Για το δικαίωμα των λαζών στη μνήμη

[Πινοκιο]

[Λίνο Βεντούρα]

Πώς δηλαδή κατασκευάστηκε;

Ε, αφού το γράφει ο Ταχμαζίδης στο μπλογκ, έτσι θα 'ναι.

[Βινόσαυρος]

SpoilerShow

Αφήνω αυτό εδώ να υπάρχει.
Ελπίζω σε συνένωση των νημάτων για τους λαζούς
από να γυρνάμε σε 15μιση νήματα και να λέμε τα ίδια και
τα ίδια.

Περί της υποτιθέμενης γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου


Του Όμηρου Ταχμαζίδη

[Τρεις αρνητικές ψήφοι ενάντια στην έκδοση ψηφίσματος για την υποτιθέμενη γενοκτονία παρά τις σημαντικές αλλαγές και προσθήκες στο αρχικό κείμενο. Η πράξη, σε σχέση και με το 2012, μπορεί να σηματοδοτήσει τον απεγκλωβισμό από τη μονοσήμαντη θεώρηση του παρελθόντος και την απαλλαγή κάθε συζήτησης γι΄ αυτό από ιδεολογήματα και εθνικιστικές παρωπίδες. Επιστημονικώς η υποτιθέμενη γενοκτονία μένει να αποδειχθεί ή να απορριφθεί. Προς στιγμή μόνο ως υπόθεση εργασίας έχει κάποια σημασία]

Η κατασκευασμένη γενοκτονία: Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αναδύεται το αντιδραστικό ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα του νεοποντισμού, οι εκπρόσωποι του οποίου ισχυρίζονται ότι στον Οθωμανικό Πόντο τελέστηκε το έγκλημα της γενοκτονίας. Επινοητής του ιδεολογήματος και κινητήρια δύναμη προώθησής του ήταν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Ο στιγματισμός του αντιπάλου: Η επίκληση της κατασκευασμένης γενοκτονίας ήταν ένα μέσο για το διαχρονικό στιγματισμό του τουρκικού κράτους και την ενίσχυση της κουρδικής υπόθεσης. Από το επιθετικό γλωσσικό ύφος των νεοποντιστών επιβεβαιώνεται, η παρατήρηση του Jaques Semelin ότι: “ο όρος <γενοκτονία> μπορεί να είναι το κυρίαρχο μέρος μιας πολύ επιθετικής ρητορικής ενάντια σε κάποιον αντίπαλο”.

Ιστορικές παρερμηνείες: Οι νεοποντιστές αποδίδουν την ευθύνη για την απώλεια της ιστορικής μνήμης στους “Ποντίους” σε δύο γεγονότα: στην υπογραφή του συμφώνου φιλίας Ελλάδας- Τουρκίας από τον Ε. Βενιζέλο και τον Μ. Κεμάλ και στην ένταξη των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ. Σήμερα, όμως, γνωρίζουμε από τις μελέτες των γενοκτονιών, ότι η αντίδραση στο τραύμα διαρκεί τουλάχιστον μια γενιά. Κατά συνέπεια δεν υπήρξε καμία απώλεια μνήμης στους ποντιακούς πληθυσμούς την οποία “αποκατέστησαν” οι νεοποντιστές. Αντιθέτως η κατασκευή της γενοκτονίας στηρίζεται εξ αρχής σε μια κατασκευασμένη συλλογική μνήμη: τη μνήμη του λαού θύματος.

Η εντεταλμένη επιστήμη: Ο ισχυρισμός περί γενοκτονίας διατυπώθηκε πριν συλλεχθεί, αξιολογηθεί και “ερμηνευθεί” το ιστορικό υλικό. Η Βουλή “αποφάνθηκε” ενώ δεν υπήρχε ούτε μια επιστημονική μελέτη για την υποτιθέμενη γενοκτονία. Στη συνέχεια προέκυψε ένα είδος εντεταλμένης επιστήμης η οποία κλήθηκε να “πιστοποιήσει” επιστημονικώς τη “βεβαιότητα” του Μ. Χαραλαμπίδη . Στο περιβάλλον των νεοποντιστών ποτέ δεν έκρυψαν ότι την γενοκτονία “την ανέδειξε και την τεκμηρίωσε με στοιχεία και αποδεικτικό υλικό” ο συγκεκριμένος πολιτικός. Αλλά το επιστημονικό κενό ήταν γνωστό στα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου. Ο Χάρης Καστανίδης επ΄ αυτού (1992): “Χρειάζεται να γίνει μια επιτροπή επιστημόνων. Υπάρχουν πολλοί άξιοι άνθρωποι και κυρίως ιστορικοί, που σε συνεργασία με το Ελληνικό Κοινοβούλιο πρέπει να καταγράψουν ιστορικές μαρτυρίες, να συλλέξουν όλα τα ιστορικά στοιχεία που σκόρπια υπάρχουν και να βοηθήσουν το Ελληνικό Κοινοβούλιο να καταλήξει σε μια πρόταση ουσιαστικά για τη διεθνοποίηση του ζητήματος …” Δυστυχώς στη χώρα μας είναι ακόμη και σήμερα άγνωστες οι “σπουδές των γενοκτονιών” (genocide studies) και είναι επόμενο να αλωνίζουν διάφοροι ιδεοληπτικοί και να θεωρούν ότι επιτελούν “εθνοκοινωνικό” έργο φανατίζοντας τις νέες γενιές με το ιδεολόγημα της διατήρησης κάποιας “φανταστικής κοινότητας” Ποντίων.

