Πάει η σύγχρονη τέχνη κατά διαόλου;

[AlienWay]

Ηθελα εδώ και καιρό να το βγάλω από μέσα μου, αλλά δεν έχω βρει τα λόγια, κυρίως γιατί είμαι από εκείνα τα αμύητα στραβάδια που θεωρούν ότι μια σκατούλα πάνω σε έναν καμβά, δεν έχει ενδιαφέρον.

Κάθε φορά που ένας φίλος μου, ζωγράφος πήγαινε να μου πει κάποια πράγματα, έπιανε το ζήτημα από την πλευρά της ιστορίας και μου έδειχνε πίνακες της αναγέννησης. Οσον αφορά την ιστορία των ρευμάτων, δεν τον ενδιέφερε να εστιάσει προκειμένου για να με μυήσει, γιατί ο τύπος και φόρμα χρησιμοποιούσε και παραστατικός ήταν και... ήταν ο μόνος από το έτος του στην Καλών Τεχνών που ήταν υποτυπωδώς παραστατικός.

Ετσι λοιπόν όταν του έλεγα ότι μια μουτζούρα στον καμβά ή δύο τετράγωνα γεμάτα με χρώμα δεν μου λένε κάτι, μου έλεγε "δεν έχει σημασία, δεν χάνεις και τίποτα" ή μου έδειχνε δυο τετράγωνα του Ρόθκο και με ρωτούσε "πώς σε κάνουν να αισθάνεσαι;", αφού πρώτα μου διευκρίνιζε ότι ο καλλιτέχνης τα ζωγράφισε τη μέρα που γεννήθηκε το παιδί του (spoiler alert: Πάλι αδιάφορο με άφηναν).

Η βασική μου όμως διαφωνία με την τέχνη γενικά (την "υψηλή" ας την πούμε έτσι), έχει να κάνει με τη μέθοδο αξιολόγησης, ή μάλλον, με τη μέθοδο στην οποία κάποιος οφείλει να μυηθεί προκειμένου να αξιολογήσει. Πρώτα απ' όλα έχουν εντοπιστεί "δόγματα" στη ζωγραφική, που σιγά-σιγά, ή μερικές φορές εντελώς απότομα, έχουν ξεπεραστεί ή καταρριφθεί, δημιουργώντας μία αίσθηση εξέλιξης. Τα πορτραίτα π.χ. δεν χαμογελούσαν, μέχρι να υπάρξει η Τζιοκόντα.

Κάποια στιγμή, κάποιοι μελέτησαν αυτή τη διαχρονική εξέλιξη και επινόησαν ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ. Είναι οι κανόνες οι οποίοι θεώρησαν ότι πρέπει να εδραιωθούν προκειμένου να μπορεί ο μυημένος να εντοπίσει την εξέλιξη σε ένα έργο.

Και κάπου εδώ, έρχεται η πρώτη ένσταση που έχω προσωπικά, ως αμύητος και αδαής που είμαι. Αν οφείλουμε να αξιολογήσουμε ένα έργο μέσω μιας μύησης σε κανόνες που είναι σαφώς ορισμένοι, τότε γιατί να μη μιλάμε πλέον για μία "ελίτ των μυημένων" (οι οποίοι είναι αυτοί που αξιολογούν σωστά το εκάστοτε έργο, εφόσον κατέχουν τη γνώση των κανόνων) με την ίδια λογική που στην αναγέννηση υπήρχε η ελίτ των πλουσίων στους οποίους απευθύνονταν τα "καλά" έργα;

Τα έργα κάποτε απευθύνονταν σε μεγαλοαστούς. Ολα τα άλλα ήταν "λαική τέχνη, ευτελούς αξίας". Ελα όμως που στις μέρες μας, απευθύνονται σε μία νέα ελίτ: Αυτή που αποτελείται από τους "κατόχους της γνώσης" που μπορούν να εκτιμήσουν την αξία μιας σκατούλας στον καμβά, σε αντιδιαστολή με τους αμύητους, οι οποίοι συνήθως αρέσκονται όσα έργα εμφανίζουν χαρακτηριστικά "μαζικής κουλτούρας".

