Οι πίνακες του Αδόλφου Χίτλερ

[ST48410]

Τι στοιχεία θες; είναι ένα έργο ενός καραγκιόζη που λεγεται Yves klein ή κάπως έτσι ,λέγεται μονοχρομο μπλε και το αγόρασε το μουσείο κάπου στα 15εκ εκατομμύρια ευρω
Έχει και άλλα τέτοια αριστουργηματα αυτός ο καραγκιόζης
Στο μουσείο είχε και αρκετά από τα ντεμεκ αριστουργηματα του Πικάσο όπως και κάτι χαρτόκουτα του αντί Γουόρχολ που κοστίζουν 4εξ αν θυμάμαι καλά

Πολλά ζητήματα σε λίγες γραμμές.

1. Η εμπορική και η καλλιτεχνική αξία δεν είναι πάντοτε ευθέως ανάλογες. Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Το πόσο κοστίζει ένα έργο τέχνης καταλαβαίνω ότι μπορεί να σε σοκάρει όπως σοκάρει άλλους το πόσο αποτιμάται η ικανότητα κάποιου να κλωτσάει ένα δερμάτινο τόπι.

2. Η καλλιτεχνική αξία θέλει μεγάλη χρονική απόσταση για να εκτιμηθεί με κάποια ασφάλεια. Για τον Πικάσο που είναι μια γενιά πριν μπορείς να μιλήσεις με μεγαλύτερη βεβαιότητα σε σχέση με τους άλλους δύο.

3. Υπάρχει αξία που παίρνουν κάποια έργα/καλλιτέχνες επειδή άνοιξαν δρόμους κι όχι επειδή τα ίδια ήταν τόσο αξιόλογα.

4. Έργα που φαίνονται απλά στην κατασκευή τους (όπως οι μπλε πίνακες) δίνουν την εντύπωση ότι μπορεί να τα κάνει ο καθένας και ως εκ τούτου ότι δεν αξίζουν τίποτα. Δεν τα έκανε όμως ο καθένας τότε.

5. Σε συνέχεια του 4. Δεν μετράει καθόλου αν μπορείς να τα ξεπατικώσεις εκ των υστέρων. Η αξία ενός έργου (καλλιτεχνική) είναι συνάρτηση του πότε δημιουργήθηκε ΚΑΙ του ποιος το έφτιαξε.

Και κάτι για να σε προβληματίσει. Αγόρασε ένα τελάρο και μπλε μπογιά. Βάψε το και πήγαινέ το στο ίδιο μουσείο. Δες αν θα το πάρουν και για πόσα χρήματα.

Αν ισχύει το παρακάτω θα πρέπει να σε καλοπληρώσουν. Τολμώ να ποντάρω στο ότι δεν θα γίνει.

Γενικώς είναι ένα μουσείο που συγκεντρώνει άπειρη από την σύγχρονη μαλακινση που ονομάζουμε τέχνη

[ST48410]

Αφού σε χαλάει τόσο τι πηγαίνεις;

Αυτό θα πρέπει να του το πιστώσουμε. Ότι δηλαδή προσπαθεί να γνωρίσει ή να καταλάβει και πράγματα που σε πρώτη ματιά δεν του αρέσουν. Δεν είναι κακό. Τουναντίον.

[Beria]

Αφού σε χαλάει τόσο τι πηγαίνεις;

Αυτό θα πρέπει να του το πιστώσουμε. Ότι δηλαδή προσπαθεί να γνωρίσει ή να καταλάβει και πράγματα που σε πρώτη ματιά δεν του αρέσουν. Δεν είναι κακό. Τουναντίον.

Σωστό είναι να προσπαθήσεις να μάθεις.
Να μην εκφέρεις άποψη χωρίς γνώση. Καλό είναι επίσης να καταλήγεις σε άποψη, κρατώντας όμως χαμηλά τη σιγουριά σου. Να λες 'προς το παρόν αυτό δεν μου αρέσει '
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις η εμπλοκή σου με ένα θέμα (αισθητικό, καλλιτεχνικό) που μπορεί να σε οδηγήσει. Γιατί εξελισσεσαι όσο έρχεσαι σε επαφή με την τέχνη.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Αφού σε χαλάει τόσο τι πηγαίνεις;

Αυτό θα πρέπει να του το πιστώσουμε. Ότι δηλαδή προσπαθεί να γνωρίσει ή να καταλάβει και πράγματα που σε πρώτη ματιά δεν του αρέσουν. Δεν είναι κακό. Τουναντίον.

Σωστό είναι να προσπαθήσεις να μάθεις.
Να μην εκφέρεις άποψη χωρίς γνώση. Καλό είναι επίσης να καταλήγεις σε άποψη, κρατώντας όμως χαμηλά τη σιγουριά σου. Να λες 'προς το παρόν αυτό δεν μου αρέσει '
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις η εμπλοκή σου με ένα θέμα (αισθητικό, καλλιτεχνικό) που μπορεί να σε οδηγήσει. Γιατί εξελισσεσαι όσο έρχεσαι σε επαφή με την τέχνη.

