμαι ότι τον είχα δει και απολαύσει στο ωραίο ντοκιμαντέρ της Αντριάνας Παρασκευοπούλου «Το αίνιγμα της Κέρου» που συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2020) – προβλήθηκε επίσης στην EΡT. Εκεί μιλούσε διεξοδικά για ένα μυστήριο η λύση του οποίου απασχολούσε για δεκαετίες την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα: σ’ αυτό το μικρό, άγονο, ακατοίκητο σήμερα νησί των Κυκλάδων έχουν βρεθεί εκατοντάδες θραύσματα από σπασμένα κυκλαδικά ειδώλια, που όμως δεν ενώνονται μεταξύ τους.
Ο Ρένφριου, ο οποίος εκτιμά ότι η Κέρος αποτελεί το πρώτο θαλάσσιο ιερό σε ολόκληρο τον πλανήτη, θεωρεί ότι τα ειδώλια μεταφέρονταν εκεί όχι ως αναθηματικά αφιερώματα αλλά με σκοπό ακριβώς την τελετουργική τους καταστροφή. Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται τα κυριότερα ευρήματα και ο πολύπλοκος αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του Δασκαλιού που μαρτυρά έναν εξελιγμένο οικισμό της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού, εφάμιλλο μ’ εκείνον της Κνωσσού στην Κρήτη την ίδια περίοδο. Τη δεκαετία του ’50 συντελέστηκε στην Κέρο μία από τις μεγαλύτερες υποθέσεις λαθρανασκαφής παγκοσμίως. Το μεγαλύτερο μέρος των κλεμμένων μαρμάρινων κυκλαδικών ειδωλίων που βρέθηκαν εκεί κατέληξε σε προσωπικές συλλογές. Δεκαετίες αργότερα πουλήθηκε μια πλούσια συλλογή με τον τίτλο «Ο θησαυρός της Κέρου», ενώ, έπειτα από πολλές δημοπρασίες, τα περισσότερα αρχαία της συλλογής μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia ... -tis-keroy
Re: Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες
Επιστήμονες ανακάλυψαν στη Συρία το αρχαιότερο αλφάβητο - Είναι 500 χρόνια παλαιότερο όσων γνωρίζαμε
Πήλινοι κύλινδροι που βρέθηκαν σε αρχαίο τάφο στη Συρία φέρουν γραφή από αλφάβητο που χρονολογείται γύρω στο 2.400 π.Χ.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου Johns Hopkins ανακάλυψαν στοιχεία του αρχαιότερου αλφαβήτου στην ανθρώπινη ιστορία. Η γραφή ήταν χαραγμένη σε πήλινους κυλίνδρους μήκους του δακτύλου που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής σε μια αρχαία πόλη της Συρίας.
Η ανακάλυψη του αρχαίου αλφαβήτου ανακοινώθηκε στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Εταιρείας Υπερπόντιων Ερευνών (ASOR).
Κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής σε έναν αρχαίο τάφο στο Ουμ ελ Μάρα στη Συρία, η ομάδα, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Γκλεν Σβαρτς, ανακάλυψε μικρούς πήλινους κυλίνδρους σημειωμένους με σύμβολα που θα μπορούσαν να είναι αλφάβητο.
Κάποτε μεγάλη πόλη στη δυτική Συρία, το Ουμ ελ Μάρα είναι γνωστό ως ένα από τα πρώτα αστικά κέντρα της περιοχής. Μαζί με ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, ο καθηγητής Σβαρτς, ειδήμων σε ό,τι αφορά τις αρχαίες πόλεις, συμμετείχε σε μια 16ετή ανασκαφή στην τοποθεσία. Κατά την ανασκαφή βρέθηκαν τάφοι της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού. Ένας από τους καλύτερα διατηρημένους τάφους περιείχε έξι σκελετούς, χρυσά και ασημένια κοσμήματα, μαγειρικά σκεύη, αιχμή δόρατος και άθικτα κεραμικά αγγεία.
Τέσσερις μικροί πήλινοι κύλινδροι που έμοιαζαν να έχουν πρώιμη αλφαβητική γραφή ανακαλύφθηκαν από ερευνητές κοντά στα αγγεία. Κάθε κύλινδρος είχε μια τρύπα και ο πηλός ήταν μόνο ελαφρά ψημένος. Σύμφωνα με τον καθηγητή Γκλεν Σβαρτς, τα αντικείμενα μπορεί να χρησίμευαν ως ετικέτες. Η γραφή, η οποία χρονολογείται γύρω στο 2400 π.Χ., προηγείται άλλων γνωστών αλφαβητικών γραφών κατά περίπου 500 χρόνια, ανατρέποντας όσα γνωρίζουν οι αρχαιολόγοι για το από πού προήλθαν τα αλφάβητα, πώς μοιράζονται στις κοινωνίες και τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για τους πρώιμους αστικούς πολιτισμούς, σύμφωνα με οι ερευνητές.
