Ερώτηση για τους Χριστιανούς: Την έχω καταλάβει ορθώς τη λογική της θρησκείας σας;

[nik_killthemall]

Πολύ στενόμυαλη ανάλυση Νικ. Μάλλον αυτό εννοεί.

γεια σου ρε σταβ και τζευ συνωνυμα της ανοιχτομυαλης αναλυσης χαχαχαχαχαχ

[nik_killthemall]

Ααα, εγώ το έμπλεξα! Όχι πως εσύ έκανες κωλοτούμπα γαι να γυρίσουμε θέμα (ο Ασέβαστος την πάτησε και σου απάντησε), μιας και ΔΕΝ είχες φέρει την παραμικρή ένδειξη για τον "διακηρυγμένο στόχο" ε;
Ε, πες το έτσι για να το καταλάβω...

Έχεις καταντήσει αηδία Αρίστο...
Είναι πάνω από 5 χρόνια και 2.000 ποστς, που ενώ σε έχουν τσακώσει να λες και να κάνεις λάθος δεκάδες φορές, δεν έχεις το κορασόν το παραδεχθείς.

τη παρωχημενα επινοημενη και ξεπερασμενη παρολα του θελει να πει, χεστηκε αν ειναι ασυνδετη παπαρια, ε δε βρισκομαστε δα και σε αγορα ελλογων ιδεων.

Κοίτα, την περίοδο 2005-2009 που γράφαμε στο Μαύρο φόρουμ, δεν ήταν τόσο ξεροκέφαλος συνωμοσιολόγος.
Είχε και ...φυσιολογικές περιόδους.

μαν τι να σου πω, εγω απτο 2006 που τον "γνωρισα" ηδη στην παπατζα εθισμενος ήταν. Τωρα βεβαια εχει ξεκουτιανει εντελως.

[Λοξίας]

τη παρωχημενα επινοημενη και ξεπερασμενη παρολα του θελει να πει, χεστηκε αν ειναι ασυνδετη παπαρια, ε δε βρισκομαστε δα και σε αγορα ελλογων ιδεων.

Κοίτα, την περίοδο 2005-2009 που γράφαμε στο Μαύρο φόρουμ, δεν ήταν τόσο ξεροκέφαλος συνωμοσιολόγος.
Είχε και ...φυσιολογικές περιόδους.

Για παράδειγμα, με είχε κατατάξει στους δωδεκαθεϊστές: "Από τους δωδεκαθεϊστές, ο Λοξίας έφερε ένα καλό θέμα προς συζήτηση"
"Ρε συ Αρίστο, δεν είμα δωδεκαθεϊστής, άθεος είμαι"!

Ε, στα τρία ποστς το είε καταλάβει...τώρα θέλει 30 ποστς κα δεν...

μαν τι να σου πω, εγω απτο 2006 που τον "γνωρισα" ηδη στην παπατζα εθισμενος ήταν. Τωρα βεβαια εχει ξεκουτιανει εντελως.

Έκανα εδιτ στο ποστ μου και πρόσθεσα το (μπολνταρισμένο) παράδειγμα για να γίνε κατανοητό τι εννοώ...

[nik_killthemall]

Αν υπήρξε Χριστός, ό,τι κι αν αυτός έκανε, τουλάχιστον από την στιγμή που πέθανε και μετά, όλο το περιεχόμενο του χριστιανισμού για 2 χιλιετίες συνοψίζεται στην εξής φράση :

«Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη μεγάλη πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι ως αμαρτωλός;».Απόστολος Παύλος (Προς Ρωμαίους Επιστολή, 3: 7).

[stavmanr]

Πολύ στενόμυαλη ανάλυση Νικ. Μάλλον αυτό εννοεί.

γεια σου ρε σταβ και τζευ συνωνυμα της ανοιχτομυαλης αναλυσης χαχαχαχαχαχ

Αυτό το είδος διασκέδασης που χτυπά κανείς το χ και το α αλλεπάλληλα στο πληκτρολόγιο δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Το παλεύω όμως.
Κάπως έτσι παίζονταν ένα παιχνίδι Olympic Games αν θυμάμαι καλά.
Χτυπούσες δύο πλήκτρα για να τρέχει ο αθλητής με αποτέλεσμα να αλλάζεις πληκτρολόγιο κάθε εβδομάδα.

Στο θέμα μας.
Η ανάλυσή σου είναι τελείως στενόμυαλη, όπως μας έχεις συνηθίσει σε κάθε θέμα συζήτησης.

Με την βοηθεια του χριστιανισμου ειχες διαιωνιση του αυτοκρατορικου - φεουδαρχικου τροπου διακυβερνησης των λαων, ειχες εκτιναξη της διαφθορας μεσα στην ιδια την θρησκεια (*), ειχες εξαφανιση κάθε πλουραλισμου στην φιλοσοφια, η οποια εκφυλιστηκε και εγινε δογματικη θεολογια, και ειχες επιστημονικη καθιζηση και μεσαίωνα.

Δηλαδή, σύμφωνα με την ανάλυσή σου πριν το χριστιανισμό δεν είχες διαιώνιση του αυτοκρατορικο-φεουδαρχικού τρόπου ζωής. Από τον homo erectus είχες δημοκρατίες! Αστειότητες...

Πριν το χριστιανισμό, λοιπόν, είχες μία δημοκρατία στον κόσμο, την ελληνική (βασικά αθηναϊκή). Μετά το χριστιανισμό έχεις ελάχιστες μη δημοκρατίες στον κόσμο, έστω και προβληματικές οι περισσότερες.

Η οργανωμένη θρησκεία δεν υπέστη διαφθορά. Η διαφθορά ενυπάρχει μέσα στα πάντα πριν ακόμα αυτά αναπτυχθούν. Η διαφθορά είναι μία ανθρώπινη αδυναμία που συνοδεύει όλες τις πολιτικοκοινωνικές εκφράσεις του ανθρώπου.
Γι' αυτό κι αναγνωρίζεσαι ως εν γένει αμαρτωλός από τη χριστιανική θεολογία. Γεννιέσαι και μεγαλώνεις μέσα στο ψέμα και τη διαφθορά των ανθρώπινων κοινωνιών. Οι αρρώστιες αυτές δεν σε αφήνουν αλώβητο. Το προπατορικό αμάρτημα συμβολίζει τη φυσική επίδραση της αμαρτίας των υφιστάμενων στα μελλούμενα, των παρελθόντων στα παρόντα.

Η φιλοσοφία υποδαυλίστηκε από το φανατισμό του επιστημονισμού. Υπάρχει υπέροχη φιλοσοφία μετά την έλευση του χριστιανισμού, αλλά εσύ που δεν είσαι χριστιανός δεν θα ασχοληθείς ποτέ μαζί της, παρότι υποτίθεται ότι είναι δικός σου σύμμαχος (γράφεις ότι ο χριστιανισμός την πολεμά). Ασχολούμαστε όμως πολλοί χριστιανοί με τη φιλοσοφία αυτή, ακόμη κι όταν είναι προδήλως αθεϊστικού χρώματος (πχ. Νίτσε).

Τέλος, το μεσαίωνα είχαμε τα πρώτα οργανωμένα πανεπιστήμια στα οποία γίνονταν οργανωμένη έρευνα, μελέτη και το κυριότερο: διάσωση των γραπτών της αρχαιότητας από τα χέρια των βαρβάρων που δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα σκαλίσματα επάνω σε χαρτί.
Φυσικά και η διαφθορά της κοινωνικοπολιτικής πλευράς της θρησκείας έφτασε στο απόγειό της, όπως τα πάντα που καταλήγουν κοινωνικοπολιτικά, κάτι που μας έδωσε την ευκαιρία να ξαναπροσεγγίσουμε το χριστιανισμό από μη πολιτική πλευρά. Τη γνήσια πλευρά του. Την ανθρώπινη. Την εσωτερική.

[taxalata xalasa]

Αν υπήρξε Χριστός, ό,τι κι αν αυτός έκανε, τουλάχιστον από την στιγμή που πέθανε και μετά, όλο το περιεχόμενο του χριστιανισμού για 2 χιλιετίες συνοψίζεται στην εξής φράση :

«Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη μεγάλη πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι ως αμαρτωλός;».Απόστολος Παύλος (Προς Ρωμαίους Επιστολή, 3: 7).

εγραψε τετοιο πραμα;

[taxalata xalasa]

stavmanr. Πριν το χριστιανισμό, λοιπόν, είχες μία δημοκρατία στον κόσμο, την ελληνική (βασικά αθηναϊκή)

τοσα ξερεις, τοσα λες.... περα απο παρνηθα και τον υμηττο ξες τι γινεται;
χοχοχοχοχοχοχο

[ΓΑΛΗ]

Κοίτα, την περίοδο 2005-2009 που γράφαμε στο Μαύρο φόρουμ, δεν ήταν τόσο ξεροκέφαλος συνωμοσιολόγος.
Είχε και ...φυσιολογικές περιόδους.