συμφωνώ
μα πώς μπορεί κάποιος να εκφέρει άποψη γι'αυτό το αριστούργημα ενώ δεν έχει καμία γνώση πάνω στη τέχνη

ένας απαίδευτος άσχετος βλέπει απλά ένα μπλε πίνακα. μα είναι δυνατόν να μην μπορούν να αντιληφθούν το μεγαλείο;
κοιτάξτε κι αυτόν τον πίνακα. λέγεται "βαθύ κόκκινο" το τελείωσα μόλις τώρα καθώς έγραφα το ποστ

Δημοκράτης, άμα δε ξέρεις από τέχνη μη μιλάς αγόρι μου

[gassim]

Αφού σε χαλάει τόσο τι πηγαίνεις;

Αυτό θα πρέπει να του το πιστώσουμε. Ότι δηλαδή προσπαθεί να γνωρίσει ή να καταλάβει και πράγματα που σε πρώτη ματιά δεν του αρέσουν. Δεν είναι κακό. Τουναντίον.

Όχι δεν λέω να μην πηγαίνει ο άνθρωπός όπου θέλει, καλά κάνει εννοείται.
Αλλά αν κάποιος πηγαίνει προκατειλημμένος αρνητικά κάπου δεν είναι και τόσο δεκτικός σε αυτά που θα δει.

[gassim]

Αυτό θα πρέπει να του το πιστώσουμε. Ότι δηλαδή προσπαθεί να γνωρίσει ή να καταλάβει και πράγματα που σε πρώτη ματιά δεν του αρέσουν. Δεν είναι κακό. Τουναντίον.

Σωστό είναι να προσπαθήσεις να μάθεις.
Να μην εκφέρεις άποψη χωρίς γνώση. Καλό είναι επίσης να καταλήγεις σε άποψη, κρατώντας όμως χαμηλά τη σιγουριά σου. Να λες 'προς το παρόν αυτό δεν μου αρέσει '
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις η εμπλοκή σου με ένα θέμα (αισθητικό, καλλιτεχνικό) που μπορεί να σε οδηγήσει. Γιατί εξελισσεσαι όσο έρχεσαι σε επαφή με την τέχνη.

συμφωνώ
μα πώς μπορεί κάποιος να εκφέρει άποψη γι'αυτό το αριστούργημα ενώ δεν έχει καμία γνώση πάνω στη τέχνη

ένας απαίδευτος άσχετος βλέπει απλά ένα μπλε πίνακα. μα είναι δυνατόν να μην μπορούν να αντιληφθούν το μεγαλείο;
κοιτάξτε κι αυτόν τον πίνακα. λέγεται "βαθύ κόκκινο" το τελείωσα μόλις τώρα καθώς έγραφα το ποστ

Δημοκράτης, άμα δε ξέρεις από τέχνη μη μιλάς αγόρι μου

Στο phorum όμως δεν δείχνει και τόσο, αν βρεις καμιά γκαλερί να εκθέσεις θα έρθουμε να σε συγχαρούμε.

[Saliveros]

ένας απαίδευτος άσχετος βλέπει απλά ένα μπλε πίνακα. μα είναι δυνατόν να μην μπορούν να αντιληφθούν το μεγαλείο;
κοιτάξτε κι αυτόν τον πίνακα. λέγεται "βαθύ κόκκινο" το τελείωσα μόλις τώρα καθώς έγραφα το ποστ

Δημοκράτης, άμα δε ξέρεις από τέχνη μη μιλάς αγόρι μου

Καλά, το πρώτο Έργο είναι, αναμφισβήτητα, το κορυφαίο ίσως στην Μπλε Περίοδο των Εικονοκλαστών Μονοχρωματιστών Ζωγράφων της Μέσης Μεσημβρινής (12:05 - 12:17, 5.6.2017 μ.Χ.) Σχολής.
Το δικό σου, ιδωμένο από καθαρά στρουχτουροστατική σκοπιά, είναι σαφώς επηρεασμένο από τη "Νυχτερινή Περίπολο" του Ρέμπραντ, σε αντίστιξη με την "Κονσέρβα Μανεστροπίλαφο" του Warhol, αλλά στις λεπτομέρειες προδίδει μια κάποια αμηχανία.
Αμφιβάλλω αν μπορείς να γίνεις ο επόμενος Χίτλερ. Σόρρυ.

[ST48410]

μα πώς μπορεί κάποιος να εκφέρει άποψη γι'αυτό το αριστούργημα ενώ δεν έχει καμία γνώση πάνω στη τέχνη

Ας εκφέρει άποψη. Γιατί δεν μπορεί να περιοριστεί στο "μου αρέσει" "δεν μου αρέσει";
Από την στιγμή όμως που προχωρά σε αξιολογικές κρίσεις χωρίς να γνωρίζει καν τα κριτήρια, να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι η άποψή του μπορεί και να είναι λανθασμένη.