Οι πολιτικές σκοπιμότητες: Ο κυριότερος λόγος υπέρ της αναγνώρισης μιας “άγνωστης” γενοκτονίας ήταν η εργαλειοποίηση του λεγόμενου “ποντιακού ζητήματος” στην αντιπαράθεση με την Τουρκία. Η Ελλάδα όφειλε, σύμφωνα με τον Χάρη Καστανίδη “ να αποκτήσει, μέσα στα πλαίσια ενός αναβιούντος εθνικισμού στα Βαλκάνια, μειονοτική πολιτική…”, ώστε “να προκαλεί προβλήματα ανάλογα με αυτά που άλλοι επιχειρούν να της προκαλέσουν» και ο ίδιος πρότεινε την αξιοποίηση των “κρυπτοχριστιανών” της Τουρκίας.

Η εύνοια της συγκυρίας: Οι νεοποντιστές ευνοήθηκαν από τις κοσμογονικές αλλαγές της περιόδου (αρχές δεκαετίας1990) και από την επακόλουθη αναδιάταξη των διεθνών σχέσεων. Κοντά στα άλλα προστέθηκαν και τα κονδύλια της Ε.Ε. για την αποκατάσταση των νεοπροσφύγων από την πρώην Σ.Ε., με τα οποία οι επιτήδειοι “πατριώτες» ξανοίχτηκαν σε νέα πεδία δραστηριοποίησης. Γύρω από το αίτημα για αναγνώριση της γενοκτονίας δημιουργήθηκε ένα κραταιό “θεσμικό παρακράτος” με σημαντικό ρόλο, όπως έδειξε αργότερα και η “υπόθεση Οτσαλάν”.

Οι αντιδράσεις: Οι επιφυλάξεις κατά του ισχυρισμού περί γενοκτονίας είναι σχεδόν τόσο παλιές όσο και η κατασκευή του. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση (1992) του πρώην αντιπροέδρου της Βουλής των Ελλήνων Ισαάκ Λαυρεντίδη: «… μολονότι το θέμα συγκινεί και αναμφισβητήτως ενδιαφέρει, διότι μαζεύεις κοινή γνώμη εναντίον εχθρού του έθνους … η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να στοιχειοθετήσω αυτό που λέγεται γενοκτονία …». Την ίδια περίπου περίοδο ο διδάκτορας νομικής και λαογράφος Στάθης Ευσταθιάδης, επεσήμανε το ενδεχόμενο να υπάρχουν και από την πλευρά της Τουρκίας «αιτιάσεις για γενοκτονία σε βάρος του δικού της λαού…». Τέλος, τα πρακτικά της Βουλής μαρτυρούν την πλήρη άγνοια των κοινοβουλευτικών της εποχής για το τι εστί γενοκτονία. Πάραυτα αποφάνθηκαν με την ψήφο τους. Στη συνέχεια όλες οι κυβερνήσεις αντιμετώπισαν τις συνέπειες αυτής της ανευθυνότητας, αλλά οι αντιδράσεις τους ήσαν σπασμωδικές και χλιαρές. Μια αξιοσημείωτη κίνηση απαξίωσης του όλου εγχειρήματος έγινε από τον πρόεδρο της Βουλής Δ. Σιούφα, ο οποίος αρνήθηκε να ανατυπώσει τον τόμο του Κ. Φωτιάδη “Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου” και να προχωρήσει σε έκδοση της αγγλικής μετάφρασής του, διαμηνύοντας στον ιστοριοδίφη ότι: «Η αγγλική μετάφραση είναι στη διάθεσή σας, αν νομίζετε ότι μπορείτε να την αξιοποιήσετε»! Αλλά ο Κ. Φωτιάδης επιζητούσε μια έκδοση με ενισχυμένο “συμβολικό κεφάλαιο”, όπως φαίνεται από την απάντησή του προς τον Δ. Σιούφα: « … πιστεύετε ότι η μετάφραση μάς έλειπε για να προχωρήσουμε στην έκδοση ή το κύρος του Κοινοβουλίου;» Χωρίς το κύρος του Κοινοβουλίου το συγκεκριμένο βιβλίο έχει μηδενική πολιτική αξία. Επιστημονική δεν είχε ποτέ!

