Προσωπικότητες/ήρωες του ελληνικού αναρχικού χώρου/ Εξάρχεια.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Εδώ η συγκλονιστική του ιστορία.

[georgebi]

Καταπληκτικό νήμα.....θα το παρακολουθώ με αγωνία

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Γιάννης σκανδάλης.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Καταπληκτικό νήμα.....θα το παρακολουθώ με αγωνία

Άκουσε την συγκλονιστική του ιστορία όπως την αφηγείται ο ίδιος και την αναπαράγει ο σύντροφός, και θα συγκλονιστείς.

[georgebi]

https://athens.indymedia.org/post/1533298/

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Γιάννης Σκανδάλης: Μια ηρωική φυσιογνωμία της μεταπολίτευσης

Γράφει ο Φίλιππας Κυρίτσης

Σαράντα τέσσερα χρόνια περάσαν από την 11η Ιουλίου του 1978, την ημέρα της περιόδου της μεταπολίτευσης, που η αστυνομία, μετά από επτάμηνη πολιορκία του διαμερίσματός του γιατρού Βασίλη Τσιρώνη στο Παλαιό Φάληρο, εισέβαλε για να τον συλλάβει και σύμφωνα με ανακοίνωσή της, τον βρήκε αυτοκτονημένο. Η αυτοκτονία αυτή αμφισβητήθηκε από πολλούς ήδη από τότε, όπως είχε τα προηγούμενα χρόνια αμφισβητηθεί και η αυτοκτονία στα κελιά τους σε φυλακές υψίστης ασφαλείας των Γερμανών ανταρτών πόλης της R.A.F. Ούλρικε Μάινχοφ, Αντρέα Μπάαντερ, Γκούντρουν Έσλιν και Γιαν Καρλ Ράσπε. Όπως αμφισβητήθηκε αργότερα η αυτοκτονία του αναρχικού αγωνιστή Χριστόφορου Μαρίνου (1995). Την ίδια μέρα συλλήφθηκε ο Γιάννης Σκανδάλης, ο στενότερος συνεργάτης του Βασίλη Τσιρώνη στην οργάνωση Ουδετερόφιλο Ελλαδικό Μέτωπο (Ο.Ε.Μ.), κατηγορούμενος για τις (συμβολικές) βομβιστικές ενέργειες τις οργάνωσης, εξαιτίας των οποίων η αστυνομία είχε προσπαθήσει να συλλάβει τον Τσιρώνη. Μαζί με τον Γιάννη Σκανδάλη έκανα τους περισσότερους αγώνες μου μέσα στις φυλακές, όπου βρέθηκα από την άνοιξη του 1978 μέχρι το τέλος του 1981, καταδικασμένος μαζί με την σύντροφό μου Σοφία, σε 9 χρόνια φυλακή εγώ και 5 αυτή, για «κατασκευή, κατοχή και απόκρυψη 8 βομβών μολότοφ με σκοπό την διάθεση σε τρίτους για διάπραξη κακουργημάτων», καταδικασμένος για αηδίες δηλ., μετά από μια δίκη υπόδειγμα κακοδικίας και πολιτικής σκοπιμότητας. Γι’ αυτό, αν και έχουν περάσει 44 χρόνια από την σύλληψη του Σκανδάλη και 28 από τον σχετικά πρόωρο θάνατό του σε τροχαίο ατύχημα το 1994, θεωρώ ότι κάτι πρέπει να πω ακόμη γι’ αυτόν, μια και δεν νομίζω να πει κάποιος άλλος μετά τον θάνατό μου, γιατί κι εγώ είμαι πλέον αρκετά μεγάλος σε ηλικία. Άλλωστε εγώ υπήρξα ο πιο κοντινός του συνεργάτης στους αγώνες του στη φυλακή και γι’ αυτό είμαι και ο πιο κατάλληλος να μιλήσω γι’ αυτούς. Αν και αργότερα ο Σκανδάλης συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι τον θάνατό του, μάλιστα ένα διάστημα στα πλαίσια της Ε.Ο. 17 Νοέμβρη, όπως ομολόγησαν οι συνεργάτες του Χριστόδουλος Ξηρός και Δημήτρης Κουφοντίνας, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να εκτιμάται η ζωή και οι αγώνες του μέχρι τότε και να καταγραφούν και να μην ξεχαστούν ποτέ. Ακόμα και μόνο για τον λόγο ότι ο Γιάννης ο Σκανδάλης υπήρξε «παιδί του εμφυλίου πολέμου», του μοναδικού εμφυλίου πολέμου που έγινε στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, πριν από τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Γιατί πράγματι, ο Γιάννης Σκανδάλης γεννήθηκε τον Δεκέμβρη του 1952 στην Πολωνία, στην πόλη Κατοβίτσε, από τους πρώην μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας Ηρακλή και Βασιλική Σκανδάλη, που καταγόντουσαν από την Μάνη και από το Κιλκίς αντίστοιχα. Ο πατέρας του υπήρξε επαγγελματίας στρατιωτικός, απόφοιτος της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, ο οποίος είχε διωχτεί από τον στρατό, το 1935, μάλλον σαν συνταγματάρχης, επειδή συμμετείχε στο αντιβασιλικό Βενιζελικό στρατιωτικό κίνημα ενάντια στην φιλοβασιλική αντι-βενιζελική κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη. Στο ίδιο κίνημα συμμετείχε και ο μετέπειτα επικεφαλής του Ε.Λ.Α.Σ. στρατηγός Στέφανος Σαράφης, που διώχτηκε από τον στρατό μαζί με τον πατέρα του Γιάννη Σκανδάλη. Η μάνα του Σκανδάλη, η Βασιλική, ήταν μαχήτρια του Δ.Σ.Ε. Και οι δύο γονείς, μετά την ήττα του Δ.Σ.Ε. τον Αύγουστο του 1949, κατέφυγαν στην Πολωνία και εκεί γεννήθηκε ο Γιάννης τρία χρόνια αργότερα.

