Η φανερή γοητεία του Βασίλη Ραφαηλίδη

[Χαοτικός]

O Ραφαηλίδης έβγαινε στα τηλεοπτικά πάνελ,με την ιδιότητα του διανοούμενου και βάση αυτής κρίνονταν και κρίνεται όχι μόνο από
τις θέσεις που εξέφραζε αλλά και από το τρόπο που τις εξέφραζε. Δε ζήτησε κανείς από τη Στικούδη ή το Ρουβά να διευκρινίσουν
σε ποιό βαθμό εκφράζονται από το Μαρξισμό. Δε θα είχε νόημα να το κάνει. Κατά τα άλλα, μου κάνει εντύπωση το ξέσπασμα
σου, εσύ ανήκεις στους "σοφιστικέ" φορουμίτες αν δε κάνω λάθος.Ίσως φταίει και το username σου που έχω διαμορφώσει λανθασμένη
εντύπωση.

Το γιούζερ νέημ μου θα έπρεπε να σου λέει ακριβώς αυτό. ότι θα λειτουργήσω και σοφιστικέ θα λειτουργήσω και πρωτόγονα.
Το ξέσπασμά μου είναι επίσης συνεπές με το νικ μου. Έτσι μου την έδωσε
Τον πήγαινα και τον πάω πολύ τον Ραφαηλίδη. Μη νομίσεις ότι δεν τον πάω. Αλλά ταυτόχρονα ενυπάρχει μέσα μου και το να πα να γαμηθεί.
Τι να κάνουμε τώρα; Αυτό με βοηθάει να βγάζω πιο πολύπλοκα συμπεράσματα και να τα καταφέρνω στη ζωή μου.

Άλλωστε ο Ραφαηλίδης μου έμαθε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν κατευθύνονται από εγκατεστημένες, εμβόλιμες παπαροαρχές. Εξαιτίας της φωνής του και του λόγου του γενικά, μου έχει μείνει ο πιλότος Βρακάς. Τον εγκωμίασε. Ότι καλά έκανε αφού γούσταρε κι ένα παιχνίδι ήταν η πράξη του. Έδωσε και την πληροφορία ότι ο ίδιος ο Βρακάς του εξομολογήθηκε ότι "Μόνο εσύ ρε φίλε με κατάλαβες και μπράβο σου". Τώρα θα μου πεις που με βοηθάει ακριβώς όλο αυτό. Στο ότι υπάρχει κι άλλος που σκέφτεται λίγο πιο πα και δεν είναι ένοχο το να πεις καλά έκανε ο Βρακάς όταν κατακλύζεσαι από την αποπνιχτική ατμόσφαιρα της κάθε πολιτικής ορθότητας και ηθικής. Αριστερής και δεξιάς. Το "κανονικό" τότε θα ήταν να καταδικάσεις τον πιλότο γιατί ... η άγια ιδεολογία μας αφού.


Αλλά στο προτείνω κι εσένα να ισοπεδώνεις που και που. Δεν ξέρω τι θα σου προσφέρει, έτσι διαισθητικά το λέω.


(Μην μου ξαναπείς ότι δεν είμαι σοφιστικέ σε παρακαλώ.
Δεν έχω ούτε μπράτσα ούτε λεφτά ούτε ομορφιά. Κάπως πρέπει να έχω πέραση στις γκόμενες Μην με πλήττεις )

Δε ξέρω επακριβώς τι είπε ο Ραφαηλίδης για το Βρακά,αλλά δε μπορείς να λες πως η πράξη του τελευταίου ήταν ένα απλό παιχνίδι.
Και δε ξέρω αν ο ίδιος ο Βρακάς συμφωνούσε με αυτό το ισχυρισμό.Ούτε μου φαίνεται φυσιολογικό να βρήκε ο Βρακάς, ο εθνικιστής
πιλότος, στο πρόσωπο του Ραφαηλίδη το μοναδικό του υποστηρικτή. Ο μόνος που κατάλαβε τη πράξη του Βρακά ήταν ο Ραφαηλίδης?
Όλα αυτά τα γράφω, για να δείξω εν τέλει πως οι ¨παπαροαρχές" καθοδηγούν όχι μόνο τους διανοούμενους αλλά και κάθε πολιτικό ον.
Υπάρχει και η απολιτίκ άποψη η οποία είναι καθόλα σεβαστή αλλά με τις δικές της αδυναμίες, όπως είναι φυσιολογικό. Μέρος του
απολιτικ,είναι και οι εκάστοτε "αρετικοί" διανοούμενοι οι οποίοι καλά κάνουν και αμφισβητούν τη σημασία κάποιων πραγμάτων, από την
άλλη όμως δε μπορούν να προσφέρουν απαντήσεις για μιά σειρά ζητημάτων. Είναι γουάου να λες ότι σε νοιάζει να τη βγάζεις σε ένα "ψαγμένο καφέ",γράφοντας "για τον άνθρωπο και όχι τη πολιτική" αλλά αν σκάσει μύτη το Υπουργείο Πολιτισμού και αλλάξει τη νομοθεσία για τα πνευματικά δικαιώματα π.χ δε θα ενδιαφερθείς? Ο "αιρετικός" κατά τα άλλα Ραφαηλίδης πάντως φαίνεται ότι νοιάζονταν εντόνως για τους συσχετισμούς εξουσίας στον ελληνικό κινηματογράφο...

Δεν διαφωνώ σε κάτι. Αλλά υπάρχουν και οι πτυχές πάντα (ή σχεδόν πάντα). Αυτές οι πτυχές δεν διέπονται από το γενικό κανόνα (αρκετά συχνά). έχουν μια αυτοτέλεια. Μπορεί να έχουν και μια ιδιότητα διαφορετική ή και αντίθετη από την κεντρική και γενική εκτίμηση που κάνεις για ένα θέμα.

