ΣΟΒΑΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

[ST48410]

Να και καθαρό dark ambient (παρακλάδι του post industrial). Λίγο χεσμεντέν βέβαια. Δεν είναι για όλους.

μιας και πιάσαμε τα νταρκ (άμπιεντ και ουχί μόνο) πάρε άκου και αυτά τα ρέκβιεμ.

είναι σε χρονολογική σειρά, όχι του πότε γράφτηκαν, αλλά του σε ποια περίοδο ανήκουν μουσικά. Πχ, αυτά των Αμάνο και Χιράνο είναι γραμμένα τον 21ο αιώνα (και στην ενορχήστρωση μπορεί να βρεις και κανένα σύνθι) αλλά καθαυτό μουσικά (σε ό,τι αφορά αρμονίες, τονικότητες κλπ) είναι ώριμος ρομαντισμός, δηλαδή μουσική του 1850. Από την άλλη το Totentanz του Λιστ γράφτηκε το 1839 αλλά είναι τόσο πρωτοποριακό που προσεγγίζει πρώιμο μοντερνισμό τελών 19ου αιώνα, οπότε το έβαλα χρονολογικά αργότερα:

SpoilerShow

συνεχίζεται

Αυτή είναι μια ωραία ανάρτηση για να καταλάβουν ο AlienWay, o hellegennes και οι άλλοι φίλοι πότε κάτι μοιάζει αλλά δεν είναι σοβαρή μουσική. Οι περιπτώσεις των Αμάνο και Χιράνο που οι συνθετικές μέθοδοι είναι εξαιρετικά τυποποιημένες αφού έχουν στην πλάτη τους 150 χρόνια, είναι χαρακτηριστικές. Ευχαριστώ Jolly Roger.

[AlienWay]

Να και καθαρό dark ambient (παρακλάδι του post industrial). Λίγο χεσμεντέν βέβαια. Δεν είναι για όλους.

μιας και πιάσαμε τα νταρκ (άμπιεντ και ουχί μόνο) πάρε άκου και αυτά τα ρέκβιεμ.

είναι σε χρονολογική σειρά, όχι του πότε γράφτηκαν, αλλά του σε ποια περίοδο ανήκουν μουσικά. Πχ, αυτά των Αμάνο και Χιράνο είναι γραμμένα τον 21ο αιώνα (και στην ενορχήστρωση μπορεί να βρεις και κανένα σύνθι) αλλά καθαυτό μουσικά (σε ό,τι αφορά αρμονίες, τονικότητες κλπ) είναι ώριμος ρομαντισμός, δηλαδή μουσική του 1850. Από την άλλη το Totentanz του Λιστ γράφτηκε το 1839 αλλά είναι τόσο πρωτοποριακό που προσεγγίζει πρώιμο μοντερνισμό τελών 19ου αιώνα, οπότε το έβαλα χρονολογικά αργότερα:







συνεχίζεται

Ωραία όλα αλλά αυτά μου άρεσαν περισσότερο από τα άλλα.

[Cincinnati kid]

Ένα έργο του Webern της περιόδου 1911-13. Η πυκνότητα και η δομή του μουσικού υλικού απαράμιλλες, δεν μπορείς ούτε να προσθέσεις ούτε να αφαιρέσεις ούτε να αλλάξεις μια νότα

[Cincinnati kid]

Οι 50 κορυφαίοι συνθέτες σύμφωνα με τις προτιμήσεις των ομοτέχνων τους

https://www.classical-music.com/compose ... -all-time/

Τέτοιου είδους λίστες έχων βέβαια το στοιχείο της αυθαιρεσίας αλλά τα κριτήρια είναι νομίζω κοινώς αποδεκτά: πρωτοτυπία, επιδραστικότητα, επιδεξιότητα/μαεστρία και το πόσο απολαμβάνει κανείς την μουσική τους. Βλέπουμε τους Kaija Saariaho, Ligeti, Lutoslawski, Webern μεταξύ άλλων. Ο αχώνευτος Ξενάκης πάντως απουσιάζει .

