Είναι αδιάφορο το ποιος το έχει γράψει. Εγώ τα επιχειρήματα κρίνω όχι τα πρόσωπα πίσω από αυτά.
Καταρχάς ο όρος φασίστας έχει συγκεκριμένες ρίζες, πολιτικές, κοινωνικές και φυσικά, ιστορικές. Όταν στην αρχή του κειμένου επανορίζει την έννοια με αυθαίρετο τρόπο, γιατί σκοπός του είναι να συσχετίσει με το στανιό πράγματα που είναι μεταξύ τους ασυσχέτιστα, δηλαδή διαφορετικές ποιότητες, σε προδιαθέτει και για τη (μη) σοβαρότητα της σκέψης που ακολουθεί.
Λίγο παρακάτω το τερματίζει, γράφοντας αυτό. "Φασίστες είμαστε όλοι μας κάθε φορά που προτάσσουμε τη βία της ισχύος μας". Αυτή είναι μια ακραία αφαίρεση, που καθιστά την έννοια (που ο ίδιος έχει επανορίσει) τόσο αφηρημένη, που τελικά γίνεται άχρηστη.
Δεν γίνεται η ίδια συμβολοσειρά ενός κώδικα επικοινωνίας να σημαίνει ταυτόχρονα 1000 διαφορετικά πράγματα, διότι τότε υποβιβάζεται (αν δεν καταλύεται) το επίπεδο της επικοινωνίας. Η φράση "φασίστες είμαστε όλοι μας κάθε φορά που προτάσσουμε τη βία της ισχύος μας" δίνει στην έννοια του φασίστα ένα απίστευτα διευρυμένο πεδίο επεξήγησης καταστάσεων. Φασίστας είναι κάθε εργοδότης που απολύει τον εργαζόμενο (διότι πρόκειται για επιθετική ενέργεια (βίαιη ενέργεια) που προκύπτει λόγω διαφοράς ισχύος μεταξύ των δύο.
Φασίστας είναι το 8χρονο πιτσιρίκι που έκλεψε το γλειφιτζούρι από την 6χρονη αδερφή του. Φασίστες είμαστε κατά διαστήματα, όλοι μας, βάση του σοφού ορισμού που έχει δώσει ο κ. τριαρίδης. Πασπαρτού έννοια, καλή ίσως για εκθέσεις ιδεών. Όχι για σοβαρό διάλογο.