Δεν ήταν εύκολη η ζωή των προσφύγων του ελληνικού εμφύλιου πολέμου στις τότε σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπως η Πολωνία, δεδομένου ότι αυτές, και ιδιαίτερα η Πολωνία, είχαν καταστραφεί κατά μεγάλο μέρος τους, στην διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου. Ο Σκανδάλης μου είχε μιλήσει για άθλιες πολυκατοικίες όπου είχε μείνει μικρός, με κοινόχρηστες τουαλέτες, όπου κάθε μέρα περίμενε μεγάλη ουρά απ’ έξω για να εξυπηρετηθεί, ενώ το ψωμί που αγοράζανε από τα κρατικά αρτοποιεία ήταν τόσο μαύρο, υγρό και κολλώδες που αν το πέταγες με δύναμη στον τοίχο κόλλαγε! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η μάνα του Σκανδάλη προσβλήθηκε από καρκίνο του στήθους, όταν ο Σκανδάλης ήταν ακόμα έφηβος, με αποτέλεσμα να ζήσει κι αυτός την αργή, βασανιστική και θλιβερή πορεία της μάνας του προς τον θάνατο, σε μια εποχή που η επιστήμη δεν είχε εξελιχτεί, όπως σήμερα, ώστε να αντιμετωπίζονται τα καταστροφικά και βασανιστικά συμπτώματα της αρρώστιας. Δεν ξέρω αν ήταν αυτή η εξαιρετικά θλιβερή εμπειρία ή γενικότερα οι ακατάλληλες συνθήκες, για να μεγαλώνει παιδί προσφύγων στην Πολωνία της δεκαετίας του 1950, η αιτία που έσπρωξε λίγο-πολύ τον Σκανδάλη έξω από το σπίτι και βρέθηκε να εκτίει κάποια εποχή και ποινή σε αναμορφωτικό ίδρυμα, όπως είχε γράψει ο δημοσιογράφος της πάλαι ποτέ «Ελευθεροτυπίας» Γιώργος Βότσης, σε άρθρο του με θέμα τα μαρτύρια του Γιάννη μέσα στις ελληνικές φυλακές. Ξέρω όμως ότι προτού καταλήξει στην Ελλάδα, το 1976 ή 1977, ο Σκανδάλης είχε περάσει κάποια χρόνια σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία και η Ισπανία.

Όταν σε ηλικία 25 περίπου χρονών ο Σκανδάλης ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ενδιαφέρθηκε να συμμετάσχει στους επαναστατικούς πολιτικούς αγώνες της μεταπολίτευσης και κατέληξε να ενταχτεί στην οργάνωση του γιατρού Βασίλη Τσιρώνη, επειδή αυτή η οργάνωση είχε πρότυπο το αντάρτικο κινέζικης εκδοχής, που πολιτικά ήταν πιο κοντά στο αντάρτικο, στο οποίο είχαν αγωνιστεί ο πατέρας του και η μάνα του. Ο Βασίλης Τσιρώνης, όταν ήταν νέος είχε υπηρετήσει σαν γιατρός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων, όπου «μυήθηκε» κατά κάποιο τρόπο στις κομμουνιστικές επαναστατικές ιδέες, και υιοθετώντας τις μεθόδους του κομμουνιστικού αντάρτικου της δεκαετίας του 1960, που προσπαθούσε να αντιγράψει τις μεθόδους του κινέζικου αντάρτικου της δεκαετίας του 1940, πραγματοποίησε την πρώτη αεροπειρατεία στην Ελλάδα, και μάλιστα στην περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας των συνταγματαρχών. Κατά την δεκαετία του 1970, οι μόνοι κομμουνιστές που υπεράσπιζαν την βίαιη ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος στην Ελλάδα ήταν αυτοί που είχαν σαν πρότυπο την Κίνα του Μάο Τσετούγκ και ο Βασίλης Τσιρώνης ήταν ένας από αυτούς. Υπήρχαν τότε και οι κομμουνιστικές επαναστατικές οργανώσεις Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας (Ε.Λ.Α.) και Ε.Ο. 17 Νοέμβρη αλλά για έναν ουσιαστικά ξένο, όπως ο Σκανδάλης, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τις προσεγγίσει γιατί ήταν στην παρανομία. Όταν, μετά την αποφυλάκισή του, ο Σκανδάλης μπόρεσε να πλησιάσει την Ε.Ο. 17 Νοέμβρη, εντάχθηκε σε αυτή, όπως ήταν επόμενο.

