Εκεί κοντά είναι το όριο, πράγματι
Feindflug έγραψε: ↑18 Ιουν 2019, 22:38
Λεγεών έγραψε: ↑18 Ιουν 2019, 22:30
Με αυτά που έχετε κάνει, λογικό είναι να ελπίζετε σε συγχωρέσεις και θεούς.
Πως αλλιώς να καταφέρετε να κοιτάξετε του εαυτούς σας στον καθρέφτη;
Τι ξεστόμισες μπλακμεταλλάς πράμα;
...και όχι μόνο
Αν προσέξεις και το άβαταρ.. άστα

Υπερκουλτουριάρης έγραψε: ↑18 Ιουν 2019, 23:06
Και γιατι τον μειωνει το παρελθον του; Για αυτο ειναι η ζωη ομορφη,για να τραβας μια πορεια με τις αλλαγες,τις μεταπτωσεις,τις μεταστραφες σου ως την μερα που ο χρονος θα τελειωσει για εσενα.
Αν γεννηθεις αγιος,δεν εισαι τετοιος,συνηθεια ειναι. Βαριεμαι τους ανθρωπους,που συναντω ξανα μετα απο χρονια και ειναι ιδιοι. Ωραιος ο Ο.Ι. να μας γραφει πιο πολυ για το πριν.
Να σου πω μια άλλη ιστορία τής εποχής, απ' τη ζωή μου που έχει σχέση με το νικ τού Λεγεών
Κάπου κατά τον Δεκέμβρη τού 85' κάποια βράδια αράζαμε σε μια γκαρσονιέρα που έμενε ένας φίλος (ροκάς)
Κάποιο απ' αυτά τα βράδια (νομίζω χιόνιζε) ήταν μαζί μας και ένας χεϊβμεταλάς που ασχολούνταν με μαγεία ερασιτεχνικά και είχε φέρει μαζί του ένα βιβλίο που λεγόταν "Μαύρη και άσπρη μαγεία στην εφαρμογή της". (ένα άσπρο βιβλίο με μια νυχτερίδα στο εξώφυλλο)
Μας είπε να κάνουμε μια δοκιμή με το "ποτηράκι", το γνωστό πλέον με την ονομασία "κουίγια" (μαζί μ' αυτόν ήμασταν 4 άτομα εκεί)
Μας είπε ότι το είχε δοκιμάσει αρκετές φορές με κάποιους φίλους του και το ποτήρι κινούνταν μόνο του. Δε τον πιστεύαμε και βάλθηκε να μας το αποδείξει.
Έκοψε 26 χαρτάκια και έγραψε στο καθένα τα γράμματα τής αλφαβήτου και στα 2 έγραψε "ναι" και "όχι".
Τα τοποθέτησε σε κύκλο μισό μέτρο διάμετρο πάνω σε ένα τραπέζι και στις 2 απέναντι πλευρές το ναι και το όχι.
Κάτσαμε γύρω και διάβασε κάτι λόγια από το βιβλίο και είπε να βάλουμε τα δυο δάχτυλα πάνω σε ένα αναποδογυρισμένο νεροπότηρο που ήταν στο κέντρο του κύκλου.
Το κάναμε και άρχισε να κάνει ερωτήσεις τύπου "αν είσαι εδώ δείξε μας την παρουσία σου" ή "ποιο είναι το όνομά σου" και άρχισε να κινείτε το ποτήρι κάτω από τα δάχτυλά μας και να διαγράφει ένα "6" και να επαναλαμβάνει άλλους 2 κύκλους στον κύκλο τού "6" και άρχισε να πηγαίνει ακουμπώντας ένα-ένα τα γράμματα: "Λ","Ε","Γ","Ε","Ω","Ν".
Μας έπιασε δέος.
Του κάναμε κάποιες ερωτήσεις τύπου "πότε θα πεθάνω" και εμένα μού είπε τον 2ο μήνα του 86' και σε έναν άλλο τού κύκλου, τον 3ο του 86'.
