Freelancer έγραψε: ↑30 Δεκ 2022, 20:28
«Τη στιγμή που η μπάλα έφτανε στα πόδια του Πελέ, το ποδόσφαιρο μεταμορφωνόταν σε ποίηση»
Πιέρ Πάολο Παζολίνι.
Πιθανότατα ο πιο ποδοσφαιράνθρωπος από τους γνωστούς σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Φανατικός οπαδός της "μαρξιστικής" Μπολόνια, όμως Κυριακή μπαίνει-Κυριακή βγαίνει τον έβρισκες στο Ολίμπικο της Ρώμης για Ρόμα και Λάτσιο. Νεαρός έπαιζε έξω αριστερά -τι άλλο;
- με την ομάδα του χωριού της μάνας του, ενώ στη συνέχεια δεν έχανε ευκαιρία για ματσάκια με φίλους κι συνεργάτες.
Ιστορία έχει γράψει εκείνο του Μαρτίου 1975 στο βοηθητικό γήπεδο της Πάρμα, πόλη όπου ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι γυρίζει το επικό του
1900 (Νοβετσέντο). Επ' ευκαιρία των γενεθλίων του πρώην βοηθού του -ίσως και για τη λύση μιας μεταξύ τους παρεξήγησης-, ο Παζολίνι διακόπτει τα δικά του γυρίσματα για το σκληρό
Σαλό ή Οι 120 μέρες στα Σόδομα και ξεκουβαλάει από την Μάντοβα όλο το συνεργείο ώστε να παίξουν μπαλίτσα. Τους ντύνει με τα ερυθρομπλέ της Μπολόνια και ηγείται της ομάδας από τη θέση του αριστερού εξτρέμ, ενώ ο Μπερτολούτσι, παρότι 20 χρόνια νεώτερος, αναλαμβάνει απλώς εκλέκτορας-προπονητής των δικών του. Έχει παραγγείλει ωστόσο στην ενδυματολόγο της ταινίας μωβ στολές με κίτρινα γράμματα και πολύχρωμες ψυχεδελικές κάλτσες, οι οποίες δημιουργούν το φαινόμενο του καλειδοσκοπίου για να ζαλίζουν τους αντιπάλους κατά τον εντοπισμό της μπάλας. Αποτέλεσμα 5-2 υπέρ των Νοβετσέντο και ο Πιερ Πάολο να αποχωρεί πριν τη λήξη σιχτιρίζοντας.
Πριν περάσουν 8 μήνες τον στέλνουν στα 53 του όλως αδίκως στον παράδεισο, με το Σαλό να αποτελεί την τελευταία κάθοδο στην κόλαση για τον πιο πολυσυζητημένο Ιταλό διανοούμενο της ιστορίας.