Υπάρχει ακόμα ταξική συνείδηση;

[Otto Weininger]

Σας αρέσει ή όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει ταξική συνείδηση.

δεν του το αμφισβητήσαμε ποτέ αυτό, αστικό κόμμα είναι.

Όχι. Αστικό κόμμα σε βολεύει να λες ότι είναι για να μην χαλάσει το αφήγημα σας.

100% αριστερή ταξική συνείδηση είχε και το απέδειξε όπου μπορούσε. Βασικά όπου δεν κινδύνευε να του βάλει άμεσα κωλοδάχτυλο η ΕΕ.

[Νταγκλης]

η απάντηση είναι ΌΧΙ, δυστυχώς

από την στιγμή που ούτε καν η αριστερά δεν θέτει ψηλά στην ατζέντα της την οικονομική ανατροπή κ.λπ,αλλά περι άλλων τυρβάζει ποια ταξική συνείδηση να υπάρχει;

σωστά, η αριστερά πλέον δεν αναζητά εναλλακτικά μοντέλα αλλά έχει αποδεχθεί το υπάρχον και το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να το βελτιώσει μέσα μεταρρυθμίσεων, πούτσες μπλε δηλαδή

Η αριστερά συνειδητοποίησε ότι αν υπάρχει ένας δρόμος προς το σοσιαλισμό, αυτός έρχεται μέσω της φορολογίας και όχι μέσω του κεντρικού σχεδιασμού.

[Κόκκορας]

Εγώ, τύποι, έχω κρατήσει ένα κομμάτι στο ψυγείο, σε περίπτωση που κερδίσει το ΚΚΕ τίποτα εκλογές, να το ζεστάνω στα γρήγορα.

αυτοι δεν νομίζω να χρειάζονται ψυγείο για συντήρηση,απόδειξη οι ίδιοι

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Ο κόσμος των χρηματιστηρίων, των λογιστηρίων, των διαφημιστικών γραφείων, των θεάτρων, των εστιατορίων, των δημοσίων υπηρεσιών,των
Α.Ε και πάει λέγοντας δε δημιουργήθηκε τον 20ο αιώνα.

Ναι αλλά σήμερα, ο οποιοσδήποτε μπορεί να αγοράσει μετοχές, να γίνει λογιστής, διαφημιστής κλπ κλπ κλπ

Τον καιρό που γινόταν χαμός με το χρηματιστήριο η Σοφοκλέους ήταν γεμάτη με μπαρμπάδες με πλαστικές σακούλες από τη Βαρβάκειο και είχαν ανοίξει ελδε ακόμη και στα μπακάλικα-ουζερί των απάτητων βουνών της Ρούμελης που λέει και ο φίλος Αινειάν.

Κάποιοι δεν τα έζησαν αυτά αλλά ήταν μεγάλες στιγμές για όσους τα είχαν ζήσει.

Μετοχές μπορούσε να αγοράσει ο οποιοσδήποτε ανέκαθεν. Ένας δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος που είχε χρήματα στην άκρη μπορούσε τον 19ο αιώνα να αγοράσει μετοχές. Σε ό,τι αφορά τους λογιστές και τους διαφημιστές πρέπει να ξεχωρίσουμε εκείνους που έχουν τις δικές τους εταιρείες από αυτούς που έχουν μικρά γραφεία ή εργάζονται σαν υπάλληλοι για λογαριασμό των εργοδοτών. Γενικά, ο μαρξισμός ξεχωρίζει το μεγάλο κεφάλαιο από τους μικροιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής(π.χ λογιστές που κατέχουν γραφεία και απασχολούν 2-3 υπαλλήλους). Επίσης, ο μαρξισμός( σε αυτό ζητώ συνδρομή Φλάφυ) αναγνωρίζει πως κάποια τμήματα της εργατικής τάξης μπορούν να συμπορεύονται με το μεγάλο κεφάλαιο είτε γιατί κατέχουν υψηλόβαθμες θέσεις στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που διοικούν τις επιχειρήσεις και το Δημόσιο είτε γιατί μπορεί να ταυτίζουν την εργατική τους ιδιότητα με την κατοχή- σε περιορισμένο βαθμό- μέσων παραγωγής(π.χ μετοχές. Και για άλλους λόγους φυσικά. Ας μας πει ο Fluffy ή
όποιος άλλος θέλει κάτι πάνω στο πως ερμηνεύεται μαρξιστικά ο εργαζόμενος που έχει μετοχές, διαμερίσματα κλπ ή κατέχει κάποια διευθυντική θέση στην εταιρεία του.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Μπορεί ο μαρξιστής να μην τους διαφοροποιεί αλλά διαφοροποιούνται από μόνοι τους, δηλαδή η ίδια η πράξη το ακυρώνει. Δεν νιώθουν το ίδιο και έχουν και βάσιμα επιχειρήματα.

