Ερώτηση προς άθεους: Αν δεν υπάρχει Θεός, τότε τί υπάρχει..;

[Πασιφάη]

Πρόσεχε τις εκφράσεις σου, έτσι; Βλέπω εξακολουθείς να αμολας κακία.

Ποτέ δεν έχω αμολήσει κακία στο πρόσωπό σου. Σου λέω απλά την αλήθεια, με ειλκρινές ενδιαφέρον. Το θέμα είναι το πως εσύ την αντιλαμβάνεσαι. Για να μην ξεχάσω την αισχρή κουβέντα που μου πέταξες κάποια στιγμή πριν μήνες. Εσύ η αγαθή χριστιανή.
Και ποτέ δεν είπες συγγνώμη ούτε όταν σου έστειλα πμ.

Το έκαψε φλάντζα δεν είναι κακία; Πουλάς τρελα μήπως;

Όχι, δεν είναι. Άλλος πουλάει τρέλα και δεν είμαι εγώ.

[stavmanr]

Όχι, Σταύρο μου, δεν είναι θέμα επεξεργαστικών δυνατοτήτων. Είναι καθαρά θεωρητικό θέμα. Για να καταλάβεις το πρόβλημα θα πρέπει να διαβάσεις την αρχική εργασία του Έντουαρντ Λόρεντς*. Τι λέει με πολύ λίγα λόγια; Ότι ο διπλασιασμός των δεδομένων για τις αρχικές συνθήκες σού δίνει επιπρόσθετη προβλεπτική ισχύ μόλις του μισού της αρχικής πρόβλεψης.

Δηλαδή, αν σε ένα μετεωρολογικό σύστημα για το οποίο έχεις πρόβλεψη για 5 μέρες πάρεις δεδομένα από ένα grid διπλάσια πυκνότερο, θα μπορείς να προβλέψεις για 5 + 2,5 μέρες. Αν κάνεις το grid ξανά διπλά πιο πυκνό, θα πάρεις άλλες 1,25 μέρες.

Φαντάζομαι καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Είναι συγκλίνουσα σειρά. Αν το grid σου γίνει σημειακό, δηλαδή επεκτείνεις τον υπολογισμό στο άπειρο, το μέγιστο που θα πάρεις είναι 10 μέρες.

*The predictability of a flow which possesses many scales of motion (1969)

Συνεχίζουμε να μη διαφωνούμε παρά μόνο στο σημείο που θεωρείς ότι η δική μας αδυναμία πρόβλεψης δεν είναι δικό μας πρόβλημα (παρατηρητή), αλλά του συστήματος καθαυτού.
Ο κάθε παρατηρητής δεν μπορεί να ξεπεράσει τις δυνατότητές του. Είτε ονομάζεται Λόρεντς, είτε Χελετζένς.

Σου εξήγησα για ποιον λόγο είναι αδύνατη η πρόβλεψη σε ένα χαοτικό σύστημα και απαντάς βλακείες. Δεν είναι θέμα δυνατοτήτων, είναι απλά αδύνατον. Δεν θες να το καταλάβεις, ξέχνα το.

Πολλά μπορεί να νομίζεις ότι εξήγησες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις κατανοήσει το ζήτημα.
Όποιον και να ρωτήσεις μέσα στο φόρουμ, θεωρεί ότι έχει εξηγήσει τα πάντα.
Χαλάρωσε και απόλαυσε τη συζήτηση.

Το θέμα μας δεν είναι αν μπορούμε ή δεν μπορούμε να προβλέψουμε το συνολικό χαοτικό σύστημα. Δεν μπορούμε. Είναι απλό. Για να το προβλέψουμε χρησιμοποιούμε μεθόδους στατιστικής, δηλαδή χονδρικές εμπειρικές μεθόδους εξίσου χονδρικής πρόβλεψης.
Το θέμα είναι ΓΙΑΤΙ δεν μπορούμε και ΤΙ είναι αυτό που επηρεάζει/παράγει την προβλεψιμότητα. Αλλάζουν οι φυσικοί νόμοι που προκαλούν τις κινήσεις; Μάλλον όχι. Τότε γιατί γνωρίζοντας τους φυσικούς νόμους που διέπουν το σύστημα δεν μπορούμε να το προβλέψουμε;

Άλλο σου γράφω κι άλλο απαντάς. Σε αυτό που απάντησες συμφωνώ, αλλά δεν ήταν αυτό το ζήτημα.

[stavmanr]

Ειναι πολυ χρησιμο, γιατι μας δειχνει πως η Λογικη ειναι ανωτερη απο τον οποιοδηποτε ορισμο του Θεου δωσουμε.

Προφανώς δεν μπορεί να είναι χρήσιμο διότι παραβιάζει την Λογική.Πρόκειται περί σοφίσματος. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω αναλυτικότερα μήπως και συνεννοηθούμε.

