Δεν είναι καθόλου έτσι. Το πνεύμα του χριστιανισμού, που είναι αδιαμφισβήτητο, υπήρχε ακόμα στους πρώτους χριστιανούς. Με την οργάνωση της εκκλησίας φυσικά παραποιήθηκε, είτε αυτό λέγεται σταυροφορίες είτε μεσαίωνας, μα ποτέ δεν κατάφερε να αποδυθεί τον πυρήνα του. Την αγάπη. Η ίδια αγάπη επιστρέφει στον πάπα Παύλο που σηματοδοτεί επιστροφή στις αξίες του.nik_killthemall έγραψε: ↑17 Απρ 2022, 11:46Ο πυρήνας του χριστιανισμού βασικά δεν υπάρχει. Μιλάμε για ένα οικοδόμημα 20 αιώνων που ο κάθε αιώνας το ανακάτευε και το μαγείρευε κατά βούληση, γιαυτό και δεν μπορεσε να διατηρησει έλογη συνοχη.Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: ↑17 Απρ 2022, 11:09Ο πυρήνας του χριστιανισμού δεν είναι ο ιουδαισμός. Στον πυρήνα του φίλοι μου, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο είναι ο ανθρωπισμός και η χαλαρή μετάβασή του στην αναρχία. την ευλογία του να μην έχεις. Διαβάστε τη βιογραφία του τολστόυ.
Η αναρχία αυτή στηρίζεται στη βαθιά ηθική. Στην επιθυμία για ισότητα. Αυτό προυποθέτει το χάλασμα παλιών θεσμών. Της αγοράς στη συναγωγή, η την εκθρόνιση του αυτοκράτορα. Ετούτες τις αξίες σοφά η δυτική περισσότερο από την ανατολική εκκλησία κατάφερε να παραμερίσει για χάρη του αυτομαστιγώματος. Μιας παραληρούσας φύσης ξένης στον άνθρωπο που αντί για αγάπη κρύβει τιμωρία υποδούλωση.
Μην απατάσθαι φίλοι μου. Η ιστορία του Χριστού είναι στ αλήθεια η ιστορία του Σωκράτη. Η θρησκεία του άθεου Σωκράτη βρίσκεται πίσω από το τέχνασμα της εκκλησίας.
Το μαγείρεμα του χριστιανισμου ξεκινησε λιγο πριν τον χριστό ... όταν ο Φίλωνας ο Αλεξανδρευς μαγείρεψε τον Ιουδαϊσμο ξεπατικώνοντας τον Στωικισμό. Η ιστορια του Χριστου μαγειρευτηκε πολιτικα απο τον Παυλο. Η ιστορια αυτων ξαναμαγειρευτηκε επι Κωνσταντινου, οπου γραφτηκε το συμβολο της πιστης για να επινοησουν πυρηνα, κ.ο.κ.
Το μόνο που έμεινε από τον Χριστο ό,τι κι αν αυτο εκανε ή υπηρξε, είναι μια ιερα παράδοση 20 αιωνων μαγειρεματος της εκκλησιας.
Ετσι στον ιδιο "χωρο" κατεληξαν να υπάρχουν ο σκουλικοφαγωμενος μοναχός Συμεων Στυλιτης τον 5ο αι. μ.Χ που η ταλαιπωρία του ήταν τεκμηριο χριστιανικής συνειδοτητας ... και ο Νικόλαος Καβάσιλας του 14ου αι. που θεωρουσε τον μοναχισμο υποκριτικη στάση ζωης γιατί το χριστολογικο περιεχομενο το δοκιμαζεις και το εφαρμοζεις μεσα στις δυσκολιες της ζωης και οχι οταν την αποφευγεις.
Στον ιδιο "χώρο" κατέληξαν να υπάρχουν οι εικονολάτρες του 7ου αι. και το ως τις μερες μας εμπόριο τους με τα θαυματουργά διδιαστατα ειδωλα (κόντρα στην δευτερη εντολη του θεου) και ο Κυριλος Λουκαρις του 17ου αιωνα που αποστρεφόταν την ειδωλολατρικη συμπεριφορα προς τα εικονισματα.
Οι θρησκειες ίσως να είναι το τεκμηριο της εμφυτης παρανοιας του ανθρωπινου ειδους.
Έτσι, στη δικτατορική λατινική αμερική ένα μάτσο παπάδες βάλθηκαν να φέρουν κοινωνική δικαιοσύνη. Το μήνυμα του Χριστού. Αυτό το έκαναν με κίνδυνο τη ζωή τους και πολλοί από αυτούς μαρτύρυσαν. Πράγμα που το ήξεραν. Η θέρμη τους, ο ζήλος τους, η θυσία τους θα μπορούσε να συγκριθεί ίσως με ποιοτητα χαρακτήρα του τσε γκεβάρα. Βλέπεις ότι δεν είναι όλα μαύρο άσπρο και ούτε όλες οι θρησκείες ίδιες. Π.χ. το ισλάμ ή ο ιουδαισμός δεν θα μπορούσαν ποτέ να εμφυσήσουν αυτή την ιδέα στους ηγέτες τους, όπως έγινε με τον πάπα παύλο. Είναι ξένη σε αυτούς και έξω από τα όρια της διδασκαλίας τους.
Για το θέμα της παράνοιας ίσως και να είναι έτσι μα σκέψου λίγο, για ποια πράγματα κάτω από τον ήλιο θα ήσουν έτοιμος να πεθάνεις; Οι παπάδες στην λατινική αμερική ήξεραν.