https://panosz.wordpress.com/2011/05/23/tahmazidis/

Αφήνω και εγώ αυτό εδώ :

δεκτόν, τίποτα άλλο έχετε να παρουσιάσετε;

[Λίνο Βεντούρα]

SpoilerShow

Αφήνω αυτό εδώ να υπάρχει.
Ελπίζω σε συνένωση των νημάτων για τους λαζούς
από να γυρνάμε σε 15μιση νήματα και να λέμε τα ίδια και
τα ίδια.


https://panosz.wordpress.com/2011/05/23/tahmazidis/

Αφήνω και εγώ αυτό εδώ :

δεκτόν, τίποτα άλλο έχετε να παρουσιάσετε;

Κάτσε να ψάξω στην μπλογκόσφαιρα και στο bulgarmak.tr

[Δημοκράτης]

άλλο ένα νήμα που οι ζαίοι δείχνουν ότι είναι κανονικά κατακάθια

[Βινόσαυρος]

[Alchemist501]

Βινόσαυρος :

[Ζαποτέκος]

SpoilerShow

Ούτε και Αρμενίων , ούτε και Συροχαλδαίων, ούτε και Εβραίων στον Β΄Π.Π.

[Chainis]

SpoilerShow

Αφήνω αυτό εδώ να υπάρχει.
Ελπίζω σε συνένωση των νημάτων για τους λαζούς
από να γυρνάμε σε 15μιση νήματα και να λέμε τα ίδια και
τα ίδια.


https://panosz.wordpress.com/2011/05/23/tahmazidis/

Αφήνω και εγώ αυτό εδώ :

δεκτόν, τίποτα άλλο έχετε να παρουσιάσετε;

Αυτό που σου παρουσίασε ο Ζαποτέκος το είδες;

[Ζαποτέκος]

Πόντος ονομάζετο, η χώρα της Μικράς Ασίας, η κείμενη κατά μήκος των Νοτίων παραλίων του Ευξείνου Πόντου. Εκτείνεται σε σχήμα τόξου, από το ακρωτήριο του Ιασωνίου (σημερινό Γιασούν Μπουρνού), μέχρι τις εκβολές του ποταμού Άλυος (Κυξύλ Ιρμάκ).

Από την εποχή της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου, ο όρος Πόντος αρχίζει να σημαίνει την Βορειοανατολική περιοχή της Μικράς Ασίας.

Ο Εύξεινος Πόντος πρέπει να ελέγετο παλαιότερα Άξεινος Πόντος και οι αρχαίοι Έλληνες για να ευμενίσουν την θάλασσα αυτή που ήταν άγρια με τρικυμίες και καταιγίδες την ονόμασαν Εύξεινο Πόντο. Η λέξη Άξεινος προέρχεται από την πρωτοελληνική λέξη «Άξειν» που σημαίνει «Ολομέλανη» *.

Η εννοιολογική αυτή σημασία επανέρχεται και πάλι τον 14ο αιώνα με την τελική ονομασία που από τότε επεκράτησε: «Μαύρη Θάλασσα».

Σήμερα ως Πόντος νοείται η περιφέρεια που περικλείει τις περιοχές της Τουρκίας με βόρειο όριο τον Εύξεινο Πόντο: Κασταμονή (Kastamonu), Σινώπη (Sinop), Σαμσού (Sasun), Αμάσεια (Amasya), Ευδοκιάδα (Tokat), Σεβάστεια (Sivas), Θεοδοσιούπολη (Ezzeroum), Τραπεζούντα (Trapezous), Ριζούς (Rize). Είναι ο χώρος που καλύπτει τον πραγματικό από αρχαιοτάτων χρόνων Πόντο.

Τα πρώτα ταξίδια των Ελλήνων στον Άξενο τότε Πόντο, χάνονται χρονολογικά μέσα στα νέφη της προϊστορίας και της Μυθολογίας. Πληροφορίες γι’ αυτά μπορούμε να συλλέξουμε, μέσα από τους μύθους που από στόμα σε στόμα έφθασαν μέχρι την εποχή της πρώτης γραφής, καταγράφηκαν και μέχρι σήμερα μας συντροφεύουν στις αναδρομικές αναζητήσεις μας στο χθες της ανθρωπότητας.

