Οι υπόλοιποι όμως, όλοι εσείς που αισθάνεστε τόσο συχνά αυτό το αίσθημα της αναγούλας διαβάζοντας κάποια από αυτά που γράφει, γιατί στην ευχή του απευθύνετε το λόγο? Γιατί απαντάτε? Γιατί τον ρωτάτε το οτιδήποτε?
Δεν καταλαβαίνετε ότι έτσι τον τρέφετε? ότι γι αυτό ζει? Δεν καταλαβαίνετε ότι όσο πιο πολύ αηδιάζετε και δεν κρατιέστε τόσο περισσότερο χαίρεται, απολαμβάνει και ικανοποιείται? Δεν καταλαβαίνετε ότι τελικά λερώνεστε και βρωμάτε και οι ίδιοι?
Νομίζω ότι θα ήταν ένα καλό βήμα για την κοινότητα να αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε κάποιες φορές σε κάποιους "ανθρώπους" όπως στην πραγματική ζωή. Όπως στην πραγματικότητα όταν συναντάς κάποιον που όχι μόνο δεν σου προσφέρει τίποτα ωφέλιμο αλλά αντιθέτως σου φέρνει συνήθως εμετό, αηδία, αναγούλα με αυτά που λέει και κάνει όχι μόνο τον αγνοείς, όχι μόνο δεν ανοίγεις παρτίδες και παρόλες μαζί του αλλά τον αποφεύγεις συνειδητά και εντελώς, έτσι ακριβώς ίσως χρειάζεται κάποιες φορές να γίνει και σε μια εικονική κοινότητα. Επ ουδενί δεν προτείνω χρήση του Ignore κουμπιού. Αλλά ρε μαλάκες, σοβαρά τώρα, πως μπορείτε και ανταλλάσσετε λόγια με αυτόν τον τύπο? Πως μπορείτε και τσιμπάτε με όλες τις προκλήσεις του για να του δώσετε αξία? Πως ανέχεστε τον εαυτό σας να τον κάνετε συνομιλητή σας?
Σας φαίνεται αστείο? Έτσι είναι οι πλάκες?