Ο Σκανδάλης είχε την ατυχία, ήδη από την ημέρα της σύλληψής του, να αντιμετωπιστεί με την σκληρότητα και την κτηνωδία που η ελληνική αστυνομία και οι δεσμοφύλακες των φυλακών αντιμετώπιζαν τους μαχητές του Δ.Σ.Ε. όποτε έπεφταν στα χέρια τους. Όσες μέρες έμεινε στα κελιά της Γενικής Ασφάλειας (τότε ήταν στην Μεσογείων) είχε μέσα στο κελί και μπάτσο να τον φυλάει και όταν για να διαμαρτυρηθεί για την βίαιη συμπεριφορά που είχε η αστυνομία απέναντί του άρχισε απεργία πείνας, οδηγήθηκε στην καθήλωση στα υπόγεια του Ψυχιατρείου Κρατουμένων του Κορυδαλλού. Μετά την καταδίκη του σε 5 χρόνια φυλακή με τον πρώτο αντι-τρομοκρατικό νόμο μετά την δικτατορία, τον 774 του 1978, οδηγήθηκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας εκείνης της εποχής, τις φυλακές της Κέρκυρας. Τότε σε αυτές τις φυλακές γινόντουσαν φοβερά βασανιστήρια, εξαιτίας των οποίων κάποιοι ακόμα και τρελάθηκαν, όπως ο τσιγγάνος Γιώργος (νομίζω) Αποστολόπουλος, που γνώρισα μέσα στις φυλακές της Αίγινας. Υπάρχει σχετικό βιβλίο για τις φυλακές εκείνης της εποχής, γραμμένο από τον δημοσιογράφο και μετέπειτα υπουργό Γιώργο Λιάνη, το «Φυλακές-Νίκος Κοεμτζής» του 1982. Ο Σκανδάλης από την πρώτη μέρα που μεταφέρθηκε εκεί ξεκίνησε απεργία πείνας και κλείστηκε στο πειθαρχείο. Εκεί κάθε μέρα μπαίνανε οι φύλακες και τον δέρνανε για να σταματήσει την απεργία πείνας. Μετά από δέκα μέρες απεργίας πείνας και καθημερινού ξυλοδαρμού τον έστειλαν πίσω στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων του Κορυδαλλού. Στο ψυχιατρείο τον κράτησαν κανένα μήνα και τον ξανάστειλαν στην Κέρκυρα, όπου η απεργία και το καθημερινό ξύλο επαναλήφθηκαν για δέκα μέρες, όπως την προηγούμενη φορά. Μετά πάλι ψυχιατρείο. Αυτό επαναλαμβανόταν για πολλούς μήνες. Εγώ τον γνώρισα από κοντά στο ίδιο ψυχιατρείο, όπου με είχαν οδηγήσει κι μένα από τις φυλακές της Αίγινας, λόγω της δεύτερης απεργίας πείνας μου. Κι εμένα με στείλανε κι άλλες φορές σε αυτό λόγω των απεργιών πείνας μου.

Το καλοκαίρι του 1979, αντί να τον πάνε από το ψυχιατρείο στην Κέρκυρα, τον έφεραν στις φυλακές της Αίγινας, όπου ήμουνα κι εγώ. Όμως δεν μας άφησαν να βρεθούμε μαζί ούτε ένα λεπτό, μέχρι που μετά καναδυό μήνες τον ξανάστειλαν να βασανιστεί στις φυλακές της Κέρκυρας, αφού προηγούμενα τον είχαν βασανίσει ακόμα και πιο πολύ από όσο τον βασανίζανε στις φυλακές της Κέρκυρας. Είχε περάσει πολλές ώρες δεμένος στον «σταυρό», δηλ. σε δύο κρίκους από δύο αντικριστούς τοίχους κελιού του πειθαρχείου, τρώγοντας ξύλο μέχρι λιποθυμίας. Όταν λιποθυμούσε ερχόταν ο γιατρός της φυλακής, ο Ρεκλείτης (που πριν κάποιους μήνες με έχει βασανίσει κι μένα κάνοντας μου, υποτίθεται, αναγκαστική σίτιση στην διάρκεια απεργίας πείνας μου), και αφού τον ξυπνούσαν λούζοντας τον με νερό, τον εξέταζε και, βλέποντας ότι δεν κινδυνεύει να πεθάνει, τους έδινε την άδεια να συνεχίσουν το ξύλο.

Τον Νοέμβρη του 1979 εγώ και ο Σκανδάλης βρεθήκαμε ξανά μαζί στο Νοσοκομείο Κρατουμένων του Κορυδαλλού, έχοντας ξεκινήσει και οι δύο απεργίες πείνας, αυτός στην Κέρκυρα κι εγώ στην Αίγινα. Ξαναβρεθήκαμε τον Μάη του 1980, μετά την εξέγερση στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού, όπου έφαγε άγριο ξύλο από τα Μ.Α.Τ η Σοφία, κάνοντας και οι δύο απεργία πείνας διαμαρτυρίας για την καταστολή της εξέγερσης στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού. Από τότε δεν ξαναχωρίσαμε. Χρειάστηκε να κάνουμε και άλλες απεργίες πείνας, μεταξύ των οποίων και τις πιο μακρόχρονες, των 60 ημερών η κάθε μία, και να ξανακλειστούμε σε απομονώσεις και πειθαρχεία, και στις φυλακές Κορυδαλλού και στις φυλακές Πάτρας και στις φυλακές Κέρκυρας, αλλά όσο δεν είμασταν απομονωμένοι σε απομονώσεις ή πειθαρχεία είμασταν μαζί. Ακόμα και το μοναδικό ξύλο που έχω φάει ποτέ από ενστόλους, μαζί με τον Σκανδάλη το έφαγα, όταν, κατηγορώντας μας για στάση στις φυλακές Κορυδαλλού, μας πήραν σηκωτούς για να μας πάνε στις φυλακές της Πάτρας και μας έδειραν άσχημα επειδή αρνιόμαστε να σηκωθούμε να ντυθούμε και να οδηγηθούμε στην κλούβα σαν καλά παιδιά.

Στις 24 Δεκεμβρίου 1981, μετά από 60 μέρες απεργίας πείνας και μια μεγάλη συναυλία με πάρα πολύ κόσμο στο κλειστό γήπεδο του αθλητικού ομίλου «Σπόρτιγκ» στον Άγιο Ελευθέριο Αχαρνών, αποφυλακιστήκαμε μαζί με έναν άλλο σύντροφο τον αναρχικό Κυριάκο Μοίρα που είχε κι αυτός πενταετή καταδίκη στην πλάτη του από το 1979 με τον αντιτρομοκρατικό νόμο, για κατασκευή κλπ. βομβών μολότοφ. Μαζί με τον Κυριάκο Μοίρα είχαμε κάνει και τις δύο τελευταίες και μεγαλύτερες απεργίες πείνας των 60 ημερών. Μετά την πρώτη, αποφυλακίσανε την Σοφία μετά 3 χρόνια και 5 μήνες φυλακή, και μετά την δεύτερη εμάς του τρεις. Τότε, συγκεκριμένα λίγες μέρες μετά την αποφυλάκισή μας, γνωριστήκαμε με την γνωστή ηθοποιό της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου Κατερίνα Γώγου που μας είχε συμπαρασταθεί με δημοσιεύματα και με λεφτά για την συναυλία στο γήπεδο του «Σπόρτιγκ», όσο είμασταν μέσα στην φυλακή. Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε ο «αφανής σκαπανέας της αλληλεγγύης», όπως τον χαρακτήρισε κάποιος δημοσιογράφος μετά τον πρόωρο θάνατό του, να ανταποδώσει προς την Γώγου την συμπαράσταση που είχε επιδείξει αυτή προς εμάς.