[Cincinnati kid]

Πώς να προσεγγίσει κανείς την σύγχρονη μουσική, κάποια από αυτά που αναφέρει έχουν αναλυθεί εκτεταμένα από τον ST48410.

[Cincinnati kid]

[Cincinnati kid]

[sys3x]

Αυτό δεν μου άρεσε, αλλά τουλάχιστον ακούγεται, σε αντίθεση με Yoko Ono.

για κάνε μια ακρόαση σε αυτό το έργο του 1927-28



Ιδιαίτερος συνθέτης ο Webern. Ένας από τους πάρα πολύ σπουδαίους του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα. Έφεραν τρομακτικές αλλαγές στην μουσική αυτά που έκανε.

Αυτός και ο Μπεργκ ΓΑΜΑΝΕ.

[sys3x]

btw, AlienWay, και το παρακάτω, που έχει γραφτεί το 2004 είναι καρμπόν κόπια της Ιεροστελεστίας της Άνοιξης του Στραβίνσκι (1913), οπότε δεν μπορεί να ενταχθεί στην κοντέμποραρι κλάσικαλ μιούζικ (aka σοβαρή μουσική). Με όρους εμπορικούς είναι orchestral video game music, με όρους σοβαρής μουσικής λέγεται (τυποποιημένος) νεορομαντισμός:

Ναι, τέτοια μου αρέσουν κι εμένα.

Για παράδειγμα:

ε άρα θα σ' αρέσει και αυτό που τα γέννησε:



αν ακούσεις πολύ Βέμπερν και Σένμπεργκ, και καπάκι πολύ Στραβίνσκι και Προκόφιεφ, και εμμείνεις στο να σου αρέσουν πιο πολύ οι δεύτεροι (ή αρχίσουν να σου αρέσουν πιο πολύ οι πρώτοι), θα έχεις κατασταλάξει για τα ακούσματά σου.

μην πας από την αρχή σε Ιάννη και Στοκχάουζεν.

Σε Στοκ δεν χρειάζεται να πάει καθόλου.


Δυνατά τα τελευταία σου ποστ σ/φε.
Ανκόρ, ανκόρ!

[Cincinnati kid]

Παντως πρεπει να θεσεις σαφεις ορισμους του τι θεωρειται "σοβαρη μουσικη".

Καλά, δεν το θεωρώ εγώ. Δεν έχω καβαλήσει τέτοιο καλάμι

ST48410 @ Poll: Μεγαλύτερος Έλληνας Μουσικοσυνθέτης

ST48410 @ Φοίβος Δεληβοριάς 's unofficial fan club

ST48410 @ Ludovico Einaudi

ST48410 @ Wolfgang Amadeus Mozart

Χαρακτηριστικα πραγματα που μπορει να αισθανθει βολικα ο ακροατης χωρις αναγκαστικα να ακουει τετοια πραγματα βρισκουμε και στον Σκαλκωτα ή και στον Pendercki. Να μην θεωρηθει η μουσικη τους σοβαρη;

Έχουν γράψει και ελαφρύτερα πράγματα. Ας πούμε οι χοροί του Σκαλκώτα είναι έργο για το οποίο τον θαυμάζει το ευρύ κοινό. Ναι, δείχνει την αναμφισβήτητη ικανότητά του αλλά θα μπορούσαν και άλλοι να έχουν γράψει κάτι τέτοιο. Ο Σκαλκώτας όμως έκανε και άλλα πράγματα που δεν μπορούσαν άλλοι Έλληνες συνθέτες τότε. Οι χοροί έχουν μεγαλύτερο βαθμό τυποποίησης από άλλα του έργα. Μπορείς να πεις ότι συνιστούν ένα ελαφρύτερο τμήμα της δημιουργίας του χωρίς ωστόσο να τους κατατάξεις πλήρως στην ελαφρά μουσική. Ας πούμε μια ενδιάμεση κατάσταση.

