Κούλη, προσοχή μην τυχόν και αντικαταστήσεις αυτή τη διάνοια των παγκόσμιων οικονομικών, τον Χατζηδάκη. Ή, αν τον αντικαταστήσεις, βάλε στη θέση του την άλλη διάνοια, τον Άδωνι. Ή εκείνον τον νταή που μπινελικωνόταν με τους τραπεζίτες. Ξέρεις εσύ. Η ΝΔ έχει στελέχη άλλωστε.
Στις τελευταίες ημέρες, και μετά από τη δημοσίευση της έκθεσης Ντράγκι, είναι ξεκάθαρο ότι η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 (τέτοιες μέρες του χρόνου ήταν) είχε αρνητική επίπτωση στην ευρωπαϊκή οικονομία, η οποία κυμαίνεται γύρω στο - 20% έναντι αυτού που θα ήταν σήμερα η Ευρώπη αν είχε συνεχίσει να μεγαλώνει τις εθνικές οικονομίες της ως προ της κρίσης.
Για την Ελλάδα φυσικά η επίπτωση είναι κατά πολύ χειρότερη, καθώς 16 χρόνια μετά δεν έχουμε ακόμη επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα. Εάν, δε, υπολογίσουμε και την επίδραση του πληθωρισμού στα μεγέθη, έχουμε ακόμα δρόμο για να ξαναγυρίσει η αγοραστική δύναμη του Έλληνα στα προ κρίσης επίπεδα.
Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι από το 2008 η Ελλάδα βρίσκεται σε μια συνεχή κρίση:
-η αρχική αδυναμία και ξεφούσκωμα της οικονομίας με τις πρόωρες εκλογές του 2008, όπου ο "λεφτά υπάρχουν" ήδη ήταν σε συνεννόηση με τον Στρος Καν για την προσφυγή στο ΔΝΤ ήδη από τον Μάρτιο προ των εκλογών όταν ήταν ακόμη αντιπολίτευση,
-η προαναγγελθείσα χρεοκοπία του Μαΐου του 2009 που έβαλε σε επιτροπεία την ελληνική κυβέρνηση,
-τα αλλεπάλληλα μνημόνια με τους δανειστές που με τα "ισοδύναμα" απέφευγαν τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο, το οποίο μαζί με το ασφαλιστικό προκάλεσε στην πραγματικότητα την διόγκωση του εθνικού χρέους
-ο ερχομός της "Πρώτης Φοράς Αριστεράς" που έβαλε τη χώρα σε capital controls και σε τρίτο μνημόνιο,
-οι 500.000 Έλληνες που έφυγαν οικονομικοί μετανάστες για να γλυτώσουν τη μιζέρια του ελληνικού καθεστωτισμού, και δεν γυρνάνε,
-ο ερχομός του Μητσοτάκη που λίγους μήνες μετά την έναρξη της θητείας του ξέσπασε η παγκόσμια πανδημία με παράλυση της αγοράς και λοκντάουν για σχεδόν δυο χρόνια,
-η ανάσα του Ταμείου Ανάκαμψης που όμως προκάλεσε πληθωριστικές πιέσεις ανήκουστες ως τότε σε σκληρό νόμισμα όπως το ευρώ,
-η διατάραξη των παγκόσμιων εφοδιαστικών αλυσίδων μετά τη λήξη της παγκόσμιας πανδημίας
-ο πόλεμος στην Ουκρανία, στην καρδιά της Ευρώπης, που εκτόξευσε τις τιμές των καυσίμων και της ενέργειας σε ανείπωτα ύψη,
-η υφεσιογόνος άνοδος των επιτοκίων παγκοσμίως για να αντιπαρέλθει η παγκόσμια οικονομία τεχνητά τις πληθωριστικές πιέσεις που προκάλεσαν τα helicopter money της πανδημίας,
-η συρρίκνωση της ατμομηχανής της Ευρώπης, Γερμανίας, και εν εξελίξει αποβιομηχάνιση της λόγω απώλειας της φτηνής ρωσικής ενεργειας,
-η φορομανία που γονατίζει τους ελευθερους επαγγελματίες (οι οποίοι πληρώνουν ακόμη φόρο από το πρώτο ευρώ, κατά τις μνημονιακές ρυθμίσεις του 2012) για να πιαστούν 5.000 ηλεκτρολόγοι και 7.000 υδραυλικοί οι οποίοι έτσι κι’ αλλιώς δεν μπορούν να κόψουν τιμολόγια διότι το πρωί δουλεύουν στο δημόσιο,
-η σταδιακή συρρίκνωση της μικρομεσαίας δραστηριότητας που φάνηκε ήδη στα αποτελέσματα του προηγούμενου τριμήνου,
-η συσπείρωση της οικονομικής ισχύος σε ολιγοπωλιακά καρτέλ, με ομοιότητα σε τιμές και ποιότητα υπηρεσιών σε όλους τους κομβικούς τομείς της οικονομίας, και κυρίως στα σουπερμάρκετ και την ενέργεια
-η ανυπαρξία τραπεζικού συστήματος στην χώρα με 4 υποτιθέμενες τράπεζες να κερδοφορούν κυρίως από τις προμήθειες συναλλαγών και τη διαχείριση των χαρτοφυλακίων κόκκινων δανείων,
-όλα αυτά παραπάνω με την απουσία συστήματος απονομής δικαιοσύνης, με αποφάσεις που αγγίζουν τη δεκαετία και ενίοτε την ξεπερνούν, σε μια υπερ-ρυθμισμένη αγορά για τους μικρούς που δανείζουν ακόμα και σήμερα, 16 χρόνια μετά την κρίση, το ίδιο το κράτος, προκαταβάλλοντας το φόρο από τα κέρδη που ίσως θα έχουν του χρόνου, ενώ οι μεγάλοι κάνουν ό,τι θέλουν.
Για όλα τα παραπάνω το κατά κεφαλήν εισόδημα πέφτει σε επίπεδα Βουλγαρίας, μιας δυσλειτουργικής δημοκρατίας που κυριαρχείται από οργανωμένα ολιγαρχικά συμφέροντα, ενώ οι τιμές στο ράφι και στην αντλία πλησιάζουν αυτές της Ελβετίας.
Όπως λέει ο φίλος μας ο κ. Ντράγκι, η Ευρώπη είναι καταδικασμένη να χάσει τον αγώνα επιβίωσης με τις ΗΠΑ και την Κίνα γιατί αρνείται να κάνει εκείνα που απαιτούνται για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της.
Δεν ξέρω αν πραγματικά μπορεί να κάνει πολλά η μικρή Ελλαδίτσα μας για να αποτρέψει τις διεθνείς εξελίξεις. Ο χρόνος θα το δείξει. Είναι όμως αδιαμφισβήτητο ότι η κοινωνία μας έχει κουραστεί 16 χρόνια πόρκα μιζέρια. Ειδικά όταν έχεις συνταξιουχους του δημοσίου που απαιτούν να συνεχίσουν να δουλεύουν μετά τη συνταξιοδότηση στην υπηρεσία τους, για να εισπράτουν σύνταξη και μισθό ταυτόχρονα.
Η τύχη των σοσιαλκομμουνιστικών καθεστώτων του περασμένου αιώνα και των πληθυσμών τους είναι γνωστή στους πάντες.
Είναι;
