Γιατί επιτρέπει ο Θεός το κακό στον κόσμο; [Δίκαιος ει Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου]

[hellegennes]

οκ, κλείστε τώρα το κουτάκι με τα κλισέ

Πραγματι ο Χελλης στα δυο ποστ που εγραψε και τα δυο ηταν κλισε...

Είναι κλισέ το ότι δεν υπάρχει ο θεός;

[stergiosbik]

Γενικη διαπιστωση.
Οσοι το παιζουν αθεοι,οταν παρουσιαζεται μια τρομακτικη δυσκολια(συνηθως οταν εχει να κανει με την υγεια),τοτε φτανει το σκατο στην καλτσα και αρχιζουν τα παρακαλια προς τον Θεο.

Η τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν το 1998, ήμουν αγνωστικιστής και απευθύνθηκα σε όποιον μπορεί να ακούει κι αν υπάρχει και ήμουν 16 χρονών. Έκτοτε έχουν συμβεί τα μύρια όσα αλλά δεν θυμάμαι να παρακάλεσα ποτέ κανένα υπερφυσικό ον που δεν υπάρχει.

Μιλας επι προσωπικου ενω εγω μιλησα γενικα.
Ακομη και αν ιχυει αυτο που γραφεις,δε νομιζω οτι δεν συμφωνεις με αυτο που εγραψα μιλωντας παντα για την συντριπτικη πλειοψηφια.

[Ασέβαστος]

επειδη, ευτυχως, δεν υπαρχει.

αν υπηρχε, με τα χαρακτηριστικα που του δινουν οι γραφες, θα ηταν το μεγαλυτερο μουνοπανο ever.

[Fluffy]

Γενικη διαπιστωση.
Οσοι το παιζουν αθεοι,οταν παρουσιαζεται μια τρομακτικη δυσκολια(συνηθως οταν εχει να κανει με την υγεια),τοτε φτανει το σκατο στην καλτσα και αρχιζουν τα παρακαλια προς τον Θεο.

δεν ισχύει αυτό αντιθέτως βρίζουμε τα θεία αλλά ακόμα και τούτο δείχνει πως πιστευεις, γιατί αλλιώς να βρίσεις π.χ. το μακαρονοτέρας αν δεν το πιστεύεις;


Υ.Γ. κάποιος από ισπανία με είπε πως υπάρχει βρισιά για την καρδιά του μικρού χριστούλη, μπορεί να επιβεβαιώσει κανείς;

[stavmanr]

Οι έννοιες καλό και κακο είναι δικές μας υποκειμενικές αξιολογικές συναισθηματικές κρίσεις πάνω στην πραγματικότητα και όχι η ίδια η πραγματικότητα

Η πραγματικότητα είναι αντικειμενική ή μήπως αποτελεί υποκειμενική αξιολογική συναισθηματική κρίση επί κάποιου πράγματος που δεν γνωρίζουμε;

[ksk]

Οι έννοιες καλό και κακο είναι δικές μας υποκειμενικές αξιολογικές συναισθηματικές κρίσεις πάνω στην πραγματικότητα και όχι η ίδια η πραγματικότητα

Η πραγματικότητα είναι αντικειμενική ή μήπως αποτελεί υποκειμενική αξιολογική συναισθηματική κρίση επί κάποιου πράγματος που δεν γνωρίζουμε;

Η πραγματικότητα που ονοματιζουμε ειναι απλά ένα κατασκεύασμα του εγκεφάλου ως εκ τούτου σαν σύνολο για την ανθρωπότητα ειναι αντικειμενική , ατομικά βέβαια ο καθεις μας ζει στην κοσμάρα του...
Το τι στο καλο υπάρχει πραγματικά καλύτερα να μην το ξέρουμε...
Ο εγκέφαλος έχει την τάση να επιζητεί το ωραίον...