κοιτάξτε κι αυτόν τον πίνακα. λέγεται "βαθύ κόκκινο" το τελείωσα μόλις τώρα καθώς έγραφα το ποστ

Η πρόκληση που απεύθηνα στον Δημοκράτη ισχύει και για σένα.

Και κάτι για να σε προβληματίσει. Αγόρασε ένα τελάρο και μπλε μπογιά. Βάψε το και πήγαινέ το στο ίδιο μουσείο. Δες αν θα το πάρουν και για πόσα χρήματα.

Αν ισχύει το παρακάτω θα πρέπει να σε καλοπληρώσουν. Τολμώ να ποντάρω στο ότι δεν θα γίνει.

Έχεις μια καλή εξήγηση να προσφέρεις γιατί δεν θα σου δώσουν και σε εσένα εκατομμύρια για το έργο σου; Παρακαλώ μην ακούσω θεωρίες του τύπου, "δεν έχω τα κονέ, δεν έχω καλό μάνατζερ, δεν είμαι μασόνος, Εβραίος, γκέι" κλπ συνήθεις δικαιολογίες.

Μια λογική εξήγηση θέλω που δεν θα πάρεις ούτε 100 χιλιάρικα. Γιατί;

[Bazoomba]

Αυτό θα πρέπει να του το πιστώσουμε. Ότι δηλαδή προσπαθεί να γνωρίσει ή να καταλάβει και πράγματα που σε πρώτη ματιά δεν του αρέσουν. Δεν είναι κακό. Τουναντίον.

Σωστό είναι να προσπαθήσεις να μάθεις.
Να μην εκφέρεις άποψη χωρίς γνώση. Καλό είναι επίσης να καταλήγεις σε άποψη, κρατώντας όμως χαμηλά τη σιγουριά σου. Να λες 'προς το παρόν αυτό δεν μου αρέσει '
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις η εμπλοκή σου με ένα θέμα (αισθητικό, καλλιτεχνικό) που μπορεί να σε οδηγήσει. Γιατί εξελισσεσαι όσο έρχεσαι σε επαφή με την τέχνη.

συμφωνώ
μα πώς μπορεί κάποιος να εκφέρει άποψη γι'αυτό το αριστούργημα ενώ δεν έχει καμία γνώση πάνω στη τέχνη

ένας απαίδευτος άσχετος βλέπει απλά ένα μπλε πίνακα. μα είναι δυνατόν να μην μπορούν να αντιληφθούν το μεγαλείο;
κοιτάξτε κι αυτόν τον πίνακα. λέγεται "βαθύ κόκκινο" το τελείωσα μόλις τώρα καθώς έγραφα το ποστ

Δημοκράτης, άμα δε ξέρεις από τέχνη μη μιλάς αγόρι μου

Είχε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον πόστ η tipiti klop για το συγκεκριμένο θέμα σε μια όμορφη κουβέντα που είχαν με τον Εξαρχίδη.


Ύστερος Ρόθκο για το κοντεξτ:

SpoilerShow

Ας ξεκινήσουμε από αυτό:

Ας πάρουμε την περίπτωση του Ρόθκο π.χ. για να έχουμε ένα πλαίσιο αναφοράς. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως έργο του που μαρτυρά πως είχε την ικανότητα να κάνει ποτέ κάτι περισσότερο από γραμμές. Αν ξέρεις κάποιο μπορείς να το παρουσιάσεις και να το συζητήσουμε. Από αυτά που γνωρίζω εγώ τα υποτιθέμενα βήματα που έκανε η τέχνη με ετούτον είναι προς τα πίσω.
Οι ζωγραφιές του φαίνονται να είναι φτιαγμένες από παιδιά. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν κακό αν, μεγάλο αν, κατάφερνε μέσα από το προσωπικό του στυλ να μας έδινε περισσότερες πληροφορίες για το αντικείμενό του. Τη φιλοσοφία του. Ο πίνακας θα έπρεπε να μιλάει μόνος του ακόμα και για κάποιον όχι τόσο μυημένο στις τέχνες. Αυτό δεν γίνεται.

Πρόσεξε τώρα τι έχει ενδιαφέρον. Υποστηρίζει ότι το έργο του σημαδεύεται από την μυθολογία και τη φιλοσοφία του Νίτσε. Και ρωτάω, αθώα και με περιέργεια. Ποια ακριβώς φιλοσοφία ή τέχνη που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ήρωες και τέρατα και θεούς βλέπεις εσύ σε τρεις χρωματιστές γραμμές;

Υποστηρίζει επίσης, αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς ότι, ο πραγματικός σκοπός της τραγωδίας και της τέχνης γενικότερα βρίσκεται στην Κάθαρση. Δηλαδή η τέχνη εξυπηρετεί ή θα έπρεπε να εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό από τη γέννησή της.

Από την άλλη καθώς ξέρω ότι σου αρέσει η κλασική μουσική παραθέτω ένα έργο του Στράους βασισμένο στο also sprach Zaratustra. Ρίξε μια αυτιά στο πως ο συνθέτης πραγματεύεται τον Νίτσε.