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ο Φρίξος και η Έλλη ήταν παιδιά του Αθάμαντα βασιλιά του Ορχομενού Βοιωτίας και της Ωκεανίδας Νεφέλης, θεάς των Νεφών. Αργότερα ο Αθάμας έλαβε σύζυγο την Ινώ θυγατέρα του Κάδμου βασιλέα των Θηβών, από την οποία απέκτησε επίσης άλλα δύο παιδιά το Λέαρχο και το Μελικέρτη.

Η Ινώ από ζήλια για τα παιδιά της Νεφέλης κατέστρωσε ένα ασυνήθιστο σχέδιο: έπεισε τις γυναίκες της πόλης να ψήσουν τους σπόρους σταριού που προορίζονταν για σπορά, ώστε να μη φυτρώσουν. Ο Αθάμας, μπρος στο πρόβλημα που παρουσιάστηκε, έστειλε απεσταλμένους στο Μαντείο των Δελφών, για να αποκαλυφθεί η αιτία της σιτοδείας.

Η Ινώ έπεισε τους απεσταλμένους με δωροδοκία να πουν πως η σιτοδεία θα σταματήσει αν ο Φρίξος θυσιαστεί στο Βωμό του Δία.

Έτσι ο Αθάμας αναγκάστηκε να διατάξει την έναρξη προετοιμασίας της τελετής θυσίας του υιού του Φρίξου.

Η Νεφέλη που από μακριά έμαθε τα συμβάντα, έστειλε τον ομιλούντα Χρυσόμαλλο Πτερωτό Κριό, δώρο του Ερμή, για να μεταφέρει τα παιδιά της Φρίξο και Έλλη μακριά από τη Βοιωτία.

Κατά την πορεία διαφυγής τους, καθώς πετούσαν επάνω από τα παράλια της Ανατολικής Θράκης, η Έλλη δεν μπόρεσε να κρατηθεί στη ράχη του κριού και έπεσε στην θάλασσα, από τότε το θαλάσσιο αυτό μέρος ονομάστηκε Ελλήσποντος. Ο Φρίξος συνέχισε την πορεία του και ο κριός τον έφερε στην περιοχή τη Κολχίδας στην αρχαία πόλη Αία ή Φάσιτς (σημερινό BATUM), όπου ο Βασιλιάς Αιήτης τον δέχθηκε πρόθυμα και του έδωσε ως σύζυγο την θυγατέρα του Χαλκιόπη. Εκεί ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι στο Φύξιο Δία (προστάτη των Φυγάδων) και δώρισε το Χρυσόμαλλο Δέρας του κριαριού στον Βασιλέα της Κολχίδας Αιήτη , γιο του ήλιου και της Περσιήδας. Αυτός , επειδή ένας χρησμός του είπε ότι θα πεθάνει , αν ξένοι φτάσουν στη χώρα του και του πάρουν το χρυσόμαλλο τρίχωμα , το κρέμασε σε μια βελανιδιά , μέσα στο ιερό άλσος το αφιερωμένο στο θεό Άρη όπου το φύλαγαν 3 πυρίπνοοι ταύροι και ένας ακοίμητος δράκοντας.


Από εδώ και πέρα η Μυθολογία ασχολείται με το Μυθικό πρόσωπο του Ιάσωνα ο οποίος θα πάρει το Χρυσόμαλλο Δέρας.

Ο θρυλικός αρχηγός της Αργοναυτικής εκστρατείας ήτο υιός του Αίσονος και της Αλκημίδης και εγγονός του Κρηθέως ιδρυτού και βασιλέα της πανάρχαιας Θεσσαλικής πόλης Ιωλκού (περιοχή του σημερινού Βόλου). Κατά την παράδοση στον θρόνο τον Κρηθέα τον διαδέχθηκε σφετεριστικά ο υιός του Πελίας αφού εξεδίωξε από τον θρόνο τον Αίσονα πατέρα του Ιάσωνα. Επειδή ο Αίσων φοβήθηκε για τη ζωή του υιού του Ιάσωνα τον ενεπιστεύθη στον σοφό Κένταυρο Χείρωνα, ο οποίος του έδωσε άριστη ανατροφή. Επειδή ο Πελίας σφετερίστηκε τον θρόνο της Ιωλκού εις βάρος του αδελφού του Αίσωνος, πατέρα του Ιάσωνα και βασανιζόμενος από φόβους για το αδίκημα του κατέφυγε στο Μαντείο των Δελφών για να μάθει, από ποιόν διατρέχει κίνδυνο.

Ο χρησμός ήταν σαφής: "Να φυλάγεσαι πάντα πολύ από εκείνον που θα κατέβει μονοσάνδαλος από τα ψηλώματα στη λιόχαρη γη της φημισμένης Ιωλκού, είτε ξένος θα είναι αυτός είτε και από τον τόπο αυτό."