[ksk]

https://synodoiporia.blogspot.com/2011/ ... _2666.html

Γιατί επιτρέπει ο Θεός το κακό στον κόσμο;

Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης

Ο Γέροντας θέλοντας να μας δείξει το πώς ο Θεός προνοεί και κρίνει για τα πλάσματά του, ενώ εμείς πολλές φορές αγανακτούμε και δεν καταλαβαίνουμε τις ενέργειές Του, μας διηγήθηκε ιστορίες, όπως αυτή:

«Ένας ασκητής βλέποντας την αδικία πού υπάρχει στον κόσμο προσευχόταν στο Θεό και του ζητούσε να του αποκαλύψει το λόγο που δίκαιοι και ευλαβείς άνθρωποι δυστυχούν και βασανίζονται άδικα, ενώ άδικοι και αμαρτωλοί πλουτίζουν και αναπαύονται. Ενώ προσευχόταν ο ασκητής να του αποκαλύψει ο Θεός το μυστήριο, άκουσε φωνή που του έλεγε:

- Μη ζητάς εκείνα που δε φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου. Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Αλλά, επειδή ζήτησες να μάθεις, κατέβα στον κόσμο και κάθισε σ' ένα μέρος και πρόσεχε αυτά που θα δεις, για να καταλάβεις από τη μικρή αυτή δοκιμή, ένα μικρό μέρος από τις κρίσεις του Θεού. Θα γνωρίσεις τότε άτι είναι ανεξερεύνητη και ανεξιχνίαστη η προνοητική διακυβέρνηση του Θεού για όλα.

Ο γέροντας, όταν τ' άκουσε αυτά, κατέβηκε με πολλή προσοχή στον κόσμο κι έφτασε σ' ένα λιβάδι που το διέσχιζε ένας πολυσύχναστος δρόμος. Εκεί κοντά ήταν μία βρύση κι ένα γέρικο δέντρο, στην κουφάλα του οποίου μπήκε ο γέροντας και κρύφτηκε καλά.

Μετά από λίγο πέρασε ένας πλούσιος πάνω στο άλογό του. Σταμάτησε για λίγο στη βρύση, για να πιει νερό και να ξεκουραστεί. Αφού ξεδίψασε, έβγαλε από την τσέπη του ένα πουγκί με εκατό φλουριά και τα μετρούσε. Όταν τελείωσε το μέτρημα, θέλησε πάλι να τα βάλει στη θέση τους. Χωρίς όμως να το καταλάβει, το πουγκί έπεσε στα χόρτα.

Έφαγε, ξεκουράστηκε, κοιμήθηκε και μετά καβαλίκεψε το άλογο κι έφυγε χωρίς ν' αντιληφθεί τίποτα για τα φλουριά.

Μετά από λίγο ήρθε άλλος περαστικός στη βρύση, βρήκε το πουγκί με τα φλουριά, το πήρε κι έφυγε τρέχοντας μέσ' απ' τα χωράφια.

Πέρασε λίγη ώρα και φάνηκε άλλος περαστικός. Κουρασμένος, όπως ήταν, σταμάτησε κι αυτός στη βρύση, πήρε λίγο νεράκι, έβγαλε και λίγο ψωμάκι από ένα μαντήλι και κάθισε να φάει.

Την ώρα, που ο φτωχός εκείνος έτρωγε, φάνηκε ο πλούσιος καβαλάρης εξαγριωμένος, με αλλοιωμένο το πρόσωπο από οργή, και όρμισε επάνω του. Με θυμό φώναζε να του δώσει τα φλουριά του. Ο φτωχός, μη έχοντας ιδέα για τα φλουριά, διαβεβαίωνε με όρκους πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Εκείνος όμως, όπως ήταν θυμωμένος, άρχισε να τον δέρνει και να τον χτυπά, μέχρι που τον θανάτωσε. Έψαξε μετά όλα τα ρούχα του φτωχού, δεν βρήκε τίποτα και έφυγε λυπημένος.

Ο γέροντας εκείνος τα έβλεπε όλα αυτά μέσα άπ' την κουφάλα και θαύμαζε. Λυπόταν πολύ κι έκλαιγε για τον άδικο φόνο που είδε και προσευχόμενος στον Κύριο, έλεγε:

- Κύριε, τι σημαίνει αυτό το θέλημά Σου; Γνώρισε μου, Σε παρακαλώ, πώς υπομένει η αγαθότητα Σου τέτοια αδικία. Άλλος έχασε τα φλουριά, άλλος τα βρήκε κι άλλος άδικα φονεύθηκε!

