Υπάρχει Θεός;

[Fixer66]

Ο Θεός της καινής διαθήκης είναι το αντίθετο.

Όχι, ο Θεός της καινής διαθήκης είναι ανύπαρκτος. Μόνο μέσω μεσαζόντων (χριστός, άγγελοι, άνθρωποι) "κάνει" πράγματα. Τώρα θα μου πεις "Ναι αλλά Θεός, Υιός και Άγιο πνεύμα!"... ναι, αυτή η ιδέα προστέθηκε μετέπειτα.

Αν δεν ήσουν δύσπιστος και στριμμένος (και σου έκοβε λίγο) θα πήγαινε το μυαλό σου και σε άλλα πιθανά ενδεχόμενα. Μήπως...ο διάβολος είναι..."πολυπληθέστερος?" Μήπως αν σου εμφανιζόταν ο θεός (αν δεν απαξιούσε παντελώς) έπρεπε να γίνουν κι' άλλα;

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

τελικά ποιο είναι το συμπέρασμα σας.... ?
υπάρχει μορφή ζωής αθάνατη και άχρονη που την θεωρούμε Θεό ?

Ναι
Λέγεται ΣΎΜΠΑΝ και είναι το σύνολο της Ύλης το παγκόσμιο ΈΝΑ και μπορούμε να το θεωρήσουμε ως Θεό
Και εμείς οι άνθρωποι είμαστε ένα μέρος του .

[tanipteros]

τελικά ποιο είναι το συμπέρασμα σας.... ?
υπάρχει μορφή ζωής αθάνατη και άχρονη που την θεωρούμε Θεό ?

Ναι
Λέγεται ΣΎΜΠΑΝ και είναι το σύνολο της Ύλης το παγκόσμιο ΈΝΑ και μπορούμε να το θεωρήσουμε ως Θεό
Και εμείς οι άνθρωποι είμαστε ένα μέρος του .

Εδώ εσύ λες κάτι άλλο !!!
Μέχρι τώρα συζητουαμε για μια μορφή ζωής, ένα Ον ΕΚΤΟΣ σύμπαντος που το δημιούργησε.
Εσύ λες ότι το ίδιο το Σύμπαν είναι μια μορφή ζωής...δλδ ότι η ύλη είναι ζωντανή....!!!

Και γιατί να είναι παγκόσμιο ΕΝΑ ? Σε ανώτερες διαστάσεις άχρονες υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα και πολλές χρονογραμμές..στα μαθηματικά...οπότε δεν μιλάμε για ΕΝΑ αλλά για ΠΟΛΛΑ.

[taxalata xalasa]

τελικά ποιο είναι το συμπέρασμα σας.... ?
υπάρχει μορφή ζωής αθάνατη και άχρονη που την θεωρούμε Θεό ?

Ναι
Λέγεται ΣΎΜΠΑΝ και είναι το σύνολο της Ύλης το παγκόσμιο ΈΝΑ και μπορούμε να το θεωρήσουμε ως Θεό
Και εμείς οι άνθρωποι είμαστε ένα μέρος του .

Εδώ εσύ λες κάτι άλλο !!!
Μέχρι τώρα συζητουαμε για μια μορφή ζωής, ένα Ον ΕΚΤΟΣ σύμπαντος που το δημιούργησε.
Εσύ λες ότι το ίδιο το Σύμπαν είναι μια μορφή ζωής...δλδ ότι η ύλη είναι ζωντανή....!!!

Και γιατί να είναι παγκόσμιο ΕΝΑ ? Σε ανώτερες διαστάσεις άχρονες υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα και πολλές χρονογραμμές..στα μαθηματικά...οπότε δεν μιλάμε για ΕΝΑ αλλά για ΠΟΛΛΑ.

καλα στο λεει ο πριγκηπας.

και ο μικυ μαους σε παραλληλο συμπαν με εφαρμοσμενα μαθηματικα ειναι φτιαγμενος..... ειναι πραγματικοτητα;

διαβασε καλα τον πριγκηπα και σκεψου καλυτερα.

κοντα εισαι...

[axilmar]

SpoilerShow

Δεν σε καταλαβαίνω... πρέπει να ελέγξω την αντιληπτική μου ικανότητα;

Ειναι εξαιρετικα απλο: οταν βαλεις 'πριν' και 'μετα' σε μια αιωνιοτητα, την κοβεις την αιωνιοτητα, παυει δλδ να ειναι αιωνιοτητα.

Δλδ δεν μπορει πριν απο ενα γεγονος Α να υπαρχει αιωνιοτητα, διοτι η αιωνιοτητα ποτε δεν σταματα.

Με την ίδια λογική το πριν και το μετά κόβει και τον χρόνο δλδ πάει να είναι χρόνος;

Οχι, γιατι αλλο το 'απειρος χρονος' και αλλο το 'χρονος'.

[axilmar]

Μα το θέμα μας είναι πως ό,τι γίνει, θα γίνει εκτός της άχρονης χωρικής διάστασης του όντος αυτού. Όχι σε αυτήν την ίδια.

