Υπάρχει θεός; Και αν υπάρχει τι είναι;

[chris]

Και μιας και πάει να γίνει stall το νήμα, να συνεχίσω αυτό που άρχισα να γράφω (και δεν σχολίασε κανείς να σημειώσω ). Έλεγα λοιπόν ότι διάβασα το καλοκαίρι ένα μυθιστόρημα στο οποίο:
ο Θεός είναι άχρονος, πανταχού παρών, τέλειος αλλά και ΑΠΕΙΡΟΣ. Το άπειρο τώρα είναι μεγάλο μανίκι, περιλαμβάνει εξ' ορισμού τα πάντα, όλα τα ενδεχόμενα, όλες τις πιθανότητες, ότι μπορεί να υπάρξει υπάρχει μέσα στο άπειρο ήδη σε όλες τις εκφάνσεις του και μάλιστα άπειρες φορές, τα πάντα όλα είναι μέρος της τέλειας άπειρης ουσίας του Θεού.
Αν όμως ο Θεός καταλαμβάνει τα πάντα και τα πάντα είναι μέρος του Θεού, τότε τι παίζει με το σύμπαν;
πως δημιουργήθηκε; από τι δημιουργήθηκε; αφού όλα είναι η άπειρη, χωρίς να χρειάζεται τίποτα, τέλεια ουσία του Θεού.
που δημιουργήθηκε; που βρέθηκε ο χώρος, ο χρόνος, η ύλη, αν τα πάντα ανήκουν στο άπειρο του Θεού και αυτό το άπειρο είναι τέλειο, δεν χρειάζεται τίποτα, δεν έχει ανάγκη τίποτα, τα έχει όλα, ΕΙΝΑΙ τα πάντα όλα!

Τι πρότεινε τώρα ο συγγραφέας σαν λύση: εφόσον δεν μπορείς να ξεφύγεις από το άπειρο του θεού, τότε αναγκαστικά ο θεός για να φτιάξει το σύμπαν, "συμπτύχθηκε", "μαζεύτηκε", έτσι ώστε να αφήσει χώρο για "να ανασάνουν οι δυνατότητες" από τις οποίες τελικά καταλήξαμε στη δημιουργία του σύμπαντος!
Με άλλα λόγια, το σύμπαν είναι αυτό που έγινε όταν ο θεός αποφάσισε να περιορίσει το άπειρό του, δηλαδή δημιουργήθηκε με την "απουσία" του θεού, όχι με την παρουσία του, επομένως είμαστε μια φυσαλίδα μέσα στην άπειρη τέλεια ουσία του θεού.
Σαν σύλληψη, δεν την βρήκα καθόλου κακή! βέβαια στη συνέχεια προσπάθησε να απαντήσει και σε άλλα ζητήματα, όπως το γιατί το έκανε (guess what, από αγάπη!), πότε τελειώνει (όταν ο θεός αποφασίσει και διεκδικήσει πάλι πίσω το χώρο που έδωσε), αλλά εντάξει, ξεφεύγει μετά το θέμα και αποδυναμώνεται πολύ.

Τι λέτε σαν ιδέα; Θα μπορούσε; είναι λογικά δυνατό;

ΥΣ: το μυθιστόρημα λέγεται "το Ορόσημο" (αναφορά σε ένα κομμάτι της τέλειας ουσίας που άφησε ο θεός μέσα στο σύμπαν).