«Οι κύλινδροι ήταν διάτρητοι, οπότε φαντάζομαι μια χορδή που τους δένει σε άλλο αντικείμενο για να λειτουργήσει ως ετικέτα. Ίσως περιγράφουν λεπτομερώς το περιεχόμενο ενός σκάφους, ή ίσως από πού προήλθε το σκάφος ή σε ποιον ανήκε», είπε ο Σβαρτς. «Χωρίς μέσο για τη μετάφραση του γραπτού, μπορούμε μόνο να κάνουμε εικασίες». Χρησιμοποιώντας τεχνικές χρονολόγησης με άνθρακα-14, οι ερευνητές επιβεβαίωσαν την ηλικία των τάφων, τα τεχνουργήματα και τη γραφή. «Προηγουμένως, οι μελετητές πίστευαν ότι το αλφάβητο επινοήθηκε στην Αίγυπτο ή γύρω από αυτήν κάποια στιγμή μετά το 1900 π.Χ.», είπε ο Σβαρτς. «Αλλά τα τεχνουργήματά μας είναι παλαιότερα και από διαφορετική περιοχή στον χάρτη, υποδηλώνοντας ότι το αλφάβητο μπορεί να έχει μια εντελώς διαφορετική ιστορία προέλευσης από ό,τι πιστεύαμε».
https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia ... 500-hronia
Πήλινοι κύλινδροι που βρέθηκαν σε αρχαίο τάφο στη Συρία φέρουν γραφή από αλφάβητο που χρονολογείται γύρω στο 2.400 π.Χ.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου Johns Hopkins ανακάλυψαν στοιχεία του αρχαιότερου αλφαβήτου στην ανθρώπινη ιστορία. Η γραφή ήταν χαραγμένη σε πήλινους κυλίνδρους μήκους του δακτύλου που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής σε μια αρχαία πόλη της Συρίας.
Η ανακάλυψη του αρχαίου αλφαβήτου ανακοινώθηκε στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Εταιρείας Υπερπόντιων Ερευνών (ASOR).
Κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής σε έναν αρχαίο τάφο στο Ουμ ελ Μάρα στη Συρία, η ομάδα, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Γκλεν Σβαρτς, ανακάλυψε μικρούς πήλινους κυλίνδρους σημειωμένους με σύμβολα που θα μπορούσαν να είναι αλφάβητο.
Κάποτε μεγάλη πόλη στη δυτική Συρία, το Ουμ ελ Μάρα είναι γνωστό ως ένα από τα πρώτα αστικά κέντρα της περιοχής. Μαζί με ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, ο καθηγητής Σβαρτς, ειδήμων σε ό,τι αφορά τις αρχαίες πόλεις, συμμετείχε σε μια 16ετή ανασκαφή στην τοποθεσία. Κατά την ανασκαφή βρέθηκαν τάφοι της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού. Ένας από τους καλύτερα διατηρημένους τάφους περιείχε έξι σκελετούς, χρυσά και ασημένια κοσμήματα, μαγειρικά σκεύη, αιχμή δόρατος και άθικτα κεραμικά αγγεία.
Τέσσερις μικροί πήλινοι κύλινδροι που έμοιαζαν να έχουν πρώιμη αλφαβητική γραφή ανακαλύφθηκαν από ερευνητές κοντά στα αγγεία. Κάθε κύλινδρος είχε μια τρύπα και ο πηλός ήταν μόνο ελαφρά ψημένος. Σύμφωνα με τον καθηγητή Γκλεν Σβαρτς, τα αντικείμενα μπορεί να χρησίμευαν ως ετικέτες. Η γραφή, η οποία χρονολογείται γύρω στο 2400 π.Χ., προηγείται άλλων γνωστών αλφαβητικών γραφών κατά περίπου 500 χρόνια, ανατρέποντας όσα γνωρίζουν οι αρχαιολόγοι για το από πού προήλθαν τα αλφάβητα, πώς μοιράζονται στις κοινωνίες και τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για τους πρώιμους αστικούς πολιτισμούς, σύμφωνα με οι ερευνητές.
«Οι κύλινδροι ήταν διάτρητοι, οπότε φαντάζομαι μια χορδή που τους δένει σε άλλο αντικείμενο για να λειτουργήσει ως ετικέτα. Ίσως περιγράφουν λεπτομερώς το περιεχόμενο ενός σκάφους, ή ίσως από πού προήλθε το σκάφος ή σε ποιον ανήκε», είπε ο Σβαρτς. «Χωρίς μέσο για τη μετάφραση του γραπτού, μπορούμε μόνο να κάνουμε εικασίες». Χρησιμοποιώντας τεχνικές χρονολόγησης με άνθρακα-14, οι ερευνητές επιβεβαίωσαν την ηλικία των τάφων, τα τεχνουργήματα και τη γραφή. «Προηγουμένως, οι μελετητές πίστευαν ότι το αλφάβητο επινοήθηκε στην Αίγυπτο ή γύρω από αυτήν κάποια στιγμή μετά το 1900 π.Χ.», είπε ο Σβαρτς. «Αλλά τα τεχνουργήματά μας είναι παλαιότερα και από διαφορετική περιοχή στον χάρτη, υποδηλώνοντας ότι το αλφάβητο μπορεί να έχει μια εντελώς διαφορετική ιστορία προέλευσης από ό,τι πιστεύαμε».
https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia ... 500-hronia
-
- Παραπλήσια Θέματα
- Απαντήσεις
- Προβολές
- Τελευταία δημοσίευση
-
-
Νέα δημοσίευση Νέα, έρευνες και ανακαλύψεις στις θετικές επιστήμες
από Ίακχος » 11 Μαρ 2025, 11:58 » σε Θετικές Επιστήμες - 4 Απαντήσεις
- 250 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Ίακχος
01 Απρ 2025, 10:29
-
-
- 14 Απαντήσεις
- 14793 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Ίακχος
09 Απρ 2025, 11:01
-
-
Νέα δημοσίευση Πράσινο φως στη Chevron για έρευνες υδρογονανθράκων σε δύο νέες περιοχές νότια της Κρήτης
από Green Dragon » 26 Μαρ 2025, 12:39 » σε Εθνικά Θέματα - 3 Απαντήσεις
- 244 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από hades
15 Απρ 2025, 16:08
-
-
- 18 Απαντήσεις
- 342 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Garcia
27 Μαρ 2025, 12:13