Αυτό είναι το πρώτο σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ, αλλά επειδή ήδη πάει να βγει σεντόνι, θα το συνεχίσω κάποια άλλη στιγμή, σε επόμενο ποστ.

[AlienWay]

[AlienWay]

[AlienWay]

[Καραμελίτσα]

Γιατί δε θα έπρεπε η τέχνη να είναι θέμα μιας ``ελίτ μυημένων";

Έτσι είναι τα μαθηματικά, πολλές επιστήμες, θες μερικές χιλιάδες εργατοώρες στο κοντέρ για να πάρεις πρέφα.

Για ποιο λόγο θα έπρεπε να είναι πιο ``δημοκρατική" η τέχνη;

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

.

Απο τοτε που ο Γουόρχωλ εκανε Τέχνη τα Κονσερβοκούτια..... Artχίδια.....

Παραδόξως μερικά Ελ τραγουδάκια μας θυμίζουν ακόμα καλλιτεχνία.....

Και μιας και οι μεγα-πόλεις τέρατα μεγαλώνουν παγκοσμίως νομίζω πως οι καλλιτέχνες

πρέπει να ασχοληθούν περισσότερο με την διαμόρφωση Φυσικών τοπίων μέσα στις πόλεις.....

.

[AlienWay]

Γιατί δε θα έπρεπε η τέχνη να είναι θέμα μιας ``ελίτ μυημένων";

Έτσι είναι τα μαθηματικά, πολλές επιστήμες, θες μερικές χιλιάδες εργατοώρες στο κοντέρ για να πάρεις πρέφα.

Για ποιο λόγο θα έπρεπε να είναι πιο ``δημοκρατική" η τέχνη;

Στα μαθηματικά και στις επιστήμες, υπάρχει η απόδειξη. Αν την εξηγήσει κάποιος μυημένος σε έναν αδαή, ο αδαής θα την δεχτεί, όχι γιατί του αρέσει σαν μέθοδος, αλλά γιατί δεν υπάρχει κανένας αντίλογος σε αυτή. Τα πάντα είναι μετρήσιμα και συγκεκριμένα.

Στην τέχνη όμως, η απόδειξη ότι κάτι αξιζει, δεν πατάει σε σαφώς ορισμένες παραμέτρους, ή μάλλον, για την κάθε παράμετρο που οδηγεί στο συμπέρασμα, μπορεί να υπάρχουν χίλιες δυο αντιρρήσεις.

[AlienWay]

.

Απο τοτε που ο Γουόρχωλ εκανε Τέχνη τα Κονσερβοκούτια..... Artχίδια.....

Παραδόξως μερικά Ελ τραγουδάκια μας θυμίζουν ακόμα καλλιτεχνία.....

Και μιας και οι μεγα-πόλεις τέρατα μεγαλώνουν παγκοσμίως νομίζω πως οι καλλιτέχνες

πρέπει να ασχοληθούν περισσότερο με την διαμόρφωση Φυσικών τοπίων μέσα στις πόλεις.....

.

Ακόμη και τα κονσερβοκούτια του Γουόρχωλ είχανε κάτι να πούνε σε κάποιους (τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή).

Το πρόβλημά μου εμένα, είναι μέχρι πότε τα εκάστοτε κονσερβοκούτια θα θεωρούνται πρωτοπορία, ή έστω, θα προκαλούνε ανατρεπτικά συναισθήματα.

Νομίζω ότι ο σύγχρονος θεατής, έχει αρχίσει να βαριέται κάποια στοιχεία που επαναλαμβάνονται, περισσότερο απ' ότι τα μισεί ή τα σιχαίνεται. Από κάποιο σημείο κι έπειτα, είναι ΒΑΡΕΤΑ.

[ΓΑΛΗ]

Υποτιμάς τον διάολο ως καλλιτεχνική έμπνευση.