[ΟΥΤΙΣ]

Και μιας και πάει να γίνει stall το νήμα, να συνεχίσω αυτό που άρχισα να γράφω (και δεν σχολίασε κανείς να σημειώσω ). Έλεγα λοιπόν ότι διάβασα το καλοκαίρι ένα μυθιστόρημα στο οποίο:
ο Θεός είναι άχρονος, πανταχού παρών, τέλειος αλλά και ΑΠΕΙΡΟΣ. Το άπειρο τώρα είναι μεγάλο μανίκι, περιλαμβάνει εξ' ορισμού τα πάντα, όλα τα ενδεχόμενα, όλες τις πιθανότητες, ότι μπορεί να υπάρξει υπάρχει μέσα στο άπειρο ήδη σε όλες τις εκφάνσεις του και μάλιστα άπειρες φορές, τα πάντα όλα είναι μέρος της τέλειας άπειρης ουσίας του Θεού.
Αν όμως ο Θεός καταλαμβάνει τα πάντα και τα πάντα είναι μέρος του Θεού, τότε τι παίζει με το σύμπαν;
πως δημιουργήθηκε; από τι δημιουργήθηκε; αφού όλα είναι η άπειρη, χωρίς να χρειάζεται τίποτα, τέλεια ουσία του Θεού.
που δημιουργήθηκε; που βρέθηκε ο χώρος, ο χρόνος, η ύλη, αν τα πάντα ανήκουν στο άπειρο του Θεού και αυτό το άπειρο είναι τέλειο, δεν χρειάζεται τίποτα, δεν έχει ανάγκη τίποτα, τα έχει όλα, ΕΙΝΑΙ τα πάντα όλα!

Τι πρότεινε τώρα ο συγγραφέας σαν λύση: εφόσον δεν μπορείς να ξεφύγεις από το άπειρο του θεού, τότε αναγκαστικά ο θεός για να φτιάξει το σύμπαν, "συμπτύχθηκε", "μαζεύτηκε", έτσι ώστε να αφήσει χώρο για "να ανασάνουν οι δυνατότητες" από τις οποίες τελικά καταλήξαμε στη δημιουργία του σύμπαντος!
Με άλλα λόγια, το σύμπαν είναι αυτό που έγινε όταν ο θεός αποφάσισε να περιορίσει το άπειρό του, δηλαδή δημιουργήθηκε με την "απουσία" του θεού, όχι με την παρουσία του, επομένως είμαστε μια φυσαλίδα μέσα στην άπειρη τέλεια ουσία του θεού.
Σαν σύλληψη, δεν την βρήκα καθόλου κακή! βέβαια στη συνέχεια προσπάθησε να απαντήσει και σε άλλα ζητήματα, όπως το γιατί το έκανε (guess what, από αγάπη!), πότε τελειώνει (όταν ο θεός αποφασίσει και διεκδικήσει πάλι πίσω το χώρο που έδωσε), αλλά εντάξει, ξεφεύγει μετά το θέμα και αποδυναμώνεται πολύ.

Τι λέτε σαν ιδέα; Θα μπορούσε; είναι λογικά δυνατό;

ΥΣ: το μυθιστόρημα λέγεται "το Ορόσημο" (αναφορά σε ένα κομμάτι της τέλειας ουσίας που άφησε ο θεός μέσα στο σύμπαν).

Ο Θεός είναι ο δημιουργός του χώρου. Οπότε, η έννοια του χώρου είναι κάτι που δεν τον αφορά. Η διάσταση του χώρου αφορά όσα περικλείονται εντός αυτού και όσα δημιουργήθηκαν μέσα σε αυτόν.

[chris]