Ο Penderecki μαζί με άλλους συνθέτες κάνει κάτι σαν πισωγύρισμα από την δεκαετία του 70 κι έπειτα ενώ νωρίτερα έχει γράψει σπουδαία πράγματα. Ποιος ξέρει γιατί. Δεν πίστευε αυτό που έκανε πριν; Το έκανε επειδή ήθελε να είναι στην πρωτοπορία και μετά βαρέθηκε; Πίστευε πολύ σε αυτό που έκανε μετά; Δεν ξέρω. Δεν αφορά ένα μόνο άτομο αυτή η στάση εκείνη την εποχή. Αν πάντως δεχθούμε ως κριτήριο την χρήση ετοιματζίδικων/δεδομένων/πολυφορεμένων σχημάτων τότε τα έργα του πριν και μετά το 70 δεν μπαίνουν στο ίδιο ράφι. Έτσι απλά. Εννοείται βέβαια ότι όλα αυτά τα γράφουμε υπό την προϋπόθεση ότι νομίζουμε ότι έχουμε καταλάβει τι κάνει. Μπορεί να κάνει κάτι πολύ σημαντικό που δεν το αντιλαμβάνομαι και όλη η κριτική μου να είναι για τα σκουπίδια.

Ωστόσο υπάρχει και κάποιος που έμεινε πιστός στις προσπάθειές του όλη του τη ζωή και για αυτό (μαζί με άλλους λόγους) τον θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό και του αφιέρωσα ολόκληρο νήμα.

Έχοντας διαβάσει τα παραπάνω συμπεραίνω ότι εκείνο που κυρίως προτάσσεις είναι το στοιχείο της επινοητικότητας και της πρωτοτυπίας. Κανείς λόγο συχνά για τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο εκάστοτε δημιουργός και τί καινοτόμες μεθόδους προτείνει. Αν και συμφωνώ ότι η καλλιτεχνική δημιουργία και ιδιαίτερα η μουσική σύνθεση έχει ισχυρά στοιχεία problem solving διαδικασιών νομίζω ότι δεν είναι το μοναδικό κριτήριο (δες και το παραπάνω ποστ με τους 50 κορυφαίους). Ίσως αυτό το εξηγητικό σχήμα να είναι πιο χρήσιμο στην περιγραφή της επιστημονικής δημιουργίας (και πάλι εγείρονται αντιρρήσεις). Είναι σαν να λες ότι πρόοδος συντελείται όταν κατακτηθεί μια κορυφή και μετά πάμε για την επόμενη διαφορετικά το καλλιτεχνικό προϊόν είναι υποδεέστερο. Νομίζω είναι κάπως περιοριστική αυτή η οπτική, η μουσική δημιουργία ακολουθεί πολλές ατραπούς.

[Cincinnati kid]

Έχω μια απάντηση προς δημοσίευση που περιμένει πολύ ώρα αν έχετε την ευγενή καλοσύνη.

[ST48410]

Έχοντας διαβάσει τα παραπάνω συμπεραίνω ότι εκείνο που κυρίως προτάσσεις είναι το στοιχείο της επινοητικότητας και της πρωτοτυπίας. Κανείς λόγο συχνά για τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο εκάστοτε δημιουργός και τί καινοτόμες μεθόδους προτείνει. Αν και συμφωνώ ότι η καλλιτεχνική δημιουργία και ιδιαίτερα η μουσική σύνθεση έχει ισχυρά στοιχεία problem solving διαδικασιών νομίζω ότι δεν είναι το μοναδικό κριτήριο (δες και το παραπάνω ποστ με τους 50 κορυφαίους). Ίσως αυτό το εξηγητικό σχήμα να είναι πιο χρήσιμο στην περιγραφή της επιστημονικής δημιουργίας (και πάλι εγείρονται αντιρρήσεις).

Ωραία ερώτηση. Ίσως η επιμονή μου να εξηγήσω κάποιες συγκεκριμένες πτυχές στις οποίες γίνονται συχνά παρεξηγήσεις με κάνει να δείχνω προσκολλημένος μονοδιάστατα σε 1-2 στοιχεία. Το στοιχείο της επινοητικότητας είναι πολύ σημαντικό. Και της πρωτοτυπίας αλλά αφορά πολύ μικρό αριθμό δημιουργών. Εξαιρετικά μικρό. Της επινοητικότητας πολύ μεγαλύτερο.

