Καταλαβαίνουν τα ζωα την έννοια του θανάτου?

[Σέλευκας]

Δύο πολύ φρικτές εμπειρίες που με στοιχειώνουν είναι ότι η γάτα και ο σκύλος μου μου έλεγαν ότι θα πεθάνουν . Δεν είναι μεταφυσική είναι πραγματικότητα.

[Bazoomba]

Δύο πολύ φρικτές εμπειρίες που με στοιχειώνουν είναι ότι η γάτα και ο σκύλος μου μου έλεγαν ότι θα πεθάνουν . Δεν είναι μεταφυσική είναι πραγματικότητα.

Για πε.

[aLiCat]

Για γάτες που ζουν στο διαμέρισμα, όταν αρρωσταίνουν έχουν την τάση να κρύβονται. Το έχουν επισημάνει αρκετοί γατογονείς που είχε τύχει να μιλήσω μαζί τους.
Δικής μου γάτας άμεση εμπειρία δεν έχω στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Όμως στο εξοχικό με ημιαδέσποτες, ήμερες που σύχναζουν μέσα-έξω στο σπίτι μας, τις ταΐζουμε /χαϊδεύουμε, ναι το έχω παρατηρήσει.

αφου τις παμε τον κτηνίατρο για ευθανασία, πώς ξερουμε τί κανουν στο τέλος; Τεσπα, εχω αλλη εντελώς εμπειρία, καταλαβαίνεις πότε πέθαναν γιατι σταματάνε να γουργουρίζουν.

Μα δεν μιλάμε για την ώρα που ξεψυχάνε, αλλά αρκετό διάστημα πιο πριν, ίσως και μέρες...

[enaon]

Μα δεν μιλάμε για την ώρα που ξεψυχάνε, αλλά αρκετό διάστημα πιο πριν, ίσως και μέρες...

αφου ξερεις οτι εχω χάσει τόσες γατες οσες φτάνουν για 30-40 ζωές νορμάλ ανθρώπου, τι κάθεσαι και μου λές; Δεν επιμένω αλλο, αλλα την επόμενη μην την πας για ευθανασία, διδάσκουν θάνατο οι γάτες.

[Σέλευκας]

Δύο πολύ φρικτές εμπειρίες που με στοιχειώνουν είναι ότι η γάτα και ο σκύλος μου μου έλεγαν ότι θα πεθάνουν . Δεν είναι μεταφυσική είναι πραγματικότητα.

Για πε.

Όταν έφευγα με κοίταξαν στα μάτια για αρκετή ώρα, για πρώτη φορά . Σαν άνθρωποι. Με χαιρετούσαν. Ούτε τις προηγούμενες μέρες είχε γίνει αυτό ούτε και παλιότερα σε σοβαρούς τραυματισμούς.

[nemo]

Μα δεν μιλάμε για την ώρα που ξεψυχάνε, αλλά αρκετό διάστημα πιο πριν, ίσως και μέρες...

αφου ξερεις οτι εχω χάσει τόσες γατες οσες φτάνουν για 30-40 ζωές νορμάλ ανθρώπου, τι κάθεσαι και μου λές; Δεν επιμένω αλλο, αλλα την επόμενη μην την πας για ευθανασία, διδάσκουν θάνατο οι γάτες.

τι κανουν δηλαδη;

[aLiCat]

Μα δεν μιλάμε για την ώρα που ξεψυχάνε, αλλά αρκετό διάστημα πιο πριν, ίσως και μέρες...

αφου ξερεις οτι εχω χάσει τόσες γατες οσες φτάνουν για 30-40 ζωές νορμάλ ανθρώπου, τι κάθεσαι και μου λές; Δεν επιμένω αλλο, αλλα την επόμενη μην την πας για ευθανασία, διδάσκουν θάνατο οι γάτες.

Όχι μόνο θάνατο διδάσκουν, αλλά και πολλά άλλα.

Όμως σου εξήγησα και πριν, δεν εννοούσα την ώρα που ξεψυχούν, αλλά το προηγούμενο χρονικό διάστημα.
Και εκείνη που είχα ναι, το είχε διαισθανθεί. Δεν κρυβόταν, αλλά έκανε πράγματα που δεν είχε κάνει ποτέ ως τότε, σαν να αποχαιρετούσε εμένα, το σπίτι.. όλα τα οικεία και προσφιλή της.