Και μιας και πάει να γίνει stall το νήμα, να συνεχίσω αυτό που άρχισα να γράφω (και δεν σχολίασε κανείς να σημειώσω ). Έλεγα λοιπόν ότι διάβασα το καλοκαίρι ένα μυθιστόρημα στο οποίο:
ο Θεός είναι άχρονος, πανταχού παρών, τέλειος αλλά και ΑΠΕΙΡΟΣ. Το άπειρο τώρα είναι μεγάλο μανίκι, περιλαμβάνει εξ' ορισμού τα πάντα, όλα τα ενδεχόμενα, όλες τις πιθανότητες, ότι μπορεί να υπάρξει υπάρχει μέσα στο άπειρο ήδη σε όλες τις εκφάνσεις του και μάλιστα άπειρες φορές, τα πάντα όλα είναι μέρος της τέλειας άπειρης ουσίας του Θεού.
Αν όμως ο Θεός καταλαμβάνει τα πάντα και τα πάντα είναι μέρος του Θεού, τότε τι παίζει με το σύμπαν;
πως δημιουργήθηκε; από τι δημιουργήθηκε; αφού όλα είναι η άπειρη, χωρίς να χρειάζεται τίποτα, τέλεια ουσία του Θεού.
που δημιουργήθηκε; που βρέθηκε ο χώρος, ο χρόνος, η ύλη, αν τα πάντα ανήκουν στο άπειρο του Θεού και αυτό το άπειρο είναι τέλειο, δεν χρειάζεται τίποτα, δεν έχει ανάγκη τίποτα, τα έχει όλα, ΕΙΝΑΙ τα πάντα όλα!

Τι πρότεινε τώρα ο συγγραφέας σαν λύση: εφόσον δεν μπορείς να ξεφύγεις από το άπειρο του θεού, τότε αναγκαστικά ο θεός για να φτιάξει το σύμπαν, "συμπτύχθηκε", "μαζεύτηκε", έτσι ώστε να αφήσει χώρο για "να ανασάνουν οι δυνατότητες" από τις οποίες τελικά καταλήξαμε στη δημιουργία του σύμπαντος!
Με άλλα λόγια, το σύμπαν είναι αυτό που έγινε όταν ο θεός αποφάσισε να περιορίσει το άπειρό του, δηλαδή δημιουργήθηκε με την "απουσία" του θεού, όχι με την παρουσία του, επομένως είμαστε μια φυσαλίδα μέσα στην άπειρη τέλεια ουσία του θεού.
Σαν σύλληψη, δεν την βρήκα καθόλου κακή! βέβαια στη συνέχεια προσπάθησε να απαντήσει και σε άλλα ζητήματα, όπως το γιατί το έκανε (guess what, από αγάπη!), πότε τελειώνει (όταν ο θεός αποφασίσει και διεκδικήσει πάλι πίσω το χώρο που έδωσε), αλλά εντάξει, ξεφεύγει μετά το θέμα και αποδυναμώνεται πολύ.

Τι λέτε σαν ιδέα; Θα μπορούσε; είναι λογικά δυνατό;

ΥΣ: το μυθιστόρημα λέγεται "το Ορόσημο" (αναφορά σε ένα κομμάτι της τέλειας ουσίας που άφησε ο θεός μέσα στο σύμπαν).

Ο Θεός είναι ο δημιουργός του χώρου. Οπότε, η έννοια του χώρου είναι κάτι που δεν τον αφορά. Η διάσταση του χώρου αφορά όσα περικλείονται εντός αυτού και όσα δημιουργήθηκαν μέσα σε αυτόν.

γειά σου OYTIS,
άρα συμφωνείς εν μέρει;
το άπειρο του θεού λογικά περιλαμβάνει και όλους τους χώρους-διαστάσεις, τα πάντα.

[Βινόσαυρος]

Με αφορμή την εξέλιξη της συζήτησης σε άλλο νήμα, ανοίγω τη συζήτηση σε καινούργιο νήμα.

viewtopic.php?f=46&t=215&start=75

η πίστη στο θεό είναι ένα προσωπικό θέμα, μεταφυσικό. εκτός κι αν εσύ μπορείς να τον ορίσεις κάπως και να κάνουμε μια κουβέντα πιο συγκεκριμένη. τί είναι θεός λοιπόν;

Ας λυσσάξουμε δίχως φόβο, αλλά με πάθος!

Επεξεργάζομαι την εναρκτήρια δημοσίευση του νήματος και παραθέτω μια διανοητική άσκηση σχετικά με την ύπαρξη του θείου.

Μια άσκηση του νου.

1. Οτιδήποτε έχει αρχή έχει και αιτία. Το σύμπαν έχει αρχή, άρα το σύμπαν έχει αιτία.

