To Club των πενηντάρηδων (και άνω)

[Athina__P]

Για να το ελαφρύνω λίγο, η σημερινή εποχή έδωσε εργαλεία στις πενηντάρες να παρατείνουν λίγο τη νιότη τους αν και ο χρόνος πιέζει. Στους στόχους αυτής της ηλικίας είναι να μη μοιάσουμε ιδιαίτερα στη Ντονατέλλα Βερσάτσε όπως περνάνε τα χρόνια. Απολαμβάνω ακόμα τα λίγα χρόνια που μπορώ να προσεκλύσω βλέμματα αν και δεν δίνω καθόλου χρόνο πλέον στο να προσπαθώ να καλλωπιστώ επί τούτου. Και μόνο που δεν έχει χαλαρά σημεία στο σώμα της πλέον μια σαρανταφεύγα την κατατάσσει αυτομάτως στο άνω του μέσου όρου για το ηλικιακό της γκρουπ και τραβάει τα βλέμματα χωρις να κάνει κάτι. Και δείχνω την εκτίμησή μου στους ωραίους άντρες που ελάχιστοι είναι πια στα ηλικιακά μου κυβικά. Δεν έχω να αποδείξω και πολλά πράγματα πλέον! Κάποια φίλη μου το έχει ρίξει στα νεαρά παληκάρια, γιατί δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σωματικά οι συνομίλικοι... Εμένα δεν με νοιάζει αυτό το παιχνίδι, δεν θέλω να συγκρίνω με τις καλές εποχές που όλα και όλοι ήταν στα καλύτερά τους! Είχα ζήσει πολύ καλά! Στόχος όμως ο Athinoulis να συμμαζευτεί ως προς την εμφάνιση πριν με αφήσει και εμένα το θέμα ορμόνες για πάντα.

[mec]

πέρνα λίγο από εδώ

The Childfree Life

Έχω τοποθετηθεί ήδη εκει:
Anonymous @ The Childfree Life
Anonymous @ The Childfree Life
Anonymous @ The Childfree Life
Anonymous @ The Childfree Life
Anonymous @ The Childfree Life

Τώρα εδώ προσθέτω και την παράμετρο 50άρης. Εγώ 56 η κυρά 43, βάλε μέσος όρος 50. Αρχίζει και παρουσιάζεται ένα είδος κενό. Όπως είπα και στην αρχή, έπαψα πια να «τρέχω» κι έχω αράξει. Εργάζομαι και λιγότερο. Η κυρά αφού δούλεψε πέντε χρόνια σαν σκυλί να στήσει ένα μικρό ξενοδοχείο βλεπει τις μέρες της να περνάνε σαν καρμπόν η μία μετά την άλλη. Και καθώς είναι ενταγμένο στον θρησκευτικό τουρισμό (για να έχει πιο ήσυχους πελάτες) κοντεύει να βαρέσει μπιέλα απο τη μονοτονία. Τι κάνουμε από δω και πέρα, θα βαράμε μύγες; Ή θ' αφήσουμε τη ρουτίνα να μας καταβάλει;

Πληρώνει μία βοηθό και σου λέει «γιατί να μην είχα μια κόρη» να αναπτύξει την επιχείρηση όταν δεν θα μπορώ πια, και να το κληρονομήσει όταν θα εγκαταλείψω το μάταιο τουτο κόσμο; Όσο νάναι ό,τι έφτιαξες το πονάς και θέλεις να συνεχιστεί. Το σκέφτεται λοιπον για υιοθεσία. Καμμία αφρικανούλα, να τη σπουδάσει τουριστικά για να πάρει τη σκυτάλη.
Και μαζί με αυτή το σκέφτομαι εννοείται κι εγώ.