Όσο για την ευθανασία είμαι υπέρ, όταν δεν υπάρχει τίποτ'άλλο να γίνει και απλώς παρατείνεται το μαρτύριο του ζώου (το ίδιο πιστεύω και σε περίπτωση ανθρώπων).

[enaon]

τι κανουν δηλαδη;

σαχλαμάρες λεω οκ, δεν ξερω τι κάνουν οι γατες γενικά, ξερω τι εχω ζησει εγω και καταλαβαινω οτι η κουβεντα ειναι ενοχλητική γιατι η ευθανασία ειναι το νορμάλ. Αλλά οι γατες δεν την έχουν καμία αναγκη την ευθανασία, σαν να κανει μαθηματα οδήγησης ο σουμαχερ, αυτα ειναι για αλλα ζώα.

enaon @ Ο θάνατος της Γάτας.

[nemo]

τι κανουν δηλαδη;

σαχλαμάρες λεω οκ, δεν ξερω τι κάνουν οι γατες γενικά, ξερω τι εχω ζησει εγω και καταλαβαινω οτι η κουβεντα ειναι ενοχλητική γιατι η ευθανασία ειναι το νορμάλ. Αλλά οι γατες δεν την έχουν καμία αναγκη την ευθανασία, σαν να κανει μαθηματα οδήγησης ο σουμαχερ, αυτα ειναι για αλλα ζώα.

enaon @ Ο θάνατος της Γάτας.

οκ το διαβασα ...δεν εχω εμπειριες απο γατες οσες ειχαμε κατα καιρους στο σπιτι ..ψοφαγαν καπου

[ΓΑΛΗ]

Δύο πολύ φρικτές εμπειρίες που με στοιχειώνουν είναι ότι η γάτα και ο σκύλος μου μου έλεγαν ότι θα πεθάνουν . Δεν είναι μεταφυσική είναι πραγματικότητα.

Για πε.

Όταν έφευγα με κοίταξαν στα μάτια για αρκετή ώρα, για πρώτη φορά . Σαν άνθρωποι. Με χαιρετούσαν. Ούτε τις προηγούμενες μέρες είχε γίνει αυτό ούτε και παλιότερα σε σοβαρούς τραυματισμούς.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΟΥΨΗ

Aυτό το κομμάτι θα έπρεπε να έχει έναν άλλο τίτλο: η ποιότητα της αξιοπρέπειας.

Απ' όσα έμβια όντα έχω γνωρίσει, ο άνθρωπος έχει το χαμηλότερο δείκτη αξιοπρέπειας. Είναι το μόνο ον που καταφέρνει να φέρεται αδέξια, να κάνει γκάφες, να ταπεινώνεται, να φτηναίνει, να εξευτελίζεται, να γελοιοποιείται.

Ένα ζώο δεν γίνεται γελοίο. Η κάθε του κίνηση, η κάθε του στάση έχουν ποιότητα, σιγουριά και ύφος. Κι αν, καμιά φορά, γελοιοποιηθεί είναι χάρη στην παρέμβαση των ανθρώπων.

Όπως στο τσίρκο.

Δεν σας κρύβω πως ο μόνος λόγος που πάω στο τσίρκο είναι η ελπίδα πως κάποτε θα δω την επανάσταση των ζώων. Α! πώς θα ζητωκραυγάσω από χαρά, όταν ο ελέφαντας θα πάρει στο κυνήγι τη σαχλο-ωραία αναβάτιδα, όταν το άλογο θα τινάξει κάτω την ψευτο-μπαλαρίνα, και όταν η πληγιασμένη τίγρης θα δώσει ένα καλό μάθημα στο θηριοδαμαστή της!

Και στις ταυρομαχίες είμαι φανατικά με το μέρος του ταύρου.

Αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια είναι τα άλλα ονόματα της ελευθερίας. Και τα πιο ελεύθερα ζώα - τα μόνα που δεν δαμάζονται ούτε στο τσίρκο, τα μόνα που δεν υποτάσσονται σε αφέντη - είναι οι γάτες.

...........................................................................................................................

Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς, αλλά κανείς σαν τον Μούψη... Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου, και ήταν τόσο σωστός, τόσο άψογος, τόσο απόλυτος, που - κάπου - με τρόμαζε.

Ποτέ δεν ζήτησε κάτι. Ποτέ δεν ζητιάνεψε φαγητό - όσο κι αν πεινούσε. Αν του έδινες καλά - αν όχι, ήταν άξιος να πεθάνει από την πείνα, αλλά δεν θα παρακαλούσε. Ποτέ δεν ενόχλησε με την παρουσία του. Ήταν πάντα τη σωστή ώρα στη σωστή θέση. Στη γωνιά του γραφείου μου, όταν έγραφα, στα πόδια του κρεβατιού μου, όταν πήγαινα να κοιμηθώ. Έδωσε όλους τους αγώνες του - τσακώθηκε, σφάχτηκε, πόνεσε, αγάπησε - χωρίς να γκρινιάξει ή να κομπάσει. Σύντροφος πιστός, αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος. Πάντα κρατούσε τη σωστή (γι' αυτόν) απόσταση.

Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν, χαϊδεύονται, τρίβονται, γουργουρίζουν. (Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν - και πάντα με ευπρέπεια και διακριτικότητα. Ποτέ οι συμπαθητικές βαρβαρότητες των σκύλων). Ο Μούψης ήταν διαφορετικός: σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα. Όταν ήταν παρών γινόταν το ακίνητο και αόρατο κέντρο: σιωπηλός και συλλογισμένος σαν στωικός φιλόσοφος, κέρδιζε το σεβασμό όχι μόνο των άλλων γάτων (που ούτε τον πλησίαζαν) αλλά και των ανθρώπων.

........................................................................................................................................

Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια. Ήταν ο πιο κοντινός φίλος για έντεκα χρόνια - και ο μόνος στη ζωή μου που δεν με πρόδωσε ποτέ. Αντιμετώπισε το θάνατο με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία έζησε. Κι όχι μόνο τον αντιμετώπισε, αλλά τον επεζήτησε με το δικό του τρόπο.

Κάποια μέρα, μετά από μια επώδυνη μάχη με δύο λυκόσκυλα, αποφάσισε να τελειώσει. Οι πληγές του δεν ήσαν θανατηφόρες, αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του δεν του έκρυψε την αλήθεια. Ήταν γέρος, άρρωστος και, την επόμενη φορά, ο πρώτος τυχών σκύλος θα τον κατασπάραζε. Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή τόσους και τόσους! Κατάλαβε πως το μόνο που μπορούσε πια να περιμένει ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.

Αποφάσισε τότε να πεθάνει. Έπαψε να τρώει. Τα καλύτερα κομμάτια, τα πιο λιχούδικα φαγητά τον έκαναν μόνο και μόνο να αποστρέφει το κεφάλι του. Άρχισε να αδυνατίζει, να εξαφανίζεται. Αλλά η αποχή του σιδερένια. Κι εγώ σεβάστηκα και ακολούθησα τη θέλησή του.

Τις τελευταίες ημέρες - ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε τη φιλία τόσων χρόνων - ήρθε για πρώτη φορά πιο κοντά μου. Ανέβηκε (με πολύ κόπο) στα γόνατά μου και γουργούρισε. Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του να το χαϊδέψω. Και με αποχαιρέτισε αίροντας για μια φορά την απόσταση που ο ίδιος είχε θεσπίσει.

Ο Μούψης βρίσκεται τώρα βαθιά σε κάποια γωνιά του κήπου. Προσπάθησα να οικοδομήσω γύρω του όση περισσότερη απόσταση, σιγουριά και γαλήνη. Να διαφυλάξω - και για μετά - την αξιοπρέπειά του.

Σκέπτομαι τώρα, πως το γεγονός ότι πολλές φορές δανείστηκα το όνομά του για να υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες δεν ήταν (όπως τότε νόμιζα) ένα χαριτωμένο εύρημα. Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία, μια κρυφή θέληση να του μοιάσω σε πολλές ιδιότητές του.

Έχουμε κατατάξει τα ζώα σύμφωνα με τις δικές μας αξιολογικές κλίμακες και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει κάτω από εμάς. Αυθαίρετη και εγωιστική ιεράρχηση που μας βάζει στην κορυφή της δημιουργίας....

