Προχθές πήγα στα Athens Malls ψάχνοντας για ρούχα.
"Προτιμώ να αυτοκτονήσω, παρά να φορέσω αυτήν τη βαρβαρότητα", φώναξα στην τρομαγμένη μικρόσωμη υπάλληλο των Manetti, που με παρακαλούσε σχεδόν γονατιστή να δοκιμάσω ένα από τα μοντέρνα σαβουροπαντέλονά τους.
Δυστυχώς, παντού η ίδια αποκρουστική εικόνα! Τραγικά παντελόνια τύπου τζιν, με κωμικά στενά μπατζάκια και σατυρικοδραματικούς προβληματικούς καβάλους, συγκροτούν τη μεταμοντέρνα πανδαισία της ανδρικής μόδας του β' ορόφου.
Πέρασα και από oxford company, the bostonians, μέχρι και από τα Ζάρα, όπου και παραδόξως βρήκα κάτι που έμοιαζε με την πλατωνική εικόνα του παντελονιού που είχα στο μυαλό μου! Αλλά στο δοκιμαστήριο το δίκασα, ως στενό.
Αποκαμωμένος και με κάτι νεύρα να, πήγα να ηρεμήσω στο bistro του γ' ορόφου και να απολαύσω την οχλοβοή από τα ποδοβολητά των λαχανιασμένων καταναλωτών
Δεν πρόλαβα να κατεβάσω δυο γουλιές φρέντο εσπρέσσο σκέτο και, ξάφνου, διαισθάνομαι τρία γκριζοπράσινα μάτια καρφωμένα στην πλάτη μου. Γυρνώντας, βλέπω στο πίσω τραπέζι μια, απροσδιόριστης ηλικίας, κομψή Κυρία και δίπλα έναν μονόφθαλμο γέροντα, που πωλούσε παστέλια. Ο γέρων δεν μας ενδιαφέρει.
"Με συγχωράτε, μαντάμ, κλαίτε;" έκανα απορημένος.
"Τι θες ρε;" αναστέναξε ηδονικά Εκείνη
"Ελάτε, κούκλα μου, να σας πάρω μια αγκαλιά"
Και πράγματι, σηκώθηκε νωχελικά, έπιασε με τα τρυφερά κρινοδάχτυλά της το μισοάδειο ice tea στέβια και προχώρησε προς το μέρους μου. Έπειτα, αφού τύλιξε με τα κατακόκκινα χείλη της την άκρη του καλαμακίου- ρουφώντας παράλληλα μια δυνατή γουλιά- άρχισε επιτέλους να μιλάει.
Μου κλαιγόταν, μάλλον θεατρικά πιστεύω, ότι από την εκδημία του συζύγου της και την μετανάστευση του υιού της, του Ιακώβου-Απόλλωνος, στον Καναδά, σούρνονταν ολομόναχη με το νυχτικό στους διαδρόμους της ψυχρής Κηφισιώτικης μονοκατοικίας της.
Τα είπαμε για κάνα 5λεπτο οπότε...
"Έλα πάμε" της έγνεψα και σηκώθηκα από το τραπέζι.
"Για που;" χαμογέλασε ημιειρωνικά εκείνη
"Εσύ που λες; Σπίτι σου να σε παρηγορήσω, μικρή καταθλιπτική σκύλα"
Έμεινα άναυδος από την καλόγουστη διακόσμηση του σαλονιού της. Πανάκριβοι πίνακες και καλαίσθητα έπιπλα έδιναν περισσότερο την εντύπωση παριζιάνικου πορνείου πολυτελείας, παρά ελ έπαυλη των ΒΠ.
"Ο μακαρίτης ο στρατηγός, μαντάμ" τη ρώτησα δήθεν από ενδιαφέρον, δείχνοντας το κάδρο με τον αγέλαστο μουστακαλή ένστολο.
"Από τότε που έφυγε ο γλυκός μου, δεν έχω δει χαρά" απαντάει αναστενάζοντας, μάλλον με μια δόση υπερβολής.
"Και αυτός ο γιόκας, ο Ιάκωβος-Απόλλων έτσι;" σκέφτηκα μουρμουριστά, παρατηρώντας τη φωτογραφία ενός soy boy με κοκάλινα γυαλιά μυωπίας και κούρεμα αλά Marilyn Monroe στο some like It hot.
Ξαφνικά, την πολλά υποσχόμενη ηρεμία έρχεται να διαταράξει ο ήχος του κουδουνιού.
Ντριιιιιιιν ε καλέ Ντριιιιν
Τα ευγενικά χαρακτηριστικά της Κυρίας χάλασαν από μια αφελή γκριμάτσα απορίας. Σηκώνεται βαριεστημένα και ξεκλειδώνει με κρότο την βαριά πόρτα ασφαλείας.
"Παμ, τι θες εδώ;"
"Τετάρτη σήμερα, κυρία, έχω καθαρίσει το σπίτι"
Μια γλυκύτατη Ασιάτισσα, με αλαβάστρινο σκούρο προσωπάκι, έκανε την εμφάνισή της.
"Συγνώμη, Παμ, το ξέχασα ότι ήταν για σήμερα. Μπορείς να περάσεις κάποια άλλη στιγμή γιατί έχω κόσμο τώρα;" ψιθύρισε αυστηρά, αλλά και συνάμα απολογητικά, η Κυρία.
