Βινόσαυρος έγραψε: ↑06 Απρ 2019, 17:03
Όταν ξυπνάω πίνω δυό γουλιές ενώ είμαι ακόμα πάνω στο κρεβάτι.
Σηκώνομαι κι γεμίζω αλκοόλ κάθε κύτταρο του σώματός μου πίνοντας 4 σφηνάκια των 30 ml.
Eτοιμάζω το πρωινό μου ρόφημα το οποίο περιλαμβάνει 700ml ρετσίνας κεχριμπάρι μόνο.
Όταν πλύνω τα δόντια μου βουρτσίζω του απέναντι που με κοιτάει περίεργα μέσα από τον καθρέπτη.
Κατουράω αλλά για κάποιο λόγο δεν βρίσκω στόχο, τον έχουνφτιάξει τόσο μικρό (καριόληδες 29 κατασκευαστές πλυντηρίων) μετά επιστρέφω στο κρεββάτι μου αλλά συνεχίζω να κατουριέμαι, βγαίνω στο μπαλκόνι και ξαλαφρώνω πραγματικά.
Και μετά λες πως είσαι σλαβομακεδόνας, αρχίδια μέντολες, το Toumpa Libre είναι σαν τον Ιχώρ για εμάς τους νοτιοΜακεδόνες, εκδηλώθηκες.

Αν θες πάντως να ανέβεις level ξεκίνα την ημέρα σου με κονιάκ.
Την ρετσίνα δεν την μπορώ καθόλου, μου ξυπνά τραύματα. Ήταν πρωτομαγιά του 96 ή του 97, νομίζω πρώτη Λυκείου πήγαινα. Ήμουν σπίτι ενός φίλου από το πρωί, ψήναμε κρέατα και τέτοια. Εγώ ξεκίνησα να πίνω νηστικός και όταν βγήκαν τα φαγητά, δεν ήθελα να φάω καθόλου, γούσταρα να πιω πολλλύ. ΄Oταν τέλειωσα την 3η και άνοιγα την 4η, λέει κάποιος κοίτα τον πούστη τόσο ήπιε και είναι εντελώς καλά

Εκεί στην λέξη "πούστης" κάτι έπαθα και ένιωσα κομμάτια, πήγα να τρέξω προς την τουαλέτα, αλλά δεν πρόφτασα , τελικά σκόραρα στο ντουβάρι!
Ο οικοδεσπότης κοιτούσε το θέαμα τόσο σοκαρισμένος, που δεν έβγαλε τσιμουδιά και γυρνάω και του λέω, ώρα να πηγαίνω. Μου άνοιξε και την πόρτα.
Ουσιαστικά συγγνώμη δεν του ζήτησα ποτέ, το πήραμε στην πλάκα, αλλά από εκεί και πέρα τον ντρεπόμουν γιατί σκεφτόμουν τι θα του έκανε η μάνα του όταν αντίκρισε το θέαμα

Ρετσίνα δεν βάζω στο στόμα μου έκτοτε, μου κάνει συνειρμούς όχι μόνο για αυτό το περιστατικό, αλλά και για το πρόσωπο.
Ο φίλος μου έχει πάνω από δεκαετία που δεν ζει, από υπερβολική άθληση. Κόψαμε ,χωρίς να μαλώσουμε ποτέ, σταδιακά λίγο πριν τα 18, όταν πήγαινε αλλού. Δεν ήταν ο καλύτερος άνθρωπος,αυταπάτες δεν είχα ποτέ. Από 6 χρονών που γνωριστήκαμε, ήξερα πως κάτι δεν ήταν σωστό με αυτόν και έκανε πολλά άσχημα πράγματα σε πολύ κόσμο. Σε εμένα όμως, στα πολλά χρόνια φιλίας μας, έβγαζε πάντα μάλλον τον καλύτερο εαυτό του που έδειξε σε αυτή την γη και ήταν και με διαφορά ένα από τα καλύτερα φιλαράκια που μπορεί να κάνει κανείς.
Τον είδα τελευταία φορά τυχαία, κάτι μήνες πριν αριβάρει,είχα χρόνια και πήδηξε στην αγκαλιά μου και μου έλεγε πως βγήκε από αποτοξινώσεις , είναι καλά και πόσο θα γούσταρε να κάνουμε πάλι παρέα. ΄Hμουν ευγενικός μέχρι αποξένωσης και μέσα μου ανυπομονούσα να απομακρυνθώ γρήγορα. Πάντα θα αγαπούσα το παιδί που ήταν , αλλά με τον πρεζάκια,ας νομιζε πως ήταν πρώην, δεν αισθανόμουν καθόλου άνετα. Λίγο καιρό μετά πέθανε και δεν τα ξαναείπαμε. Αν και χαλάστηκα πολύ, κηδεία δεν πήγα, γιατί δεν βρίσκω νόημα σε αυτά. Αυτό δεν το μετάνιωσα, την λιποψυχία μου τότε δεν την ξέχασα και με τρώει πάντα. Έμαθα πάντως και έδειξα μεγάλη υπομονή σε παρόμοιες περιπτώσεις, για εξιλέωση.
Σε καμιά 60αριά χρόνια, το πιάνουμε ξανά από την αρχή...
Α και κάτι μεταφυσικό. Κανα χρόνο μετά τον είδα στον ύπνο μου, καταλάβαινα πως ονειρευόμουν, ήξερα πως πέθανε. ΄Hταν σε άριστη κατάσταση και μου είπε χαμογελαστός, καλά είμαι ρε φίλε!
Συγκινήθηκα, αλλά λέω όνειρο είναι. Το ίδιο βράδυ συναντήθηκα με έναν άλλο της τότε παρέας και περιέγραψε χωρίς να μιλήσω, πως είδε το ίδιο ακριβώς πράγμα!
Όταν πετυχα την μάνα του στο δρόμο είπα να της πω κάτι, αλλά λέω γάμα το, θα την ταράξω.