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

πέρνα λίγο από εδώ

The Childfree Life

Έχω τοποθετηθεί ήδη εκει:
Anonymous @ The Childfree Life
Anonymous @ The Childfree Life
Anonymous @ The Childfree Life
Anonymous @ The Childfree Life
Anonymous @ The Childfree Life

Τώρα εδώ προσθέτω και την παράμετρο 50άρης. Εγώ 56 η κυρά 43, βάλε μέσος όρος 50. Αρχίζει και παρουσιάζεται ένα είδος κενό. Όπως είπα και στην αρχή, έπαψα πια να «τρέχω» κι έχω αράξει. Εργάζομαι και λιγότερο. Η κυρά αφού δούλεψε πέντε χρόνια σαν σκυλί να στήσει ένα μικρό ξενοδοχείο βλεπει τις μέρες της να περνάνε σαν καρμπόν η μία μετά την άλλη. Και καθώς είναι ενταγμένο στον θρησκευτικό τουρισμό (για να έχει πιο ήσυχους πελάτες) κοντεύει να βαρέσει μπιέλα απο τη μονοτονία. Τι κάνουμε από δω και πέρα, θα βαράμε μύγες; Ή θ' αφήσουμε τη ρουτίνα να μας καταβάλει;

Πληρώνει μία βοηθό και σου λέει «γιατί να μην είχα μια κόρη» να αναπτύξει την επιχείρηση όταν δεν θα μπορώ πια, και να το κληρονομήσει όταν θα εγκαταλείψω το μάταιο τουτο κόσμο; Όσο νάναι ό,τι έφτιαξες το πονάς και θέλεις να συνεχιστεί. Το σκέφτεται λοιπον για υιοθεσία. Καμμία αφρικανούλα, να τη σπουδάσει τουριστικά για να πάρει τη σκυτάλη.
Και μαζί με αυτή το σκέφτομαι εννοείται κι εγώ.

γιατί δε το προσπαθείτε;;;
ακόμα κι αν κάτσει η υιοθεσία;
επίσης Γαλλάκι; ή είναι δύσκολο;

[Lugozzi]

ωραίες οι τοποθετήσεις σου mec_

[mec]

γιατί δε το προσπαθείτε;;;
ακόμα κι αν κάτσει η υιοθεσία;
επίσης Γαλλάκι; ή είναι δύσκολο;

Αν θέλαμε παιδί θα είχαμε. Αλλά δεν είμαστε οι τύποι που θα βασανιζόμαστε με μεγάλωμα παιδιών. Δεν πρόκειται να το κάνουμε για να καλύψουμε το γονεικό ένστικτο, αλλά για λόγους εμπλουτισμού ζωής. Ήδη έχει ρέψει στη δουλειά, θα φορτωθεί και με μια γέννα και μεγάλωμα; Αυτό θα ήταν σκλαβιά. Εγώ λέω πώς να την κάνω να ξεκολλήσει από το ξενοδοχείο να έχουμε περισσότερο χρόνο για πάρτη μας.
Άρα λέμε να πάρουμε την κηδεμονία (κακώς έγραψα υιοθεσία) ενός παιδιού που θα έχει κάποια ήλικία, ξέρω γω από 13 έως 15, που μπορείς να το χαρείς ακόμα σαν παιδί και να μπορέσει να πάρει γρήγορα τη σκυτάλη, ώστε να απελευθερωθεί η κυρά. Και να έχει ζήσει και λίγη μιζέρια για να εκτιμήσει πέντε πράγματα, γιατί τα γαλλάκια θεωρούν τα πάντα δεδομένα.
Και η κηδεμονία δεν είναι permanent σαν την υιοθεσία που σου δίνει αυτόματα δικαιώματα και μπορεί να τα φορτώσεις στον κόκορα.
Θα κληρονομήσει, αν το αξίζει.

[Athina__P]

Επειδή αυτό είναι ένα εξειδικευμένο ερώτημα, απαντήσεις, αλλά σε άλλο κοινωνικό πλαίσιο, της Αμερικής κυρίως, θα βρεις στο Askreddit σε παλιές αναρτήσεις ψάχνοντας με τα κατάλληλα keywords.

