Η εισαγωγή από το Beowulf.
Είναι προφανές ότι κανείς σύγχρονος Άγγλος ή Αγγλόφωνος δεν μπορεί να αναγνωρίσει έστω μια λέξη.
Hƿæt! ƿē Gār-Dena in ġeār-dagum,
þēod-cyninga, þrym ġefrūnon,
hū ðā æþelingas ellen fremedon.
Η εισαγωγή από την Ιλιάδα.
Είναι προφανές ότι ένας Ελληνόφωνος θα αναγνωρίσει έστω πέντε λέξεις(έχω υπογραμμίσει επτά).
Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος
οὐλομένην, ἣ μυρί᾽ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾽ ἔθηκε,
πολλὰς δ᾽ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν
ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν
5 οἰωνοῖσί τε πᾶσι, Διὸς δ᾽ ἐτελείετο βουλή,
ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε
Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς
Η Κυριακή προσευχή, πάλι στα αρχαία Αγγλικά. Ισχύει ό,τι και για το Beowulf.
Fæder ūre þū þe eart on heofonum,
[2] Sī þīn nama ġehālgod.
[3] Tōbecume þīn rīċe,
[4] ġewurþe þīn willa, on eorðan swā swā on heofonum.
[5] Ūre ġedæġhwāmlīcan hlāf syle ūs tō dæġ,
[6] and forġyf ūs ūre gyltas, swā swā wē forġyfað ūrum gyltendum.
[7] And ne ġelǣd þū ūs on costnunge, ac ālȳs ūs of yfele.
[8] Sōþlīċe.
Η Κυριακή προσευχή στην Κοινή Ελληνική. Εδώ, είναι προφανές ότι όχι μόνο αναγνωρίζει λέξεις ο ελληνόφωνος ως δικές του, αλλά καταλαβαίνει σχεδόν άρτια την σημασία της προσευχής.
Πάτερ ἡμῶν,
ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς,
ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου,
ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου,
γενηθήτω τὸ θέλημά σου,
ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς.
Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον,
δὸς ἡμῖν σήμερον,
καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,
ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν,
καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
̓Αμήν.
«Δεν σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη", Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη.