δεν μισθώνουν τον χρόνο τους για κάποιο είδος εργασίας και οι δυο;

Ναι. Και;

Αν ίσχυε μόνο αυτό που λες τότε θα ένιωθαν το ίδιο αλλά δε νιώθουν. Επομένως υπάρχουν και άλλοι παράμετροι, κοινώς η θεωρία χρειάζεται επικαιροποίηση.

Το τι νιώθει ο καθένας είναι σημαντικό αλλά σημαντικό είναι επίσης να καθορίζονται και κάποια πράγματα με εντικειμενικό τρόπο.
Αν κάποιος υπάλληλος γραφείου είναι υπάλληλος όπως και ο εργάτης του εργοστάσιου, τότε μιλάμε για ανθρώπους που δουλεύουν
για λογαριασμό άλλων.

[plouf]

δεν μισθώνουν τον χρόνο τους για κάποιο είδος εργασίας και οι δυο;

Ναι. Και;

Αν ίσχυε μόνο αυτό που λες τότε θα ένιωθαν το ίδιο αλλά δε νιώθουν. Επομένως υπάρχουν και άλλοι παράμετροι, κοινώς η θεωρία χρειάζεται επικαιροποίηση.

Το τι νιώθει ο καθένας είναι σημαντικό αλλά σημαντικό είναι επίσης να καθορίζονται και κάποια πράγματα με εντικειμενικό τρόπο.
Αν κάποιος υπάλληλος γραφείου είναι υπάλληλος όπως και ο εργάτης του εργοστάσιου, τότε μιλάμε για ανθρώπους που δουλεύουν
για λογαριασμό άλλων.

Μακρια απο τα αφεντικα που δηλωνουν αριστεροι οι κομμουνιστες ειναι οι χειροτεροι των χειροτερων απλα
στο λεω να το εχεις σοβαρα υποψιν αγαπητε.

[hellegennes]

Όταν έχουμε ταξική συνείδηση τι θα γίνει ;
Θα κάνουν 30 λεπτά το κιλό τα καρπούζια από το Μάϊο και δεν θα περιμένουμε να φτάσει Ιούλης ;

μια κοινωνία που είναι συνειδητοποιημένη ταξικά δεν πρόκειται να δεχθεί την υπερκερδοφορία των οικονομικών ελίτ με κόστος την δική της φτωχοποίηση. οι οργανωμένες μαζικές πιέσεις που θα δεθχούν οι πολιτικές ηγεσίες θα αναγκάσουν σε μείωση των υπερκερδών και σε σοβαρή κοινωνική πολιτική του κράτους

αυτα πιστευαν 50 κι 100 χρονια πριν.

τωρα ο μεσος εργατης ειναι μορφωμενος, και καταλαβαινει, οτι αυτα τα "υπερκερδη" ειναι εν πολλοις μυθος. καταλαβαινει οτι τα οποια κερδη ειναι περισσοτερο χρηματιστηριακα παιχνιδια, και οχι λεφτα που λειπουν απο τη δικη του τσεπη. καταλαβαινει οτι με το να φτωχοποιηθει ο μπεζος, δεν εχει να κερδισει κατι ο ιδιος.