Τον χαρακτηρισμό «αφανής σκαπανέας της αλληλεγγύης» τον άξιζε ο Σκανδάλης όχι μόνο για την συμπαράστασή του προς την Κατερίνα Γώγου, την οποία χρειάστηκε να υλοποιήσει προς τα τελευταία χρόνια της ζωής και των δύο (η Γώγου πέθανε ένα χρόνο νωρίτερα από αυτόν, το 1993, σε ηλικία 53 χρονών). Ήδη από την αποφυλάκισή του και προτού ακόμα ενταχτεί στην Ε.Ο. 17 Νοέμβρη, όπως λένε ότι έκανε, αφιέρωσε τις μεγαλύτερες προσπάθειες του στο να βοηθήσει τον Γιάννη Πετρόπουλο να αποδράσει. Ο Γιάννης Πετρόπουλος είχε κάνει στο ίδιο κελί με τον Γιάννη Σκανδάλη, στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων του Κορυδαλλού το 1978, την εποχή που γνώρισα τον Σκανδάλη. Έτσι γνωρίστηκα και με τον Πετρόπουλο. Ο Πετρόπουλος, μολονότι ήταν από πολύ φτωχή οικογένεια και ήταν στην φυλακή, καταδικασμένος σε «ισόβια δεσμά» για φόνο, από πολύ νεαρή ηλικία, νομίζω πριν τα 21, κατάφερε από νωρίς να ξεφύγει τον κοινωνικό προκαθορισμό της ζωής του που του επεφύλασσαν το κοινωνικό του περιβάλλον και η φυλακή και να πολιτικοποιηθεί, ακόμα και πριν γνωρίσει τον Σκανδάλη. Όπως μας έλεγε, πολιτικοποιήθηκε στις φυλακές της Ολλανδίας, όπου είχε βρεθεί μετά από μία από τις αποδράσεις του από τις ελληνικές φυλακές, βλέποντας τους ηρωικούς αγώνες των κρατουμένων ανταρτών πόλης. Γι’ αυτό και στο κομοδίνο του, στο κελί που είχε μείνει με τον Σκανδάλη, είχε σε κορνίζα μια φωτογραφία της Ούλρικε Μάινχοφ. Μετά την αποφυλάκισή του ο Σκανδάλης, σε συνεργασία με έναν άλλο σύντροφό μας, με τον οποίο είχαμε, επίσης, κάνει μαζί απεργίες πείνας και είχαμε κλειστεί στις απομονώσεις του Κορυδαλλού, τον αναρχικό Γιάννη Μπουκετσίδη-Ορφανίδη, επιχείρησε να πάρει από το νοσοκομείο της Πάτρας, όπου νοσηλευόταν φρουρούμενος, τον Γιάννη Πετρόπουλο. Τελικά απέδρασε ο Πετρόπουλος, λεπτομέρειες δεν ξέρω, και βρέθηκε να κάνει μαζί με τον Σκανδάλη «διακοπές» στην Λέσβο. Ξαναπιάστηκε ο Πετρόπουλος και πάλι απέδρασε, μαζί με τον ισοβίτη Θεοχάρη Τεμπερεκίδη αυτήν την φορά, από τις φυλακές Κέρκυρας. Ο Τεμπερεκίδης είχε βασανιστεί απάνθρωπα στις φυλακές τις Κέρκυρας, την περίοδο των φοβερών βασανιστηρίων (1976-1980), και μολονότι μετά την αποφυλάκισή του ήρθε σε επαφή και με άλλο κόσμο, εκτός από τον κόσμο της φυλακής, συγκεκριμένα με τον κόσμο των Εξαρχείων, δεν μπόρεσε να αποβάλλει από πάνω του τον κοινωνικό προκαθορισμό του, με συνέπεια να σκοτωθεί μετά από ένοπλη ληστεία μιας τράπεζας σε μια κωμόπολη της Πελοποννήσου, σε ηλικία 45 χρονών. Ο Πετρόπουλος, που τα τελευταία χρόνια της φυλάκισής του τα πέρασε στην απομόνωση, επειδή είχε πρωταγωνιστήσει στις εξεγέρσεις που έγιναν στις φυλακές της Κέρκυρας, το 1987, και Αλικαρνασσού Ηρακλείου Κρήτης, το 1990, όχι μόνο ξέφυγε από τον κοινωνικό προκαθορισμό της ζωής του και δεν ξαναμπήκε στην φυλακή μετά την αποφυλάκισή του αλλά και έγραψε εξαιρετικά ενδιαφέροντα βιβλία με τις εμπειρίες του, όπως και θεατρικά έργα. Από αυτά έχουν εκδοθεί τουλάχιστον τα πέντε: “Γδάρτες ονείρων”, “Το τριαντάφυλλο”, “Η σκέψη”, “Κάτεργο ανηλίκων” και «Ο Χάρης δεσμώτης». Σε αυτό ο Πετρόπουλος, σε θεατρική μορφή, παρουσιάζει την προσπάθεια του να κάνει τον Χάρη (Τεμπερεκίδη) να ξεφύγει από τον κοινωνικό του προκαθορισμό.

