Βάλτο ρε το κείμενο:
Όταν πριν 30 χρόνια περίπου ήμουν στην ιατρική σχολή μια από τις πιο συχνές γκρίνιες ήταν οι υπεράριθμοι φοιτητές που μας έφερναν από τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αν και η Ιατρική Πατρών κρατούσε αξιοπρεπέστατα πολύ χαμηλά αυτόν τον αριθμό, εμείς θεωρούσαμε ότι αυτό αποτελούσε πρόβλημα. Θεωρούσαμε πως ήταν σαφής παραβίαση του λεγόμενου fair play για μας που είχαμε καταφέρει να περάσουμε στις εξετάσεις.
Μαζί τους ήταν και λίγοι συμφοιτητές μας που είχαν μπει ως άτομα με ειδικές ανάγκες. Συνήθως παιδιά με αιματολογικά νοσήματα. Μεσογειακή αναιμία, λεμφώματα.
Γι' αυτούς δεν είχαμε γκρινιάξει ποτέ. Αυτές τις θέσεις τις θεωρούσαμε απόλυτα λογικές. Κάτι σαν τις θέσεις για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα στο σούπερ μάρκετ. Για τις οποίες θεωρείται κοινωνικά απαράδεκτο να τις καταλάβει κάποιος "αρτιμελής". Κάτι σαν την λωρίδα εκτάκτου ανάγκης στον δρόμο. Είναι εκεί και πρέπει να μένει ανοιχτή. Δεν είναι για όλους, αλλά ταυτόχρονα είναι για όλους μας.
Είναι μια σύμβαση ότι η κοινωνία αφήνει μια οδό ανοικτή για όποτε και όποιον την χρειαστεί.
Και είμαστε όλοι σίγουροι πως δεν θέλουμε να μας χρειαστεί ποτέ.
Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος διαγιγνώσκεται σε πολύ μικρή ηλικία με Νωτιαία Μυική Ατροφία.
Στις 28 Οκτωβρίου 1999 γίνεται ο πρώτος αριστούχος μαθητής με αναπηρία παρελαύνοντας σημαιοφόρος με το αμαξίδιό του.
Από τότε τον θυμάμαι εγώ.
Μετά εισάγεται στην Ιατρική Αθηνών και τελειώνει πάλι με άριστα.
Και μετά καταλαμβάνει μια προσωποπαγή θέση ως επιμελητής στο Αττικό Νοσοκομείο.
Εκεί πήρε για λίγο την λωρίδα εκτάκτου ανάγκης.
Αυτήν που δεν είναι για όλους αλλά είναι εκεί για όλους μας. Και που ευχόμαστε να μην μας χρειαστεί ποτέ.
Αυτό που θυμάμαι έντονα από μια συνέντευξή του είναι πως όταν μπήκε στην Ιατρική Αθηνών αυτή ήταν σχεδόν απροσπέλαστη για τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Όταν αποφοίτησε χάρις στην παρουσία του, τις παρεμβάσεις του και την επιμονή του, ήταν προσπελάσιμη στο 85%.
Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος έχει σημαντικά κινητικά προβλήματα. Θα μπορούσε να κάτσει σπίτι του και να ζει με τα επιδόματα.
Δεν το έκανε όμως. Έγινε αριστούχος σε σχολείο και πανεπιστήμιο και δημιουργεί ακόμα, κάνοντας τον εαυτό του και τον κόσμο καλύτερο.
Θέλω τώρα να φέρετε στο μυαλό σας τις φωτογραφίες που έχετε δει με τον Στέλιο, ας μου επιτραπεί ο ενικός.
Από την φωτογραφία που κουβαλά στο σχολείο την ελληνική σημαία μέχρι και μια που τον είδα να είναι δεμένος σε μια καρέκλα στην πλάτη του αδερφού του, το κεφάλι του και το σώμα του στέκεται πάντα όρθιο. Στην δε φωτογραφία που είναι στην πλάτη του αδερφού του έχει δέσει το κεφάλι του πίσω για να μένει όρθιο στα τραντάγματα. Για μένα δεν υπάρχει πιο ωραίος συμβολισμός για τούτη τη χώρα. Ένας άνθρωπος καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξιδιο επιλέγει να κρατά το κεφάλι ψηλά ακόμα και αν χρειαστεί να το δέσει.
Η στάση ζωής του Στέλιου είναι σαν την στάση του σώματος του. Έχει επιλέξει με οποιονδήποτε τρόπο και οποιεσδήποτε συνθήκες να κοιτά ψηλά και μπροστά.
Όταν με το καλό θα εκλεγεί στην ευρωβουλή, περιέργως για κάποιον που κάθεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, θα είναι ο πιο ευθυτενής Έλληνας που έχουμε στείλει εκεί. Τι πιο όμορφο και πιο αντιπροσωπευτικο για την βαριά τραυματισμένη χώρα μας που επιλέγει όμως να κοιτά μπροστά και μακριά.
Γιατί ο Στέλιος δεν μπορεί να κουνήσει τα μέλη του, δεν μπορεί να ξύσει τη μύτη του, δεν μπορεί να χαιδεψει τα μαλλιά του, αλλά μπορεί να σφίξει τα δόντια του. Και το κάνει καθημερινά. Και κάνει τον εαυτό του και εμάς καλύτερους.
Διότι δείχνει πως "μπορείς" χωρίς να "δύνασαι"
Δεν μπορεί, ούτε θέλει να θάψει κανέναν τρία μέτρα κάτω από τη γη, μπορεί να μας ανυψώσει όμως όλους τρία μέτρα.
Γιατί ο Στέλιος δεν είναι παλικαράς. Είναι παλικάρι.
Και έχει αποφασίσει να στέκεται όρθιος και ευθυτενής για να σφυροκοπάει με την θέληση του εμάς τους αρτιμελείς.
Γι αυτό και κατά βάθος ενοχλεί.
Ο Στέλιος δεν είναι Νέα Δημοκρατία, δεν είναι Σύριζα, δεν είναι δεξιός δεν είναι αριστερός. Δεν είναι ούτε αρτιμελής, ούτε ανάπηρος.
Είναι Άριστος.
Για αυτό και κατά βάθος ενοχλεί.
Ενόχλησε. Γίνε Άριστος.
Γίνε σαν τον Στέλιο.
