"Να προσέξουμε τον φασισμό που κρύβουμε όλοι μέσα μας"

[Naida]

Η λέξη φασισμός έχει πολύ συγκεκριμένη σημασία και η ας πούμε καθιέρωσή της ως ευρύτερη έννοια είναι επικίνδυνη.

[Πάνας]

Fascio siciliano

[Πάνας]

Εδώ και το υπόλοιπο κείμενο για όποιον τον ενδιαφέρει:

Σε τούτες τις επιφυλλίδες δεν κάνω τίποτε άλλο παρά να παραθέτω, άτακτα, απρογραμμάτιστα (και πάντοτε υπό διαρκή κρίση – όσο μπορώ) επιχειρήματα. Αν σκεφτόμουν κάποτε να τα βάλω σε μια σειρά, φαντάζομαι πως θα ξεκινούσα από εκείνο το παλιό habeo corpus: δηλαδή, έχω σώμα, είμαι κύριος της ζωής μου, μπορώ να την αυτοδιαθέτω, να την επιλέγω, έχω δικαίωμα να αγαπώ και να μισώ, να επενδύω ή να ξοδεύω όπως θέλω τον μάταιο χρόνο μου. Το habeo corpus προσδιορίζεται σε σχέση με το habere corpus του απέναντί μας. Ό,τι κι αν πιστεύουμε, όπως κι αν το πιστεύουμε, οφείλουμε να προτάξουμε ετούτο το δικαίωμα του απέναντι σώματος – ακόμη κι όταν αυτό (το σώμα) πάει πιο πέρα από την ηθική μας. Κάπως έτσι νομίζω πως προσδιορίζεται η ανεκτικότητα – η θεμελιακή προϋποθεση της ανοιχτής κονωνίας.


Συνεχίζοντας το σημείωμα της προηγούμενης Κυριακής, σκέφτομαι το κατά πόσο σε μια ανοιχτή κοινωνία είναι δημοκρατικό δικαίωμα του καθένα μας το να είναι φασίστας. Συχνά πυκνά πρέπει να αντιστρέφουμε το ερώτημα: μπορούμε να απαγορεύσουμε σε κάποιον να είναι φασίστας, να μισεί όσους είναι διαφορετικοί από αυτόν, να λογαριάζει πως πρέπει να διορθωθεί ό,τι του φαίνεται ατέλεια στην φύση; Απάντηση: ούτε μπορούμε, ούτε πρέπει να απαγορεύουμε μήτε τις σκέψεις, μήτε τα λόγια: για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούμε να απαγορεύουμε οποιαδήποτε άποψη, οποιαδήποτε ρητορική, οποιαδήποτε συναίσθημα. Το μίσος (σωστότερα: αυτό που εκλαμβάνουμε εμείς για μίσος) είναι ένας τρόπος έκφρασης (αποκρουστικός για μένα, μα τρόπος έκφρασης) δηλαδή είναι ένα πνευματικό δικαίωμα (δικό μας και των άλλων). Κι ούτε βέβαια είναι κάτι ξένο στη ζωή μας: ολόκληρος ο σύγχρονος πολιτισμός δομήθηκε πάνω σε ρυθμιστικές θρησκείες, δηλαδή πάνω σε θεοκρατικής αφετηρίας εκφράσεις μίσους του «εχθρού», που είναι «ξένος» και «άπιστος», δηλαδή ένας άλλος. Το όριο της ανεκτικότητας απέναντι στην έφραση του μίσους είναι εκείνο το θολό, αμφιλεγόμενο σημείο όπου η φασιστική ρητορική μετασχηματίζεται σε φασιστική πράξη, όταν τα λόγια γίνονται γροθιές, σιδερολοστοί και βόμβες· δηλαδή όταν το Μein Kampf γίνεται Νόμοι της Νυρεμβεργης και Kristallnacht.

