20ος αιώνας - σύγχρονη μουσική

[ST48410]

Ίδια χρονιά, ίδιος συνθέτης, 9η συμφωνία

[ST48410]

1909, Sergei Rachmaninoff και Piano Concerto No. 3

[ST48410]

1909, Béla Bartók και κουαρτέτο εγχόρδων No.1, Op.7

Ακούμε το τρίτο μέρος Allegro vivace

[ST48410]

1909 και ο Claude Debussy παρουσιάζει τα Τρία Τραγούδια Trois Chansons L 99. Από αυτά το πρώτο και το τρίτο έχουν γραφτεί μια δεκαετία νωρίτερα ενώ το δεύτερο, που θα ακούσουμε τώρα, ένα χρόνο πριν.

[ST48410]

1909 και πάλι έργο του Claude Debussy για πιάνο αυτή τη φορά. Les collines d'Anacapri

[ST48410]

Ένα ακόμα έργο του Claude Debussy, Images pour orchestre με τρία μέρη που γράφετε μεταξύ 1905 και 1912

Θα ακούσουμε το τρίτο μέρος Rondes de printemps

[ST48410]

μικρή ανακεφαλαίωση καθώς πλησιάσουμε στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα.

Αρκετοί συνθέτες γράφουν ακόμα Ρομαντική και υστερορομαντική μουσική. Πολλοί από αυτούς χρησιμοποιούν στοιχεία από την παραδοσιακή μουσική των χωρών τους και έχουμε αυτό που ονομάζεται Εθνικές Σχολές. Μάλλον μεγάλο μέρος των συνθετών και αυτής της δεκαετίας κατατάσσεται εδώ.

Μια ομάδα συνθετών έχει διαφοροποιηθεί ουσιαστικά εδώ και αρκετά χρόνια και γράφει στο Ιμπρεσιονιστικό ύφος (κύριοι εκπρόσωποι Debussy, Ravel, και Satie).

Σπουδαίοι συνθέτες όπως ο Mahler που πλησιάζουν στο τέλος της ζωής τους, γράφουν ενδιαφέροντα έργα στο προηγούμενο ύφος.

Άλλοι σπουδαίοι συνθέτες κάνουν τα πρώτα τους βήματα και δεν έχουν ακόμα διαμορφώσει προσωπικό ύφος (πχ ο Stravinsky).

Υπάρχουν συνθέτες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όπως ο Rachmaninoff που ήταν εξαίρετος δεξιοτέχνης πιανίστας και τα έργα του για πιάνο έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Σε αρκετούς από τους παραπάνω διακρίνεται μια αναζήτηση για μια νέα αρμονική γλώσσα.

Αν κάποιος το πετυχαίνει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο αυτός είναι ο Schoenberg ο οποίος με αφετηρία των Ρομαντισμό τραβάει ένα διαφορετικό μονοπάτι προς τον εξπρεσιονισμό.
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν ο ίδιος και οι δύο μαθητές του Webern και Berg, όλοι τους σπουδαίοι συνθέτες, θα ηγηθούν στην αλλαγή της μουσικής γλώσσας. Τους 3 αυτούς μαζί (Schoenberg, Webern, Berg) τους αναφέρουμε ως Δεύτερη Σχολή της Βιέννης και είναι ανάμεσα στις πιο επιδραστικές προσωπικότητες κυρίως στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

Παράλληλα υπάρχουν ήδη συνθέσεων που δεν είχαμε τόσο πολύ σε προηγούμενες εποχές (πχ συνθέσεις για στρατιωτικές μπάντες), ενώ εξακολουθούν να γράφονται αρκετές όπερες.

[ST48410]

1909, Arnold Schoenberg και Drei Klavierstucke, Op. 11

ένα από τα πρώτα ατονικά έργα του συνθέτη. Εδώ η αλλαγή της γλώσσας έχει επιτευχθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι απλά δύσκολο να αναγνωρίσεις τονικότητα, όπως σε κάποια προηγούμενα έργα του. Εδώ πλέον δεν υπάρχει τονικότητα.

[ST48410]

1909 και πάλι του Arnold Schoenberg, The Five Pieces for Orchestra (Fünf Orchesterstücke), Op. 16

[ST48410]

θα κλείσουμε το 1909 με μία σύνθεση του Alban Berg, μαθητή του Schoenberg.

Piano Sonata (Klaviersonate), Op. 1