Δηλαδή άλλο αυτό που συζητάμε εδώ κι έχουμε την ελευθερία να πιάσουμε όποια πτυχή θέλουμε κι άλλο να πρέπει να αποφασίσεις να τηρείς μία υπεύθυνη στάση για κάποιο ζήτημα.

Δεν είπαμε ότι δεν ήταν εθνικιστής ο Βρακάς. Αλλά ναι, του είπε ότι πιο πολύ σε αυτόν βρίσκει ικανοποίηση για τη στάση του. Μπορεί να ήταν βαρύ να πρέπει να επωμιστεί το ηρωιλίκι που οι εθνικιστές τείνουν να του προσάψουν.

Σου ξαναλέω ότι τον πάω με χίλια το Ραφαηλίδη. μην τείνεις να κλείνεις τις εκτιμήσεις. Χάος ρε. Χάος παντού.

[Beria]

Καλά και τώρα, υπάρχουν τηλεδιάλογοι που εξάπτουν τα πάθη, αλλά είναι μηδαμινής χρηστικής αξίας εις ότι αφορά την ενημέρωση
του κοινού που τους παρακολουθεί. Δε μπαίνω στο κόπο να αναφερθώ στις εκπομπές της trash tv αλλά και σε εκείνες της mainstream
δεν είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Οι διαφοροι Ραφαηλίδιδες δεν αποτελούσαν εξαίρεση στο κανόνα. Εύστροφος ήταν ο μακαρίτης,
καλός χειρΙστής του λόγου και χιουμορίστας επίσης. Αλλά σαν πανελίστας ήταν τραγικός. Η συζήτηση με το Σββόπουλο αποτελεί ένα επιχείρημα υπερ όσων λέω. Πολύ μπλα μπλα και ελάχιστη ουσία έβγαζε ο Β.Ρ, χώρια ότι ξεκατινιάζοταν κάποιες φορές. Ίσως σαν συγγραφέας να ήταν καλός,επιφυλάσσομαι για αυτό.
Υ.Γ Ο Ρένος Αποστολίδης ήταν καραδεξιός του κερατά. Μη κάνουμε λάστιχο τις έννοιες. Η εκπομπή του ήταν τραγική, παρόλα αυτά μπορεί
να ήταν και αυτός καλός σα συγγραφέας ή φιλόλογος.

Ο Ρένος ήταν επιτομική φιγούρα δεξιού διανοούμενου, έστω και αιρετικού
(Με τον Μαρκεζίνη ήταν)

Τι σημαίνει "έστω και αιρετικού";

Μ' αυτήν την έννοια και η Δαμανάκη είναι αιρετική κομμουνίστρια και ο Σαββόπουλος αιρετικός αριστερός.

Από τη μεταπολίτευση και μετά ανακατεύτηκε πολλές φορές η τράπουλα αναφορικά με τις θέσεις των καρακάτι αλλά αυτοί που συνεχίζουν να χαρακτηρίζονται ως καραδεξιοί είναι όσοι πήραν θέσεις για έθνος και θρησκεία, πράγμα εξόχως καραδεξιόν. Οι υπόλοιποι συνέχισαν να παίζουν στο πλαίσιο του ηθικού πλεονεκτήματος του supreme being του Ροβεσπιέρου.

Για να μην το κουράζουμε με πολλά λόγια.

Ο Ρένος Αποστολίδης ήταν δεξιός, καραδεξιος.
Το αιρετικός σημαίνει ότι ήταν τόσο ιδιόρρυθμος που δεν τον άντεχαν ούτε οι υπόλοιποι δεξιοί.

Αυτό και τίποτε άλλο

[Giorgos]

Ο Ραφ ήταν πράγματι πολλά επίπεδα ανώτερος από τους άλλους αριστερούς, αλλά δυστυχώς βλέπουμε ποιοί έχουν πλέον επικρατήσει στο χώρο της αριστεράς.

Ο Πλεύρης όμως τον Ραφαηλίδη "τρόλαρε" με αποτέλεσμα να τον εκνευρίζει.

Ο Ραφαϊλίδης διακρινόταν κι από κάποιο πατριωτισμό.

Ο Ραφαηλίδης πατριώτης!!;;!!!;;;; Αυτό κάνει ακόμα και το παρδαλό κατσίκι να πέσει κάτω από τα γέλια.Ο Ραφαηλίδης πουθενά στα βιβλία του(ή στις εμφανίσεις του) δεν έχει να πει κάτι καλό για τον ελληνισμό. Ο Ραφαηλίδης ήταν ένας δημοσιογράφος που νόμιζε ότι είναι μέγας ιστορικός και κοινωνιολόγος(και έγραφε και βιβλία γι αυτά τα θέματα). Ο λόγος που έγινε γνωστός ήταν ότι επειδή ήταν καργα αριστερός σε μια εποχή ιδεολογικής κυριαρχιας της Αριστεράς και έγραφε και κάποιες καλές κριτικές.Πατριώτης όμως ΔΕΝ ήταν. Μάλιστα επί ΝΑΤΟικης παρέμβασης στη Γιουγκοσλαβία καθώς και στον εμφύλιο της Βοσνίας αν και κομμουνιστής έβγαινε να επικρίνει εκτός από την Ελλάδα και το ΚΚΕ ακόμα επειδή λέει έπαιρνε το μέρος των εθνικιστών και των ορθοδόξων σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων (!) ενώ για τον βρώμικο ρόλο Τουρκίας και ΗΠΑ στον Βοσνιακό εμφύλιο και στην Γιουγκοσλαβία έκανε γαργαρα.Το μίσος του για τον ελληνισμό ξεπερνούσε ακόμα και το μίσος του για τις ΗΠΑ.

[ΓΑΛΗ]

Για να μην το κουράζουμε με πολλά λόγια.