Στην αχρονη χωρικη διασταση θα αρχισει οτι γινει ομως. Γιατι δεν μπορει να γινει εκτος της αχρονης χωρικης διαστασης εαν αυτη η αλλη διασταση δεν υπαρχει.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Παίδες η αναζήτηση θεού δεν είναι τόσο περίπλοκη. Σημάδια του υπάρχουν παντού. Με εμάς ένα από τα σημαντικότερα. Μην ψάχνετε στο άπειρο. Ο θεός είναι μέσα μας και γύρω μας. Είναι στα πάντα. Είναι τα πάντα. Οι κανόνες του που με κάθε επιστήμη παρουσιάζονται απαραβίαστοι παραβιάζονται διαρκώς από θρησκείες όπως το δωδεκάθεο. Και τι ήταν το 12θεο αν όχι το ιδανικό των ανθρώπων μρε όλες τις ελλείψεις και τις ηθικές του εκπτώσεις. Κανείς έκτοτε σε καμιά θρησκεία δεν πλησίασε καν σε τούτη την απόλυτη αλήθεια. Και κανείς δεν την ξεπέρασε.
Δυο πράγματα είναι σίγουρα, η εφορία και ο θάνατος. Οι παλιοί στην άφατη μαζική ευφύια τους ξεπερνούσαν τουλάχιστο το θάνατο επειδή οι οφειλές πάντα με ένα ή άλλο τρόπο πληρώνονται.
Εμείς οι χριστιανοί, αποχαιρετούμε τη ζωή πολύ δύσκολα, ανάμεσα σε βογγητά και χάπια για την πίεση. Ο φόβος του θανάτου μας εξουσιάζει. Κανένας κήπος δεν περιμένει, το ξέρουμε, καμία αθάνατη ευδαιμονία. Αυτό από μόνο του δείχνει πως δεν πιστεύουμε, πως όλα ήταν ένα παραμύθι για να αντέξουμε τον πόνο του θανάτου και πως τώρα στο τέλος αυτό το αισχρό παραμύθι αποκαλύπτεται. Κι η ειρωνία, αν θα έπρεπε να ελπίζουμε σε κάτι θα έπρεπε να είναι τούτου του κόσμου. Ο έρωτας, η σύγκρουση, οι τέχνες, μα ο θεός μας, μέσα στην ιουδαική του μιζέρια μας προστάζει να σκύβουμε, να γονατίζουμε. Είναι νάρκισσος και εκδικητικός. Οι άγιοι μας είναι όλοι ραχιτικοί γέροι, σκελετωμένη από την ασιτεία. Στέκονται μεταξύ θεού κι ανθρώπου. Ετούτα είναι σήμερα τα είδωλά μας. Όχι ένα τέλεια χαραγμένο γυμνό γυναικείο ή ανδρικό σώμα. Της προάλλες στο αρχαιολογικό μουσείο καύλωσα με την αφροδίτη. Τι μουνάρα.
Αυτά θα έπρεπε να είναι τα είδωλά μας και σήμερα. Το παλιό θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε περισσότερο σαν πατέρα και μάνα και λιγότερο σαν εκθέματα σε προθήκες.

[Bazoomba]

Παίδες η αναζήτηση θεού δεν είναι τόσο περίπλοκη. Σημάδια του υπάρχουν παντού. Με εμάς ένα από τα σημαντικότερα. Μην ψάχνετε στο άπειρο. Ο θεός είναι μέσα μας και γύρω μας. Είναι στα πάντα. Είναι τα πάντα. Οι κανόνες του που με κάθε επιστήμη παρουσιάζονται απαραβίαστοι παραβιάζονται διαρκώς από θρησκείες όπως το δωδεκάθεο. Και τι ήταν το 12θεο αν όχι το ιδανικό των ανθρώπων μρε όλες τις ελλείψεις και τις ηθικές του εκπτώσεις. Κανείς έκτοτε σε καμιά θρησκεία δεν πλησίασε καν σε τούτη την απόλυτη αλήθεια. Και κανείς δεν την ξεπέρασε.
Δυο πράγματα είναι σίγουρα, η εφορία και ο θάνατος. Οι παλιοί στην άφατη μαζική ευφύια τους ξεπερνούσαν τουλάχιστο το θάνατο επειδή οι οφειλές πάντα με ένα ή άλλο τρόπο πληρώνονται.
Εμείς οι χριστιανοί, αποχαιρετούμε τη ζωή πολύ δύσκολα, ανάμεσα σε βογγητά και χάπια για την πίεση. Ο φόβος του θανάτου μας εξουσιάζει. Κανένας κήπος δεν περιμένει, το ξέρουμε, καμία αθάνατη ευδαιμονία. Αυτό από μόνο του δείχνει πως δεν πιστεύουμε, πως όλα ήταν ένα παραμύθι για να αντέξουμε τον πόνο του θανάτου και πως τώρα στο τέλος αυτό το αισχρό παραμύθι αποκαλύπτεται. Κι η ειρωνία, αν θα έπρεπε να ελπίζουμε σε κάτι θα έπρεπε να είναι τούτου του κόσμου. Ο έρωτας, η σύγκρουση, οι τέχνες, μα ο θεός μας, μέσα στην ιουδαική του μιζέρια μας προστάζει να σκύβουμε, να γονατίζουμε. Είναι νάρκισσος και εκδικητικός. Οι άγιοι μας είναι όλοι ραχιτικοί γέροι, σκελετωμένη από την ασιτεία. Στέκονται μεταξύ θεού κι ανθρώπου. Ετούτα είναι σήμερα τα είδωλά μας. Όχι ένα τέλεια χαραγμένο γυμνό γυναικείο ή ανδρικό σώμα. Της προάλλες στο αρχαιολογικό μουσείο καύλωσα με την αφροδίτη. Τι μουνάρα.
Αυτά θα έπρεπε να είναι τα είδωλά μας και σήμερα. Το παλιό θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε περισσότερο σαν πατέρα και μάνα και λιγότερο σαν εκθέματα σε προθήκες.