Παρεμπιπτόντως αυτό που χρησιμοποίησε αυτός που έκανε το βίντεο είναι κυρίως έργα του Turner. Ενός πραγματικά μεγάλου ζωγράφου.

Λίγα λόγια προς υπεράσπιση του Rothko- και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα συμβάλλει στη συζήτηση.

Αν αγαπάς τον Turner, είναι κάπως παράξενο που αποστρέφεσαι τον Rothko, με την έννοια ότι ο δεύτερος είναι η ολοκλήρωση του πρώτου, το τέλος του δρόμου του.

Ο Turner διαλύει σιγά σιγά τις μορφές (κάτι που είχε ξεκινήσει και ο Lorrain που επίσης εμφανίζεται στο βιντεάκι του Strauss) βυθίζοντάς τες μέσα σε μια υγρή άχλη. Ο Turner διαλύει κομμάτια φύσης, ο Rothko το ανθρώπινο σώμα. Σε πρώτη ανάγνωση, και οι δύο σταματούν να ασχολούνται με τις μορφές και τις αποχρώσεις και ασχολούνται με την έννοια της ακτινοβολίας και της φωτεινότητας, δηλαδή με τη δύναμη που βρίσκεται πίσω από τα χρώματα, με το "εκεί που ξεκινάνε όλα".

Αφού ο Rothko επιμένει να διαλύει ανθρώπινα σώματα (στα εξ ων συνετέθησαν), τον ενδιαφέρουν κυρίως τα πάθη τους, οι συγκινήσεις τους. Και τον ενδιαφέρουν οι θεμελιώδεις συγκινήσεις, ξανά "εκεί που ξεκινάνε όλα". Σε αυτό εμπνέεται από τη μυθολογία - από τη θυσία της Ιφιγένειας για παράδειγμα, ενός κοριτσιού που μπλέχτηκε στα γρανάζια του πάθους των γονιών του και θυσιάστηκε για να σώσει τις χίμαιρές τους. Την έχει ζωγραφίσει.
Εμπνέεται επίσης και από τον Νίτσε, γιατί ο Υπεράνθρωπος του ήταν η πιο συγκινησιακή απάντηση απέναντι στον τρόμο που γεννάει η απόλυτη ευαλωσία.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Μα για να σου πω ότι όταν κάποιος αναφέρεται στη μυθολογία ή τον Νίτσε, προσπαθεί να κατονομάσει το πάθος του και όχι να αφηγηθεί αναπαραστικά μια μυθολογική ιστορία ή να προσδιορίσει το φιλοσοφικό ρεύμα της αρεσκείας του.

Το θέμα είναι κατά πόσο αυτές οι βαριές συγκινήσεις αποτυπώνονται στο έργο του- ο εγκλεισμός, η θυσία παιδιών, η αδυναμία και ο τρόμος...

Επειδή είναι φοβερός και τρομερός τεχνίτης και δουλεύει τα χρώματα σε αλλεπάλληλες πολύ λεπτοφυείς στρώσεις (όπως και ο Turner), κατορθώνει και δίνει στους πίνακές του την αίσθηση ότι "κάτι κινείται" μέσα τους. ότι είναι ζωντανοί. Επειδή ζωγραφίζει σε μεγάλη κλίμακα , αυτό το "ζωντανό" που ο πίνακας είναι, σου επιβάλλεται, σε κυριεύει. Επιπλέον επειδή το βλέπεις αλλά δεν μπορείς ποτέ να το δεις- σου διαφεύγει διαρκώς,- σε κάνει να νιώθεις αδύναμος, σαν ένα μισότυφλο νεογέννητο θηλαστικό,- δεν μπορείς ακόμα να στηριχτείς στην όρασή σου, ούτε στα πόδια σου, άλλωστε. Θα καταρρεύσεις...

Πολλοί άνθρωποι έκλαιγαν όταν έφταναν σε αυτή την κατάσταση, μπροστά στους πίνακές του, και ο Rothko πίστευε ότι ο πίνακας επιτέλεσε τον προορισμό του.

Είχε τη δύναμη , με μια σπρωξιά, να σε πετάξει σε αυτή τη χαραυγή της όρασης, της ύπαρξής σου. Αλλά και στα συναισθήματα που ζούσες σε κείνη τη χαραυγή- που όπως πολύ συχνά μας ιστορούν τα παραμύθια και η μυθολογία-υπάρχει εκεί μια αληθινή φρίκη.

Είναι από τους ζωγράφους που με έχουν συγκινήσει.

