Ερωτοδικείο

[Ασέβαστος]

Στον καβγά στο αυτοκίνητο δεν κατεβάζω. Απλά κάνω αναστροφή και γυρίζουμε προς τα πίσω Πάντα λήγει ανώδυνα. ΜΕτά από 5 λεπτά ξανά αναστροφή και συνεχίζουμε το δρόμο μας

Κι εγώ κάπως έτσι κάνω. Σταματάω το αμάξι όσο πιο σύντομα είναι δυνατόν να γίνει (δηλ. χωρίς να μπλοκάρω κυκλοφορία ή να προκαλέσω ατύχημα), σβήνω τη μηχανή, παιρνω το κλειδί στο χέρι, και λέω με τον πλέον ήρεμο και ήπιο τρόπο "ήρεμα ό,τι έχεις να μου πεις, αλλιώς δεν πάμε πουθενά". Ποτέ δεν απέτυχε. Δική της η επιλογή. 22 χρόνια τώρα, μόνο δύο φορές επέλεξε το δεύτερο, όλες τις άλλες φορές το πρώτο.

Όσο για την σωματική βία, δεν το καταλαβαίνω. Εμείς ποτέ δεν έχουμε σηκώσει χέρι ο ένας ενάντια στον άλλο, δεν περνάει καν από το μυαλό.

χα, το εχω κανει με βαρκα, μεσοπελαγα. θα το πω γιατι εχει και πλακα.

νιος και απειρος, με ενα μικρουλι βαρκακι τοτες, εμπλεξα με κολοκαιρο στον κορινθιακο. δεν ημουν εντελως για τα σιδερα, ηξερα οτι μπορω να βγω απεναντι με ασφαλεια, αλλα ηξερα και οτι θα παιξει κοπανημα και ταλαιπωρια.
η τοτε συντροφος διπλα μου, δεν εβαζε γλωσσα μεσα της, "πωπωπω θα πνιγουμε, τι ηθελα και ερχομουνα, αχ τα βυζια μου*, κοιτκοιτα ενα μεγαλο κυμα, σιγα, σιγα, αχ παναγια μου κι αγιε νικολα, ωχ τα βυζια μου..."
σβηνω, μεσοπελαγα, και εξηγω οτι εχουμε προβλημα, και για να βγουμε απεναντι πρεπει να μπορω να τιμονευω με καθαρο μυαλο, χωρις μια υστερικη διπλα μου να μου αποσπα την προσοχη. αν θες να φτασουμε ζωντανοι, κρατα τα βυζια σου και σωπα.


*τα ειχε μεγαλα, και με το πανω-κατω του κυμματος, πονουσε

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Αγαπητέ Ασέβαστε, μου είσαι συμπαθής και συμφωνώ με πολλά που γράφεις γενικά. Τώρα στο συγκεκριμένο περιστατικό, δεν γνωρίζω το διαπροσωπικό ιστορικό σας ούτε εάν αυτό το «εξωπέταγμα» από το αμάξι συνέβη τώρα άπαξ ή έχει ξανασυμβεί.

Ωστόσο, ως πολυετής σύντροφος και σύζυγος και πατέρας 2 αγοριών (18 και 13 ετών) θα έλεγα «ΝΑΙ» σε όλο περίπου το σκεπτικό σου όπως μας το εξέθεσες (έχω ανάλογα!), αλλά «ΟΧΙ» στο εξωπέταγμα εκ του οχήματος ΜΠΡΟΣΤΑ στο παιδί ρε φίλε… Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω: και μόνο να ανακαλέσει κανείς τη σκηνή αυτή φτάνει…

Μακάρι με όλη μου την καρδιά να κάνω λάθος, αλλά -συμβολικά- στα μάτια και στο ασυνείδητο του παιδιού μια τέτοια σκηνή μπορεί ίσως και να εγγραφεί ως προοικονόμηση ακόμη και χωρισμού… («την έθεσε εκτός [οικογενειακού] πλαισίου»)

[Adidas]