Οι άνθρωποι προβαίνουν στην αποδογματοποίηση της πίστης μόνο σε καιρούς παρακμής. Ο Βούδας σημαίνει το τέλος της Βεδικής εποχής(παραλλήλως και της αυτοκρατορίας των Ινδών), ο Λάο τσε και η περίφημη άφατη αρχή του Τάο την αρχή της "κινεζοποίησης" της Κινας.

Μπορεί στο τέλος να μην μας περιμένει κανένας κήπος ως πύλη της αθανασίας , όμως την εικόνα του την οφείλουμε σε αυτόν του Επίκουρου που προετοίμασε την μετάβαση.

Χαζός και μίζερος ο γεράκος που προσεύχεται ετησίως στο μνήμα του νεκρού του γιού; Χαζός ,μα καταφάσκων.
Χαζή και μίζερη η γυναίκα που περπατάει γονατιστή στην Παναγία της Τήνου; Χαζή, μα η πίστη της θεμελιώνεται πάνω στην ίδια αρχή με αυτή του Αγαμέμνονα:

καὶ δὴ λέγω σοι. πατέρα φὴς κτεῖναι. τίς ἂν
τούτου λόγος γένοιτ ̓ ἂν αἰσχίων ἔτι,
εἴτ ̓ οὖν δικαίως εἴτε μή; λέξω δέ σοι
ὡς οὐ δίκῃ γ ̓ ἔκτεινας, ἀλλά σ ̓ ἔσπασεν
πειθὼ κακοῦ πρὸς ἀνδρός, ᾧ τανῦν ξύνει.
ἐροῦ δὲ τὴν κυναγὸν Ἄρτεμιν, τίνος
ποινὰς τὰ πολλὰ πνεύματ ̓ ἔσχ ̓ ἐν Αὐλίδι·
ἢ ̓γὼ φράσω· κείνης γὰρ οὐ θέμις μαθεῖν.
πατήρ ποθ ̓ οὑμός, ὡς ἐγὼ κλύω, θε᾵ς
παίζων κατ ̓ ἄλσος ἐξεκίνησεν ποδοῖν
στικτὸν κεράστην ἔλαφον, οὗ κατὰ σφαγὰς
ἐκκομπάσας ἔπος τι τυγχάνει βαλών.
κἀκ τοῦδε μηνίσασα Λητῴα κόρη
κατεῖχ ̓ Ἀχαιούς, ὡς πατὴρ ἀντίσταθμον
τοῦ θηρὸς ἐκθύσειε τὴν αὑτοῦ κόρην.
ὧδ ̓ ἦν τὰ κείνης θύματ ̓· οὐ γὰρ ἦν λύσις
ἄλλη στρατῶ πρὸς οἶκον οὐδ ̓ εἰς Ἴλιον.
ἀνθ ̓ ὧν, βιασθεὶς πολλὰ κἀντιβάς, μόλις
ἔθυσεν αὐτήν, οὐχὶ Μενέλεω χάριν

Απογύμνωσε το ενέργημα από τους θεούς που το ζητούνε, 12 φλοίδες σύνολο και τελικά θ'απομείνεις με τον ίδιο παραλογισμό, αυτόν της ευσέβειας.

[ksk]

SpoilerShow

Ειναι εξαιρετικα απλο: οταν βαλεις 'πριν' και 'μετα' σε μια αιωνιοτητα, την κοβεις την αιωνιοτητα, παυει δλδ να ειναι αιωνιοτητα.

Δλδ δεν μπορει πριν απο ενα γεγονος Α να υπαρχει αιωνιοτητα, διοτι η αιωνιοτητα ποτε δεν σταματα.

Με την ίδια λογική το πριν και το μετά κόβει και τον χρόνο δλδ πάει να είναι χρόνος;

Οχι, γιατι αλλο το 'απειρος χρονος' και αλλο το 'χρονος'.

Γω λέω να ανοίξεις κανα βιβλίο με μαθηματικα, ρίξε μια μάτια και στον cantor.
Κάπου σε βλέπω μπερδεμένο...

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

τελικά ποιο είναι το συμπέρασμα σας.... ?
υπάρχει μορφή ζωής αθάνατη και άχρονη που την θεωρούμε Θεό ?

Ναι
Λέγεται ΣΎΜΠΑΝ και είναι το σύνολο της Ύλης το παγκόσμιο ΈΝΑ και μπορούμε να το θεωρήσουμε ως Θεό
Και εμείς οι άνθρωποι είμαστε ένα μέρος του .

Εδώ εσύ λες κάτι άλλο !!!
Μέχρι τώρα συζητουαμε για μια μορφή ζωής, ένα Ον ΕΚΤΟΣ σύμπαντος που το δημιούργησε.
Εσύ λες ότι το ίδιο το Σύμπαν είναι μια μορφή ζωής...δλδ ότι η ύλη είναι ζωντανή....!!!