"Όχι, όχι, αν είναι για μένα, θα σας παρακαλούσα να μη διαταράξετε το πρόγραμμά σας."
φώναξα, μάλλον με μία εσάνς αναίδειας, έχοντας ήδη πάρει μια μεγαλοπρεπή στάση manspreading στον επίχρυσο καναπέ του σαλονιού.
Εν τω μεταξύ, η Κυρία άνοιξε το Glenfiddich των 70 ετών και γέμιζε δύο κρυστάλλινα ουισκοπότηρα.
"Πασά μου, τα κορίτσια της τοπικής της ΝΔ μου έδωσαν μια καταπληκτική συνταγή για φράουλες αλά κρεμ. Να πά να φτιάξω;"
"Μη κουράζεσαι. Θα πιούμε τις ουισκάρες μας και όταν φύγει το δουλικό, θα γίνουν όλα όπως πρέπει" της απαντώ με περίσσια αλαζονεία, ξύνοντας αργόσυρτα το αριστερό μου μπράτσο.
Ξαφνικά μια σκέψη-κεραυνός συγκλόνισε το λασπωμένο μου μυαλό. "Δεν βαριέσαι" σκέφτομαι "All in και ότι γίνει. Vivere pericolosamente"
"Να σου πω, μωρή, δε λες και στη Παμ να έρθει να πιει κάνα ποτηράκι μαζί μας; Ξέρεις τώρα, ε;"
"Αααα! Καλή ιδέα! Παμ, για έλα δω!" στριγγλίζει όλο χάρη Εκείνη.
Το χτύπημα του κινητού μου με βρίσκει τέρμα απροετοίμαστο. Όποιος και νά 'ναι είμαι έτοιμος να τον βρίσω.
-Ναι;
-Έλα ρε μλκ, ο Βρασίδας είμαι. Λοιπόν άκου, είμαστε όλοι μαζεμένοι στον Σωτήρη τον κουφό και λέμε να δούμε Survivor, που παίζουμε με τα Μεμέτια.
-Ωχ, μη μου λες τέτοια τώρα. Είμαι σε μια δουλειά...Να σου πω, φαντάζομαι υπάρχουν ποιοτικές μπύρες, εκλεκτοί ξηροί καρποί, εεεε;
-Τα πάντα όλα ρε. Α, εδώ είναι και η Κυριακούλα απ' τη Γαστούνη, με την κρεατοελιά. Όλο για σένα λέει
Από κείνο το δευτερόλεπτο έψαχνα τρόπο διαφυγής απ' την άχαρη γοτθική έπαυλη, όπου ένοιωθα ολοένα και περισσότερο σαν αιχμάλωτος.
"Δεν ήταν τίποτα.", γυρνάω και λέω στην τύπισσα, "Από μια διαφημιστική. Να σου πω. Δεν πα να φτιάξεις αυτές τις φράουλες που έλεγες;"
"Αμέσως, βοεβόδα μου"
Με το που απομακρύνεται, ανοίγω διάπλατα την μπαλκονόπορτα και με ένα σάλτο βρίσκομαι στην ευωδιαστή λουλουδάτη βεράντα. Διασχίζω τον κήπο και σε κάνα μισάωρο φτάνω στην εξωτερική καγκελόπορτα. Όμως, βαριές αλυσίδες και απραραβίαστες κλειδαρίες την κρατούσαν σφραγισμένη!
Δεν υπάρχει άλλη λύση. Παίρνω φόρα και πηδάω τα πανύψηλα αιχμηρά κάγκελα, σκίζοντας παράλληλα το μοναδικό καλό παραδοσιακό σακακοπαντέλονό μου. Προς στιγμήν πήγα να αρπάξω το κομμάτι, που ανέμιζε ως μπαιράκι, καρφωμένο στο κάγκελο. Άστο να πάει. Ας μείνει και κάτι δικό μου εδώ μέσα, να έχει να αγκαλιάζει με λατρεία η τύπισσα.
Το σκίσιμο, όμως, ήταν βαθύ. Δε θα μπορούσα να βγω έτσι έξω. Γυρνάω πίσω και με μια μαεστρική κίνηση παραβιάζω την μπαλκονόπορτα της κρεβατοκάμαρας. Ανοίγω την πελώρια γκαρνταρόμπα, και αφού δοκιμάζω στα γρήγορα μια επίσημη στρατιωτική στολή δυο νούμερα μικρότερη, συμβιβάζομαι με κάτι πολύχρωμα ψυχεδελικά yoga pants, που μού ρχοταν ταμάμ.
Αμέσως, εξαφανίζομαι, αλλά με το που διαβαίνω ξανά την καγκελόπορτα ακούω τη διαπεραστική φωνή της κυρίας. "Φέρε τα yoga pants πίσω, ρε αλήτη! Θα τρελαθεί ο γιός μου, αν γυρίσει και δε τα βρει."
Και εγένετο εσπέρα, και εγένετο πρωί. Ημέρα δεύτερη.
Τελικά βρήκα παντελόνι σε ένα συνοικιακό κατάστημα, που (όπως μου εξήγησε ο καταστηματάρχης) έφερνε ρούχα κατευθείαν από μια μικροβιοτεχνία στη Φθιώτιδα.
Ο επιμένων ελληΝΙΚΑ!
Vladimir, STOP! 
