AreSMareS έγραψε: ↑13 Μάιος 2019, 21:42
seismic έγραψε: ↑13 Μάιος 2019, 17:03
Νομίζω ότι έγινα κατανοητός. Όσο η συχνότητα του σεισμού προσεγγίζει την συχνότητα της κτιριοκατασκευής...
Όχι κύριε seismic δεν γίνεστε ...κατανοητός! Αναμασάτε πράγματα που έχετε διαβάσει σε κάποιο βιβλίο τεχνικού σχολείου χωρίς νομίζω να τα έχετε κατανοήσει πλήρως ο ίδιος. Να κάνω την ερώτηση διαφορετικά. Ουσιαστικά θα επαναλάβω το σχόλιό σας στο YouTube αλλά θα το μετατρέψω σε υπόθεση εργασίας.
Υπόθεση εργασίας
Έχουμε μια σιδερένια δοκό σταθερά συνδεμένη στο έδαφος. Με καρφιά, βίδες, τσιμέντο, ότι θέλετε. Η σιδερένια δοκός έχει ύψος Χ. Ας υποθέσουμε ότι η ράβδος με το έδαφος είναι ένα σύστημα Α. Έστω ότι σε αυτό το σύστημα Α εισάγουμε ενέργεια εξαναγκάζοντας την μεταλική ράβδο να ταλαντωθεί στην συχνότητα συντονισμού της. Έστω επίσης ότι κρατάμε την είσοδο της ενέργειας σταθερή ( όχι μεταβαλόμενη στον χρόνο ) και την μεταλική ράβδο στην κατάσταση συντονισμού της.
Ερώτηση -1-
Τι θα μετρήσουμε στην κορυφή της ράβδου μετά από Α χρόνο; Περισσότερο - λιγότερο ή το ίδιο ποσό ενέργειας που εισάγαμε στο σύστημα;
Ερώτηση -2-
Στην φράση σας: "
θεωρητικά το πλάτος ταλάντωσης και η επιτάχυνση των ανώτατων άκρων της μεγαλώνει σταδιακά μέσα στον χρόνο προς το άπειρο", μπορείτε να μας εξηγήσετε τι πραγματικά σημαίνουν οι δυο λέξεις:
θεωρητικά και
άπειρο;
Σας παρακαλώ πολύ μην επαναλαμβάνετε ξανά και ξανά αυτά που έχετε ήδη γράψει! Γίνετε λίγο πιο συγκεκριμένος απαντώτας συγκεκριμένα στις ερωτήσεις...
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!
Όλοι διαβάζουμε βιβλία Εγώ κάνω και έρευνα και αυτά που λέω είναι ερευνητική εργασία. Στην πρώτη ερώτηση,
Ένα κτίριο μπορεί να αντέξει πολύ μεγάλη επιτάχυνση για πολύ μικρό χρονικό διάστημα Αυτό σημαίνει ότι η ενέργεια αυξάνεται. Δηλαδή θα μετρήσουμε περισσότερη ενέργεια υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Οι εντάσεις αδράνειας αυξάνονται όταν η προσφορά ενέργειας είναι μεγαλύτερη από τις δυνάμεις απόσβεσης. Φαντάσου τον μοχλοβραχίονα που βγάζουμε πέτρες με υπομόχλιο κοντά στο ένα άκρο . Η ενέργεια που παίρνουμε από το ένα άκρο του είναι μεγαλύτερη από αυτήν που δίνουμε στο άλλο άκρο του. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα.
Η συμπεριφορά της δομής κατά τη διάρκεια ενός σεισμού είναι βασικά μια οριζόντια μετατόπιση (ας ξεχάσουμε για μια στιγμή οποιαδήποτε κατακόρυφη συνιστώσα) που επαναλαμβάνεται μερικές φορές.
Αν η μετατόπιση είναι αρκετά μικρή για να κρατήσει όλα τα μέλη της δομής εντός της ελαστικής περιοχής, η ενέργεια που δημιουργείται, είναι ενέργεια που αποθηκεύεται στη δομή και εκτονώνεται μετά για να επαναφέρει την δομή στην αρχική της μορφή. Ένα παράδειγμα είναι το ελατήριο.
Αυτή την αποθήκευση της ενέργειας και εν συνεχεία την απόδοσή της προς την αντίθετη κατεύθυνση που εφαρμόζει το ελατήριο, στην
δομική κατασκευή την αποθηκεύει και την εκτονώνει το υποστύλωμα και η δοκός.
Με λίγα λόγια, όλη η επιτάχυνση του σεισμού μετατρέπεται σε αποθηκευμένη ενέργεια στην δομή. Όσο η μετατόπιση κρατά κάθε τμήμα οποιουδήποτε μέλους εντός ελαστικής περιοχής, όλη η ενέργεια που είναι αποθηκευμένη στη δομή θα κυκλοφορήσει στο τέλος του κύκλου, προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Εάν η σεισμική ενέργεια (που μετράται από την επιτάχυνση εδάφους) είναι πάρα πολύ μεγάλη, θα παράγει υπερβολικά μεγάλες μετατοπίσεις που θα προκαλέσουν μια πολύ υψηλήκαμπυλότητα στα κατακόρυφα και οριζόντια στοιχεία. Αν η καμπυλότητα είναι πολύ υψηλή, αυτό σημαίνει ότι η περιστροφή των τμημάτων των στηλών και των δοκών θα είναι πολύ πάνω από την ελαστική περιοχή (Θλιπτική παραμόρφωση σκυροδέματος πάνω από το 0,35% και τάσεις των ινών του οπλισμού πάνω από το 0,2 %). Όταν η περιστροφή περάσει πάνω από αυτό το όριο ελαστικότητας, η δομή αρχίζει να «διαλύει την αποθήκευση της ενέργειας «μέσω πλαστικής μετατόπισης, το οποίο σημαίνει ότι τα τμήματα θα έχουν μια υπολειμματική μετατόπιση που δεν θα είναι σε θέση να ανακτηθεί (ενώ στην ελαστική περιοχή όλες οι μετατοπίσεις ανακτούνται). Βασικά ο σχεδιασμός της αντοχής ενός σημερινού κτιρίου περιορίζετε στα όρια του ελαστικού φάσματος σχεδιασμού, και μετά περνά στις προεπιλεγμένες πλαστικές περιοχές, οι οποίες είναι προεπιλεγμένες περιοχές αστοχίας, (συνήθως είναι τα άκρα των δοκών) ώστε να μην καταρρεύσει η δομή. (Η δομή καταρρέει όταν αστοχήσουν τα
υποστυλώματα με λοξό/ σχήμα αστοχίας) Αν τα τμήματα που βιώνουν τις πλαστικές παραμορφώσεις, ξεπερνούν το όριο του σημείου θραύσης, και είναι και πάρα πολλές πάνω στην δομή, η δομή θα καταρρεύσει.
Στην δεύτερη ερώτηση λέω θεωρητικά γιατί στην πραγματικότητα κάθε κατασκευή έχει δυνάμεις που αντιστέκονται στις φορτίσεις του σεισμού.
Αν σπρώξεις π.χ ένα αντικείμενο αυτό θα αναπτύξει μια ταχύτητα για πάντα ... αλλά οι δυνάμεις τριβής - ( δυνάμεις απόσβεσης ) το σταματούν.
Όταν λέω άπειρο εννοώ κάτι που δεν μπορεί να το συλλάβει ούτε η φαντασία μας.