Παιδικά βιβλία

[sys3x]

O ευτυχισμένος πριγκηπας και γενικα καθε τι του Ουάϊντ ειναι εξαιρετικά. Βουρκωσα σαν τον διαβαζα να ομολογήσω. Δύσκολα θα βρεις πιο ανθρωπιστή συγγραφεα απο τον Ουάιλντ. Οπως και τα υπολοιπα που αναφερες. Αλλά δεν ειναι κάθε κλασσικό καλύτερο από τα συγχρονα. Υπαρχουν και συγχρονα αξιολογα. Αυτά παντως που αναφερες ειναι μικρα λογοτεχνικα κειμενα, για παιδια που ξερουν να διαβαζουν. Κυκλοφορουν πετσοκομμενα για μικροτερα παιδάκια. Δεν ειναι ομοια με τα βιβλία που αναφέραμε ως εδω που απευθυνονται σε παιδια που τωρα ξεκινουν να διαβαζουν ή μικροτερα.

Δεν συγκρίνουμε κατι συγκεκριμένο. Λεμε ποια χαρακτηριστικα μας ενδιαφέρουν. Εμενα οχι τοσο "το μυνημα περι καλου και κακού", αλλά αν δημιουργει προϋποθεσεις για κουβεντα και σκέψη. Αυτό ειναι το σημαντικό.

Μα δεν χρειάζεται να ξέρουν να διαβάζουν τα παιδιά. Πολλά από τα κλασσικά -και όχι μόνον- παραμύθια κυκλοφορουν και ηχογραφημένα.

Κατά τα άλλα σκιουρίνι μου, μόνον και μόνον που θεωρείς ότι μπορείς να επηρεάσεις τη φαντασία και κυρίως την κριτική σκέψη των μικρών παιδιών, ξεκινάς από απολύτως λάθος βάση.



ΥΓ. Είπα να γράψω κάτι και για ελληνική μυθολογία αλλά είναι πολύ εθνικιστική.

και πολύ gay.

Καλά λες, μη γίνει καμμία μαλακία και βγει το παιδί του κούνελου κάνας πισωγλέντης και το κρεμάσει ή κρεμαστεί ο ίδιος ο κούνελος.
Κούνελε να σε ζήσουν ρε.

[Belladonna]

Γενικά δεν μου αρεσουν αρκετά από τα "κλασικά" παραμυθια τύπου Η Χιονάτη με τους 7 νάνους, όπου υπάρχει το κονσεπτ πεθαίνει ο γονιός/κακή πανούργα μητριά/πάνδεινα. Θεωρω οτι δεν πρέπει να λέγονται σε μικρά παιδιά και να υπερτονίζεται ο πολύ κακός χαρακτήρας ενός ατόμου. Κάπου βέβαια είχα διαβάσει ότι αυτά τα παραμύθια είναι λέει καλά γιατί δείχνουν ότι το καλό νικάει στο τέλος, αλλά δεν ξέρω, εμένα δεν μου κολάνε.

Αντίστοιχα και για την ελληνική μυθολογία - εκεί με χαλάει ότι οι ήρωες είναι οι ίδιοι κακοί σε κάποιες φάσεις της ζωής τους. Αυτό είναι πολύ χειρότερο από την παραπάνω κατηγορία, τουλάχιστον στα κλασικά παραμύθια ο ήρωας είναι καλός/καγαθός που λέγαμε και στο λύκειο. Έτσι δεν θεωρώ καλό, όταν τα παιδιά είναι μικρά να ακούνε πχ ότι ο Δαίδαλος σκότωσε από ζήλεια το παιδί της αδελφής του ή ότι η Ηρα πήγε να σκοτώσει το παιδί του άπιστου άντρα της. Η αναφορά σε τοιες συμπεριφορές σε παιδιά που δεν μπορούν να κρίνουν, εύκολα μπορούν να αφομοιωθούν ότι είναι "φυσιολογικές" και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.

[ΓΑΛΗ]

Γενικά δεν μου αρεσουν αρκετά από τα "κλασικά" παραμυθια τύπου Η Χιονάτη με τους 7 νάνους, όπου υπάρχει το κονσεπτ πεθαίνει ο γονιός/κακή πανούργα μητριά/πάνδεινα. Θεωρω οτι δεν πρέπει να λέγονται σε μικρά παιδιά και να υπερτονίζεται ο πολύ κακός χαρακτήρας ενός ατόμου. Κάπου βέβαια είχα διαβάσει ότι αυτά τα παραμύθια είναι λέει καλά γιατί δείχνουν ότι το καλό νικάει στο τέλος, αλλά δεν ξέρω, εμένα δεν μου κολάνε.

