Phorum.com.gr

Με αφορμή αυτό το παρακάτω, γιατί είμαι σίγουρος ότι όλοι έχουμε κάποια τέτοια ιστορία να συνεισφέρουμε:

enterprise-psi έγραψε: ↑

10 Ιούλ 2018, 15:14

Cecily Anne έγραψε: ↑

10 Ιούλ 2018, 14:55

Δεν είναι εύκολο. Εγώ ήμουν σατανάς μεταμορφωμένος. Αν είχα παιδί σαν και μένα, ίσως συμβουλευόμουν ειδικό. Πχ πέταξα το γραφείο μου από τον όροφο στο ισόγειο, για να μη διαβάσω ή πχ είχα περάσει φάση που ήμουν πυρομανής και έπαιζα με αναπτήρες και κεριά και είχα βάλει φωτιά στο κρεβάτι μια φορά και κόντεψα να καώ ζωντανή ή πχ είχα περάσει φάση που έπαιζα "το μπαρ" και πότιζα την αδερφή μου και μένα σφηνάκια λικέρ και μας βρήκε η μάνα μου κουδούνια και άλλα πολλά ωραία που δεν έχει νόημα να τα γράψω, διότι παίζει να μην είχα πιάσει καν τη τετάρτη δημοτικού.

υπάρχουν και άλλοι

Highlights δικα μου

Φωτιά στην κούνια του ενός χρόνου αδερφού μου όταν εγω ήμουν 3.
Δεν μου έδινε ο πατέρας μου τα αεροπλάνα που έφτιαχνε , γιατί είναι μοντέλα δεν είναι παιχνίδια. Μαρμάρινο τασάκι στο σύνθετο και γκρέμισμα όλα.
Σε άσχετη στιγμή, ντου στην μπαλκονόπορτα με το κεφάλι, και γκρέμισμα όλης της τζαμαρίας. Πως ζω ακόμα κανείς δεν ξέρει.
Σκαρφάλωμα στην κάσα σαν μαϊμούδες, μαζί με τον αδερφό μου, κρύψιμο στο πατάρι, και μετά να ακούμε πανικόβλητη την μάνα, πάνε τα παιδιά
Απόπειρα ηλεκτροπληξίας του αδερφού μου απέτυχε γιατί είχε ρελε το σπίτι.
Απόπειρα προσπέρασης του ρελε δεν ολοκληρώθηκε γιατί με προλάβανε
Απόπειρα μεταφοράς ρεύματος από τον μετασχηματιστή υπερύψηλης της τηλεόρασης , προκειμένου ο πολυέλαιος να δράσει σαν πηνίο τεσλα, απέτυχε, και έκαψε και την τηλεόραση.* (ο φαδερ ειναι ηλεκτρολόγος, και τα παιδιά ρουφάνε γνώση σαν σφουγγάρια )

Αυτα μέχρι να πάμε δημοτικό

*αυτό πρέπει να το ξαναεπισκεφτώ

Βγάλτε στην επιφάνεια το σκατόπαιδο που κρύβετε μέσα σας, πείτε πώς προκαλέσατε εγκεφαλικό στους γονείς σας, μολογήστε τα ούλα!

Εσένα δε βλέπω να λες...

Τοποθέτηση προωθητικών πυραύλων σε ποδήλατο:

1. παίρνουμε την βενζίνη που έχει ο φαδερ για τα εργαλεία .
2. φτιάχνουμε σωλήνες φ100 , και τις ταπώνουμε όσο γίνεται.
3. βενζίνη χύνεται παντού γιατι δεν έχουμε αναπτύξει ακόμα τα απαραίτητα σκιλς.
4. ευτυχώς μας κόβει, και στο πρώτο test run είναι μόνο του το ποδήλατο.
5. Παίρνει φωτιά το ποδήλατο και δεν μένει τίποτα.
6. Ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογία.