Στα νομικά συστήματα των περισσότερων χωρών του μεταπολεμικού κόσμου υπάρχει, λιγότερο ή περισσότερο, η τάση ελέγχου και απαγόρευσης του φασιστικού λόγου, προκειμένου να μην γίνει πράξη βίας και προσβολής της ελευθερίας των άλλων. Ειδικά στην Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ετούτη η πρακτική κρίθηκε ως κεντρική πολιτική μέθοδος επούλωσης των τραυμάτων του ναζισμού (του οποίου η αποκρουστική βία και ο κτηνώδης αντισημιτισμός είχε υποστηριχτεί ενεργά από μια σημαντική έως συντριπτική πλειοψηφία του γερμανικού λαού). Ωστόσο η προληπτική προστασία ενάντια στον φασισμό είναι προ-απόφαση για τις ανθρώπινες επιλογές’ δηλαδή είναι μια χαρακτηριστική μορφή φασισμού. Η απαγόρευση του Mein Kampf στη Γερμανία δεν εμπόδισε τις ομάδες των νεοναζί να αυξάνουνε ολοένα, ένα συντεταγμένο κόμμα να αρνηθεί το Άουσβιτς και ολόκληρους πολιτικούς σχηματισμούς εξουσίας (Χριστιανοδημοκράτες του Στόιμπερ) να στοιχίζονται σχεδόν απροκάλυπτα πίσω από ξενοφοβικές και ρατσιστικές επιλογές. Και συμφωνώ απόλυτα με τη θέση που από χρόνια έχει διατυπώσει ο Γκίντερ Γκρας: το Mein Kampf πρέπει να κυκλοφορεί ελεύθερα και στη Γερμανία, καθώς η επόμενη Νύχτα των Κρυστάλλων και το επόμενο Άουσβιτς θα αποτραπούν εγκαιρότερα εάν γνωρίζουμε μέσα από ποια επιχειρηματολογία γεννήθηκαν, και όχι αν την εξορίσουμε σε μια μακρινή περιφραγμένη no mans land που κανένας δεν πλησιάζει. Η προληπτική απαγόρευση του φασιστικού λόγου όχι μόνο δεν τον ακυρώνει, αλλά τον δικαιώνει στα μάτια των εκφραστών του, καθώς τον καθιστά «διωκόμενο» άρα και προνομιακό πόλο ενός ιδεολογικού πολέμου και μοιραία του προσδίδει την ηρωική νομιμοποίηση της «αντίστασης». Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τον Ίαν Κέρσοου, θα δει πως η δεκάμηνη φυλάκιση του Χίτλερ στο Λάντσμπεργκερ όχι μόνο δεν ανέκοψε την πορεία του προς την καγγελαρία, αλλά τον μετέβαλε από έναν γραφικό εξτρεμιστή σε πόλο επανασύστασης της «χαμένης γερμανικής ισχύος». Είναι τουλάχιστον ανορθολογικό να πιστεύουμε πως ο φασισμός, ο ρατσισμός και το μίσος του άλλου αντιμετωπίζεται στον πυρήνα τους με απαγορεύσεις, όταν εκτρέφονται από ηθικά συστήματα που δομούνται πάνω στην έννοια της απαγόρευσης.