Ο Σκανδάλης χρειάστηκε να συμπαρασταθεί στην Κατερίνα Γώγου, όταν αυτή από το 1989 κι έπειτα μπλέχτηκε με καταχρήσεις, οι οποίες σε κάποιες φάσεις την οδήγησαν σε δημόσιο ψυχιατρείο. Μέχρι το 1993 που πέθανε εξαιτίας τους η Κατερίνα, ο Σκανδάλης στάθηκε κοντά της. Σε ένα σπίτι, όπου τον φιλοξενούσαν, στην οδό Πατησίων, είχα δει και τελευταία φορά ζωντανή την Κατερίνα Γώγου.

Επίσης ο Σκανδάλης είχε συμπαρασταθεί πολύ και στον αναρχικό σύντροφό μας στις απεργίες πείνας Κυριάκο Μοίρα, μετά την αποφυλάκιση και των τριών μας. Για να αποφύγει την στράτευση ο Κυριάκος, μετά την πρώτη αναβολή της, που του κόστισε ξύλο και ψυχιατρική καταστολή στο «401» στρατιωτικό νοσοκομείο, ο Σκανδάλης τον πήρε μαζί του στην Δανία, όπου ο Σκανδάλης γνώριζε έναν Δανό ζωγράφο που είχε σύντροφο Πολωνέζα. Σε αυτό το ταξίδι, που το μεγαλύτερο μέρος του έγινε με οτοστόπ, είχα πάει κι εγώ. Στην Δανία βρήκαμε στον Μοίρα μια κατάληψη για να μείνει. Όμως μετά από πολλούς μήνες ξαναγύρισε στην Ελλάδα, ή μάλλον τον ξαναγυρίσανε, και μετά από αρκετά χρόνια, την δεκαετία του 1990, ξαναβρέθηκε στην φυλακή, για την υπόθεση του ξυλοδαρμού ενός ασφαλίτη που είχε γίνει στο κτίριο της Φυσικομαθηματικής Σχολής του πανεπιστήμιου της Αθήνας, γνωστό ως Χημείο, το 1981. Δεν έκατσε πολύ γιατί έκανε απεργία πείνας και ήταν και υπόδικος, αλλά όσο έκατσε μέσα ο Σκανδάλης ήταν αυτός που έτρεχε, ίσως περισσότερο από όλους, γι’ αυτόν. Τότε ήταν νομίζω που είχε καταληφθεί η Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών, με αίτημα την αποφυλάκιση του Μοίρα. Ο Μοίρας είχε κάτσει τότε στη φυλακή γύρω στις 15 μέρες.

Προτού σκοτωθεί ο Σκανδάλης, εξασφάλιζε τα «προς το ζην» δουλεύοντας σαν Πλοηγός Σκαφών Αναψυχής (skipper) κάθε καλοκαίρι και έπαιρνε κι ένα ασήμαντο νοίκι από κάποιο ακίνητο της μάνας του στο Κιλκίς. Μέχρι που πέθανε έκανε δικαστικούς αγώνες για να πάρει πίσω την περιουσία της μάνας του, που αυτή είχε χάσει, λόγω της συμμετοχής της στον εμφύλιο πόλεμο σαν μαχήτρια του Δ.Σ.Ε. Δεν πρόλαβε. Επίσης αναστήλωνε με την βοήθεια φίλων του ένα αγροτόσπιτο ενός δωματίου στο χωριό καταγωγής του πατέρα του, το Σωτήρας (Κουσκούνι) της Ανατολικής Μάνης. Άλλωστε ήξερε από οικοδομές, γιατί είχε σπουδάσει Πολιτικός Υπομηχανικός στην Πολωνία και είχε δουλέψει εκεί σε αναστηλώσεις εκκλησιών. Κι αυτό δεν πρόλαβε να το τελειώσει. Το χωριό αυτό, τελικά, έγινε και ο τάφος του. Εκεί είναι θαμμένος από το 1994. Σκοτώθηκε την ημέρα των γενεθλίων του σε ηλικία 42 χρονών. Έζησε έντονα και πέθανε γρήγορα, όπως προέτρεπε ένα σύνθημα των ροκάδων της δεκαετίας του ’60, τότε που ο Σκανδάλης ήταν έφηβος και γνώρισε το κίνημα της ροκ μουσικής κατά την «χρυσή εποχή» του. Σκοτώθηκε οδηγώντας μια μοτοσυκλέτα τσόπερ, όπως οι πρωταγωνιστές στην ταινία «Ξένοιαστος καβαλάρης» (Easy Rider) του 1969. Στην Ε.Ο. 17 Νοέμβρη ήταν γνωστός με το προσωνύμιο «Κόμης». Ίσως εξαιτίας των αριστοκρατικών τρόπων του που είχε φέρει μαζί του από την Πολωνία

[ΓΑΛΗ]

Ακόμη ένας μπαχαλάκης μυρωδιάς γνώστης των... αναρχικών Εξαρχείων.

Δεν διαβάζουν καν, αυτά που κοπυπεστάρουν ως...αναρχικό πρότυπο ζωής.

[nemo]

κριμα στον δολοφονημενο εμπορο ...

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

κριμα στον δολοφονημενο εμπορο ...

Δεν το ήθελε. Έγινε παρεξήγηση.

