https://www.koutipandoras.gr/article/vi ... ia-i-lysi/
Κάθε φορά που
η κυβέρνηση βρίσκεται στη γωνία, στρυμωγμένη πολιτικά και επικοινωνιακά όπως σήμερα, με τα Τέμπη, την ακρίβεια, τη φτώχεια και την Ομάδα Αλήθειας, εφευρίσκει έναν εχθρό για να… κατατροπώσει.
Με τη
βία και την τρομοκρατία στα πανεπιστήμια να αποτελεί το αγαπημένο της μενού.
Από τότε που ο πρωθυπουργός αναγόρευσε τα ελληνικά πανεπιστήμια σαν δήθεν άντρα εγκληματικότητας και ανομίας, το ακαδημαϊκό άσυλο έχει καταργηθεί και
η αστυνομία και τα ΜΑΤ μπαινοβγαίνουν στα πανεπιστήμια όποτε αυτό εξυπηρετεί τους επικοινωνιακούς και πολιτικούς στόχους της κυβέρνησης,
ακόμη και σε ώρες μαθημάτων.Πνίγοντας στα χημικά φοιτητές και καθηγητές στα αμφιθέατρα και σέρνοντας αθώους, κατά τεκμήριο, φοιτητές στα δικαστήρια, επειδή αντιδρούν στην παγκοσμίως πρωτότυπη επίδειξη δύναμης, ακόμη και μέσα στους ναούς της γνώσης και της επιστήμης.
Αλλά και το παγκοσμίως πρωτότυπο εφεύρημα της πανεπιστημιακής αστυνομίας, θνησιγενές εξ αρχής και πλήρως αποτυχημένο στην εφαρμογή του, που το πήραν άρον άρον πίσω όταν αντελήφθησαν τις τραγικές του συνέπειες, ήταν αποτέλεσμα της ίδιας πολιτικής επίδειξης δύναμης του κράτους, δηλαδή της κυβέρνησης, στα πανεπιστήμια.
Το εγχείρημα της πανεπιστημιακής αστυνομίας απέτυχε, γιατί υπήρξε διεθνώς πρωτότυπο και αντιφατικό με την αποστολή των πανεπιστημίων ως ιδρυμάτων παραγωγής και μετάδοσης της επιστημονικής γνώσης. Που χρειάζονται συνθήκες ακαδημαϊκής ελευθερίας και όχι
αστυνόμευσης και καταστολής.
Κι ακόμη, οι εικόνες με τους
άοπλους φοιτητές να σέρνονται στον δρόμο από αστυνομικούς εξοπλισμένους σαν αστακούς κάνει συχνά τον γύρο των καναλιών, σε μια ένδειξη υψηλού συμβολισμού για τη δύναμη και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, κάθε φορά που κλονίζεται η ισχύς και αμφισβητείται η παντοδυναμία της.
Υπάρχει μια έντονη φημολογία στα αμφιθέατρα ότι η βία στα πανεπιστήμια υποκινείται. Μια αντίληψη που τεκμηριώθηκε από την εποχή της ζαρντινιέρας, ακόμη, όταν ο αείμνηστος κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ Νίκος Μάργαρης είχε φωτογραφήσει και στείλει, τότε, στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ φωτογραφίες – ντοκουμέντο της αποβίβασης των κουκουλοφόρων που είχαν προκαλέσει τα επεισόδια από τις κλούβες της αστυνομίας.
Ακόμη, όμως, κι αν σήμερα δεν συμβαίνει αυτό, κάτι που δεν μπορεί εύκολα ούτε να επιβεβαιωθεί ούτε και να διαψευστεί, ένα είναι βέβαιο.
Ότι η βία στα πανεπιστήμια γίνεται συχνά αντικείμενο εκμετάλλευσης από μια κυβέρνηση που παραδέχεται ανοιχτά ότι αντικειμενικός σκοπός της δεν είναι η πολιτική αλλά η επικοινωνία. Δηλαδή η δημιουργία εύκολων εντυπώσεων.
Σε κάθε περίπτωση
τα περιστατικά βίας στα ελληνικά πανεπιστήμια, σε μια εποχή που η μαφία κυκλοφορεί ελεύθερη στις γειτονιές και στις συνοικίες και εκτελεί συμβόλαια μέρα μεσημέρι, δολοφονώντας εν ψυχρώ, δεν συνιστά ούτε τον χειρότερο, ούτε και τον συχνότερο δείκτη εγκληματικότητας.
Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στα πανεπιστήμια κινούνται καθημερινά δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι και κυρίως νέοι. Κι ακόμη πιο συγκεκριμένα, αν σκεφτεί κανείς ότι τα περιστατικά βίας στα πανεπιστήμια εμφανίζονται όποτε βολεύει πολιτικά και επικοινωνιακά την κυβέρνηση…
Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει, όμως, το γεγονός ότι ενώ η συγκεκριμένη κυβέρνηση, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στα πανεπιστήμια βρίσκει την ευκαιρία να στρέψει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης προς τα εκεί, ανακοινώνοντας αυστηρά μέτρα που όταν εκτελέσουν την επικοινωνιακή αποστολή τους καταργούνται, ουδείς συζητά τι συμβαίνει στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και έχει αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα αποτελεσματικά.
Ουδείς σκέφτεται, για παράδειγμα, ότι
διεθνώς η βία στα πανεπιστήμια έχει αντιμετωπιστεί με τη συγκρότηση σωμάτων πανεπιστημιακής φύλαξης, τα οποία ανήκουν στη Σύγκλητο και τον Πρύτανη. Και τα οποία, με τις περιπολίες τους, αφενός μεν αποτρέπουν τη βία, αφετέρου έχουν τη δυνατότητα της άμεσης επέμβασης και κλήσης της αστυνομίας, όπου και όποτε αυτό χρειάζεται.
Αν κάτι λείπει από τα πανεπιστήμια σήμερα αυτό δεν είναι ούτε η συνεχής
ηλεκτρονική παρακολούθηση, ούτε η συνεχής αστυνόμευση και η καταστολή. Είναι η ύπαρξη πανεπιστημιακών ομάδων φύλαξης που θα ελέγχονται από τα ίδια τα πανεπιστήμια και θα εγγυώνται την ασφαλή λειτουργία τους.
Για να συγκροτηθούν, όμως, τέτοιες ειδικές υπηρεσίες φύλαξης, τα πανεπιστήμια χρειάζονται δυο προϋποθέσεις, που η κυβέρνηση Μητσοτάκη φρόντισε να ακυρώσει εκ των προτέρων.
Η πρώτη είναι η
ακαδημαϊκή αυτοδιοίκηση.
Η οποία σήμερα, με τον αντιδημοκρατικό τρόπο έμμεσης και όχι απευθείας και καθολικής εκλογής των πανεπιστημιακών αρχών από την ακαδημαϊκή κοινότητα, έχει υπονομευτεί σοβαρά.
Και μόνο οι πρόσφατες ανακοινώσεις του υπουργείου Παιδείας, ότι οι διαγραφές των αποκαλούμενων επί τούτοις «αιώνιων φοιτητών» θα γίνονται από το υπουργείο και όχι από τα ίδια τα υποτιθέμενα αυτοδιοικούμενα πανεπιστήμια, αποκαλύπτει την αντίληψη αυτής της κυβέρνησης για την ακαδημαϊκή αυτοδιοίκηση.
Η δεύτερη προϋπόθεση για τη συγκρότηση πανεπιστημιακής φύλαξης και την οριστική επίλυση των όποιων προβλημάτων βίας στα πανεπιστήμια, είναι η
ικανοποιητική χρηματοδότησή τους.
Όταν, όμως, τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ουραγοί στην Ευρώπη ως προς τη δημόσια χρηματοδότηση, γιατί η κυβέρνηση σκοπίμως τα υποχρηματοδοτεί για να προωθήσει τα ιδιωτικά, σαν δήθεν ανταγωνιστικά των υψηλού επιπέδου δημόσιων, που να βρεθούν χρήματα για πανεπιστημιακή φύλαξη.
Ειδικά όταν στους Έλληνες φοιτητές αντιστοιχεί το 20% της δημόσιας χρηματοδότησης που αντιστοιχεί στους ευρωπαίους και όταν οι φοιτητές πέφτουν από τα παράθυρα γιατί δεν βρίσκουν κάθισμα να παρακολουθήσουν το μάθημα, γίνεται αντιληπτό ότι κάθε σκέψη για οργάνωση πανεπιστημιακής φύλαξης πάει περίπατο.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, δημιουργεί ένα πρόβλημα από μόνη της, το επιδεινώνει, εμποδίζοντας τα πανεπιστήμια να το λύσουν με τα δικά τους μέσα και στη συνέχεια το χρησιμοποιεί για να καταγάγει μια εύκολη επικοινωνιακά νίκη, κάθε φορά που τη χρειάζεται.
Με θύμα, όμως, την επιστημονική γνώση και την πρόσβαση όλων σε αυτήν.
Με θύμα, δηλαδή, το αύριο της χώρας.
Οι χιλιάδες Έλληνες που σπουδάζουν στο εξωτερικό και δεν επιστρέφουν ποτέ ξανά στη χώρα τους, κάτι έχουν να μας πουν γι’ αυτό…
