Δημήτρης Λιαντίνης

[sys3x]

Καλο θαταν να μη μιλας για την Juno έτσι

Για τις σκοπιανές μιλάω αλλά δε γαμείς.

[sys3x]

Ωραία ερμηνεία του «έζησα έρημος και ισχυρός», κάτι που δεν είχα σκεφτεί. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως η αγάπη απέτυχε σ'αυτόν τον άνθρωπο, όταν γνώρισε τόση αγάπη από τους γύρω του. Εγώ το καταλαβαίνω ως «έζησα μακρυά από όλους». Και μπορεί να ήταν μακρυά από όλους και όλα, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο σκέψης και ζωής.

η αγάπη αυτών που δεν σε αφορούν,
δεν είναι παρά ένα αβάσταχτο βάρος,
που σε απομακρύνει ακόμη περισσότερο

Δεν υπάρχει αγάπη.

Αυτό που υπάρχει μόνο είναι η απόδειξη της.

[elfy]

Ο Λιαντίνης νομιζω, είναι το είδος του φιλοσόφου που δεν τον ενδιαφέρουν οι φιλοσοφικές ιδέες καθαυτές.
Αλλά το πως θα ζήσει σύμφωνα με αυτές.
Έτσι, ο Λιαντίνης έρχεται πιο κοντά σε μυθιστορηματικό ήρωα, όπως ο Κιρίλοφ των «Δαιμονισμένων του Ντοστογιέφσκι, παρά σε φιλόσοφο.

Όμως τι σημαίνει να ζεις σύμφωνα με τις ιδέες σου;
Αν ζεις για παράδειγμα σύμφωνα με τις αρχές του χριστιανισμού, η ανάγκη εξαγνισμού οδηγεί στην απόσυρση από τους σωματικούς περιορισμούς και τις αδυναμίες , μια ανάγκη που στην ακρότητά της γεννά τον ασκητισμό. Υπάρχει εδώ η ανοχή απέναντι στην εξαθλίωση του σώματος και ένας πολύ έντονος απομονωτισμός.
Ή όπως το περιγράφει και ο ποιητής, για τον στυλίτη Συμεών:

Τα δυο μου πόδια έχουν σαπίσει από την υγρασία∙
Κι ωστόσο, δεν παύω να κλαίω και να ουρλιάζω,
Όσο ακόμη η κουρασμένη μου ράχη μπορεί να βαστήξει το κουρασμένο μου
Κεφάλι, ώσπου όλα τα μέλη μου να πέσουν ένα ένα από τη στήλη,
Έλεος, έλεος, εξάλειψον το ανόμημά μου.

Για τους πιστούς, αυτή η εικόνα της σήψης και της οδύνης δεν γεννά αποτροπιασμό, αλλά αντίθετα, θαυμασμό και ευλάβεια, αφού δεν είναι παρά η ύψιστη συνέπεια στο δόγμα τους:
μια ζωή σύμφωνα με τις πιο απαιτητικές θρησκευτικές επιταγές.

Με έναν εντελώς ανάλογο, κατά τη γνώμη μου τρόπο, ο Λιαντίνης ομοίως προσπαθεί να κυριαρχήσει πάνω στο σώμα. Το φάρμακο για την εξάλειψη του φόβου του θανάτου, είναι κατά τη γνώμη του η υποχώρηση του εγωισμού, και ιδιαίτερα του ΦΥΣΙΚΟΥ εγωισμού, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο η Φύση μιλάει μέσα στο σώμα μας. Κυριαρχώντας πάνω στη «Φύση» αυτή, ο Λιαντίνης πιστεύει ότι γίνεται κυρίαρχος του θανάτου.
Αυτή η «απώλεια εαυτού», του φυσικού εαυτού ως σώματος, δε διαφέρει σε τίποτα, επί της ουσίας , από το ασκητικό ιδεώδες. Απλά, αποπειράται να γίνει ακόμα πιο συνεπές από αυτό. Γιατί η πλήρης κυριαρχία πάνω στο σώμα και τους φυσικούς περιορισμούς του, σημαίνει και την επιλογή της ώρας του θανάτου του. Ο ασκητισμός επιλέγει να βασανίσει το σώμα, η «λογική αυτοκτονία» του Λιαντίνη, επιλέγει να το αφανίσει.