Αλλά, όποια κλίμακα αξιών κι αν χρησιμοποιήσετε, δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο να έζησε και να πέθανε με την αξιοπρέπεια του Μούψη. Κυρίως εκεί, μπροστά στο θάνατο, φαίνεται -ό,τι κι αν λέμε- πόσο ανώτερο από μας είναι ένα ζώο.

Τις άδειες νύχτες αναζητώ τη ζεστασιά του στα πόδια μου και σκέπτομαι: Άραγε θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε μία μου πράξη, μια τέτοια ποιότητα;

Αλλά η φύση, που προδώσαμε, δεν απαντά. Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια χωρίς τον Μούψη.





ΝΙΝΙ 40 ΗΜΕΡΩΝ

Είναι ένα μικρό γατάκι.
Αδύνατο ν'αντισταθεί
στο δάχτυλο που κουνιέται
στο κορδόνι που κρέμεται
στη ζώνη που σέρνεται.

Παίζει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Δεν τρώει απο σένα,
τρώει απ'τη μάνα του.
Κι όμως τρέχει κοντά σου
μόλις σε νιώσει:

Κοιτάζει.


Είναι ένα μικρό γατάκι,
σε διάλεξε για φίλο.
Σε ξεχωρίζει αμέσως
κουλουριάζεται στο πόδι σου
και, μόλις τ'αγγίξεις,

χουρχουρίζει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Είκοσι πόντοι χάρη.
Δεν μπορεί ν'ανασάνει,
κοιτάζει έντρομο,
δεν καταλαβαίνει γιατί.

Πεθαίνει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Το σώμα του παράλυτο
η αναπνοή του σφυρίζει,
τα μάτια του νεκρά,
αλλά, μόλις το σηκώσεις,
μαζεύει όλη του τη δύναμη

και χουρχουρίζει.

http://www.ndimou.gr/el/keimena/oloklir ... e%bd/?pg=0



ΥΓ. Αγαπώ ΠΟΛΥ και τα σκυλιά.

[aLiCat]

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΟΥΨΗ

Aυτό το κομμάτι θα έπρεπε να έχει έναν άλλο τίτλο: η ποιότητα της αξιοπρέπειας.

Απ' όσα έμβια όντα έχω γνωρίσει, ο άνθρωπος έχει το χαμηλότερο δείκτη αξιοπρέπειας. Είναι το μόνο ον που καταφέρνει να φέρεται αδέξια, να κάνει γκάφες, να ταπεινώνεται, να φτηναίνει, να εξευτελίζεται, να γελοιοποιείται.

Ένα ζώο δεν γίνεται γελοίο. Η κάθε του κίνηση, η κάθε του στάση έχουν ποιότητα, σιγουριά και ύφος. Κι αν, καμιά φορά, γελοιοποιηθεί είναι χάρη στην παρέμβαση των ανθρώπων.

Όπως στο τσίρκο.

Δεν σας κρύβω πως ο μόνος λόγος που πάω στο τσίρκο είναι η ελπίδα πως κάποτε θα δω την επανάσταση των ζώων. Α! πώς θα ζητωκραυγάσω από χαρά, όταν ο ελέφαντας θα πάρει στο κυνήγι τη σαχλο-ωραία αναβάτιδα, όταν το άλογο θα τινάξει κάτω την ψευτο-μπαλαρίνα, και όταν η πληγιασμένη τίγρης θα δώσει ένα καλό μάθημα στο θηριοδαμαστή της!

Και στις ταυρομαχίες είμαι φανατικά με το μέρος του ταύρου.

Αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια είναι τα άλλα ονόματα της ελευθερίας. Και τα πιο ελεύθερα ζώα - τα μόνα που δεν δαμάζονται ούτε στο τσίρκο, τα μόνα που δεν υποτάσσονται σε αφέντη - είναι οι γάτες.

...........................................................................................................................

Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς, αλλά κανείς σαν τον Μούψη... Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου, και ήταν τόσο σωστός, τόσο άψογος, τόσο απόλυτος, που - κάπου - με τρόμαζε.