[Lugozzi]

γιατί δε το προσπαθείτε;;;
ακόμα κι αν κάτσει η υιοθεσία;
επίσης Γαλλάκι; ή είναι δύσκολο;

Αν θέλαμε παιδί θα είχαμε. Αλλά δεν είμαστε οι τύποι που θα βασανιζόμαστε με μεγάλωμα παιδιών. Δεν πρόκειται να το κάνουμε για να καλύψουμε το γονεικό ένστικτο, αλλά για λόγους εμπλουτισμού ζωής. Ήδη έχει ρέψει στη δουλειά, θα φορτωθεί και με μια γέννα και μεγάλωμα; Αυτό θα ήταν σκλαβιά. Εγώ λέω πώς να την κάνω να ξεκολλήσει από το ξενοδοχείο να έχουμε περισσότερο χρόνο για πάρτη μας.
Άρα λέμε να πάρουμε την κηδεμονία (κακώς έγραψα υιοθεσία) ενός παιδιού που θα έχει κάποια ήλικία, ξέρω γω από 13 έως 15, που μπορείς να το χαρείς ακόμα σαν παιδί και να μπορέσει να πάρει γρήγορα τη σκυτάλη, ώστε να απελευθερωθεί η κυρά. Και να έχει ζήσει και λίγη μιζέρια για να εκτιμήσει πέντε πράγματα, γιατί τα γαλλάκια θεωρούν τα πάντα δεδομένα.
Και η κηδεμονία δεν είναι permanent σαν την υιοθεσία που σου δίνει αυτόματα δικαιώματα και μπορεί να τα φορτώσεις στον κόκορα.
Θα κληρονομήσει, αν το αξίζει.

ωραίος ο mec
προβλέπω στα 50 να μπαίνω στο club

[Νταρνάκας]

μια χαρα ηλικια ειναι αμα δεν πεθαινεις ,το μονο κακο τα πιπινακια σε φωναζουν θειο...

Εμένα μου κακοφάνηκε που καμμιά φορά σηκώνονται να μου δώσουν την θέση. Βέβαια, δεν είμαι ακριβώς πενηντάρης. Εκλεισα τα 60 πριν από 2 μήνες.

Πολύχρονος Λέπο!

[καβουροδεινοσαυράκι]

Πως σας φαίνεται όσοι τα έχετε πιάσει τα 50 και βάλε; αλήθεια όμως να πείτε.

για εμενα ηταν αρκετα ανωδυνο νομιζω, στα 40 τα χρειαστηκα

[perseus]

και εγω το ιδιο

[Naida]

Έχω φίλους άνω των 50 και συζητάμε γενικότερα. Αυτό που τους ρίχνει πολύ ψυχολογικά είναι η σύγκριση που κάνουν με τον εαυτό τους σε νεαρότερη ηλικία και ιδιαίτερα στο κομμάτι το σεξουαλικό, αντοχές κτλ εκτός από τις εξωτερικές αλλαγές. Μαλλιά και γένια. Μιλάμε τραβάνε μεγάλο καρο ψυχολογικά.

[perseus]

Περναμε κλιμακτηριο

[Daje]

Οι αλλαγες που συμβαινουν στους ανθρωπους μετα τα 40-45 και πλησιαζοντας στα 50, για μενα, ειναι συγκρισιμες με εκεινες της εφηβειας.
Ειναι τοσο σημαντικες και πολλες που ουτε μπορουσες να το φανταστεις.

Καταρχας, συνειδητοποιεις ποσο προβλεψιμοι ειναι οι ανθρωποι και ειναι, πλεον, τρομερα ευκολο να διαβασεις τον τροπο σκεψης τους.
Ειναι τοσο ευκολο που τελικα απομυθοποιουνται ανθρωποι, στοχοι, ιδεες, τα παντα.
Κοιτας μια κοπελα, ενα αγορι πχ. 20 χρονων και εισαι σε θεση να καταλαβεις ακριβως τι θελει. Απο ενα βλεμμα του, απο μια απλη αντιδραση. Κατι που οταν ησουν μικροτερος σου φαινοταν αδιανοητο.

Σωματικα υπαρχει σημαντικη φθορα σε ολα τα επιπεδα.
Η ενεργεια μειωνεται, η σοφια αυξανεται.