Ο Ρένος Αποστολίδης ήταν δεξιός, καραδεξιος.
Το αιρετικός σημαίνει ότι ήταν τόσο ιδιόρρυθμος που δεν τον άντεχαν ούτε οι υπόλοιποι δεξιοί.

Αυτό και τίποτε άλλο

Ε, αυτό είναι μονίμως το πρόβλημα με τους ιδιόρρυθμους. Ότι δεν τους αντέχουν.

Αλλά το ζητούμενο είναι τα στοιχεία αυτών που αντέχονται , σε σύγκριση με τα στοιχεία των ιδιόρρυθμων.

Και κατά τα φαινόμενα, είναι μάλλον δραματικά ανισομερής η σύγκριση.

[Bazoomba]

Κι ο Αινστάιν πομπώδης ήτανε για τους καθυστέρες δικούς της εποχής και τον οχλούσαν. Οτιδήποτε έχει μια στάλα συνθετότητας σας φαίνεται πομπώδες, χελώνες.

Στο ξεκατινιασμα Σαββοπουλου-Ραφαηλιδη ποιος πιστευεις πως κερδισε?

Κέρδισε;

Ναι ρε· Με ποιον καυλωσες οταν εκλεισες την τιβι/λαπτοπ/κινητο?

[Χαοτικός]

Στο ξεκατινιασμα Σαββοπουλου-Ραφαηλιδη ποιος πιστευεις πως κερδισε?

Κέρδισε;

Ναι ρε· Με ποιον καυλωσες οταν εκλεισες την τιβι/λαπτοπ/κινητο?

Με τη γκόμενα στην διαφήμιση Τι μου τις θυμίζεις ρε και βαριεμαι τώρα να τραβιέμαι Αθήνα για μπουρδέλο

[Marios]

Ο Πλεύρης όμως τον Ραφαηλίδη "τρόλαρε" με αποτέλεσμα να τον εκνευρίζει.

Ο Ραφαϊλίδης διακρινόταν κι από κάποιο πατριωτισμό.

Ο Ραφαηλίδης πατριώτης!!;;!!!;;;; Αυτό κάνει ακόμα και το παρδαλό κατσίκι να πέσει κάτω από τα γέλια.Ο Ραφαηλίδης πουθενά στα βιβλία του(ή στις εμφανίσεις του) δεν έχει να πει κάτι καλό για τον ελληνισμό. Ο Ραφαηλίδης ήταν ένας δημοσιογράφος που νόμιζε ότι είναι μέγας ιστορικός και κοινωνιολόγος(και έγραφε και βιβλία γι αυτά τα θέματα). Ο λόγος που έγινε γνωστός ήταν ότι επειδή ήταν καργα αριστερός σε μια εποχή ιδεολογικής κυριαρχιας της Αριστεράς και έγραφε και κάποιες καλές κριτικές.Πατριώτης όμως ΔΕΝ ήταν. Μάλιστα επί ΝΑΤΟικης παρέμβασης στη Γιουγκοσλαβία καθώς και στον εμφύλιο της Βοσνίας αν και κομμουνιστής έβγαινε να επικρίνει εκτός από την Ελλάδα και το ΚΚΕ ακόμα επειδή λέει έπαιρνε το μέρος των εθνικιστών και των ορθοδόξων σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων (!) ενώ για τον βρώμικο ρόλο Τουρκίας και ΗΠΑ στον Βοσνιακό εμφύλιο και στην Γιουγκοσλαβία έκανε γαργαρα.Το μίσος του για τον ελληνισμό ξεπερνούσε ακόμα και το μίσος του για τις ΗΠΑ.

Δεν συμφωνώ απόλυτα.Ο Ραφαηλίδης σε μερικά ζητήματα ήταν πιο πατριώτης απο ότι είναι οι σημερινοί αριστεροί(φυσικά εννοώ πατριώτης παρά τις αντιφάσεις της διεθνιστικής ιδεολογίας του).Ωστόσο προφανώς και δεν ήταν ιστορικός ή κοινωνιολόγος και γι αυτό άλλωστε τα βιβλία του δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως αυθεντίες για να διδάξουν ιστορία/κοινωνιολογία.Είναι καλά για να αρχίσει ο αναγνώστης την αναζήτηση του κάνοντας μια αρχή αλλά δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε αυτά.

[Jolly Roger]

μιλάμε για τα 90s, όπου στην ελληνική αριστερά κυριαρχούσαν, από τη μια, ένας ξεχαρβαλωμένος και κοντόφθαλμος φαταλιστικός αντιιμπεριαλισμός της ήττας, του στυλ "πάμε με ό,τι αντιτίθεται στη δύση", και εκδηλωνόταν είτε ως μακεδονομαχιλίκι (Τ. Φωτόπουλος), είτε ως καλέσματα για πόλεμο με την Τουρκία "κι ας τον χάσουμε" (Π. Κονδύλης), είτε ως στήριξη στον Μιλόσεβιτς (όλο το ΚΚΕ και λίγοι του ΣΥΝ), κι από την άλλη, μια - δουλική σε κάποιες περιπτώσεις - συνθηκολόγηση με τη νικήτρια δύση και "κριτική αποδοχή" του κοσμοπολιτισμού των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ (στα καθ' ημάς συνήθως συμβάδιζε με "κριτική αποδοχή" αν όχι έμμεση υποστήριξη των πολιτικών του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ του Σημίτη), που περιλάμβανε από τους "Ιούς" της Ελευθεροτυπίας μέχρι τίμιους διανοουμένους όπως ο Α. Ελεφάντης, και από το μεγαλύτερο μέρος του ΣΥΝ μέχρι την eminence grise των "αριστερών" κοσμοπολιτών, Κορνήλιο Καστοριάδη (που είχε υποστηρίξει την Αμερική στον πόλεμο του Κόλπου ερχόμενος σε ρήξη με το Φωτόπουλο).