νιος και απειρος, με ενα μικρουλι βαρκακι τοτες, εμπλεξα με κολοκαιρο στον κορινθιακο. δεν ημουν εντελως για τα σιδερα, ηξερα οτι μπορω να βγω απεναντι με ασφαλεια, αλλα ηξερα και οτι θα παιξει κοπανημα και ταλαιπωρια.
η τοτε συντροφος διπλα μου, δεν εβαζε γλωσσα μεσα της, "πωπωπω θα πνιγουμε, τι ηθελα και ερχομουνα, αχ τα βυζια μου*, κοιτκοιτα ενα μεγαλο κυμα, σιγα, σιγα, αχ παναγια μου κι αγιε νικολα, ωχ τα βυζια μου..."
σβηνω, μεσοπελαγα, και εξηγω οτι εχουμε προβλημα, και για να βγουμε απεναντι πρεπει να μπορω να τιμονευω με καθαρο μυαλο, χωρις μια υστερικη διπλα μου να μου αποσπα την προσοχη. αν θες να φτασουμε ζωντανοι, κρατα τα βυζια σου και σωπα.


*τα ειχε μεγαλα, και με το πανω-κατω του κυμματος, πονουσε

ατενσιοχοράκι με βυζοεμμονή: νάιδα detected

[Ασέβαστος]

Αγαπητέ Ασέβαστε, μου είσαι συμπαθής και συμφωνώ με πολλά που γράφεις γενικά. Τώρα στο συγκεκριμένο περιστατικό, δεν γνωρίζω το διαπροσωπικό ιστορικό σας ούτε εάν αυτό το «εξωπέταγμα» από το αμάξι συνέβη τώρα άπαξ ή έχει ξανασυμβεί.

Ωστόσο, ως πολυετής σύντροφος και σύζυγος και πατέρας 2 αγοριών (18 και 13 ετών) θα έλεγα «ΝΑΙ» σε όλο περίπου το σκεπτικό σου όπως μας το εξέθεσες (έχω ανάλογα!), αλλά «ΟΧΙ» στο εξωπέταγμα εκ του οχήματος ΜΠΡΟΣΤΑ στο παιδί ρε φίλε… Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω: και μόνο να ανακαλέσει κανείς τη σκηνή αυτή φτάνει…

Μακάρι με όλη μου την καρδιά να κάνω λάθος, αλλά -συμβολικά- στα μάτια και στο ασυνείδητο του παιδιού μια τέτοια σκηνή μπορεί ίσως και να εγγραφεί ως προοικονόμηση ακόμη και χωρισμού… («την έθεσε εκτός [οικογενειακού] πλαισίου»)

τα ξαναειπαμε και πριν ρε σεις, καμμια λυση δεν ειναι καλη, οταν η κατασταση ειναι ετσι. το ζητημα ειναι τι ειναι χειροτερο, για το παιδι παντα. να δει το εξωπεταγμα, η να υπομενει την υστερια.
γω διαλεξα το πρωτο. αλλοι μπορει να διαφωνουν. γιαυτο κουβεντιαζουμε σε τουτο τον καφενε, να λεει καθεις τη γνωμη του.

πρωτη φορα συνεβει. αλλα ειναι καλη καβα για την επομενη φορα που θα (αν υπαρξει) παιξει παρομοια κατασταση, και θα δωσω προειδοποιηση τυπου "θα σταματησεις τη γκρινια η θα χρειαστει παλι να σε πεταξω εξω;" οποτε θα ξερει οτι σοβαρολογω.

[Gherschaagk]

Λες μπροστά στο παιδί ατάκες του τύπου θα σε πετάξω έξω και τις λες στη μάνα του;;;

Πας καλά;;;

Πρέπει οπωσδήποτε να συζητήσετε κάποια πράγματα, στα σοβαρά όμως.

[Naida]

Αγαπητέ Ασέβαστε, μου είσαι συμπαθής και συμφωνώ με πολλά που γράφεις γενικά. Τώρα στο συγκεκριμένο περιστατικό, δεν γνωρίζω το διαπροσωπικό ιστορικό σας ούτε εάν αυτό το «εξωπέταγμα» από το αμάξι συνέβη τώρα άπαξ ή έχει ξανασυμβεί.

