Δεν είναι μόνον θέμα πείρας και δυνατότητας αλλά ξεκάθαρης πολιτικής επιλογής, μέχρι χθες.
Αυτό που συμβαίνει είναι νομοτελειακή εξέλιξη.
Γιατί ο πόλεμος της προπαγάνδας απαιτεί εκπαιδευμένους πομπούς και εκπαιδευμένους δέκτες.
Όταν για χρόνια, είχαμε απολύτως παθητική στάση στον επικοινωνιακό πόλεμο των άλλων και ουσιαστικώς ενισχύαμε με τα δικά μας θεσμικά αφηγήματα για το μεταναστευτικό αυτούς που σήμερα θεωρούμε αντίπαλους, έχουμε μηδενική πιθανότητα επηρεασμού.
Πολύ περισσότερο όταν τα διεθνή μμε και οι πολιτικές επιλογές των μεγάλων κρατών δεν είναι με το μέρος μας.
Σε κάποιο βαθμό, οι αντιδράσεις του κόσμου αφορούν ΚΑΙ στην κούραση από τον εσωτερικό βομβαρδισμό.
Αλλά είναι πια αργά.