Την πρώτη γραμμή ακολούθησαν κυρίως εκείνοι οι αριστεροί που πέρναγαν κρίση ταυτότητας μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ψάχνοντας έναν αντιιμπεριαλισμό χωρίς Μαμά Πατρίδα, ενώ τη δεύτερη γραμμή κυρίως εκείνοι που ήθελαν ουσιαστικά να είναι φουκουγιαμικοί αλλά να έχουν και το βιβλιαράκι του Μαρξ στην τσέπη.

Ο Ραφαηλίδης ήταν κάπου στη μέση. Καυτηρίαζε τους πρώτους ως σοσιαλσωβινιστές το ίδιο σφοδρά όσο καυτηρίαζε τους δεύτερους ως αφομοιωμένους στον αστικό κοσμοπολιτισμό. Γι' αυτό οι μεν τον έλεγαν αποστάτη ρεφορμιστή, οι δε δογματικό σταλινικό.

Για το Γιουγκοσλαβικό που αναφέρθηκε, θυμάμαι πολύ καλά ότι ο Β.Ρ. το 1999 σε μια εκπομπή είχε καυτηριάσει τον εκφυλισμό των δυτικών διανοουμένων που έμεναν αδρανείς απέναντι στους βομβαρδισμούς κατά των Σέρβων, και εξέφραζε την πικρία του που ορισμένοι "μεγάλοι" όπως ο Γκίντερ Γκρας και ο Φινκελκρότ έφτασαν να επικροτούν τις κλιντονικές βόμβες ουρανίου.

Αν ρωτάτε εμένα, ναι, ακόμα και για τα στάνταρ της αριστεράς των 90s, ο Β.Ρ. ήταν, με το δικό του τρόπο, πιο πατριώτης και από τους μεν και από τους δε. Την αγαπούσε πραγματικά αυτή τη χώρα που τον γέννησε. Το να λέει κάποιος ότι ο Β.Ρ. ήταν "αντιπατριώτης" ή ότι "μισούσε τους Έλληνες" επειδή ασκούσε άτεγκτη κριτική στο νεοέλληνα και αρνιόταν να τον κολακεύσει με ψέματα, είναι το ίδιο κοντόφθαλμο με το να λέμε αντιπατριώτη τον Κοραή, ή να λέμε ότι ο Χάινε του Wintermärchen μισούσε τους Γερμανούς.

[Σαρακατσανος]

μιλάμε για τα 90s, όπου στην ελληνική αριστερά κυριαρχούσαν, από τη μια, ένας ξεχαρβαλωμένος και κοντόφθαλμος φαταλιστικός αντιιμπεριαλισμός της ήττας, του στυλ "πάμε με ό,τι αντιτίθεται στη δύση", και εκδηλωνόταν είτε ως μακεδονομαχιλίκι (Τ. Φωτόπουλος), είτε ως καλέσματα για πόλεμο με την Τουρκία "κι ας τον χάσουμε" (Π. Κονδύλης), είτε ως στήριξη στον Μιλόσεβιτς (όλο το ΚΚΕ και λίγοι του ΣΥΝ), κι από την άλλη, μια - δουλική σε κάποιες περιπτώσεις - συνθηκολόγηση με τη νικήτρια δύση και "κριτική αποδοχή" του κοσμοπολιτισμού των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ (στα καθ' ημάς συνήθως συμβάδιζε με "κριτική αποδοχή" αν όχι έμμεση υποστήριξη των πολιτικών του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ του Σημίτη), που περιλάμβανε από τους "Ιούς" της Ελευθεροτυπίας μέχρι τίμιους διανοουμένους όπως ο Α. Ελεφάντης, και από το μεγαλύτερο μέρος του ΣΥΝ μέχρι την eminence grise των "αριστερών" κοσμοπολιτών, Κορνήλιο Καστοριάδη (που είχε υποστηρίξει την Αμερική στον πόλεμο του Κόλπου ερχόμενος σε ρήξη με το Φωτόπουλο).

Την πρώτη γραμμή ακολούθησαν κυρίως εκείνοι οι αριστεροί που πέρναγαν κρίση ταυτότητας μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ψάχνοντας έναν αντιιμπεριαλισμό χωρίς Μαμά Πατρίδα, ενώ τη δεύτερη γραμμή κυρίως εκείνοι που ήθελαν ουσιαστικά να είναι φουκουγιαμικοί αλλά να έχουν και το βιβλιαράκι του Μαρξ στην τσέπη.

Ο Ραφαηλίδης ήταν κάπου στη μέση. Καυτηρίαζε τους πρώτους ως σοσιαλσωβινιστές το ίδιο σφοδρά όσο καυτηρίαζε τους δεύτερους ως αφομοιωμένους στον αστικό κοσμοπολιτισμό. Γι' αυτό οι μεν τον έλεγαν αποστάτη ρεφορμιστή, οι δε δογματικό σταλινικό.

Για το Γιουγκοσλαβικό που αναφέρθηκε, θυμάμαι πολύ καλά ότι ο Β.Ρ. το 1999 σε μια εκπομπή είχε καυτηριάσει τον εκφυλισμό των δυτικών διανοουμένων που έμεναν αδρανείς απέναντι στους βομβαρδισμούς κατά των Σέρβων, και εξέφραζε την πικρία του που ορισμένοι "μεγάλοι" όπως ο Γκίντερ Γκρας και ο Φινκελκρότ έφτασαν να επικροτούν τις κλιντονικές βόμβες ουρανίου.