Τι μου θύμισες τώρα.

Αυτές ήταν εποχές βρε. Μου έχει λείψει η κριτική των διαφωτισμένων λεγεώνων, τα κεφαλαία στις λέξεις, αυτό το σχεδόν επικό τείχος αντίστασης που έστηναν καθημερινά με τις λέξεις και τις πράξεις τους απέναντι στα χριστιανά ορκς των αρνησίζωων θρησκειών της ερήμου.

[nik_killthemall]

Στο θέμα μας.
Η ανάλυσή σου είναι τελείως στενόμυαλη, όπως μας έχεις συνηθίσει σε κάθε θέμα συζήτησης.

Οσο και να τραβας τα βυζια σου, σοβαρα δεν προκειται να σε παρω, μονο για δουλεμα εισαι.

Αν υπήρξε Χριστός, ό,τι κι αν αυτός έκανε, τουλάχιστον από την στιγμή που πέθανε και μετά, όλο το περιεχόμενο του χριστιανισμού για 2 χιλιετίες συνοψίζεται στην εξής φράση :

«Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη μεγάλη πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι ως αμαρτωλός;».Απόστολος Παύλος (Προς Ρωμαίους Επιστολή, 3: 7).

εγραψε τετοιο πραμα;

"εἰ δὲ ἡ ἀλήθεια τοῦ θεοῦ ἐν τῷ ἐμῷ ψεύσματι ἐπερίσσευσεν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ, τί ἔτι κἀγὼ ὡς ἁμαρτωλὸς κρίνομαι;" (Προς Ρωμαίους Επιστολή, 3: 7)

Στη πραγματικότητα το "ο ιερος σκοπος αγιαζει καθε πουστικο μεσο" είναι ο πυρηνας του μετά Χριστον χριστιανισμου.

[stavmanr]

Αν υπήρξε Χριστός, ό,τι κι αν αυτός έκανε, τουλάχιστον από την στιγμή που πέθανε και μετά, όλο το περιεχόμενο του χριστιανισμού για 2 χιλιετίες συνοψίζεται στην εξής φράση :

«Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη μεγάλη πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι ως αμαρτωλός;».Απόστολος Παύλος (Προς Ρωμαίους Επιστολή, 3: 7).

«γινέσθω δὲ ὁ Θεὸς ἀληθής, πᾶς δὲ ἄνθρωπος ψεύστης»​—Ρωμ. 3:4.

Ο Παύλος μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ του να δει την αλήθεια. Πάντα θα βλέπει ψήγματα αλήθειας, κάτι που όταν κρίνεται σε σχέση με την Αλήθεια θα είναι πάντοτε ψέμα.
Είναι σα να διαβάζεις μία πρόταση από ένα ολόκληρο βιβλίο. Ως πρόταση συνιστά αλήθεια, αλλά όχι ως προς το συνολικό βιβλίο στο οποίο η πρόταση απλά συμμετέχει νοηματικά, εργαλειακά, δεν το αντικαθιστά. Ερμηνευόμενη εκτός του πλαισίου του βιβλίου, η πρόταση αυτή είναι ψευδής, διότι δεν δίνει ολοκληρωμένο το νόημα του βιβλίου.

Έτσι, ο Παύλος σου λέει ότι ως άνθρωπος είσαι ψεύτης επειδή δεν μπορείς να δεις ποτέ σου την αλήθεια στο σύνολό της. Πάντοτε θα λες και θα γράφεις αυτά που βλέπεις και καταλαβαίνεις, δηλαδή απειροελάχιστα σε σχέση με την Αλήθεια.

Πριν τη φράση που παραθέτεις, ο Παύλος λέει "κατὰ ἄνθρωπον λέγω."
Στην ουσία σου λέει "ο άνθρωπος έχει αυτές τις σκέψεις, αυτές τις απορίες: πχ. γιατί να ονομάζομαι αμαρτωλός αφού είναι φυσική μου αδυναμία να μη βλέπω την Αλήθεια κι επί τούτου να είμαι ψεύτης ως προς εκείνη; Σε τι επηρεάζει το δικό μου ψεύδος (λόγω φυσικής αδυναμίας) την περίσσεια Δόξα του Θεού;".

Δεν είσαι ο πρώτος που επιχειρεί να ξαναγράψει τις επιστολές του Παύλου σε μία φράση, Νικ.
Την επόμενη φορά επιχείρησε να κόψεις όλα, και να κρατήσεις μόνο μία λέξη. Ίσως σου βγει ακόμη καλύτερο.

Οσο και να τραβας τα βυζια σου, σοβαρα δεν προκειται να σε παρω, μονο για δουλεμα εισαι.

Κοίταξε, δεν είσαι ο πρώτος φανατισμένος αντιχριστιανός που συναντώ στη ζωή μου. Και δεν με απασχολεί ιδιαίτερα η άποψη που έχεις για τα θέματα αυτά όσο είσαι φανατισμένος. Τώρα μιλά ο φανατισμός σου κι όχι εσύ. Όταν επανέλθεις εσύ ο ίδιος, στη θέση που τώρα καταλαμβάνει ο φανατισμός σου, θα μπορέσεις να διαβάσεις πέντε προτάσεις σωστά.

Κάθε Ανάσταση-Χριστούγεννα γράφεις τα ίδια και τα ίδια αποσπάσματα με αλλοιωμένα νοήματα και δυστοπικές παρερμηνείες, που δεν έχουν καμία σχέση με το λόγο του Παύλου.

[Αρίστος]

Ααα, εγώ το έμπλεξα! Όχι πως εσύ έκανες κωλοτούμπα γαι να γυρίσουμε θέμα (ο Ασέβαστος την πάτησε και σου απάντησε), μιας και ΔΕΝ είχες φέρει την παραμικρή ένδειξη για τον "διακηρυγμένο στόχο" ε;
Ε, πες το έτσι για να το καταλάβω...

Έχεις καταντήσει αηδία Αρίστο...
Είναι πάνω από 5 χρόνια και 2.000 ποστς, που ενώ σε έχουν τσακώσει να λες και να κάνεις λάθος δεκάδες φορές, δεν έχεις το κορασόν το παραδεχθείς.

Bρε βλακα εσυ τα εμπλεξες και αφου εισαι τοσο στουρνος στα χρωματιζω.

Κανονικα θα επρεπε να σε πιεσω και για να ζητησεις συγγνωμη, οχι μονο απο μενα αλλα και γιατι συστηματικα γαμας το νημα με τις φαντασιωσεις σου και τις προκλητικες σου παρεμβασεις.

Ρε μπουμπουνα αυτο το σχολιο μου ηταν για το παρακατω που εγραψες και ΟΧΙ για τη Σχολη της Φρανκφουρτης.

"Οπότε, αφού το κάψιμο δεν επιτρέπεται, κάπως πρέπει να αμυνθείτε και εσείς..."

Και σου απαντησα σε αυτο ειδικα:

"Mιλωντας για καψιμο οι Χριστιανοι που μαρτυρησαν και εξοντωθηκαν σε αθειστικα καθεστωτα παιζει να ειναι πενηνταπλασιοι απο οσους εκαψε η Ιερα Εξεταση. Το ιδιο φυσικα ισχυει για οσους εξοντωθηκαν επι Ισλαμ και οσους μαρτυρησαν επι πρωτης Ρωμης."

Στο διευκρινισα μαλιστα λεγοντας "Μιλωντας για καψιμο". Και το διευκρινισα ακριβως για να μην το μπλεξεις με τη Φρανκφουρτη ελα ομως που εσυ το εμπλεξες.

Συνερθε λοιπον γιατι για μια ακομη φορα βρισκεις τροπο να ασχολουμαστε μαζι σου, τι σου πα και τι μου πες και δεν σου φερθηκαμε καλα και τριχες κατσαρες.

.

[nik_killthemall]

Αν υπήρξε Χριστός, ό,τι κι αν αυτός έκανε, τουλάχιστον από την στιγμή που πέθανε και μετά, όλο το περιεχόμενο του χριστιανισμού για 2 χιλιετίες συνοψίζεται στην εξής φράση :

«Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη μεγάλη πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι ως αμαρτωλός;».Απόστολος Παύλος (Προς Ρωμαίους Επιστολή, 3: 7).

«γινέσθω δὲ ὁ Θεὸς ἀληθής, πᾶς δὲ ἄνθρωπος ψεύστης»​—Ρωμ. 3:4.

Απολυτη συμπλευση του 3:4 με το 3:7 (που ακομα κι αν υπηρχε αντιφαση, θα σημαινε πως ο Παυλος ειναι υποκριτης, που οντως ειναι). Ειπαμε δεν μπορω να παρω γελοτοποιους σαν και σενα στα σοβαρα.