Πολλά από τα σύγχρονα έργα δεν είναι καν διαβολικά. Απεικονίσεις τέρμα κοινότυπων διαταραγμένων ψυχισμών είναι.

Οι ταλαντούχοι "τρελλοί" ήταν και είναι δυστυχώς μειοψηφία.

[Καραμελίτσα]

Γιατί δε θα έπρεπε η τέχνη να είναι θέμα μιας ``ελίτ μυημένων";

Έτσι είναι τα μαθηματικά, πολλές επιστήμες, θες μερικές χιλιάδες εργατοώρες στο κοντέρ για να πάρεις πρέφα.

Για ποιο λόγο θα έπρεπε να είναι πιο ``δημοκρατική" η τέχνη;

Στα μαθηματικά και στις επιστήμες, υπάρχει η απόδειξη. Αν την εξηγήσει κάποιος μυημένος σε έναν αδαή, ο αδαής θα την δεχτεί, όχι γιατί του αρέσει σαν μέθοδος, αλλά γιατί δεν υπάρχει κανένας αντίλογος σε αυτή. Τα πάντα είναι μετρήσιμα και συγκεκριμένα.

Στην τέχνη όμως, η απόδειξη ότι κάτι αξιζει, δεν πατάει σε σαφώς ορισμένες παραμέτρους, ή μάλλον, για την κάθε παράμετρο που οδηγεί στο συμπέρασμα, μπορεί να υπάρχουν χίλιες δυο αντιρρήσεις.

Μα το θέμα είναι ότι στα μαθηματικά και τις επιστήμες ο αδαής δεν μπορεί να ξεχωρίσει την απόδειξη από λόγια του αέρα. Χρειάζεται τις χιλιάδες εργατοώρες για να φτάσει κάν στο επίπεδο να παρακολουθήσει την απόδειξη.

Και το ερώτημα μου παραμένει: γιατί να μην είναι η τέχνη θέμα μιας ελίτ που ξόδεψε τον απαιτούμενο χρόνο για να την μάθει; Γιατί να είναι για όλους;

[ΓΑΛΗ]

.

Απο τοτε που ο Γουόρχωλ εκανε Τέχνη τα Κονσερβοκούτια..... Artχίδια.....

Παραδόξως μερικά Ελ τραγουδάκια μας θυμίζουν ακόμα καλλιτεχνία.....

Και μιας και οι μεγα-πόλεις τέρατα μεγαλώνουν παγκοσμίως νομίζω πως οι καλλιτέχνες

πρέπει να ασχοληθούν περισσότερο με την διαμόρφωση Φυσικών τοπίων μέσα στις πόλεις.....

.

Ακόμη και τα κονσερβοκούτια του Γουόρχωλ είχανε κάτι να πούνε σε κάποιους (τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή).

Το πρόβλημά μου εμένα, είναι μέχρι πότε τα εκάστοτε κονσερβοκούτια θα θεωρούνται πρωτοπορία, ή έστω, θα προκαλούνε ανατρεπτικά συναισθήματα.

Νομίζω ότι ο σύγχρονος θεατής, έχει αρχίσει να βαριέται κάποια στοιχεία που επαναλαμβάνονται, περισσότερο απ' ότι τα μισεί ή τα σιχαίνεται. Από κάποιο σημείο κι έπειτα, είναι ΒΑΡΕΤΑ.

Τα έργα που αναφέρεις, δεν προκάλεσαν ποτέ και σε κανέναν ανατρεπτικά συναισθήματα.

Άλλο η προσποίηση ενθουσιασμού για λόγους κοινωνικού/ταξικού πιάρ και άλλο το πραγματικό συναίσθημα.


Κατά τα άλλα η μοντέρνα τέχνη σαφώς και μπορεί να είναι πιο ενεργειακή από έναν "κλασσικό" ρομαντικό και καθησυχαστικό πίνακα.