Το ερώτημα είναι: "Μπορεί ο θεός να δημιουργήσει μια πέτρα τόσο μεγάλη που να μην μπορεί να την σηκώσει;"
Ουσιαστικά το ερώτημα ρωτά αν μπορεί να υπάρξει κάτι που να ξεπερνά την δύναμη του Θεού. Ο Θεός, όμως, σύμφωνα με όσα λέμε, είναι παντοδύναμος, δηλαδή τίποτε δεν μπορεί να ξεπεράσει την δύναμη του. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο σταματάμε και δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο. Όπως, δεν έχει νόημα να ρωτάς τι υπήρχε πριν τη δημιουργία του χωροχρόνου. Αντίστοιχα, δεν μπορείς να ρωτάς αν μπορούν να υπάρξουν δυο άπειρα. Δεν μπορούν. Πρόκειται για παραδοξολογία. Το άπειρο αναγκαστικά είναι ένα. Το ίδιο και η παντοδυναμία.



Επομένως, τέτοιου τύπου ερωτήματα στερούνται νοήματος.

Λογοπαίγνια παραδοξότητας των εννοιών.
Καταρχήν, στο παράδειγμα αυτό, αν δεν μπορούσε να σηκώσει την πέτρα που έφτιαξε δεν θα ήταν παντοδύναμος.
Το λογοπαίγνιο αυτό δεν έχει λογική λύση, καθώς όπως και να απαντήσεις δεν προκύπτει λύση. Το πρόβλημα του προβλήματος τίθεται ως εσωτερική αντίφαση της έννοιας παντοδύναμος.
Αντίστοιχα, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς "είσαι έξυπνος; Αν ναι, μπορείς να γράψεις κάτι τόσο έξυπνο που να μην μπορείς να το καταλάβεις ούτε εσύ; Αν όχι, είσαι βλάκας".
Παιχνιδάκια για παιδάκια ως και 10 ετών.

[stavmanr]

.
Μλκα μου συζητάμε σοβαρά αν ένα βραστό αυγό, χαλασμένο ή όχι, είναι απόδειξη ύπαρξης θεού;
.

Εκεί που καταντήσατε τη συζήτηση κάποιοι, μάλλον ναι. Μιλάτε για τέτοιο πράγμα.

[Νατάσα]

Ναι, ειναι μπανάλ να μιλάει κανείς για θαυμαστά γεγονότα βλέπεις. Συνεχίστε την ανώτατου επιπέδου συζήτηση σας, τυφλοί στα αυτιά και στο μυαλό και στην καρδιά...

[κορωνιός]

Εννοειται. Το οντολογικο επιχειρημα περι θεου ειναι διατρητο απο λογικα λαθη.

Δεν θα ποσταρω λινκς, υπαρχουν αμετρητα (και βιντεο στο youtube εαν γουσταρεις).

Βλακείες.

Ποιο οντολογικό επιχείρημα; Ποιος το ανέφερε;

Με ρωτησες ποια ειναι τα premises, ετσι δεν ειναι; υπεθεσα λοιπον οτι μιλας για τα premises του ontological argument.

Εαν γνωριζεις αγγλικα, τα premises ειναι κατι πολυ γενικο. Σαν να σε ρωταω 'ξερεις τις προτασεις;'.

Πες μου λοιπον τι ακριβως εννοουσες για να σου πω τι ακριβως ξερω και τι οχι.

Είναι παράλογο αυτό που υπέθεσες.

Εσύ έγραψες: "Το ερωτημα "μπορει ο Θεος να φτιαξει μια πετρα μεγαλυτερη απο αυτον" δεν μπορει να απαντηθει, διοτι η Λογικη μας λεει οτι εαν ο θεος μπορει να φτιαξει μια πετρα μεγαλυτερη απο αυτον, τοτε δεν ειναι θεος, αλλα εαν δεν μπορει, παλι δεν ειναι θεος"

Πώς το λέει "η λογική" αυτό ένας θεός ξέρει. Φτιάξε ένα συλλογισμό με τις προκείμενές του να δούμε τι ακριβώς μπορεί να λέει κι η λογική..

[vagabondo]

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά.

Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε:

«Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, γι’ αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.»

«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;

Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».

Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο!

Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».

Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό ‘καλώδιο’ πια».

Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».

«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».

Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας.

Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».

Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».

Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω».

https://www.ekklisiaonline.gr/eipan/syz ... i-pisteos/

[Πασιφάη]

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά.

Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε:

«Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, γι’ αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.»

«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;

Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».

Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο!

Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».

Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό ‘καλώδιο’ πια».

Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».

«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».

Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας.

Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».

Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».

Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω».

https://www.ekklisiaonline.gr/eipan/syz ... i-pisteos/

Πςς. Φιλοσοφημένα, έτοιμα για τη ζωή. Απ'τη μήτρα. Δεν έχω λόγια.