Ποτέ δεν ζήτησε κάτι. Ποτέ δεν ζητιάνεψε φαγητό - όσο κι αν πεινούσε. Αν του έδινες καλά - αν όχι, ήταν άξιος να πεθάνει από την πείνα, αλλά δεν θα παρακαλούσε. Ποτέ δεν ενόχλησε με την παρουσία του. Ήταν πάντα τη σωστή ώρα στη σωστή θέση. Στη γωνιά του γραφείου μου, όταν έγραφα, στα πόδια του κρεβατιού μου, όταν πήγαινα να κοιμηθώ. Έδωσε όλους τους αγώνες του - τσακώθηκε, σφάχτηκε, πόνεσε, αγάπησε - χωρίς να γκρινιάξει ή να κομπάσει. Σύντροφος πιστός, αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος. Πάντα κρατούσε τη σωστή (γι' αυτόν) απόσταση.

Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν, χαϊδεύονται, τρίβονται, γουργουρίζουν. (Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν - και πάντα με ευπρέπεια και διακριτικότητα. Ποτέ οι συμπαθητικές βαρβαρότητες των σκύλων). Ο Μούψης ήταν διαφορετικός: σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα. Όταν ήταν παρών γινόταν το ακίνητο και αόρατο κέντρο: σιωπηλός και συλλογισμένος σαν στωικός φιλόσοφος, κέρδιζε το σεβασμό όχι μόνο των άλλων γάτων (που ούτε τον πλησίαζαν) αλλά και των ανθρώπων.

........................................................................................................................................

Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια. Ήταν ο πιο κοντινός φίλος για έντεκα χρόνια - και ο μόνος στη ζωή μου που δεν με πρόδωσε ποτέ. Αντιμετώπισε το θάνατο με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία έζησε. Κι όχι μόνο τον αντιμετώπισε, αλλά τον επεζήτησε με το δικό του τρόπο.

Κάποια μέρα, μετά από μια επώδυνη μάχη με δύο λυκόσκυλα, αποφάσισε να τελειώσει. Οι πληγές του δεν ήσαν θανατηφόρες, αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του δεν του έκρυψε την αλήθεια. Ήταν γέρος, άρρωστος και, την επόμενη φορά, ο πρώτος τυχών σκύλος θα τον κατασπάραζε. Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή τόσους και τόσους! Κατάλαβε πως το μόνο που μπορούσε πια να περιμένει ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.

Αποφάσισε τότε να πεθάνει. Έπαψε να τρώει. Τα καλύτερα κομμάτια, τα πιο λιχούδικα φαγητά τον έκαναν μόνο και μόνο να αποστρέφει το κεφάλι του. Άρχισε να αδυνατίζει, να εξαφανίζεται. Αλλά η αποχή του σιδερένια. Κι εγώ σεβάστηκα και ακολούθησα τη θέλησή του.

Τις τελευταίες ημέρες - ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε τη φιλία τόσων χρόνων - ήρθε για πρώτη φορά πιο κοντά μου. Ανέβηκε (με πολύ κόπο) στα γόνατά μου και γουργούρισε. Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του να το χαϊδέψω. Και με αποχαιρέτισε αίροντας για μια φορά την απόσταση που ο ίδιος είχε θεσπίσει.

Ο Μούψης βρίσκεται τώρα βαθιά σε κάποια γωνιά του κήπου. Προσπάθησα να οικοδομήσω γύρω του όση περισσότερη απόσταση, σιγουριά και γαλήνη. Να διαφυλάξω - και για μετά - την αξιοπρέπειά του.

Σκέπτομαι τώρα, πως το γεγονός ότι πολλές φορές δανείστηκα το όνομά του για να υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες δεν ήταν (όπως τότε νόμιζα) ένα χαριτωμένο εύρημα. Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία, μια κρυφή θέληση να του μοιάσω σε πολλές ιδιότητές του.

Έχουμε κατατάξει τα ζώα σύμφωνα με τις δικές μας αξιολογικές κλίμακες και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει κάτω από εμάς. Αυθαίρετη και εγωιστική ιεράρχηση που μας βάζει στην κορυφή της δημιουργίας....

Αλλά, όποια κλίμακα αξιών κι αν χρησιμοποιήσετε, δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο να έζησε και να πέθανε με την αξιοπρέπεια του Μούψη. Κυρίως εκεί, μπροστά στο θάνατο, φαίνεται -ό,τι κι αν λέμε- πόσο ανώτερο από μας είναι ένα ζώο.