Ενώ ο γέροντας προσευχόταν με δάκρυα, κατέβηκε ο Άγγελος Κυρίου και του είπε:

- Μη λυπάσαι, γέροντα, ούτε να σου κακοφαίνεται και να νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται τάχα χωρίς θέλημα Θεού. Αλλά άπ' αυτά πού συμβαίνουν, άλλα γίνονται κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση κι άλλα κατά οικονομία. Άκουσε λοιπόν:

Αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. Ο τελευταίος είχε ένα περιβόλι αξίας εκατό φλουριών. Ο πλούσιος, επειδή ήταν πλεονέκτης, τον εξανάγκασε να του το δώσει για πενήντα φλουριά. Ο φτωχός εκείνος, μη έχοντας τι να κάνει, παρακαλούσε το Θεό να κάνει την εκδίκηση. Γι' αυτό και οικονόμησε ο Θεός και του τα έδωσε διπλά.

Εκείνος, πάλι, ο φτωχός, ο κουρασμένος, που δεν βρήκε τίποτα και φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει μια φορά φόνο. Μετανόησε όμως ειλικρινά και σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του τα έργα του ήταν χριστιανικά και θεάρεστα. Διαρκώς παρακαλούσε το Θεό να τον συγχωρέσει για το φόνο που διέπραξε και συνήθιζε να λέει: «Θεέ μου, τέτοιο θάνατο πού έδωσα, ίδιο να μου δώσεις!». Βέβαια, ο Κύριός μας τον είχε συγχωρέσει από την πρώτη στιγμή πού εκδήλωσε τη μετάνοιά του. Συγκινήθηκε όμως ιδιαίτερα από το φιλότιμο του παιδιού του, το οποίο όχι μόνο φρόντιζε για την τήρηση των εντολών του, αλλά ήθελε και να πληρώσει για το παλιό του φταίξιμο. Έτσι δεν του χάλασε το χατίρι, επέτρεψε να πεθάνει με βίαιο τρόπο – όπως του το είχε ζητήσει – και το πήρε κοντά Του, χαρίζοντας του μάλιστα και λαμπρό στεφάνι γι’ αυτό του το φιλότιμο!

Ο άλλος, τέλος, ο πλεονέκτης, που έχασε τα φλουριά κι έκανε το φόνο, θα κολαζόταν για την πλεονεξία και τη φιλαργυρία του. Το άφησε λοιπόν ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου για να πονέσει η ψυχή του και να έρθει σε μετάνοια. Με την αφορμή αυτή αφήνει τώρα τον κόσμο και πάει να γίνει καλόγερος!

Λοιπόν, πού, σε ποια περίπτωση, βλέπεις να ήταν άδικος ή σκληρός και άπονος ο Θεός; Γι’ αυτό στο εξής να μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, γιατί Εκείνος τις κάνει δίκαια και όπως ξέρει, ενώ εσύ τις περνάς για άδικες. Γνώριζε επίσης ότι και πολλά άλλα γίνονται στον κόσμο με το θέλημα του Θεού για λόγους που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν. Κι έτσι το σωστό είναι να λέει ο καθένας: «Δίκαιος ει Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου.» (Ψαλμ. ΡΙΗ, 137).

Ωραίες ιστορίες... Απο την μια λέμε ότι ο θεός επιτρέπει το κακό και απο την άλλη το δικαιολογούμε ως δίκαιο...
Ανεξερεύνητα τα φαιά μας κύτταρα...τελικά υπάρχουν εσωτερες ανάγκες και στο ρόλο του θύματος και στον ρόλο του θύτη, που όμως δεν έχουν καμία σχέση με το Θειον...

[hellegennes]

Γενικη διαπιστωση.
Οσοι το παιζουν αθεοι,οταν παρουσιαζεται μια τρομακτικη δυσκολια(συνηθως οταν εχει να κανει με την υγεια),τοτε φτανει το σκατο στην καλτσα και αρχιζουν τα παρακαλια προς τον Θεο.

Η τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν το 1998, ήμουν αγνωστικιστής και απευθύνθηκα σε όποιον μπορεί να ακούει κι αν υπάρχει και ήμουν 16 χρονών. Έκτοτε έχουν συμβεί τα μύρια όσα αλλά δεν θυμάμαι να παρακάλεσα ποτέ κανένα υπερφυσικό ον που δεν υπάρχει.