______________

Τα πιο βρωμερα σημεία του Χριστιανισμού είναι αναμφίβολα ο Παύλος και στη συνέχεια ο Μ. Κωνσταντίνος.

Ποιος ήταν ο Παύλος; Τί εξασφαλίζει τη σκανδαλώδη τούτη ελευθερία στον νωπό, αμείλικτο διώκτη των εσσαιικών ιδεών; Γιατί, όταν συλλαμβάνεται, κατά την επιστροφή του στην Παλαιστίνη, επεμβαίνουν οι ρωμαϊκές Αρχές κατοχής και τον διασώζουν από τα μαινόμενα πλήθη;

Ας δούμε, όμως, πρώτα αν ο Παύλος, που υποτίθεται ότι διδάσκει ό,τι και ο Ιησούς, διώκεται από κάποια στιγμή κι έπειτα για τους ίδιους λόγους και με τον ίδιο τρόπο.

Τον Ιησού τον συλλαμβάνει η αστυνομία του Ιερατείου (όλες τις αρμοδιότητες τις συγκεντρώνει το Ιερατείο), τον καταδικάζει σε πέντε λεπτά, τον οδηγεί αμέσως στον Ρωμαίο προκουράτορα Πιλάτο, που ενδίδει στην πίεση του «οργισμένου πλήθους» και τον καταδικάζει σε θάνατο. Όλη η διαδικασία, μαζί με την εκτέλεση-σταύρωση, παίρνει 36 ώρες.

Στον Παύλο, τον «Απόστολο Του», γίνονται σημεία και τέρατα: Οι Ζηλωτές ζητούν τον Παύλο να τον λιντσάρουν. Αλλά και οι Σαδδουκαίοι. Γιατί έχουν τόση αγανάκτηση εναντίον του Παύλου; Για τί τον κατηγορούν;
Το βρίσκουμε ξεχασμένο κάπου στις «Πράξεις», μετά την πρώτη του ανάκριση: «Σαδδουκαίοι μεν λένε ότι δεν υπάρχει ανάσταση, ούτε άγγελος, ούτε πνεύμα, οι Φαρισαίοι όμως πιστεύουν και στα δυο. Άναψε τρικούβερτος καυγάς και σηκώθηκαν οι γραμματείς των Φαρισαίων και τσακώνονταν οργισμένοι και λέγανε, "δε βρίσκουμε τίποτα το κακό σ' αυτόν τον άνθρωπο. Αν του μίλησε πνεύμα η άγγελος, μην τα βάζουμε με του Θεό". Επειδή όμως η σύγκρουση πήρε μεγάλες διαστάσεις, φοβήθηκε ο χιλίαρχος μη λιντσαριστεί (διασπασθή) ο Παύλος απ’ αυτούς, διέταξε το στράτευμα να κατεβεί και να τον αρπάξει από τα χέρια τους και να τον οδηγήσει στο στρατόπεδο» (κγ', 8-11).

Ανεπιθύμητος λοιπόν ο Παύλος από όλους, θεωρούμενος ψευδοπροφήτης ή και προδότης, με μοναδικούς συμπαραστάτες του τους γραμματείς των Φαρισαίων που, όπως μας αφηγούνται στις «Πράξεις», τον υπερασπίζονται και έτσι αρχίζει το μαλλιοτράβηγμα. Οι Φαρισαίοι, που κρατούν τη δύναμη του Ιερατείου, είναι σε θαυμάσιες σχέσεις με τις δυνάμεις κατοχής από τον βασιλιά στην αρχή ως τον προκουράτορα αργότερα, που δεν είναι συνήθως Εβραίος και που του δίνουν τη διοίκηση της μικρής αυτής αποικίας σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στην αυτοκρατορία στους διάφορους επεκτατικούς της πολέμους.

Οι «Πράξεις των Αποστόλων» αναφέρουν πως «μια σαρανταριά Ιουδαίοι ορκίστηκαν να 'ναι αναθεματισμένοι και να μη φάνε και να μην πιουν ώσπου να σκοτώσουν τον Παύλο» (κγ' 12-19). Σύμφωνα με την απόφασή τους, θα τον εκτελούσαν την επομένη.
Οι χαφιέδες (στις «Πράξεις των Αποστόλων» τάχα ο ανιψιός) προφταίνουν στον εκατόνταρχο το μαντάτο που σπεύδει στον χιλίαρχο. Και κείνος δίδει την εξής εντολή: «Κάλεσε δυο εκατόνταρχους και τους είπε, ετοιμάσετε διακόσιους στρατιώτες για να πάνε στην Καισαρεία, εβδομήντα ιππείς και διακόσιους λογχοφόρους να ξεκινήσουν στις τρεις το πρωί. Να έχουν μαζί τους και ζώα, να επιβιβάσουν τον Παύλο και να τον παραδώσουν σώο στον ηγεμόνα Φήλικα» (Πράξεις των Αποστόλων, κγ', 23-24).

Ποιά αποστολή περισώζουν οι Φαρισαίοι, στο πρόσωπο του Παύλου; Και ποιόν αξιωματούχο της αυτοκρατορίας διαφυλάσσουν οι ρωμαϊκές αρχές της Ιερουσαλήμ, στο πρόσωπο του επαρχιώτη υπόδικου; Γιατί εδώ γίνεται κανονική επιστράτευση! Και γιατί ο Φήλιξ δίδει εντολές να εξυπηρετούν τον Παύλο και να δέχεται όποιον θέλει στην υποτιθέμενη προφυλάκιση του; Ποιοί είναι οι επισκέπτες του Παύλου; Μα, ο ίδιος ο Φήλιξ (προκουράτορας της μισής Ιουδαίας) με τη γυναίκα του Δρούσιλα, εγγονή του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Αργότερα θα τον επισκεφτεί βασιλική κουστωδία, με τον Αγρίππα και την πριγκίπισσα Βερενίκη, αδερφή της πρώτης. Όλοι αυτοί θα τον κρατήσουν δυο χρόνια στην Καισαρεία, «όπου απαγορεύεται η είσοδος Εβραίων», αναβάλλοντας διαρκώς τη δίκη που απαιτούν οι Ιουδαίοι. Δεν τολμούν όμως και να τον φυγαδεύσουν για να μην προκαλέσουν τον ιουδαϊκό λαό και κυρίως τους Ζηλωτές.
Τελικά θα επινοήσουν την από μέρους του Παύλου «προσφυγή στον Καίσαρα». Το δικαίωμα να δικαστεί κάποιος από τον Καίσαρα το έχουν μόνο οι Ρωμαίοι πολίτες. Έτσι νομιμοποιείται η φυγάδευση του για τη Ρώμη. Ο ίδιος, όπως και όλοι οι προστάτες του, γνωρίζουν πια καλά ότι δεν έχει άλλη λύση και ότι δε θα επιζήσει αν μείνει στην Παλαιστίνη. Το σήριαλ του ταξιδιού, τα θαύματα και οι συζητήσεις του με το θεό είναι γνωστά. Τελειώνοντας ο αφηγητής των Πράξεων μας καθησυχάζει πως όταν ο Παύλος έφτασε στη Ρώμη, σαν υπόδικος υποτίθεται, δεν τον φυλάκισαν: «Όταν μπήκαμε στη Ρώμη, ο εκατόνταρχος παρέδωσε τους φυλακισμένους στο στρατοπεδάρχη. Αλλά επετράπη στον Παύλο να μένει μόνος μαζί με το στρατιώτη που τον φύλαγε... Έμεινε δε ο Παύλος διετίαν ολόκληρη σε δικό του μισθωμένο σπίτι και εδέχετο όλους που τον επισκέπτονταν... χωρίς εμπόδια» (κη', 16 και κη', 30-31).

Εδώ, μ’ έναν περίεργο τρόπο, σταματάει ο οίστρος των περί Παύλου περιγραφών και των θεϊκών επεμβάσεων. Οι βιογράφοι του μας «κόβουν» το συγκινητικότερο. Πώς πέθανε άραγε αυτός ο σκοτεινός και μυστηριώδης φανατικός Εβραίος Ρωμαίος πολίτης και ακόμη φανατικότερος οπαδός του Ιησού; Πολλοί ισχυρίζονται ότι πέθανε σαν μάρτυρας, αλλά κανείς δεν το υποστηρίζει υπεύθυνα.

___________________

Κι όμως, κάτω απ’ αυτή τη σιωπή των Γραφών κρύβεται ένα συναρπαστικό γεγονός της ιστορίας, που μενει θαμμένο στην υποκρισία για αιώνες.