Αν ρωτάτε εμένα, ναι, ακόμα και για τα στάνταρ της αριστεράς των 90s, ο Β.Ρ. ήταν, με το δικό του τρόπο, πιο πατριώτης και από τους μεν και από τους δε. Την αγαπούσε πραγματικά αυτή τη χώρα που τον γέννησε. Το να λέει κάποιος ότι ο Β.Ρ. ήταν "αντιπατριώτης" ή ότι "μισούσε τους Έλληνες" επειδή ασκούσε άτεγκτη κριτική στο νεοέλληνα και αρνιόταν να τον κολακεύσει με ψέματα, είναι το ίδιο κοντόφθαλμο με το να λέμε αντιπατριώτη τον Κοραή, ή να λέμε ότι ο Χάινε του Wintermärchen μισούσε τους Γερμανούς.

Συμφωνώ ότι ήταν πατριώτης. Όποιος διαβάσει το εγκώμιο που πλεκει στον Καποδιστρια, καταλήγει αβίαστα σε αυτό το συμπέρασμα. Πολλώ δε μάλλον όταν αναδεικνύει τη φαυλότητα Μαυροκορδάτων και Κωλέττηδων.

Ωστόσο, με βρίσκει αντίθετο ο χαρακτηρισμός του Κονδύλη ως αριστερού. Το ότι μιλά για επαρχιωτισμό των δεξιών, δεν τον καθιστά αυτομάτως αριστερό. Υπάρχει και το κέντρο, μολονότι πιστεύω ότι από το 1989 κι εντεύθεν αυτο το ερμηνευτικό σχήμα (αριστερα, δεξια, κέντρο) εξεμέτρησε το βίο του. Απλά σπαράγματά του βλέπουμε ακόμη στην Ελλάδα εξαιτίας της ανύπαρκτης πολιτικής, αλλά και γενικότερης, παιδείας μας.

[Jolly Roger]

μιλάμε για τα 90s, όπου στην ελληνική αριστερά κυριαρχούσαν, από τη μια, ένας ξεχαρβαλωμένος και κοντόφθαλμος φαταλιστικός αντιιμπεριαλισμός της ήττας, του στυλ "πάμε με ό,τι αντιτίθεται στη δύση", και εκδηλωνόταν είτε ως μακεδονομαχιλίκι (Τ. Φωτόπουλος), είτε ως καλέσματα για πόλεμο με την Τουρκία "κι ας τον χάσουμε" (Π. Κονδύλης), είτε ως στήριξη στον Μιλόσεβιτς (όλο το ΚΚΕ και λίγοι του ΣΥΝ), κι από την άλλη, μια - δουλική σε κάποιες περιπτώσεις - συνθηκολόγηση με τη νικήτρια δύση και "κριτική αποδοχή" του κοσμοπολιτισμού των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ (στα καθ' ημάς συνήθως συμβάδιζε με "κριτική αποδοχή" αν όχι έμμεση υποστήριξη των πολιτικών του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ του Σημίτη), που περιλάμβανε από τους "Ιούς" της Ελευθεροτυπίας μέχρι τίμιους διανοουμένους όπως ο Α. Ελεφάντης, και από το μεγαλύτερο μέρος του ΣΥΝ μέχρι την eminence grise των "αριστερών" κοσμοπολιτών, Κορνήλιο Καστοριάδη (που είχε υποστηρίξει την Αμερική στον πόλεμο του Κόλπου ερχόμενος σε ρήξη με το Φωτόπουλο).

Την πρώτη γραμμή ακολούθησαν κυρίως εκείνοι οι αριστεροί που πέρναγαν κρίση ταυτότητας μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ψάχνοντας έναν αντιιμπεριαλισμό χωρίς Μαμά Πατρίδα, ενώ τη δεύτερη γραμμή κυρίως εκείνοι που ήθελαν ουσιαστικά να είναι φουκουγιαμικοί αλλά να έχουν και το βιβλιαράκι του Μαρξ στην τσέπη.

Ο Ραφαηλίδης ήταν κάπου στη μέση. Καυτηρίαζε τους πρώτους ως σοσιαλσωβινιστές το ίδιο σφοδρά όσο καυτηρίαζε τους δεύτερους ως αφομοιωμένους στον αστικό κοσμοπολιτισμό. Γι' αυτό οι μεν τον έλεγαν αποστάτη ρεφορμιστή, οι δε δογματικό σταλινικό.

Για το Γιουγκοσλαβικό που αναφέρθηκε, θυμάμαι πολύ καλά ότι ο Β.Ρ. το 1999 σε μια εκπομπή είχε καυτηριάσει τον εκφυλισμό των δυτικών διανοουμένων που έμεναν αδρανείς απέναντι στους βομβαρδισμούς κατά των Σέρβων, και εξέφραζε την πικρία του που ορισμένοι "μεγάλοι" όπως ο Γκίντερ Γκρας και ο Φινκελκρότ έφτασαν να επικροτούν τις κλιντονικές βόμβες ουρανίου.

Αν ρωτάτε εμένα, ναι, ακόμα και για τα στάνταρ της αριστεράς των 90s, ο Β.Ρ. ήταν, με το δικό του τρόπο, πιο πατριώτης και από τους μεν και από τους δε. Την αγαπούσε πραγματικά αυτή τη χώρα που τον γέννησε. Το να λέει κάποιος ότι ο Β.Ρ. ήταν "αντιπατριώτης" ή ότι "μισούσε τους Έλληνες" επειδή ασκούσε άτεγκτη κριτική στο νεοέλληνα και αρνιόταν να τον κολακεύσει με ψέματα, είναι το ίδιο κοντόφθαλμο με το να λέμε αντιπατριώτη τον Κοραή, ή να λέμε ότι ο Χάινε του Wintermärchen μισούσε τους Γερμανούς.

Συμφωνώ ότι ήταν πατριώτης. Όποιος διαβάσει το εγκώμιο που πλεκει στον Καποδιστρια, καταλήγει αβίαστα σε αυτό το συμπέρασμα. Πολλώ δε μάλλον όταν αναδεικνύει τη φαυλότητα Μαυροκορδάτων και Κωλέττηδων.

Αυτό ακριβώς.