Αυτο που με τρομαζει ειναι οτι αν ενας ανθρωπος στα 40-50 αισθανεται ετσι, τοτε στα 60-70 τι θα γινει?
Η απαντηση που εχω δωσει ειναι οτι πλησιαζοντας στα 50 ειναι αναποφευκτο ενα "restart", ενας επαναπροσδιορισμος της ταυτοτητας του καθενος.
Σταματας και ξανασκεφτεσαι τα παντα. Συνειδητοποιεις οτι το να θεσεις νεους στοχους και να δωσεις νεα ταυτοτητα στον εαυτο σου, ειναι μονοδρομος.
Ειναι απαραιτητη προυποθεση για να ζησεις αρμονικα με τον εαυτο σου και τους γυρω σου το 2ο μισο της ζωης σου.

Εγω σε αυτη τη φαση βρισκομαι τωρα.
Καποτε η ΙΒΑΝΚΑ ηταν το νο.1, αλλα τωρα εχουν εμφανιστει Κατερινα Μονογιου, Ιωαννα Τουνη και κατι τετοιες και χρειαζεται επαναπροσδιορισμος.

[perseus]

Στα 70 παλιμπαιδιζουμε

[Naida]

Οι αλλαγες που συμβαινουν στους ανθρωπους μετα τα 40-45 και πλησιαζοντας στα 50, για μενα, ειναι συγκρισιμες με εκεινες της εφηβειας.
Ειναι τοσο σημαντικες και πολλες που ουτε μπορουσες να το φανταστεις.

Καταρχας, συνειδητοποιεις ποσο προβλεψιμοι ειναι οι ανθρωποι και ειναι, πλεον, τρομερα ευκολο να διαβασεις τον τροπο σκεψης τους.
Ειναι τοσο ευκολο που τελικα απομυθοποιουνται ανθρωποι, στοχοι, ιδεες, τα παντα.
Κοιτας μια κοπελα, ενα αγορι πχ. 20 χρονων και εισαι σε θεση να καταλαβεις ακριβως τι θελει. Απο ενα βλεμμα του, απο μια απλη αντιδραση. Κατι που οταν ησουν μικροτερος σου φαινοταν αδιανοητο.

Σωματικα υπαρχει σημαντικη φθορα σε ολα τα επιπεδα.
Η ενεργεια μειωνεται, η σοφια αυξανεται.

Αυτο που με τρομαζει ειναι οτι αν ενας ανθρωπος στα 40-50 αισθανεται ετσι, τοτε στα 60-70 τι θα γινει?
Η απαντηση που εχω δωσει ειναι οτι πλησιαζοντας στα 50 ειναι αναποφευκτο ενα "restart", ενας επαναπροσδιορισμος της ταυτοτητας του καθενος.
Σταματας και ξανασκεφτεσαι τα παντα. Συνειδητοποιεις οτι το να θεσεις νεους στοχους και να δωσεις νεα ταυτοτητα στον εαυτο σου, ειναι μονοδρομος.
Ειναι απαραιτητη προυποθεση για να ζησεις αρμονικα με τον εαυτο σου και τους γυρω σου το 2ο μισο της ζωης σου.

Εγω σε αυτη τη φαση βρισκομαι τωρα.
Καποτε η ΙΒΑΝΚΑ ηταν το νο.1, αλλα τωρα εχουν εμφανιστει Κατερινα Μονογιου, Ιωαννα Τουνη και κατι τετοιες και χρειαζεται επαναπροσδιορισμος.

Νομίζω πως παίζει ρόλο γενικότερα πως έχεις ζήσει την ζωή σου. Αν είσαι γενικά καλά με τον εαυτό σου πριν τα 50 είναι πιο ομαλή η μετάβαση. Αν δεν νιώθεις οκ και νιώθεις ότι διαρκώς κάτι σου λείπει ή θα ήθελες κάτι άλλο από αυτό που έχεις ίσως τότε μετά τα 50 να αλλάζει κάτι και ή που θα συνεχίσεις στο ίδιο μοτίβο και ασφαλής, ίσως επαναπροσδιορίσεις με οποιοδήποτε κόστος προσωπικό.
Το σίγουρο είναι ότι η φθορά έρχεται σε όλα τα επίπεδα.