Και γιατί να είναι παγκόσμιο ΕΝΑ ? Σε ανώτερες διαστάσεις άχρονες υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα και πολλές χρονογραμμές..στα μαθηματικά...οπότε δεν μιλάμε για ΕΝΑ αλλά για ΠΟΛΛΑ.

Όταν λέμε ΣΥΜΠΑΝ ενοουμε κάθε τι που υπάρχει !!
Το ίδιο και όταν μιλάμε για το Παγκόσμιο ΈΝΑ

Επιπλέον ακόμη και εάν υπάρχει πνευματικός κόσμος , δεν βλέπω τον λόγο να τον διαχωρίσουμε από τον υλικό ( δεν γνωρίζουμε πλήρως το τι είναι ύλη ή πνεύμα)
Αν λοιπόν υπάρχει θεός η θεοί και πνευματικός θεϊκός κόσμος είναι μέρος της ύλης ή του σύμπαντος και όχι εκτός (το πνεύμα και οι ιδέες έχουν υλική υπόσταση)

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Παίδες η αναζήτηση θεού δεν είναι τόσο περίπλοκη. Σημάδια του υπάρχουν παντού. Με εμάς ένα από τα σημαντικότερα. Μην ψάχνετε στο άπειρο. Ο θεός είναι μέσα μας και γύρω μας. Είναι στα πάντα. Είναι τα πάντα. Οι κανόνες του που με κάθε επιστήμη παρουσιάζονται απαραβίαστοι παραβιάζονται διαρκώς από θρησκείες όπως το δωδεκάθεο. Και τι ήταν το 12θεο αν όχι το ιδανικό των ανθρώπων μρε όλες τις ελλείψεις και τις ηθικές του εκπτώσεις. Κανείς έκτοτε σε καμιά θρησκεία δεν πλησίασε καν σε τούτη την απόλυτη αλήθεια. Και κανείς δεν την ξεπέρασε.
Δυο πράγματα είναι σίγουρα, η εφορία και ο θάνατος. Οι παλιοί στην άφατη μαζική ευφύια τους ξεπερνούσαν τουλάχιστο το θάνατο επειδή οι οφειλές πάντα με ένα ή άλλο τρόπο πληρώνονται.
Εμείς οι χριστιανοί, αποχαιρετούμε τη ζωή πολύ δύσκολα, ανάμεσα σε βογγητά και χάπια για την πίεση. Ο φόβος του θανάτου μας εξουσιάζει. Κανένας κήπος δεν περιμένει, το ξέρουμε, καμία αθάνατη ευδαιμονία. Αυτό από μόνο του δείχνει πως δεν πιστεύουμε, πως όλα ήταν ένα παραμύθι για να αντέξουμε τον πόνο του θανάτου και πως τώρα στο τέλος αυτό το αισχρό παραμύθι αποκαλύπτεται. Κι η ειρωνία, αν θα έπρεπε να ελπίζουμε σε κάτι θα έπρεπε να είναι τούτου του κόσμου. Ο έρωτας, η σύγκρουση, οι τέχνες, μα ο θεός μας, μέσα στην ιουδαική του μιζέρια μας προστάζει να σκύβουμε, να γονατίζουμε. Είναι νάρκισσος και εκδικητικός. Οι άγιοι μας είναι όλοι ραχιτικοί γέροι, σκελετωμένη από την ασιτεία. Στέκονται μεταξύ θεού κι ανθρώπου. Ετούτα είναι σήμερα τα είδωλά μας. Όχι ένα τέλεια χαραγμένο γυμνό γυναικείο ή ανδρικό σώμα. Της προάλλες στο αρχαιολογικό μουσείο καύλωσα με την αφροδίτη. Τι μουνάρα.
Αυτά θα έπρεπε να είναι τα είδωλά μας και σήμερα. Το παλιό θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε περισσότερο σαν πατέρα και μάνα και λιγότερο σαν εκθέματα σε προθήκες.

Οι άνθρωποι προβαίνουν στην αποδογματοποίηση της πίστης μόνο σε καιρούς παρακμής. Ο Βούδας σημαίνει το τέλος της Βεδικής εποχής(παραλλήλως και της αυτοκρατορίας των Ινδών), ο Λάο τσε και η περίφημη άφατη αρχή του Τάο την αρχή της "κινεζοποίησης" της Κινας.

Μπορεί στο τέλος να μην μας περιμένει κανένας κήπος ως πύλη της αθανασίας , όμως την εικόνα του την οφείλουμε σε αυτόν του Επίκουρου που προετοίμασε την μετάβαση.

Χαζός και μίζερος ο γεράκος που προσεύχεται ετησίως στο μνήμα του νεκρού του γιού; Χαζός ,μα καταφάσκων.
Χαζή και μίζερη η γυναίκα που περπατάει γονατιστή στην Παναγία της Τήνου; Χαζή, μα η πίστη της θεμελιώνεται πάνω στην ίδια αρχή με αυτή του Αγαμέμνονα:

καὶ δὴ λέγω σοι. πατέρα φὴς κτεῖναι. τίς ἂν
τούτου λόγος γένοιτ ̓ ἂν αἰσχίων ἔτι,
εἴτ ̓ οὖν δικαίως εἴτε μή; λέξω δέ σοι
ὡς οὐ δίκῃ γ ̓ ἔκτεινας, ἀλλά σ ̓ ἔσπασεν
πειθὼ κακοῦ πρὸς ἀνδρός, ᾧ τανῦν ξύνει.
ἐροῦ δὲ τὴν κυναγὸν Ἄρτεμιν, τίνος
ποινὰς τὰ πολλὰ πνεύματ ̓ ἔσχ ̓ ἐν Αὐλίδι·
ἢ ̓γὼ φράσω· κείνης γὰρ οὐ θέμις μαθεῖν.
πατήρ ποθ ̓ οὑμός, ὡς ἐγὼ κλύω, θε᾵ς
παίζων κατ ̓ ἄλσος ἐξεκίνησεν ποδοῖν
στικτὸν κεράστην ἔλαφον, οὗ κατὰ σφαγὰς
ἐκκομπάσας ἔπος τι τυγχάνει βαλών.
κἀκ τοῦδε μηνίσασα Λητῴα κόρη
κατεῖχ ̓ Ἀχαιούς, ὡς πατὴρ ἀντίσταθμον
τοῦ θηρὸς ἐκθύσειε τὴν αὑτοῦ κόρην.
ὧδ ̓ ἦν τὰ κείνης θύματ ̓· οὐ γὰρ ἦν λύσις
ἄλλη στρατῶ πρὸς οἶκον οὐδ ̓ εἰς Ἴλιον.
ἀνθ ̓ ὧν, βιασθεὶς πολλὰ κἀντιβάς, μόλις
ἔθυσεν αὐτήν, οὐχὶ Μενέλεω χάριν

Απογύμνωσε το ενέργημα από τους θεούς που το ζητούνε, 12 φλοίδες σύνολο και τελικά θ'απομείνεις με τον ίδιο παραλογισμό, αυτόν της ευσέβειας.

Για τις εποχές παρακμής στα αλήθεια συμβαίνει το αντίθετο. Η ανθρωπότητα προχωράει όταν αποτινάσσει το ζυγό της θρησκείας και του δόγματος. Η αναγέννηση ξαναγύρισε στα ελληνικά ιδεώδη. Μια Ελευθερία όπου φιλοσοφία , Παραδείγματα όπως η αναγέννηση ήταν ακριβώς το τέλος του σκοταδισμού της θρησκείας και του δόγματος που αυτή πρέσβευε.
Ο βουδισμός είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Βυθισμένος στον μυστικισμό όπως άλλωστε κι ο χριστιανισμός στις αρχές του, με διάθεση για υπέρβαση. Ένα ταξίδι πέρα από τη συνείδηση. Αν όντως εκφυλίστηκε αυτό θα οφείλεται στη νέα τάξη πραγμάτων. Πουθ αναμφίβολα ζητά να ισοπεδώσει τα πάντα και να τρίψει τη μούρη μας μόνο σε ένα θεό. Στον διάβολο που έχει πολλά πρόσωπα. Είναι η κατανάλωση πραγμάτων που δεν μας ενδιαφέρουν στην πραγματικότητα, είναι η επανάληψη κι ο αυνανισμός μιας κοινωνίας εκφυλισμένης και ηλίθιας. Η έλλειψη κριτικής σκέψης, η υποταγή ξανά μα σε κάτι πρακτικό τωρα. Πρακτικό μόνο θεωρητικά. Στο νέο αιφον.
Καμιά επανάσταση δε σιγοβράζει σε αριστοτέλους και τσιμισκή γωνία. Περιμένουν όλοι από τα ξημερώματα για να αγοράσουν τοκαινούργιο γκάτζετ. Και γιατί; Η επικοινωνία δεν χρειαζόταν ποτέ καμια πανδημια για να είναι ελλειπής. Μόνο την υποκρισία των ανθρώπων. Τις φοβίες τους. Όχι κάποιου θεου πλέον. Αυτός πέθανε. Το λάιφσταιλ είναι ο θεός. Μια άδεια τρύπα όπου τίποτα αληθινό δε διοχετεύται.


Σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι πολλά αρχαία γραπτά, αμύθητοι θυσαυροί χάθηκαν χωρίς ποτέ να βρεθούν σε μοναστήρια του μεσαίωνα που συγκέντρωναν όλη την εξουσία αφήνοντας τους αγρότες να πεθαίνουν της πείνας. Η ζημιά της θρησκείας στην ανθρωπότητα υπήρξε ανεπανόρθωτη.

[Fixer66]

Ναι
Λέγεται ΣΎΜΠΑΝ και είναι το σύνολο της Ύλης το παγκόσμιο ΈΝΑ και μπορούμε να το θεωρήσουμε ως Θεό
Και εμείς οι άνθρωποι είμαστε ένα μέρος του .

Εδώ εσύ λες κάτι άλλο !!!
Μέχρι τώρα συζητουαμε για μια μορφή ζωής, ένα Ον ΕΚΤΟΣ σύμπαντος που το δημιούργησε.
Εσύ λες ότι το ίδιο το Σύμπαν είναι μια μορφή ζωής...δλδ ότι η ύλη είναι ζωντανή....!!!

Και γιατί να είναι παγκόσμιο ΕΝΑ ? Σε ανώτερες διαστάσεις άχρονες υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα και πολλές χρονογραμμές..στα μαθηματικά...οπότε δεν μιλάμε για ΕΝΑ αλλά για ΠΟΛΛΑ.