Εκεί τοποθετώ μία σειρά πραγμάτων: συνδυαστική ικανότητα, καλές επιλογές σε θέματα ποσότητας/διάρκειας, αξιοποίηση της αρχικής (μουσικής) ιδέας με πολλούς τρόπους, πλούτο εκφραστικών μέσων και πολλά άλλα που πολλές φορές τα συμπεριλαμβάνουμε σε αυτό που λέμε καλό γούστο. Αυτά μπορεί να μην γίνονται για πρώτη φορά και να λείπει η πρωτοτυπία αλλά μπορεί να είναι συνδυασμένα με έξυπνο και καλαίσθητο τρόπο σε ένα ενιαίο σύνολο, το έργο. Αρκεί βέβαια να γίνονται στην εποχή τους αφού μιλάμε για σοβαρή μουσική. Κάτι που γίνεται 100 ή 200 χρόνια μετά από την εποχή του και που έχει μελετηθεί και αναλυθεί εκτεταμένα δεν χρειάζεται να πιέσει πνευματικό το δημιουργό για να το φτιάξει. Μπορεί και ένας μαθητής (και το κάνει συχνά στις σπουδές του) ως άσκηση ύφους. Βέβαια στην δημοφιλή μουσική τα πράγματα λειτουργούν και κρίνονται αλλιώς και έτσι αυτό εκεί είναι ανεκτό και μάλλον προτιμητέο αφού απαιτεί πολύ λιγότερη προσπάθεια από τον ακροατή-καταναλωτή.

Είναι σαν να λες ότι πρόοδος συντελείται όταν κατακτηθεί μια κορυφή και μετά πάμε για την επόμενη διαφορετικά το καλλιτεχνικό προϊόν είναι υποδεέστερο. Νομίζω είναι κάπως περιοριστική αυτή η οπτική, η μουσική δημιουργία ακολουθεί πολλές ατραπούς.

Αν μιλούσαμε για τεχνολογία, ναι συμβαίνει αυτό. Πας συνέχεια για υψηλότερες κορυφές. Ένα ΙΧ αυτοκίνητο του 1950 είναι πολύ καλύτερο από ένα του 1910 και με την σειρά του χειρότερο από ένα του 1990 ή του 2020. Στις τέχνες πας για άλλη κορυφή κάπου αλλού. Δεν θα πεις ότι τα έργα ρομαντικής μουσικής είναι καλύτερα από τα έργα κλασικής μουσικής και εκείνα με την σειρά τους καλύτερα από τα έργα του Μπαρόκ. Φτάνεις μία κορυφή, την εξάντληση των εκφραστικών μέσων σε ένα συγκεκριμένο καλλιτεχνικό ρεύμα/σχολή/περίοδο και προσπαθώντας να πιέσεις τα όρια δημιουργείται ένα νέο ρεύμα, μια νέα σχολή, μια νέα περίοδος. Πιέζουν όλοι τα όρια; Προφανώς όχι. Ωστόσο επιθυμούν να φτιάξουν κάτι που θα είναι αναγνωρίσιμα δικό τους και δεν μπορεί να γίνει αυτό αν απλώς ξεπατικώνουν. Κάποιο ιδιαίτερο τρόπο θα πρέπει να έχουν ακόμα και στην ξεπατικωσούρα αν πρόκειται να είναι αναγνωρίσιμος ως δικός τους. Άρα ένα ποσοστό επινοητικότητας είναι πάντοτε ζητούμενο σε έργο που θα φέρει την υπογραφή μας.