Κάθε φορά που κινδυνεύει ο Παύλος από τους συμπατριώτες του Εβραίους, μέσα ή έξω από τη γη του, εμφανίζονται οι Ρωμαίοι και τον σώζουν. Μη μας διαφεύγει δε, πως όλοι οι διοικητές των επαρχιών -ρωμαϊκών αποικιών– είναι πρόσωπα απολύτου εμπιστοσύνης του κάθε Καίσαρα. Έτσι, όταν το 53-54 ο Παύλος βρίσκεται στην Κόρινθο και ορμούν οι Ιουδαίοι να τον φάνε, τον σώζει ο ίδιος ο κυβερνήτης της Αχαΐας (Ελλάδος) Γαλλίων, αδερφός του Σενέκα, δασκάλου και αργότερα μόνιμου υπουργού του Νέρωνα (Πράξεις των Αποστόλων, XVIII, 12-17). Όταν τον φέρνουν «δέσμιο» στη Ρώμη τον παραδίδουν στο διοικητή της πραιτοριανής φρουράς Αφράνιους Μπούρους, στωικό, φίλο του Σενέκα και σύμβουλο του Νέρωνα. Αυτός θα τον δικάσει και θα τον αθωώσει, φυσικά, σε μια παρωδία δίκης. Αλλά και ο ίδιος ο Παύλος είναι φίλος του Σενέκα. Τι θα πει όμως φίλος του Σενέκα, εκ βαρβάρων; Να σκεφτούμε κάτι σαν κουμπάρος-επαρχιώτης πολιτευτή Αθηνών; Ή, ακόμα χειρότερα μπιστικούς, καταδότες και πληροφοριοδότες των δικτατόρων κι ακόμη χειρότερα των Γερμανών;

Ο άγιος Κυπριανός [4] αποκαλύπτει με συντριβή ότι ο Παύλος ήταν διώκτης κατ' εντολή των Ρωμαίων. Όταν πήγαινε δηλαδή να κατασφάξει στη Δαμασκό, τα «εντάλματα» τά 'παιρνε από τον Ρωμαίο προκουράτορα κι όχι από τον αρχιερέα. Βέβαια, ο άγιος Ιερώνυμος, ο άγιος Αυγουστίνος κι άλλοι, γράφουν ξελιγωμένοι για τις σχέσεις του Παύλου με τον Σενέκα και για την «απόκρυφη» αλληλογραφία τους από οχτώ γράμματα του Σενέκα προς Παύλο και έξι αντίστροφα του Παύλου στον Σενέκα.
Οι διαφόρων ειδών και επιπέδων δούλοι, ευνοούμενοι, κομματάρχες των αφεντικών, ανέκαθεν, μπορεί να ισχυρίζονται πως είναι φίλοι τους. Δυστυχώς όμως εκείνοι ούτε που τους θυμούνται και πολύ λιγότερο τους αναφέρουν. Δεν έχουμε πουθενά, και από κανέναν της εποχής, σημείο αναφοράς περί Παύλου. Ο Παύλος όμως στέλνει χαιρετίσματα από τη Ρώμη, «από τους άγιους του παλατιού του Καίσαρα» (Προς Φιλιππισ. δ', 22). Πολλοί Εβραίοι είναι δούλοι στο παλάτι και στα μεγάλα αρχοντικά της Ρώμης. Ο Παύλος συνδέεται μαζί τους, Ίσως και να 'χουν τοποθετηθεί εκεί με συστάσεις του. Γιατί και στην «Προς Ρωμαίους επιστολή», πριν πάει ο ίδιος στη Ρώμη, στέλνει χαιρετισμούς σε πολλούς και διάφορους.
Ο Παύλος φτάνει στη Ρώμη όταν η άρχουσα τάξη έχει αποφασίσει να ρίξει τον Νέρωνα με κάθε θυσία.

Ο Τάκιτος [5] μάς αποκαλύπτει στα «Χρονικά» του, ότι ο προοριζόμενος σαν διάδοχός του δεν είναι άλλος από τον Σενέκα [6]. «Είχε ψιθυριστεί ότι ο Σούμπριους Φλάβους (χιλίαρχος πραιτοριανών) συνεννοημένος μυστικά με τους εκατόνταρχους (και ο Σενέκας το γνώριζε) θα σκότωνε τον Πίζον [7], αφού ο Πίζον θα σκότωνε το Νέρωνα, και ότι αυτοί θα ανέθεταν την αυτοκρατορία στον Σενέκα, σαν τον ενδεδειγμένο στα ανώτερα αξιώματα, χάρη στις μεγάλες του αρετές, γεγονός που θα δικαιολογούσε την ενέργεια τους» (XV, I, 25).
Είναι πολύ φανερό ότι είχαν το πρόβλημα πως θα δικαιολογούσαν στον λαό το έγκλημά τους. Η εμφάνιση του Παύλου τους δίνει τη λύση. Ότι ο Σενέκας θα τον χρησιμοποιήσει, είναι πια βέβαιο. Τί θα εκμεταλλευτεί όμως; Την αφέλεια του ημιμαθούς βαρβάρου; Τη φιλοδοξία του ή το μίσος του; Τελικά βέβαια δεν ξέρουμε ποιος την έφερε στον άλλον. Γιατί αποκλείεται να αποκάλυψε ο παμπόνηρος Εβραίος στον Σενέκα και το πραγματικό μίσος του κατά των ειδωλολατρών, καθώς και το όνειρο του εβραϊκού επεκτατισμού που υπηρετεί. Πάντως αλληλοεξυπηρετήθηκαν. Ο Παύλος φεύγει αμέσως για την Ισπανία, όπου κυβερνά ο Γκάλμπα. Οι επαρχίες πρέπει να ξεσηκωθούν για να δικαιώσουν την ανατροπή του Νέρωνα. Αμέσως μετά την επιστροφή του Παύλου στη Ρώμη, αρχές του 64, οργανώνεται και ξεσπά η πυρκαγιά της Ρώμης, τέλος του Μαρτίου.

Η φωτιά αρχίζει κατά την απουσία του Νέρωνα στο Άντιο, όπου γεννήθηκε και αγαπούσε πολύ και που απέχει από τη Ρώμη 50 χλμ., απόσταση τεράστια για την εποχή. Αυτό το παραδέχεται και ο Τάκιτος και ο Σουίτων, όπως και ότι ο Νέρων ειδοποιήθηκε μόνο την τέταρτη μέρα, όταν η μισή Ρώμη είχε γίνει στάχτη. Ποιος εμπόδισε τους δούλους να ειδοποιήσουν τον Νέρωνα ενωρίτερα; Πάλι οι παλατιανοί, πιθανότατα. Ο ίδιος ο Σουίτων, εμπαθής και κακόπιστος όσο δεν παίρνει, μας δίδει ένα ατράνταχτο ντοκουμέντο: «...και έκαψε τη Ρώμη. Αυτό κρύφτηκε τόσο λίγο, αφού πολλοί αξιωματούχοι είδαν στα κτήματα τους σκλάβους του διαμερίσματός του (παλατιού) με πυρσούς και στουπιά, αλλά δεν τόλμησαν να τους πιάσουν...». Οι «άγιοι» λοιπόν του Παύλου, που στέλναν από το παλάτι του Καίσαρα τους χαιρετισμούς τους στους Φιλιππισίους, κάνανε καλή δουλειά. Γιατί, τώρα, ο ίδιος ο Παύλος θα εξαφανιστεί αμέσως μετά από τη Ρώμη επί δυο χρόνια; Και γιατί οι Ρωμαϊκες αρχές που πριν τον έσωζαν συνέχεια τώρα δε θα πάψει να τον καταζητούν;

Ο G. Ricciotti [8] θα παραδεχτεί με συντριβή: «Απροσδόκητα ξαναεμφανίζεται ο Παύλος φυλακισμένος στη Ρώμη, απ’ όπου θα στείλει και το δεύτερο του γράμμα προς Τιμόθεο (1,17). Οι συνθήκες που περιβάλλουν τη δεύτερη του σύλληψη είναι πολύ σκοτεινές. Είναι, εξάλλου, σχεδόν βέβαιο ότι αυτή δεν έγινε στη Ρώμη, αλλά κάπου μακριά, όπου βρήκε τον Παύλο η αυτοκρατορική αστυνομία, που τον καταζητούσε, από τότε που εξαφανίστηκε από τη Ρώμη».
Κατά πάσα πιθανότητα, η σύλληψη αυτή συνέβη στην Τρωάδα, γιατί στην δεύτερη επιστολή του προς Τιμόθεο (δ', 13) παρακαλεί τον Τιμόθεο να του φέρει από την Τρωάδα το παλτό, τα βιβλία και τις μεμβράνες που άφησε κει, στο σπίτι κάποιου Κάρπου. Άφησε δηλαδή τα πάντα, οπότε θα 'φυγε κάπως ξαφνικά. Φαίνεται, εξάλλου, καθαρά ότι όλοι του οι παλιοί φίλοι φοβούνται να τον πλησιάσουν: «Ξέρεις ότι στην Ασία όλοι μου γύρισαν την πλάτη» (α' 15) και «στην πρώτη μου απολογία κανείς δε μου συμπαραστάθηκε, αλλά με εγκαταλείψανε όλοι» (δ', 16). Τί έχει κάνει και «ντρέπονται», γι' αυτόν; «Μη ντραπείς για μένα» γράφει (α', 8 ) και ο Ονησιφόρος «δε ντράπηκε για τις αλυσίδες μου» (α', 16).