Όταν λέμε ΣΥΜΠΑΝ ενοουμε κάθε τι που υπάρχει !!
Το ίδιο και όταν μιλάμε για το Παγκόσμιο ΈΝΑ

Επιπλέον ακόμη και εάν υπάρχει πνευματικός κόσμος , δεν βλέπω τον λόγο να τον διαχωρίσουμε από τον υλικό ( δεν γνωρίζουμε πλήρως το τι είναι ύλη ή πνεύμα)
Αν λοιπόν υπάρχει θεός η θεοί και πνευματικός θεϊκός κόσμος είναι μέρος της ύλης ή του σύμπαντος και όχι εκτός (το πνεύμα και οι ιδέες έχουν υλική υπόσταση)

Μπορεί να 'ναι και έτσι.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Παίδες η αναζήτηση θεού δεν είναι τόσο περίπλοκη. Σημάδια του υπάρχουν παντού. Με εμάς ένα από τα σημαντικότερα. Μην ψάχνετε στο άπειρο. Ο θεός είναι μέσα μας και γύρω μας. Είναι στα πάντα. Είναι τα πάντα. Οι κανόνες του που με κάθε επιστήμη παρουσιάζονται απαραβίαστοι παραβιάζονται διαρκώς από θρησκείες όπως το δωδεκάθεο. Και τι ήταν το 12θεο αν όχι το ιδανικό των ανθρώπων μρε όλες τις ελλείψεις και τις ηθικές του εκπτώσεις. Κανείς έκτοτε σε καμιά θρησκεία δεν πλησίασε καν σε τούτη την απόλυτη αλήθεια. Και κανείς δεν την ξεπέρασε.
Δυο πράγματα είναι σίγουρα, η εφορία και ο θάνατος. Οι παλιοί στην άφατη μαζική ευφύια τους ξεπερνούσαν τουλάχιστο το θάνατο επειδή οι οφειλές πάντα με ένα ή άλλο τρόπο πληρώνονται.
Εμείς οι χριστιανοί, αποχαιρετούμε τη ζωή πολύ δύσκολα, ανάμεσα σε βογγητά και χάπια για την πίεση. Ο φόβος του θανάτου μας εξουσιάζει. Κανένας κήπος δεν περιμένει, το ξέρουμε, καμία αθάνατη ευδαιμονία. Αυτό από μόνο του δείχνει πως δεν πιστεύουμε, πως όλα ήταν ένα παραμύθι για να αντέξουμε τον πόνο του θανάτου και πως τώρα στο τέλος αυτό το αισχρό παραμύθι αποκαλύπτεται. Κι η ειρωνία, αν θα έπρεπε να ελπίζουμε σε κάτι θα έπρεπε να είναι τούτου του κόσμου. Ο έρωτας, η σύγκρουση, οι τέχνες, μα ο θεός μας, μέσα στην ιουδαική του μιζέρια μας προστάζει να σκύβουμε, να γονατίζουμε. Είναι νάρκισσος και εκδικητικός. Οι άγιοι μας είναι όλοι ραχιτικοί γέροι, σκελετωμένη από την ασιτεία. Στέκονται μεταξύ θεού κι ανθρώπου. Ετούτα είναι σήμερα τα είδωλά μας. Όχι ένα τέλεια χαραγμένο γυμνό γυναικείο ή ανδρικό σώμα. Της προάλλες στο αρχαιολογικό μουσείο καύλωσα με την αφροδίτη. Τι μουνάρα.
Αυτά θα έπρεπε να είναι τα είδωλά μας και σήμερα. Το παλιό θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε περισσότερο σαν πατέρα και μάνα και λιγότερο σαν εκθέματα σε προθήκες.

Χαζός και μίζερος ο γεράκος που προσεύχεται ετησίως στο μνήμα του νεκρού του γιού; Χαζός ,μα καταφάσκων.
Χαζή και μίζερη η γυναίκα που περπατάει γονατιστή στην Παναγία της Τήνου; Χαζή, μα η πίστη της θεμελιώνεται πάνω στην ίδια αρχή με αυτή του Αγαμέμνονα:

καὶ δὴ λέγω σοι. πατέρα φὴς κτεῖναι. τίς ἂν
τούτου λόγος γένοιτ ̓ ἂν αἰσχίων ἔτι,
εἴτ ̓ οὖν δικαίως εἴτε μή; λέξω δέ σοι
ὡς οὐ δίκῃ γ ̓ ἔκτεινας, ἀλλά σ ̓ ἔσπασεν
πειθὼ κακοῦ πρὸς ἀνδρός, ᾧ τανῦν ξύνει.
ἐροῦ δὲ τὴν κυναγὸν Ἄρτεμιν, τίνος
ποινὰς τὰ πολλὰ πνεύματ ̓ ἔσχ ̓ ἐν Αὐλίδι·
ἢ ̓γὼ φράσω· κείνης γὰρ οὐ θέμις μαθεῖν.
πατήρ ποθ ̓ οὑμός, ὡς ἐγὼ κλύω, θε᾵ς
παίζων κατ ̓ ἄλσος ἐξεκίνησεν ποδοῖν
στικτὸν κεράστην ἔλαφον, οὗ κατὰ σφαγὰς
ἐκκομπάσας ἔπος τι τυγχάνει βαλών.
κἀκ τοῦδε μηνίσασα Λητῴα κόρη
κατεῖχ ̓ Ἀχαιούς, ὡς πατὴρ ἀντίσταθμον
τοῦ θηρὸς ἐκθύσειε τὴν αὑτοῦ κόρην.
ὧδ ̓ ἦν τὰ κείνης θύματ ̓· οὐ γὰρ ἦν λύσις
ἄλλη στρατῶ πρὸς οἶκον οὐδ ̓ εἰς Ἴλιον.
ἀνθ ̓ ὧν, βιασθεὶς πολλὰ κἀντιβάς, μόλις
ἔθυσεν αὐτήν, οὐχὶ Μενέλεω χάριν

Απογύμνωσε το ενέργημα από τους θεούς που το ζητούνε, 12 φλοίδες σύνολο και τελικά θ'απομείνεις με τον ίδιο παραλογισμό, αυτόν της ευσέβειας.