Τις άδειες νύχτες αναζητώ τη ζεστασιά του στα πόδια μου και σκέπτομαι: Άραγε θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε μία μου πράξη, μια τέτοια ποιότητα;

Αλλά η φύση, που προδώσαμε, δεν απαντά. Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια χωρίς τον Μούψη.





ΝΙΝΙ 40 ΗΜΕΡΩΝ

Είναι ένα μικρό γατάκι.
Αδύνατο ν'αντισταθεί
στο δάχτυλο που κουνιέται
στο κορδόνι που κρέμεται
στη ζώνη που σέρνεται.

Παίζει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Δεν τρώει απο σένα,
τρώει απ'τη μάνα του.
Κι όμως τρέχει κοντά σου
μόλις σε νιώσει:

Κοιτάζει.


Είναι ένα μικρό γατάκι,
σε διάλεξε για φίλο.
Σε ξεχωρίζει αμέσως
κουλουριάζεται στο πόδι σου
και, μόλις τ'αγγίξεις,

χουρχουρίζει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Είκοσι πόντοι χάρη.
Δεν μπορεί ν'ανασάνει,
κοιτάζει έντρομο,
δεν καταλαβαίνει γιατί.

Πεθαίνει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Το σώμα του παράλυτο
η αναπνοή του σφυρίζει,
τα μάτια του νεκρά,
αλλά, μόλις το σηκώσεις,
μαζεύει όλη του τη δύναμη

και χουρχουρίζει.

http://www.ndimou.gr/el/keimena/oloklir ... e%bd/?pg=0



ΥΓ. Αγαπώ ΠΟΛΥ και τα σκυλιά.

Εξαίσια, όλη αυτή η συλλογή.

Πες μου ότι έχεις και το βιβλίο.

Ξεχωρίζω και το σπαραχτικό :

ΜΑΤΙΑΣ

Κάποια νόσος εμβρυακή
του έδωσε αντί για μάτια
μεγάλα βουβά εξογκώματα.
Τυφλός.

Βράδυ τον άρπαξε ένας μαύρος σκύλος.
Φώναζε το άσπρο κουρέλι στο στόμα του,
σπαραχτικά.

Κάποιος εμβριθής θεολόγος
να μας εξηγήσει εδώ γιατί
έπρεπε ο Μάτιας να γεννηθεί
και να πεθάνει.

[nemo]

ο γατος που ειχαμε και λεω οτι ειχαμε γιατι πανε καπου δεκα μερες που εχει εξαφανισθει
ηταν περιπου σαν τον μουψη ..αρχοντας λεμε με την μια κλωτσια που του εδωσα καταλαβε μεμιας
να μην μπερδευεται αναμεσα απο τα ποδια των διποδων

οσο για την αξιοπρεπεια των γατων ...τι να πει ενας σκυλος!

[Γυφτάκι]

Για πε.

Όταν έφευγα με κοίταξαν στα μάτια για αρκετή ώρα, για πρώτη φορά . Σαν άνθρωποι. Με χαιρετούσαν. Ούτε τις προηγούμενες μέρες είχε γίνει αυτό ούτε και παλιότερα σε σοβαρούς τραυματισμούς.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΟΥΨΗ

Aυτό το κομμάτι θα έπρεπε να έχει έναν άλλο τίτλο: η ποιότητα της αξιοπρέπειας.

Απ' όσα έμβια όντα έχω γνωρίσει, ο άνθρωπος έχει το χαμηλότερο δείκτη αξιοπρέπειας. Είναι το μόνο ον που καταφέρνει να φέρεται αδέξια, να κάνει γκάφες, να ταπεινώνεται, να φτηναίνει, να εξευτελίζεται, να γελοιοποιείται.

Ένα ζώο δεν γίνεται γελοίο. Η κάθε του κίνηση, η κάθε του στάση έχουν ποιότητα, σιγουριά και ύφος. Κι αν, καμιά φορά, γελοιοποιηθεί είναι χάρη στην παρέμβαση των ανθρώπων.

Όπως στο τσίρκο.