Ωστόσο, με βρίσκει αντίθετο ο χαρακτηρισμός του Κονδύλη ως αριστερού. Το ότι μιλά για επαρχιωτισμό των δεξιών, δεν τον καθιστά αυτομάτως αριστερό. Υπάρχει και το κέντρο, μολονότι πιστεύω ότι από το 1989 κι εντεύθεν αυτο το ερμηνευτικό σχήμα (αριστερα, δεξια, κέντρο) εξεμέτρησε το βίο του. Απλά σπαράγματά του βλέπουμε ακόμη στην Ελλάδα εξαιτίας της ανύπαρκτης πολιτικής, αλλά και γενικότερης, παιδείας μας.

σύμφωνο θα με βρεις σε αυτό, απλά όταν έγραφα το αρχικό σχόλιο είχα κατά νου ότι οι πρώτες φιλοσοφικές επιρροές του Κονδύλη ήταν οι Μαρξ και Ένγκελς, μετά θυμήθηκα ότι ο ύστερος Κονδύλης είναι πολύ πιο επηρεασμένος από τον Καρλ Σμιτ παρά από τους Μ-Ε.

βέβαια εδώ είναι το νήμα που χαρακτηρίστηκε αριστερός μέχρι κι ο Ρένος ο Αποστολίδης, οπότε...

[Giorgos]

μιλάμε για τα 90s, όπου στην ελληνική αριστερά κυριαρχούσαν, από τη μια, ένας ξεχαρβαλωμένος και κοντόφθαλμος φαταλιστικός αντιιμπεριαλισμός της ήττας, του στυλ "πάμε με ό,τι αντιτίθεται στη δύση", και εκδηλωνόταν είτε ως μακεδονομαχιλίκι (Τ. Φωτόπουλος), είτε ως καλέσματα για πόλεμο με την Τουρκία "κι ας τον χάσουμε" (Π. Κονδύλης), είτε ως στήριξη στον Μιλόσεβιτς (όλο το ΚΚΕ και λίγοι του ΣΥΝ), κι από την άλλη, μια - δουλική σε κάποιες περιπτώσεις - συνθηκολόγηση με τη νικήτρια δύση και "κριτική αποδοχή" του κοσμοπολιτισμού των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ (στα καθ' ημάς συνήθως συμβάδιζε με "κριτική αποδοχή" αν όχι έμμεση υποστήριξη των πολιτικών του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ του Σημίτη), που περιλάμβανε από τους "Ιούς" της Ελευθεροτυπίας μέχρι τίμιους διανοουμένους όπως ο Α. Ελεφάντης, και από το μεγαλύτερο μέρος του ΣΥΝ μέχρι την eminence grise των "αριστερών" κοσμοπολιτών, Κορνήλιο Καστοριάδη (που είχε υποστηρίξει την Αμερική στον πόλεμο του Κόλπου ερχόμενος σε ρήξη με το Φωτόπουλο).

Την πρώτη γραμμή ακολούθησαν κυρίως εκείνοι οι αριστεροί που πέρναγαν κρίση ταυτότητας μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ψάχνοντας έναν αντιιμπεριαλισμό χωρίς Μαμά Πατρίδα, ενώ τη δεύτερη γραμμή κυρίως εκείνοι που ήθελαν ουσιαστικά να είναι φουκουγιαμικοί αλλά να έχουν και το βιβλιαράκι του Μαρξ στην τσέπη.

Ο Ραφαηλίδης ήταν κάπου στη μέση. Καυτηρίαζε τους πρώτους ως σοσιαλσωβινιστές το ίδιο σφοδρά όσο καυτηρίαζε τους δεύτερους ως αφομοιωμένους στον αστικό κοσμοπολιτισμό. Γι' αυτό οι μεν τον έλεγαν αποστάτη ρεφορμιστή, οι δε δογματικό σταλινικό.

Για το Γιουγκοσλαβικό που αναφέρθηκε, θυμάμαι πολύ καλά ότι ο Β.Ρ. το 1999 σε μια εκπομπή είχε καυτηριάσει τον εκφυλισμό των δυτικών διανοουμένων που έμεναν αδρανείς απέναντι στους βομβαρδισμούς κατά των Σέρβων, και εξέφραζε την πικρία του που ορισμένοι "μεγάλοι" όπως ο Γκίντερ Γκρας και ο Φινκελκρότ έφτασαν να επικροτούν τις κλιντονικές βόμβες ουρανίου.

Αν ρωτάτε εμένα, ναι, ακόμα και για τα στάνταρ της αριστεράς των 90s, ο Β.Ρ. ήταν, με το δικό του τρόπο, πιο πατριώτης και από τους μεν και από τους δε. Την αγαπούσε πραγματικά αυτή τη χώρα που τον γέννησε. Το να λέει κάποιος ότι ο Β.Ρ. ήταν "αντιπατριώτης" ή ότι "μισούσε τους Έλληνες" επειδή ασκούσε άτεγκτη κριτική στο νεοέλληνα και αρνιόταν να τον κολακεύσει με ψέματα, είναι το ίδιο κοντόφθαλμο με το να λέμε αντιπατριώτη τον Κοραή, ή να λέμε ότι ο Χάινε του Wintermärchen μισούσε τους Γερμανούς.

Ο Κοραής δεν πρόσφερε ουσιαστική βοήθεια στην Ελλάδα παρα μόνο θεωρητικολογούσε ενώ δεν έδωσε την παραμικρή ουσιαστική βοήθεια στον αγώνα.Ο Κοραής μέχρι το 1974 περίπου δεν πολυυπολογίζονταν στα σχολικά βιβλία και δεν θεωρούνταν σε καμία περίπτωση ισάξιος με τους αγωνιστές του 21,προστάθηκε αργότερα μετα απο πίεση των αριστερών αναθεωρητών.Όσον για τον Ραφαηλίδη εγώ θυμάμαι να μιλά για τον Βοσνιακό εμφύλιο και να καυτηριάζει την σχεδόν πανεθνική ομοψυχία(δεξιάς,κέντρου και ΚΚΕ) που επικρατούσε στην Ελλάδα υπερ των Σερβοβόσνιων.