Excuse me? Πιστεύεις δηλαδή ότι το σύνολο της περιουσίας του Μπέζος είναι μετοχική αξία; Σύμφωνα με το Bloomberg έχει 25 δις σε μετρητά και προσωπικά περιουσιακά στοιχεία.

[Fluffy]

Σας αρέσει ή όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει ταξική συνείδηση.

δεν του το αμφισβητήσαμε ποτέ αυτό, αστικό κόμμα είναι.

Όχι. Αστικό κόμμα σε βολεύει να λες ότι είναι για να μην χαλάσει το αφήγημα σας.

100% αριστερή ταξική συνείδηση είχε και το απέδειξε όπου μπορούσε. Βασικά όπου δεν κινδύνευε να του βάλει άμεσα κωλοδάχτυλο η ΕΕ.

δηλαδή σε τριτεύοντα ζητήματα αρα κατα βάση είναι αστικό κόμμα με περιτύλιγμα και φραμπαλά σοσιαλιστικού. ¨οπως έλεγε και η συντρόφισσα αλέκα πριν ο συριζα γίνει κυβέρνησεη ο σοσιαλισμός του σύριζα είναι σαν τη σκόνη του κουραμπιέ.

[Fluffy]

Ο κόσμος των χρηματιστηρίων, των λογιστηρίων, των διαφημιστικών γραφείων, των θεάτρων, των εστιατορίων, των δημοσίων υπηρεσιών,των
Α.Ε και πάει λέγοντας δε δημιουργήθηκε τον 20ο αιώνα.

Ναι αλλά σήμερα, ο οποιοσδήποτε μπορεί να αγοράσει μετοχές, να γίνει λογιστής, διαφημιστής κλπ κλπ κλπ

Τον καιρό που γινόταν χαμός με το χρηματιστήριο η Σοφοκλέους ήταν γεμάτη με μπαρμπάδες με πλαστικές σακούλες από τη Βαρβάκειο και είχαν ανοίξει ελδε ακόμη και στα μπακάλικα-ουζερί των απάτητων βουνών της Ρούμελης που λέει και ο φίλος Αινειάν.

Κάποιοι δεν τα έζησαν αυτά αλλά ήταν μεγάλες στιγμές για όσους τα είχαν ζήσει.

Μετοχές μπορούσε να αγοράσει ο οποιοσδήποτε ανέκαθεν. Ένας δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος που είχε χρήματα στην άκρη μπορούσε τον 19ο αιώνα να αγοράσει μετοχές. Σε ό,τι αφορά τους λογιστές και τους διαφημιστές πρέπει να ξεχωρίσουμε εκείνους που έχουν τις δικές τους εταιρείες από αυτούς που έχουν μικρά γραφεία ή εργάζονται σαν υπάλληλοι για λογαριασμό των εργοδοτών. Γενικά, ο μαρξισμός ξεχωρίζει το μεγάλο κεφάλαιο από τους μικροιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής(π.χ λογιστές που κατέχουν γραφεία και απασχολούν 2-3 υπαλλήλους). Επίσης, ο μαρξισμός( σε αυτό ζητώ συνδρομή Φλάφυ) αναγνωρίζει πως κάποια τμήματα της εργατικής τάξης μπορούν να συμπορεύονται με το μεγάλο κεφάλαιο είτε γιατί κατέχουν υψηλόβαθμες θέσεις στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που διοικούν τις επιχειρήσεις και το Δημόσιο είτε γιατί μπορεί να ταυτίζουν την εργατική τους ιδιότητα με την κατοχή- σε περιορισμένο βαθμό- μέσων παραγωγής(π.χ μετοχές. Και για άλλους λόγους φυσικά. Ας μας πει ο Fluffy ή
όποιος άλλος θέλει κάτι πάνω στο πως ερμηνεύεται μαρξιστικά ο εργαζόμενος που έχει μετοχές, διαμερίσματα κλπ ή κατέχει κάποια διευθυντική θέση στην εταιρεία του.