Αν όμως ο λισντινικός τρόπος ήταν ανάλογος του χριστιανικού ασκητικού ιδεώδους, τότε πώς εξηγείς το γεγονός ότι οι χριστιανοί τον αναθεματίζουν, όπως φαίνεται από απλούς ανθρώπους ως θεολόγους, αντί να χαιρετίζουν τις προσπάθειες του, όπως έκαναν με τον στυλίτη;

[kalorifer]

Δεν θα τον χαρακτήριζα φιλόσοφο.

[tipiti klop]

Αν όμως ο λισντινικός τρόπος ήταν ανάλογος του χριστιανικού ασκητικού ιδεώδους, τότε πώς εξηγείς το γεγονός ότι οι χριστιανοί τον αναθεματίζουν, όπως φαίνεται από απλούς ανθρώπους ως θεολόγους, αντί να χαιρετίζουν τις προσπάθειες του, όπως έκαναν με τον στυλίτη;

Κατά τη δική μου γνώμη, αυτοί οι άνθρωποι, οι "μοναχοί" και οι "μονάχοι", δεν είναι αντικείμενα ούτε θαυμασμού, ούτε αναθέματος- συμπεριφορές που ταιριάζουν με όσους θέλουν απλά να ξεμπερδεύουν γρήγορα μαζί τους.
Για μένα είναι ένα μυστήριο, το οποίο επιχειρώ να πλησιάσω από την πλευρά του πόνου τους, και όχι από την πλευρά της "θέωσης" ή του "θριάμβου πάνω στο θάνατο", που σαν έννοιες μου είναι κάπως πομπώδεις και αδιάφορες...

[pylothess]

Αν όμως ο λισντινικός τρόπος ήταν ανάλογος του χριστιανικού ασκητικού ιδεώδους, τότε πώς εξηγείς το γεγονός ότι οι χριστιανοί τον αναθεματίζουν, όπως φαίνεται από απλούς ανθρώπους ως θεολόγους, αντί να χαιρετίζουν τις προσπάθειες του, όπως έκαναν με τον στυλίτη;

Κατά τη δική μου γνώμη, αυτοί οι άνθρωποι, οι "μοναχοί" και οι "μονάχοι", δεν είναι αντικείμενα ούτε θαυμασμού, ούτε αναθέματος- συμπεριφορές που ταιριάζουν με όσους θέλουν απλά να ξεμπερδεύουν γρήγορα μαζί τους.
Για μένα είναι ένα μυστήριο, το οποίο επιχειρώ να πλησιάσω από την πλευρά του πόνου τους, και όχι από την πλευρά της "θέωσης" ή του "θριάμβου πάνω στο θάνατο", που σαν έννοιες μου είναι κάπως πομπώδεις και αδιάφορες...

Εμένα περισσότερο μου θύμιζε σε Ιάπωνα σαμουράι η σε αρχαίο Σπαρτιάτη πολεμιστή . Έναν πολεμιστή που πολεμάει ακολουθώντας έναν αυστηρό
ηθικό κώδικα. Έναν άνθρωπο ,εραστή της τελειότητας που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από το τέλειο ακόμη και αν για την επίτευξη
της τελειότητας απαιτηθούν σκληρές θυσίες. Όμως η ατέρμονος αυτή προσπάθεια επίτευξης της τελειότητας εκτός από πηγή δυστυχίας λόγω αδυναμίας εκπλήρωσης στόχων αποτελεί επιπλέον ύβρη από ένα θνητό ,άρα ατελή άνθρωπο που τόλμησε να συγκριθεί με τους θεούς ,τους μόνους τέλειους.

