Τυχαιες αναμνησεις

[Athina__P]

Μας είχαν κάνει να σκεφτόμαστε έτσι. Ότι είμαστε ανθρώπινα όντα, άρα πρέπει να τιθασεύουμε τα πάθη μας και είχαμε μάθει να βάζουμε προτεραιότητες και να καταπνίγουμε τα ένστικτά μας τουλάχιστον μέχρι τις Πανελλήνιες. Η εποχή που θα είχαμε εμείς ένα επάγγελμα ήταν αρκετά μακριά κι αυτή, αλλά κοινωνικά ήταν κατάλληλη εποχή να το ρίξωμε έξω. Στην πραγματικότητα το είχαμε αναβάλλει αρκετά χρόνια σε σχέση πχ με τα κορίτσια ρομά.

Μετά έπρεπε από κει που είχαμε ξεμάθει τα ενστικτά μας να καταλάβουμε τι παίζει.

[Naida]

Μια φορά καλοκαίρι που είμαστε διακοπές και πηγαίναμε θαλασσα και εγώ μπήκα σε ένα μαγαζί να ψωνίσω κατι και ο άλλος να πάει να πάρει καφέδες.Βγαίνοντας από το μαγαζί μπήκα σε άλλο αυτοκίνητο (ήταν σχεδόν ολόιδιο) και περίμενα,άλλαξα και σταθμό στο ράδιο. Με πήρε χαμπάρι ο δικός μου και ήρθε και μου χτύπησε το τζάμι, πριν έρθουν οι άλλοι ευτυχώς

Και αναρωτιομουν κιόλας καλά γύρισε να κλείσει τα παράθυρα και ν' ανοίξει το ράδιο;

Μια άλλη φορά με τον ίδιο πάλι πάμε σούπερ μάρκετ. Μου λέει πήγαινε πάρε εσύ παρμεζάνα και πάριζα να πάω εγώ στην μαναβική. Την παρμεζάνα σε κομμάτι όχι τριμμένη. Ναι,ναι καλά σκεφτόμουν εγώ σιγά μη κάτσω να τρίβω μετά.
Πάω κι εγώ στ' αλλαντικά και λέω σ'αυτόν θέλω 200gr παριζα. Πάει ο άνθρωπος να βάλει και του λεω "μπορείτε να μου την τρίψετε στο λεπτό που γίνεται σαν σκονη;". Μου λέει τι θέλεις; Του ξαναλέω το ίδιο.
"Μου λέει δεν γίνεται αυτό που λες. Θέλεις να στο κάνω σε φέτες;"
"Όχι δεν τη θέλω σε φέτες, τριμμένη την θέλω"
"Μα δεν γίνεται να την τρίψουμε"
"Γιατί δεν γίνεται; Τόσες φορές έχω πάρει"
"Πρώτη φορά το ακούω αυτό το πράγμα"
" Μα σοβαρά μιλάτε κύριε; Πρώτη φορά νομίζετε έρχομαι;"
Έχει φουντώσει ο άνθρωπος, έχει κοκκινίσει.
" Σε φέτες μπορώ να σας την κόψω ή σε κομμάτι, αλλά να την τρίψω δεν ΓΙΝΕΤΑΙ"
Έχω φουντώσει κι εγω, έρχεται ο δικός μου και μου ρωτάει τι έγινε;
"Μα δεν τον βλέπεις του λέω,βαριέται(το είπα και δυνατά επίτηδες να μ' ακούσει ο υπάλληλος ) να μου τρίψει παρίζα."
Μου λέει " Ζήτησε συγνώμη από τον άνθρωπο και θα πήξεις στην φέτα."

[Ορέστης 35]

[Naida]

Μια άλλη φορά θυμάμαι που οδηγούσα και έψαχνα να παρκάρω. Αρχάρια και ήμουν σε ένα δρόμο κεντρικό σχετικά στην Καλλιθέα και πήγαινα σιγά, σιγά όπου έβρισκα θέση άναβα αλαρμ,έπαιρνα θέση για παρκάρισμα έκανα δύο μανούβρες αλλά φοβόμουν ότι δεν με παίρνει και εφεύγα. Ήταν 2-3 υπομονετικοί άνθρωποι πίσω μου, αλλά σε κάποια φάση μου λέει ο ένας "από κάτω έχει πλατεία να το παρκάρεις " και εγώ πάνω στο άγχος μου τον πίστεψα ότι εκεί θα έχει θέσεις για πάρκινγκ μεγάλες και εστριψα για να βρω την πλατεία. Βγαίνω σε κεντρικότερο δρόμο, γινόταν χαμός από κίνηση και αγχώθηκα χειρότερα και έφυγα, πήγα σπίτι μου. Έχασα και το ραντεβού μου στον γιατρό.
Αυτά να τα βλέπουν όσοι φωνάζουν σε νέους οδηγους