[Golden Age]

Οι δικοί μας άγιοι

Φορτισμένος με συγκινησιακή πανούκλα επιχειρώ να στήσω στη μνήμη μου ένα άλλο συαναξάρι αγίων: τους δικούς μου άγιους τους δικούς μου αγίους. Θεωρώ ότι το χρωστάω σε αυτούς που αναφέρομαι σε αυτό το βιβλίο, αφού έπαιξαν ένα ρόλο στις νοητικές μου διεργασίες, τέτοιες ώστε να κρατηθώ σε ένα περιθώριο όσο είναι δυνατό στην εποχή μας, πράγμα για το οποίο δεν έχω μετανιώσει μέχρι σήμερα. Λεωνίδας Χρηστάκης

Νικόλας Άσιμος

Παύλος Σιδηρόπουλος

Κατερίνα Γώγου

Βαγγέλης Λάμπρου

Αλέξης Τραϊανός

Γιώργος Μακρής

Νάρκισσός Προβοκάτσης

Sonia ti amo

Βαγγέλης Κοτρώνης

Βασίλης Τσιρώνης

Τζαίησον Ξενάκης

Χρήστος Κωνσταντινίδης

Δημήτριος Παπαραρρηγόπουλος

Δαυίδ

Παναγιώτης Λιβερέτος

Θάνος Βελλούδιος

Νίκος Σπάνιας

Περικλής Γιαννόπουλος

Νίκος Βέλμος Βογιατζάκης

Σουνιάς Παπαδοπούλου

Βαγγέλης Βλουμίδης

https://oktaimerobooks.gr/oi-dikoi-mas-agioi-10526.html

https://www.politeianet.gr/books/978960 ... los-115726



https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE ... E%BF%CF%82


Τα ΜΜΕ βέβαια όταν κάνουν αφιέρωμα στους "Αγίους των Εξαρχείων", "ξεχνούν" να αναφέρουν και τον Περικλή Γιαννόπουλο στη λίστα.

[georgebi]