Σχετικά με τον Χριστιανισμό που έχει αναφερθεί,στον Χριστιανισμό η μέγιστη αμαρτία είναι η αυτοκτονία . Στον Χριστιανισμό η Αμαρτία δεν είναι κάποια νομική διάταξη που η παραβίασή της επιφέρει και την ανάλογη κύρωση.Η αμαρτία είναι η διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό.
Επίσης από Χριστιανική άποψη η αυτοκτονία είναι ύβρη γιατί ο ατελής άνθρωπος κάνει τον εαυτό του Θεό και αποφασίζει ο ίδιος να τερματίσει την ζωή του.Επίσης είναι αγνωμοσύνη προς το δώρο της ζωής . Σημασία δεν έχει κάποιος να είναι στυλίτης η να τρώει σαράντα χρόνια ακρίδες .Μια πόρνη που μπορεί να συγχωρέσει τους εχθρούς της είναι περισσότερο αγία από έναν που λιώνει στις νηστείες και θεωρεί τον εαυτό του σπουδαίο. Κάτι ανίστοιχο με την παραβολή του Φαρισαίου και του Τελώνη.

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Αυτό πάλι με τους φιλοσόφους που θα πρέπει κάθε γενιά να έχει και να δινει το δικό της περιεχόμενο και νόημα στην Ζωή και στον Θάνατο, δεν μπόρεσα (ευτυχώς) ποτέ να το χωνέψω

Ο (κατά την γνώμη μου) μεγαλύτερος (μη Ελ φυσικά) από αυτούς (ο Hegel ) το έχει εκφράσει πολύ ωραία ότι δεν γίνεται αλλιώς.
Αν το ξετρυπώσω θα επανέλθω .

[tipiti klop]

Σχετικά με τον Χριστιανισμό που έχει αναφερθεί,στον Χριστιανισμό η μέγιστη αμαρτία είναι η αυτοκτονία . Στον Χριστιανισμό η Αμαρτία δεν είναι κάποια νομική διάταξη που η παραβίασή της επιφέρει και την ανάλογη κύρωση.Η αμαρτία είναι η διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό.
Επίσης από Χριστιανική άποψη η αυτοκτονία είναι ύβρη γιατί ο ατελής άνθρωπος κάνει τον εαυτό του Θεό και αποφασίζει ο ίδιος να τερματίσει την ζωή του.Επίσης είναι αγνωμοσύνη προς το δώρο της ζωής .

Δηλαδή ο Λιαντίνης είναι πιο αμαρτωλός από τον Μέγκελε, για παράδειγμα. Είναι ο μέγιστος αμαρτωλός.

[elfy]

Είμαστε σίγουροι πως ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε; Και πως δεν πήγε απλά να ασκητέψει, και δεν του βγήκε με αποτέλεσμα να πεθάνει;

[Σουβλίτσα]

Αυτό πάλι με τους φιλοσόφους που θα πρέπει κάθε γενιά να έχει και να δινει το δικό της περιεχόμενο και νόημα στην Ζωή και στον Θάνατο, δεν μπόρεσα (ευτυχώς) ποτέ να το χωνέψω

Ο (κατά την γνώμη μου) μεγαλύτερος (μη Ελ φυσικά) από αυτούς (ο Hegel ) το έχει εκφράσει πολύ ωραία ότι δεν γίνεται αλλιώς.
Αν το ξετρυπώσω θα επανέλθω .

Τί να σε ειπώ, εγώ θυμάμαι πολλάκις τούτονα δω:

Αχ! σπούδασα φιλοσοφία
και νομική και ιατρική,
και, αλίμονο, θεολογία
με κόπο και μ' επιμονή·
και να ‘μαι ‘δω με τόσα φώτα,
εγώ μωρός, όσο και πρώτα!

[Σουβλίτσα]

Ο Λιαντίνης νομιζω, είναι το είδος του φιλοσόφου που δεν τον ενδιαφέρουν οι φιλοσοφικές ιδέες καθαυτές.
Αλλά το πως θα ζήσει σύμφωνα με αυτές.
Έτσι, ο Λιαντίνης έρχεται πιο κοντά σε μυθιστορηματικό ήρωα, όπως ο Κιρίλοφ των «Δαιμονισμένων του Ντοστογιέφσκι, παρά σε φιλόσοφο.

