ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ έγραψε: ↑12 Οκτ 2019, 17:36
ΓΑΛΗ έγραψε: ↑12 Οκτ 2019, 10:04
paul25 έγραψε: ↑11 Οκτ 2019, 15:24
Αν παρατηρησεις λιγο καλυτερα θα το δεις, δεν ειναι τυχαιο που εχουν διαλεξει αυτη την οπτικη γωνια για να το φωτογραφισουν. Το πιο ψηλο μερος του κτηριου αντιστοιχει στην κορυφη και το κυριως σωμα του λοφου, η αριστερη προεκταση του κτηριου εκτεινεται οπως εκτεινεται και ο λοφος στα αριστερα του ενω το κοντο και συμπαγες μερος του σχολειου που δεσποζει στη δεξια μερια του, ειναι ιδιο με τον κοντο και συμπαγη βραχο του λοφου στη δεξια μερια του λοφου. Εχει δηλαδη αντιγραψει ενα ευρυτερο αδρο πλαισιο της μορφης του λοφου.
Ακριβώς.
Το πιο σημαντικό είναι ότι το συγκεκριμένο σχολείο έχει επίπεδα που επικοινωνούν μεταξύ τους, διατηρώντας την κλίση του εδάφους. Αυτό σημαίνει προσαρμογή στο τοπίο. Συνδυασμός του οπτικού αποτελέσματος με τη λειτουργικότητα του κτηρίου, εντός του κτηρίου. Ο Πικιώνης συνδύαζε τις μοντέρνες γραμμές με την λαϊκή παραδοσιακή αρχιτεκτονική, της οποίας ήταν λάτρης.
.
Καί στό συγκεκριμένο παράδειγμα πού βλέπεται τη "λαική παραδοσιακή αρχιτεκτονική" ;;;
Αν τόκανε από πέτρα θά κάτι θά εσωζε..... οπως είναι καλύτερα νά αφήσουν κισσούς νά τό πνίξουν....
Δέκα επίπεδα θά άνέβει.....

.
Λαϊκή παραδοσιακή αρχιτεκτονική δεν σημαίνει ότι βάζω παντού, πέτρα, κεραμίδια, ξύλα και φυτά. Όπως δεν σημαίνει και λευκά ασβεστωμένα σπίτια με χρωματιστά παράθυρα. Σημαίνει κτίζω σύμφωνα με τις ανάγκες μου, το κλίμα και τη μορφολογία του περιβάλλοντος κάνοντας την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση χώρου και τρόπου ζωής.
Και αρχιτεκτονική σημαίνει δυνατότητα συνδυασμού στοιχείων, που δεν είναι πάντα άμεσα ορατά.
Επίσης είναι άλλο πράγμα οι πολυκατοικίες που προέκυψαν μετά τον πόλεμο και άλλο οι πολυκατοικίες και τα λοιπά "μοντέρνα" κτήρια που υπήρχαν στην Αθήνα. Αυτά ήταν στη γραμμή Μπαουχάους (κυρίως) που ήταν τελείως διαφορετικής νοοτροπίας. Ακόμη και τα συγκροτήματα των εργατικών πολυκατοικιών ήταν πολύ πιο "ανθρώπινα" και εργονομικά από μια μέση πολυκατοικία εκείνης της εποχής.
Σαφώς και δεν μπορούσε να "στοιβαχτεί" ο συνεχώς αυξανόμενος πληθυσμός της Αθήνας σε νεοκλασσικά κτήρια. Σαφώς και οι κάθετες και πιο απλές κατασκευές δίνουν λύση στο οικιστικό πρόβλημα. Εκείνο που χάθηκε ήταν ο έλεγχος για τη διάσωση κάποιων δρόμων ή έστω οικοδομικών τετράγωνων σε κάποιες περιοχές, που ούτως ή άλλως δεν ήταν πολλές. Δεν υπήρχε καν μια σχετική οδηγία για τη σχετική ομοιογένεια των πολυκατοικιών σε κάθε περιοχή. Για κάποιους αισθητικούς κανόνες, ελεύθερους χώρους, πράσινο. Και φυσικά η άγνοια του κόσμου για τις επιπτώσεις που θα είχε στο μέλλον η λατρεία του τσιμέντου, που προέκυψε ως φυσικό παρεπόμενο της φτώχειας που υπήρχε στην επαρχία. Στην Αθήνα, δεν συνέβη κάτι διαφορετικό απ' ό,τι συνέβη στις άλλες πόλεις.