Alphabet έγραψε: ↑22 Οκτ 2018, 00:33
Με συγχωρεις που γελαω αλλα αυτη η ειναι χειροτερη απολογητικη κοτσανα που εχω διαβασει ποτε. Δεν ξερω ποιος σου την ειπε, αλλα πραγματικα ειναι για γελια.
Απο το ιδιο βιβλιο με φυσικα το ιδιο λογοτεχνικο υφος και βεβαια την ιδια ιστορικη στιγμη.
1) Δευτ 5:9 οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς οὐδὲ μὴ λατρεύσῃς αὐτοῖς, ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής, ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα ἐπὶ τρίτην καὶ τετάρτην γενεὰν τοῖς μισοῦσί με.
2) Δευτ 24:16 Οὐκ ἀποθανοῦνται πατέρες ὑπὲρ τέκνων, καὶ οἱ υἱοὶ οὐκ ἀποθανοῦνται ὑπὲρ πατέρων· ἕκαστος ἐν τῇ ἑαυτοῦ ἁμαρτίᾳ ἀποθανεῖται.
Τι λες; Και τελικα ποια απο τα δυο χωρια θα ελεγες οτι πρεπει να πιστεψουν οι χριστιανοι και γιατι;
Υ.Γ. Και για να μην διαβασω καμμια εξυπναδα απο οποιονδηποτε (τυπου Tex) οτι στο μεν πρωτο χωριο ο θεος μιλαει για οσους τον μισουν, ενω στο δευτερο μιλαει απλα για αμαρτιες, το να μισεις τον Θεο ειναι αμαρτια, και η τιμωρια για αμαρτια ειναι ο θανατος στην ΠΔ.
Κατ'αρχήν, δεν μου είπε κανείς τίποτα, δεν ξέρω πώς λειτουργείς εσύ, δεν κάνω καμια συστηματική απολογητική στο φόρουμ, μπαίνω και βλέπω γραμμένα κάποια πράγματα και μερικές φορές απαντώ.
Για το θέμα της τιμωρίας γενικότερα, εκτός που η Μπλού κάτι προσπάθησε νομίζω να σου πει παραπάνω, και η οποία έχει κυρίως το νόημα της παίδευσης τις περισσότερες φορές, να σου πω κι εγώ ξανά, αφού τα έχεις διαβάσει τόσες φορές, να είσαι προσεκτικός στην γλώσσα γενικότερα που χρησιμοποιείται σε ένα κείμενο και επίσης προσεκτικότερος στην θεολογική γλώσσα αλλά και στο πλαίσιο που κάθε φορά εντάσσεται.
Για το δευτερονόμιο λοιπόν δεν έχω τπτ γνώσεις, αυτό το "αποθανούται" όμως κάνει νομίζω λίγο μπαμ και θα τολμήσω μια δική μου προσέγγιση στο θέμα (χωρίς δηλαδη να ισχυρίζομαι οτι έχω την σαφή θεολογική γνώση του πράγματος):
αν δεις αυτό πχ από τον Ιεζεκιήλ:
ἡ δὲ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται · ὁ δὲ υἱὸς οὐ λήψεται τὴν ἀδικίαν τοῦ πατρός, οὐδὲ ὁ πατὴρ λήψεται τὴν ἀδικίαν τοῦ υἱοῦ· δικαιοσύνη δικαίου ἐπ᾿ αὐτὸν ἔσται, καὶ ἀνομία ἀνόμου ἐπ᾿ αὐτὸν ἔσται
αυτό που μάλλον κάποιος καταλαβαίνει είναι οτι η ψυχή δεν χάνεται λόγω αμαρτημάτων των προγόνων, ασχέτως εαν υπάρχει πνευματικός νόμος που επιτρέπει για αμαρτήματα ή παραβάσεις είτε την "εξόφληση" του χρέους μέσω απογόνων ή προγόνων είτε οι ίδιοι συγκαταβαίνουν σε κάποια αμαρτία δικών τους είτε κληρονομούν ως ασθένεια επιπρόσθετη-της ανθρώπινης ασθένειας-μια κακή τάση συγκεκριμένη κτλ (γι αυτό ίσως κι έχω ακούσει για γέροντες ή πνευματικούς με φώτιση να λένε σε πνευματικοπαίδια: άσε το αυτό, ΔΕΝ είναι δικό σου...-με την έννοια οτι δεν ευθύνονται ακριβώς ή συνειδητά οι ίδιοι και είναι δευτερεύον ως προς την πνευματική τους άσκηση)