2. Τούτο σημαίνει ότι το σύμπαν δεν υπάρχει αναγκαστικά, αλλά ως πιθανότητα. Ότι δεν είναι αιτία του εαυτού του. Με άλλα λόγια το σύμπαν θα μπορούσε και να μην υπάρχει. Όπως και ο χωροχρόνος, τα άστρα, οι πλανήτες, ο άνθρωπος και τα λοιπά.

3. Το μόνο που μπορεί να υπάρχει αναγκαστικά, που αιτία της ύπαρξης του είναι η ίδια του η φύση, που είναι αιτία του εαυτού του, είναι ο θεός ή Πρώτο Κινούν ή όπως αλλιώς θέλουμε μπορούμε να το ονομάσουμε. Άρα, ο Θεός, το Πρώτο Κινούν, ο Σχεδιαστής, υπάρχει.

4. Κάτι που έχει ως αιτία τον εαυτό του δεν έχει αρχή, άρα υπάρχει από πάντα. Άρα, ο θεός ως το μόνο ον που είναι αιτία του εαυτού του, υπάρχει από πάντα.

5. Αυτός που υπάρχει από πάντα, πρέπει να είναι και η αιτία όσων υπάρχουν ως πιθανότητες και όχι ως αναγκαιότητες.

6. Ό, τι υπάρχει ως πιθανότητα, δηλαδή δεν εξαρτάται από τον εαυτό της, είναι διαφορετικής φύσης και ουσίας από εκείνο που υπάρχει αναγκαστικά από την φύση του.

7. Επομένως, ο Θεός που υπάρχει αναγκαστικά από την φύση του, ως αιτία του εαυτού του, είναι διαφορετικής φύσης και ουσίας από όσα εξαρτώνται από εκείνον, ως αιτία εκείνων.

Δεν ξέρω αν έγινε κανένας ελεγχος. Αλλά να σημειώσω κάτι.

Μια άσκηση του νου.

1. Οτιδήποτε έχει αρχή έχει και αιτία. Το σύμπαν έχει αρχή, άρα το σύμπαν έχει αιτία.

2. Τούτο σημαίνει ότι το σύμπαν δεν υπάρχει αναγκαστικά, αλλά ως πιθανότητα.

Δεν είναι λογικό επακόλουθο αυτό. Αφου ότι έχει αρχη έχει και αιτία και το σύμπαν έχει αρχή άρα και αιτία υπάρχει αναγκαστικά λόγω της αρχής του. Ο συλλογισμός αυτός δημιουργεί αιτιοκρατική σχέση αιτίου και αιτιατού.

5. Αυτός που υπάρχει από πάντα, πρέπει να είναι και η αιτία όσων υπάρχουν ως πιθανότητες και όχι ως αναγκαιότητες.

Το ίδιο και εδώ

6. Ό, τι υπάρχει ως πιθανότητα, δηλαδή δεν εξαρτάται από τον εαυτό της, είναι διαφορετικής φύσης και ουσίας από εκείνο που υπάρχει αναγκαστικά από την φύση του.

7. Επομένως, ο Θεός που υπάρχει αναγκαστικά από την φύση του, ως αιτία του εαυτού του, είναι διαφορετικής φύσης και ουσίας από όσα εξαρτώνται από εκείνον, ως αιτία εκείνων.

την ταυτίζεις την φύση και την ουσία;

[Spiros252]

Η δική μου άποψη:

Μια άσκηση του νου.

1. Οτιδήποτε έχει αρχή έχει και αιτία. Το σύμπαν έχει αρχή, άρα το σύμπαν έχει αιτία.

Η αιτία δεν βρίσκεται στην αρχή.