Όμως τι σημαίνει να ζεις σύμφωνα με τις ιδέες σου;
Αν ζεις για παράδειγμα σύμφωνα με τις αρχές του χριστιανισμού, η ανάγκη εξαγνισμού οδηγεί στην απόσυρση από τους σωματικούς περιορισμούς και τις αδυναμίες , μια ανάγκη που στην ακρότητά της γεννά τον ασκητισμό. Υπάρχει εδώ η ανοχή απέναντι στην εξαθλίωση του σώματος και ένας πολύ έντονος απομονωτισμός.
Ή όπως το περιγράφει και ο ποιητής, για τον στυλίτη Συμεών:

Τα δυο μου πόδια έχουν σαπίσει από την υγρασία∙
Κι ωστόσο, δεν παύω να κλαίω και να ουρλιάζω,
Όσο ακόμη η κουρασμένη μου ράχη μπορεί να βαστήξει το κουρασμένο μου
Κεφάλι, ώσπου όλα τα μέλη μου να πέσουν ένα ένα από τη στήλη,
Έλεος, έλεος, εξάλειψον το ανόμημά μου.

Για τους πιστούς, αυτή η εικόνα της σήψης και της οδύνης δεν γεννά αποτροπιασμό, αλλά αντίθετα, θαυμασμό και ευλάβεια, αφού δεν είναι παρά η ύψιστη συνέπεια στο δόγμα τους:
μια ζωή σύμφωνα με τις πιο απαιτητικές θρησκευτικές επιταγές.

Με έναν εντελώς ανάλογο, κατά τη γνώμη μου τρόπο, ο Λιαντίνης ομοίως προσπαθεί να κυριαρχήσει πάνω στο σώμα. Το φάρμακο για την εξάλειψη του φόβου του θανάτου, είναι κατά τη γνώμη του η υποχώρηση του εγωισμού, και ιδιαίτερα του ΦΥΣΙΚΟΥ εγωισμού, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο η Φύση μιλάει μέσα στο σώμα μας. Κυριαρχώντας πάνω στη «Φύση» αυτή, ο Λιαντίνης πιστεύει ότι γίνεται κυρίαρχος του θανάτου.
Αυτή η «απώλεια εαυτού», του φυσικού εαυτού ως σώματος, δε διαφέρει σε τίποτα, επί της ουσίας , από το ασκητικό ιδεώδες. Απλά, αποπειράται να γίνει ακόμα πιο συνεπές από αυτό. Γιατί η πλήρης κυριαρχία πάνω στο σώμα και τους φυσικούς περιορισμούς του, σημαίνει και την επιλογή της ώρας του θανάτου του. Ο ασκητισμός επιλέγει να βασανίσει το σώμα, η «λογική αυτοκτονία» του Λιαντίνη, επιλέγει να το αφανίσει.

Φαινομενικά -μόνο θα έλεγα-φαίνεται "λογικη" η τοποθέτησή σου

Δεν έχω χρόνο να μπω σε ανάλυση των λεγομένων σου
Απλώς να επισημάνω οτι εσύ μιλάς για φιλοσοφικές αντιλήψεις

Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός ΔΕΝ είναι φιλοσοφία
Οπότε η σύγκριση που κάνεις απλώς δεν μπορεί να γίνει

[pylothess]