Αρχικά ο Πελίας αδιαφόρησε για τον χρησμό, αργότερα όμως όπως μας πληροφορεί ο Απολλόδωρος τον προβλημάτισε πολύ. Όταν δηλαδή προσέφερε θυσίες στον Ποσειδώνα πλησίον της θάλασσας, εκάλεσε πολλούς να λάβουν μέρος και μεταξύ αυτών και τον Ιάσωνα. Ο Ιάσων ζούσε στους αγρούς και ασχολείτο με την γεωργία, έσπευσε όμως να λάβει μέρος στην θυσία. Όταν περνούσε τον π. Άναυρο, του παρέσυραν τα νερά του ποταμού το ένα σανδάλι και βγήκε στην άλλη όχθη μονοσάνδαλος, έτσι δε παρουσιάσθηκε στο Πελία, ο οποίος τότε θυμήθηκε τον χρησμό που του είχε δοθεί από το Μαντείο των Δελφών. Ο Πελίας τότε κρύπτοντας την ταραχή του, τον ρώτησε, «ποιος είναι», και ο Ιάσων του απάντησε: "έχω την τιμή να είμαι μαθητής του σοφού Χείρωνα, έρχομαι από το άντρο του, όπου με ανέθρεψαν η Φιλύρα και η Χαρικλώ, οι θυγατέρες του. Έχω συμπληρώσει το εικοστό έτος της ηλικίας μου και έως τώρα δεν έκαμα τίποτε το ανάξιο, ούτε με λόγους ούτε με έργα. Ήλθα να συναντήσω τους γονείς μου και ν' ανακτήσω την εξουσία του πατρός μου , την οποία όπως πληροφορήθηκα , απέσπασε παράνομα από τον πατέρα μου και την ασκεί ο Πελίας." Όταν ο Ιάσων τελικά, όπως αφηγείται τα γεγονότα ο Πίνδαρος με την απαράμιλλη ποιητική του γραφίδα, εζήτησε από τον Πελία να του αποδώσει τον θρόνο, αυτός δεν το αρνείται, αλλά απαιτεί από τον Ιάσωνα να φέρει από την Κολχίδα το Χρυσόμαλλο δέρας και μετά θα πραγματοποιήσει το αίτημά του.

Με τις συμβουλές του σοφού Χείρωνα ο Ιάσων ετοιμάζει την μεγάλη Αργοναυτική Εκστρατεία. Μαζί του είχε ως συνεργάτες τους περιφημότερους ήρωες της Ελλάδος , μεταξύ των οποίων και τον Ηρακλή.

Το θρυλικό πλοίο Αργώ ναυπηγήθηκε στην περιοχή του Πηλίου , στην παραλιακή πόλη Παγασαί , νοτίως της Ιωλκού, απ' την οποία πήρε το όνομά του ο Παγασητικός Κόλπος. Ναυπηγός του πλοίου ήταν ο Άργος , απ' τον οποίο και πήρε το όνομα το πλοίο. Η Αργώ ήταν πεντηκόντορος , είχε δηλαδή 50 κουπιά.

Η «Αργώ» αφού αντιμετώπισε μύριες περιπέτειες, στην Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στον Ελλήσποντο και στην Μαύρη Θάλασσα, σύμφωνα με την Σχολή της Μιλήτου το 500 π.Χ. (διότι υπάρχουν και διαφορετικές ερμηνείες του ταξιδιού αυτού), έφθασε στην Κολχίδα. Εκεί τον ερωτεύθηκε παράφορα η άλλη κόρη του Βασιλέα Αιήτη, η Μήδεια, με την βοήθεια της οποίας και τις συμβουλές της, κατόρθωσε να γίνει κάτοχος του Χρυσόμαλλου Δέρατος. Κατά τον χρόνο της επιστροφής του, ο Ιάσων έκαμε τους Γάμους του με την Μήδεια και μετά από επίσης πολλές περιπέτειες έφθασε στην Ιωλκό. Εκεί όμως, όπως αναφέρει ο μύθος, από τον Πελία φονεύθηκαν οι γονείς του και ο αδελφός του Πρόμαχος.

Παρ’ όλα αυτά ο Ιάσων παρέδωσε το Χρυσόμαλλο δέρας στο Πελία και αφιέρωσε την «Αργώ» στον Ποσειδώνα. Μετά την εκδίκηση της Μήδειας προς τον Πελία για το κακό που έκαμε στην οικογένεια του Ιάσωνα, ο Ιάσων και η Μήδεια φεύγουν για την Κόρινθο. Τέλος κατά μίαν άλλην εκδοχή του μύθου ο Ιάσων και η Μήδεια επέστρεψαν στην Κολχίδα όπου βασίλευσαν για πολύ καιρό.