[Ναύτης]

Το γυρνάμε στην παλαβή τώρα, ε;

Παλαβά είναι αυτά που γράφεις. Χρειάζεσαι βοήθεια χτες!

Παλαβά; Έχεις φάει ποτέ σου αυγό από έναν χρόνο;

[Ναύτης]

(...)
Πςς. Φιλοσοφημένα, έτοιμα για τη ζωή. Απ'τη μήτρα. Δεν έχω λόγια.

Πφφφ...σιγά, εγώ ξέρω ένα καλύτερο, με το σπερματοζωάριο που γυρίζει τρομοκρατημένο και λέει στα υπόλοιπα:
"Πίσω παιδιά, ΠΙΣΩ! Πέσαμε σε τσιμπ πεολειχία"

[Πασιφάη]

(...)
Πςς. Φιλοσοφημένα, έτοιμα για τη ζωή. Απ'τη μήτρα. Δεν έχω λόγια.

Πφφφ...σιγά, εγώ ξέρω ένα καλύτερο, με το σπερματοζωάριο που γυρίζει τρομοκρατημένο και λέει στα υπόλοιπα:
"Πίσω παιδιά, ΠΙΣΩ! Πέσαμε σε τσιμπ πεολειχία"

Ρε φίλε, ειλικρινά τώρα. Προσπαθούν με κάθε μέσο να δημιουργήσουν συγκινησιακή φόρτιση για να περάσουν τις απόψεις τους. Να δακρύσει η γιαγιούλα, ο παππούλης, (εκεί εντάξει ρε παιδί μου, λες μεγάλοι άνθρωποι, δεν αλλάζουν..),αλλά να γράφουν τέτοια πράγματα νέοι άνθρωποι και να τα ενστερνίζονται; Δεν βλέπουν το βαθύτερο νόημα; Που αλλίμονο κι αν είναι αυτό που νομίζουν. Μαζεύουν πιστούς με δακρύβρεχτα συμβάντα, ιστορίες με δράκους, με μωρά. Δεν ξέρω πια τι μας αξίζει.

[stavmanr]

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά.

Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε:

«Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, γι’ αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.»

«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;

Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».

Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο!

Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».

Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό ‘καλώδιο’ πια».

Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».

«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».

Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας.

Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».

Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».

Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω».

https://www.ekklisiaonline.gr/eipan/syz ... i-pisteos/

Πςς. Φιλοσοφημένα, έτοιμα για τη ζωή. Απ'τη μήτρα. Δεν έχω λόγια.

Καλό είναι. Μην το αδικείς Πας.

[Πασιφάη]

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά.

Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε:

«Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, γι’ αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.»

«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;

Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».

Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο!

Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».

Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό ‘καλώδιο’ πια».

Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».

«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».

Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας.

Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».

Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».

Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω».

https://www.ekklisiaonline.gr/eipan/syz ... i-pisteos/

Πςς. Φιλοσοφημένα, έτοιμα για τη ζωή. Απ'τη μήτρα. Δεν έχω λόγια.

Καλό είναι. Μην το αδικείς Πας.

Σταύρε μου, θα έβλεπα με περισσότερο ενδιαφέρον κάτι πιο χειροπιαστό, όπως επί παραδείγματι μια ικανοποιητική αναφορά και στήριξη στις μανάδες που παλεύουν μόνες τους, στα παρατημένα παιδιά που ζουν στο δρόμο, στις κοινωνικές δομές που καταρρέουν. Εκεί να στηρίξει η Εκκλησία επί του πρακτέου. Τα υπόλοιπα είναι μπούρδες, να'χαμε να λέγαμε.

[Αχθος Αρουρης]

Το ερώτημα είναι: "Μπορεί ο θεός να δημιουργήσει μια πέτρα τόσο μεγάλη που να μην μπορεί να την σηκώσει;"
---------------------------------------------

Φυσικα και δεν μπορει.
Μπορει ομως να δημιουργήσει μια πέτρα
τόσο μεγάλη που να μπορεί να την σηκώσει,
διοτι ο θεος δεν ειναι ηλιθιος.

[Νατάσα]

Παλαβά είναι αυτά που γράφεις. Χρειάζεσαι βοήθεια χτες!

Παλαβά; Έχεις φάει ποτέ σου αυγό από έναν χρόνο;

Πρόσεξε λίγο τι συμβαίνει, αναλωνονται σε συζητήσεις επί συζητήσεων και τους θυμίζω λίγο κάποια θαύματα που γίνονται κάτω από την μύτη τους, αναγνωρίζουν μεν μετά ότι κάτι είναι θαυμαστό, αλλά αντί να παραδεχτούν τελικά ότι κάτι τρέχει με τον Θεό, εξακολουθούν να κοροϊδεύουν, να χλευαζουν και να προσβάλουν και συνεχίζουν την συζήτηση!
Δεν είναι για φτύσιμο;