[the comet the course the tail]

κατέβαινα προς πλατεία αργά, ξημερώματα σχεδόν, να πάρω ταξί, να γυρίσω σπίτι για ύπνο... λίγο πριν ήμουν σε ένα φιλικό σπίτι όπου είχαμε πιει διάφορα... και διασχίζοντας την πλατεία, περνώντας δίπλα από ένα παγκάκι, δύο κοπέλες, που κάθονταν εκεί, με ένα στόμα μου λένε: "όρθιοοοςςςς!!!". η αλήθεια είναι πως πήγαινα κάπως, αφού ήμουν τούμπανος... και γω, ο μινάρας, αντί να ανταποδώσω την... φιλοφρόνηση, να πάω έστω να πω ένα "γεια", σαν να ντράπηκα, απλά χαμογέλασα και πήγα μπήκα σ΄ένα ταξί...

[Feindflug]

Πρωί Σαββάτου, επέστρεφα από την αγορά που ήμουν με φίλο και γείτονα, με το αυτοκίνητο. Στα μέσα της διαδρομής βλέπω 2 μηχανές ΔΙΑΣ και κοιτάζω ποιοι είναι πάνω γιατί είχα έναν γνωστό που ήταν σε αυτή την μονάδα. Κοιτάνε κι αυτοί αλλά ελαφρώς υποψιασμένοι και στραβωμένοι.

Συνεχίζοντας την διαδρομή, με είχανε από κοντινή απόσταση και γω τους μπάνιζα από τους καθρέφτες. Κάπου κοντά στο σπίτι μου, αποφασίζουν να στρίψουν και να αλλάξουν πορεία. Εγώ συνέχισα ευθεία και έστριψα το κεφάλι να δω ότι φεύγουν. Το ίδιο έκαναν κι αυτοί. Κάνουν αναστροφή και με έχουν κανονικά από πίσω, αλλά χωρίς φάρους και σειρήνες. Φτάνω 300 μέτρα κάτω από το σπίτι μου και ανάβουν φάρους, σειρήνες, φωνάζουν "κάνε δεξιά και σταμάτα".

Σταματάω κάπου να μην κλείνω και τον δρόμο κι έρχονται οι καουμπόηδες των τσιμέντων με ξεκουμπωμένες τις θήκες των όπλων, τα χέρια έτοιμα να τα τραβήξουν και φωνάζουν, "σηκώσετε τα χέρια σας, να τα βλέπω". Να μην τα πολυλογώ, μας βγάλανε έξω από το όχημα, χέρια στο αυτοκινητο, ψάξιμο παντού τσέπες, τσαντάκια, όλο το αυτοκίνητο, μόνο σκυλί να μυρίσει δεν φέρανε, ενώ τους έλεγα να χαλαρώσουν, πάω σπίτι μου 200 μέτρα πιο πάνω.

Τελειώνοντας και ρωτώντας τους γιατί διάλεξαν να κάνουν σκηνικό σε μένα, ενώ σε όλη την διαδρομή πέρασαν από επαίτες σε φανάρια και εμπόρους λαθραίων τσιγάρων η απάντηση ήταν "Καλή σας ημέρα".

Ευγενικότατοι.

[Al Bundy]

Ο μαθηματικός στην τρίτη Λυκείου δεν με άφησε στην ίδια τάξη αν και δεν έγραψα τίποτα στις εξετάσεις.

Αυτός ο μαθηματικός όταν έβλεπε μαθήτρια με κάπως κοντή φούστα την σήκωνε στον πίνακα και της έλεγε να γράφει από ψηλά (για να σηκωθεί πιο πολύ η φούστα).

Παιδεραστης.