http://vathikokkino.gr/archives/129589

Ξαφνικά και απροσδόκητα, το βράδυ της Τετάρτης 16 Φλεβάρη έφυγε για πάντα ο αιρετικός του χώρου των αιρετικών, ο αγωνιστής Γιάννης Μπουκετσίδης αφήνοντας πίσω του για όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν ένα απέραντο κενό και μνήμες ατελείωτων αγώνων που σημάδεψαν τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο Γιάννης γεννήθηκε πριν 48 χρόνια σε ένα σανατόριο της Πεντέλης όπου κρατούνταν η εξόριστη μητέρα του αγωνίστρια του ΚΚΕ και εκεί έζησε τα πρώτα του χρόνια. Σε μικρή ηλικία έχασε τον εργάτη πατέρα του, μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία όπου πήγε σε μια τεχνική σχολή και αγωνίστηκε στα πρώτα του νεανικά χρόνια μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Πνεύμα ανήσυχο κι ανυπότακτο ο Γιάννης κατηφόρισε προς τα Εξάρχεια, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, και εντάχθηκε στον αγώνα των αντιεξουσιαστών διαπερνώντας τον με τη θυελλώδη προσωπικότητά του.
Ο Γιάννης δεν ήταν από τους πολλούς “περαστικούς” ή τους “περιστασιακούς” αγωνιστές, αλλά ένας ξεχωριστός άνθρωπος, από αυτούς που με ανυπολόγιστο προσωπικό κόστος σε μια μακρά διαδρομή πολλών χρόνων καθόρισαν και τίμησαν τον αγώνα με την υποδειγματική παρουσία τους κι αξίζουν το σεβασμό μας γιατί με τη στάση τους “κράτησαν ζωντανές τις έννοιες της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας απέναντι σε έναν πάνοπλο κρατικό μηχανισμό που επιδίωξε με λύσσα την ηθική και τη φυσική τους εξόντωση”.
Πολύ νωρίς ο Γιάννης Μπουκετσίδης βρέθηκε στο στόχαστρο της αστυνομίας που προσπαθούσε λυσσαλέα να καταστρέψει την δυναμική του αντιεξουσιαστικού αγώνα και το πάθος των αγωνιστών. Το Φεβρουάριο του 1980 προσάγεται για εξακρίβωση στοιχείων στην ασφάλεια Πειραιά και κατηγορείται για έναν εμπρησμό της εφορίας στη Νίκαια. Βασανίστηκε άγρια και προφυλακίστηκε. Έμεινε στην φυλακή 8 μήνες και αθωώθηκε οριστικά το 1983 καθώς αποδείχτηκε πως ο εμπρησμός είχε γίνει μια ώρα μετά τη σύλληψή του.
Στο διάστημα που κρατούνταν στον Κορυδαλλό ο Γιάννης πραγματοποίησε μια πολυήμερη απεργία πείνας μαζί με τους επίσης κρατούμενους αγωνιστές Φίλιππα Κυρίτση, Σοφία Κυρίτση και Γιάννη Σκανδάλη ενώ γνωρίστηκε με εξεγερμένους της φυλακής όπως τον Γιάννη Πετρόπουλο και συνδέθηκε με τους αγώνες των φυλακισμένων στους οποίους στάθηκε πάντα αλληλέγγυος.
Εκείνη την πρώτη απεργία πείνας που έκανε απαιτώντας την ελευθερία του ακολούθησε μια ακόμη δραματική απεργία πείνας μερικά χρόνια αργότερα, υποσκάπτοντας ανεπανόρθωτα την υγεία του όπως αποδείχτηκε με τον πρόωρο θάνατό του από καρδιά.
Μετά την αποφυλάκισή του θα θεωρηθεί ύποπτος μεταξύ άλλων και για τον εμπρησμό του “Μινιόν” αλλά δεν θα του απαγγελθούν κατηγορίες.
Αν και από τότε βρισκόταν σταθερά ως ύποπτος στο στόχαστρο των αστυνομικοδικαστικών αρχών που δεν αποδέχονταν εύκολα την κατάρρευση των μεθοδεύσεων και την καταρράκωση του κύρους τους, ο ίδιος πάντως αποποιούνταν την ταυτότητα και το ρόλο του "συνήθη υπόπτου", απαντώντας με χιούμορ και ειρωνεία: "Ύποπτος, ναι. Συνήθης όχι. Δεν είμαι και τόσο συνηθισμένος".
Το 1982 κατηγορείται πάλι, αυτή τη φορά μαζί με άλλους δύο αναρχικούς για τον ξυλοδαρμό ενός ασφαλίτη, ο οποίος εντοπίστηκε και πιάστηκε να παρακολουθεί συνέλευση αναρχικών στο Χημείο, έχοντας μαζί του την υπηρεσιακή του ταυτότητα. Αργότερα όλοι τους θα αθωωθούν.
Το Σεπτέμβρη του 1989 συλλαμβάνεται ξανά, αυτή τη φορά για την υπόθεση Μπακογιάννη αλλά αφήνεται ελεύθερος.
Ο Γιάννης όμως δεν παρέμεινε εσώκλειστος σε ένα στενό πλαίσιο του αντιεξουσιαστικού αγώνα και είχε συμμετάσχει δραστήρια ως αλληλέγγυος και σε αγώνες αντίστασης εργαζόμενων όπως εκείνον όπου είχαν καταληφθεί τα μεταλλεία Μαντουδίου το 1990. Λίγο καιρό αργότερα όταν ο Γιάννης βρέθηκε για μια ακόμη φορά στο στόχαστρο της καταστολής υπήρξαν εργαζόμενοι από το Μαντούδι που δεν τον ξέχασαν και ενίσχυσαν τον αγώνα αλληλεγγύης.
Ήταν το Νοέμβρη του 1990 μετά τον τραυματισμό και τη σύλληψη του Κυριάκου Μαζοκόπου για την υπόθεση της οδού Μαυρικίου. Ο Γ. Μπουκετσίδης συλλαμβάνεται μαζί με τους Σπύρο Κογιάννη και Ροζίνα Μπέρκνερ ως κατηγορούμενοι για "ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως, οπλοχρησία, προμήθεια, κατοχή και μεταφορά εκρηκτικών, σύσταση συμμορίας, πρόκληση έκρηξης". Κρατούνται για τρεις μήνες στην απομόνωση και προχωρούν σε απεργία πείνας από τις 2 Φλεβάρη '91. Μετά από μια εξαντλητική απεργία που έφθασε στα όρια του θανάτου, στις 3 Μάρτη ανακοινώνεται η αποφυλάκιση της Μπέρκνερ αλλά αυτή συνεχίζει να απεργεί μέχρι την αποφυλάκιση του Μπουκετσίδη και του Κογιάννη που αρνούνται κάθε ιατρική παρακολούθηση. Στις 12 Μάρτη αποφυλακίζονται όλοι. Στη δίκη τον Ιούνη του 1992 ο εισαγγελέας προτείνει την αθώωση των Μπουκετσίδη, Κογιάννη και Μπέρκνερ.
Τον Ιούλιο του 1998 εκδίδει τη μικρή αλλά αριστουργηματική του μυθιστορία “Yerebatan” διανθισμένη με πλήθος από αυτοβιογραφικά του στοιχεία ξεδιπλώνοντας κι αποκαλύπτοντας τις δημιουργικές αναζητήσεις του στο χώρο της λογοτεχνίας.
Παρέμεινε όμως πάντα αλληλέγγυος στους διωκόμενους ανθρώπους και δεν έπαψε ποτέ να δίνει το παρών στους αγώνες όπως στην υπόθεση του Ν. Μαζιώτη. Τον Ιούλιο του 1999 καταθέτει ως μάρτυρας υπέρ του Μαζιώτη στη δίκη του και στο εφετείο του το Γενάρη του 2001 ενώ κατέθετε ο δικαστής διέταξε και τον έβγαλαν "σηκωτό" από την αίθουσα του δικαστηρίου.
Μετά την 29η Ιούνη 2002 και σε όλη την περίοδο που ακολούθησε με τις συνεχείς συλλήψεις αγωνιστών, τα βασανιστήρια, τις σκευωρίες, τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις και τις κατασκευές, τα λευκά κελιά και τις τρομοδίκες ο Γιάννης ήταν από τους πρώτους που στάθηκαν απέναντι στην επέλαση της κρατικής τρομοκρατίας κι ήταν συχνά ο ίδιος που φωτογραφιζόταν ως ο επόμενος στόχος της καταστολής μέσα στα ασφαλίτικα σενάρια που αναπαρήγαγαν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ.
Στις 14 Ιούλη 2003 ο Γιάννης Μπουκετσίδης παρουσιάζεται στο τρομοδικαστήριο του Κορυδαλλού όπου δικαζόταν η υπόθεση της 17Ν, καταθέτοντας ως μάρτυρας του Γιάννη Σερίφη. Μετά από μια μνημειώδη κατάθεση, όπου αναφέρθηκε στις προσωπικές του περιπέτειες με τις διωκτικές αρχές και το ρόλο τους, κι αφού καταρράκωσε το κύρος του τρομοδικαστηρίου κι αρνήθηκε να συμμορφωθεί με συνεχείς υποδείξεις του προέδρου Μαργαρίτη, ο Μπουκετσίδης απομακρύνθηκε βίαια από την αίθουσα.
Προτελευταία εικόνα, ο Γιάννης ξεκλέβει μισή ώρα από τη δουλειά του και τρέχει, όχι για να αράξει, μα για να πάρει από το στέκι Ηλιοτρόπιο στα Εξάρχεια έναν κουβά με κόλλα και να κολλήσει αφίσες αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Αλέκο Γιωτόπουλο...
Τελευταία εικόνα, ο Γιάννης σταματά από το τρέξιμο του μεροκάματου και μιλά για τα σχέδια του, το πάθος του για τη φιλοσοφία, μια καινούργια εφημερίδα, ένα κείμενο που δούλευε, γεμάτος σχέδια, αισιοδοξία και αγάπη για τους δικούς του ανθρώπους...
Η γενναία κι ευαίσθητη αναρχική καρδιά του τον πρόδωσε... Ο Γιάννης κηδεύτηκε στις 19 του Φλεβάρη συνοδευόμενος από ένα πλήθος εκατοντάδων ανθρώπων που για μια στιγμή, σαν σ’ ένα στερνό του αστείο τούς ένωσε, αυτός ο μέγας διαλυτικός, για να τον συντροφέψουν μια τελευταία φορά και να του απευθύνουν ως φόρο τιμής τον ύστατο χαιρετισμό.