Αποκαλύφτηκε ότι έπαιξε το παιχνίδι των Ρωμαίων, βάζοντας φωτιά στην πόλη και γι' αυτό φοβούνται να του συμπαρασταθούν ή τον περιφρονούν, γιατί έγινε αφορμή να γίνει ο διωγμός των χριστιανών που ακολούθησε, με αποτέλεσμα να αφανιστούν τόσες οικογένειες; Στην Ασία, λοιπόν, του γύρισαν την πλάτη, γιατί εκείνος γλίτωσε, ενώ οι άλλοι κάηκαν στον ιππόδρομο, οι «άλλοι», που εκείνος ξεσήκωσε να βάλουν τη φωτιά. Όταν πάλι τον πιάνουν, με την κατηγορία του αρχηγού (η αστυνομία τον αναζητεί επί δυο χρόνια σ' όλη την επικράτεια) είναι φυσικό να φοβούνται να τον πλησιάσουν. Και ο ίδιος ξέρει ότι δεν γλιτώνει, «Ο καιρός του χαμού μου έφτασε» (ο.π., δ', 6), όχι πάντως για τη θεολογική ιδεολογία του.

Το γεγονός λοιπόν ότι ο Παύλος ανακατεύεται σε μια πολιτική ίντριγκα από τις βρωμερότερες της ρωμαϊκής ιστορίας, που σκαρώνει η άρχουσα τάξη εναντίον ενός φιλέλληνα, δημοκράτη και λαοφίλητου αυτοκράτορα, όπως αναδύεται ο Νέρων, επιβεβαιώνει ότι ο Παύλος πολιτεύεται το θεό, όπως ομολογεί και ο ίδιος στην κυριολεξία. Και ότι στη Ρώμη δικάζεται, τη δεύτερη φορά, για ποινικό αδίκημα. Απόδειξη ότι οι μεγάλοι απολογητές του χριστιανισμού, ο Τερτυλλιανός, ο Ωριγένης και ο Ευσέβιος της Καισαρείας, σιωπούν για ένα τόσο σημαντικό συμβάν, όπως ο εμπρησμός της Ρώμης, που αποδόθηκε στους χριστιανούς και προκάλεσε τον πρώτο διωγμό εναντίον τους. Όντας κοντά στα γεγονότα δεν τολμούν να τα διαψεύσουν ή, αντίθετα, να τα εκμεταλλευτούν. Και στις δυο περιπτώσεις η αποσιώπηση είναι για μας μια ακόμη επιβεβαίωση της ενοχής. Εξάλλου, τα ιστορικά γεγονότα ακολουθούν με φοβερή συνέπεια.

Ο Ρωμαίος πολίτης Παύλος θα αποκεφαλιστεί, κατά τον Ιερώνυμο, δυο χρόνια μετά τον Σενέκα. Οι ανακρίσεις που άρχισαν μυστικά στο τέλος του 64 (μετά τον εμπρησμό) επισημοποιήθηκαν το 65, οπότε ο Σενέκας, ο Πίζον και πολλοί συγκλητικοί καταδικάστηκαν σε θάνατο. Οι προστάτες του συνωμότη Παύλου έχουν χαθεί. Ο Παύλος το σκάει από τη Ρώμη. Αλλά οι εμπρηστές, που συλλάβανε οι αρχές, καταγγέλλουν ότι αυτός ήταν ο οργανωτής. Ο ίδιος αναφέρεται σε κάποιον«Αλέξανδρο σιδερά που τού 'κανε πολύ κακό και να τώρα που βρίσκεται αλυσοδεμένος σαν κακούργος» (Τιμοθ., θ').
Τον εκτελέσανε λίγο έξω από τη Ρώμη. Όταν έπεσε το κεφάλι του, έκαμε τρία πηδήματα και στο καθένα απ’ αυτά, γίνηκε φυσικά κι από ένα θαύμα. Από τον αποκομμένο λαιμό, αντί για αίμα βγήκε γάλα, κατά τον Ιερώνυμο και την αμορφωσιά του. Για πολλά χρόνια οι Ρωμαίοι είχαν ενώσει τον όρο «χριστιανός» με το επίθετο «εμπρηστής», λέει ο Τερτυλλιανός στην «Απολογία» του. Ο αποκεφαλισμός, τα χρόνια εκείνα, θεωρείται ατιμωτικός θάνατος κοινού εγκληματία που αποκλείει και την ταφή του κατάδικου. Το γεγονός βεβαιώνουν ο Ευσέβιος Καισαρείας και ο Ιερώνυμος, προσδιορίζοντας σαν έτος της εκτέλεσης του το 14ο έτος της βασιλείας του Νέρωνα και δυο χρόνια μετά το θάνατο του Σενέκα. Και αναρωτιόμαστε: Τί απόγινε ο Ρωμαίος «πολίτης» Παύλος; Μάλλον δεν υπήρξε ποτέ! Άλλα ήταν τα διαπιστευτήρια του: Του χαφιέ των Ρωμαίων κατακτητών.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Παίδες η ουσία του χριστιανισμού συνοψίζεται στα παρακάτω. Αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν. Δεν έχει σημασία αν ο Χριστός ήταν ιστορικό πρόσωπο ή όχι. Δεν έχει σημασία αν ήταν ο γιος του θεού. Ο ίδιος όταν αναφερόταν στον εαυτό του τον ονόμαζε υιό του ανθρώπου. Συναναστρεφόταν με πόρνες και αμαρτωλούς. Το υπερβατικό στην διδασκαλία του ήταν ο βίος του.Η απλότητα και η ευθύτητα με τις οποίες δρούσε. Αυτές ήταν οι ιδιότητες εκείνες που Έρχονταν σε σύγκρουση με την παλιά θρησκεία και τις παλιές επιταγές. Οι εβραίοι βασισμένη επάνω σε Τεχνικότητα με ύπουλο πάντα τρόπο, χωρίς καμία ευθύτητα, θέλησαν να πλήξουν όχι την αλήθεια και την απελευθέρωση των θαυμάτων του. Προφασιζόμενοι παράβαση του νόμου που δεν σου επιτρέπει να δουλέψεις το Σάββατο ανέκριναν την αναστημένη Ρωτώντας εάν η ανάσταση της έλαβε χώρα το Σάββατο. Μετά από 2000 χρόνια αυτή η ευθύτητα η απλότητα η ανθρωπιά παραμένει. Και δεν είναι σοφό να συγχέουμε τα λόγια ενός μητροπολίτη με το λόγο του Χριστού. Ο Χριστός είναι το πρότυπο όχι εκπρόσωποι του. Κάποιοι νομίζουν ότι πλήττοντας την εικόνα του Χριστού πλήττουν την εκκλησία. Κάνουν λάθος. Πλήττοντας την εικόνα του Χριστού καταστρέφουν μόνο το αυτονόητο της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αγάπης. Καθιστούν έτσι τον εαυτό τους όχι εκτός του Βασιλείου Των ουρανών. Καθιστούν τον εαυτό τους Εκτός της κοινωνίας των ανθρώπων. Δεν υπάρχει καλύτερη θρησκεία από την δικιά μας δεν υπάρχει καλύτερος Μεσσίας από αυτόν που έχουμε. Ακόμα κι αν δεν έχετε πειστεί γι αυτό Δοκιμάστε να περάσετε δυο τρεις μήνες σαν να έχετε πειστεί Και φίλοι μου σας υπόσχομαι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία.

[stavmanr]

Αν υπήρξε Χριστός, ό,τι κι αν αυτός έκανε, τουλάχιστον από την στιγμή που πέθανε και μετά, όλο το περιεχόμενο του χριστιανισμού για 2 χιλιετίες συνοψίζεται στην εξής φράση :

«Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη μεγάλη πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι ως αμαρτωλός;».Απόστολος Παύλος (Προς Ρωμαίους Επιστολή, 3: 7).

«γινέσθω δὲ ὁ Θεὸς ἀληθής, πᾶς δὲ ἄνθρωπος ψεύστης»​—Ρωμ. 3:4.

Ο Παύλος μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ του να δει την αλήθεια. Πάντα θα βλέπει ψήγματα αλήθειας, κάτι που όταν κρίνεται σε σχέση με την Αλήθεια θα είναι πάντοτε ψέμα.
Είναι σα να διαβάζεις μία πρόταση από ένα ολόκληρο βιβλίο. Ως πρόταση συνιστά αλήθεια, αλλά όχι ως προς το συνολικό βιβλίο στο οποίο η πρόταση απλά συμμετέχει νοηματικά, εργαλειακά, δεν το αντικαθιστά. Ερμηνευόμενη εκτός του πλαισίου του βιβλίου, η πρόταση αυτή είναι ψευδής, διότι δεν δίνει ολοκληρωμένο το νόημα του βιβλίου.