Η εμφάνιση της εργατικής αριστοκρατίας

αλλά και πάλι, είπαμε πως η κυρίαρχη τάξη διαχεει την ιδεολογία της σε όλη την κοινωνία. Π.χ. στην αρχαιότητα οι δουλοκτήτες με πολλούς τρόπους κάναν την κοινωνία να θεωρεί πως είναι λογική και φυσική η δουλεία. Ο αριστοτέλης το έθετε ως φύση, δουλική και ελευθιερη. Να ένα θέμα που δείχνει αυτό ακριβώς: Επίκτητος- φιλόσοφος δούλος

[Green Dragon]

Το τι νιώθει ο καθένας είναι σημαντικό αλλά σημαντικό είναι επίσης να καθορίζονται και κάποια πράγματα με εντικειμενικό τρόπο.
Αν κάποιος υπάλληλος γραφείου είναι υπάλληλος όπως και ο εργάτης του εργοστάσιου, τότε μιλάμε για ανθρώπους που δουλεύουν
για λογαριασμό άλλων.

Μα εκεί θέλω να καταλήξω. Αν η μαζική αίσθηση των υπαλλήλων είναι ότι διαφέρουν από τους εργάτες των εργοστασίων και τους αγρότες, μάλλον υπάρχει αντικειμενική βάση σε αυτήν την αίσθηση.

[Ασέβαστος]

μια κοινωνία που είναι συνειδητοποιημένη ταξικά δεν πρόκειται να δεχθεί την υπερκερδοφορία των οικονομικών ελίτ με κόστος την δική της φτωχοποίηση. οι οργανωμένες μαζικές πιέσεις που θα δεθχούν οι πολιτικές ηγεσίες θα αναγκάσουν σε μείωση των υπερκερδών και σε σοβαρή κοινωνική πολιτική του κράτους

αυτα πιστευαν 50 κι 100 χρονια πριν.

τωρα ο μεσος εργατης ειναι μορφωμενος, και καταλαβαινει, οτι αυτα τα "υπερκερδη" ειναι εν πολλοις μυθος. καταλαβαινει οτι τα οποια κερδη ειναι περισσοτερο χρηματιστηριακα παιχνιδια, και οχι λεφτα που λειπουν απο τη δικη του τσεπη. καταλαβαινει οτι με το να φτωχοποιηθει ο μπεζος, δεν εχει να κερδισει κατι ο ιδιος.

Excuse me? Πιστεύεις δηλαδή ότι το σύνολο της περιουσίας του Μπέζος είναι μετοχική αξία; Σύμφωνα με το Bloomberg έχει 25 δις σε μετρητά και προσωπικά περιουσιακά στοιχεία.

ναι. κι αν τα χασει, ποσο πιο πλουσιος θα γινεις εσυ, η εγω;

[hellegennes]

αυτα πιστευαν 50 κι 100 χρονια πριν.

τωρα ο μεσος εργατης ειναι μορφωμενος, και καταλαβαινει, οτι αυτα τα "υπερκερδη" ειναι εν πολλοις μυθος. καταλαβαινει οτι τα οποια κερδη ειναι περισσοτερο χρηματιστηριακα παιχνιδια, και οχι λεφτα που λειπουν απο τη δικη του τσεπη. καταλαβαινει οτι με το να φτωχοποιηθει ο μπεζος, δεν εχει να κερδισει κατι ο ιδιος.

Excuse me? Πιστεύεις δηλαδή ότι το σύνολο της περιουσίας του Μπέζος είναι μετοχική αξία; Σύμφωνα με το Bloomberg έχει 25 δις σε μετρητά και προσωπικά περιουσιακά στοιχεία.

ναι. κι αν τα χασει, ποσο πιο πλουσιος θα γινεις εσυ, η εγω;

Γιατί, ο Μπέζος έχει συγκεντρώσει όλον τον πλούτο της γης;

Και δεν είναι μόνο άτομα, παρεμπιπτόντως, είναι και εταιρείες.