Ο Ιάσων έμεινε στην συνείδηση των Ελλήνων ως ο πρώτος τολμηρός θαλασσοπόρος ο οποίος με το θάρρος και την ορμή της νιότης του παρέσυρε σε παράτολμες περιπέτειες ήρωες πολύ μεγαλύτερους του κατά ηλικία οι οποίοι, μηδέ του Ηρακλή εξαιρουμένου, τον αναγνώρισαν ως αρχηγό τους. Ο θρυλικός Θεσσαλός ήρωας, είναι αυτός που άνοιξε τους δρόμους προς τις κυριότερες πηγές πλούτου του Πόντου, και θεμελίωσε την παράδοση των Ελλήνων στην Ναυτιλία.

Αντιστράτηγος Ιωάννης Ασλανίδης, Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.

* Υπάρχει και η άποψη πως είναι από ιρανική λέξη που μοιάζει με το "άξείν" και σημαίνει "μαύρος" και αυτήν την λέξη υιοθέτησαν οι Έλληνες και τον είπαν Άξεινο ( = Μαύρο ) Πόντο.

[Ζαποτέκος]

- Εκτός από Έλληνες στον Πόντο ζούσαν και άλλοι λαοί. Οι Λαζοί ή Κόλχοι ζούσαν ανατολικά της Τραπεζούντας και ο Ηρόδοτος τους νόμιζε αιγυπτιακή καταγωγής , υπόλειμμα του στρατεύματος του βασιλιά Σέσωστρη που είχε φτάσει ως τον Πόντο ( και καλά ). Οι Λευκόσυροι ή Καππαδόκες ζούσαν στο Νότιο Πόντο και τους συνέδεαν με τους Ασσυρίους και τους Σύρους , αλλά μάλλον ήταν ιρανικός λαός ή φρυγικός λαός ή ξεχωριστός ινδοευρωπαϊκός λαός. Άλλος λαός ήταν οι Χάλυβες ( ασχολούνταν με την μεταλλουργία ) , τους οποίους έλεγαν και Χαλδαίους γιατί τους θεωρούσαν μάλλον λανθασμένα συγγενείς των Χαλδαίων της Βαβυλωνίας. Άλλοι λαοί ήταν οι Μοσσύνοικοι ( περιοχή Κερασούντας και Τρίπολης ) , οι Δρίλες ( νότια της Τραπεζούντας ), οι Μάκρωνες ( ή Σάννοι ή Ζάνοι ή Τσάνοι , δηλαδή οι μεσαιωνικοί Τζάνοι , λαζικό υποφύλο που ζούσε δυτικά των Λαζών ) , οι Κέρκιτες , οι Φάσιοι ή Φασιανοί , οι επιδρομείς Κιμμέριοι και πολλοί άλλοι λαοί. Όλοι αυτοί εξελληνίστηκαν κατά την ελληνιστική , ρωμαϊκή και πρωτοβυζαντινή περίοδο.

- Τον 8ο αι. π.Χ. αποίκισαν τον Πόντο Μιλήσιοι , Βοιωτοί , Αθηναίοι , Θεσσαλοί κ.α. Στον Πόντο επικράτησε η ιωνική διάλεκτος. Σημαντικότερες αρχαίες , μεσαιωνικές και νεότερες πόλεις ήταν οι Σινώπη ( Sinop ) , Αμισός ( Samsun ) , Κοτύωρα ( Oztu ), Κερασούντα ( Gizesum ) , Τραπεζούντα ( Trapzon ) , Σούρμενα ( Arakli ) , Ριζούς ( Rize ) , Αθήναι ( Findikli ) , Φάσιτς ( Batumi , περιοχή Κολχίδας ) , Κρώμνη ( Tozne ), Ευδοκιάς ( Tokat ) , Ηράκλεια ( Ongudak ) κ.α. Στον Βόρεια Ποντική οι Διοσκουριάς ( Σοχούμ ) , Παντικάπαιον ( Πιτνούς ) , Θεοδοσία ( Καφά ) , Όλβια ( Νικολάιεφ ) , Οδησσός ( Odessa ) κ.α.

- Πρώτη ιδρύθηκε απ' την Μίλητο η Σινώπη τον 8ο αι. π.Χ. και αποικήθηκε ξανά το 631 π.Χ. Έγινε η μητρόπολη για άλλες αποικίες του Πόντου.
Η Αμισός κατοικήθηκε το 560 π.Χ. από Αθηναίους. Η Ηράκλεια κατοικήθηκε από Βοιωτούς. Η Τραπεζούντα ιδρύθηκε το 756 π.Χ.