ΑΝΤΙΟ ΓΙΑΝΝΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ. ΘΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Οι δικοί μας άγιοι

Φορτισμένος με συγκινησιακή πανούκλα επιχειρώ να στήσω στη μνήμη μου ένα άλλο συαναξάρι αγίων: τους δικούς μου άγιους τους δικούς μου αγίους. Θεωρώ ότι το χρωστάω σε αυτούς που αναφέρομαι σε αυτό το βιβλίο, αφού έπαιξαν ένα ρόλο στις νοητικές μου διεργασίες, τέτοιες ώστε να κρατηθώ σε ένα περιθώριο όσο είναι δυνατό στην εποχή μας, πράγμα για το οποίο δεν έχω μετανιώσει μέχρι σήμερα. Λεωνίδας Χρηστάκης

Νικόλας Άσιμος

Παύλος Σιδηρόπουλος

Κατερίνα Γώγου

Βαγγέλης Λάμπρου

Αλέξης Τραϊανός

Γιώργος Μακρής

Νάρκισσός Προβοκάτσης

Sonia ti amo

Βαγγέλης Κοτρώνης

Βασίλης Τσιρώνης

Τζαίησον Ξενάκης

Χρήστος Κωνσταντινίδης

Δημήτριος Παπαραρρηγόπουλος

Δαυίδ

Παναγιώτης Λιβερέτος

Θάνος Βελλούδιος

Νίκος Σπάνιας

Περικλής Γιαννόπουλος

Νίκος Βέλμος Βογιατζάκης

Σουνιάς Παπαδοπούλου

Βαγγέλης Βλουμίδης

https://oktaimerobooks.gr/oi-dikoi-mas-agioi-10526.html

https://www.politeianet.gr/books/978960 ... los-115726



https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE ... E%BF%CF%82


Τα ΜΜΕ βέβαια όταν κάνουν αφιέρωμα στους "Αγίους των Εξαρχείων", "ξεχνούν" να αναφέρουν και τον Περικλή Γιαννόπουλο στη λίστα.

Καλά , ο Χρηστάκης ανέφερε διάφορους λόγω διάρκειας τους εξεγερτικης έτζι ιδιοσυγκρασίας. Άλλωστε ο ίδιος διαχρονικά ήταν του πατριωτικού.

[georgebi]

https://athens.indymedia.org/post/1617495/

[ΓΑΛΗ]

Οι δικοί μας άγιοι

Φορτισμένος με συγκινησιακή πανούκλα επιχειρώ να στήσω στη μνήμη μου ένα άλλο συαναξάρι αγίων: τους δικούς μου άγιους τους δικούς μου αγίους. Θεωρώ ότι το χρωστάω σε αυτούς που αναφέρομαι σε αυτό το βιβλίο, αφού έπαιξαν ένα ρόλο στις νοητικές μου διεργασίες, τέτοιες ώστε να κρατηθώ σε ένα περιθώριο όσο είναι δυνατό στην εποχή μας, πράγμα για το οποίο δεν έχω μετανιώσει μέχρι σήμερα. Λεωνίδας Χρηστάκης

Νικόλας Άσιμος

Παύλος Σιδηρόπουλος

Κατερίνα Γώγου

Βαγγέλης Λάμπρου

Αλέξης Τραϊανός

Γιώργος Μακρής

Νάρκισσός Προβοκάτσης

Sonia ti amo

Βαγγέλης Κοτρώνης

Βασίλης Τσιρώνης

Τζαίησον Ξενάκης

Χρήστος Κωνσταντινίδης

Δημήτριος Παπαραρρηγόπουλος

Δαυίδ

Παναγιώτης Λιβερέτος

Θάνος Βελλούδιος

Νίκος Σπάνιας

Περικλής Γιαννόπουλος

Νίκος Βέλμος Βογιατζάκης

Σουνιάς Παπαδοπούλου

Βαγγέλης Βλουμίδης

https://oktaimerobooks.gr/oi-dikoi-mas-agioi-10526.html

https://www.politeianet.gr/books/978960 ... los-115726



https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE ... E%BF%CF%82


Τα ΜΜΕ βέβαια όταν κάνουν αφιέρωμα στους "Αγίους των Εξαρχείων", "ξεχνούν" να αναφέρουν και τον Περικλή Γιαννόπουλο στη λίστα.

Καλά , ο Χρηστάκης ανέφερε διάφορους λόγω διάρκειας τους εξεγερτικης έτζι ιδιοσυγκρασίας. Άλλωστε ο ίδιος διαχρονικά ήταν του πατριωτικού.

Ούτε μια τρίχα από τους αναρχικούς όρχεις του Χρηστάκη δεν είστε όλα τα μπαχαλοειδή ζουζούνια.

[Golden Age]

Καλά , ο Χρηστάκης ανέφερε διάφορους λόγω διάρκειας τους εξεγερτικης έτζι ιδιοσυγκρασίας. Άλλωστε ο ίδιος διαχρονικά ήταν του πατριωτικού.

Για χρόνια οι αναρχικοί προέβαλλαν την λίστα του με τους "Αγίους των Εξαρχείων". Αναρρωτιέμαι εαν αυτοί που είχαν προσχωρήσει στον αναρχικό χώρο στην δεκαετία του 2000 και είχαν γαλουχηθεί να είναι φανατικοί αντιεθνικιστές, γνώριζαν ποιος ήταν ο Περικλής Γιαννόπουλος της λίστας.