SpoilerShow

Ας ξεκινήσουμε από αυτό:

Ας πάρουμε την περίπτωση του Ρόθκο π.χ. για να έχουμε ένα πλαίσιο αναφοράς. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως έργο του που μαρτυρά πως είχε την ικανότητα να κάνει ποτέ κάτι περισσότερο από γραμμές. Αν ξέρεις κάποιο μπορείς να το παρουσιάσεις και να το συζητήσουμε. Από αυτά που γνωρίζω εγώ τα υποτιθέμενα βήματα που έκανε η τέχνη με ετούτον είναι προς τα πίσω.
Οι ζωγραφιές του φαίνονται να είναι φτιαγμένες από παιδιά. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν κακό αν, μεγάλο αν, κατάφερνε μέσα από το προσωπικό του στυλ να μας έδινε περισσότερες πληροφορίες για το αντικείμενό του. Τη φιλοσοφία του. Ο πίνακας θα έπρεπε να μιλάει μόνος του ακόμα και για κάποιον όχι τόσο μυημένο στις τέχνες. Αυτό δεν γίνεται.

Πρόσεξε τώρα τι έχει ενδιαφέρον. Υποστηρίζει ότι το έργο του σημαδεύεται από την μυθολογία και τη φιλοσοφία του Νίτσε. Και ρωτάω, αθώα και με περιέργεια. Ποια ακριβώς φιλοσοφία ή τέχνη που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ήρωες και τέρατα και θεούς βλέπεις εσύ σε τρεις χρωματιστές γραμμές;

Υποστηρίζει επίσης, αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς ότι, ο πραγματικός σκοπός της τραγωδίας και της τέχνης γενικότερα βρίσκεται στην Κάθαρση. Δηλαδή η τέχνη εξυπηρετεί ή θα έπρεπε να εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό από τη γέννησή της.

Από την άλλη καθώς ξέρω ότι σου αρέσει η κλασική μουσική παραθέτω ένα έργο του Στράους βασισμένο στο also sprach Zaratustra. Ρίξε μια αυτιά στο πως ο συνθέτης πραγματεύεται τον Νίτσε.

Παρεμπιπτόντως αυτό που χρησιμοποίησε αυτός που έκανε το βίντεο είναι κυρίως έργα του Turner. Ενός πραγματικά μεγάλου ζωγράφου.

Λίγα λόγια προς υπεράσπιση του Rothko- και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα συμβάλλει στη συζήτηση.

Αν αγαπάς τον Turner, είναι κάπως παράξενο που αποστρέφεσαι τον Rothko, με την έννοια ότι ο δεύτερος είναι η ολοκλήρωση του πρώτου, το τέλος του δρόμου του.

Ο Turner διαλύει σιγά σιγά τις μορφές (κάτι που είχε ξεκινήσει και ο Lorrain που επίσης εμφανίζεται στο βιντεάκι του Strauss) βυθίζοντάς τες μέσα σε μια υγρή άχλη. Ο Turner διαλύει κομμάτια φύσης, ο Rothko το ανθρώπινο σώμα. Σε πρώτη ανάγνωση, και οι δύο σταματούν να ασχολούνται με τις μορφές και τις αποχρώσεις και ασχολούνται με την έννοια της ακτινοβολίας και της φωτεινότητας, δηλαδή με τη δύναμη που βρίσκεται πίσω από τα χρώματα, με το "εκεί που ξεκινάνε όλα".

Αφού ο Rothko επιμένει να διαλύει ανθρώπινα σώματα (στα εξ ων συνετέθησαν), τον ενδιαφέρουν κυρίως τα πάθη τους, οι συγκινήσεις τους. Και τον ενδιαφέρουν οι θεμελιώδεις συγκινήσεις, ξανά "εκεί που ξεκινάνε όλα". Σε αυτό εμπνέεται από τη μυθολογία - από τη θυσία της Ιφιγένειας για παράδειγμα, ενός κοριτσιού που μπλέχτηκε στα γρανάζια του πάθους των γονιών του και θυσιάστηκε για να σώσει τις χίμαιρές τους. Την έχει ζωγραφίσει.
Εμπνέεται επίσης και από τον Νίτσε, γιατί ο Υπεράνθρωπος του ήταν η πιο συγκινησιακή απάντηση απέναντι στον τρόμο που γεννάει η απόλυτη ευαλωσία.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Μα για να σου πω ότι όταν κάποιος αναφέρεται στη μυθολογία ή τον Νίτσε, προσπαθεί να κατονομάσει το πάθος του και όχι να αφηγηθεί αναπαραστικά μια μυθολογική ιστορία ή να προσδιορίσει το φιλοσοφικό ρεύμα της αρεσκείας του.

Το θέμα είναι κατά πόσο αυτές οι βαριές συγκινήσεις αποτυπώνονται στο έργο του- ο εγκλεισμός, η θυσία παιδιών, η αδυναμία και ο τρόμος...