enterprise-psi έγραψε: ↑

10 Ιούλ 2018, 15:14

Cecily Anne έγραψε: ↑

10 Ιούλ 2018, 14:55

Δεν είναι εύκολο. Εγώ ήμουν σατανάς μεταμορφωμένος. Αν είχα παιδί σαν και μένα, ίσως συμβουλευόμουν ειδικό. Πχ πέταξα το γραφείο μου από τον όροφο στο ισόγειο, για να μη διαβάσω ή πχ είχα περάσει φάση που ήμουν πυρομανής και έπαιζα με αναπτήρες και κεριά και είχα βάλει φωτιά στο κρεβάτι μια φορά και κόντεψα να καώ ζωντανή ή πχ είχα περάσει φάση που έπαιζα "το μπαρ" και πότιζα την αδερφή μου και μένα σφηνάκια λικέρ και μας βρήκε η μάνα μου κουδούνια και άλλα πολλά ωραία που δεν έχει νόημα να τα γράψω, διότι παίζει να μην είχα πιάσει καν τη τετάρτη δημοτικού.

υπάρχουν και άλλοι

Highlights δικα μου

Φωτιά στην κούνια του ενός χρόνου αδερφού μου όταν εγω ήμουν 3.
Δεν μου έδινε ο πατέρας μου τα αεροπλάνα που έφτιαχνε , γιατί είναι μοντέλα δεν είναι παιχνίδια. Μαρμάρινο τασάκι στο σύνθετο και γκρέμισμα όλα.
Σε άσχετη στιγμή, ντου στην μπαλκονόπορτα με το κεφάλι, και γκρέμισμα όλης της τζαμαρίας. Πως ζω ακόμα κανείς δεν ξέρει.
Σκαρφάλωμα στην κάσα σαν μαϊμούδες, μαζί με τον αδερφό μου, κρύψιμο στο πατάρι, και μετά να ακούμε πανικόβλητη την μάνα, πάνε τα παιδιά
Απόπειρα ηλεκτροπληξίας του αδερφού μου απέτυχε γιατί είχε ρελε το σπίτι.
Απόπειρα προσπέρασης του ρελε δεν ολοκληρώθηκε γιατί με προλάβανε
Απόπειρα μεταφοράς ρεύματος από τον μετασχηματιστή υπερύψηλης της τηλεόρασης , προκειμένου ο πολυέλαιος να δράσει σαν πηνίο τεσλα, απέτυχε, και έκαψε και την τηλεόραση.* (ο φαδερ ειναι ηλεκτρολόγος, και τα παιδιά ρουφάνε γνώση σαν σφουγγάρια )

Αυτα μέχρι να πάμε δημοτικό

*αυτό πρέπει να το ξαναεπισκεφτώ

τα ίδια και εδώ

στα 6 μου έφτιαξα τον διακόπτη του μπάνιου που δεν άναβε το φως, η φάση πιάστηκε στην βίδα όταν έσφιγγα, την γλύτωσα μια χαρά και έπαιζε τέλεια, μέχρι που βγήκε ο πατέρας μου απο το μπάνιο ενθουσιασμένος και πήγε με τα βρεμένα χέρια να κλείσει το φώς, πατατράκ.

στα 7 έφτιαχνα πυραυλάκια απο μπαρούτι σπίρτων και τα πέταγα, μέχρι που βρήκα ένα πακετάκι από εκείνα που ανάβανε χωρίς την ειδική επιφάνειά, και όπως στούμπωνα στο μπικ το μπαρούτι έσκασε και δεν άκουγα τίποτα για κανένα 10λεπτο, μόνο έβλεπα τον πατέρα μου να ουρλιάζει και τον αδελφό μου να χτυπιέται από τα γέλια κλπ.

στα 8 μου πήρε ενα c64, με άφησε σπίτι το μεσημέρι και το απόγευμα που ήρθε με βρήκε στην τραπεζαρία με το μηχάνημα των 120χιλ δραχμών βίδες, τα είχα λύσει όλα να δώ πώς είναι μέσα, μέχρι να ακούσει μουσική και γέλια ήταν αμίλητος στο δωμάτιό του, πρέπει να ζούσε τρομερά διλήμματα.