Δεν σας κρύβω πως ο μόνος λόγος που πάω στο τσίρκο είναι η ελπίδα πως κάποτε θα δω την επανάσταση των ζώων. Α! πώς θα ζητωκραυγάσω από χαρά, όταν ο ελέφαντας θα πάρει στο κυνήγι τη σαχλο-ωραία αναβάτιδα, όταν το άλογο θα τινάξει κάτω την ψευτο-μπαλαρίνα, και όταν η πληγιασμένη τίγρης θα δώσει ένα καλό μάθημα στο θηριοδαμαστή της!

Και στις ταυρομαχίες είμαι φανατικά με το μέρος του ταύρου.

Αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια είναι τα άλλα ονόματα της ελευθερίας. Και τα πιο ελεύθερα ζώα - τα μόνα που δεν δαμάζονται ούτε στο τσίρκο, τα μόνα που δεν υποτάσσονται σε αφέντη - είναι οι γάτες.

...........................................................................................................................

Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς, αλλά κανείς σαν τον Μούψη... Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου, και ήταν τόσο σωστός, τόσο άψογος, τόσο απόλυτος, που - κάπου - με τρόμαζε.

Ποτέ δεν ζήτησε κάτι. Ποτέ δεν ζητιάνεψε φαγητό - όσο κι αν πεινούσε. Αν του έδινες καλά - αν όχι, ήταν άξιος να πεθάνει από την πείνα, αλλά δεν θα παρακαλούσε. Ποτέ δεν ενόχλησε με την παρουσία του. Ήταν πάντα τη σωστή ώρα στη σωστή θέση. Στη γωνιά του γραφείου μου, όταν έγραφα, στα πόδια του κρεβατιού μου, όταν πήγαινα να κοιμηθώ. Έδωσε όλους τους αγώνες του - τσακώθηκε, σφάχτηκε, πόνεσε, αγάπησε - χωρίς να γκρινιάξει ή να κομπάσει. Σύντροφος πιστός, αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος. Πάντα κρατούσε τη σωστή (γι' αυτόν) απόσταση.

Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν, χαϊδεύονται, τρίβονται, γουργουρίζουν. (Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν - και πάντα με ευπρέπεια και διακριτικότητα. Ποτέ οι συμπαθητικές βαρβαρότητες των σκύλων). Ο Μούψης ήταν διαφορετικός: σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα. Όταν ήταν παρών γινόταν το ακίνητο και αόρατο κέντρο: σιωπηλός και συλλογισμένος σαν στωικός φιλόσοφος, κέρδιζε το σεβασμό όχι μόνο των άλλων γάτων (που ούτε τον πλησίαζαν) αλλά και των ανθρώπων.

........................................................................................................................................

Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια. Ήταν ο πιο κοντινός φίλος για έντεκα χρόνια - και ο μόνος στη ζωή μου που δεν με πρόδωσε ποτέ. Αντιμετώπισε το θάνατο με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία έζησε. Κι όχι μόνο τον αντιμετώπισε, αλλά τον επεζήτησε με το δικό του τρόπο.

Κάποια μέρα, μετά από μια επώδυνη μάχη με δύο λυκόσκυλα, αποφάσισε να τελειώσει. Οι πληγές του δεν ήσαν θανατηφόρες, αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του δεν του έκρυψε την αλήθεια. Ήταν γέρος, άρρωστος και, την επόμενη φορά, ο πρώτος τυχών σκύλος θα τον κατασπάραζε. Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή τόσους και τόσους! Κατάλαβε πως το μόνο που μπορούσε πια να περιμένει ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.

Αποφάσισε τότε να πεθάνει. Έπαψε να τρώει. Τα καλύτερα κομμάτια, τα πιο λιχούδικα φαγητά τον έκαναν μόνο και μόνο να αποστρέφει το κεφάλι του. Άρχισε να αδυνατίζει, να εξαφανίζεται. Αλλά η αποχή του σιδερένια. Κι εγώ σεβάστηκα και ακολούθησα τη θέλησή του.

Τις τελευταίες ημέρες - ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε τη φιλία τόσων χρόνων - ήρθε για πρώτη φορά πιο κοντά μου. Ανέβηκε (με πολύ κόπο) στα γόνατά μου και γουργούρισε. Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του να το χαϊδέψω. Και με αποχαιρέτισε αίροντας για μια φορά την απόσταση που ο ίδιος είχε θεσπίσει.