Αντίστοιχα και για την ελληνική μυθολογία - εκεί με χαλάει ότι οι ήρωες είναι οι ίδιοι κακοί σε κάποιες φάσεις της ζωής τους. Αυτό είναι πολύ χειρότερο από την παραπάνω κατηγορία, τουλάχιστον στα κλασικά παραμύθια ο ήρωας είναι καλός/καγαθός που λέγαμε και στο λύκειο. Έτσι δεν θεωρώ καλό, όταν τα παιδιά είναι μικρά να ακούνε πχ ότι ο Δαίδαλος σκότωσε από ζήλεια το παιδί της αδελφής του ή ότι η Ηρα πήγε να σκοτώσει το παιδί του άπιστου άντρα της. Η αναφορά σε τοιες συμπεριφορές σε παιδιά που δεν μπορούν να κρίνουν, εύκολα μπορούν να αφομοιωθούν ότι είναι "φυσιολογικές" και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.

Μα και στα "νέα" παραμύθια, το καλό νικάει στο τέλος. Όπως και στις πολιτικές ιδεολογίες.

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι γενικώς, δεν έχουν (για την ακρίβεια δεν χρειάζονται) παραμύθια.


Αν μη τι άλλο, στην ελληνική μυθολογία υπάρχει εναλλαγή του καλού και του κακού προσώπου των ηρώων. Και αυτό είναι πολύ πιο ισορροπημένο.

[Gherschaagk]

Γενικά δεν μου αρεσουν αρκετά από τα "κλασικά" παραμυθια τύπου Η Χιονάτη με τους 7 νάνους, όπου υπάρχει το κονσεπτ πεθαίνει ο γονιός/κακή πανούργα μητριά/πάνδεινα. Θεωρω οτι δεν πρέπει να λέγονται σε μικρά παιδιά και να υπερτονίζεται ο πολύ κακός χαρακτήρας ενός ατόμου. Κάπου βέβαια είχα διαβάσει ότι αυτά τα παραμύθια είναι λέει καλά γιατί δείχνουν ότι το καλό νικάει στο τέλος, αλλά δεν ξέρω, εμένα δεν μου κολάνε.

Αντίστοιχα και για την ελληνική μυθολογία - εκεί με χαλάει ότι οι ήρωες είναι οι ίδιοι κακοί σε κάποιες φάσεις της ζωής τους. Αυτό είναι πολύ χειρότερο από την παραπάνω κατηγορία, τουλάχιστον στα κλασικά παραμύθια ο ήρωας είναι καλός/καγαθός που λέγαμε και στο λύκειο. Έτσι δεν θεωρώ καλό, όταν τα παιδιά είναι μικρά να ακούνε πχ ότι ο Δαίδαλος σκότωσε από ζήλεια το παιδί της αδελφής του ή ότι η Ηρα πήγε να σκοτώσει το παιδί του άπιστου άντρα της. Η αναφορά σε τοιες συμπεριφορές σε παιδιά που δεν μπορούν να κρίνουν, εύκολα μπορούν να αφομοιωθούν ότι είναι "φυσιολογικές" και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.

Στην περίπτωση που διαβάζεις ένα βιβλίο σε ένα παιδί, είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος που το κάνεις. Η φωνή σου θα δώσει τις απαιτούμενες πληροφορίες για να καταλάβει αν αυτό που διαβάζεις είναι στενάχωρο ή ευχάριστο ή ξεκαρδιστικό ή κακό ή καλό ή πανούργο ή οτιδήποτε άλλο. Και το έχω κάνει με όλα τα βιβλία που του έχω διαβάσει και έχει λατρέψει. Πχ του έχω διαβάσει στα 6 του βιβλίο που ήταν για 8χρονο τουλάχιστον γιατί το πρώτο κεφάλαιο ήταν κάπως αστείο. Το διάβασα με τέτοιο τρόπο που ξεκαρδίστικε. Αντηχούσε το γέλιο του μέσα στη νύχτα και με πόνεσε ο λαιμός γιατί δεν ήθελε να σταματήσω. Μπορείς να διακόψεις το διάβασμα. Μπορείς να σχολιάσεις. Μπορείς να εξηγήσεις.

[ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ]

Άμα μια ιστορία δεν έχει καλούς, κακούς κλπ είναι μαλακία ιστορία, είναι σα να λες δε γουστάρω τραγούδια με ρεφρέν. Το πρόβλημα δεν είναι οι νόμοι της πλοκής αλλά η εφαρμογή τους σε άσχετους τομείς. Π.χ. μια θεωρία φυσικής που έχει καλούς και κακούς είναι όντως μαλακία θεωρία.

Υπαρχουν αρκετες καταπληκτικές ιστοριες χωρις κακους και καλους.

Και τραγούδια χωρίς ρεφρέν.

Αλλά η πλειοψηφία και στις δύο κατηγορίες ειναι μαλακίες.

Απο που προκυπτει αυτο? Μ'αυτη τη λογικη και οι ταινιες που δεν εχουν καποιον κακο Ρωσσο με οπλοπολυβολα ειναι μαλακιες.

Η κορη μου ουτε στρουμφακια δε μπορει να δει γιατι φοβαται τον δρακουμελ. Να την βαλω να τα δει με το ζορι ή να της διαβαζω βιβλια που δε την ηρεμουν?

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

ΥΓ. Είπα να γράψω κάτι και για ελληνική μυθολογία αλλά είναι πολύ εθνικιστική.

και πολύ gay.

Μπα. Δεν είναι τόσο.
Αλλά έχει πολλές παραφιλίες και μάλιστα είναι τίγκα στη ζωοφιλια.

[Belladonna]

Γενικά δεν μου αρεσουν αρκετά από τα "κλασικά" παραμυθια τύπου Η Χιονάτη με τους 7 νάνους, όπου υπάρχει το κονσεπτ πεθαίνει ο γονιός/κακή πανούργα μητριά/πάνδεινα. Θεωρω οτι δεν πρέπει να λέγονται σε μικρά παιδιά και να υπερτονίζεται ο πολύ κακός χαρακτήρας ενός ατόμου. Κάπου βέβαια είχα διαβάσει ότι αυτά τα παραμύθια είναι λέει καλά γιατί δείχνουν ότι το καλό νικάει στο τέλος, αλλά δεν ξέρω, εμένα δεν μου κολάνε.

Αντίστοιχα και για την ελληνική μυθολογία - εκεί με χαλάει ότι οι ήρωες είναι οι ίδιοι κακοί σε κάποιες φάσεις της ζωής τους. Αυτό είναι πολύ χειρότερο από την παραπάνω κατηγορία, τουλάχιστον στα κλασικά παραμύθια ο ήρωας είναι καλός/καγαθός που λέγαμε και στο λύκειο. Έτσι δεν θεωρώ καλό, όταν τα παιδιά είναι μικρά να ακούνε πχ ότι ο Δαίδαλος σκότωσε από ζήλεια το παιδί της αδελφής του ή ότι η Ηρα πήγε να σκοτώσει το παιδί του άπιστου άντρα της. Η αναφορά σε τοιες συμπεριφορές σε παιδιά που δεν μπορούν να κρίνουν, εύκολα μπορούν να αφομοιωθούν ότι είναι "φυσιολογικές" και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.

Μα και στα "νέα" παραμύθια, το καλό νικάει στο τέλος. Όπως και στις πολιτικές ιδεολογίες.

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι γενικώς, δεν έχουν (για την ακρίβεια δεν χρειάζονται) παραμύθια.


Αν μη τι άλλο, στην ελληνική μυθολογία υπάρχει εναλλαγή του καλού και του κακού προσώπου των ηρώων. Και αυτό είναι πολύ πιο ισορροπημένο.

Μα δεν με πειράζει ότι το καλό νικάει στο τέλος, ίσα ίσα. Με πειράζει αυστηρά το κονσεπτ "πεθαίνει ο γονιός/κακή πανούργα μητριά/πάνδεινα" που ακολουθείται σε πολλά παραμύθια. Το κονσεπτ πχ της κοκκινοσκουφίτσας όπου το κοριτσάκι πάει φαγητό στην άρρωστη γιαγιά της δεν με πειράζει καθόλου.

Όσο για την μυθολογία, όχι, δεν θεωρώ ισορροπημένο ένα 4χρονο να ακούει ότι ο ήρωάς του σκότωσε κάποιον άλλον από ζήλεια. Ειδικά στα παιδιά με το τόσο έντονο αποτύπωμα στο μυαλό τους, αφήνει μια αίσθηση "κανονικότητας" το να σκοτώσεις πχ τον ανιψιό σου ή τον αντίζηλό σου.