Είναι από την "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή κι η μετάφραση του παραπάνω πάει κάπως έτσι:

ΗΛΕ. Λοιπόν,
αρχίζω: ομολογείς πως σκότωσες
τον άντρα σου. Και ποιά μπορεί να υπάρξει
αισχρότερη απ᾽ αυτήν ομολογία,
560 είτε ήταν δίκαιος, είτε όχι, ο φόνος;
Μα εγώ θα σου αποδείξω πως δεν είχες
κανένα δίκιο, μόνο οι προτροπές
του αθλίου σε παράσυραν εκείνου
του άντρα, που συζείς τώρα μαζί του.
Ρώτα την Άρτεμη την κυνηγήτρα,
ποιόν για να τιμωρήσει κράτησε όλους
δεμένους τους ανέμους στην Αυλίδα;
ή εγώ θα σου το πω· γιατί από κείνη
δε μπορεί να τ᾽ ακούσομε: Μια μέρα,
καθώς ακούω, διασκέδαζε ο πατέρας
στης Θεάς το άλσος, όπου με τον κρότο
των ποδιών του ξεσήκωσ᾽ ένα ελάφι
παρδαλό, με ωραία κέρατα μεγάλα·
κι αφού το σκότωσε, άφησ᾽ απ᾽ το στόμα
έτσι απερίσκεπτα να του ξεφύγει
570 μεγάλος λόγος, κι απ᾽ αυτό οργισμένη
κρατούσε η κόρη της Λητώς τα πλοία
των Αχαιών, για να της θυσιάσει
την κόρη του αντισήκωμα ο πατέρας
για το ελάφι· κι έτσι έγινε η θυσία
της αδερφής μου· αφού δεν ήταν τρόπος
ούτε και να γυρίσει ο στόλος πίσω,
κι ούτε στην Τροία να πάει· κι ήταν γι᾽ αυτό
που αναγκασμένος, μ᾽ όλη τη μεγάλη
αντίστασή του, τη θυσίασε τέλος
την κόρη του, κι όχι για το χατίρι
του Μενελάου.

Σε καμία τραγωδία δε δικαιολογείται ο Αγαμέμνων. Υπήρξε σκληρός κι εγωιστής. Έταξε στον Αχιλλέα πως θα τον παντρέψει με την Ιφιγένεια και όταν έφτασε αυτός αντί για γάμο είδε τη θυσία της. Γιατί; Για τη φιλοδοξία του Αγαμέμμνονα. Πρόσεξε όμως, καμία στροφή δεν παρεκκλίνει από το αρχικό. Εδώ ακούμε την Ηλέκτρα να μιλά που πολύ τον πατέρα της θρήνησε μα όχι όλη την πραγματικότητα. Ο Αγαμέμνων ποτέ δεν εκθειάζεται στην Ιλιαδα παρά αποκαλύπτεται πως είναι ένας μπεκρής, δειλός που ούτε πατάει στη μάχη και αρπάζει πάντα τα καλύτερα. Και πόσο θρήνησε την κόρη του; Και πόσο πιστός ήταν στον καλύτερο πολεμιστή του που δίχως αυτόν νίκη δεν θα είχε. Καθόλου. Αντίθετα, φέρθηκε επιπόλαια και σαν βασιλέας και σαν ευγενής. Η τιμωρία του ήταν μοιραία. Αν ηταν ένα πράγμα που οι παλιοί θαύμαζαν ήταν η αντρειοσύνη. Από πολύ νωρίς στην Ιλιάδα μας γίνεται γνωστό πως δεν την έχει. Οπότε τι μας μένει; Η θλίψη μιας κόρης.

[tanipteros]

Ναι
Λέγεται ΣΎΜΠΑΝ και είναι το σύνολο της Ύλης το παγκόσμιο ΈΝΑ και μπορούμε να το θεωρήσουμε ως Θεό
Και εμείς οι άνθρωποι είμαστε ένα μέρος του .

Εδώ εσύ λες κάτι άλλο !!!
Μέχρι τώρα συζητουαμε για μια μορφή ζωής, ένα Ον ΕΚΤΟΣ σύμπαντος που το δημιούργησε.
Εσύ λες ότι το ίδιο το Σύμπαν είναι μια μορφή ζωής...δλδ ότι η ύλη είναι ζωντανή....!!!

Και γιατί να είναι παγκόσμιο ΕΝΑ ? Σε ανώτερες διαστάσεις άχρονες υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα και πολλές χρονογραμμές..στα μαθηματικά...οπότε δεν μιλάμε για ΕΝΑ αλλά για ΠΟΛΛΑ.

