Δήλωνε ο Τόμσεν το 2016:
Γιατί η εστίαση στις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις; Παρά τις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις του 2010 και του 2012, το συνταξιοδοτικό σύστημα της Ελλάδας παραμένει γενναιόδωρο. Για παράδειγμα, οι μέσες συντάξεις σε ονομαστικούς όρους ευρώ είναι γενικά παρόμοιες στην Ελλάδα και τη Γερμανία, παρόλο που η Γερμανία - μετρούμενο με τον μέσο μισθό - είναι διπλάσιος από την Ελλάδα. Προσθέστε σε αυτό ότι οι Έλληνες εξακολουθούν να συνταξιοδοτούνται πολύ νωρίτερα από τους Γερμανούς και ότι η Γερμανία είναι πολύ καλύτερη στη συλλογή των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο ελληνικός προϋπολογισμός πρέπει να μεταφέρει περίπου το 10% του ΑΕΠ για να καλύψει την ανομοιογενή τρύπα στο συνταξιοδοτικό σύστημα, σε σύγκριση με έναν ευρωπαϊκό μέσο όρο περίπου 2,5%. Είναι σαφές ότι αυτό δεν είναι βιώσιμο.
Αλλά δεν μπορεί η Ελλάδα να προστατεύσει τους συνταξιούχους κόβοντας κάπου αλλού ή αυξάνοντας τους φορολογικούς συντελεστές; Υπάρχει κάποιο περιθώριο για τα μέτρα αυτά, αλλά είναι πολύ περιορισμένο. Οι περισσότερες άλλες δαπάνες έχουν ήδη μειωθεί ριζικά σε μια προσπάθεια να προστατευθούν οι συντάξεις και οι κοινωνικές παροχές, ενώ η αποτυχία να διευρυνθεί η βάση και να βελτιωθεί η συμμόρφωση έχει ήδη προκαλέσει υπερβολική εξάρτηση από υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Για να επιτύχει τον φιλόδοξο μεσοπρόθεσμο στόχο του για το πρωτογενές πλεόνασμα του 3½% του ΑΕΠ, η Ελλάδα θα χρειαστεί να λάβει μέτρα της τάξεως του 4-5% του ΑΕΠ. Δεν μπορούμε να δούμε πώς μπορεί να το κάνει η Ελλάδα χωρίς σημαντικές περικοπές στις συντάξεις.
Οι συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις θα είναι βέβαια κοινωνικά προκλητικές για τον ελληνικό λαό, οι οποίοι είδαν εξαιρετικές δυσκολίες τα τελευταία χρόνια. Στην πραγματικότητα, οι κοινωνικές πιέσεις έχουν ήδη αναγκάσει να αντιστραφούν - φυσικά, τόσο κάτω από την προηγούμενη όσο και από την σημερινή κυβέρνηση - και η Ελλάδα είναι, δυστυχώς, πολύ πιο μακριά από τους μεσοπρόθεσμους στόχους της από ό, τι στα μέσα του 2014, πριν από μια σημαντική δημοσιονομική χαλάρωση, να είναι μόνο ένα προσωρινό πρωτογενές πλεόνασμα. Από αυτή την άποψη, η κυβέρνηση ορθώς επισημαίνει ότι οι συντάξεις στην Ελλάδα έχουν ευρύτερη κοινωνική λειτουργία. Αλλά η χρήση συντάξεων με αυτόν τον τρόπο δεν είναι μια ανθεκτική λύση. Αυτό που χρειάζεται - και αυτό που υποστηρίζει το ΔΝΤ - είναι ένα σύγχρονο δίκτυο κοινωνικής προστασίας που είναι βιώσιμο μεσοπρόθεσμα.
Θα μπορούσε ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος πολύ κάτω από το 3½% του ΑΕΠ να καταστήσει τη μεταρρύθμιση της αναγκαίας σύνταξης λιγότερο απαιτητική; Ίσως, αλλά αυτό θα απαιτούσε περισσότερη ελάφρυνση του χρέους. Αυτό είναι καταφανώς αμφιλεγόμενο μεταξύ των ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδας, εν μέρει επειδή αρκετοί από αυτούς υποχρεούνται να τρέχουν παρόμοια υψηλά πλεονάσματα για να διατηρήσουν την σταθερότητα του χρέους και εν μέρει επειδή ορισμένες από τις χώρες που θα πληρώνουν στην Ελλάδα για την ελάφρυνση του χρέους είναι φτωχότερες από την Ελλάδα , καταβάλλοντας πολύ λιγότερες γενναιόδωρες συντάξεις στον ίδιο τους τον λαό. Με τη ζώνη του ευρώ να απέχει πολύ από το να είναι μια πολιτική ένωση, ένας συμβιβασμός θα πρέπει να αντικατοπτρίζει τέτοιους πολιτικούς περιορισμούς. Το ΔΝΤ είναι διατεθειμένο να συνεργαστεί με το συνδυασμό μεταρρυθμίσεων και ελάφρυνσης του χρέους, στο οποίο η Ελλάδα και οι ευρωπαίοι εταίροι της συμφωνούν.
https://blogs.imf.org/2016/02/11/greece ... e-program/
"Πως μπορεί να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική, χωρίς αυτή να είναι 20 χρόνια μπροστά από εμάς;"