Η λίστα με τους 50 είναι προβληματική. Μπορεί να συμφωνούσαμε στους 40 αλλά έχει χτυπητές απουσίες (πχ Παλεστρίνα;) και αποκλεισμό ολόκληρων κλάδων μουσικής δημιουργίας (που είναι η ηλεκτρακουστική μουσική, πού είναι το new complexity; κλπ) ενώ περιλαμβάνει συνθέτη που δεν ανήκει στην σοβαρή μουσική (Stephen Sondheim). Και ακόμα κι αν δεν αρέσει ποτέ ξανά σε κανέναν η μουσική του Ξενάκη είναι τόσο μεγάλη η επίδρασή του στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα (σε ηλεκτρονική, ηλεκτρακουστική, αλγοριθμική μουσική, διαδραστικά έργα κλπ) που δεν θα έπρεπε να απουσιάζει. Άνετα μπορείς να μην δείξεις ποτέ τα έργα πχ του Oliver Knussen σε έναν μαθητή σύνθεσης και θα έχει πάρει αυτές τις γνώσεις από κάπου αλλού.
Είναι αναμενόμενες πάντως τέτοιες αστοχίες σε αυτές τις λίστες όσο είμαστε ακόμα κοντά στην εποχή. Σε μερικές δεκαετίες θα έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

[AlienWay]

Παραπάνω ανέφερα ότι τον Vladimir Hirsch τον ανακάλυψα όταν έψαχνα παρόμοιες δουλειές με έναν άλλο πρωτοπόρο. Αυτός ήταν ο in slaughter natives.

Είναι death industrial, αλλά με επιρροές από το martial industrial (σαν τα πολεμικά που έβαλα προηγουμένως). Απλώς απειροελάχιστοί (έως κανένας) δεν επηρεάστηκαν από τους πολεμικούς ήχους για να παράγουν σκοταδίλα.

Εβαλα κομμάτια του και στο thread ηλεκτρονικής μουσικής και με μαλώσανε -δικαίως- εφόσον αν και χρησιμοποιεί ηλεκτρονικά μέσα, κάνει κάτι "αλλο".

[AlienWay]

Ωραία ερώτηση. Ίσως η επιμονή μου να εξηγήσω κάποιες συγκεκριμένες πτυχές στις οποίες γίνονται συχνά παρεξηγήσεις με κάνει να δείχνω προσκολλημένος μονοδιάστατα σε 1-2 στοιχεία. Το στοιχείο της επινοητικότητας είναι πολύ σημαντικό. Και της πρωτοτυπίας αλλά αφορά πολύ μικρό αριθμό δημιουργών. Εξαιρετικά μικρό. Της επινοητικότητας πολύ μεγαλύτερο.

Αυτό θυμίζει τις προσεγγίσεις στα εικαστικά. Με τον modernism κάποιοι δημιουργούσαν "επανάσταση" κάθε μερικά χρόνια, η οποία καθόριζε τα επί μέρους ρεύματα.

Στον postmodernism η επαναστατικότητα, η πρωτοτυπία, το "σκάνδαλο", δημιουργούνταν όλο και πιο συχνά, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα στοιχεία να γίνονται πλέον ο κανόνας. Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στο να έχουμε... άδειους καμβάδες που τους πουλούσαν για εκατομμύρια.

Τώρα ο metamodernism υπόσχεται ότι θα αλλάξει τα πράγματα, γεφυρώνοντας τις αξίες των δύο παραπάνω εποχών. Αντε να δούμε τι θα δούμε και ποιοι θα είναι οι νέοι κανόνες.

[Sid Vicious]

Παραπάνω ανέφερα ότι τον Vladimir Hirsch τον ανακάλυψα όταν έψαχνα παρόμοιες δουλειές με έναν άλλο πρωτοπόρο. Αυτός ήταν ο in slaughter natives.

Είναι death industrial, αλλά με επιρροές από το martial industrial (σαν τα πολεμικά που έβαλα προηγουμένως). Απλώς απειροελάχιστοί (έως κανένας) δεν επηρεάστηκαν από τους πολεμικούς ήχους για να παράγουν σκοταδίλα.

Εβαλα κομμάτια του και στο thread ηλεκτρονικής μουσικής και με μαλώσανε -δικαίως- εφόσον αν και χρησιμοποιεί ηλεκτρονικά μέσα, κάνει κάτι "αλλο".

A ο Jouni - In Slaughter Natives, τον ειχα φερει και αυτον στην Αθηνα για live, ωραιος τυπος και πολυ καλος μουσικος