- Απ' τον 6ο αι. π.χ. και μετά επιβλήθηκε στην περιοχή η περσική κυριαρχία , αλλά ήταν χαλαρή και έτσι οι ελληνικές πόλεις ήταν σχεδόν αυτόνομες και αυτοδιοικούμενες. Αργότερα και η ρωμαϊική διοικητική εξουσία ήταν χαλαρή.

- Το 302 - 63 π.Χ. στην περιοχή Πόντου - Αρμενίας υπήρξε το κράτος του περσογενούς οίκου των Μιθριδατών. Οι ελληνικές πόλεις γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη επί Μιθριδάτη Γ΄και Μιθριδάτη ΣΤ΄Ευπάτορα του Μεγάλου ( 120 - 63 π.Χ. ). Ο Μιθριδάτης ο Μέγας είχε Ελληνίδα μητέρα και ελληνική παιδεία. Στο κράτος του είχε Έλληνες αξιωματούχους ( στρατηγοί Νεοπτόλεμος , Αρχέλαος κ.α. ). Δυστυχώς το 63 π.Χ. ηττήθηκε απ' τους Ρωμαίους του Πομπηίου και με δική του προτροπή θανατώθηκε απ' τον υπασπιστή του.

- Το 255 μ. Χ. οι ποντιακές πόλεις ( Τραπεζούντα κ.α. ) λεηλατήθηκαν απ' τους Γότθους και τους Βοράνους ( ίσως σαρματικό φύλο ) .

- Το 355 μ.Χ. διορίστηκε ηγεμόνας του Πόντου ο ανιψιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου Αννιβαλιανός με τίτλο Βασιλεύς των Βασιλέων ! Θανατώθηκε κατά την διαδοχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
https://en.wikipedia.org/wiki/Hannibalianus

- Επί Ιουστινιανού εκχριστιανίστηκαν οι πολεμικότατοι Τζάνοι και εντάχθηκαν στον βυζαντινό στρατό.

- Tον 9ο - 10o αι. δημιουργήθηκαν στον Ανατολικό Πόντο 3 θέματα : Χαλδίας ( Τραπεζούντα ), Κολωνείας και Θεοδοσιούπολης ( Θεοδοσιούπολη = Ερζερούμ ).

- Επί Αλεξίου Α΄Κομνηνού εμφανίζονται οι Δούκες του θέματος της Χαλδίας Γαβράδες. Ο Θεόδωρος Γαβράς πολέμησε σκληρά τους Σελτζούκους , αιχμαλωτίστηκε όμως , μαρτύρησε ( 1099 ) και αγίασε.

- Οι αυτοκράτορες της Τραπεζούντας ( 1204 - 1461 ) κατάγονται απ' τον Ανδρόνικο Α΄Κομνηνό. Ονομάστηκαν Μεγάλοι Κομνηνοί για να δείξουν πως μόνο αυτοί ήταν άμεσοι απόγονοι του βασιλικού κλάδου των Κομνηνών ( 1081 - 1185 ). Η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας ιδρύθηκε το 1204 απ' τον Αλέξιο Α΄, εγγονό του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ανδρόνικου Α΄( 1182 - 5 ). Το 1214 οι Σελτζούκοι κατέλαβαν την Σινώπη και το κράτος της Τραπεζούντας περιορίστηκε ανατολικά της Σινώπης και δυτικά της αρχαίας πόλεως Αθήναι. Το 1254 - 65 ο Μανουήλ Α΄Μεγάλος Κομνηνός ανακαταλαμβάνει τη Σινώπη , ο Ιωάννης Β΄Μεγάλος Κομνηνός νυμφεύεται την Ευδοκία , κόρη του Μιχαήλ Η΄Παλαιολόγου και σύμβολο του κράτους γίνεται ο μονοκέφαλος αετός , αντί του δικέφαλου της βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το 1297 ο Αλέξιος Β΄Μεγάλος Κομνηνός νυμφεύεται την κόρη του βασιλιά της Ιβηρίας και ανεξαρτητοποιεί την πολιτική του από αυτή του Βυζαντίου. Το 1373 ο Μιχαήλ Παλαιολόγος , γιος του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου , εκστρατεύει αποτυχημένα κατά της Τραπεζούντας. Το 1390 η Τραπεζούντα γίνεται φόρου υποτελής στον Ταμερλάνο. Το 1442 ο οθωμανικός στόλος αποτυγχάνει να καταλάβει την Τραπεζούντα λόγω θαλασσοταραχής. Το 1458 γίνεται αυτοκράτορας ο Δαβίδ Α΄Μεγάλος Κομνηνός αντί του ανήλικου ανιψιού του Αλεξίου Ε΄. Οι Οθωμανοί απομονώνουν την Τραπεζούντα απ' τον σύμμαχό της Ουζούν Χασάν , αρχηγό των Ασπροπροβατάδων Τουρκομάνων , και την υποχρεώνουν σε συνθηκολόγηση ( 15/8/1461 ). Η βασιλική οικογένεια μεταφέρθηκε στην Αδριανούπολη. Εκεί κατηγορήθηκε στις 23/3/1463 για συνωμοσία. Την 1/11/1463 καρατομήθηκαν ο Δαβίδ Α΄, τα τρία του παιδιά και ο ανιψιός του Αλέξιος Ε΄. Η Τουρκοκρατία στον Πόντο ήταν ζοφερή με μικρές περιόδους χαλάρωσης όταν η Οθωμανική αυτοκρατορία έπαιρνε διάφορα φιλελεύθερα μέτρα ( Τανζιμάτ 1839 , Χάτι Χουμαγιούν 1856 , Σύνταγμα 1876 , Σύνταγμα Νεοτούρκων 1909 ).