Ποια μπορεί να είναι η αντιπρότασή μας, λοιπόν; Σίγουρα όχι μια μαγική λύση, αλλά μια διαδρομή κόντρα στη βολική αυτοκατάφασή μας: η αποθεολογικοποίηση της εκπαίδευσης μας, του πολιτικού λόγου μας, της κοινωνικής συμμετοχής μας, η έξοδός μας από το κοπάδι της ομογενοποιημένης κοινοτοπίας που συχνά είναι ασυνείδητη άσκηση βίας και μίσους. Η διαρκής αντίδρασή μας σε κάθε απαγόρευση έκφρασης μεγαλώνει τις πιθανότητες να αντισταθούμε σε κάθε Lebensraum, σε κάθε μπαμπούλα, σε κάθε δήλωση φυλετικής ή «εθνοβιολογικής» υπεροχής, σε κάθε επικίνδυνα μωροφιλόδοξο ή επικίνδυνα ανόητο που ισχυρίζεται πως «οι Έλληνες (κι εδώ μπορεί να μπει κάθε άλλη «εθνικότητα») έχουμε στα κύτταρα μας την πρωτιά» (αλλά και σε κάθε δημοσιογράφο κρατικής τηλεόρασης που μια ώρα αργότερα κάνει γαργάρα την δήλωση αυτή για να μην χαλάσει το κλίμα της «μεγάλης γιορτής» στην οποία έχει με το αζημίωτο στρατευτεί). Ο καθένας έχει το δικαίωμα να σκέφτεται και να δημοσιοποιεί: είτε στήνοντας ένα τηλεοπτικό καφενείο όπου επιδίδεται σε ένα ξενοφοβικό παραλήρημα κατά των μεταναστών, είτε γράφοντας ένα θεατρικό έργο, όπου ένας Εβραίος ονόματι Σάιλοκ αγοράζει το αίμα των ανθρώπων (βλέπε Σέξπιρ, «Ο έμπορος της Βενετίας»). Ωστόσο όσοι πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν μήτε δαίμονες, μήτε προαιώνιοι εχθροί ανάμεσα στους ανθρώπους, έχουμε με τη σειρά μας το δικαιώμα ή την υποχρέωση (όσοι το νιώθουμε και όπως το νιώθουμε) να φωνάξουμε πως είναι το τηλεοπτικό καφενείο θυμίζει παλιά μπυραρία, και το θεατρικό έργο υπηρετεί το μίσος και το ρατσισμό, πως μυρίζει Ζικλόν Β. Αυτό είναι και το στοίχημα: από το να ράψουμε τα στόματα των ανθρώπων προκειμένου να μην ξεστομίζουν λέξεις μίσους εναντίων μας ή εναντίων των άλλων ανθρώπων, είναι προτιμότερο να τις ακούμε και να απαντούμε – έτσι δομήθηκε η ανθρώπινη σκέψη και η ανθρώπινη λογική.

Κοντεύουν δυομιση αιώνες από τότε που ο Βολτέρος ξεχώρισε επιγραμματικά τη διαφωνία από το δικαίωμα έκφρασης. Η στόχευση μιας ανοιχτής κοινωνίας, που υπαινίχτηκαν (πολύ νωρίτερα από τον Μπερξόν και τον Πόπερ) ο Βολτέρος και οι συγκαιρινοί του, δεν είναι το να μην γράφονται τα Mein Kampf (δεν έχουμε δικαίωμα να απαγορεύσουμε μήτε καν τα παραληρήματα μίσους, είτε αυτά ονομάζονται Αποκάλυψη, είτε Malleus Maleficarum, είτε Ο Αγών μου, είτε όπως αλλιώς – εξάλλου, ως γνωστόν, οργανωμένα παραληρήματα γράφονταν πάντοτε και παντοτε πουλούσαν καλά). Η στόχευση της ανοιχτής κοινωνίας είναι να μην μετασχηματίζονται οι όποιες Αποκαλύψεις σε Ιερές Εξέτασεις και διωγμούς «απίστων» και τα όποια Mein Kampf σε Νόμους της Νυρεμβέργης, Kristallnacht, Άουσβιτς και Νταχάου (και μάλιστα με τη συναίνεση της κυρίαρχης πλειοψηφίας). Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον δρόμο προς τούτον τον σκοπό παρά μια ενεργητική κοινωνική δράση όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα, δηλαδή οι επιλογές που απορρέουν από το habeo corpus, προτάσσονται από τις ιδεολογίες, τις ηθικές επιταγές, τις μεγάλες αφηρημένες λέξεις-φενάκες. Με άλλα λόγια: από μια κοινωνία όπου κάποιος προαιώνιος Αφέντης ή κάποιος νεόκοπος Μεγάλος Αδελφός θα επιβάλει την «καθολική αγάπη» προτιμώ μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα επιλέγουν το αν και το πώς θα αγαπούν ή θα μισούν. Μπορεί κάποιοι να μου προσάπτουν σχετικισμό (τον οποίο, φαίνεται, να λογαριάζουν για αμαρτία), ωστόσο πιστεύω ό,τι στην επιλογή του να είναι κανείς φασίστας, η αντιπρόταση είναι στα χέρια μας: οφείλουμε (πρωτίστως στους εαυτούς μας) να αναγνωρίσουμε στους φασίστες το δικαίωμα να είναι ό,τι θέλουν – ακριβώς γιατί αυτή η αναγνώριση είναι ο πυρήνας της στάσης που θα εμποδίσει τον μετασχηματισμό της φασιστικής ρητορικής σε φασιστική πράξη. Κι ακόμη: αυτή η αναγνώριση είναι η καλύτερη απάντηση στον φασισμό τους – αλλά και μια κρίσιμη άσκηση ανεκτικότητας στον φασισμό που κρύβουμε μέσα μας.

http://www.triaridis.gr/keimena/keimD031.htm



(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής, στις 13-2-2005 και στις 20-2-2005.)