Μιλας επι προσωπικου ενω εγω μιλησα γενικα.
Ακομη και αν ιχυει αυτο που γραφεις,δε νομιζω οτι δεν συμφωνεις με αυτο που εγραψα μιλωντας παντα για την συντριπτικη πλειοψηφια.

Δεν συμφωνώ με αυτό που έγραψες. Δεν ξέρω μεγάλο αριθμό αθέων αλλά απ' αυτούς που ξέρω δεν έχει επικαλεστεί κανείς ποτέ τα θεία. Ο Κρίστοφερ Χίτσενς (βαφτισμένος Χ.Ο. στην Κύπρο), συνέχισε να μιλάει κατά των θρησκειών μέχρι τις τελευταίες μέρες του (πέθανε από καρκίνο) και ενώ μετά δυσκολίας πλέον μιλούσε.

[Nandros]

Γενικη διαπιστωση.
Οσοι το παιζουν αθεοι,οταν παρουσιαζεται μια τρομακτικη δυσκολια(συνηθως οταν εχει να κανει με την υγεια),τοτε φτανει το σκατο στην καλτσα και αρχιζουν τα παρακαλια προς τον Θεο.

Δυστυχώς έχει κλειδωθεί το νήμα με τις παπαριές!

[OrderAndChaos]

Γενικη διαπιστωση.
Οσοι το παιζουν αθεοι,οταν παρουσιαζεται μια τρομακτικη δυσκολια(συνηθως οταν εχει να κανει με την υγεια),τοτε φτανει το σκατο στην καλτσα και αρχιζουν τα παρακαλια προς τον Θεο.

Aκόμα και αν ισχύει αυτό που λες, οτι υποσυνείδητα επικαλούμαστε μια παραδοσιακή θεότητα, σημαίνει κάτι; Θα αλλάξει τίποτα; Λέει κάτι για την ορθότητα των πεποιθήσεων;

Επίσης τι θα πει "'αθεοι"; Οσοι δεν πιστεύουν σε νεράϊδες είναι α-νεράϊδωτοι; Οσοι δεν πιστεύοουν στα ούφο είναι α-ούφοτοι;

[Nandros]

Γενικη διαπιστωση.
Οσοι το παιζουν αθεοι,οταν παρουσιαζεται μια τρομακτικη δυσκολια(συνηθως οταν εχει να κανει με την υγεια),τοτε φτανει το σκατο στην καλτσα και αρχιζουν τα παρακαλια προς τον Θεο.

Η τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν το 1998, ήμουν αγνωστικιστής και απευθύνθηκα σε όποιον μπορεί να ακούει κι αν υπάρχει και ήμουν 16 χρονών. Έκτοτε έχουν συμβεί τα μύρια όσα αλλά δεν θυμάμαι να παρακάλεσα ποτέ κανένα υπερφυσικό ον που δεν υπάρχει.

Μιλας επι προσωπικου ενω εγω μιλησα γενικα.
Ακομη και αν ιχυει αυτο που γραφεις,δε νομιζω οτι δεν συμφωνεις με αυτο που εγραψα μιλωντας παντα για την συντριπτικη πλειοψηφια.

Ή έχεις νταλαβέρια με πάρα πολλούς αθέους, που όλοι έπαθαν κάτι πολύ σοβαρό και επικαλέστηκαν θεό,
Ή έχεις στατιστικά, πηγές και μας τα παρουσιάζεις,
Ή λες .... δεν το συμπληρώνω για να μην χαλάσω το νήμα.
.

[Antares]