2. Τούτο σημαίνει ότι το σύμπαν δεν υπάρχει αναγκαστικά, αλλά ως πιθανότητα. Ότι δεν είναι αιτία του εαυτού του. Με άλλα λόγια το σύμπαν θα μπορούσε και να μην υπάρχει. Όπως και ο χωροχρόνος, τα άστρα, οι πλανήτες, ο άνθρωπος και τα λοιπά.

Πρώτη πρόταση, συμφωνώ.
Δεύτερη πρόταση συμφωνώ.
Τρίτη πρόταση, ας γίνει δεκτή.
Τελευταία πρόταση, δεν συμφωνώ.

3. Το μόνο που μπορεί υπάρχει αναγκαστικά, που αιτία της ύπαρξης του είναι η ίδια του η φύση, που είναι αιτία του εαυτού του, είναι ο θεός ή Πρώτο Κινούν ή όπως αλλιώς θέλουμε μπορούμε να το ονομάσουμε. Άρα, ο Θεός, το Πρώτο Κινούν, ο Σχεδιαστής, υπάρχει.

Δεν μας ξεκαθαρίζεις γιατί πρέπει να είναι αιτία του εαυτού του.

4. Κάτι που έχει ως αιτία τον εαυτό του δεν έχει αρχή, άρα υπάρχει από πάντα. Άρα, ο θεός ως το μόνο ον που είναι αιτία του εαυτού του, υπάρχει από πάντα.

Γιατί είναι αναγκαστικά το μόνο ον που είναι αιτία του εαυτού του;

5. Αυτός που υπάρχει από πάντα, πρέπει να είναι και η αιτία όσων υπάρχουν ως πιθανότητες και όχι ως αναγκαιότητες.

Συμφωνώ. Αλλά ως πιθανότητες υπάρχουν όλα. Εγώ θα έλεγα ως πραγματικότητες.

6. Ό, τι υπάρχει ως πιθανότητα, δηλαδή δεν εξαρτάται από τον εαυτό της, είναι διαφορετικής φύσης και ουσίας από εκείνο που υπάρχει αναγκαστικά από την φύση του.

Διαφωνώ. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.

7. Επομένως, ο Θεός που υπάρχει αναγκαστικά από την φύση του, ως αιτία του εαυτού του, είναι διαφορετικής φύσης και ουσίας από όσα εξαρτώνται από εκείνον, ως αιτία εκείνων.

Διαφωνώ, όπως παραπάνω.


Απάντησα κάπως πρόχειρα λόγω ώρας. Θα μπορούσα να τα αναλύσω περισσότερο.

[BILLO]

Η μη αιτιοτητα στο συμπαν ειναι καθαρος παραλογισμος. Η αιτιοτητα που διεπει το συμπαν απο την αλλη, ειναι λογικη υποθεση εκτως απο την αρχη της, την πρωτη και εκ των πραγματων αναιτια αιτια που ειναι και αυτη καθαρος παραλογισμος. Ασφαλως εδω εχουμε ενα παραδοξο αδιεξοδο. Σε καθε περιπτωση με τον τροπο που αντιλαμβανομαστε τα πραγματα δεν μπορουμε να καταληξουμε σε λογικες υποθεσεις. Μπορουμε λοιπον να υποθεσουμε πως η αιτιοτητα και μη αιτιοτητα ειναι μερος μιας αλλης ευρυτερης πραγματικοτητας που συμπεριλαμβανει (?) αυτες τις δυο καταστασεις σαν επιμερους φαινομενα, μια κατασταση οπου δεν εχει σχεση με τον τροπο που αντιλαμβανομαστε τα πραγματα. Μια αντιληψη που υπερβαινει τη σχεση αιτιας-αποτελεσματος σε πολυ θεμελιακο επιπεδο. Καποια εξηγηση δηλαδη οπου εναν συμβαν δεν ειναι ουτε αποτελεσμα καποιας αιτιας αλλα ουτε και ενα αναιτιο φαινομενο αλλα κατι αλλο. Τι θα μπορουσε να ειναι αυτο; Αυτο μαλλον αγγιζει τη σφαιρα ανωτερης λογικης απο τη δικη μας, υπαρχει ως μια υπερλογη πραγματικοτητα κατα παρα πιθανοτητα και προς το παρον μπορουμε να ελπιζουμε μονο σε μια μαθηματικη επιλυση αυτου του προβληματος.