Ωστόσο, ως πολυετής σύντροφος και σύζυγος και πατέρας 2 αγοριών (18 και 13 ετών) θα έλεγα «ΝΑΙ» σε όλο περίπου το σκεπτικό σου όπως μας το εξέθεσες (έχω ανάλογα!), αλλά «ΟΧΙ» στο εξωπέταγμα εκ του οχήματος ΜΠΡΟΣΤΑ στο παιδί ρε φίλε… Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω: και μόνο να ανακαλέσει κανείς τη σκηνή αυτή φτάνει…

Μακάρι με όλη μου την καρδιά να κάνω λάθος, αλλά -συμβολικά- στα μάτια και στο ασυνείδητο του παιδιού μια τέτοια σκηνή μπορεί ίσως και να εγγραφεί ως προοικονόμηση ακόμη και χωρισμού… («την έθεσε εκτός [οικογενειακού] πλαισίου»)

τα ξαναειπαμε και πριν ρε σεις, καμμια λυση δεν ειναι καλη, οταν η κατασταση ειναι ετσι. το ζητημα ειναι τι ειναι χειροτερο, για το παιδι παντα. να δει το εξωπεταγμα, η να υπομενει την υστερια.
γω διαλεξα το πρωτο. αλλοι μπορει να διαφωνουν. γιαυτο κουβεντιαζουμε σε τουτο τον καφενε, να λεει καθεις τη γνωμη του.

πρωτη φορα συνεβει. αλλα ειναι καλη καβα για την επομενη φορα που θα (αν υπαρξει) παιξει παρομοια κατασταση, και θα δωσω προειδοποιηση τυπου "θα σταματησεις τη γκρινια η θα χρειαστει παλι να σε πεταξω εξω;" οποτε θα ξερει οτι σοβαρολογω.

Εχθες είπες ότι δεν ήταν σε υστερία. Είχε γκρίνια και μουρμούρα. Εσύ όπως είπες χθες ήθελες να δείξεις στο παιδί ότι ο μπαμπάς δεν είναι φοβισμένο κουτάβι που μαζεύεται όταν του υψωνουν τη φωνή. Έτσι έγραψες χθες. Δεν είναι προφανές τι είναι αυτό που ήθελες να δείξεις εκείνη την ώρα;

[Ασέβαστος]

Αγαπητέ Ασέβαστε, μου είσαι συμπαθής και συμφωνώ με πολλά που γράφεις γενικά. Τώρα στο συγκεκριμένο περιστατικό, δεν γνωρίζω το διαπροσωπικό ιστορικό σας ούτε εάν αυτό το «εξωπέταγμα» από το αμάξι συνέβη τώρα άπαξ ή έχει ξανασυμβεί.

Ωστόσο, ως πολυετής σύντροφος και σύζυγος και πατέρας 2 αγοριών (18 και 13 ετών) θα έλεγα «ΝΑΙ» σε όλο περίπου το σκεπτικό σου όπως μας το εξέθεσες (έχω ανάλογα!), αλλά «ΟΧΙ» στο εξωπέταγμα εκ του οχήματος ΜΠΡΟΣΤΑ στο παιδί ρε φίλε… Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω: και μόνο να ανακαλέσει κανείς τη σκηνή αυτή φτάνει…

Μακάρι με όλη μου την καρδιά να κάνω λάθος, αλλά -συμβολικά- στα μάτια και στο ασυνείδητο του παιδιού μια τέτοια σκηνή μπορεί ίσως και να εγγραφεί ως προοικονόμηση ακόμη και χωρισμού… («την έθεσε εκτός [οικογενειακού] πλαισίου»)

τα ξαναειπαμε και πριν ρε σεις, καμμια λυση δεν ειναι καλη, οταν η κατασταση ειναι ετσι. το ζητημα ειναι τι ειναι χειροτερο, για το παιδι παντα. να δει το εξωπεταγμα, η να υπομενει την υστερια.
γω διαλεξα το πρωτο. αλλοι μπορει να διαφωνουν. γιαυτο κουβεντιαζουμε σε τουτο τον καφενε, να λεει καθεις τη γνωμη του.