λίγο πρίν τα 10 πήρα την τηλεόραση στο δωμάτιο μαζί με το έπιπλο σιγά σιγά, και την άνοιξα να δώ τι έχει μέσα. Ο πατέρας μου γύρισε πιο νωρίς απο οτι συνήθως, τα έχωσα όλα μέσα στα γρήγορα, την έβαλα στην θέση της, την πάτησε να ανοίξει, πάει η τηλεόραση. Τον έπεισα και με πήγε στην Λαρίσης σε έναν που την έφτιαξε και κάθισα εκεί 3 απογεύματα, μετά του έφτιαξα και τηλεκοντρόλ με ένα μοτεράκι και πάταγε ερτ ή ετρ2, ήταν βασιλιάς

τα λέω παιδιά αυτά γιατί πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πώς γίνεται να έχω τόση καλή σχέση με τα πρακτικά πράγματα, όταν ο πατέρας μου δεν ήξερε να αλλάζει λάμπα. Η απάντηση που έχω δώσει είναι οτι με ενθάρρυνε, με έβλεπε να τρυπάω τους τοίχους με το κατσαβίδι και μου πήρε τριπανάκι χειρός, με έβλεπε να ανοίγω τα παιχνίδια μου και μου πήρε τσαντακι με ηλεκτρονικά πειράματα, του είχα διαλύσει το σπίτι και εκείνος ήταν περήφανος που δεν φοβόμουνα.

μπορεί να κάνω λάθος και να είναι τυχαίο, αλλά αν δεν είναι, αν φταίει εκείνος που δεν φοβάμαι, είναι μαγικό αυτό που έκανε νομίζω.

Cecily Anne έγραψε: ↑

10 Ιούλ 2018, 15:28

Εσένα δε βλέπω να λες...

- Σε ηλικία 6 μηνών: Βοσκή γρασιδιού μπουσουλώντας στο Πεδίο Άρεως, τα 5 δευτερόλεπτα που με αφήσαν από τα μάτια τους.
- Σε ηλικία 1 έτους: Επιτάχυνση περπατούρας κατά μήκος της βεράντας, σβάρνα γλάστρες και τα πάντα όλα.
- Σε ηλικία 1 έτους: Κατ' εξακολούθηση ρίψεις μανταλακίων από την προαναφερθείσα βεράντα (4ος όροφος) και όποιον πάρει o Χάρος.
- Σε ηλικία 2 ετών: Πρόσκρουση σε χαμηλό μαρμάρινο τραπέζι, ουλή και δύο ράμματα στο δεξί μάτι.
- Σε ηλικία 3 ετών: Παίζοντας με φτυάρι/κουβαδάκι στον κήπο του εξοχικού, στο σωρό με άμμο που είχαν αφήσει οι μάστορες, απόπειρα κατάποσης ασβέστη από τον διπλανό σωρό (με πρόλαβαν τελευταία στιγμή)
- Σε ηλικία 4 ετών: Απόπειρα κατάποσης ολόκληρης γεμιστής πιπεριάς και παρ'ολίγον πνιγμός.
- Σε ηλικία 5 ετών: Απόπειρα στραγγαλισμού μικρής αδερφής (μηνών) στην κούνια την ώρα που κοιμόταν, τελευταία στιγμή άρχισε να ουρλιάζει και χάλασε το σχέδιο.
- Σε ηλικία 5 ετών: Ξύρισμα φρυδιών (με ξερό ξυράφι, στην ψύχρα, χωρίς αφρούς και νερά), δύο τομές στα οφρυακά τόξα, αιμορραγία, κλείσιμο με λευκοπλάστ (χωρίς τίποτα άλλο πάνω στα ανοιχτά τραύματα).
- Σε ηλικία 6 ετών: Σπρίντ σε βρεγμένο πεζοδρόμιο, απογείωση, στουκάρισμα με το πρόσωπο κάτω, δύο ράμματα στο μέτωπο, ακόμα έχω το καρούμπαλο στο κρανίο κάτω από το δέρμα.
- Σε ηλικίες 7-10 ετών: Χρήση του εν λόγω καρούμπαλου ως όπλου σε φαινόμενα bullying στο σχολείο (ενισχυμένες κουτουλιές). Κατέληξε σε προειδοποίηση ότι αν το κάνω άλλη μια φορά θα μου αλλάξουν σχολείο. Δεν το ξανάκανα, αλλά δεν χρειάστηκε. Σε όλο το υπόλοιπο δημοτικό δεν με ξαναενόχλησε κανείς.
- Σε ηλικία 8 ετών: Ξεβίδωμα διχτακίου από την βρύση της κουζίνας, τοποθέτηση κομματιών σαπουνιού μέσα, επαναβίδωμα διχτακίου. Αποτέλεσμα: Πήγαν να φτιάξουν καφέ με το νερό αυτό και το μπρίκι άφριζε μανιασμένα. Ήπιαν κάμποσο κιόλας, με αποτέλεσμα να έρθουν στα όρια δηλητηρίασης.