Πρεπει παντα να περνουμε υποψην μας οτι το Συμπαν παρα ειναι τρελο για τη δικη μας αντιληψη, οποτε οταν μιλαμε για κοσμογονια θα πρεπει να ειμαστε ετοιμοι να δεχτουμε τις πιο τρελες για τη δικη μας λογικη εξηγησεις. Με τον Αινσταιν καναμε ενα πρωτο βημα προς αυτη την κατευθυνση, ο δρομος ανοιξε και μια φορα στην ιστορια μας καταφεραμε να αποδεσμευτουμε απο τη εμπειρικη αντιληψη που ειχαμε για το χρονο μεχρι τωρα, απο δω και περα μαλλον πρεπει να καταρευσουν ολες οι εμπειρικες αντιληψεις μας γιατι ηδη μιλαμε για υπερανθρωπες στην κατανοηση τους πραγματικοτητες.

[Spiros252]

Ωραία ανάλυση. Υπάρχει όμως τρόπος λογικής υπόθεσης που θα συμπεριλαμβάνει σχέση αιτίας - αποτελέσματος, χωρίς πρώτη αιτία .

Η αιτιότητα μπορεί να είναι αποτέλεσμα της μη αιτιότητας.

[BILLO]

Ωραία ανάλυση. Υπάρχει όμως τρόπος λογικής υπόθεσης που θα συμπεριλαμβάνει σχέση αιτίας - αποτελέσματος, χωρίς πρώτη αιτία .

Η αιτιότητα μπορεί να είναι αποτέλεσμα της μη αιτιότητας.

Αυθεντικη μη αιτιοτητα δε νομιζω οτι μπορει να υπαρχει ουτε καν θεωρητικα. Θεωρω πως δεν αφηνει κανενα περιθωριο λογιηκς εξηγησης οπως εχει μια τετοια υποθεση. Αν δεν κανω λαθος υπαρχουν επιστημονικες υποθεσεις γεννησης ενεργειας απο το μηδεν, αλλα ολες στο τελος απαιτουν, μια συγκυρια, μια κατασταση, μια αιτια που απλα δεν ειναι σε καθε περιτωση τοσο εμφανης οσο μια συγκεκριμενη δραση. Το αυθεντικα μη αιτιατο γεγονος αν πραγματι πρεπει να το δεχτουμε σαν τετοιο ειναι μαθηματικα απολυτως λαθος στην πιο καθαρη μορφη του λαθους 0=1.
Αυτο που ξερουμε σιγουρα τωρα ειναι το συμπαν υπαρχει. Αυτο που επισης ξερουμε κατα την αποψη μου ειναι οτι δεν εχουμε καμια λογικη εξηγηση για το πως κατι, οτιδηποτε μπορει στο τελος να υπαρχει, εφοσον ολα καταληγουν στην αναιτια πρωτη αιτια. Αυτος ο τροπος σκεψης καπου εχει ενα λαθος γιατι με ασφαλεια μπορουμε να πουμε οτι δεν γινεται να υπαρχει συμπαν (αναιτια αρχη), αλλα δεν γινεται και να μην υπαρχει (εφοσον ηδη υπαρχει). Η πρωτη αιτια δεν ειναι αναιτια προφανως (γιατι 0=1 λαθος) αλλα δεν ειναι και αυτο που κλασσικα εμεις θεωρουμε αποτελεσμα μιας αιτιας, ειναι κατι αλλο. Μπορει να ειναι κατι που θεμελιωνει την αλληλουχια γεγονοτων οπως την ξερουμε, τους κανονες του κοσμου, τη λογικη οπως προκυπτει μεσα απο τους κανονες του κοσμου. Μπορει να ειναι ο Θεος. Υπαρχει δεν υπαρχει ομως ο Θεος, αυτο ειναι ενα προσωπικο θεμα του καθενα, η κατανοηση του ποσο τρελου, ποσο αδιανοητα μυστηριου πραγματος ειναι αυτο που βιωνουμε οντας υπαρκτοι σε ενα υπαρκτο συμπαν, ειναι μια πραγματικα πολυ δυσκολη ιδεα για να τη συλλαβει καποιος στο σωστη της διασταση. Το μυαλο μας αντανακλαστικα σε καθε ευκαιρια προσπαθει να σκεπασει το μυστηριο με μια συμβατικη απαντηση και αυτο ειναι η μεγαλη μας παγιδα.