[Nandros]

Δλδ οτι στα σχολεία διδάσκουν μονο Ελληνική ορθοδοξη θρησκεία με βιωματικο χαρακτηρα και δαιμονοποιούν τις υπόλοιπες, είναι μορφή φασισμού με την σημερινή έννοια της λέξης;

Τι εννοείς δαιμονοποιούν? Καλούν οι ορθόδοξοι σε επανάσταση και εκκαθάριση των απίστων?

Δεν ξέρω αν καλούν ή οχι, αλλα οι Ελ ειναι ορθοδοξοι σε ποσοστό τσαουσέσκου. Κατι λεει αυτό.

Σταμάτα τις γελοιότητες με τα υπονοούμενα πως οι χριστιανοί είναι εξ ορισμού φασίστες!
Άθεος είμαι αλλά τέτοια χαζά δεν τα γράφω!
Άσε που οι χριστιανοί σήμερα στην Ελλάδα είναι ντεμί, πλην ολίγιστων φανατικών.
.

[blackpaint]

Σταμάτα τις γελοιότητες με τα υπονοούμενα πως οι χριστιανοί είναι εξ ορισμού φασίστες!
Άθεος είμαι αλλά τέτοια χαζά δεν τα γράφω!
Άσε που οι χριστιανοί σήμερα στην Ελλάδα είναι ντεμί, πλην ολίγιστων φανατικών.
.

οι εξτρεμιστες χριστιανοι κανουν εγκληματα και τρομοκρατικα χτυπηματα και οι μετριοπαθεις τους ανεχονται.
στην αμερικη, πιο πολλα χτυπηματα εχουν κανει απο τους τζιχαντιστες.

[Πάνας]

Εδώ και το υπόλοιπο κείμενο για όποιον τον ενδιαφέρει:

Σε τούτες τις επιφυλλίδες δεν κάνω τίποτε άλλο παρά να παραθέτω, άτακτα, απρογραμμάτιστα (και πάντοτε υπό διαρκή κρίση – όσο μπορώ) επιχειρήματα. Αν σκεφτόμουν κάποτε να τα βάλω σε μια σειρά, φαντάζομαι πως θα ξεκινούσα από εκείνο το παλιό habeo corpus: δηλαδή, έχω σώμα, είμαι κύριος της ζωής μου, μπορώ να την αυτοδιαθέτω, να την επιλέγω, έχω δικαίωμα να αγαπώ και να μισώ, να επενδύω ή να ξοδεύω όπως θέλω τον μάταιο χρόνο μου. Το habeo corpus προσδιορίζεται σε σχέση με το habere corpus του απέναντί μας. Ό,τι κι αν πιστεύουμε, όπως κι αν το πιστεύουμε, οφείλουμε να προτάξουμε ετούτο το δικαίωμα του απέναντι σώματος – ακόμη κι όταν αυτό (το σώμα) πάει πιο πέρα από την ηθική μας. Κάπως έτσι νομίζω πως προσδιορίζεται η ανεκτικότητα – η θεμελιακή προϋποθεση της ανοιχτής κονωνίας.