Γύρω στα 5 η αγαπημένη τους μέθοδος συνετισμού ήταν να με βάζουν να παραμένω στην τουαλέτα "μέχρι να ηρεμήσω". Δύο φορές μουλάρωσα και κλείδωσα την πόρτα από μέσα και δεν ξεκλείδωνα. Σε βαθμό να με παρακαλάνε να τους ανοίξω για να μην χεστούν απάνω τους.

Μία φορά επίσης τους έκλεισα έξω στη βεράντα κλειδώνοντας την πόρτα της κουζίνας. Τους πήρε γύρω στις 2 ώρες να με πείσουν να την ξεκλειδώσω. Εκεί τις άρπαξα κανονικά.

Επίσης, όταν υπήρχαν στο ψυγείο γλυκά, πάστες, σοκολατάκια, καμμιά φορά τα έτρωγα όλα το μεσημέρι που κοιμόσαντε οι μεγάλοι και έβαζα το άδειο κουτί πίσω στο ψυγείο. Το βράδυ ερχόσαντε μουσαφίριδες και συνειδητοποιούσαν οι γονείς μου ότι δεν είχανε να τους κεράσουν.

Επίσης, ήμουν πυρομανής (ακόμα είμαι, απλά τώρα το ελέγχω). Πέρασα μία φάση (μακρόχρονη, από τα 11 μέχρι τα 14) που είχα πάντα αναπτήρα στην τσέπη και ό,τι καινούριο υλικό έβλεπα μπροστά μου ήθελα να το δοκιμάσω να δώ πως καίγεται. Και μου άρεσε να λιώνω λίγο τα στυλό τα μπικ και να τα κάνω καλλιτεχνικά ζικ-ζακ. Ειδικά άν τα τζούρνευα από τη μολυβοθήκη του γραφείου του πατέρα μου, ο οποίος τα ανακάλυπτε σε ύποπτο χρόνο και γινόταν έξαλλος. Ένα μεσημέρι που κοιμότανε όλοι τους, μπήκα στο αμάξι και χάζευα και βρήκα στο ντουλαπάκι λίγο καναβόσχοινο από αυτό που βάζανε στις ενώσεις σωλήνων οι υδραυλικοί πριν το τεφλόν. Το δοκίμασα με τον αναπτήρα (ναι, μέσα στο αμάξι) και διαπίστωσα αμέσως ότι είναι ΠΟΛΥ εύφλεκτο, πήρε φωτιά όλο το ντουλαπάκι και παραλίγο να καεί όλο το όχημα, αλλά ευτυχώς έσβησα τη φωτιά ρίχνοντας νερό με το λάστιχο στο εσωτερικό του αυτόκινήτου. Τη γλίτωσε, κάηκε μόνο η άδεια, τα χαρτιά της ασφάλειας, και κάτι παλιές φωτογραφίες που φύλαγε μέσα στο ντουλαπάκι ο πατέρας μου (που, εννοείται φυσικά έγινε Τούρκος).