Έτσι, ο Παύλος σου λέει ότι ως άνθρωπος είσαι ψεύτης επειδή δεν μπορείς να δεις ποτέ σου την αλήθεια στο σύνολό της. Πάντοτε θα λες και θα γράφεις αυτά που βλέπεις και καταλαβαίνεις, δηλαδή απειροελάχιστα σε σχέση με την Αλήθεια.

Πριν τη φράση που παραθέτεις, ο Παύλος λέει "κατὰ ἄνθρωπον λέγω."
Στην ουσία σου λέει "ο άνθρωπος έχει αυτές τις σκέψεις, αυτές τις απορίες: πχ. γιατί να ονομάζομαι αμαρτωλός αφού είναι φυσική μου αδυναμία να μη βλέπω την Αλήθεια κι επί τούτου να είμαι ψεύτης ως προς εκείνη; Σε τι επηρεάζει το δικό μου ψεύδος (λόγω φυσικής αδυναμίας) την περίσσεια Δόξα του Θεού;".

Δεν είσαι ο πρώτος που επιχειρεί να ξαναγράψει τις επιστολές του Παύλου σε μία φράση, Νικ.
Την επόμενη φορά επιχείρησε να κόψεις όλα, και να κρατήσεις μόνο μία λέξη. Ίσως σου βγει ακόμη καλύτερο.

Απολυτη συμπλευση του 3:4 με το 3:7 (που ακομα κι αν υπηρχε αντιφαση, θα σημαινε πως ο Παυλος ειναι υποκριτης, που οντως ειναι). Ειπαμε δεν μπορω να παρω γελοτοποιους σαν και σενα στα σοβαρα.

______________

Τα πιο βρωμερα σημεία του Χριστιανισμού είναι αναμφίβολα ο Παύλος και στη συνέχεια ο Μ. Κωνσταντίνος.

SpoilerShow

Ποιος ήταν ο Παύλος; Τί εξασφαλίζει τη σκανδαλώδη τούτη ελευθερία στον νωπό, αμείλικτο διώκτη των εσσαιικών ιδεών; Γιατί, όταν συλλαμβάνεται, κατά την επιστροφή του στην Παλαιστίνη, επεμβαίνουν οι ρωμαϊκές Αρχές κατοχής και τον διασώζουν από τα μαινόμενα πλήθη;

Ας δούμε, όμως, πρώτα αν ο Παύλος, που υποτίθεται ότι διδάσκει ό,τι και ο Ιησούς, διώκεται από κάποια στιγμή κι έπειτα για τους ίδιους λόγους και με τον ίδιο τρόπο.

Τον Ιησού τον συλλαμβάνει η αστυνομία του Ιερατείου (όλες τις αρμοδιότητες τις συγκεντρώνει το Ιερατείο), τον καταδικάζει σε πέντε λεπτά, τον οδηγεί αμέσως στον Ρωμαίο προκουράτορα Πιλάτο, που ενδίδει στην πίεση του «οργισμένου πλήθους» και τον καταδικάζει σε θάνατο. Όλη η διαδικασία, μαζί με την εκτέλεση-σταύρωση, παίρνει 36 ώρες.

Στον Παύλο, τον «Απόστολο Του», γίνονται σημεία και τέρατα: Οι Ζηλωτές ζητούν τον Παύλο να τον λιντσάρουν. Αλλά και οι Σαδδουκαίοι. Γιατί έχουν τόση αγανάκτηση εναντίον του Παύλου; Για τί τον κατηγορούν;
Το βρίσκουμε ξεχασμένο κάπου στις «Πράξεις», μετά την πρώτη του ανάκριση: «Σαδδουκαίοι μεν λένε ότι δεν υπάρχει ανάσταση, ούτε άγγελος, ούτε πνεύμα, οι Φαρισαίοι όμως πιστεύουν και στα δυο. Άναψε τρικούβερτος καυγάς και σηκώθηκαν οι γραμματείς των Φαρισαίων και τσακώνονταν οργισμένοι και λέγανε, "δε βρίσκουμε τίποτα το κακό σ' αυτόν τον άνθρωπο. Αν του μίλησε πνεύμα η άγγελος, μην τα βάζουμε με του Θεό". Επειδή όμως η σύγκρουση πήρε μεγάλες διαστάσεις, φοβήθηκε ο χιλίαρχος μη λιντσαριστεί (διασπασθή) ο Παύλος απ’ αυτούς, διέταξε το στράτευμα να κατεβεί και να τον αρπάξει από τα χέρια τους και να τον οδηγήσει στο στρατόπεδο» (κγ', 8-11).

Ανεπιθύμητος λοιπόν ο Παύλος από όλους, θεωρούμενος ψευδοπροφήτης ή και προδότης, με μοναδικούς συμπαραστάτες του τους γραμματείς των Φαρισαίων που, όπως μας αφηγούνται στις «Πράξεις», τον υπερασπίζονται και έτσι αρχίζει το μαλλιοτράβηγμα. Οι Φαρισαίοι, που κρατούν τη δύναμη του Ιερατείου, είναι σε θαυμάσιες σχέσεις με τις δυνάμεις κατοχής από τον βασιλιά στην αρχή ως τον προκουράτορα αργότερα, που δεν είναι συνήθως Εβραίος και που του δίνουν τη διοίκηση της μικρής αυτής αποικίας σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στην αυτοκρατορία στους διάφορους επεκτατικούς της πολέμους.

Οι «Πράξεις των Αποστόλων» αναφέρουν πως «μια σαρανταριά Ιουδαίοι ορκίστηκαν να 'ναι αναθεματισμένοι και να μη φάνε και να μην πιουν ώσπου να σκοτώσουν τον Παύλο» (κγ' 12-19). Σύμφωνα με την απόφασή τους, θα τον εκτελούσαν την επομένη.
Οι χαφιέδες (στις «Πράξεις των Αποστόλων» τάχα ο ανιψιός) προφταίνουν στον εκατόνταρχο το μαντάτο που σπεύδει στον χιλίαρχο. Και κείνος δίδει την εξής εντολή: «Κάλεσε δυο εκατόνταρχους και τους είπε, ετοιμάσετε διακόσιους στρατιώτες για να πάνε στην Καισαρεία, εβδομήντα ιππείς και διακόσιους λογχοφόρους να ξεκινήσουν στις τρεις το πρωί. Να έχουν μαζί τους και ζώα, να επιβιβάσουν τον Παύλο και να τον παραδώσουν σώο στον ηγεμόνα Φήλικα» (Πράξεις των Αποστόλων, κγ', 23-24).

Ποιά αποστολή περισώζουν οι Φαρισαίοι, στο πρόσωπο του Παύλου; Και ποιόν αξιωματούχο της αυτοκρατορίας διαφυλάσσουν οι ρωμαϊκές αρχές της Ιερουσαλήμ, στο πρόσωπο του επαρχιώτη υπόδικου; Γιατί εδώ γίνεται κανονική επιστράτευση! Και γιατί ο Φήλιξ δίδει εντολές να εξυπηρετούν τον Παύλο και να δέχεται όποιον θέλει στην υποτιθέμενη προφυλάκιση του; Ποιοί είναι οι επισκέπτες του Παύλου; Μα, ο ίδιος ο Φήλιξ (προκουράτορας της μισής Ιουδαίας) με τη γυναίκα του Δρούσιλα, εγγονή του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Αργότερα θα τον επισκεφτεί βασιλική κουστωδία, με τον Αγρίππα και την πριγκίπισσα Βερενίκη, αδερφή της πρώτης. Όλοι αυτοί θα τον κρατήσουν δυο χρόνια στην Καισαρεία, «όπου απαγορεύεται η είσοδος Εβραίων», αναβάλλοντας διαρκώς τη δίκη που απαιτούν οι Ιουδαίοι. Δεν τολμούν όμως και να τον φυγαδεύσουν για να μην προκαλέσουν τον ιουδαϊκό λαό και κυρίως τους Ζηλωτές.
Τελικά θα επινοήσουν την από μέρους του Παύλου «προσφυγή στον Καίσαρα». Το δικαίωμα να δικαστεί κάποιος από τον Καίσαρα το έχουν μόνο οι Ρωμαίοι πολίτες. Έτσι νομιμοποιείται η φυγάδευση του για τη Ρώμη. Ο ίδιος, όπως και όλοι οι προστάτες του, γνωρίζουν πια καλά ότι δεν έχει άλλη λύση και ότι δε θα επιζήσει αν μείνει στην Παλαιστίνη. Το σήριαλ του ταξιδιού, τα θαύματα και οι συζητήσεις του με το θεό είναι γνωστά. Τελειώνοντας ο αφηγητής των Πράξεων μας καθησυχάζει πως όταν ο Παύλος έφτασε στη Ρώμη, σαν υπόδικος υποτίθεται, δεν τον φυλάκισαν: «Όταν μπήκαμε στη Ρώμη, ο εκατόνταρχος παρέδωσε τους φυλακισμένους στο στρατοπεδάρχη. Αλλά επετράπη στον Παύλο να μένει μόνος μαζί με το στρατιώτη που τον φύλαγε... Έμεινε δε ο Παύλος διετίαν ολόκληρη σε δικό του μισθωμένο σπίτι και εδέχετο όλους που τον επισκέπτονταν... χωρίς εμπόδια» (κη', 16 και κη', 30-31).

