Ανεβάζω εδώ μερικά έργα από ένα προσωπικό project που δουλεύω με τίτλο Ατελής Ψηφιακή Τέχνη (Incomplete Digital Art).
Προέκυψε μέσα από τον προβληματισμό μου για τη μαζική παραγωγή περιεχομένου και τη συνεχή παθητική χρήση της τεχνολογίας, ειδικά από τα παιδιά.
Η φιλοσοφία δεν είναι να απορρίψουμε την τεχνολογία, αλλά να την επανατοποθετήσουμε. Να μην προηγείται, αλλά να υποστηρίζει.
Η δημιουργία, σύμφωνα και με πρόσφατες παιδαγωγικές μελέτες, μπορεί να λειτουργήσει ως αντίσταση απέναντι στα ψηφιακά απόβλητα — αυτόν τον τεράστιο όγκο περιεχομένου που γεμίζει τις οθόνες αλλά αφήνει πίσω του εσωτερικό κενό.
Τα έργα αυτά δεν έχουν στόχο να είναι “όμορφα” ή άρτια.
Σκοπός μου είναι να δώσω στα παιδιά και σε όσους ασχολούνται με την τέχνη ένα χώρο να δημιουργούν χωρίς το άγχος της τελειότητας, να εκφράζονται μέσα από τις ατέλειές τους, και να συνδέονται με το βίωμά τους.
Χρησιμοποιώ συνδυαστικά σκίτσα, παιδικά σχόλια, ψηφιακά στοιχεία, βασικά εργαλεία. Τίποτα εξελιγμένο τεχνικά.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το νόημα, όχι το αποτέλεσμα.
Και πιο συγκεκριμένα:
Πώς μπορεί η τέχνη να λειτουργήσει ως εναλλακτική στον αυτοματισμό.
Πώς μπορεί ένα παιδί να βρει φωνή πριν αποκτήσει προφίλ.
Πώς μπορούμε να μιλήσουμε για τεχνολογία χωρίς να μας καταπίνει.
Το project είναι ανοιχτό και εξελίσσεται.
Δεν το παρουσιάζω για να μου πείτε “μπράβο” ή να σχολιάσετε το εικαστικό, αλλά για να δω αν κάτι από όλο αυτό σας αγγίζει, αν δημιουργεί σκέψη, και ίσως συζήτηση.
Κάθε παρατήρηση είναι ευπρόσδεκτη, ειδικά αν αφορά την ουσία.
Ευχαριστώ.
(Είναι η πρώτη φορά που το μοιράζομαι έτσι ανοιχτά.)