[Belladonna]

Στην περίπτωση που διαβάζεις ένα βιβλίο σε ένα παιδί, είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος που το κάνεις. Η φωνή σου θα δώσει τις απαιτούμενες πληροφορίες για να καταλάβει αν αυτό που διαβάζεις είναι στενάχωρο ή ευχάριστο ή ξεκαρδιστικό ή κακό ή καλό ή πανούργο ή οτιδήποτε άλλο. Και το έχω κάνει με όλα τα βιβλία που του έχω διαβάσει και έχει λατρέψει. Πχ του έχω διαβάσει στα 6 του βιβλίο που ήταν για 8χρονο τουλάχιστον γιατί το πρώτο κεφάλαιο ήταν κάπως αστείο. Το διάβασα με τέτοιο τρόπο που ξεκαρδίστικε. Αντηχούσε το γέλιο του μέσα στη νύχτα και με πόνεσε ο λαιμός γιατί δεν ήθελε να σταματήσω. Μπορείς να διακόψεις το διάβασμα. Μπορείς να σχολιάσεις. Μπορείς να εξηγήσεις.

Προφανώς παίζει ρόλο ο τρόπος που το διαβάζεις, αλλά δεν εννοώ το να στεναχωρηθεί την ώρα που το διαβάζει (που ας πούμε αυτό το λύνεις) αλλά το τί αποτύπωμα αφήνει συνολικά. Δεν μου αρέσει να παρουσιάζεται η δυστυχία στο παραμύθι και πραγματικά δεν μπορώ να βρω και ενα λόγο να παρουσιάζεται στα παιδιά

[The Age of Aquarius]

Δεν μου αρέσει να παρουσιάζεται η δυστυχία στο παραμύθι

Δυστυχία, πόνος, θάνατος, φόβος, βία.
Όλα πρέπει να υπάρχουν στα παραμύθια

[Belladonna]

Δεν μου αρέσει να παρουσιάζεται η δυστυχία στο παραμύθι

Δυστυχία, πόνος, θάνατος, φόβος, βία.
Όλα πρέπει να υπάρχουν στα παραμύθια

Γιατί;

[μίστερ μαξ]

Λεο Λεονε, πολυ καλος.


Το βιβλιο ειναι καλο για εισαγωγη στα Ελληνοτουρκικα.

[μίστερ μαξ]

Στην περίπτωση που διαβάζεις ένα βιβλίο σε ένα παιδί, είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος που το κάνεις. Η φωνή σου θα δώσει τις απαιτούμενες πληροφορίες για να καταλάβει αν αυτό που διαβάζεις είναι στενάχωρο ή ευχάριστο ή ξεκαρδιστικό ή κακό ή καλό ή πανούργο ή οτιδήποτε άλλο.

Πολυ σωστο. Ομως, ακομη και αν ενας γονεας δεν ξερει να διαβαζει καλα, παλι ειναι καλυτερο να διαβαζει ασχημα παρα να μην διαβαζει καθολου

[Gherschaagk]

Στην περίπτωση που διαβάζεις ένα βιβλίο σε ένα παιδί, είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος που το κάνεις. Η φωνή σου θα δώσει τις απαιτούμενες πληροφορίες για να καταλάβει αν αυτό που διαβάζεις είναι στενάχωρο ή ευχάριστο ή ξεκαρδιστικό ή κακό ή καλό ή πανούργο ή οτιδήποτε άλλο.

Πολυ σωστο. Ομως, ακομη και αν ενας γονεας δεν ξερει να διαβαζει καλα, παλι ειναι καλυτερο να διαβαζει ασχημα παρα να μην διαβαζει καθολου

Λίγο να το θες, καλά θα διαβάσεις.

[μίστερ μαξ]

. Δεν μου αρέσει να παρουσιάζεται η δυστυχία στο παραμύθι και πραγματικά δεν μπορώ να βρω και ενα λόγο να παρουσιάζεται στα παιδιά

Δεν νομιζω να ειναι σωστο να κρυβουμε απο τα παιδια την πραγματικοτητα.

Την παπλωματου την γνωριζεις;

https://www.politeianet.gr/books/978960 ... ous-207075

[μίστερ μαξ]

Εισαγωγη στο Δαρβινισμο απο ηλικια 2 ετων ως 6