[AlienWay]

Γιατί δε θα έπρεπε η τέχνη να είναι θέμα μιας ``ελίτ μυημένων";

Έτσι είναι τα μαθηματικά, πολλές επιστήμες, θες μερικές χιλιάδες εργατοώρες στο κοντέρ για να πάρεις πρέφα.

Για ποιο λόγο θα έπρεπε να είναι πιο ``δημοκρατική" η τέχνη;

Στα μαθηματικά και στις επιστήμες, υπάρχει η απόδειξη. Αν την εξηγήσει κάποιος μυημένος σε έναν αδαή, ο αδαής θα την δεχτεί, όχι γιατί του αρέσει σαν μέθοδος, αλλά γιατί δεν υπάρχει κανένας αντίλογος σε αυτή. Τα πάντα είναι μετρήσιμα και συγκεκριμένα.

Στην τέχνη όμως, η απόδειξη ότι κάτι αξιζει, δεν πατάει σε σαφώς ορισμένες παραμέτρους, ή μάλλον, για την κάθε παράμετρο που οδηγεί στο συμπέρασμα, μπορεί να υπάρχουν χίλιες δυο αντιρρήσεις.

Μα το θέμα είναι ότι στα μαθηματικά και τις επιστήμες ο αδαής δεν μπορεί να ξεχωρίσει την απόδειξη από λόγια του αέρα. Χρειάζεται τις χιλιάδες εργατοώρες για να φτάσει κάν στο επίπεδο να παρακολουθήσει την απόδειξη.

Και το ερώτημα μου παραμένει: γιατί να μην είναι η τέχνη θέμα μιας ελίτ που ξόδεψε τον απαιτούμενο χρόνο για να την μάθει; Γιατί να είναι για όλους;

Να τη μάθει αυτός που την κάνει. Οχι ο θεατής.

Ο θεατής θα αξιολογήσει το αποτέλεσμα, όπως ο αμύητος στην επιστήμη, θα αξιολογήσει τις εφαρμογές της επιστημονικής γνώσης.

Δεν χρειάζεται να αποκτήσω γνώσεις ενός σχεδιαστή μικροτσίπ για να απολαύσω τα πλεονεκτήματα των μικροτσίπ.

Στην τέχνη γιατί θα πρέπει να γίνω εξπέρ για να "καταλάβω" κάτι που είναι βαρετό;

[Καραμελίτσα]

Στα μαθηματικά και στις επιστήμες, υπάρχει η απόδειξη. Αν την εξηγήσει κάποιος μυημένος σε έναν αδαή, ο αδαής θα την δεχτεί, όχι γιατί του αρέσει σαν μέθοδος, αλλά γιατί δεν υπάρχει κανένας αντίλογος σε αυτή. Τα πάντα είναι μετρήσιμα και συγκεκριμένα.

Στην τέχνη όμως, η απόδειξη ότι κάτι αξιζει, δεν πατάει σε σαφώς ορισμένες παραμέτρους, ή μάλλον, για την κάθε παράμετρο που οδηγεί στο συμπέρασμα, μπορεί να υπάρχουν χίλιες δυο αντιρρήσεις.

Μα το θέμα είναι ότι στα μαθηματικά και τις επιστήμες ο αδαής δεν μπορεί να ξεχωρίσει την απόδειξη από λόγια του αέρα. Χρειάζεται τις χιλιάδες εργατοώρες για να φτάσει κάν στο επίπεδο να παρακολουθήσει την απόδειξη.

Και το ερώτημα μου παραμένει: γιατί να μην είναι η τέχνη θέμα μιας ελίτ που ξόδεψε τον απαιτούμενο χρόνο για να την μάθει; Γιατί να είναι για όλους;

Να τη μάθει αυτός που την κάνει. Οχι ο θεατής.

Ο θεατής θα αξιολογήσει το αποτέλεσμα, όπως ο αμύητος στην επιστήμη, θα αξιολογήσει τις εφαρμογές της επιστημονικής γνώσης.

Δεν χρειάζεται να αποκτήσω γνώσεις ενός σχεδιαστή μικροτσίπ για να απολαύσω τα πλεονεκτήματα των μικροτσίπ.

