Ασέβαστος και
Athos (ναι athos μόνο σε δημόσιο σχολείο έχω δουλέψει)
Ασέβαστε όταν αναφερόμουν σε περισσότερους δασκάλους είχα στο μυαλό μου το σπάσιμο ενός τμήματος σε δύο. Για αυτό το είπα. Σε πολλά σχολεία οι τάξεις είναι μονές (δεν υπάρχουν διπλά και τριπλά τμήματα). Ταυτόχρονα διπλασιάζονται και όλες οι ειδικότητες (αγγλικά, γερμανικά κτλ).
Εκτός κι αν ενώνεις τα τμήματα σε αυτά τα μαθήματα και έχεις μόνο δάσκαλο ξεχωριστά για τα βασικά μαθήματα. Αλλά θεωρώ ότι αυτό θα ήταν χειρότερο.
Σχετικά με την ταμπελοποίηση και το αντιπαιδαγωγικό του θέματος. Όπως είπες κι εσύ athos αυτό άτυπα ισχύει και σήμερα.
Ας δούμε με πόσους τρόπους σήμερα μπορεί να ταμπελοποιηθεί ένας μαθητής και να καταταχθεί στους "κακούς" ή στους "καλούς" μαθητές (με το σκεπτικό των παιδιών πάντα,
όχι το δικό μου)
-παραπομπή σε ΚΕΔΔΥ ή σε οποιοδήποτε άλλο διαγνωστικό κέντρο
-τμήμα ένταξης
-τμήμα υποδοχής
-ενισχυτική διδασκαλία
-παράλληλη στήριξη
-βαθμολογία τριμήνων
-βαθμολογία γραπτών εργασιών/διαγωνισμάτων
-συμμετοχή σε ενδοσχολικούς ή εξωσχολικούς διαγωνισμούς
-επιλογή σημαιοφόρων/παραστατών (μέχρι πρόσφατα)
-εξετάσεις γυμνασίου/λυκείου
-στάσιμοι/μεταξεταστέοι μαθητές
-εξατομικευμένες ασκήσεις (πχ ο κακός πιο εύκολες, πιο λίγες, ο καλός πιο δύσκολες, πιο πολλές)
-θέση των μαθητών στην τάξη (συνήθως οι κακοί κοντά στον δάσκαλο για να τους επιβλέπει καλύτερα, στα πρώτα θρανία)
-θέση δασκάλου στην τάξη (πιο πολύ κοντά στους αδύναμους μαθητές)
-αλληλοδιδακτική μέθοδος (ο καλός βοηθάει τον πιο αδύναμο)
-διαχωρισμός μαθητών σε επίπεδα στα ξενόγλωσσα μαθήματα
-σε ειδικά μαθήματα πχ γυμναστική (πχ αυτός που τρέχει γρήγορα, αυτός που τρέχει πιο αργά, αυτός που βγαίνει πρώτος, αυτός που βγαίνει πάντα τελευταίος)
- και το κυριότερο οι ίδιοι οι μαθητές έχουν επίγνωση το τι τους γίνεται, μπορούν να ξεχωρίσουν μέσα στην τάξη ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί μαθητές και να βάλουν από μόνοι τους ταμπέλες ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό
Όλα αυτά δεν είναι πράγματα που γίνονται κρυφά (εκτός από το πρώτο). Είναι ενταγμένα στην σχολική λειτουργία και στην σχολική καθημερινότητα των παιδιών. Άτυπα, λοιπόν, συμβαίνει ήδη ένας διαχωρισμός και μια ταμπελοποίηση ενώ δεν είναι αυτός ο σκοπός εννοείται αλλά έτσι το βλέπουν πολλοί μαθητές και γονείς αυτών.
Στα πρακτικά του θέματος τώρα σχετικά με τον διαχωρισμό των μαθητών σε επίπεδα. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γνωστοποιηθεί στους μαθητές με ποια κριτήρια θα γίνεται ο διαχωρισμός τους και πού θα το μάθουν αυτό. Αυτό θα είναι απόφαση των δασκάλων.
Δεν θα δίνουν εξετάσεις.
Σχετικά με αυτό που είπε η Σέσιλυ ότι κάνεις κακό να προδιαγράφεις το μέλλον των παιδιών νομίζω ότι στο δημοτικό είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο έτσι κι αλλιώς. Βασικός στόχος είναι όλοι οι μαθητές να πάρουν τις σωστές βάσεις αλλά και μετέπειτα στο γυμνάσιο λύκειο αν κάποιος μαθητής έχει τις δυνατότητες να μπορεί να μεταπηδήσει, αν κρίνουν και οι δάσκαλοί του και μέσα από κάποιο σύστημα εξετάσεων, σε κάποιο άλλον τύπο σπουδών για να ακολουθήσει την κατεύθυνση που θέλει.