[Σουβλίτσα]

Το μυαλο μας αντανακλαστικα σε καθε ευκαιρια προσπαθει να σκεπασει το μυστηριο με μια συμβατικη απαντηση και αυτο ειναι η μεγαλη μας παγιδα.

+1000

Δεν έχω παρακολουθήσει όλο το νήμα αλλά αυτό είναι μια πολύ σωστή επισήμανση η οποία αφορά όχι μόνο την κοσμογονία αλλά κάθε επιχείρημα της ανθρώπινης νόησης και σοφίας (επιστήμης) να ερμηνεύσει και να προσεγγίσει τον Θεό και τα του Θεού

[Βινόσαυρος]

[Cloud87]

Ισως ο Dr Manhattan.

Powers and abilities

Jon is the only character in Watchmen to possess superpowers. Throughout Watchmen, he is shown to be absolutely powerful and invulnerable to all harm; even when his body is disintegrated, he can reconstruct it in a matter of seconds and remains unharmed. He is capable of altering his size depending on his needs, for example, he reconstructed himself in a much bigger form. He can hurl huge objects effortlessly with his hands. He is also unable to exhaust himself. Jon has complete awareness of and control over atomic and subatomic particles. He is also an omnikinetic. He does not need air, water, food or sleep and is immortal. He can teleport himself and others over limitless distances. He is also capable of true flight, although he merely levitates around in most of his appearances. Due to his perception of time, he sees his past, present and future simultaneously.

In addition to these powers, Jon is able to phase any part of his body through solid objects without damaging them, produce multiple copies of himself which function independently of each other, project destructive energy, disintegrate people, create force fields, transmute, create and destroy matter, move objects without physically touching them (telekinesis), reverse entropy, repair anything no matter how severe the damage is, and, he suggests, create life. He also claims to have walked on the surface of the sun. At one point it is stated that, in the event of a nuclear war, he would be capable of destroying Soviet nuclear missiles while at the same time 'destroying' large areas of Russia. As a result of these capabilities, Jon becomes central to the United States' Cold War strategy of deterrence.

https://en.wikipedia.org/wiki/Doctor_Manhattan

[aspergillus]

Τέτοιες έννοιες όπως ''θεός'', ''φύση'' κλπ, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να τις αντιληφθεί.

[Nandros]

Τέτοιες έννοιες όπως ''θεός'', ''φύση'' κλπ, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να τις αντιληφθεί.

Έστω ότι είναι έτσι, αυτοί που τα συζητούν, τί είναι;
.

[νύχτα]

υπάρχει, τον επινοώ κάθε νύχτα

[aspergillus]

Έστω ότι είναι έτσι, αυτοί που τα συζητούν, τί είναι;

Αυτοί που τα συζητούν αυτά είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μεγάλη ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι.
Μην έχοντας ικανότητα όμως να κατανοήσουν την έννοια ''θεός'' και τι ακριβώς είναι αυτή η δύναμη οδηγούνται σε φιλοσοφικές και θρησκευτικές εξηγήσεις στις οποίες πάντα ο θεός έχει ουσιαστικά ανθρώπινη υπόσταση.