Κι εγώ, όταν (επί Χρυσής Εποχής Περικλέους) πήγαινα σχολείο, ακριβώς τα ίδια σκεφτόμουν: γιατί σκατά χρειάζεται να μαθαίνουμε πώς ακριβώς έγραφαν τις μπαρούφες τους οι αρχαίοι, αφού υπάρχουν μεταφράσεις τους στα Νέα Ελληνικά, τι μας νοιάζει τι έλεγε ο Ευκλείδης αφού τώρα έχουμε τον Αϊνστάϊν, ο Σωκράτης αφού έχουμε τον Μαρξ, ο Περικλής αφού έχουμε τον Καραμανλή.
Γιατί να υπάρχουν τα ύψιλον, τα άλφαγιώτα, τα έψιλονγιώτα, οι οξείες, οι βαρείες, οι υπερσυντέλικοι, οι δοτικές, τα διαγωνίσματα, τα σχολεία και όλοι οι υπόλοιποι αναχρονισμοί.
Κι όχι, δεν ήμουν καλός στα αρχαία ή στα Λατινικά. Υποθέτω ότι έμαθα να μιλώ και να γράφω κάπως σωστά ελληνικά επειδή από μικρός διάβαζα ό'τι έπεφτε στα χέρια μου.
Τώρα όμως, που τα αρχαία που διδάσκονται στο σχολείο είναι μια φαιδρή μικρογραφία αυτών που διδασκόμασταν εμείς, προβληματίζομαι κάθε φορά που διαπιστώνω τον βαθμό αγραμματοσύνης των μετέπειτα, πολύ μεταγενέστερων γενιών.
Για παράδειγμα, δεν ξέρω αν υπάρχει σε άλλη χώρα έστω μία εφημερίδα ή ένα περιοδικό με τόσα χοντρά γραμματικά/συντακτικά/εκφραστικά λάθη ανά τετραγωνικό εκατοστό σαν σε (σχεδόν) όλα τα ελληνικά αντίστοιχα έντυπα. Ή που οι εμφανιζόμενοι στην τηλεόραση να πετάνε τόσες φρικαλέες κοτσάνες ανά δευτερόλεπτο εκπομπής.
Και λέω πως, για να συμβαίνει, δίχως να ενοχλείται κανείς, μάλλον οφείλεται στο ότι οι τωρινές γενιές δεν έχουν μάθει να μιλούν και να γράφουν σωστά ελληνικά, οπότε στα τέτοια τους οι ορθογραφίες κι οι ασυνταξίες.
Βρε, μπας και η διδασκαλία των αρχαίων σε κάτι συνέβαλλε;
Ιλικρινόσ, δεν ξέρο. Ασ με φοτίσετε εσίσ.