Ιωάννης Ασλανίδης, Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.

[Ζαποτέκος]

Εκτοπίσεις της Σαμψούντας ( 1921)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE ... E%B1%CF%82

Μέλος της ανθρωπιστικής βοήθειας, Έντιντ Γουντ, καθώς ταξίδευε από τη Σαμψούντα στο Χαρπούτ διαπίστωσε:

Νεκρά σώματα βρίσκονται στους δρόμους και στα χωράφια παντού. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τους Έλληνες από τη Μαλάτεια ως τη Σαμψούντα, και οι πιο τυχεροί είναι αυτοί που πεθαίνουν από το ξεκίνημα.

Την εποχή εκείνη είχε επισκεφθεί την περιοχή, ως αντιπρόσωπος της Ουκρανικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, και σύμμαχος του κεμαλικού κινήματος, ο Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Φρούντζε. Στο πέρασμά του στα περίχωρα της Σαμψούντας, διασώζει στα απομνημονεύματά του, τις εξής περιγραφές:

Σε κάποιο σημείο είδαμε το πτώμα μιας όμορφης κοπέλας, που το κομμένο κεφάλι της ήταν τοποθετημένο στα χέρια της. Σ’ ένα άλλο, το πτώμα ενός χαριτωμένου ξανθού κοριτσιού, εφτά – οχτώ χρόνων, ξυπόλυτου. Το κοριτσάκι προφανώς έκλαιγε, πιέζοντας το πρόσωπό του στη γη και είχε μείνει σε αυτήν τη θέση, καρφωμένο στο έδαφος από την ξιφολόγχη ενός στρατιώτη... ...να γυρίσω το γρηγορότερο δυνατό στην πεινασμένη και φτωχή πατρίδα μου... όπου το εθνικό ζήτημα έχει λυθεί μ’ έναν τελείως διαφορετικό τρόπο.


Άρθρο της εφημερίδας The Tweed Daily, 6 Ιουλίου 1921 με τίτλο: "Σφαγές στη Σαμψούντα: Οι δρόμοι βάφτηκαν με αίμα."

Ο Γάλλος ύπατος αρμοστής της Πόλης Πεγιέ προς τον πρωθυπουργό Μπριάν στις 28 Νοεμβρίου 1921 :

... στην Σαμψούντα και τα περίχωρα ... οι Τούρκοι χωρικοί εξοπλισμένοι μέχρι τα δόντια ... οι πιο πολλοί από τους Έλληνες χωρικούς σφάχτηκαν... στις 16 Ιουνίου 1921 η Σαμψούντα περικυκλώθηκε ... εξορία ... τουφεκίστηκαν ... διαπράχθηκαν ωμότητες.. στην ύπαιθρο δεν μένει κανένα χριστιανικό χωριό ... οι εξόριστοι σχεδόν όλοι κατακρεουργήθηκαν ... ο κόσμος κάηκε ζωντανός ... πάνω από 3000 αθώοι βρήκαν τον θάνατο ...

[Μπαντάς]

Και τι δεν έχουν να πάθουν ακόμη οι φυλές μας... Τα έργα δεν ολοκληρώθηκαν
Σήμερα τους σφαγιάζουν με τα δάνεια... Με την απότομη φτώχεια...
Όσοι μπορούν, έξω θα αγωνιστούμε
Ετοιμαζόμαστε...
Διπλές υπηκοότητες, διπλά διαβατήρια...

[Κατσαρίδης]

Δεν είναι ορθότερος γιατί ως Λαζοί χαρακτηρίζονται οι ελληνόφωνοι Πόντιοι.

Οι υπολοιποι Έλληνες τους Ποντιους τους αποκαλουσαν Λαζούς;

[Μπαντάς]

Λαζογερμανοι τι σημαίνει; Ήταν Πόντιοι δηλαδή;