[Dwarven Blacksmith]

Ο κόσμος των χρηματιστηρίων, των λογιστηρίων, των διαφημιστικών γραφείων, των θεάτρων, των εστιατορίων, των δημοσίων υπηρεσιών,των
Α.Ε και πάει λέγοντας δε δημιουργήθηκε τον 20ο αιώνα.

Ναι αλλά σήμερα, ο οποιοσδήποτε μπορεί να αγοράσει μετοχές, να γίνει λογιστής, διαφημιστής κλπ κλπ κλπ

Τον καιρό που γινόταν χαμός με το χρηματιστήριο η Σοφοκλέους ήταν γεμάτη με μπαρμπάδες με πλαστικές σακούλες από τη Βαρβάκειο και είχαν ανοίξει ελδε ακόμη και στα μπακάλικα-ουζερί των απάτητων βουνών της Ρούμελης που λέει και ο φίλος Αινειάν.

Κάποιοι δεν τα έζησαν αυτά αλλά ήταν μεγάλες στιγμές για όσους τα είχαν ζήσει.

Μετοχές μπορούσε να αγοράσει ο οποιοσδήποτε ανέκαθεν. Ένας δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος που είχε χρήματα στην άκρη μπορούσε τον 19ο αιώνα να αγοράσει μετοχές. Σε ό,τι αφορά τους λογιστές και τους διαφημιστές πρέπει να ξεχωρίσουμε εκείνους που έχουν τις δικές τους εταιρείες από αυτούς που έχουν μικρά γραφεία ή εργάζονται σαν υπάλληλοι για λογαριασμό των εργοδοτών. Γενικά, ο μαρξισμός ξεχωρίζει το μεγάλο κεφάλαιο από τους μικροιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής(π.χ λογιστές που κατέχουν γραφεία και απασχολούν 2-3 υπαλλήλους). Επίσης, ο μαρξισμός( σε αυτό ζητώ συνδρομή Φλάφυ) αναγνωρίζει πως κάποια τμήματα της εργατικής τάξης μπορούν να συμπορεύονται με το μεγάλο κεφάλαιο είτε γιατί κατέχουν υψηλόβαθμες θέσεις στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που διοικούν τις επιχειρήσεις και το Δημόσιο είτε γιατί μπορεί να ταυτίζουν την εργατική τους ιδιότητα με την κατοχή- σε περιορισμένο βαθμό- μέσων παραγωγής(π.χ μετοχές. Και για άλλους λόγους φυσικά. Ας μας πει ο Fluffy ή
όποιος άλλος θέλει κάτι πάνω στο πως ερμηνεύεται μαρξιστικά ο εργαζόμενος που έχει μετοχές, διαμερίσματα κλπ ή κατέχει κάποια διευθυντική θέση στην εταιρεία του.

Γενικά αν πρέπει να μείνει εργαζόμενος για να διατηρήσει το επίπεδο ζωής του, σίγουρα δεν είναι αστική τάξη.
Αμα έχεις 200.000 χιλιάδες ευρώ σε μετοχές και παίρνεις μέρισμα 800 ευρώ το χρόνο, προφανώς και δεν ζεις απ' αυτό. Ο συνιδιοκτήτης καφετέριας που δεν πατάει στην καφετέρια είναι πιο κοντά από σένα, αλλά προφανώς κι αυτός μικροιδιοκτήτης είναι και η θέση του είναι επισφαλής.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Ναι αλλά σήμερα, ο οποιοσδήποτε μπορεί να αγοράσει μετοχές, να γίνει λογιστής, διαφημιστής κλπ κλπ κλπ

Τον καιρό που γινόταν χαμός με το χρηματιστήριο η Σοφοκλέους ήταν γεμάτη με μπαρμπάδες με πλαστικές σακούλες από τη Βαρβάκειο και είχαν ανοίξει ελδε ακόμη και στα μπακάλικα-ουζερί των απάτητων βουνών της Ρούμελης που λέει και ο φίλος Αινειάν.