Συνεχίζοντας το σημείωμα της προηγούμενης Κυριακής, σκέφτομαι το κατά πόσο σε μια ανοιχτή κοινωνία είναι δημοκρατικό δικαίωμα του καθένα μας το να είναι φασίστας. Συχνά πυκνά πρέπει να αντιστρέφουμε το ερώτημα: μπορούμε να απαγορεύσουμε σε κάποιον να είναι φασίστας, να μισεί όσους είναι διαφορετικοί από αυτόν, να λογαριάζει πως πρέπει να διορθωθεί ό,τι του φαίνεται ατέλεια στην φύση; Απάντηση: ούτε μπορούμε, ούτε πρέπει να απαγορεύουμε μήτε τις σκέψεις, μήτε τα λόγια: για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούμε να απαγορεύουμε οποιαδήποτε άποψη, οποιαδήποτε ρητορική, οποιαδήποτε συναίσθημα. Το μίσος (σωστότερα: αυτό που εκλαμβάνουμε εμείς για μίσος) είναι ένας τρόπος έκφρασης (αποκρουστικός για μένα, μα τρόπος έκφρασης) δηλαδή είναι ένα πνευματικό δικαίωμα (δικό μας και των άλλων). Κι ούτε βέβαια είναι κάτι ξένο στη ζωή μας: ολόκληρος ο σύγχρονος πολιτισμός δομήθηκε πάνω σε ρυθμιστικές θρησκείες, δηλαδή πάνω σε θεοκρατικής αφετηρίας εκφράσεις μίσους του «εχθρού», που είναι «ξένος» και «άπιστος», δηλαδή ένας άλλος. Το όριο της ανεκτικότητας απέναντι στην έφραση του μίσους είναι εκείνο το θολό, αμφιλεγόμενο σημείο όπου η φασιστική ρητορική μετασχηματίζεται σε φασιστική πράξη, όταν τα λόγια γίνονται γροθιές, σιδερολοστοί και βόμβες· δηλαδή όταν το Μein Kampf γίνεται Νόμοι της Νυρεμβεργης και Kristallnacht.

Στα νομικά συστήματα των περισσότερων χωρών του μεταπολεμικού κόσμου υπάρχει, λιγότερο ή περισσότερο, η τάση ελέγχου και απαγόρευσης του φασιστικού λόγου, προκειμένου να μην γίνει πράξη βίας και προσβολής της ελευθερίας των άλλων. Ειδικά στην Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ετούτη η πρακτική κρίθηκε ως κεντρική πολιτική μέθοδος επούλωσης των τραυμάτων του ναζισμού (του οποίου η αποκρουστική βία και ο κτηνώδης αντισημιτισμός είχε υποστηριχτεί ενεργά από μια σημαντική έως συντριπτική πλειοψηφία του γερμανικού λαού). Ωστόσο η προληπτική προστασία ενάντια στον φασισμό είναι προ-απόφαση για τις ανθρώπινες επιλογές’ δηλαδή είναι μια χαρακτηριστική μορφή φασισμού. Η απαγόρευση του Mein Kampf στη Γερμανία δεν εμπόδισε τις ομάδες των νεοναζί να αυξάνουνε ολοένα, ένα συντεταγμένο κόμμα να αρνηθεί το Άουσβιτς και ολόκληρους πολιτικούς σχηματισμούς εξουσίας (Χριστιανοδημοκράτες του Στόιμπερ) να στοιχίζονται σχεδόν απροκάλυπτα πίσω από ξενοφοβικές και ρατσιστικές επιλογές. Και συμφωνώ απόλυτα με τη θέση που από χρόνια έχει διατυπώσει ο Γκίντερ Γκρας: το Mein Kampf πρέπει να κυκλοφορεί ελεύθερα και στη Γερμανία, καθώς η επόμενη Νύχτα των Κρυστάλλων και το επόμενο Άουσβιτς θα αποτραπούν εγκαιρότερα εάν γνωρίζουμε μέσα από ποια επιχειρηματολογία γεννήθηκαν, και όχι αν την εξορίσουμε σε μια μακρινή περιφραγμένη no mans land που κανένας δεν πλησιάζει. Η προληπτική απαγόρευση του φασιστικού λόγου όχι μόνο δεν τον ακυρώνει, αλλά τον δικαιώνει στα μάτια των εκφραστών του, καθώς τον καθιστά «διωκόμενο» άρα και προνομιακό πόλο ενός ιδεολογικού πολέμου και μοιραία του προσδίδει την ηρωική νομιμοποίηση της «αντίστασης». Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τον Ίαν Κέρσοου, θα δει πως η δεκάμηνη φυλάκιση του Χίτλερ στο Λάντσμπεργκερ όχι μόνο δεν ανέκοψε την πορεία του προς την καγγελαρία, αλλά τον μετέβαλε από έναν γραφικό εξτρεμιστή σε πόλο επανασύστασης της «χαμένης γερμανικής ισχύος». Είναι τουλάχιστον ανορθολογικό να πιστεύουμε πως ο φασισμός, ο ρατσισμός και το μίσος του άλλου αντιμετωπίζεται στον πυρήνα τους με απαγορεύσεις, όταν εκτρέφονται από ηθικά συστήματα που δομούνται πάνω στην έννοια της απαγόρευσης.



