Ενώ μαίνονταν ο πόλεμος για την ανεξαρτησία της Αλγερίας (1954-1962), ο διοικητής της γαλλικής αστυνομίας στο Παρίσι
Μωρίς Παπόν (γνωστός αντισημίτης, συνεργάτης των ναζί στην Κατοχή και υπεύθυνος για τον εντοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων σε στρατόπεδα), εξέδωσε διαταγή απαγόρευσης κυκλοφορίας για όλους τους Αλγερινούς της γαλλικής πρωτεύουσας και των παρισινών προαστίων.
Το Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης FLN, (Front de Libération National) που ήταν ο κυρίαρχος φορέας επαναστατικής δράσης στην Αλγερία και διατηρούσε επίσης ενεργούς θύλακες και στη γαλλική μητρόπολη, απάντησε με κάλεσμα σε διαδήλωση των Αλγερινών του Παρισιού &προαστίων, καταγγέλλοντας την επιβολή του ρατσιστικού μέτρου απαγόρευσης.
Παρά τη μεγάλη ανταπόκριση και συμμετοχή, (30.000-40.000 νέοι, ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά), η διαδήλωση εξελίσσονταν ειρηνικά.
Ωστόσο τα ΜΜΕ , ως συνήθως, είχαν ήδη δημιουργήσει από την προηγούμενη ημέρα ένα νοσηρό κλίμα κι ένταση διαδίδοντας φήμες για ενδεχόμενες ταραχές από υποστηρικτές του FLN.
Οι αστυνομικές δυνάμεις υπό τις διαταγές του Μωρίς Παπόν, έχοντας λάβει εξαρχής τα μέτρα τους, είχαν αποκλείσει τις κεντρικές οδούς περιμένοντας το πλήθος των διαδηλωτών.
Δεν άργησαν να ξεκινήσουν τις επιδρομές. Επιδόθηκαν αναίτια σε ένα ανελέητο κυνηγητό, συλλαμβάνοντας, βασανίζοντας και βιαιοπραγώντας εναντίον ανθρώπων οι οποίοι έτρεχαν να κρυφτούν σε τριγύρω δρόμους, σοκαρισμένοι από τον φόβο. Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο, με το μίσος να κυριαρχεί σε κάθε έκφανση της αστυνομικής δράσης. Πάνω από 10.000 Αλγερινοί συνελήφθησαν, συγκεντρώθηκαν σε κέντρα κράτησης, στάδια και αστυνομικά τμήματα. Αρκετοί ξυλοκοπήθηκαν αγρίως, ενώ πολλοί τραυματίστηκαν στις δολοφονικές επιδρομές των περίπου 9.000 αστυνομικών δυνάμεων που είχε στη διάθεσή του ο Παπόν για την καταστολή της διαδήλωσης. Περίπου 300 κυρίως Αλγερινοί σκοτώθηκαν
και ρίχτηκαν στον ποταμό Σηκουάνα.
Με το φως της επόμενης μέρας, το σοκ ήταν μεγάλο.
Ο Σηκουάνας «βάφτηκε κόκκινος» καθώς άρχισε να ξεβράζει πτώματα Αλγερινών, θυμάτων.Τα ΜΜΕ βέβαια έκαναν λόγο για κάποιες μικρές ταραχές και λίγους τραυματίες σε συμπλοκές με την αστυνομία.........
Η συγκάλυψη αυτής της δολοφονικής πράξης από τις αστυνομικές αρχές παρέμεινε για πολλά χρόνια ένα (ακόμη) ένοχο μυστικό των γαλλικών κυβερνήσεων.
Η Γαλλίδα φεμινίστρια συγγραφέας Simone De Beauvoir περιέγραψε τι συνέβη και συνέκρινε το περιστατικό με τη συγκέντρωση Εβραίων στο στάδιο Vel' d'Hiv' από το καθεστώς του Vichy:
«Η αστυνομία περίμενε τους Αλγερινούς να βγουν από τους σταθμούς του μετρό, τους έβαλε να σταθούν ακίνητοι με τα χέρια τους πάνω από το κεφάλι τους, μετά τους χτύπησε με ρόπαλα… Βρέθηκαν πτώματα κρεμασμένα στο Bois de Boulogne και άλλα, παραμορφωμένα και ακρωτηριασμένα. στον Σηκουάνα… Δέκα χιλιάδες Αλγερινοί είχαν συρρέει στο Vel' d'Hiv' [στάδιο], όπως οι Εβραίοι στο Drancy κάποτε. Και πάλι τα μισούσα όλα - αυτή τη χώρα, τον εαυτό μου, όλο τον κόσμο".
Το μέγεθος της φρίκης αποκαλύφθηκε 37 χρόνια μετά, το 1998 χάρη στην έρευνα του ιστορικού Jean-Luc Einaudi στα πλαίσια της δίκης του Μωρίς Παπόν. Το γαλλικό κράτος επισήμως, κατόπιν της έρευνας, έκανε λόγο για 40 μόνο νεκρούς !!!! ......
Το 1998 ο Ποπόν καταδικάστηκε για την εγκληματική του δραστηριότητα ως συνεργάτης των ναζί. Τότε ακριβώς, κατά τη διάρκεια της δίκης, ήρθε στο φως της δημοσιότητας και μια άλλη πτυχή της εγκληματικής σταδιοδρομίας του Παπόν: αυτή της εμπλοκής του ως διοικητή της αστυνομίας στην αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης των Αλγερινών, τη 17η Οκτωβρίου 1961.
Η νέα τροπή στη δίκη αποτέλεσε αφορμή να ανοίξει η συζήτηση για τα θύματα της αποικιοκρατίας και τα βασανιστήρια του γαλλικού στρατού στην Αλγερία.
Έναν χρόνο μετά, το 1999, το γαλλικό κράτος θα αναγνώριζε επισήμως για πρώτη φορά ότι τα γεγονότα της Αλγερίας ήταν Πόλεμος.
Ένα σύνθημα γραμμένο τις μέρες του μαύρου Οκτώβρη 1961 πάνω σε μία από τις γέφυρες του Σηκουάνα, αν και σβησμένο πλέον, παραμένει ένας τραυματικός τόπος μα και συνεκτικός κρίκος μνήμης ανάμεσα στις θηριωδίες του ναζισμού και της αποικιοκρατίας με κοινό πρωταγωνιστή στη συγκεκριμένη περίπτωση : «Εδώ πνίγουμε τους Αλγερινούς» έγραφε το Παρίσι του 1961.
«Στη μνήμη πολλών Αλγερινών που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της αιματηρής καταστολής της ειρηνικής διαδήλωσης της 17ης Οκτωβρίου 1961», γράφει η τιμητική πλακέτα που αποκαλύφθηκε στη μνήμη των θυμάτων από τον Δήμαρχο του Παρισιού 40 χρόνια μετά, το 2001.
Το πρώτο βήμα αναγνώρισης της σφαγής έγινε από τον Φρανσουά Ολάντ μόλις το 2012.
Επίσης η σφαγή των Αλγερινών έδωσε αποτυπώθηκε στη Λογοτεχνία και τον κινηματογράφο:
- Το νουάρ μυθιστόρημα του
Didier Daeninckx, "Έγκλημα
και Μνήμη", μτφρ. Ριχάρδου
Σωμερίτη, εκδ. Πόλις.
- Το μυθιστόρημα της Leïla
Sebbar, "La Seine était rouge"
και σε αγγλική μτφρ " The
Seine was red".
- Η ταινία "Caché" του Michael
Haneke, 2005.
https://www.facebook.com/betty.bettini. ... RTa3ogQ9Fl
ισραηλινοι.