Κάποιοι δεν τα έζησαν αυτά αλλά ήταν μεγάλες στιγμές για όσους τα είχαν ζήσει.

Μετοχές μπορούσε να αγοράσει ο οποιοσδήποτε ανέκαθεν. Ένας δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος που είχε χρήματα στην άκρη μπορούσε τον 19ο αιώνα να αγοράσει μετοχές. Σε ό,τι αφορά τους λογιστές και τους διαφημιστές πρέπει να ξεχωρίσουμε εκείνους που έχουν τις δικές τους εταιρείες από αυτούς που έχουν μικρά γραφεία ή εργάζονται σαν υπάλληλοι για λογαριασμό των εργοδοτών. Γενικά, ο μαρξισμός ξεχωρίζει το μεγάλο κεφάλαιο από τους μικροιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής(π.χ λογιστές που κατέχουν γραφεία και απασχολούν 2-3 υπαλλήλους). Επίσης, ο μαρξισμός( σε αυτό ζητώ συνδρομή Φλάφυ) αναγνωρίζει πως κάποια τμήματα της εργατικής τάξης μπορούν να συμπορεύονται με το μεγάλο κεφάλαιο είτε γιατί κατέχουν υψηλόβαθμες θέσεις στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που διοικούν τις επιχειρήσεις και το Δημόσιο είτε γιατί μπορεί να ταυτίζουν την εργατική τους ιδιότητα με την κατοχή- σε περιορισμένο βαθμό- μέσων παραγωγής(π.χ μετοχές. Και για άλλους λόγους φυσικά. Ας μας πει ο Fluffy ή
όποιος άλλος θέλει κάτι πάνω στο πως ερμηνεύεται μαρξιστικά ο εργαζόμενος που έχει μετοχές, διαμερίσματα κλπ ή κατέχει κάποια διευθυντική θέση στην εταιρεία του.

Γενικά αν πρέπει να μείνει εργαζόμενος για να διατηρήσει το επίπεδο ζωής του, σίγουρα δεν είναι αστική τάξη.
Αμα έχεις 200.000 χιλιάδες ευρώ σε μετοχές και παίρνεις μέρισμα 800 ευρώ το χρόνο, προφανώς και δεν ζεις απ' αυτό. Ο συνιδιοκτήτης καφετέριας που δεν πατάει στην καφετέρια είναι πιο κοντά από σένα, αλλά προφανώς κι αυτός μικροιδιοκτήτης είναι και η θέση του είναι επισφαλής.

Σύμφωνα με την μαρξιστική ανάλυση, η ταξική θέση καθενός από εμάς καθορίζεται από τη θέση του απέναντι στα μέσα παραγωγής. Ένας διευθυντής μίας εταιρείας μπορεί να βγάζει περισσότερα κάθε μήνα από έναν ιδιοκτήτη συνοικιακής καφετέριας και να διαχειρίζεται υψηλότερο
μπάτζετ. Παρόλα αυτά ανήκει στην εργατική τάξη, έστω και στο προνομιούχο στρώμα αυτής, το "αριστοκρατικό" διότι διευθύνει μέσα παραγωγής
που δεν ανήκουν στον ίδιο. Ο ιδιοκτήτης καφετέριας διευθύνει από την άλλη το μαγαζί και ό,τι περιλαμβάνει αυτό που είναι όλα γραμμένα στο όνομά του. Σκέψου π.χ πως ο ιδιοκτήτης καφετέριας μπορεί να έχει πάρει δάνειο ή επιχορήγηση στο όνομα του για να φτιάξει το μαγαζί, ενώ ο διευθυντής είναι ένας εργαζόμενος που έχει υπογράψει σύμβαση εργασίας με την επιχείρηση στην οποία απασχολεί. Ο ιδιοκτήτης καφετέριας, σύμφωνα με την μαρξιστική ανάλυση πάντα, ανήκει στην μικροαστική τάξη.