Επειδή είναι φοβερός και τρομερός τεχνίτης και δουλεύει τα χρώματα σε αλλεπάλληλες πολύ λεπτοφυείς στρώσεις (όπως και ο Turner), κατορθώνει και δίνει στους πίνακές του την αίσθηση ότι "κάτι κινείται" μέσα τους. ότι είναι ζωντανοί. Επειδή ζωγραφίζει σε μεγάλη κλίμακα , αυτό το "ζωντανό" που ο πίνακας είναι, σου επιβάλλεται, σε κυριεύει. Επιπλέον επειδή το βλέπεις αλλά δεν μπορείς ποτέ να το δεις- σου διαφεύγει διαρκώς,- σε κάνει να νιώθεις αδύναμος, σαν ένα μισότυφλο νεογέννητο θηλαστικό,- δεν μπορείς ακόμα να στηριχτείς στην όρασή σου, ούτε στα πόδια σου, άλλωστε. Θα καταρρεύσεις...

Πολλοί άνθρωποι έκλαιγαν όταν έφταναν σε αυτή την κατάσταση, μπροστά στους πίνακές του, και ο Rothko πίστευε ότι ο πίνακας επιτέλεσε τον προορισμό του.

Είχε τη δύναμη , με μια σπρωξιά, να σε πετάξει σε αυτή τη χαραυγή της όρασης, της ύπαρξής σου. Αλλά και στα συναισθήματα που ζούσες σε κείνη τη χαραυγή- που όπως πολύ συχνά μας ιστορούν τα παραμύθια και η μυθολογία-υπάρχει εκεί μια αληθινή φρίκη.

Είναι από τους ζωγράφους που με έχουν συγκινήσει.

Συμφωνώ μερικώς σε όσα λες για τον Turner αλλά. Στα περισσότερα έργα του το συναίσθημα εκφράζεται μέσω της ιστορίας που αφηγείται. Ας πάρουμε έναν από τους διασημότερους πίνακές του.

The fighting temperaire



To παλαιό πολεμικό πλοίο ρυμουλκείται για διάλυση έχοντας λάβει μέρος στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ. Η σύνθεση στο φως της δύσης του ήλιου (και των παλιών ένδοξων ημερών) είναι γνωστά στον Turner. Τα έχει ξανακάνει. Τώρα, το παλιό πολεμικό πλοίο ενώ είναι κοντά φαίνεται στην ουσία άυλο. Σαν φάντασμα του εαυτού του. Σαν η μικρή απόσταση μεταξύ ρυμουλκού και ρυμουλκούμενου να είναι χρόνος. Αυτό λέει μια ιστορία και αφήνει το αποτύπωμα ενός μεγάλου ζωγράφου. Αισθητικά, λογικά και υπερρεαλιστικά. Αυτό ουδέποτε θα μπορούσε να το κάνει ο Ρόθκο. Όχι γιατί δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να το συλλάβει μα γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να το αποτυπώσει.

SpoilerShow

Στα περισσότερα έργα του το συναίσθημα εκφράζεται μέσω της ιστορίας που αφηγείται. Ας πάρουμε έναν από τους διασημότερους πίνακές του.

The fighting temperaire



To παλαιό πολεμικό πλοίο ρυμουλκείται για διάλυση έχοντας λάβει μέρος στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ. Η σύνθεση στο φως της δύσης του ήλιου (και των παλιών ένδοξων ημερών) είναι γνωστά στον Turner. Τα έχει ξανακάνει. Τώρα, το παλιό πολεμικό πλοίο ενώ είναι κοντά φαίνεται στην ουσία άυλο. Σαν φάντασμα του εαυτού του. Σαν η μικρή απόσταση μεταξύ ρυμουλκού και ρυμουλκούμενου να είναι χρόνος. Αυτό λέει μια ιστορία και αφήνει το αποτύπωμα ενός μεγάλου ζωγράφου. Αισθητικά, λογικά και υπερρεαλιστικά. Αυτό ουδέποτε θα μπορούσε να το κάνει ο Ρόθκο. Όχι γιατί δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να το συλλάβει μα γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να το αποτυπώσει.

Όχι με συγχωρείς, η ιστορία της Temeraire είναι μάλλον αδιάφορη, έχει εκείνη τη γελοιότητα που σου βγάζουν οι αφηγήσεις μεγαλείου. Γιατί σε τελευταία ανάλυση έπρεπε να μας ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο οι ζωές που χάθηκαν παρά το καράβι που αχρηστεύτηκε και αποσύρθηκε μελοδραματικά.
Όμως ο Turner δεν έχει ζωγραφίσει την Temeraire. Ούτε βέβαια αρκείται στον απλό συμβολισμό ότι “όλοι μας κάποια στιγμή θα αποσυρθούμε”.
Γιατί αυτό που κάνει αυτόν τον πίνακα τρομακτικό δεν είναι μόνο το χλωμό καράβι. Αλλά η παράδοσή του του σε αυτή τη μουτζούρα, τη κηλίδα σκουριάς, που ξερνάει από το φουγάρο του βρωμισμένη φωτιά. Τι είναι το μεγαλειώδες χλωμό και τι το σκουριασμένο νικηφόρο βρώμικο "τίποτα"; Τι είναι αυτό που πέθανε και τι εκείνο που συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του ζωντανό;

Και γιατί η σκουριά του, , τα οξείδωσε όλα; Ακόμα και το ηλιοβασίλεμα, τρομακτικά σκουριασμένο, συμμαχεί σε αυτόν τον βρώμικο θρίαμβο.