Ποια μπορεί να είναι η αντιπρότασή μας, λοιπόν; Σίγουρα όχι μια μαγική λύση, αλλά μια διαδρομή κόντρα στη βολική αυτοκατάφασή μας: η αποθεολογικοποίηση της εκπαίδευσης μας, του πολιτικού λόγου μας, της κοινωνικής συμμετοχής μας, η έξοδός μας από το κοπάδι της ομογενοποιημένης κοινοτοπίας που συχνά είναι ασυνείδητη άσκηση βίας και μίσους. Η διαρκής αντίδρασή μας σε κάθε απαγόρευση έκφρασης μεγαλώνει τις πιθανότητες να αντισταθούμε σε κάθε Lebensraum, σε κάθε μπαμπούλα, σε κάθε δήλωση φυλετικής ή «εθνοβιολογικής» υπεροχής, σε κάθε επικίνδυνα μωροφιλόδοξο ή επικίνδυνα ανόητο που ισχυρίζεται πως «οι Έλληνες (κι εδώ μπορεί να μπει κάθε άλλη «εθνικότητα») έχουμε στα κύτταρα μας την πρωτιά» (αλλά και σε κάθε δημοσιογράφο κρατικής τηλεόρασης που μια ώρα αργότερα κάνει γαργάρα την δήλωση αυτή για να μην χαλάσει το κλίμα της «μεγάλης γιορτής» στην οποία έχει με το αζημίωτο στρατευτεί). Ο καθένας έχει το δικαίωμα να σκέφτεται και να δημοσιοποιεί: είτε στήνοντας ένα τηλεοπτικό καφενείο όπου επιδίδεται σε ένα ξενοφοβικό παραλήρημα κατά των μεταναστών, είτε γράφοντας ένα θεατρικό έργο, όπου ένας Εβραίος ονόματι Σάιλοκ αγοράζει το αίμα των ανθρώπων (βλέπε Σέξπιρ, «Ο έμπορος της Βενετίας»). Ωστόσο όσοι πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν μήτε δαίμονες, μήτε προαιώνιοι εχθροί ανάμεσα στους ανθρώπους, έχουμε με τη σειρά μας το δικαιώμα ή την υποχρέωση (όσοι το νιώθουμε και όπως το νιώθουμε) να φωνάξουμε πως είναι το τηλεοπτικό καφενείο θυμίζει παλιά μπυραρία, και το θεατρικό έργο υπηρετεί το μίσος και το ρατσισμό, πως μυρίζει Ζικλόν Β. Αυτό είναι και το στοίχημα: από το να ράψουμε τα στόματα των ανθρώπων προκειμένου να μην ξεστομίζουν λέξεις μίσους εναντίων μας ή εναντίων των άλλων ανθρώπων, είναι προτιμότερο να τις ακούμε και να απαντούμε – έτσι δομήθηκε η ανθρώπινη σκέψη και η ανθρώπινη λογική.