Ο Μούψης βρίσκεται τώρα βαθιά σε κάποια γωνιά του κήπου. Προσπάθησα να οικοδομήσω γύρω του όση περισσότερη απόσταση, σιγουριά και γαλήνη. Να διαφυλάξω - και για μετά - την αξιοπρέπειά του.

Σκέπτομαι τώρα, πως το γεγονός ότι πολλές φορές δανείστηκα το όνομά του για να υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες δεν ήταν (όπως τότε νόμιζα) ένα χαριτωμένο εύρημα. Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία, μια κρυφή θέληση να του μοιάσω σε πολλές ιδιότητές του.

Έχουμε κατατάξει τα ζώα σύμφωνα με τις δικές μας αξιολογικές κλίμακες και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει κάτω από εμάς. Αυθαίρετη και εγωιστική ιεράρχηση που μας βάζει στην κορυφή της δημιουργίας....

Αλλά, όποια κλίμακα αξιών κι αν χρησιμοποιήσετε, δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο να έζησε και να πέθανε με την αξιοπρέπεια του Μούψη. Κυρίως εκεί, μπροστά στο θάνατο, φαίνεται -ό,τι κι αν λέμε- πόσο ανώτερο από μας είναι ένα ζώο.

Τις άδειες νύχτες αναζητώ τη ζεστασιά του στα πόδια μου και σκέπτομαι: Άραγε θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε μία μου πράξη, μια τέτοια ποιότητα;

Αλλά η φύση, που προδώσαμε, δεν απαντά. Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια χωρίς τον Μούψη.





ΝΙΝΙ 40 ΗΜΕΡΩΝ

Είναι ένα μικρό γατάκι.
Αδύνατο ν'αντισταθεί
στο δάχτυλο που κουνιέται
στο κορδόνι που κρέμεται
στη ζώνη που σέρνεται.

Παίζει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Δεν τρώει απο σένα,
τρώει απ'τη μάνα του.
Κι όμως τρέχει κοντά σου
μόλις σε νιώσει:

Κοιτάζει.


Είναι ένα μικρό γατάκι,
σε διάλεξε για φίλο.
Σε ξεχωρίζει αμέσως
κουλουριάζεται στο πόδι σου
και, μόλις τ'αγγίξεις,

χουρχουρίζει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Είκοσι πόντοι χάρη.
Δεν μπορεί ν'ανασάνει,
κοιτάζει έντρομο,
δεν καταλαβαίνει γιατί.

Πεθαίνει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Το σώμα του παράλυτο
η αναπνοή του σφυρίζει,
τα μάτια του νεκρά,
αλλά, μόλις το σηκώσεις,
μαζεύει όλη του τη δύναμη

και χουρχουρίζει.

http://www.ndimou.gr/el/keimena/oloklir ... e%bd/?pg=0



ΥΓ. Αγαπώ ΠΟΛΥ και τα σκυλιά.

[Γυφτάκι]

ο γατος που ειχαμε και λεω οτι ειχαμε γιατι πανε καπου δεκα μερες που εχει εξαφανισθει
ηταν περιπου σαν τον μουψη ..αρχοντας λεμε με την μια κλωτσια που του εδωσα καταλαβε μεμιας
να μην μπερδευεται αναμεσα απο τα ποδια των διποδων

οσο για την αξιοπρεπεια των γατων ...τι να πει ενας σκυλος!

[ΓΑΛΗ]

Εξαίσια, όλη αυτή η συλλογή.

Πες μου ότι έχεις και το βιβλίο.

Βασικά το είχα, πριν το απαλλοτριώσει το καμάρι μου.

Κι εγώ βρίσκω όλα τα ποιηματα συγκινητικά.


Ο Κάγκουρας μου, είναι φάση Μούψη. 14ρης λεβεντόγερος πια αλλά ακόμη στις επάλξεις. Στα υπόλοιπα, μια από τα ίδια. Ακόμη και στη φάτσα.

Κάποια στιγμή, πρέπει να ανοίξουμε νήμα για ιστορίες με τα ζώα μας.