Είναι προφανές ότι στην τελευταία παράγραφο δεν χρειάζομαι πλέον την ιστορία της Temeraire. Μου χρειάζεται μόνο οι βασικοί όροι, οι βασικές συγκινήσεις. Δεν μου χρειάζεται το αποσυρμένο πλοίο, αλλά η νεκρική χλωμάδα, να μου θυμήσει ότι για κάτι πολύ βαρύ πενθώ.
Με λίγα λόγια δεν μου χρειάζεται η φιγούρα, ή η αναπαράσταση, μου αρκεί το χρώμα. “Διάφανο λευκό” για αυτό που αποσύρθηκε, “το χρώμα της σκουριάς” για αυτό που είναι ακόμα εδώ, κάνοντας τη “δουλειά”...

Αυτό που κατάφερε ο Ρόθκο, είναι να βάλει στον καμβά του αυτή την τραγικότητα με όρους καθαρού χρώματος πλέον. Δεν ισχύει ότι παράλειψε την αφήγηση και ανέβηκε από τεμπελιά πηδώντας τα σκαλιά, κατ’ ευθείαν στη συγκίνηση. Απογυμνώθηκε ακόμα πιο πολύ μπροστά στο πάθος του. Το έκανε γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Τον έπνιγε, αυτό που ήθελε να πει και αδιαφόρησε για την “παραβολή”... Στο τέλος μένει κανείς στους πίνακές του με τα εκτυφλωτικά λευκά που μοιάζουν όμως νεκρά και τα σκουριασμένα ασήμαντα που ξερνάνε φωτιά, όλα αυτά να αντιπαλεύουν μεταξύ τους. Θα έλεγα ότι οι πίνακές του σε σχέση με του Turner, έχουν περισσότερη μουσικότητα, δεν χρησιμοποιούν δηλαδή άλλου είδους προσαρτήματα (όπως πιθανά τους στίχους ενός τραγουδιού ή την πλοκή μιας όπερας) για να οδηγήσουν προς τη συγκίνηση.

YΓ. Την καταλαβαίνω ψυχολογικά αυτή την ισρροπία που αναζητάς ανάμεσα στο απολλώνειο και το διονυσιακό, αλλά εσύ εχεις γαντζωθεί σαν πεταλίδα πάνω στο απολλώνειο, δεν το βλέπεις; Η ισορροπία προϋποθέτει αποδοχή και των δυο μερών, εσύ όμως αρνείσαι τη βία του Ρόθκο, μέχρι και τη CIA επιστράτευσες, πανάθεμά σε, μη γίνεσαι κακεντρεχής κυριούλης. Θα μου πεις κάπως έτσι την πάτησε και ο Νίτσε και έβγαλε τον Ευριπίδη άχρηστο. Οκ, κάνε ο τι θέλεις.

[Sid Vicious]

Αυτό θα πρέπει να του το πιστώσουμε. Ότι δηλαδή προσπαθεί να γνωρίσει ή να καταλάβει και πράγματα που σε πρώτη ματιά δεν του αρέσουν. Δεν είναι κακό. Τουναντίον.

Σωστό είναι να προσπαθήσεις να μάθεις.
Να μην εκφέρεις άποψη χωρίς γνώση. Καλό είναι επίσης να καταλήγεις σε άποψη, κρατώντας όμως χαμηλά τη σιγουριά σου. Να λες 'προς το παρόν αυτό δεν μου αρέσει '
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις η εμπλοκή σου με ένα θέμα (αισθητικό, καλλιτεχνικό) που μπορεί να σε οδηγήσει. Γιατί εξελισσεσαι όσο έρχεσαι σε επαφή με την τέχνη.

συμφωνώ
μα πώς μπορεί κάποιος να εκφέρει άποψη γι'αυτό το αριστούργημα ενώ δεν έχει καμία γνώση πάνω στη τέχνη

ένας απαίδευτος άσχετος βλέπει απλά ένα μπλε πίνακα. μα είναι δυνατόν να μην μπορούν να αντιληφθούν το μεγαλείο;
κοιτάξτε κι αυτόν τον πίνακα. λέγεται "βαθύ κόκκινο" το τελείωσα μόλις τώρα καθώς έγραφα το ποστ

Δημοκράτης, άμα δε ξέρεις από τέχνη μη μιλάς αγόρι μου

Το απογείωσα

[ST48410]

Είχε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον πόστ η tipiti klop για το συγκεκριμένο θέμα σε μια όμορφη κουβέντα που είχαν με τον Εξαρχίδη.

Λείπει η tipiti klop.

[Bazoomba]

Είχε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον πόστ η tipiti klop για το συγκεκριμένο θέμα σε μια όμορφη κουβέντα που είχαν με τον Εξαρχίδη.

Λείπει η tipiti klop.

Πρόσφατα μπήκε, έκανε ένα ποστ και μου είπε πως την τρέχουν στην δουλειά.