πρωτη φορα συνεβει. αλλα ειναι καλη καβα για την επομενη φορα που θα (αν υπαρξει) παιξει παρομοια κατασταση, και θα δωσω προειδοποιηση τυπου "θα σταματησεις τη γκρινια η θα χρειαστει παλι να σε πεταξω εξω;" οποτε θα ξερει οτι σοβαρολογω.

Εχθες είπες ότι δεν ήταν σε υστερία. Είχε γκρίνια και μουρμούρα. Εσύ όπως είπες χθες ήθελες να δείξεις στο παιδί ότι ο μπαμπάς δεν είναι φοβισμένο κουτάβι που μαζεύεται όταν του υψωνουν τη φωνή. Έτσι έγραψες χθες. Δεν είναι προφανές τι είναι αυτό που ήθελες να δείξεις εκείνη την ώρα;

ναι.
οχι μονο ο μπαμπας. κανενας δεν πρεπει να υποχωρει η να αλλαζει αποψη και συμπεριφορα αναλογα με την ενταση φωνης καποιου αλλου. μονο τα επιχειρηματα εχουν σημασια τα οποια ξεδιπλώνονται καλυτερα με ηρεμια και ψυχραιμια. συνηθως φωναζει οποιος δεν εχει επιχειρηματα,εχει αδικο, και δεν ειμαστε υποχρεωμενοι να τον ανεχομαστε. τον σταματαμε, απομακρυνομαστε, η τον απομακρυνουμε.

ακου λοιπον τη συνεχεια. δεν ζητησε συγνωμη, δεν το συζητησαμε καν. δεν υπαρχει κατι να ειπωθει, ολοι καταλαβαινουμε τι εχει συμβει και ποιο ειναι το σωστο. τα πολλα λογια ειναι περιττα. το μονο που ειπωθηκε σχετικα, ειναι το παρακατω.
το βραδυ πηγα να την παρω. ειχα μαζι μου το μικρο και φυσικα του ειχα δωσει το κινητο να παιζει στο δρομο. αρχικα επειδη ετσι κανω παντα, οταν ειναι ενταξει σε ολα του δεν εχω λογο να του χαλαω χατηρι, αλλα παραδεχομαι οτι το εκανα και λιγο επιτηδες, δεν του το αρνηθηκα, για να δω αντιδραση οταν τον δει η μανα του.

ειπε:
-μικρε, αφηνεις λιγο το κινητο να μου πεις πως περασες σημερα στο σχολειο;
-ναι.

απλα, ομορφα ήσυχα, χωρις δραματα γκρινιες φασαριες κλπ.οπως πρεπει. για μενα αυτο ειναι εμπρακτη αναγνωριση "εκανα μαλακια το πρωι, δε θα ξαναγινει" χωρις λογια.

[Naida]

τα ξαναειπαμε και πριν ρε σεις, καμμια λυση δεν ειναι καλη, οταν η κατασταση ειναι ετσι. το ζητημα ειναι τι ειναι χειροτερο, για το παιδι παντα. να δει το εξωπεταγμα, η να υπομενει την υστερια.
γω διαλεξα το πρωτο. αλλοι μπορει να διαφωνουν. γιαυτο κουβεντιαζουμε σε τουτο τον καφενε, να λεει καθεις τη γνωμη του.

πρωτη φορα συνεβει. αλλα ειναι καλη καβα για την επομενη φορα που θα (αν υπαρξει) παιξει παρομοια κατασταση, και θα δωσω προειδοποιηση τυπου "θα σταματησεις τη γκρινια η θα χρειαστει παλι να σε πεταξω εξω;" οποτε θα ξερει οτι σοβαρολογω.