Κάτι άσχετο ρε παιδιά. Έχω την εντύπωση ότι ο αείμνηστος καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης συνέκρινε την Αρχαία Ελλάδα
με την σημερινή Ελλάδα. Ισχύει κάτι τέτοιο η μήπως εγώ δεν έχω καταλάβει καλά; Αν ισχύει κάτι τέτοιο ,οι απόψεις του
του είναι το λιγότερο αναχρονιστικές και ανεδαφικές.Δεν μπορείς να συγκρίνεις δυό ανόμοια χρόνικες περιόδους και να
λες για παράδειγμα ότι το αρχαίο Ελληνικό μεγαλείο,το κάλλος που βλέπεις στα αγάλματα και στον Παρθενώνα ,καταστράφηκε
από τους Βυζαντινούς ρασοφόρους με τα μούσια και πως οι Νεοέλληνες δεν έχουν καμία σχέση με το αρχαίο έθνος των Ελλήνων
και πως εμείς σήμερα είμαστε εξελληνισμένοι σλάβοι,εκχριστιανισμένοι οθωμανοί ,αρβανίτες η οτιδήποτε άλλο . Αν και ,να ξέρετε
ότι και οι Βλάχοι και οι Αρβανίτες είναι ελληνικά φύλλα που απλώς δεν μιλούν Ελληνικά. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τους πρόσφυγες
που ήρθαν από την Μικρά Ασία στην Ελλάδα με την ανταλλαγή πληθυσμών μετά το 21 ,που μιλούσαν τούρκικα αντί για Ελληνικά.

Τέτοιες απόψεις ,αν βέβαια εννοούσε αυτό ο Λιαντίνης και δεν ήθελε να πει κάτι άλλο, εκφράζουν μια προγονοπληξία . Εξιδανικεύουν
μια κατάσταση που ήταν γέννημα μιας συγκεκριμμένης ιστορικής περιόδου ,σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό οικονομικό και πολιτικό
πλαίσιο.Ο πολιτισμός,οι θεσμοί κ.τ.λ. είναι απόρροια των οικονομικών συνθηκών που επικρατούν . Ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός
είναι γέννημα θρέμμα της δουλοκτητικής περιόδου.Θα έπρεπε μήπως να επαναφέρουμε και τον θεσμό της δουλείας για να φανούμε
αντάξιοι των λαμπρών μας προγόνων; Επιπλέον , δεν έχουν μόνο οι Έλληνες το αποκλειστικό προνομία στην δημιουργία μεγάλων πολιτισμών.
Υπήρξαν και άλλοι λαοί με εξίσου μεγάλους αν όχι μεγαλύτερους πολιτισμούς από τον Ελληνικό. Οι Πέρσες,Οι Αιγύπτιοι, οι Ρωμαίοι.
Απλώς ο αρχαίος κόσμος ,ο Ελληνορωμαϊκός βρισκόταν σε παρακμή εξαιτίας της κρίσης που υπήρχε στον δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής
γι αυτό και αντικαταστάθηκε σταδιακά από τον φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής.Το Βυζάντιο είναι στην πραγματικότητα μια εξελληνισμένη,φεουδαρχική
Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Όσο για το αν είμαστε εξελληνισμένοι Σλάβοι ,Οθωμανοί και όχι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων δεν νομίζω πως έχει και τόσο μεγάλη σημασία.
Έτι και αλλιώς ο Ελληνικός πολιτισμός είναι παγκόσμιος. Οι ιδέες των προγόνων μας έχουν επηρέασει ολόκληρη την ανθρωπότητα με τον έναν η με τον
άλλο τρόπο. Ο πολιτισμός μας δεν μπορεί να περιοριστεί και να γίνει προνόμιο της ράτσας μας μόνο. Για φυλετικη καθαρότητα αν δεν κάνω λάθος
είχαν μιλήσει και οι Ναζί οι οποίοι θαύμαζαν τον Ελληνικό πολιτισμό και ιδιαίτερα την Αρχαία Σπάρτη .Όχι βέβαια ότι η αρχαία Αθήνα ήταν καλύτερα από την αρχαία Σπάρτη. Από όλη την ιστορία του Ελληνορωμαϊκού κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση και στις μέρες μας είναι η εξέγερση του Σπάρτακου.Αυτού του Θρακιώτη μονομάχου σκλάβου που ξεσήκωσε όλους τους σκλάβους σε επανάσταση.