Ξέχασα να πώ ότι από τη μέρα που γεννήθηκα πέρασαν περίπου τέσσερα χρόνια μέχρι να τους αφήσω να κοιμηθούν. Ούρλιαζα όλη τη νύχτα, κάθε νύχτα, τέσσερα χρόνια συνέχεια. Και δεν έτρωγα. Όχι επιλεκτικά, απλά δεν ήθελα να φάω τίποτα, και αν κάποτε κατάφερναν να με κάνουν να φάω λίγο, το ξέρναγα επί τόπου. Γύρω στα 4 ψυλλιάστηκα ότι την έτρεμαν τη φάση, το χρησιμοποιούσα ως απειλή/εκβιασμό όταν με στρίμωχναν ("άσε με αλλιώς θα κάνω εμετό"). Μια φορά την πραγματοποίησα την απειλή, και όπως τα μάζευε η μάνα μου έμαθα νέες λέξεις ("μπαμπά, τι σημαίνει αυτό το 'γαμώ την πουτάνα την τύχη μου' που λέει η μαμά;"). Η επόμενη φορά που απείλησα έτσι ήταν η τελευταία, έφαγα μπούφλα.

Τέλος, πέρασα τις πρώτες 24 ώρες της ζωής μου προσπαθώντας να γδάρω τα μούτρα μου που τα έξυνα ακατάπαυστα, μέχρι που αναγκάστηκαν στο μαιευτήριο να μου σκεπάσουν με πάνινα σακκουλάκια τα χέρια.

Nameless Ghoul έγραψε: ↑

10 Ιούλ 2018, 16:20

- Σε ηλικία 6 μηνών: Βοσκή γρασιδιού μπουσουλώντας στο Πεδίο Άρεως, τα 5 δευτερόλεπτα που με αφήσαν από τα μάτια τους.
- Σε ηλικία 1 έτους: Επιτάχυνση περπατούρας κατά μήκος της βεράντας, σβάρνα γλάστρες και τα πάντα όλα.
- Σε ηλικία 1 έτους: Κατ' εξακολούθηση ρίψεις μανταλακίων από την προαναφερθείσα βεράντα (4ος όροφος) και όποιον πάρει o Χάρος.
- Σε ηλικία 2 ετών: Πρόσκρουση σε χαμηλό μαρμάρινο τραπέζι, ουλή και δύο ράμματα στο δεξί μάτι.
- Σε ηλικία 3 ετών: Παίζοντας με φτυάρι/κουβαδάκι στον κήπο του εξοχικού, στο σωρό με άμμο που είχαν αφήσει οι μάστορες, απόπειρα κατάποσης ασβέστη από τον διπλανό σωρό (με πρόλαβαν τελευταία στιγμή)
- Σε ηλικία 4 ετών: Απόπειρα κατάποσης ολόκληρης γεμιστής πιπεριάς και παρ'ολίγον πνιγμός.
- Σε ηλικία 5 ετών: Απόπειρα στραγγαλισμού μικρής αδερφής (μηνών) στην κούνια την ώρα που κοιμόταν, τελευταία στιγμή άρχισε να ουρλιάζει και χάλασε το σχέδιο.
- Σε ηλικία 5 ετών: Ξύρισμα φρυδιών (με ξερό ξυράφι, στην ψύχρα, χωρίς αφρούς και νερά), δύο τομές στα οφρυακά τόξα, αιμορραγία, κλείσιμο με λευκοπλάστ (χωρίς τίποτα άλλο πάνω στα ανοιχτά τραύματα).
- Σε ηλικία 6 ετών: Σπρίντ σε βρεγμένο πεζοδρόμιο, απογείωση, στουκάρισμα με το πρόσωπο κάτω, δύο ράμματα στο μέτωπο, ακόμα έχω το καρούμπαλο στο κρανίο κάτω από το δέρμα.
- Σε ηλικίες 7-10 ετών: Χρήση του εν λόγω καρούμπαλου ως όπλου σε φαινόμενα bullying στο σχολείο (ενισχυμένες κουτουλιές). Κατέληξε σε προειδοποίηση ότι αν το κάνω άλλη μια φορά θα μου αλλάξουν σχολείο. Δεν το ξανάκανα, αλλά δεν χρειάστηκε. Σε όλο το υπόλοιπο δημοτικό δεν με ξαναενόχλησε κανείς.
- Σε ηλικία 8 ετών: Ξεβίδωμα διχτακίου από την βρύση της κουζίνας, τοποθέτηση κομματιών σαπουνιού μέσα, επαναβίδωμα διχτακίου. Αποτέλεσμα: Πήγαν να φτιάξουν καφέ με το νερό αυτό και το μπρίκι άφριζε μανιασμένα. Ήπιαν κάμποσο κιόλας, με αποτέλεσμα να έρθουν στα όρια δηλητηρίασης.