Όταν λέμε ΣΥΜΠΑΝ ενοουμε κάθε τι που υπάρχει !!
Το ίδιο και όταν μιλάμε για το Παγκόσμιο ΈΝΑ

Επιπλέον ακόμη και εάν υπάρχει πνευματικός κόσμος , δεν βλέπω τον λόγο να τον διαχωρίσουμε από τον υλικό ( δεν γνωρίζουμε πλήρως το τι είναι ύλη ή πνεύμα)
Αν λοιπόν υπάρχει θεός η θεοί και πνευματικός θεϊκός κόσμος είναι μέρος της ύλης ή του σύμπαντος και όχι εκτός (το πνεύμα και οι ιδέες έχουν υλική υπόσταση)

και οι θρησκευτές και φιλόσοφοι όταν λένε εκτός ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ εννοούν αυτό που καταλαβαίνεις ΈΞΩ ΑΠΟ ΟΛΑ βρίσκεται το Εν...
οι Πλατωνιστές χωρίζαν το τι υπάρχει σε 3 μέρη... στο μεταβλητό μέρος (Γίγνεσθαι), στο αμετάβλητο μέρος (διάσταση των θεών = Είναι) και στο ΕΚΤΟΣ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ που βρίσκεται το Εν η δημιουργός θεότητα το αίτιο όλων...

η ύλη που εξεταζεις εσύ είναι στο μεταβλητό μέρος... στο Γιγνεσθαι.
η αμέριστη ουσία που δεν την γνωρίζουμε αλλά την υποθέτουμε είναι η ουσία των Θεών και είναι στο Είναι
και αμέτοχο από οτιδήποτε ύπαρξη, ουσία και ύλη είναι το Εν μόνο του να είναι και να μην είναι ταυτόχρονα, αφού είναι το αίτιο της ύπαρξης και της ανυπαρξίας ταυτόχρονα...

οι άχρονες διαστάσεις των σημερινών μαθηματικών μοιάζουν περισσότερο με τμήματα του Είναι των Πλατωνικών φιλοσόφων... το Εν δεν το ακουμπά κανείς είναι ΕΚΤΟΣ όλων.

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Εδώ εσύ λες κάτι άλλο !!!
Μέχρι τώρα συζητουαμε για μια μορφή ζωής, ένα Ον ΕΚΤΟΣ σύμπαντος που το δημιούργησε.
Εσύ λες ότι το ίδιο το Σύμπαν είναι μια μορφή ζωής...δλδ ότι η ύλη είναι ζωντανή....!!!

Και γιατί να είναι παγκόσμιο ΕΝΑ ? Σε ανώτερες διαστάσεις άχρονες υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα και πολλές χρονογραμμές..στα μαθηματικά...οπότε δεν μιλάμε για ΕΝΑ αλλά για ΠΟΛΛΑ.

Όταν λέμε ΣΥΜΠΑΝ ενοουμε κάθε τι που υπάρχει !!
Το ίδιο και όταν μιλάμε για το Παγκόσμιο ΈΝΑ

Επιπλέον ακόμη και εάν υπάρχει πνευματικός κόσμος , δεν βλέπω τον λόγο να τον διαχωρίσουμε από τον υλικό ( δεν γνωρίζουμε πλήρως το τι είναι ύλη ή πνεύμα)
Αν λοιπόν υπάρχει θεός η θεοί και πνευματικός θεϊκός κόσμος είναι μέρος της ύλης ή του σύμπαντος και όχι εκτός (το πνεύμα και οι ιδέες έχουν υλική υπόσταση)

και οι θρησκευτές και φιλόσοφοι όταν λένε εκτός ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ εννοούν αυτό που καταλαβαίνεις ΈΞΩ ΑΠΟ ΟΛΑ βρίσκεται το Εν...
οι Πλατωνιστές χωρίζαν το τι υπάρχει σε 3 μέρη... στο μεταβλητό μέρος (Γίγνεσθαι), στο αμετάβλητο μέρος (διάσταση των θεών = Είναι) και στο ΕΚΤΟΣ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ που βρίσκεται το Εν η δημιουργός θεότητα το αίτιο όλων...

η ύλη που εξεταζεις εσύ είναι στο μεταβλητό μέρος... στο Γιγνεσθαι.
η αμέριστη ουσία που δεν την γνωρίζουμε αλλά την υποθέτουμε είναι η ουσία των Θεών και είναι στο Είναι
και αμέτοχο από οτιδήποτε ύπαρξη, ουσία και ύλη είναι το Εν μόνο του να είναι και να μην είναι ταυτόχρονα, αφού είναι το αίτιο της ύπαρξης και της ανυπαρξίας ταυτόχρονα...

οι άχρονες διαστάσεις των σημερινών μαθηματικών μοιάζουν περισσότερο με τμήματα του Είναι των Πλατωνικών φιλοσόφων... το Εν δεν το ακουμπά κανείς είναι ΕΚΤΟΣ όλων.

ΣΥΜΠΑΝ περιλαμβάνει ΤΑ ΠΆΝΤΑ
Εάν υπάρχει κάτι ΕΚΤΌΣ σύμπαντος, το ΣΎΜΠΑΝ δεν είναι σύμπαν..

Εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει μία Δημιουργός δύναμη εκτός του σύμπαντος το οπιιπ είναι δημιούργημα της, δεν βλέπω τον λόγο να διαχωρίζουμε τον Δημιουργό από το δημιούργημα του ..(ένα δημιούργημα είναι προέκταση του δημιουργού του)