Εδώ, μ’ έναν περίεργο τρόπο, σταματάει ο οίστρος των περί Παύλου περιγραφών και των θεϊκών επεμβάσεων. Οι βιογράφοι του μας «κόβουν» το συγκινητικότερο. Πώς πέθανε άραγε αυτός ο σκοτεινός και μυστηριώδης φανατικός Εβραίος Ρωμαίος πολίτης και ακόμη φανατικότερος οπαδός του Ιησού; Πολλοί ισχυρίζονται ότι πέθανε σαν μάρτυρας, αλλά κανείς δεν το υποστηρίζει υπεύθυνα.

___________________

Κι όμως, κάτω απ’ αυτή τη σιωπή των Γραφών κρύβεται ένα συναρπαστικό γεγονός της ιστορίας, που μενει θαμμένο στην υποκρισία για αιώνες.

Κάθε φορά που κινδυνεύει ο Παύλος από τους συμπατριώτες του Εβραίους, μέσα ή έξω από τη γη του, εμφανίζονται οι Ρωμαίοι και τον σώζουν. Μη μας διαφεύγει δε, πως όλοι οι διοικητές των επαρχιών -ρωμαϊκών αποικιών– είναι πρόσωπα απολύτου εμπιστοσύνης του κάθε Καίσαρα. Έτσι, όταν το 53-54 ο Παύλος βρίσκεται στην Κόρινθο και ορμούν οι Ιουδαίοι να τον φάνε, τον σώζει ο ίδιος ο κυβερνήτης της Αχαΐας (Ελλάδος) Γαλλίων, αδερφός του Σενέκα, δασκάλου και αργότερα μόνιμου υπουργού του Νέρωνα (Πράξεις των Αποστόλων, XVIII, 12-17). Όταν τον φέρνουν «δέσμιο» στη Ρώμη τον παραδίδουν στο διοικητή της πραιτοριανής φρουράς Αφράνιους Μπούρους, στωικό, φίλο του Σενέκα και σύμβουλο του Νέρωνα. Αυτός θα τον δικάσει και θα τον αθωώσει, φυσικά, σε μια παρωδία δίκης. Αλλά και ο ίδιος ο Παύλος είναι φίλος του Σενέκα. Τι θα πει όμως φίλος του Σενέκα, εκ βαρβάρων; Να σκεφτούμε κάτι σαν κουμπάρος-επαρχιώτης πολιτευτή Αθηνών; Ή, ακόμα χειρότερα μπιστικούς, καταδότες και πληροφοριοδότες των δικτατόρων κι ακόμη χειρότερα των Γερμανών;

Ο άγιος Κυπριανός [4] αποκαλύπτει με συντριβή ότι ο Παύλος ήταν διώκτης κατ' εντολή των Ρωμαίων. Όταν πήγαινε δηλαδή να κατασφάξει στη Δαμασκό, τα «εντάλματα» τά 'παιρνε από τον Ρωμαίο προκουράτορα κι όχι από τον αρχιερέα. Βέβαια, ο άγιος Ιερώνυμος, ο άγιος Αυγουστίνος κι άλλοι, γράφουν ξελιγωμένοι για τις σχέσεις του Παύλου με τον Σενέκα και για την «απόκρυφη» αλληλογραφία τους από οχτώ γράμματα του Σενέκα προς Παύλο και έξι αντίστροφα του Παύλου στον Σενέκα.
Οι διαφόρων ειδών και επιπέδων δούλοι, ευνοούμενοι, κομματάρχες των αφεντικών, ανέκαθεν, μπορεί να ισχυρίζονται πως είναι φίλοι τους. Δυστυχώς όμως εκείνοι ούτε που τους θυμούνται και πολύ λιγότερο τους αναφέρουν. Δεν έχουμε πουθενά, και από κανέναν της εποχής, σημείο αναφοράς περί Παύλου. Ο Παύλος όμως στέλνει χαιρετίσματα από τη Ρώμη, «από τους άγιους του παλατιού του Καίσαρα» (Προς Φιλιππισ. δ', 22). Πολλοί Εβραίοι είναι δούλοι στο παλάτι και στα μεγάλα αρχοντικά της Ρώμης. Ο Παύλος συνδέεται μαζί τους, Ίσως και να 'χουν τοποθετηθεί εκεί με συστάσεις του. Γιατί και στην «Προς Ρωμαίους επιστολή», πριν πάει ο ίδιος στη Ρώμη, στέλνει χαιρετισμούς σε πολλούς και διάφορους.
Ο Παύλος φτάνει στη Ρώμη όταν η άρχουσα τάξη έχει αποφασίσει να ρίξει τον Νέρωνα με κάθε θυσία.

Ο Τάκιτος [5] μάς αποκαλύπτει στα «Χρονικά» του, ότι ο προοριζόμενος σαν διάδοχός του δεν είναι άλλος από τον Σενέκα [6]. «Είχε ψιθυριστεί ότι ο Σούμπριους Φλάβους (χιλίαρχος πραιτοριανών) συνεννοημένος μυστικά με τους εκατόνταρχους (και ο Σενέκας το γνώριζε) θα σκότωνε τον Πίζον [7], αφού ο Πίζον θα σκότωνε το Νέρωνα, και ότι αυτοί θα ανέθεταν την αυτοκρατορία στον Σενέκα, σαν τον ενδεδειγμένο στα ανώτερα αξιώματα, χάρη στις μεγάλες του αρετές, γεγονός που θα δικαιολογούσε την ενέργεια τους» (XV, I, 25).
Είναι πολύ φανερό ότι είχαν το πρόβλημα πως θα δικαιολογούσαν στον λαό το έγκλημά τους. Η εμφάνιση του Παύλου τους δίνει τη λύση. Ότι ο Σενέκας θα τον χρησιμοποιήσει, είναι πια βέβαιο. Τί θα εκμεταλλευτεί όμως; Την αφέλεια του ημιμαθούς βαρβάρου; Τη φιλοδοξία του ή το μίσος του; Τελικά βέβαια δεν ξέρουμε ποιος την έφερε στον άλλον. Γιατί αποκλείεται να αποκάλυψε ο παμπόνηρος Εβραίος στον Σενέκα και το πραγματικό μίσος του κατά των ειδωλολατρών, καθώς και το όνειρο του εβραϊκού επεκτατισμού που υπηρετεί. Πάντως αλληλοεξυπηρετήθηκαν. Ο Παύλος φεύγει αμέσως για την Ισπανία, όπου κυβερνά ο Γκάλμπα. Οι επαρχίες πρέπει να ξεσηκωθούν για να δικαιώσουν την ανατροπή του Νέρωνα. Αμέσως μετά την επιστροφή του Παύλου στη Ρώμη, αρχές του 64, οργανώνεται και ξεσπά η πυρκαγιά της Ρώμης, τέλος του Μαρτίου.

Η φωτιά αρχίζει κατά την απουσία του Νέρωνα στο Άντιο, όπου γεννήθηκε και αγαπούσε πολύ και που απέχει από τη Ρώμη 50 χλμ., απόσταση τεράστια για την εποχή. Αυτό το παραδέχεται και ο Τάκιτος και ο Σουίτων, όπως και ότι ο Νέρων ειδοποιήθηκε μόνο την τέταρτη μέρα, όταν η μισή Ρώμη είχε γίνει στάχτη. Ποιος εμπόδισε τους δούλους να ειδοποιήσουν τον Νέρωνα ενωρίτερα; Πάλι οι παλατιανοί, πιθανότατα. Ο ίδιος ο Σουίτων, εμπαθής και κακόπιστος όσο δεν παίρνει, μας δίδει ένα ατράνταχτο ντοκουμέντο: «...και έκαψε τη Ρώμη. Αυτό κρύφτηκε τόσο λίγο, αφού πολλοί αξιωματούχοι είδαν στα κτήματα τους σκλάβους του διαμερίσματός του (παλατιού) με πυρσούς και στουπιά, αλλά δεν τόλμησαν να τους πιάσουν...». Οι «άγιοι» λοιπόν του Παύλου, που στέλναν από το παλάτι του Καίσαρα τους χαιρετισμούς τους στους Φιλιππισίους, κάνανε καλή δουλειά. Γιατί, τώρα, ο ίδιος ο Παύλος θα εξαφανιστεί αμέσως μετά από τη Ρώμη επί δυο χρόνια; Και γιατί οι Ρωμαϊκες αρχές που πριν τον έσωζαν συνέχεια τώρα δε θα πάψει να τον καταζητούν;