Κοντεύουν δυομιση αιώνες από τότε που ο Βολτέρος ξεχώρισε επιγραμματικά τη διαφωνία από το δικαίωμα έκφρασης. Η στόχευση μιας ανοιχτής κοινωνίας, που υπαινίχτηκαν (πολύ νωρίτερα από τον Μπερξόν και τον Πόπερ) ο Βολτέρος και οι συγκαιρινοί του, δεν είναι το να μην γράφονται τα Mein Kampf (δεν έχουμε δικαίωμα να απαγορεύσουμε μήτε καν τα παραληρήματα μίσους, είτε αυτά ονομάζονται Αποκάλυψη, είτε Malleus Maleficarum, είτε Ο Αγών μου, είτε όπως αλλιώς – εξάλλου, ως γνωστόν, οργανωμένα παραληρήματα γράφονταν πάντοτε και παντοτε πουλούσαν καλά). Η στόχευση της ανοιχτής κοινωνίας είναι να μην μετασχηματίζονται οι όποιες Αποκαλύψεις σε Ιερές Εξέτασεις και διωγμούς «απίστων» και τα όποια Mein Kampf σε Νόμους της Νυρεμβέργης, Kristallnacht, Άουσβιτς και Νταχάου (και μάλιστα με τη συναίνεση της κυρίαρχης πλειοψηφίας). Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον δρόμο προς τούτον τον σκοπό παρά μια ενεργητική κοινωνική δράση όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα, δηλαδή οι επιλογές που απορρέουν από το habeo corpus, προτάσσονται από τις ιδεολογίες, τις ηθικές επιταγές, τις μεγάλες αφηρημένες λέξεις-φενάκες. Με άλλα λόγια: από μια κοινωνία όπου κάποιος προαιώνιος Αφέντης ή κάποιος νεόκοπος Μεγάλος Αδελφός θα επιβάλει την «καθολική αγάπη» προτιμώ μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα επιλέγουν το αν και το πώς θα αγαπούν ή θα μισούν. Μπορεί κάποιοι να μου προσάπτουν σχετικισμό (τον οποίο, φαίνεται, να λογαριάζουν για αμαρτία), ωστόσο πιστεύω ό,τι στην επιλογή του να είναι κανείς φασίστας, η αντιπρόταση είναι στα χέρια μας: οφείλουμε (πρωτίστως στους εαυτούς μας) να αναγνωρίσουμε στους φασίστες το δικαίωμα να είναι ό,τι θέλουν – ακριβώς γιατί αυτή η αναγνώριση είναι ο πυρήνας της στάσης που θα εμποδίσει τον μετασχηματισμό της φασιστικής ρητορικής σε φασιστική πράξη. Κι ακόμη: αυτή η αναγνώριση είναι η καλύτερη απάντηση στον φασισμό τους – αλλά και μια κρίσιμη άσκηση ανεκτικότητας στον φασισμό που κρύβουμε μέσα μας.

http://www.triaridis.gr/keimena/keimD031.htm



(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής, στις 13-2-2005 και στις 20-2-2005.)

.

[Golden Age]

Όχι, δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα να είσαι φασίστας.

Καμία ανοχή στους φασίστες.

Γνωστό και ως παράδοξο της ανεκτικότητας (tolerance paradox). Αυτό λέει πως αν μια κοινωνία είναι ανεκτική χωρίς κανένα όριο τότε θα καταστραφεί από τους μη ανεκτικούς (βλ. εδώ). Οπότε για να παραμείνει μια κοινωνία ανεχτική, θα πρέπει να μην ανέχεται τους μη ανεκτικούς (βλ. φασίστες).

Μωρε άμα δεν καταπιέσετε αντιφρονούντρς, νοιώθετε ότι καταπιέζεστε.

Μια φορά ο αείμνηστος Μανιαδάκης προσπάθησε να σας κόψει αυτά τα χούγια κι απο τότε του σούρρετε τα μύρια όσα.

[Cavaliere]

Μωρε άμα δεν καταπιέσετε αντιφρονούντρς, νοιώθετε ότι καταπιέζεστε.

Μια φορά ο αείμνηστος Μανιαδάκης προσπάθησε να σας κόψει αυτά τα χούγια κι απο τότε του σούρρετε τα μύρια όσα.

Και η μπάλα πάλι στην εξέδρα, κυρίες και κύριοι. Ναι, αλλά εσείς, οι κομουνιστές...

Πάντως στο φασίστας και στο ναζί, τσιμπάς, κι ας δηλώνεις απλά εθνικιστής.

[Βινόσαυρος]

Η λέξη φασισμός έχει πολύ συγκεκριμένη σημασία και η ας πούμε καθιέρωσή της ως ευρύτερη έννοια είναι επικίνδυνη.