Στην τέχνη γιατί θα πρέπει να γίνω εξπέρ για να "καταλάβω" κάτι που είναι βαρετό;

Το μικροτσίπ είναι τεχνολογία, όχι επιστήμη. Η επιστήμη παίζει στο επίπεδο αληθές-ψευδές όχι στο χρήσιμο-άχρηστο. Με το δικό σου το σκεπτικό, αν μία απόδειξη είναι βαρετή, γιατί να γίνεις εξπέρ για να την καταλάβεις;

[ΓΑΛΗ]

Στην τέχνη γιατί θα πρέπει να γίνω εξπέρ για να "καταλάβω" κάτι που είναι βαρετό;

Ποιος σου ζήτησε να γίνεις εξπέρ;

Αν βρίσκεις κάτι βαρετό ή απωθητικό, δεν οφείλεις εξήγηση σε κανέναν.

Αν βρίσκεις κάτι ενδιαφέρον ή ελκυστικό, επίσης.


Αυτό ισχύει για το οτιδήποτε και όχι μονον για την τέχνη.

[AlienWay]

Μα το θέμα είναι ότι στα μαθηματικά και τις επιστήμες ο αδαής δεν μπορεί να ξεχωρίσει την απόδειξη από λόγια του αέρα. Χρειάζεται τις χιλιάδες εργατοώρες για να φτάσει κάν στο επίπεδο να παρακολουθήσει την απόδειξη.

Και το ερώτημα μου παραμένει: γιατί να μην είναι η τέχνη θέμα μιας ελίτ που ξόδεψε τον απαιτούμενο χρόνο για να την μάθει; Γιατί να είναι για όλους;

Να τη μάθει αυτός που την κάνει. Οχι ο θεατής.

Ο θεατής θα αξιολογήσει το αποτέλεσμα, όπως ο αμύητος στην επιστήμη, θα αξιολογήσει τις εφαρμογές της επιστημονικής γνώσης.

Δεν χρειάζεται να αποκτήσω γνώσεις ενός σχεδιαστή μικροτσίπ για να απολαύσω τα πλεονεκτήματα των μικροτσίπ.

Στην τέχνη γιατί θα πρέπει να γίνω εξπέρ για να "καταλάβω" κάτι που είναι βαρετό;

Το μικροτσίπ είναι τεχνολογία, όχι επιστήμη. Η επιστήμη παίζει στο επίπεδο αληθές-ψευδές όχι στο χρήσιμο-άχρηστο. Με το δικό σου το σκεπτικό, αν μία απόδειξη είναι βαρετή, γιατί να γίνεις εξπέρ για να την καταλάβεις;

Αν στη φυσική βρεις έναν τύπο που υπολογίζει μια δύναμη βαρετό, εκτιμάς την καταλυτική επίδραση που έχει η δύναμη αυτή στον πραγματικό κόσμο. Μπορεί να βρεις βαρετή την απόδειξη, αλλά το τελικό αποτέλεσμα (δηλαδή η αξία που έχει η επίδραση της δύναμης) είναι σημαντικό.

Και μιας και το ανέφερες, από πότε έχει πάψει ένα έργο τέχνης να είναι ΚΑΚΟ;;;

Θεωρητικά η τέχνη τίθεται στην αξιολόγηση του θεατή. Οσους "μυημένους" όμως έχω γνωρίσει προσωπικά, 9 στις 10 φορές θα βρούνε καλό το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.

Και ΚΑΝΕΙΣ τους δεν έχει γνώσεις. Γνώσεις έχει ο φίλος μου ο ζωγράφος που το σπούδασε. Οι μυημένοι αξιολογητές που έχω γνωρίσει, σκαμπάζουν όσα σκαμπάζω εγώ, αλλά τους αρέσουν σχεδόν όλα. Σχεδόν... ψυχαναγκαστικά.

Επαψε η τέχνη να τίθεται προς αξιολόγηση; Να μας αρέσουν όλα δηλαδή;