Beria έγραψε: ↑15 Φεβ 2019, 13:45
τεν τεν έγραψε: ↑15 Φεβ 2019, 11:15
Κατά πάσα πιθανότητα το παιδί γίνει συντηρητικός ως το κόκκαλο.
Αυτού του τύπου η αντίδραση είναι παρα πολύ πιθανή
Συνέβη στη γενιά μου, όπου οι περισσότεροι γόνοι πού αυστηρών οικογενειών βγήκαν "αντάρτες" (το κλασικό ήταν γιοί στρατιωτικών να βγαίνουν φρικιά)
Φαντάζομαι ότι συμβαίνει αντιστοίχως πλέον με τα παιδιά των πολύ προοδευτικών που θα βγαίνουν συντηρητικοί. Έχω περίπτωση φίλου του γιού μου, ο οποίος από πατέρα
ήρωα του αντιχουντικού αγώνα βγήκε πιο δεξιός και από την Αυν Ραντ (της οποίας είναι οπαδός)

Αυτό πιστεύω κι εγώ ότι είναι βασικό κομμάτι της ψυχολογικής βάσης των πιο ριζοσπαστικών μορφών Δεξιάς που εμφανίστηκαν σχετικά πρόσφατα. Το έργο της αποδόμησης συνεχίζεται ακάθεκτο, μόνο που τώρα η μπάλα παίρνει και παραδοσιακά αριστερές ή κοινωνικά φιλελεύθερες θέσεις που έγιναν νόρμα τα τελευταία χρόνια.
Όσο για το κυρίως θέμα του νήματος, υπήρχαν λιγότερο επιδεικτικοί τρόποι για τον συγκεκριμένο κηδεμόνα να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα πχ να μην ζαλίζει τον κόσμο που χαρακτηρίζει το μωρό ως αρσενικό ή ως θηλυκό, να το ντύνει με ρούχα συμβατικά ουδέτερου χρώματος (ούτε μπλε ούτε ροζ, κάτι σαν ούτε ΝΔ ούτε ΣΥΡΙΖΑ) κτλ, οπότε δεν είναι παράξενο να πιστεύει κανείς ότι πολιτικοποίησε επίτηδες το ζήτημα. Αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν τέτοιοι τύποι είναι ότι, όταν μεγαλώνεις ένα μωρό, του περνάς εικόνες, συνήθειες, τρόπο σκέψης θες - δεν θες. Δεν μεγαλώνεις έναν λευκό πίνακα αλλά έναν μικρό άνθρωπο με δική του θέληση, πολύ καλύτερη μνήμη από κρίση, καθώς και μπόλικη διάθεση εξερεύνησης. Κάθε προσέγγιση του τύπου "όταν μεγαλώσει, ας διαλέξει μόνο του", είτε αφορά έμφυλο ή ερωτικό προσανατολισμό είτε αφορά πολιτική, θρησκευτική ή άλλη πεποίθηση, είναι αστεία γιατί στην πράξη το μόνο που σημαίνει ότι μάλλον ο κηδεμόνας δεν θα μαλώσει με το παιδί όταν αυτό κάνει επιλογές αντίθετες από τα πιστεύω του κηδεμόνα. Αυτή την "αποκεντρωμένη" κοινωνικοποίηση θεωρεί ανεπιθύμητη κάθε εξουσία και κάθε οπαδός του ολοκληρωτισμού, γι' αυτό έχει βρεθεί η συμβιβαστική λύση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης μεταξύ 7 και 15 μόνο.
Ο κόσμος που θυμάσαι δεν υπάρχει πια.
Η μόνη πηγή αισιοδοξίας είναι το μεθαύριο.