Οι μειονότητες, όρος με διάφορες αποδόσεις, είναι συνήθως απότοκος πολυεθνικών μορφωμάτων. Στην μεταπολεμική ευρώπη, η δημιουργία ή η εισαγωγή μειονοτήτων, είναι μια μεταμοντέρνα μόδα, πολιτική "από την πίσω πόρτα", ή ευστοχότερα, απόφαση ειλημμένη εκ των "αυτοκρατόρων της Γιάλτας", σήμερα εορτάζουν "μεγάλη η χάρη τους"· με τους πεφωτισμένους "τεχνοκράτες" των Βρυξελλών και του Βερολίνου ακάθεκτους κι αναίσθητους.Northern Spirit έγραψε: ↑25 Ιαν 2019, 20:02Για πες μου παραδειγμα εθνικους κρατους που ειναι μακροβιο και σταθερο απο τα σημερινα; Στην Ευρωπη υπηρχανε αλληλοσκοτωμοι και αλληλοκατακτησεις τους τελευταιους αιωνες...Η κατασταση ηρεμησε μονο οταν ιδρυθηκε η ΕΟΚ-ΕΕ.
Οι ΗΠΑ με ζωη τρεις αιωνες ειναι πολυεθνικο κρατος..Η Ρωσια το ιδιο..Η Τουρκια επισης..Σταθεροτητα με εθνικισμο δεν μπορει να υπαρξει γιατι ο εθνικισμος εμπεριεχει τη βια..Παντοτε οι εθνικιστες αρχιζουνε με το εσωτερικο μετωπο: μουσουλμανοι, εβραιοι, τσιγγανοι, μεταναστες και αλλες μειονοτητες μπαινουνε στο στοχαστρο πρωτα...Στη συνεχεια οταν καθαρισουνε το εσωτερικο μετωπο αρχιζουνε τις εξωτερικες διαμαχες.
Ολοι οι πολεμοι στην Ευρωπη τις τελευταιες 3 δεκαετιες (Γιουγκοσλαβια, Ουκρανια, Τσετσενια, Γεωργια) ξεκινησαν με εθνικιστικους σκοπους και απο εθνικιστες..Η επεκτατικοτητα της Τουρκιας συντηρειται απο τον Τουρκικο εθνικισμο.
εθνικισμος και ερηνη ειναι ασυμβατα..
Όλες αυτές που προανέφερα, ξεχνώντας την ΕΕΣΔ και την Ουκρανία, είναι περιπτώσεις πολυφυλετικών ή πολυεθνοτικών κρατών, πολυπολιτισμικών ή σχετικώς πολυπολιτισμικών.
Οι ΗΠΑ δεν είναι παράδειγμα κοινωνικής ειρήνης και ευημερίας και καταλλαγής προς μίμηση, πολύπλευρα κι αν ιδωθει το θέμα. Στην πραγματικότητα δεν φαίνεται να είναι μια χώρα, ή μια ομοσπονδία χωρών, με χρώμα όπως λ.χ. η Ελβετία, η Ιταλία, η Ινδία (ευστοχότερο παράδειγμα), ή ακόμη και η Αυστραλία, ίσως παλαιότερα. Μοιάζει περισσότερο με μια άχρωμη προσωρινή ρέουσα κατάσταση, με μια απλώς γεωγραφική περιοχή με οικονομική δραστηριότητα.. Βέβαια αυτή η περιγραφή να αδικεί διάφορες περιοχές των ΗΠΑ ή του Καναδά, αλλά δεν φαίνεται να είναι άτοπη.
Όσον αφορά για τους Τούρκους, θεωρώ ότι ο ισλαμισμός έχει αρνητικές συνέπειες για τον τουρκικό ψυχισμό. Μόλις οι Τούρκοι πλήθυναν στο Βυζάντιο, το πολιόρκησαν και το κατέκτησαν. Και τότε σφαγές διέπραξαν και η πολυπολιτισμική τους πολιτική απέρρεε από το Κοράνι και την Σαρία.
Τώρα το περί "μουσουλμάνων, εβραίων, τσιγγάνων κτλ.." δεν μπορεί να χωρέσει σ' ένα συνθηματολογικό τσουβάλιασμα, παρομοίως και το περί εθνικισμού ή σωβινισμού.
Είτε είναι αρεστό, είτε όχι, η εθνικότητα είναι μια πραγματικότητα στην ανθρώπινη ύπαρξη, ότι δηλ. σχετίζεται με την ιδιοσυγκρασία, το ομότροπον ή έθος, τους προγόνους, την ιστορία, το πνεύμα, την αισθητική, αλλά και την ιδιοσυστασία, ανθρωπολογικά, γενετικά και μορφολογικά.
Η κοινωνία είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία σύμβαση ή ένα "συμβόλαιο" κατοίκων μιας γεωγραφικής περιοχής, όπως και ο «άνθρωπος» κάτι πολύ περισσότερο από έναν παραγωγό ή καταναλωτή.
Οι παραπάνω ιδιότητες είναι όροι ιδρυτικοί, συνοχικοί και λειτουργικοί μιας κοινωνίας. Ναι μεν, υπάρχει η ανθρώπινη -γενική- ιδιότητα όμως υφίσταται και η επιμέρους ανθρωπολογική και εθνολογική ιδιότητα. Τυχόν όξυνση ή καταπίεση αυτών των ιδιοτήτων και η ισορροπία τους καταρρέει.
Υπάρχουν εθνότητες που είναι συγγενικές ή ομότροπες, που έχουν μία παρόμοια ιδιοσυγκρασία ή βρίσκονται σ' ένα ανάλογο διανοητικό ή πολιτισμικό επίπεδο· και υπάρχουν εθνότητες πολύ διαφορετικά στοιχεία.
Το ίδιο και με τις θρησκείες ή τις πνευματικές παραδόσεις, που μπορεί να είναι απόρροια πολύ εθνικών ιδιοσυγκρασιών ή μπορεί να τις διαμορφώνουν θετικά ή αρνητικά.
Η ανθρωπότητα, λοιπόν, ή το ανθρώπινο είδος, εκ φύσεως χωρίζεται σε φύλα, εθνότητες, έθνη, υποφυλές και φυλές, όπως και τα διάφορα είδη της πανίδας και της χλωρίδας. Η «διαφοροποίηση» είναι ένας τρόπος της Φύσεως να δημιουργεί, «εκ του ενός προέρχονται τα πολλά».
Η «ομογενοποίηση», λοιπόν, που επιχειρείται εκ του συστήματος της «παγκοσμιοποίησης» με έναν άκριτο "πολυπολιτισμό" και έναν γκρίζο-αστικό "διαπολιτισμό" είναι μία ενέργεια που δεν πρόκειται, αν σε αυτό πράγματι αποσκοπεί, να επιφέρει καταλλαγή και σταθερότητα· ιδίως με όρους υποκουλτούρας ή οικονομικού πολέμου.
Ο «άνθρωπος», λοιπόν, είναι ένα «σύστημα», μία αναζήτηση και μία δυνατότητα.