Tελικά συμφωνώ με τον Λιακόπουλο για το κακό σαν οργανωμένο έγκλημα ( όχι βέβαια σε όλα). Οργανωμένα εγκλήματα μπορούν να κάνουν και οι κυβερνήσεις εννοείται.
Το έψαξα στους αρχαίους, βρήκα πολλά κενά ειδικά σε αυτόν τον τομέα, ενώ έπρεπε να υπάρχουν τόμοι. Το έψαξα στην εβραική ιστορία (το βιβλίο του Ενώχ διάβασα πρώτα), εκεί εντόπισα τον Βάαλ στους Εβραίους προ Χριστού και αργότερα τους Χαζάρους και την ιστορία από το 1850 και μετά όπου φαίνεται να έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Ο ίδιος ο Χριστός έδειξε το ιερατείο τους, ως ποιούντες τα έργα του Σατανά. Αλλά δεν με ικανοποιούσε αυτή η διαπίστωση φυσικά. Από κάτι ανώτερο πρέπει να κινούνταν, αλλιώς πως κατάφερναν να παίρνουν με το μέρος τους ανθρώπους διαφορετικής πίστης, καταγωγής και κουλτούρας ή να επιβληθούν με αμελητέο πληθυσμό, μπροστά σε αυτόν της Δύσης;
Φυσικά δεν εννοώ όλους τους Εβραίους, αλλά φαίνεται σαν να είναι χρησιμοποιούμενος λαός.
Στον Παρθενώνα υπήρχε το άγαλμα της πάνοπλης Αθηνάς με το ξίφος στραμμένο στην Ανατολή και υποθέτω προς το σωστό σημείο, όχι προς το Ισραήλ.
Τελικά κατέληξα στην συνωμοσιολογία γιατί απλά δεν με ικανοποιεί η γνώση που είναι ανοικτή σε εμάς. Δεν εννοώ ότι μελετώ μόνο συνωμοσιολογία, αλλά φάνηκε αρκετά βοηθητική στο να μελετώ όλα τα άλλα με λιγότερο φόβο και προκατάληψη.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

επειδη, ευτυχως, δεν υπαρχει.

αν υπηρχε, με τα χαρακτηριστικα που του δινουν οι γραφες, θα ηταν το μεγαλυτερο μουνοπανο ever.

Θεός έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος όντως το πιο πιθανό είναι να μην υπάρχει
αλλά γενικά μια ανώτερη νοημοσύνη, κάποιο ον που είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία του υλικού κόσμου και της συνείδησης μέσα σε αυτόν, πιστευώ πως είναι λογικά αδύνατο να μην υπάρχει

[Νατάσα]

Tελικά συμφωνώ με τον Λιακόπουλο για το κακό σαν οργανωμένο έγκλημα ( όχι βέβαια σε όλα). Οργανωμένα εγκλήματα μπορούν να κάνουν και οι κυβερνήσεις εννοείται.
Το έψαξα στους αρχαίους, βρήκα πολλά κενά ειδικά σε αυτόν τον τομέα, ενώ έπρεπε να υπάρχουν τόμοι. Το έψαξα στην εβραική ιστορία (το βιβλίο του Ενώχ διάβασα πρώτα), εκεί εντόπισα τον Βάαλ στους Εβραίους προ Χριστού και αργότερα τους Χαζάρους και την ιστορία από το 1850 και μετά όπου φαίνεται να έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Ο ίδιος ο Χριστός έδειξε το ιερατείο τους, ως ποιούντες τα έργα του Σατανά. Αλλά δεν με ικανοποιούσε αυτή η διαπίστωση φυσικά. Από κάτι ανώτερο πρέπει να κινούνταν, αλλιώς πως κατάφερναν να παίρνουν με το μέρος τους ανθρώπους διαφορετικής πίστης, καταγωγής και κουλτούρας ή να επιβληθούν με αμελητέο πληθυσμό, μπροστά σε αυτόν της Δύσης;
Φυσικά δεν εννοώ όλους τους Εβραίους, αλλά φαίνεται σαν να είναι χρησιμοποιούμενος λαός.
Στον Παρθενώνα υπήρχε το άγαλμα της πάνοπλης Αθηνάς με το ξίφος στραμμένο στην Ανατολή και υποθέτω προς το σωστό σημείο, όχι προς το Ισραήλ.
Τελικά κατέληξα στην συνωμοσιολογία γιατί απλά δεν με ικανοποιεί η γνώση που είναι ανοικτή σε εμάς. Δεν εννοώ ότι μελετώ μόνο συνωμοσιολογία, αλλά φάνηκε αρκετά βοηθητική στο να μελετώ όλα τα άλλα με λιγότερο φόβο και προκατάληψη.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

όσο για το ερώτημα, ας ορίσουμε κατ'αρχάς τι θεωρούμε κακό και μετά βλέπουμε