Παιδεραστής στην Γ Λυκείου;

[νύχτα]

όταν δούλευα ντορ του ντορ σε μια εταιρεία e-learning μου συνέβησαν διάφορα περίεργα

ένα από αυτά συνέβη όταν είχαμε πάει σ ένα σχετικά ορεινό χωριό στην Λακωνία ή την Μεσσηνία, Δίλοφο-Τρίκορφο, δε θυμάμαι ακριβώς το όνομα

πήγαμε λοιπόν με συνάδελφο να κλείσουμε ραντεβού με τους γονείς ενός συγκεκριμένου μαθητή, βρίσκουμε μόνο τον πατέρα, και μας λέει να περιμένουμε και την μητέρα με το παιδί που θα έρχονταν εντός ολίγου

καθόμαστε λοιπόν σ ένα παγκάκι στην αυλή τους, και θαυμάζουμε τον κήπο τους, ήταν ηλιόλουστη μέρα, όλα τριγύρω ήταν πανέμορφα

πιάνουμε κουβέντα με τον πατέρα για να αποσπάσουμε όσο δυνατόν περισσότερες πληροφορίες (συνήθως οι πατεράδες απαντούν πιο εύκολα και είναι λιγότερο καχύποπτοι ), ώστε να μην αφήσουμε τον χρόνο ανεκμετάλλευτο

σε κάποια φάση, σκάει μύτη η γιαγιά την οικογένειας, την οποία μόλις αντίκρυσα, μου βγήκε ένα επιφώνημα τύπου "ααααα", γούρλωσα τα μάτια, και μου ήρθε να την αγκαλιάσω (δεν το έκανα), μα ένιωθα μια απίστευτη οικειότητα

με πλησιάζει και μου λέει "ήρθες! ήρθες, κορίτσι μου! τό ξερα πως θα ρθεις, και σε περίμενα!" και με αγκαλιάζει εκείνη, μου χαιδεύει τα μαλλιά, βουρκώνοντας

εγώ έχω μείνει άφωνη, αισθάνομαι απίστευτη οικειότητα, το πρόσωπό της μου είναι απόλυτα γνώριμο, όλες τις οι εκφράσεις οικείες, μου σκάνε εικόνες από παιδική ηλικία στο σπίτι της γιαγιάς μου, και είμαι σίγουρη ότι είναι κάποια παλιά της φίλη, την οποία πολύ αγαπούσα

της λέω "πώς γίνεται αυτό; έχετε ζήσει ποτέ στην βόρεια ελλάδα; ξέρετε κάποια ΓΜ; από πού σας ξέρω; πώς γίνεται αυτό;;"

μου απαντά πως δεν έχει φύγει ποτέ από το χωριό, πως θα μάθω κάποτε τί σήμαινε αυτή η συνάντηση, και πως θα με ξαναφέρει ο δρόμος στο χωριό τους ενώ αυτή δε θα ζει πια, ενώ συνεχίζει να μου χαιδεύει τα μαλλιά, κλαίγοντας πλέον

ο πατέρας με την συνάδελφο μας κοιτούν αποσβολωμένοι, εγώ αισθάνομαι τρομακτική έκπληξη μα και ζεστασιά, και μετά από λίγο φτάνουν η μητέρα με το πιτσιρίκι, μα κανείς δεν έχει πλέον διάθεση για ψέμματα, και αποχωρούμε με την Α για να συνέλθουμε ψάχνοντας ίσκιο σε κάποια πλατεία

[Al Bundy]

Τελικά;

[νύχτα]

τελικά, δεν πετύχαμε τον στόχο εκείνη τη μέρα ένεκα συναισθηματικής φόρτισης

(δέκα χρόνια μετά, δεν έχει τύχει να ξαναπάω, δεν είναι χωριό που σε πάει ο δρόμος ούτως ή άλλως

το πρόσωπό της πάντως δεν το έχω ξεχάσει)

[Naida]

όταν δούλευα ντορ του ντορ σε μια εταιρεία e-learning μου συνέβησαν διάφορα περίεργα

ένα από αυτά συνέβη όταν είχαμε πάει σ ένα σχετικά ορεινό χωριό στην Λακωνία ή την Μεσσηνία, Δίλοφο-Τρίκορφο, δε θυμάμαι ακριβώς το όνομα

πήγαμε λοιπόν με συνάδελφο να κλείσουμε ραντεβού με τους γονείς ενός συγκεκριμένου μαθητή, βρίσκουμε μόνο τον πατέρα, και μας λέει να περιμένουμε και την μητέρα με το παιδί που θα έρχονταν εντός ολίγου