Εχθες είπες ότι δεν ήταν σε υστερία. Είχε γκρίνια και μουρμούρα. Εσύ όπως είπες χθες ήθελες να δείξεις στο παιδί ότι ο μπαμπάς δεν είναι φοβισμένο κουτάβι που μαζεύεται όταν του υψωνουν τη φωνή. Έτσι έγραψες χθες. Δεν είναι προφανές τι είναι αυτό που ήθελες να δείξεις εκείνη την ώρα;

ναι.
οχι μονο ο μπαμπας. κανενας δεν πρεπει να υποχωρει η να αλλαζει αποψη και συμπεριφορα αναλογα με την ενταση φωνης καποιου αλλου. μονο τα επιχειρηματα εχουν σημασια τα οποια ξεδιπλώνονται καλυτερα με ηρεμια και ψυχραιμια. συνηθως φωναζει οποιος δεν εχει επιχειρηματα,εχει αδικο, και δεν ειμαστε υποχρεωμενοι να τον ανεχομαστε. τον σταματαμε, απομακρυνομαστε, η τον απομακρυνουμε.

ακου λοιπον τη συνεχεια. δεν ζητησε συγνωμη, δεν το συζητησαμε καν. δεν υπαρχει κατι να ειπωθει, ολοι καταλαβαινουμε τι εχει συμβει και ποιο ειναι το σωστο. τα πολλα λογια ειναι περιττα. το μονο που ειπωθηκε σχετικα, ειναι το παρακατω.
το βραδυ πηγα να την παρω. ειχα μαζι μου το μικρο και φυσικα του ειχα δωσει το κινητο να παιζει στο δρομο. αρχικα επειδη ετσι κανω παντα, οταν ειναι ενταξει σε ολα του δεν εχω λογο να του χαλαω χατηρι, αλλα παραδεχομαι οτι το εκανα και λιγο επιτηδες, δεν του το αρνηθηκα, για να δω αντιδραση οταν τον δει η μανα του.

ειπε:
-μικρε, αφηνεις λιγο το κινητο να μου πεις πως περασες σημερα στο σχολειο;
-ναι.

απλα, ομορφα ήσυχα, χωρις δραματα γκρινιες φασαριες κλπ.οπως πρεπει. για μενα αυτο ειναι εμπρακτη αναγνωριση "εκανα μαλακια το πρωι, δε θα ξαναγινει" χωρις λογια.

Σου είπα την γνώμη μου, αν για εσάς λειτουργεί να ταπεινώνεις την μάνα του επειδή μουρμουραγε και γκρίνιαζε μπροστά στο παιδί σου, πάω πάσο.

[Ασέβαστος]

πάω πάσο.

μαζευω τη μπανκα.

οποιος μουρμουραει και γκρινιαζει χωρις λογο, ταπεινωνει τον εαυτο του. εγω απλα το σταματησα. σταματησα την ταπεινωση δηλαδη.

[Naida]

πάω πάσο.

μαζευω τη μπανκα.

οποιος μουρμουραει και γκρινιαζει χωρις λογο, ταπεινωνει τον εαυτο του. εγω απλα το σταματησα. σταματησα την ταπεινωση δηλαδη.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι. Προς το παρόν.

[Adidas]

δεν ζητησε συγνωμη

τύπε δεν ζήτησε συγγνώμη γυναίκα; πέφτω από τα σύννεφα

[stella]

Αυτές που ζητάνε συγνώμη να φοβάστε.

[Καραμελίτσα]

Οι τελευταίες σελίδες δεν είναι ερωτοδικείο, είναι κανονικό δικαστήριο για ενδοοικογενειακή βία.

[Ασέβαστος]

δεν ζητησε συγνωμη

τύπε δεν ζήτησε συγγνώμη γυναίκα; πέφτω από τα σύννεφα

mark my words, καποια μερα θα καταφερω τη ναιδα να πει οτι εχει κανει λαθος και να ζητησει συγνωμη. και τοτε πλεον θα ειμαι ολοκληρωμενος σαν πχορουμικη περσονα, θα μπορω να αποσυρθω σε μοναστηρι και να γραψω τα απομνημονευματα μου.

[Adidas]

Αυτές που ζητάνε συγνώμη να φοβάστε.

δηλαδή να λένε συγγνώμη και να το εννοούν, δεν παίζει;