Όταν έριξες τη μητριά σου από τη σκάλα με το τρίκυκλο ποδηλατάκι, σε τι ηλικία ήσουν;

Με αδικείς. Εγώ ήμουν αγγελάκι.

Nameless Ghoul έγραψε: ↑

10 Ιούλ 2018, 20:00

Με αδικείς. Εγώ ήμουν αγγελάκι.

Κι ο Εωσφόρος, από αγγελάκι ξεκίνησε. Μετά πήρε μεταγραφή.

Ναι, αλλά αυτός εξέπεσε, ενώ εγώ είμαι ακόμη αγγελική φυσιογνωμία. Σφίγγομαι και χέζω ροδοπέταλα λαιμαι.

Στην Αγγλία, στα χωλς του κολλεγίου.
Ένα αβγό είχε φτιάξει ένα κέϊκ και το έβαλε στη ντουλάπα του.
Το έπαιζε ότι και καλά ήταν και σεφ και ετοιμαζόταν να φάει το κέϊκ του.
Πάω λοιπόν εγώ με ένα black and decker στο διπλανό ντουλαπάκι και κάνω μία τρύπα και βάζω ένα καρφί. Μετά με άσπρη μπογιά το κάλυψα για να μην φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού.
Πάει το αβγό να ανοίξει λοιπόν μετά το ντουλαπάκι, τίποτα. Ασάλευτο.
Καθόταν μπροστά και έξυνε το κεφάλι του.
Μετά από κάποια ώρα άνοιξε το διπλανό και έψαχνε με τα δάχτυλα μέχρι που βρήκε το καρφί και κοίταγα εγώ από μακρυά δήθεν αδιάφορα και μετά έφερε ένα εργαλείο και το έφτιαξε.
Το κατάλαβε ότι το έκανα εγώ και μου πέταξε το καπάκι μιάς κατσαρόλας, το οποίο όμως πέρασε πάνω από το κεφάλι μου.

μπα μετά από όλα αυτα που αναφέρθησαν τα δικά μου είναι σοφτ.
1,5 ετών μου είπανε ότι πήρα το μπρίκι και χτύπησα τον νεογέννητο αδέρφό μου...
επίσης μέχρι 4 ετών μου άρεσε να μπαίνω μέσα στο ψυγείο και να τρώω (έκλεινα και την πόρτα) ή σκαρφάλωνα στο νεροχύτη κι έμπαινα μέσα(και κλασσικά αυτή η ''κλωστίτσα που έχουμε στο εσωτερικό από το πάνω χείλος την έσκισα στη βρύση)
ένα άλλο είναι -μέχρι 6 με 7 το έκανα αν και ακόμα το νοσταλγώ-να ξαπλώνω στη μέση του δρόμου άσχετα αν περνάνε αυτοκίνητα,ή ήθελα να περάσω τον δρόμο όταν περνούσε αυτοκίνητο.