καθόμαστε λοιπόν σ ένα παγκάκι στην αυλή τους, και θαυμάζουμε τον κήπο τους, ήταν ηλιόλουστη μέρα, όλα τριγύρω ήταν πανέμορφα

πιάνουμε κουβέντα με τον πατέρα για να αποσπάσουμε όσο δυνατόν περισσότερες πληροφορίες (συνήθως οι πατεράδες απαντούν πιο εύκολα και είναι λιγότερο καχύποπτοι ), ώστε να μην αφήσουμε τον χρόνο ανεκμετάλλευτο

σε κάποια φάση, σκάει μύτη η γιαγιά την οικογένειας, την οποία μόλις αντίκρυσα, μου βγήκε ένα επιφώνημα τύπου "ααααα", γούρλωσα τα μάτια, και μου ήρθε να την αγκαλιάσω (δεν το έκανα), μα ένιωθα μια απίστευτη οικειότητα

με πλησιάζει και μου λέει "ήρθες! ήρθες, κορίτσι μου! τό ξερα πως θα ρθεις, και σε περίμενα!" και με αγκαλιάζει εκείνη, μου χαιδεύει τα μαλλιά, βουρκώνοντας

εγώ έχω μείνει άφωνη, αισθάνομαι απίστευτη οικειότητα, το πρόσωπό της μου είναι απόλυτα γνώριμο, όλες τις οι εκφράσεις οικείες, μου σκάνε εικόνες από παιδική ηλικία στο σπίτι της γιαγιάς μου, και είμαι σίγουρη ότι είναι κάποια παλιά της φίλη, την οποία πολύ αγαπούσα

της λέω "πώς γίνεται αυτό; έχετε ζήσει ποτέ στην βόρεια ελλάδα; ξέρετε κάποια ΓΜ; από πού σας ξέρω; πώς γίνεται αυτό;;"

μου απαντά πως δεν έχει φύγει ποτέ από το χωριό, πως θα μάθω κάποτε τί σήμαινε αυτή η συνάντηση, και πως θα με ξαναφέρει ο δρόμος στο χωριό τους ενώ αυτή δε θα ζει πια, ενώ συνεχίζει να μου χαιδεύει τα μαλλιά, κλαίγοντας πλέον

ο πατέρας με την συνάδελφο μας κοιτούν αποσβολωμένοι, εγώ αισθάνομαι τρομακτική έκπληξη μα και ζεστασιά, και μετά από λίγο φτάνουν η μητέρα με το πιτσιρίκι, μα κανείς δεν έχει πλέον διάθεση για ψέμματα, και αποχωρούμε με την Α για να συνέλθουμε ψάχνοντας ίσκιο σε κάποια πλατεία

Τι λες ρε συ

[Ορέστης 35]

κατέβαινα προς πλατεία αργά, ξημερώματα σχεδόν, να πάρω ταξί, να γυρίσω σπίτι για ύπνο... λίγο πριν ήμουν σε ένα φιλικό σπίτι όπου είχαμε πιει διάφορα... και διασχίζοντας την πλατεία, περνώντας δίπλα από ένα παγκάκι, δύο κοπέλες, που κάθονταν εκεί, με ένα στόμα μου λένε: "όρθιοοοςςςς!!!". η αλήθεια είναι πως πήγαινα κάπως, αφού ήμουν τούμπανος... και γω, ο μινάρας, αντί να ανταποδώσω την... φιλοφρόνηση, να πάω έστω να πω ένα "γεια", σαν να ντράπηκα, απλά χαμογέλασα και πήγα μπήκα σ΄ένα ταξί...

Τι θα πει ορθιος;

[Highlander]

όταν δούλευα ντορ του ντορ σε μια εταιρεία e-learning μου συνέβησαν διάφορα περίεργα

ένα από αυτά συνέβη όταν είχαμε πάει σ ένα σχετικά ορεινό χωριό στην Λακωνία ή την Μεσσηνία, Δίλοφο-Τρίκορφο, δε θυμάμαι ακριβώς το όνομα

πήγαμε λοιπόν με συνάδελφο να κλείσουμε ραντεβού με τους γονείς ενός συγκεκριμένου μαθητή, βρίσκουμε μόνο τον πατέρα, και μας λέει να περιμένουμε και την μητέρα με το παιδί που θα έρχονταν εντός ολίγου

καθόμαστε λοιπόν σ ένα παγκάκι στην αυλή τους, και θαυμάζουμε τον κήπο τους, ήταν ηλιόλουστη μέρα, όλα τριγύρω ήταν πανέμορφα