[Belisarius]

ο (ομολογουμένως εξαίρετος) σ. Στρώμας παίζει να είναι ο μόνος ραφαηλιδικός Κνίτης. Δεν τον πολυγούσταραν τον αείμνηστο οι του Kόμματος στα 90s, ενθυμούμαι.

«Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει ένα κόμμα τυπικά “ελληνοχριστιανικό” και ως εκ τούτου εξόχως λαϊκίστικο. Συντηρεί την ελπίδα για μια “καλύτερη ζωή” εδώ στη γη, ερήμην κάθε ιστορικής και φιλοσοφικής συνιστώσας, ερήμην του μαρξισμού, ερήμην της θεωρίας, ερήμην των πάντων εν τέλει. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο χριστιανισμός: Προσφέρει ελπίδα στους απελπισμένους. Και μαζί με το ΚΚΕ παίζει βασικό ρόλο στον περιορισμό των αυτοκτονιών»

Ε, πώς να τον γουστάρουν;

Πάντως αν το ΚΚΕ άφηνε τον αθεϊσμό και γύρναγε το τροπάριο στη ορθοδοξία, ακόμα και με ελεύθερες εκλογές, θα έπαιρνε σταλινικά ποσοστά.

[Giorgos]

Ο Ραφαϊλίδης διακρινόταν κι από κάποιο πατριωτισμό.

Ο Ραφαηλίδης πατριώτης!!;;!!!;;;; Αυτό κάνει ακόμα και το παρδαλό κατσίκι να πέσει κάτω από τα γέλια.Ο Ραφαηλίδης πουθενά στα βιβλία του(ή στις εμφανίσεις του) δεν έχει να πει κάτι καλό για τον ελληνισμό. Ο Ραφαηλίδης ήταν ένας δημοσιογράφος που νόμιζε ότι είναι μέγας ιστορικός και κοινωνιολόγος(και έγραφε και βιβλία γι αυτά τα θέματα). Ο λόγος που έγινε γνωστός ήταν ότι επειδή ήταν καργα αριστερός σε μια εποχή ιδεολογικής κυριαρχιας της Αριστεράς και έγραφε και κάποιες καλές κριτικές.Πατριώτης όμως ΔΕΝ ήταν. Μάλιστα επί ΝΑΤΟικης παρέμβασης στη Γιουγκοσλαβία καθώς και στον εμφύλιο της Βοσνίας αν και κομμουνιστής έβγαινε να επικρίνει εκτός από την Ελλάδα και το ΚΚΕ ακόμα επειδή λέει έπαιρνε το μέρος των εθνικιστών και των ορθοδόξων σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων (!) ενώ για τον βρώμικο ρόλο Τουρκίας και ΗΠΑ στον Βοσνιακό εμφύλιο και στην Γιουγκοσλαβία έκανε γαργαρα.Το μίσος του για τον ελληνισμό ξεπερνούσε ακόμα και το μίσος του για τις ΗΠΑ.

Δεν συμφωνώ απόλυτα.Ο Ραφαηλίδης σε μερικά ζητήματα ήταν πιο πατριώτης απο ότι είναι οι σημερινοί αριστεροί(φυσικά εννοώ πατριώτης παρά τις αντιφάσεις της διεθνιστικής ιδεολογίας του).Ωστόσο προφανώς και δεν ήταν ιστορικός ή κοινωνιολόγος και γι αυτό άλλωστε τα βιβλία του δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως αυθεντίες για να διδάξουν ιστορία/κοινωνιολογία.Είναι καλά για να αρχίσει ο αναγνώστης την αναζήτηση του κάνοντας μια αρχή αλλά δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε αυτά.

Η σύγκριση του ραφαηλίδη με την σημερινή αριστερά είναι ο μόνος τρόπος για να φανεί λιγότερο ανθέλληνας.Σε σύγκριση όμως με το ΚΚΕ της περιόδου εκείνης(και μέρους του ΣΥΝ) ήταν ακόμα περισσότερο διεθνιστής απο εκείνους.Όσο για τα βιβλία του το είπες κι εσύ ότι ενώ δεν ήταν ούτε ιστορικός ούτε κοινωνιολόγος έγραφε βιβλία γι αυτα τα θέματα με την ψευδαίσθηση ότι είναι ειδικός.Είναι ο χειρότερος τρόπος να αρχίσει κάποιος την αναζήτηση του απο εκεί.

[Jolly Roger]

μιλάμε για τα 90s, όπου στην ελληνική αριστερά κυριαρχούσαν, από τη μια, ένας ξεχαρβαλωμένος και κοντόφθαλμος φαταλιστικός αντιιμπεριαλισμός της ήττας, του στυλ "πάμε με ό,τι αντιτίθεται στη δύση", και εκδηλωνόταν είτε ως μακεδονομαχιλίκι (Τ. Φωτόπουλος), είτε ως καλέσματα για πόλεμο με την Τουρκία "κι ας τον χάσουμε" (Π. Κονδύλης), είτε ως στήριξη στον Μιλόσεβιτς (όλο το ΚΚΕ και λίγοι του ΣΥΝ), κι από την άλλη, μια - δουλική σε κάποιες περιπτώσεις - συνθηκολόγηση με τη νικήτρια δύση και "κριτική αποδοχή" του κοσμοπολιτισμού των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ (στα καθ' ημάς συνήθως συμβάδιζε με "κριτική αποδοχή" αν όχι έμμεση υποστήριξη των πολιτικών του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ του Σημίτη), που περιλάμβανε από τους "Ιούς" της Ελευθεροτυπίας μέχρι τίμιους διανοουμένους όπως ο Α. Ελεφάντης, και από το μεγαλύτερο μέρος του ΣΥΝ μέχρι την eminence grise των "αριστερών" κοσμοπολιτών, Κορνήλιο Καστοριάδη (που είχε υποστηρίξει την Αμερική στον πόλεμο του Κόλπου ερχόμενος σε ρήξη με το Φωτόπουλο).