Δεν πεθάναμε φυσικά (εξάλλου ο διαβολάκος δε μπορεί να ξέρει πότε θα πεθάνουμε αλλά μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις που οδηγούν εκεί).
Εγώ τον 2ο μήνα τού 86' είχα ένα σοβαρό ατύχημα και ο άλλος τού "κύκλου" εκείνου τον 3ο του 86' έχασε το δεξί του χέρι από τον καρπό. Tου τον πάτησε τυπογραφική μηχανή.
Αυτός εργαζόταν τότε σε ένα λιθογραφείο και κόλλησε η μηχανή. Ακούμπησε το δεξί του χέρι στην επιφάνεια εκτύπωσης, κάτι να κάνει από πίσω και κατέβηκε η μηχανή και του το έλιωσε από τον καρπό.
Για να βεβαιωθούμε ότι δεν το κουνάν οι άλλοι το ποτήρι - όλοι είχαμε αυτή την πεποίθηση για τούς υπόλοιπους επειδή ο καθένας μας ξεχωριστά νόμιζε ότι τού κάνουν πλάκα οι υπόλοιποι και κουνάν αυτοί το ποτήρι και το εκφράζαμε φωναχτά - είπε ο "μυημένος" τής παρέας σε ότι τέλος πάντων ήταν αυτό που κούναγε το ποτήρι, "αν είσαι πραγματικός, για να μας αποδείξεις την παρουσία σου θα βάλω μια τρίχα απ' το κεφάλι μου μέσα στο ποτήρι να δούμε αν μπορείς να την κουνήσεις"
Πράγματι, τράβηξε μια τρίχα από το κεφάλι του και την έβαλε κάτω από το αναποδογυρισμένο ποτήρι. Τότε είδαμε την τρίχα να ανεβαίνει και να κατεβαίνει για αρκετές φορές μέσα στο αναποδογυρισμένο ποτήρι και αυτό να τρεμοπαίζει κάτω από τα δάχτυλά μας!
Μας έπιασε περισσότερο δέος αυτή τη φορά.
Μετά την πρώτη φορά που κάναμε εκείνα τα εντυπωσιακά πειράματα, το κάναμε άλλες 4-5 φορές με διαφορετικά πρόσωπα την κάθε φορά και διαφορετικό αριθμό, αλλά την τελευταία ήταν και το τελειωτικό.
Τι συνέβη;
Ενώ κάναμε τα σχετικά, κάποια στιγμή ο ένας τού κύκλου άρχισε να χλευάζει αυτό το πράμα που κούναγε το ποτήρι και ξαφνικά φεύγει το ποτήρι με φόρα και άρχισε να χτυπά από τοίχο σε τοίχο και να αφήνει λακκούβες χωρίς να σπάει!!
Εκεί σε θέλω από μια μεριά, να μας έβλεπες να τρέχουμε πανικόβλητοι προς την πόρτα ποιος θα βγει πρώτος

Φυσικά δε το προσπαθήσαμε ξανά.
Τελικά σ' εκείνο το σπίτι, αυτός που το είχε άκουγε χτύπους και παράξενες φωνές.
Φώναξε παπά, μαζευτήκαμε όλοι [της τελευταίας φοράς] να κάνει ευχέλαιο και αγιασμό και από τότε σταμάτησαν όλα
ποιοι; εμείς που δε πιστεύαμε ούτε στον πατέρα μας, ΑΓΙΑΣΜΟ!!! 
Μετά κάποια χρόνια που αναλογιζόμουν αυτό το περιστατικό και άλλα, έλεγα μέσα μου, "Για να υπάρχει διάβολος, άρα υπάρχει και Θεός" και αυτό ήταν ένα έναυσμα να ψαχτώ περισσότερο. Τότε, λίγο με παραψυχολογία, ινδουισμό (και κει έχει παρόμοια τερτύπια, άρα...) κλπ, ενώ πολύ αργότερα με τον Χριστιανισμό. (αυτό εν μέρει απαντά και στο ερώτημα του
Beria)
(Προσωπική εμπειρία)
Μη το δοκιμάσετε
Ο.Ι.