Nameless Ghoul έγραψε: ↑

10 Ιούλ 2018, 16:20

- Σε ηλικία 5 ετών: Ξύρισμα φρυδιών (με ξερό ξυράφι, στην ψύχρα, χωρίς αφρούς και νερά),

Εγώ ήμουν καλό παιδί γενικά εκτός από μία φάση εκεί στα 5-6 που ήθελα να κάνω πράγματα με κλειστά μάτια κυριολεκτικά δλδ ποδήλατο, ανεβοκατέβασμα σκάλες, βόλτα έξω στο δρόμο κλπ
Αποτέλεσμα σημάδια σε γόνατα, σπασμένη μύτη (μπήκε μέσα αλλα επανήλθε χωρίς θέμα), χτυπήματα στο κεφάλι άπειρα (το κρανίο μου γενικά έχει λόφους και κοιλότητες) κλπ.
Μετά μου πέρασε ξαφνικά αυτή η φάση
Επίσης είχα από πολύ μικρή πολλές ιδιοτροπίες στο φαγητό που δε μου πέρασε ακόμα εντελώς

Ημουν ησυχος,ελαχιστα περιστατικα.3-4 χρονων ειχα πεταξει μια μπαταρια στο κεφαλι του πατερα μου αρκετα δυνατα μπορω να πω.Δεν θυμαμαι γιατι αλλα σιγουρα καποια μαλακια ειχε πει.

6-7 χρονων σκαρφαλωσα στη βιβλιοθηκη η οποια επεσε και με πλακωσε αλλα δεν επαθα ουτε γρατζουνια.

μικρακι ημανε καλο. εκει κατα την εφηβεια μπηκε ο διαολος μεσα μου. νομιζω η σημαδιακη στιγμη ηταν η παρακατω.

ειχε ενα παλιο παπι ο φαδερ, που ελεγε οτι το προοριζε για μενα, οταν μεγαλωσω. ολο το πειραζα, και ολο γκρινιαζα οτι θελω να το οδηγησω. εκανε το λαθος να με μαθει, υπο ελεγχομενες συνθηκες (χωριο) στα 15 μου. και μετα εκανε το αλλο λαθος, να μου υποσχεθει οτι θα μου το δωσει αμα καταφερω να το βαλω μπροστα, καθοταν και με εκανε χαζι να ανεβοκατεβαινω στη μανιβελα, ενω ειχε βγαλει το μπουζοκαλωδιο απο τον πολλαπλασιαστη. αλλα το πηρα χαμπαρι, και βρουμ, αντε γεια.

ε, μετα, τι να πρωτογραψω, ας πουμε οτι ο ορθοπεδικος εφτασε να πει "πααααλι εσυ;"
ε, κι απ την ασφαλεια με μαζεψε 2 φορες ο γερος.

α, νομιζω το κορυφαιο ηταν κανα χρονο μετα, που βρηκα ενα γκομενακι, και ειχε τα κλειδια του εξοχικου της. εκατσα 3 μερες. δεν ειδοποιησα κανεναν. κινητα και μαλακιες δεν υπηρχαν, κινητοποιηθηκε αστυνομια. για να μπορεσω να τη βγαλω καθαρη επιστρεφοντας, πηρα το γκομενακι και μια φιλη της τρικαβαλο, και πηγα στη δουλεια του πατερα μου. με πηρε ψυχραιμα παραπερα, μου εδωσε χαρτζιλικι, ειπε "αλλη φορα να παιρνεις κανα τηλεφωνο" και με εδιωξε για να αρχισει να τηλεφωνα στη μανα, στην αστυνομια, κλπ. "μπορει να αργησω", ειπα. με κοιταξε. δεν αργησα. αλλα την αλλη μερα εφυγα καπακι για αλλο τριημερο, με την αδεια του, και ηξερε που ημουν.

Δεν έκανα διαολιές, πέρα απο ξύλο που παίζαμε με τον μικρό μου αδερφό τίποτα άλλο.
Μια φορά στην εφηβεία μόνο ψείρισα το αμάξι του πατέρα αφού το τσούλισα μέχρι να το βγάλω έξω ουτως ώστε να μην ακουστεί. Για κακή μου τύχει οταν γύρισα μετά απο καμιά ώρα είχε ξυπνήσει και με περίμενε.