πιάνουμε κουβέντα με τον πατέρα για να αποσπάσουμε όσο δυνατόν περισσότερες πληροφορίες (συνήθως οι πατεράδες απαντούν πιο εύκολα και είναι λιγότερο καχύποπτοι ), ώστε να μην αφήσουμε τον χρόνο ανεκμετάλλευτο

σε κάποια φάση, σκάει μύτη η γιαγιά την οικογένειας, την οποία μόλις αντίκρυσα, μου βγήκε ένα επιφώνημα τύπου "ααααα", γούρλωσα τα μάτια, και μου ήρθε να την αγκαλιάσω (δεν το έκανα), μα ένιωθα μια απίστευτη οικειότητα

με πλησιάζει και μου λέει "ήρθες! ήρθες, κορίτσι μου! τό ξερα πως θα ρθεις, και σε περίμενα!" και με αγκαλιάζει εκείνη, μου χαιδεύει τα μαλλιά, βουρκώνοντας

εγώ έχω μείνει άφωνη, αισθάνομαι απίστευτη οικειότητα, το πρόσωπό της μου είναι απόλυτα γνώριμο, όλες τις οι εκφράσεις οικείες, μου σκάνε εικόνες από παιδική ηλικία στο σπίτι της γιαγιάς μου, και είμαι σίγουρη ότι είναι κάποια παλιά της φίλη, την οποία πολύ αγαπούσα

της λέω "πώς γίνεται αυτό; έχετε ζήσει ποτέ στην βόρεια ελλάδα; ξέρετε κάποια ΓΜ; από πού σας ξέρω; πώς γίνεται αυτό;;"

μου απαντά πως δεν έχει φύγει ποτέ από το χωριό, πως θα μάθω κάποτε τί σήμαινε αυτή η συνάντηση, και πως θα με ξαναφέρει ο δρόμος στο χωριό τους ενώ αυτή δε θα ζει πια, ενώ συνεχίζει να μου χαιδεύει τα μαλλιά, κλαίγοντας πλέον

ο πατέρας με την συνάδελφο μας κοιτούν αποσβολωμένοι, εγώ αισθάνομαι τρομακτική έκπληξη μα και ζεστασιά, και μετά από λίγο φτάνουν η μητέρα με το πιτσιρίκι, μα κανείς δεν έχει πλέον διάθεση για ψέμματα, και αποχωρούμε με την Α για να συνέλθουμε ψάχνοντας ίσκιο σε κάποια πλατεία

Δεν κατάλαβα τίποτα.

[Ορέστης 35]

τελικά, δεν πετύχαμε τον στόχο εκείνη τη μέρα ένεκα συναισθηματικής φόρτισης

(δέκα χρόνια μετά, δεν έχει τύχει να ξαναπάω, δεν είναι χωριό που σε πάει ο δρόμος ούτως ή άλλως

το πρόσωπό της πάντως δεν το έχω ξεχάσει)

Γιατι δεν ξαναπηγες να δεις τη γιαγιακα;

[Belisarius]

Στην τρίτη λυκείου η φιλόλογος μου έβαλε τελικό βαθμό 15,5. Για όσους δεν θυμούνται στα μόρια για την εισαγωγή στα πανεπιστήμιο ο βαθμός των πανελλαδικών αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τον "προφορικό" βαθμό του σχολείου, αλλά με όριο +2 βαθμούς πάνω από τον γραπτό. Δηλαδή αν γράψεις 15, είτε 17 είναι προφορικός είτε 20 το ίδιο είναι.
Όταν τη ρώτησα γιατί μου έβαλε μόνο 15,5 μου είπε "δεν θα γράψεις παραπάνω". Δηλαδή θεωρούσε ταβάνι για μένα το 13,5 στις πανελλαδικές. Τελικά έγραψα 15,2.
Όχι ότι θα άλλαζε κάτι αλλά έχασα μερικές δεκάδες μόρια από την κυρία φιλόλογο...

Νιωθουν εξουσια..

Θα έπρεπε να του βάλει 17 ενώ ήταν μαθητής του 13 επειδή κοιμήθηκε ο θεός και έγραψε 15;
Τα ίδια παράπονα έχετε για τους καθηγητές που σας έβαλαν βαθμούς σε μαθήματα που γράψατε χειρότερα;