Την πρώτη γραμμή ακολούθησαν κυρίως εκείνοι οι αριστεροί που πέρναγαν κρίση ταυτότητας μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ψάχνοντας έναν αντιιμπεριαλισμό χωρίς Μαμά Πατρίδα, ενώ τη δεύτερη γραμμή κυρίως εκείνοι που ήθελαν ουσιαστικά να είναι φουκουγιαμικοί αλλά να έχουν και το βιβλιαράκι του Μαρξ στην τσέπη.

Ο Ραφαηλίδης ήταν κάπου στη μέση. Καυτηρίαζε τους πρώτους ως σοσιαλσωβινιστές το ίδιο σφοδρά όσο καυτηρίαζε τους δεύτερους ως αφομοιωμένους στον αστικό κοσμοπολιτισμό. Γι' αυτό οι μεν τον έλεγαν αποστάτη ρεφορμιστή, οι δε δογματικό σταλινικό.

Για το Γιουγκοσλαβικό που αναφέρθηκε, θυμάμαι πολύ καλά ότι ο Β.Ρ. το 1999 σε μια εκπομπή είχε καυτηριάσει τον εκφυλισμό των δυτικών διανοουμένων που έμεναν αδρανείς απέναντι στους βομβαρδισμούς κατά των Σέρβων, και εξέφραζε την πικρία του που ορισμένοι "μεγάλοι" όπως ο Γκίντερ Γκρας και ο Φινκελκρότ έφτασαν να επικροτούν τις κλιντονικές βόμβες ουρανίου.

Αν ρωτάτε εμένα, ναι, ακόμα και για τα στάνταρ της αριστεράς των 90s, ο Β.Ρ. ήταν, με το δικό του τρόπο, πιο πατριώτης και από τους μεν και από τους δε. Την αγαπούσε πραγματικά αυτή τη χώρα που τον γέννησε. Το να λέει κάποιος ότι ο Β.Ρ. ήταν "αντιπατριώτης" ή ότι "μισούσε τους Έλληνες" επειδή ασκούσε άτεγκτη κριτική στο νεοέλληνα και αρνιόταν να τον κολακεύσει με ψέματα, είναι το ίδιο κοντόφθαλμο με το να λέμε αντιπατριώτη τον Κοραή, ή να λέμε ότι ο Χάινε του Wintermärchen μισούσε τους Γερμανούς.

Ο Κοραής δεν πρόσφερε ουσιαστική βοήθεια στην Ελλάδα παρα μόνο θεωρητικολογούσε ενώ δεν έδωσε την παραμικρή ουσιαστική βοήθεια στον αγώνα.Ο Κοραής μέχρι το 1974 περίπου δεν πολυυπολογίζονταν στα σχολικά βιβλία και δεν θεωρούνταν σε καμία περίπτωση ισάξιος με τους αγωνιστές του 21,προστάθηκε αργότερα μετα απο πίεση των αριστερών αναθεωρητών.Όσον για τον Ραφαηλίδη εγώ θυμάμαι να μιλά για τον Βοσνιακό εμφύλιο και να καυτηριάζει την σχεδόν πανεθνική ομοψυχία(δεξιάς,κέντρου και ΚΚΕ) που επικρατούσε στην Ελλάδα υπερ των Σερβοβόσνιων.

σ Β.Ρ. όπως είπε και ο φίλος παραπάνω, στην "Κωμικοτραγική Ιστορία", όταν εξιστορεί γεγονότα πριν την εμφάνιση του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, τάσσεται ξεκάθαρα με Καποδίστρια-Κολοκοτρώνη έναντι Μαυροκορδάτου-Κωλέττη, με Κουμουνδούρο και Τρικούπη έναντι του "επαρχιώτικου κοτσαμπασισμού" των αντιπάλων τους, και με το Βενιζέλο έναντι του βασιλιά. Τάσσεται δηλαδή πάντα με την πλευρά εκείνη που επιδίωξε, κατά τον ίδιο, την πιο γρήγορη και ορθολογική πρόοδο της Ελλάδας. Επιμένω, ούτε κατά διάνοια δε μπορεί ο Β.Ρ. να χαρακτηριστεί ως άνθρωπος που "δεν αγαπούσε" την Ελλάδα.

και πώς ακριβώς κάνει "ανθέλληνα" τον Β.Ρ. η κριτική του στην, τελικά αποδεδειγμένη ως μη-ωφέλιμη εθνικά, στήριξη των κομμάτων σε Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς; Δηλαδή, ο Β.Ρ. που καυτηρίαζε τον Φινκελκρότ που είχε γίνει τσανακογλύφτης του φασίστα Τούτζμαν, γιατί να μην κάνει το ίδιο και για τους εδώ "αριστερούς διανοούμενους" που έψαχναν αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα με τους νεο-Τσέτνικ της Βοσνίας; Αν μη τι άλλο είναι μια τίμια και αμερόληπτη τοποθέτηση από πλευράς Β.Ρ.. Τους ανέντιμους να τους ψάξεις αλλού, σε αυτούς που το '90 γλείφανε Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς και τώρα έχουν γίνει νεοφιλελευθερότεροι των νεοφιλελεύθερων και παγκοσμιοποιητικότεροι των παγκοσμιοποιητών.

[Cavaliere]

Ο Ραφαηλίδης ήτανε όαση στην ελληνική καφρίλα. Αλλά πού είστε σεις άνθρωποι να τον καταλάβετε. Καμιά γουρνοπούλα και πολύ σας είναι.