Σε ό,τι αφορά το θέμα της κατοχής μετοχών και λοιπών αξιογράφων έχει σημασία το πως η κατοχή αυτή καθορίζει την πορεία της επιχείρησης που τις εκδίδει. Εγώ για παράδειγμα μπορεί να είμαι ένας υπάλληλος με μεσαίο εισόδημα που έχει αγοράσει μερικές μετοχές των εταιρειών ΑΚΤΩΡ ή ΤΙΤΑΝ. Μπορώ με τις μετοχές που έχω να καθορίσω την πορεία αυτών των επιχειρήσεων, να επιβάλλω τα θέλω μου στα εταιρικά Μάνατζμεντ? Αν ο ιδοκτήτης 10 μετοχών του Άκτωρα μπορεί να θεωρηθεί μέλος της-κατά Μαρξ- αστικής τάξης το ίδιο μπορεί να θεωρηθεί και ο καταθέτης της Εθνικής Τράπεζας αλλά μετά η ιδέα πως η κοινωνία χωρίζεται σε τάξεις ακυρώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μπορεί κάποιος εκεί να πει πως ο Τζίγκερ και εγώ είμαστε ένα και αυτό από κοινωνικής άποψης.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Το τι νιώθει ο καθένας είναι σημαντικό αλλά σημαντικό είναι επίσης να καθορίζονται και κάποια πράγματα με εντικειμενικό τρόπο.
Αν κάποιος υπάλληλος γραφείου είναι υπάλληλος όπως και ο εργάτης του εργοστάσιου, τότε μιλάμε για ανθρώπους που δουλεύουν
για λογαριασμό άλλων.

Μα εκεί θέλω να καταλήξω. Αν η μαζική αίσθηση των υπαλλήλων είναι ότι διαφέρουν από τους εργάτες των εργοστασίων και τους αγρότες, μάλλον υπάρχει αντικειμενική βάση σε αυτήν την αίσθηση.

Προς την κατεύθυνση αυτή είχαν διαμορφωθεί, κοινωνιολογικές προσεγγίσεις που διαφέρουν σε σχέση με την Μαρξιστική. Ο Βέμπερ ας πούμε έλεγε
πως ναι μεν παίζει ρόλο η θέση ενός ανθρώπου απέναντι στα μέσα παραγωγής προκειμένου να καθοριστεί το που ανήκει αυτός ταξικά αλλά κάποιοι παράγοντες όπως ο τίτλος, τα εκπαιδευτικά προσόντα και το κοινωνικό πρεστίζ διαμορφώνουν το κοινωνικό πλαίσιο κατά τρόπο τέτοιο ώστε η ταξική του διάρθρωση να είναι πολυπλοκότερη από το δίπολο εργάτες vs αστοί του Μαρξ. Η άποψη του Βέμπερ ενώ δεν είναι πρακτικά, με βάση το τι λέγεται και το ακούγεται εκεί έξω λανθασμένη(μεταξύ μας πολλοί γραφειάδες θεωρούν εαυτούς κοινωνικά ανώτερους από τον "τραχύ" οικοδόμο που μένει μερικά στενά πιό κάτω από αυτούς) υποβαθμίζει το γεγονός πως κάποια πράγματα γύρω μας έχουν αντικειμενική σημασία διοτί τελικά αυτή καθορίζεται από την οικονομία. Εγώ, μπορεί ως υπάλληλος γραφείου σε γνωστή εταιρεία, μέ έναν τίτλο στα χέρια(Μarketing Manager π.χ) ,με μεταπτυχιακό από το London Business School και παρέες μου τον CEO και τον γιό του μεγαλομέτοχου να αισθάνομαι πως ανήκω στην ελίτ της κοινωνίας και να έχω διαμορφώσει και το lifestyle μου κατά τον τρόπο αυτό. Αλλά δεν παύω να είμαι ένας συμβασιούχος μισθωτός, ακόμα και νομικά να το πάρει κανείς, ακόμα και αν ρωτήθει ο ΕΦΚΑ για το θέμα μας πριν τον Μάρξ πάλι συμβασιούχος μισθωτός θεωρούμαι.