Τέλος πάντων για να μην μακρηγορώ ,επειδή δεν θέλω προσβάλλω ένα νεκρό άνθρωπο, όποιος γνωρίζει κάτι σχετικό ας βοηθήσει.
Εμένα προσωπική μου άποψη είναι ότι ένας τόσο μορφωμένος άνθρωπος δεν νομίζω να είχε εθνοφυλετικές αντιλήψεις και μάλλον εννοούσε την νοοτροπία των Νεοελλήνων που δεν έχουν ξεπεράσει ακόμη τον Οθωμανικό ραγιαδισμό ,μονό που ο αγάς και ο μπέης αντικαταστάθηκαν από τους
τους κομματάρχες που έκαναν ρουσφέτια.

Η ΠΡΟΓΟΝΟΠΛΗΞΙΑ δημιουργεί συμπλέγματα κατωτερότητας και οδηγεί στην μιζέρια.

[Βινόσαυρος]

Κοίτα, μια χαρά τα είπε ο λιαντίνης, η αλήθεια είναι, απλά δε μπορούν να σε φορτίζουν συναισθηματικά.

[plutonas]

Ο Δημήτρης Λιαντίνης 23 Ιουλίου 1942-1998 γεννημένος ως Δημήτρης Νικολακάκος.




Ο Λιαντίνης έφησε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στην κόρη του, Διοτίμα, με αναφορές στην τελευταία πράξη του:





Διοτίμα μου,
Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.
Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.
Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.
Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.
Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου στη Σπάρτη.

[nik_killthemall]

Ο Λιαντίνης για την 10ετία του 80 και του 90, ήταν ένα καλό έναυσμα για τον μέσο σκοταδιστή αγράμματο ελ της μεταπολίτευσης. Είχε το θάρρος να πει αλήθειες γνωστές εκτός ελλάδας, αλλά απαγορευμένες εντός σκοταδιστικού ελλαδιστάν πράγμα προφανώς θετικό. Δικές του φιλοσοφικές ιδέες δεν θα έλεγα πως εξέλιξε, όπως είπαν κι άλλοι πιο πάνω, την ευρωπαϊκή (γερμανική κυρίως) μελέτη της φιλοσοφίας μετέδιδε στο σκοταδίστικο ελλαδιστάν καθώς και τους βασικούς πυλώνες των μεγάλων Επικούρειων.

Για τον μέσο ελ αναγνώστη ο Λιαντίνης μπορεί να αποτελούσε μια καλή εκκίνηση για να βγει απ'τον βούρκο του, αλλά μόνο εκκίνηση και όχι κάτι παραπάνω.

Στο τέλος οι εκτιμήσεις του / προβλέψεις του κατά την γνώμη μου ήταν άστοχες, πολλές αναλύσεις του για το σημερα, σήμερα θεωρούνται ξεπερασμένες και επιπόλαιες, ενώ προς το τέλος του αναμφισβήτητα οδηγήθηκε στην πάθηση του φιλοσοφικού εγωκεντρισμού που πάντα συνοδεύεται με πεσιμισμό και ξέχασε τον ασύλληπτο Επικούρειο ορισμό της φιλοσοφίας που κατα τ'άλλα πρέσβευε : "Φιλοσοφικός είναι ο λόγος, εφόσον θεραπεύει το ανθρώπινο πάθος".

Επέλεξε να τελειώσει την ζωή του με κινηματογραφικό τρόπο που τον έκανε πρώτο θέμα για χρόνια στο "τελεβίζιο" το οποίο τελεβίζιο κατα τ'άλλα κατακεραύνωνε, και με τρόπο που έδωσε την εντύπωση πως ήθελε τελικά να αναμετρηθεί με τους φιλοσόφους ακυρώνοντας την ίδια την φιλοσοφία λόγω εγωκεντρισμού.

Μετά θάνατον δημιουργήθηκαν αντικρουόμενες ομάδες οπαδών του και περισσότερο γνωστός σήμερα είναι για τον κινηματογραφικό τρόπο θανάτου του, παρά για όσα μετέδωσε σε εκείνη την "εκκίνηση".