Ο G. Ricciotti [8] θα παραδεχτεί με συντριβή: «Απροσδόκητα ξαναεμφανίζεται ο Παύλος φυλακισμένος στη Ρώμη, απ’ όπου θα στείλει και το δεύτερο του γράμμα προς Τιμόθεο (1,17). Οι συνθήκες που περιβάλλουν τη δεύτερη του σύλληψη είναι πολύ σκοτεινές. Είναι, εξάλλου, σχεδόν βέβαιο ότι αυτή δεν έγινε στη Ρώμη, αλλά κάπου μακριά, όπου βρήκε τον Παύλο η αυτοκρατορική αστυνομία, που τον καταζητούσε, από τότε που εξαφανίστηκε από τη Ρώμη».
Κατά πάσα πιθανότητα, η σύλληψη αυτή συνέβη στην Τρωάδα, γιατί στην δεύτερη επιστολή του προς Τιμόθεο (δ', 13) παρακαλεί τον Τιμόθεο να του φέρει από την Τρωάδα το παλτό, τα βιβλία και τις μεμβράνες που άφησε κει, στο σπίτι κάποιου Κάρπου. Άφησε δηλαδή τα πάντα, οπότε θα 'φυγε κάπως ξαφνικά. Φαίνεται, εξάλλου, καθαρά ότι όλοι του οι παλιοί φίλοι φοβούνται να τον πλησιάσουν: «Ξέρεις ότι στην Ασία όλοι μου γύρισαν την πλάτη» (α' 15) και «στην πρώτη μου απολογία κανείς δε μου συμπαραστάθηκε, αλλά με εγκαταλείψανε όλοι» (δ', 16). Τί έχει κάνει και «ντρέπονται», γι' αυτόν; «Μη ντραπείς για μένα» γράφει (α', 8 ) και ο Ονησιφόρος «δε ντράπηκε για τις αλυσίδες μου» (α', 16).

Αποκαλύφτηκε ότι έπαιξε το παιχνίδι των Ρωμαίων, βάζοντας φωτιά στην πόλη και γι' αυτό φοβούνται να του συμπαρασταθούν ή τον περιφρονούν, γιατί έγινε αφορμή να γίνει ο διωγμός των χριστιανών που ακολούθησε, με αποτέλεσμα να αφανιστούν τόσες οικογένειες; Στην Ασία, λοιπόν, του γύρισαν την πλάτη, γιατί εκείνος γλίτωσε, ενώ οι άλλοι κάηκαν στον ιππόδρομο, οι «άλλοι», που εκείνος ξεσήκωσε να βάλουν τη φωτιά. Όταν πάλι τον πιάνουν, με την κατηγορία του αρχηγού (η αστυνομία τον αναζητεί επί δυο χρόνια σ' όλη την επικράτεια) είναι φυσικό να φοβούνται να τον πλησιάσουν. Και ο ίδιος ξέρει ότι δεν γλιτώνει, «Ο καιρός του χαμού μου έφτασε» (ο.π., δ', 6), όχι πάντως για τη θεολογική ιδεολογία του.

Το γεγονός λοιπόν ότι ο Παύλος ανακατεύεται σε μια πολιτική ίντριγκα από τις βρωμερότερες της ρωμαϊκής ιστορίας, που σκαρώνει η άρχουσα τάξη εναντίον ενός φιλέλληνα, δημοκράτη και λαοφίλητου αυτοκράτορα, όπως αναδύεται ο Νέρων, επιβεβαιώνει ότι ο Παύλος πολιτεύεται το θεό, όπως ομολογεί και ο ίδιος στην κυριολεξία. Και ότι στη Ρώμη δικάζεται, τη δεύτερη φορά, για ποινικό αδίκημα. Απόδειξη ότι οι μεγάλοι απολογητές του χριστιανισμού, ο Τερτυλλιανός, ο Ωριγένης και ο Ευσέβιος της Καισαρείας, σιωπούν για ένα τόσο σημαντικό συμβάν, όπως ο εμπρησμός της Ρώμης, που αποδόθηκε στους χριστιανούς και προκάλεσε τον πρώτο διωγμό εναντίον τους. Όντας κοντά στα γεγονότα δεν τολμούν να τα διαψεύσουν ή, αντίθετα, να τα εκμεταλλευτούν. Και στις δυο περιπτώσεις η αποσιώπηση είναι για μας μια ακόμη επιβεβαίωση της ενοχής. Εξάλλου, τα ιστορικά γεγονότα ακολουθούν με φοβερή συνέπεια.

Ο Ρωμαίος πολίτης Παύλος θα αποκεφαλιστεί, κατά τον Ιερώνυμο, δυο χρόνια μετά τον Σενέκα. Οι ανακρίσεις που άρχισαν μυστικά στο τέλος του 64 (μετά τον εμπρησμό) επισημοποιήθηκαν το 65, οπότε ο Σενέκας, ο Πίζον και πολλοί συγκλητικοί καταδικάστηκαν σε θάνατο. Οι προστάτες του συνωμότη Παύλου έχουν χαθεί. Ο Παύλος το σκάει από τη Ρώμη. Αλλά οι εμπρηστές, που συλλάβανε οι αρχές, καταγγέλλουν ότι αυτός ήταν ο οργανωτής. Ο ίδιος αναφέρεται σε κάποιον«Αλέξανδρο σιδερά που τού 'κανε πολύ κακό και να τώρα που βρίσκεται αλυσοδεμένος σαν κακούργος» (Τιμοθ., θ').
Τον εκτελέσανε λίγο έξω από τη Ρώμη. Όταν έπεσε το κεφάλι του, έκαμε τρία πηδήματα και στο καθένα απ’ αυτά, γίνηκε φυσικά κι από ένα θαύμα. Από τον αποκομμένο λαιμό, αντί για αίμα βγήκε γάλα, κατά τον Ιερώνυμο και την αμορφωσιά του. Για πολλά χρόνια οι Ρωμαίοι είχαν ενώσει τον όρο «χριστιανός» με το επίθετο «εμπρηστής», λέει ο Τερτυλλιανός στην «Απολογία» του. Ο αποκεφαλισμός, τα χρόνια εκείνα, θεωρείται ατιμωτικός θάνατος κοινού εγκληματία που αποκλείει και την ταφή του κατάδικου. Το γεγονός βεβαιώνουν ο Ευσέβιος Καισαρείας και ο Ιερώνυμος, προσδιορίζοντας σαν έτος της εκτέλεσης του το 14ο έτος της βασιλείας του Νέρωνα και δυο χρόνια μετά το θάνατο του Σενέκα. Και αναρωτιόμαστε: Τί απόγινε ο Ρωμαίος «πολίτης» Παύλος; Μάλλον δεν υπήρξε ποτέ! Άλλα ήταν τα διαπιστευτήρια του: Του χαφιέ των Ρωμαίων κατακτητών.

Τι βολέ ήταν αυτό στην κερκίδα βρε Νικ;
Τι carpet bombing με copy paste ήταν αυτό στη συζήτηση;

Είναι αδύνατο να πάρει κανείς στα σοβαρά τα γραφόμενά σου. Δεν έχουν συνοχή, συνάφεια μεταξύ τους. Αποτελούν αποσπάσματα χωρίς καμία πραγματική σύνδεση με τις πηγές τους.

Περιμένω να εξαφανιστεί ο φανατισμός σου και να έρθει στη θέση του ο Νικ που ακόμα δεν έχουμε δει στις συζητήσεις.
Όσο ζω ελπίζω, εντούτοις.

[Λοξίας]

Κοίτα, την περίοδο 2005-2009 που γράφαμε στο Μαύρο φόρουμ, δεν ήταν τόσο ξεροκέφαλος συνωμοσιολόγος.
Είχε και ...φυσιολογικές περιόδους.

Τι μου θύμισες τώρα.

Αυτές ήταν εποχές βρε. Μου έχει λείψει η κριτική των διαφωτισμένων λεγεώνων, τα κεφαλαία στις λέξεις, αυτό το σχεδόν επικό τείχος αντίστασης που έστηναν καθημερινά με τις λέξεις και τις πράξεις τους απέναντι στα χριστιανά ορκς των αρνησίζωων θρησκειών της ερήμου.

Εποχάρες λέμε...
Τζιμάκος, Αβραάμ, Εκείνος, Μιμάκος, Νοσταλγία, Κουπάκιας, θείος Συντ, Μελέαγρος, Τρίσμικρος, Αρίων, ο 12-11...και πόσους ακόμα ξεχνώ!
Όχι παίζουμε!

ΥΓ.
Αυτό ο Μιμάκος μου έχει κολλήσει τις τελίτσες και τις μάντολες...