Σκοπός του εκπαιδευτικού συστήματος της Γερμανίας λχ είναι να αξιοποιεί ξεχωριστά τις δυνατότητες κάθε μαθητή και να τους κατευθύνει σύμφωνα με αυτές. Δεν μπορούν και ούτε και θέλουν να γίνουν όλοι γιατροί και πολιτικοί μηχανικοί. Γιατί να μην του προτείνεις κάτι άλλο αντί να τον έχεις να ταλαιπωρείται μέσα ένα σύστημα που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει; Κι αν αλλάξει γνώμη ή δυνατότητες έχει την επιλογή να αλλάξει τύπο σχολείου.
Η άποψή μου είναι ότι η τακτική της κουκουλοποίησης ενός προβλήματος επιφέρει καταστρεπτικά αποτελέσματα. Ο φόβος του "στίγματος" θα έχει ως αποτέλεσμα την καθυστερημένη ή και την παντελή απουσία παρέμβασης με συνέπεια το παιδί να αισθάνεται αβοήθητο, ότι είναι κάτι κακό αυτό που έχει για αυτό και δεν πρέπει να μαθευτεί με κανέναν τρόπο, χαμηλή αυτοπεποίθηση, σχολική αποτυχία, παραίτηση.
Αντί να τρέχουν οι γονείς τα παιδιά τους στους ψυχολόγους για το πώς να διαχειριστούν τη σχολική αποτυχία, καλύτερα να προλάβεις την σχολική αποτυχία ώστε να αισθάνονται όλοι οι μαθητές ότι μπορούν να τα καταφέρουν απλά ο καθένας χρειάζεται διαφορετικό τρόπο.
Σίγουρα όλα έχουν τα συν τους και τα πλην τους.
Αυτό για το οποίο μπορώ να σας εγγυηθώ μέσα από την προσωπική μου εμπειρία είναι ότι αδύναμοι μαθητές που δεν έλαβαν ποτέ την ανάλογη βοήθεια ως την έκτη εξαιτίας του φόβου του στίγματος ή άλλων παραγόντων εκδήλωσαν κάθε παραίτηση και ενδιαφέρον για το σχολείο ή παραβατική συμπεριφορά.
Από τη στιγμή που ιδρύθηκε τμήμα ένταξης στο σχολείο μας και όταν τους έπαιρνα κι εγώ προσωπικά κάποιες ώρες την εβδομάδα για ενισχυτική διδασκαλία αυτό που εισέπραξα από τα ίδια τα παιδιά είναι ότι κάποιος επιτέλους ασχολήθηκε με το πρόβλημά τους και επίσης απομυθοποιήθηκε στα μάτια τους ότι ούτε είναι "χαζά" αλλά ούτε και είναι κακό να δέχεσαι βοήθεια.
Κανένας δεν τους στιγμάτισε (μόνο στην αρχή κάποιοι εξέφρασαν απορία πού πηγαίνουν αυτοί οι μαθητές όταν τους παίρνω εγώ ή ο δάσκαλος του τμήματος ένταξης, ως εκεί) και όλο αυτό ενσωματώθηκε πολύ γρήγορα στη καθημερινότητά μας σαν κάτι πολύ φυσιολογικό. Χαίρονταν και στην ενισχυτική και στο τμήμα ένταξης και δυσαρεστούνταν αν κάποιες φορές χάναμε τις ώρες μας.
Τώρα αν όλο αυτό σας ακούγεται αντιπαιδαγωγικό τι να πω;
Εγώ δεν τολμώ να φανταστώ πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν τέτοιο που από την αρχή τους έδινε τον χρόνο και την προσοχή που χρειάζονταν και όχι κάποιες ώρες την εβδομάδα, δλδ ημίμετρα.
Κατανοώ τις ενστάσεις σας πάντως γιατί είναι και δικές μου ανησυχίες έτσι κι αλλιώς αλλά όλο αυτό που γίνεται σήμερα δεν περπατάει και αφετέρου επειδή είδα με τα μάτια μου την αλλαγή στην ψυχολογία αυτών των παιδιών που ασχολήθηκε αποκλειστικά κάποιος μαζί τους έστω και αυτό το λίγο με έκανε να ενισχύσω την άποψή μου για τα διαφορετικά επίπεδα στις τάξεις για να μπορούμε να ασχολούμαστε πιο πολύ μαζί τους.