[Passager]

Εχει παει και περιτριγυρισει κανεις σας σε μια σχολη (η ακαδημια οπως θελετε) καλων τεχνων στας Ευρωπας (τις "δυτικας" ευρωπας) να δειτε τι κανουν και τι μαθαινουν ;

Αυτη της Αθηνας κατ εμε ειναι αυτη την στιγμη η καλυτερη οπως και καποιων Ανατολικων χωρων ( Κροατιας Σλοβενιας Σλοβακιας κατι τετοια)

Οι αλλες οι "γνωστες" οι περιτρανες...αστα να πανε. Αν κανετε τουρισμο (Παρισι παραδειγματος χαριν) πηγαιετε και μπειτε και τριγυριστε τα ατελιε.
Δε θα σας πει κανεις τιποτα εκτος αν υπαρχει αλαρμ για τα γνωστα.

Πηγαινετε δειτε και θα εννοησετε πολλα πραγματα και για πολλα πραγματα (οχι μονο την τεχνη αυτη ειναι ενα κομματι αυτου του παζλ)

Πρεπει να δειτε για να βγαλετε μια ιδεα μονοι σας για την μπιζνα... εεεε... την τεχνη ηθελα να πω.

[Αλιόσα]

Κοίτα τα περί σύγχρονης τέχνης, του τι θέλει να εκφράσει ο κάθε "καλλιτεχνης" κτλ κράτα τα για εσένα και τους φίλους σου τους κουλτουριατηδες
Εγώ μένω στο ποιος ζωγραφίζει κάτι ωραίο και στο ποιος έκανε μια μαλάκια και μισή
Και επειδή έτυχε 1.5 πριν να είμαι στο μουσείο του Λουδοβίκου στην Κολωνία και είδα όλες τις μαλακιες που έχουν φτιαχτεί τα τελευταία 200 χρόνια με αποθέωση αυτό

Επιμένω ακόμα περισσότερο ότι έχουμε πήξει στην ψευτοκουλτουρα

Τι υπερμαλακίες ειναι αυτές, μπογιατζής τα εφτιαξε;

Ο Αδολφος μοιαζει για Ντα Βιντσι μπροστά σε αυτές τις αηδίες.

[Null]

Πρώτος και τελευταίος είναι πολύ καλοί. Ειδικά ο τελευταίος. Οι υπόλοιποι είναι από εκπομπή
του Μπομπ Ρος. Χειρότερος εκείνος της Παναγίας εξαιτίας του χεριού. Ο δείκτης είναι τεράστιος και
φαίνεται σαν να μην υπάρχουν κόκαλα. Δεν έχω ιδέα ποια ήταν τα στάνταρντ της σχολής.
Ήταν αναμφισβήτητα σε καλό επίπεδο. Αν είχε γίνει δεκτός ή είχε τους πόρους για ιδιωτική εκπαίδευση ίσως
να έκανε κάτι αξιόλογο που θα έμενε.

Τι γνώμη έχετε για τον Χίτλερ σαν ζωγράφο; Είχαν δίκιο που τον απέρριψαν από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης;

Ψυχούλα!

Είχε γράψει και ποίημα για την μητέρα.

SpoilerShow

Όταν η μητέρα σου θα έχει μεγαλώσει,
Και θα 'χεις μεγαλώσει κι εσύ,
Όταν αυτό που κάποτε ήταν εύκολο και χωρίς προσπάθεια
Τότε πλέον θα έχει γίνει φορτίο


Όταν τα γλυκά, πιστά της μάτια
Πια δεν θα βλέπουν τη ζωή όπως κάποτε,
Όταν τα πόδια της κουραστούν,
Δεν θα θέλουν πια να την κουβαλήσουν όταν περπατά-


Τότε δώσ' της το χέρι σου για υποστήριξη
Συνόδευσέ την με αγαλλίαση και χαρά.
Όταν η ώρα θα έρθει, θρήνησε
θα την συνοδεύσεις στον τελικό της περίπατο.


Κι αν σε ρωτήσει για κάτι, απάντησέ της.
Κι αν σε ξαναρωτήσει, μίλησέ της κι εσύ.
Κι αν πάλι σε ρωτήσει, να της ανταποκριθείς
Όχι θυελλωδώς, αλλά με απαλή ηρεμία.


Κι αν δεν μπορεί να σε καταλάβει καλά,
Εξήγησέ της τα πάντα με χαρά.
Η ώρα θα 'ρθει, η πικρή ώρα,
που το στόμα της δεν θα σε ρωτάει τίποτα πια.

Υπήρξε και φανατικός φιλόζωος σκυλοφιλος



Η Εύα Μπράουν ζήλευε την Μπλόντι και την βάραγε στα κρυφά.
Αν ζούσε σήμερα θα ήταν σίγουρα από εκείνους τους τύπους που τα ντύνουν με ρούχα, τους έχουν instagram και
σβήνουν τούρτες στα γενέθλια τους