Δεν έχεις καταλάβει τι επιχειρείται εδώ;
Όχι απλά μια διευρυνση της έννοιας αλλά η διαστρέβλωση της. Πως;
Με το πλέγμα αλήθειας και ψεματος. Θα το πώ με πολύ απλοϊκό παράδειγμα
γιατί οι περισσότεροι σε αυτήν την ιστιοσελίδα δεν είναι για παραπάνω.
Λένε οι φασίστες: «οι μετανάστες είναι κακοί, ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή»
Μπορείς να αρνηθείς αυτήν την πρόταση; (στην ουσία είναι δυο προτάσεις αλλά
εντελώς γκεμπελίστικα φτιάχνουν αυτήν την πλεξούδα ψεματος και αλήθειας).

Φασίστες είναι οι χρυσαυγίτες που ως συμμορίες διακηρύττουν το μίσος, βεβηλώνουν μνημεία και κυνηγούν με σιδερολοστούς τους μετανάστες - μα φασίστες είναι και όσοι ως συντεταγμένη ομάδα τραμπούκων αποφασίζουν να ρημάξουν τα γραφεία της φασιστικής «Χρυσής Αυγής»

[Cavaliere]

Η λέξη φασισμός είναι σαφέστατη στο πώς χρησιμοποιείται στην εποχή μας. Εννοεί αυτόν που θέλει να καταλύσει τη δημοκρατία, να καταπιέζει τους αντιφρονούντες, και να ασκεί βία για να επιβάλλει την άποψή του.

[Πάνας]

Η λέξη φασισμός είναι σαφέστατη στο πώς χρησιμοποιείται στην εποχή μας. Εννοεί αυτόν που θέλει να καταλύσει τη δημοκρατία, να καταπιέζει τους αντιφρονούντες, και να ασκεί βία για να επιβάλλει την άποψή του.

Και η απάντηση σε αυτό ποια είναι;

[Highlander]

Η λέξη φασισμός είναι σαφέστατη στο πώς χρησιμοποιείται στην εποχή μας. Εννοεί αυτόν που θέλει να καταλύσει τη δημοκρατία, να καταπιέζει τους αντιφρονούντες, και να ασκεί βία για να επιβάλλει την άποψή του.

Αυτή η αλλοίωση της σημασίας της λέξης είναι στην καλύτερη χαζομάρα και στη χειρότερη εξαιρετικά επικίνδυνη.

[Nandros]

Καλούν οι ορθόδοξοι σε επανάσταση και εκκαθάριση των απίστων?

Do you know, for example, Zhanna Bichevskaya an ardent preacher of Orthodox Fascism, a former singer of folk songs, now "switched over" to composing songs of Orthodox Fascism content; here are words of one of such songs:
«There'll be no more prisons or labor camps; all enemies of Russia will be executed!»;
«Russia will return all lost lands of former Soviet Union, and add to them Constantinople, now Istanbul, and the shrine of the world Jerusalem!»;
etc…
Then follow calls for nuclear war («…Nuclear weapon is no more than a miserable bugaboo, for those fearful and weak in spirit!») and … «To look forward with prayer to God for the times when enemies of Christ will become killed right in the streets by choppers and frying pans»! (This last quotation is directly from Bichevskaya's sermons which were even broadcasted by «Voice of Russia» not so long ago!)

Έψαχνες πολύ για να βρεις τις παπαριές μιας παλαβής;
Αυτό αποδεικνύει πως στην πλειοψηφία τους οι ορθόδοξοι είναι φασίστες;
Αν τολμάς πες το κατάμουτρα στους χριστιανούς του κύκλου σου και αν βρεθείς στο ΚΑΤ μην απορήσεις!
.

[Cavaliere]

Και η απάντηση σε αυτό ποια είναι;

Ο πόλεμος. Η ανοχή θεωρείται από τους φασίστες μια ωραία τρύπα για να μπουν στη δημοκρατία, να την εκμεταλλευτούν, και να την καταλύσουν. Εσύ, θα άφηνες κάποιον να μπει στο σπίτι σου και στο όνομα της φιλοξενίας να σκοτώσει την οικογένειά σου; Όχι, τον αποκλείεις από την αρχή.

[Highlander]

Αν τολμάς πες το κατάμουτρα στους χριστιανούς του κύκλου σου και αν βρεθείς στο ΚΑΤ μην απορήσεις!
.

Α δηλαδή θα τον στείλουν στο ΚΑΤ και παρόλαυτα δεν είναι φασίστες